ကြည်အေး - ဂျိုကာမပါဘဲတုတ်စားခြင်းနှင့်အခြားဝထ္ထုတိုများ

ကြေးကြီးလောင်းသူ

ကိုခင်လှိုင်သည် ကျွန်မနှင့် တက္ကသိုလ်သို့ တစ်နှစ်တည်းရောက် သူလည်းဖြစ်သည်။ ဘာသာယူပုံချင်းလည်းတူသည်။ အတန်းတူတူ နှစ်များစွာ အတူစာသင်ခဲ့ရသည်။ သို့သော် သူက အသက်လေးငါးနှစ် ငယ်တယ်လို့ ထင်ရတာပဲလား၊ သူ့မျက်နှာပုံပန်းကိုက လူငယ်နှင့် အမြဲတူနေတာကြောင့်လားမသိ၊ ကျွန်မသည် ရွယ်တူချင်းလို ခင်မင်လို့ မရချေ။ ပြီးတော့ သူ့ဦးလေးအရင်းဖြစ်သော ကိုခင်မောင်ဆွေကလည်း ကျွန်မယောက်ျား၏ သူငယ်ချင်းဖြစ်ကာ ကျွန်မတို့သည် ကိုခင်လှိုင် ထက် အလကားနေရင်း ဝါကြီး၍နေသည်။ ကိုခင်လှိုင်ကို တူရွယ် မောင်ရွယ်ထင်ပြီး ခပ်တန်းတန်းနေခဲ့ပါသည်။ သူနှင့် သူ့ဦးလေးက လည်း တယ်ရင်းရင်းနှီးနှီးမရှိလှချေ။ ထို့ကြောင့် ကိုခင်လှိုင်သည် ဘယ်နည်းနဲ့မှ ကျွန်မတို့ အသိုက်အဝန်းမှာ မပါခဲ့ချေ။

ကိုခင်လှိုင် ဘီအက်စ်စီအောင်တာကို သတိမပြုလိုက်မိသော် လည်း အမ်အက်စ်စီ အောင်တာကိုတော့ သိလိုက်၏။ ထိုအချိန်မှာ ကျွန်မသည် ကျောင်းနှင့်ဝေးကွာခဲ့ကာ သားတစ်ဖြာပင် ရခဲ့လေပြီ။ ကိုခင်လှိုင် ပညာတော်သင်သွားသလိုလို သစ်တောဘက်ဝင်သလိုလို ကြားလိုက်သေး၏။ သို့မဟုတ် ကျောင်းမှာပင် ဆရာပြန်လုပ်တာဖြစ်လိမ့်သည်။ သူ့ကို စိတ်ဝင်စားခဲ့သည်မဟုတ်ပါ။ သို့သော် သူ မင်္ဂလာ ဆောင်သည့်ပွဲကိုတော့ ကောင်းစွာမှတ်မိနေပါသည်။

ကိုခင်လှိုင်နှင့်ရသော မိန်းကလေးမှာ ပဲခူးသူဖြစ်ကာ လှလည်း လှပ၊ ပစ္စည်းလည်းရှိ၊ ပညာလည်းတတ်သူပင်။ မျှော်မှန်းသည့်အတိုင်း ပင် အင်မတန်စည်ကားသော မင်္ဂလာပွဲဖြစ်ပါပေ၏။ သတို့သမီး သတို့ သား အဖြူရောင်ကို ဝတ်ဆင်ကြကာ ချီးမွမ်းအံ့သြခဲ့သေး၏။ ကိုခင် မောင်ဆွေ၏ မိန်းမက မသိနားမလည်သူမို့ ထဘီအနက်ဝတ်ခဲ့သည် ကို ကန့်ကွက်ခဲ့ကြသေး၏။ ထို့နောက် ကျွန်မတို့တစ်တွေသည် ရယ် မောကာ၊ စကားများကာ၊ စားသောက်ကာ၊ စီးကရက်ခဲကာ ကရမက် ယပ်တောင်ခတ်ကာ ပဝါတမမနှင့် တစ်မနက်ခင်းလုံး အချိန်ကုန်ခဲ့ သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်ကြလျှင်တော့ ကိုယ့်အသိုက်အဝန်းထဲက မဟုတ်သော သူငယ်ချင်း၏တူမို့သာ သွားခဲ့ရသော မင်္ဂလာဆောင်နှင့် သတို့သား၊ သတို့သမီးတို့ကို မေ့ပျောက်ပစ်လိုက်သည်။

