ကျော်ဝင်း - အငြင်းသန်တဲ့မဇ္စျိမသား

          စကားအရာကျွမ်းကျင်လိမ္မာမှုဆိုသည်မှာ၊ ကျွန်တော်တို့အိန္ဒိယသား တွေအတွက် စိမ်းလှသည်မဟုတ်ပါ။ တစ်စုံတစ်ရာကို ဗာရာဏသီနဲ့ ပြောကြစို့ ဆိုလျှင်၊ အိန္ဒိယသားတို့ကို မည်သူမျှမီနိုင် အံ့မထင်။   ကမ္ဘာ့ကုလသမဂ္ဂစင်မြင့် ထက်တွင် ပြောခဲ့ကြသော မိန့်ခွန်းများစွာအနက်၊ လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း ငါးဆယ် က အိန္ဒိယကိုယ်စားလှယ်အဖွဲ့ကို ဦးဆောင်တက်ရောက်ခဲ့သော၊ ခရစ်ရှနာ မီနန်၏ မာရသွန်မိန့်ခွန်းကြီးမှာ အရှည်ဆုံး၊ အကြာဆုံးဟု အမှတ်အသားရှိ ပါသည်။ အစမှအဆုံး ကိုးနာရီတိတိ' မရပ်မနား တောက်လျှောက်ပြောခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ မည်သည့်နိုင်ငံ၊ မည်သည့်ကိုယ်စားလှယ်အဖွဲ့က၊ မည်သည့် ခေါင်းဆောင်မျှ၊ ဤမျှရှည်လျားထွေပြားသော မိန့်ခွန်းမျိုး မချွေးဖူးခဲ့။ ဤသို့သော သမိုင်းဝင် မိန့်ခွန်းရှည်ကြီးများကို ပြောခဲ့ဆိုခဲ့ကြသည့်အထဲတွင်၊ ကျွန်တော်တို့ အိန္ဒိယသားတွေသာ ထိပ်ဆုံးမှ အမြင့်ဆုံးစံချိန် တင်ခဲ့ကြသူများ ဖြစ်ပါသည်။

          ပြောရလျှင်၊ ကျွန်တော်တို့လူမျိုးကိုယ်တိုင်က စကားအရာဝါသနာထုံခြင်း၊ ဖြစ် ပါလိမ့်မည်။

စင်စစ်၊ ဤသည်မှာ မနေ့တစ်နေ့ကမှပေါ်လာသော အကျင့် စရိုက်သစ် မဟုတ်။ အိန္ဒိယအစဉ်အလာဟု အသေအချာဆိုနိုင်သည်။ အနောက်တိုင်းသောတုဇနများကိုယ်တိုင် “အီလိယက်(ထ)နှင့် “အိုဒက်စီ” တို့နှင့် တလေးတစား နှိုင်းယှဉ်ပြောဆိုကြသော “ရာမယဏ'နှင့် “မဟာ ဘာရတာတို့ကို ကြည့်လိုက်ပါ။ ဤသင်္သကရိုက် မဟာကဗျာရှည်ကြီးနှစ်ပုဒ်မှာ ဟိုးမား၏အကောင်းဆုံးလက်ရာ များထက် ပိုရှည်ရုံမျှမက ပိုလှ၊ ပိုကြွပါသေးသည်။ “မဟာဘာရတ ́တစ်ပုဒ်တည်း သည်ပင်၊ ဟိုးမား၏ “အီလိယက်(ထ)၊ “အိုဒက်စီ”နှစ်ပုဒ်ပေါင်းထက် ခုနစ်ဆ ပိုရှည်သည်။ ကျွန်တော်တို့၏ “ရာမယဏ” နှင့် “မဟာဘာရတ ́တို့ကား အမှန်ပင် “မဟာကဗျာခေါ်ထိုက်သည့် အနုပညာလက်ရာမွန်များဖြစ်ပါသည်။