သုံးနှစ်မှာ တစ်ခါလောက်တော့ ကိုခင်လှိုင့်အကြောင်းကို ကိုခင် မောင်ဆွေနှင့် စကားစပ်မိ၏။ ဒါတောင် သိပ်ရှည်ရှည်ဝေးဝေးမဟုတ် ပါ။

“ခင်လှိုင်လေးဆီက စာလာတယ်ကွ။

ဘာစိတ်ကူးရတယ်မသိ ဘူး၊

ငါ့ဆီ စာရေးလိုက်တယ်။ ဟဲ.. ဟဲ” ဟု

ကိုခင်မောင်ဆွေက အကြောင်းမရှိ ရယ်မောကာ ပြောပြသည်။ ဒါမှမဟုတ် အကြောင်းရှိလို့ ရယ်တာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ တူဆီက စာရသည်ကို ပြောပြရတာ ရှက်တာဖြစ်နိုင်ပါသည်။

“ခင်လှိုင် ခု ဘယ်ရောက်နေလဲကွ” ဟု ကျွန်မ၏ခင်ပွန်းက စကားအဖြစ် မေးသည်။

“ပူတာအိုမှာကွ”

“ဘာသွားလုပ်နေလဲ”

 “စစ်တပ်ထဲဝင်သွားတယ် မင်း မသိဘူးလား”

“အေးကွ၊ ပူတာအိုသွားလည်ရရင် ကောင်းမှာပဲ။ သူရှိတုန်း...

” ထို့နောက် ကျွန်မတို့သည် ကချင်ပြည်နယ်ကို မရောက်ဖူးသေး

သည့်အကြောင်း၊ ငပလီ ဘယ်လိုလှကြောင်း၊ ရှမ်းပြည်နယ်ကိုတော့ တကယ်ချစ်ကြောင်းတွေဆီ ရောက်သွားပါသည်။

နောက်တစ်ကြိမ် ကိုခင်လှိုင့်အကြောင်း ပြောမိသေး၏။

သူ ရန်ကုန် ပြန်ရောက်ပြီတဲ့။ စစ်တပ်ထဲက ထွက်လိုက်သည်တဲ့။ သူတို့မှာ သားသမီးတစ်ယောက်မှမရှိတဲ့။

ကျွန်မတို့၏ ၁ဝ နှစ်မြောက်မင်္ဂလာပွဲနေ့မှာ ကိုခင်မောင်ဆွေတို့ နယ်ပြောင်းရသည်။ ကျွန်မတို့ကလည်း လေဆိပ်သို့ လိုက်မပို့နိုင်။ သူတို့ကလည်း အိမ်သို့မလာနိုင်တော့ချေ။

“တို့ နောက်မှလာလည်မယ်ကွာ။ တောင်ငူပဲ နီးနီးလေးပဲ။ မနက်စောစော ထမောင်းလာရင် ထမင်းစားမီ ရောက်လာမှာ။ အေး... ဒီနေ့ မင်းအိတ်ထဲကငွေတစ်ထောင်လောက် မရလိုက်တာတော့ နှစ်နာ သကွာ” ဟု မောင်က ပြောခဲ့သည်။

“အောင်မာ ... ပြောင်းပြန်ပြောပြန်ပြီ။ ပိုက်ဆံသက်သာသွား တာက မင်းကွ။ မှတ်မိလား။ မိချိုကို ငါ ဖဲနိုင်တဲ့ပိုက်ဆံနဲ့ ပတ္တမြား လက်ကောက် ဝယ်ပေးတာလေ။

အဲဒါ မင်းပိုက်ဆံအများဆုံး” ဟု ကိုခင်မောင်ဆွေက ပြောသည်။

 ကျွန်မကမူ သူတို့ သူငယ်ချင်းနှစ် ယောက်ကို ရယ်မောလျက်ကနေခဲ့ပြီး အိမ်မှာ ခင်းကျင်းစီမံစပြုရလေ၏။

ထိုနေ့မှာ ကိုခင်မောင်ဆွေ မရှိတာတော့ တစ်မျိုးခြောက်ကပ် တာ မှန်သည်။ တစ်နှစ်တစ်ခါ အားရပါးရ ကစားရသော ဖဲဝိုင်းများ သည်နှစ်အဖို့ ခါတိုင်းလို စည်ပင်ဆူညံသော်လည်း တစ်လှည့်နိုင်လျှင် ဆယ်လှည့်က ရှုံးသည်နှင့်ကာမိအောင် ဝမ်းသာအားရ အော်ဟစ်တတ်သော ကိုခင်မောင်ဆွေကို တမ်းတကြသည်။ မောင်ပင်လျှင် ရွှင်လန်း သင့်သလောက် မရွှင်လန်းဘူး ကျွန်မ ထင်သည်။ ။

“ခင်ရေ .... လက်ဖက်စားချိန်တန်ပြီထင်တယ်။ ကိုယ့်လူတွေ အော်ကြရတာနဲ့ စားထားသမျှလေး ဗိုက်ထဲ ချောင်ကုန်ပြီ။ လက်ဖက်ရည်ကြမ်းရော၊ ကော်ဒီရော၊ ကိတ်မုန့်ခြောက်ရော လုပ်ပါဦး၊ လက် ဖက်ကို နှစ်မျိုးလုပ်နော်။ အချိုသုပ်တစ်မျိုး၊ ပြီးတော့ ငရုတ်သီးစပ်စပ် သံပရာချဉ်ချဉ်နဲ့ သုပ်တဲ့ ခင့်လက်ရာလည်း စားချင်သေးတယ်”ဟု ခင်ပွန်းသည်က ခိုင်းသည်း

စီးကရက်လည်း ဒီမှာကုန်ပြီဗျို ၊ ဆေးပေါ့လိပ်ရလည်း ပြီးပါ တယ်” ဟု ဧည့်ခန်းဆောင့်စွန်းမှ အော်သူက အော်ပါသည်။

ကျွန်မလည်း အစားအသောက်ချရ၊ ဆေးလိပ်ဖြည့်တင်းရနှင့် အလုပ်များသွား၏။ မို့မောက်ဖိတ်စဉ်နေသော ဆေးလိပ်ပြာခွက်များ ကို သွန်ရပြန်၏။ ဧည့်ဝတ်ပြုရင်းက ရှုံးနေသူအနီးရောက်ခဲ့လျှင် အားပေးစကားပြောရ၏။ နိုင်သူအနားရောက်ပြန်လျှင် အားရလှသည်။ ပြီးတော့ ငယ်ငယ်က ကြားဖူးသော ပုံပြင်တစ်ခုကို သတိရသည်။

အမေက ပုံပြောဖူးပါသည်။ ရှေးရှေးတုန်းကတဲ့ သူငယ်ကလေး နှစ်ယောက်ရှိသည်တဲ့။ သူတို့ ကြွေပစ်တမ်းကစားရာမှာ နမောဗုဒ္ဓါယ ဆိုပြီး ပစ်သူက အမြဲနိုင်သည်တဲ့။ သည်တော့ ရှုံးတဲ့သူငယ်ကလေးက လည်း အားကျပြီး နမောဗုဒ္ဓါယဆိုပြီး ပစ်ပြန်ရာ သူနိုင်လေသည်တဲ့။ ဒီတော့ ကျွန်မက မေးဖူးသည်မှာ အမေရယ် လူနှစ်ယောက် ကစားရာ မှာ တစ်ယောက်နိုင်လျှင် တစ်ယောက်ရှုံးရမှာ ဓမ္မတာ။ ဘယ့်နှယ် လုပ်ပြီး နှစ်ယောက်စလုံးနိုင်လို့ဖြစ်မည်လဲ။