          ဤမဟာကဗျာရှည်ကြီးနှစ်ပုဒ်နှင့် ပထမဆုံး ဆုံစည်းခွင့်ရခဲ့သော ငယ် ဘဝ၏ အိပ်ပျက်ညများအကြောင်း တွေးလိုက်မိသောအခါ၊ ကျွန်တော့မှာ ယခု ထက်တိုင် ကြည်နူးချမ်းမြရှိရဆဲပင်။ ထိုစဉ်က ကျွန်တော်မှာ၊ ဦးနှောက်ကို လာဆွမည့်ပညာနှင့် နှလုံးသားကိုလာထိမည့်အလှအပကို၊ တရှိုက်မက်မက် ရှာဖွေနေသည်ဖြစ်ရာ၊ ဆိုခဲ့ပါ မဟာကဗျာကြီးနှစ်ခုတွင် တောင့်တသမျှ ချဉ်ခြင်း “အားလုံး အပြည့်အ၀ကျေနပ်ခဲ့ရပါသည်။ မဟာကဗျာနှစ်ပုဒ်လုံးမှာပင်၊ ပင်မ ဇာတ်လမ်းအပြင် ဇာတ်လက်တက်များစွာဖြင့်  ́ ရက်ရှယ်ထားသည်ဖြစ်ရာ စာဖတ်သူ ကျွန်တော့်မှာ ဘယ်လိုမှဖတ်လို့မငြီး။ ထို့ထက် အချီအချစကားပြော ခန်းများ၊ ရှေ့တိုးခက် နောက်ဆုတ်ခက် အကျဉ်းအကျပ်များနှင့် အခြားတစ်ဖက် မှဆင်ခြင်စရာများလည်း အပြည့်ပါဝင်သည်ဖြစ်ရာ ဘယ်လိုမှ တွေးလို့မဝ။ “စောဒနာများ “စောဒက” များဖြင့် ပြည့်လျှမ်းနေသော အငြင်းပွားမှုများ၊ တုံ့ ပြန်အငြင်းပွားမှုများတွင် အခါခါလက်ပစ်ကူးခဲ့ရင်းမှ ကျွန်တော်၏ ဦးနှောက် ရော အသည်းနှလုံးပါး ပိုမိုပြည့်စုံကြွယ်ဝလှပလာရသည်ဟု ထင်ပါသည်။

စကားစစ်ထိုးပွဲများနှင့် ၎င်းတို့၏အရေးပါမှု

          ကျွန်တော်ညွှန်းလိုသော အငြင်းပွားမှုဆိုသည်များမှာ “ပြာလဲ့ကို ဇာချဲ့နေ ကြသော တောရမ်းမယ်ဘွဲ့များမဟုတ်။ အရင်းခံနှုန်းစံတန်ဖိုးများနှင့် ပတ်သက် သည့် ခြေခြေမြစ်မြစ် ကွဲလွဲချက်များ ဖြစ်သည်။ နှစ်ဖက်လုံးတွင် သူ့ဟာနှင့်သူ ခိုင်မာသော အကြောင်းပြချက်ကိုယ်စီ ရှိကြသည်လည်းဖြစ်သည်။ ဤသဘောကို မဟာဘာရတ၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ရပ်ဖြစ်သော “ဘဂဝါဂီတကျမ်းလာ ဇာတ် ကွက်တစ်ခုတွင်တွေ့နိုင်သည်။ ဇာတ်ကွက်တည်ရာအချိန်ကာလမှာ “မဟာ ဘာရတ၏ ပင်မကျောရိုးဇာတ်လမ်းဖြစ်သော “မဟာစစ်ပွဲကြီး(ကုရုစစ်ပွဲ) စတင်ရာ ကုနဦးကာလဖြစ်သည်။ ဇာတ်အိမ်တည်ရာဒေသကား-ဂင်္ဂါလွင်ပြင်။ အဓိက ဇာတ်ကောင်နှစ်ဦးဖြစ်သော အဇ္ဈနနှင့် ကရစ်သျှနတို့က တစ်ခုနှင့် တစ်ခု ဆန့်ကျင်ဘက်သဘောဆောင်သော ကျင့်ဝတ်နှုန်းစံနှစ်ရပ်ကို ကိုယ်စား ပြုကြသည်။ “လူတစ်ယောက်အနေနှင့် အဓိကအားဖြင့် ကိုယ့်တာဝန်ကို ကျေ ပွန်အောင် ထမ်းဆောင်ရမည်” ဆိုသော ကရစ်သျှန၏အမြင်နှင့်၊ “အကောင်းကို ဖန်တီးရေး၊ အဆိုးကိုရှောင်ရှားရေးကိုသာ ပိုမိုအားပြုလိုသော အဇ္ဇနအမြင် တို့၏ဝိရောဓိအားပြိုင်မှုကို ဖွဲ့ထားခြင်းဖြစ်သည်။