ဖဲရိုက်သူဧည့်သည်များကို ကျွေးမွေး၍ သိမ်းဆည်းပြီးသော် ကျွန်မ အတော်မောသွားပါသည်။ ကလေးငယ်များ အိပ်ချိန်မို့ နားနိုင် ပါပြီ။ အဖော်ကလေးမကလေးများကိုသာ ခဏထားခဲ့မည်။ အိမ်ပေါ် တက်ခဲ့ဖို့ရာလည်း သင့်တော်သည်မဟုတ်၊ စာကြည့်ခန်း၌လည်း ဖဲဝိုင်း ရှိတာ မှန်ပေမည်။ ဦးလေးမြင့်တို့ လူကြီးများဝိုင်းမို့ မဆူညံလှ။ သူတို့ က ဖဲကစားရင် ကိုယ့်အလှည့်ပြီးရင် တရေးတမောတောင် အိပ်လို့ရ

သော ၁၃ ချပ် ပိုကာကို ကစားကြသည်မို့ ငြိမ်ငြိမ်ပင် စာကြည့်ခန်းထဲ၌ သက်သောင့်သက်သာ ခဏနားနိုင်မည်မို့ ကျွန်မ အသာကလေးထလာ ဆဲ...

“နှစ်ဆယ့်တစ်ပေါက် ဆရာရေ့” ဟု ခင်ပွန်းသည်က အားရပါးရပြောသံကို လှည့်ကြည့်လိုက်လျှင် “သေတယ်” ဟု တစ်စုံတစ် ယောက်က ချက်ချင်းပြန်ဖြေပါသည်။ ။

“ငါတစ်ယောက်တည်း စင်းစင်းသေတာပါလား” ဟု ထပ်ပြော ပြန်ပါသည်။

ပြောသူမှာ မထင်မှတ်သော ကိုခင်လှိုင်ပင်။

*

*

ထို့နောက် နွေပေါက်လာပြီး ဖိတ်စာများ လင်ပန်းပေါ်ဝေလျက် ရှိပါသည်။ စနေ တနင်္ဂနွေမှာ နားရတယ်လို့ မရှိလှပါ။ ညနေစာလည်း အိမ်မှာ စားရတယ်မရှိလှပါ။ အိမ်သို့ သန်းခေါင်ကျော်မှ ရောက်တာ များ၍ သားသမီးများ မကျေနပ်သံကို မကြာခဏ နာခံရသည်။ မိုး လင်းမှ အိမ်ပြန်ရတာလည်း ရှိသေးသည်။ လူ့ဘဝ၌ အလုပ်အများဆုံး သော အရွယ်ရောက်ခဲ့ပြီလို့ ထင်ရပါသည်။ ကျွန်မတို့၏ သုံးဆယ်

ကျော် လေးဆယ်နီးပါးရွယ်မှာ အိမ်ထောင်ကိစ္စ မြားမြောင်လာသည်။ သူ့သားသမီး ကိုယ့်သားသမီးကိုလည်း ချီးမြှောက်ရသည်၊ သူ့မိဘ ကိုယ့်မိဘလည်း သင်္ဂြိုဟ်ရသည်။ လင်မယားကွဲတာမျိုးနှင့်ကြုံပြန်

တော့ စေ့စပ်လို့ရလျှင် စေ့စပ်၊ စေ့စပ်မရပြန်တော့ မျက်နှာလွှဲလို့ နေ လိုက်ရသည်။ ကျွန်မတို့သည် ဖဲဝိုင်းနှင့် ပြတ်သည်မရှိတော့လို့ ဆိုလို ခြင်းပင်။

ဖဲဝိုင်း၌ ပိုက်ဆံမှာ သွားလိုက်လာလိုက်မို့ နိုင်သည်ဖြစ်လည်း ကိုယ့်ပိုက်ဆံလို့ မခေါ်နိုင်ရကား ကျွန်မ စိတ်မဝင်စားလှပါ။ သို့သော် ဖဲဝိုင်း၌ မျက်နှာများသည် စိတ်ဝင်စားဖွယ်ကောင်းလှပါသည်။ ကျွန်မ မျက်ခြည်မပြတ်မိသည်မှာတော့ ကိုခင်လှိုင်တို့ပင်။

ကိုခင်လှိုင်တို့လို့ ဆိုလိုက်ရာ သူ့မိန်းမ ကြူကြူပါ ပါသည်ပေါ့။ ကိုခင်လှိုင်ကို ယခုတော့ ကျွန်မ သက်တူရွယ်တူလို့ အောက်မေ့လာခဲ့ပေ ပြီ။ သူ့မျက်နှာသည် ညိုမောင်းလာရုံမက အရစ်အစင်းများစွာပင် ထင်နေသည်။ ဘယ်တော့မှ ပျောက်မယ်မထင်ရသည့် လူငယ်အမူ အရာကို ဘယ်လိုရှာလို့မျှ မတွေ့ရတော့ချေ။ အပြောအဆိုအမူအရာလည်း ကြမ်းတမ်းလာတယ်ထင်သည်။ နဂို မိကောင်းဖခင်သားသမီး စိတ်တော့ ကျန်သည်လို့ မျှော်လင့်ရပါသည်။ သူသည် ဖဲဝိုင်းမှာ မလိမ်ညာချေ။ ဇွဲနပဲကြီးစွာ ကစားသည်။ အသံကျယ်လောင်သည်။ ဖဲရှုံးသည့်အခါ ဖဲထုပ်ကို ဆွဲဆုတ်ကာ ဖဲထုပ်ဖိုး အတင်းလျော်တတ်သည်။ ဖဲကြွေးတင်သည်ကို အရင်ဆုံးဆပ်လေ့ရှိသည်။ တစ်ဝိုင်းလုံး ပြောင်၍ သူသာနိုင်နေလျှင်လည်း ကစားချင်သေးသည်။ ပိုက်ဆံကို ဝေငှ၍ တစ်ဖန်ပြန်ကစားပြန်သည်။ ကြေးကြီးများ အလျော်အစား ရှိသည်ကို လက်မတုန်ဘဲ ကစားတတ်လေသည်။

“ခင်လှိုင်လေး သိပ်ဖဲရိုက်တတ်နေတယ်ဆို။

ဒီကောင် အကြီး အကျယ် ပြောင်းလဲနေပါလား။

 သနားပါတယ်ကွာ” ဟု ကိုခင်မောင် ဆွေက တစ်ခါ တယ်လီဖုန်းနှင့် တောင်ငူမှ လှမ်းပြောသည်။

လူတိုင်း ကပင် ကိုခင်လှိုင်ကို ကွယ်ရာမှာ သနားကြသည်။

ကိုခင်လှိုင်မှာ ခြေတစ်ဖက်ပြတ်လျက်ရှိလေသည်။ လူတစ် ယောက် အမေက အကောင်းမွေးပေးလိုက်သော်လည်း ကြီးမှ ခြေပြတ် ဖြစ်ရသည်ဆိုသည်မှာ ဆန်းပြားလွန်းလှတယ်လို့ မဆိုနိုင်သော်လည်း ဝတ္ထုစာအုပ်များ၊ ရုပ်ရှင်များထဲသာ တွေ့ရများကာ အပြင်မှာ မြင်ဖူး သည်မဟုတ်ပါ။

တွေ့စက ကျွန်မသည် ယုံကြည်လို့ကို မရပါ။ ကျွန်မ တို့ အိမ်ပွဲသဘင်သို့ လာစဉ်က ခြေပြတ်ပြီးပြီလား၊ အကောင်းရှိသေး သလားလို့ဆိုတာလည်း မမှတ်မိပါ။ ကျွန်မ သေသေချာချာ မကြည့် လိုက်မိတာ ဖြစ်နိုင်ပါသည်။