          ဇာတ်လမ်းထဲမှ အဇ္ဇနမှာ တရားမျှတသည်နှင့်အမျှ ဂုဏ်သိက္ခာ ကြီးမြင့်လှသော ပန္နဝမျိုးနွယ်စုမှမင်းသားတစ်ပါး ဖြစ်သည်။ သူသည် ပန္နဝစစ်တပ်၏ တိုက်တိုင်းအောင် တပ်မှူးတစ်ဦးလည်း ဖြစ်သည်။ သူတို့ မျိုးနွယ် စုကို၊ ကုရုရဝမျိုးနွယ်စုများက ကျူးကျော်ရန်စလာရာ၊ တရားသောခုခံစစ် ဆင်နွှဲရဖို့ရှိလာသည်။ တစ်ညသားတွင် နှစ်ဖက်စစ်ပြိုင်တိုက်ခိုက်ကြတော့မည့် စစ်တပ်ကြီးနှစ်တပ်ကို တောင်ကုန်းပေါ်မှမောရင်း၊ အဇ္ဇနမင်းသား တစ်ယောက်၊ ဤသို့တွေးမိသည်။ “အင်း... နက်ဖြန်ခါဆိုရင် ငါတို့စစ်တပ်ကြီး နှစ်တပ် တစ်ဖက်နဲ့တစ်ဖက် အသေအကျေသတ်ကြ၊ ဖြတ်ကြရတော့မှာပါလား။ ဒီနေရာမှာ လူတွေသေကြရတော့မယ်။ သွေးချောင်းစီးကြပေတော့မယ်။ အလောင်းတွေ တောင်လိုပုံတော့မယ်...။ ဖြစ်သင့်ဖြစ်ထိုက်ပါရဲ့ လား...။ “တရားတဲ့ အရေးတော်ပုံ” တစ်ခုဆိုတာအတွက်၊ ကြမ်းကြုတ်ရက်စက် မှုတွေကို ကိုယ်တိုင်ဖန်တီး နေကြရတာဟာ...၊ အမှန်တရားတဲ့လား...။ သစ္စာ တရားတဲ့လား...။”

          အဇ္ဈိန၏အမြင်နှင့်ဆန့်ကျင်ဘက်မှ၊ ရပ်ခံသူမှာ သူတို့ပန္နဝစစ်တပ်မှ ရထားစစ်သည် ကရစ်သျှန ဖြစ်သည်။ စင်စစ်၊ ကရစ်သျှနမှာ လူသားစစ်စစ် မဟုတ်။ ဗိဿနိုးနတ်မင်း ဝင်စားသော အဝတာရတစ်ပါး ဖြစ်သည်။ သူက သူ၏တပ်မင်း အဇ္ဇနကို ဤသို့လျှောက်တင်သည်။ “တွေဝေယိမ်းယိုင်ခြင်း အလျှင်းမရှိသင့်ပါ အရှင်။ အရှင်ကား ပဠဝတိုင်းသားတို့၏ ယုံကြည်ကိုးစားရာဖြစ်သည်။ယခုကျွန်ုပ်တို့ပန္နဝမှာကုရုတိုင်းသားတို့၏ကျူးကျော်ရန်စမှုကို ခံနေရပြီဖြစ်ရာ၊ တရားသောခုခံစစ်ကိုဆင်နွှဲရန်မှာ ကျွန်ုပ်တို့၏တာဝန်ပင်ဖြစ် ပေသည်။ အရှင်၏တာဝန်ပင်ဖြစ်သည်။ ဖြစ်လာနိုင်သည့် အကျိုးဆက်များ အတွက် စိုးရိမ်ကြောင့်ကျမဖြစ်ဘဲ၊ ကိုယ့်တာဝန်ကို ဦးလည်မသုန် ထမ်းဆောင် ခြင်းသည်သာ လူသား၏အမြင့်ဆုံးတန်ဖိုးဖြစ်ပါသည်...။”