တကယ်တော့လည်း ခုထက်ထိ ကျွန်မ သူ့ခြေထောက်ကို သေ သေချာချာ မကြည့်မိသေးချေ။

“တင်ပျဉ်ခွေထိုင်လို့မရတဲ့ လူပါတယ်ဗျ။ စားပွဲကုလားထိုင်နဲ့ လုပ်ကြပါ” ဟု သူက ပျော်ရွှင်လို့မဟုတ်သော ရယ်မောသံဖြင့် ပြော လေ့ရှိကာ သူပါလျှင် ဖဲဝိုင်းကို စားပွဲများဘက်က ကုလားထိုင်များ စီစဉ်ခင်းရပါသည်။

“ဧကန္တ ပေါင်ရင်းက ပြတ်တယ်နဲ့တူတယ်” ဟု မသိမ်မွေ့သော မှတ်ချက်ချသံကိုလည်း ကြားခဲ့ရပါသည်။

ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်၍ ဖဲရိုက်နေလျှင်တော့ သူ့ခြေထောက်ပိုင်း သည် စားပွဲအောက် မှောင်ရိပ်မှာ ရောက်နေသည်မို့ သူ့ကို အင်္ဂါမစုံလင် ဘူးဟု ထင်ဖွယ်မရှိချေ။ ညာဘက်သို့ ကိုယ်ညွှတ်ကာ ညာလက်ဖြင့်

ထောက်၍ အားယူထားသည်မို့ ညာဘက်ခြေထောက်ဖြစ်သည်လို့ ထင်ရ ပါသည်။

ဖဲဝိုင်းမှာ အများအားဖြင့် သူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်တာများ သည်။ ကြူကြူ နှင့် ကျွန်မက

စားပွဲကိုဖြတ်၍ နှုတ်ဆက်မြဲ၊ ခင်ပွန်း သည်နှင့် ကိုခင်လှိုင်တို့ စကားနိုင်လုမြဲ၊ ကျွန်မတို့သည် ရွယ်တူဖြစ် သွားရုံမက မိတ်ဆွေသစ်လည်းဖြစ်ခဲ့သည်။ ကျောင်းတုန်းက တစ်တန်း တည်း နေခဲ့ဖူးသည်ကို ကိုခင်လှိုင်နှင့် ကျွန်မ စကားမစပ်ပါ။ ကိုခင်မောင်ဆွေအကြောင်းကိုလည်း ထည့်မပြောကြပါ။ ။

ကိုခင်လှိုင်သည် အမြဲလိုလို ဖဲရှုံးသည်ကိုလည်း သတိထားမိပါ သည်။ သူ့မိန်းမလေး ကြူကြူကမှ နည်းနည်းပါးပါးနိုင်လေ့ရှိပါ သည်။ ကြူကြူက ကိုခင်လှိုင်လောက် မတတ်လည်း မတတ်၊ မရမ်း ကားလည်း မရမ်းကား၊ ဖဲကံတော့ ကောင်းသားပဲ ဆိုရမည်။ သို့သော် ကိုခင်လှိုင်သည် ဆယ်ချီမှာ တစ်ချိန် ထိန်းသိမ်းမနိုင်အောင် ဖဲကောင်း ကာ တစ်ဝိုင်းလုံး သိမ်းရတတ်လေသည်။ ထိုအခါမျိုးမှာ ကျွန်မသည် တက္ကသိုလ်မှာ မြင်ဖူးခဲ့သော နုနယ်ပျိုမျစ်ဟန်ရှိလှသော ကိုခင်လှိုင်ကို ပြန်တွေ့ရပါသည်။ သူ့အတွက် ဝမ်းလည်းသာရသည်။ ထိုအခါမျိုးမှာ သူကမူ ချက်ချင်းပင် သူ့ခြေထောက်ကို သတိရသည့်သဖွယ် ချိုင်းထောက်ကို အကြောင်းမဲ့ လှမ်း၍ကိုင်တတ်သည်။ ကြူကြူ ယူထားလျှင် လှမ်းတောင်းတတ်သည်။ ထိုအခါ ကျွန်မ၏ခင်ပွန်းသည်က ဒေါသ ဖြစ်သောမျက်လုံးများဖြင့် သူ့ကိုကြည့်ကာ ကျွန်မဘက်လှည့်၍ အသံ မထွက်သော စကားတစ်မျိုးကို ပြောပါသည်။

အိမ်ကျလျှင် “သူ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလိုလုပ်သလဲ”ဟု မကျေနိုင် မချမ်းနိုင် ကျွန်မကို မေးသေးသည်။

“သူ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလိုဖြစ်ရတာလဲ ပြောပါမောင်” ဟု ကျွန်မက ကိုယ့်စကားကိုယ် မယုံကြည်နိုင်ဘဲ ဖြေပြော ပြောပါသည်။

 

“ဒီလိုဖြစ်ရတာသူ့ကိစ္စမဟုတ်ပါဘူး”

 “ဒါကတော့ ခြေပြတ်တစ်ဖက်ဟာ မောင်ခြေထောက်မှမှ မဟုတ်တာ .."

“အေးပါ၊ ဟုတ်ပါတယ်။

မောင်က ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတ္တိခဲ ကြီးလို့ထင်ပြီး ပြောနေတာမဟုတ်ပါဘူး။

မောင်လည်း ဏခဏတွေ့ ဖူးတယ်။

ငါဟာ ငယ်ငယ်နဲ့ အင်္ဂါမစုံဖြစ်သွားရင် ဘာလုပ်မလဲဆိုတာ အိပ်ရာထဲတော့ မနေနိုင်တာ အမှန်ပဲ။

 ဒါပေမဲ့ မောင်ဟာ ဖဲထိုင်ရိုက်နိုင်သေးရင် အလုပ်ခွင်မှာ ထိုင်လုပ်နိုင်ဦးမယ်လို့တော့ ထင်တယ်။

 ပြီးတော့ ပျော်ရွှင်ဖို့ကောင်းတဲ့အချိန်မှာ ချိုင်းထောက်ကို သတိရတတ်တဲ့ ကဲကဲ ဆတ်စိတ်တော့ ဒီလောက်များလှမယ်မထင်ဘူး”

“သူ အလုပ်မလုပ်ဘူးလား”

“မလုပ်ဘူး။

ကြူကြူ က သံရုံးတစ်ခုမှာ လုပ်တယ်”

“ဒါပေမဲ့ သုံးလေးထောင်ကိုင်ရိုက်တဲ့ ဖဲဝိုင်းမှာချည်း ရိုက်နေတာ ပဲနော်” ဟု

ကျွန်မက စိတ်ဆင်းရဲမိပါသည်။

“ကြူကြူ ကို သနားတယ်ကွာ”

 “ဟုတ်တယ် မောင်၊ ကောင်မလေးက သိပ်ပိန်တာပဲ။

သတ္တိ တော့ တော်တော်ကောင်းတယ်။ ဘယ်လောက်ရှုံးရှုံးနိုင်နိုင် မျက်နှာ မပျက်ဘူး”

“ကြူကြူက ခင်လှိုင်ကို မိဘစွန့်ပြီးယူတာ ခင်ရဲ့ ။

သူ့အဖေက ကျောင်းဆရာကြီးဆိုပေမဲ့ ခရစ်ယာန်တရားဟောဆရာတဲ့။

 သိပ် ဘုရား တရားကြည်ညိုတာ။

ခင်လှိုင်ကိုယူတော့ အဖေကြီးက စွန့်ထားတာ။

 သေတော့တောင် သမီးကို ကြည့်မသွားဘူးပြောတယ်”

“ခင် မသိပါလား။ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်မင်္ဂလာဆောင်ယူတာမို့ ဒီလိုမျိုးဖြစ်တယ် မထင်ပါဘူး”

“ကြူကြူ အဖေကြီးက မင်္ဂလာဆောင်မှာ အမွေတစ်ခါတည်း ခွဲပေးလိုက်တယ်တဲ့။ အဲဒီပိုက်ဆံနဲ့ မင်္ဂလာဆောင်နိုင်တာပေါ့။ ခုတော့ ကောင်လေး ဖဲရိုက်တာနဲ့ ပါလာတာ ကုန်ရောပေါ့လေ”

ကျွန်မသည် ကိုခင်လှိုင်တို့ လင်မယားကို ခုထက်ခင်မင်ရင်းနှီးစွာပေါင်းမည်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါသည်။

သူတို့ကို ထမင်းစား အရင်ဖိတ် ရမည်ပင်။

*

*

*

စာဖတ်သူအများပင် ဖဲမရိုက်တတ်တောင် အရက်တော့ သောက် တတ်မည်ပင်။

အကြောင်းမူကား ဒါနှင့်ပင် သူ့ဘဝကြီးမှာ ပျော်စရာရှာ လို့ နေရသူများရှိတာ မှန်သောကြောင့်တည်း။ ဖဲရိုက်ဖက်များသည် အရက်သောက်ဖက်များလိုပင် ခဏလေးနှင့် ငယ်ပေါင်းကြီးဖော်ပမာ ခင်မင်ရင်းနှီးသွားတတ်လေသည်။ ပိုက်ဆံလည်း သဒ္ဓါတတ်သည်။ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် မတွေ့ရမနေနိုင်အောင် ချစ်ရသည်။ သူ့ မိန်းမ၊ ကိုယ့်မိန်းမ၊ သူ့ယောက်ျား ကိုယ့်ယောက်ျားတစ်တွေသည်

မောင်နှမတွေလို ပြောမနာ ဆိုမနာ ရှိလာတတ်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ အရင်းနှီးလွန်ပြီး ညစ်တီးညစ်ပတ်ကိုသာ အကျင့်လုပ်၍ ပြောခဲ့ပြီဖြစ်သော ဖဲဝိုင်းများကို တောင် တွေ့ရသည်။ ထိုအခါမျိုးမှာ သိမ်မွေ့သူ တစ်ဦးနှစ်ဦးက ယဉ်ကျေးပြုံးနှင့် ထိန်းသိမ်းတတ်သေးသည်။

ကိုခင်လှိုင်တို့လင်မယားနှင့် ကျွန်မတို့သည် မြန်ဆန်စွာ ရင်းနှီး လာသည်။ ထိုအခါ ကြူကြူ၏အကြောင်းကိုလည်း ပိုလို့သိလာသည်။ ကြူကြူဟာ အရွယ်ကလေးနှင့် မလိုက်အောင် ကြီးရင့်ခဲ့ကြောင်း၊

သို့ အတွက်ကြောင့် မောပန်းခဲ့ကြောင်း၊ သို့ပေမဲ့ စိတ်နှလုံးပျက်လွယ် သည် မဟုတ်သဖြင့် ရိုးသားဖြောင့်မတ်ဆဲရှိကြောင်းကို တွေ့ရပါ သည်။ ကံဆိုးသည်လို့ လွယ်လွယ်ဆိုရမည်ဖြစ်သော ကိုခင်လှိုင်၏ စိတ်နှလုံးကို ကြူကြူ ထောက်ပံ့ခဲ့တာကတော့ လူတိုင်းအသိပင်။ သို့သော် ကြူကြူ ဆက်လက်ရပ်တည်ဖို့ရာ ကိုခင်လှိုင်သာလျှင် ခြေပြတ်သည်ဖြစ်စေ၊ မပြတ်သည်ဖြစ်စေတတ်နိုင်တော့သည်ဆိုကာ ကျွန်မနှင့် မောင်တို့ မကြာခဏပြောမိကြသည်။ ကိုခင်လှိုင်သည် အင် မတန်စိတ်တိုနေသော၊ ဒေါသထွက်လွယ်သော၊ နာကြည်းနေသော၊ ချဉ်တူးနေသော လူရွယ်ဖြစ်ခဲ့ပြီမို့လည်း ကျွန်မတို့ ရုတ်တရက်