          နောက်ဆုံး ဘဂဝါဂီတက၊ ကရစ်သျှန၏အမြင်ကို အနိုင်ပေးလိုက် သည်။ ပြောရလျှင် ကရစ်သျှန၏ဤအမြင်သည်ပင်၊ ဟိန္ဒူဒဿန၏အရေးပါသော ကနဦး ဒေါက်တိုင်တစ်ခုဟု ဆိုနိုင်ပါလိမ့်မည်။ ဤအမြင်ကိုပင် နှုတ်ရေး ကြွယ်ကြွယ် စကားလုံးပြောင်ပြောင်ဖြင့် အတည်ပြုထောက်ခံခဲ့ကြသော ကမ္ဘာ့ တစ်လွှားမှဒဿနပညာရှင်များ၊ စာပေအနုပညာရှင်များ မနည်းမနောရှိခဲ့သည်။ ဥပမာပြရလျှင် ခရစ္စတိုဖာ အီရှာဝု(ဒ)နှင့် တီအက်(စ) အိလိယျတို့ဖြစ်သည်။ အီရှာဝု(ဒ)မှာ ဘဂဝါဂီတကို အင်္ဂလိပ်ဘာသာပြန်ခဲ့သူလည်း ဖြစ်သည်။ ၁၉ ရာစုခေတ်ဦး ဒဿနဆရာ ဝီလျံဟမ်းဘော့(လ်မှထ်)ကလည်း ဘဂဝါဂီတကျမ်း မှာ ဘာသာစကားမျိုးစုံနှင့် ပေါ်ထွက်ခဲ့ဖူးသော ကဗျာလင်္ကာများထဲတွင် အလှပဆုံး ဒဿနကဗျာတစ်ပုဒ် ဖြစ်ပေသည်” ဟု၊ တလေးတစား ချီးကျူးခဲ့ဖူးသည်။ ' အလားတူ တီအက်(စ)အိလိယော့၏ “တေးသည်လေးဦးအဖွဲ့” ကဗျာစုမှာလည်း၊ ဆိုခဲ့ပါ ကရစ်သျှနအမြင်ကို ပဲ့တင်ထပ်လိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ အိလိယော့က သူ့ကဗျာဖြင့် ဤသို့ “ရဲတင်းသံ”ပေးခဲ့ဖူးသည်...။ “အို... ခရီးသည်၊ နောက် မတွန့်လင့်... ရှေ့သို့ချီလော့ ..' စသဖြင့်။ 

          ဆိုခဲ့ပြီးသည့်အတိုင်း မဟာဘာရတမှ၊ အငြင်းပွားမှုများမှာ သူ့ဟာနှင့်သူ ခိုင်မာသောယုတ္တိကိုယ်စီ ရှိကြသည်သာဖြစ်သည်။ “ဒါ အမှန်၊ ဟိုဟာ အမှား” ဆိုသောကြမ်းရှသည့်ချဉ်းကပ်မှုမျိုးမဟုတ်။ သိမ်မွေ့သည်၊ နက်ရှိုင်းသည်၊ ဝေ ခွဲရခက်သည်။ ဒဿနဆန်သည်။ ဘဂဝါဂီတတွင် ကရစ်သျှနအမြင်က အ ပေါ်စီးရခဲ့ဟန်ရှိသော်လည်း၊ မဟာဘာရတဇာတ်သိမ်းပိုင်းသို့ ရောက်သော အခါ အဇ္ဈ၏အမြင်မှာ ပြန်လည်ရှင်သန်နိုးထလာပြန်တော့သည်။ မဟာဘာရတ ဇာတ်သိမ်းက စစ်ပွဲအလွန်ဂင်္ဂါလွင်ပြင်သို့ ပြန်ခေါ်သွားသည်။ ဤနေရာတွင် ဓားသံ၊ လှံသံ၊ စစ်မောင်းသံမရှိတော့ပြီ။ အော်သံ၊ ဟစ်သံ၊ ငိုညည်းသံတို့ပင် ငြိမ်ခဲ့ပြီ။ ပကတိတိတ်ဆိတ်မှုကြီးကသာ နေရာယူထားတော့သည်။ အဆိုပါ တိတ်ဆိတ်မှုကြီးသည်ပင် ကြေကွဲစရာလည်းဖြစ်နေသည်။ ကြေကွဲစရာထဲမှပင် နာကြည်းစရာတွေလည်း စွက်နေပြန်သည်။ နာကြည်းစရာထဲမှပင် ကျိန်စာ တစ်ပိုဒ်မှာ မရပ်မနား ပဲ့တင်ထပ်နေတော့သည်။ ကရစ်သျှန၏ “ရှေ့သို့ချီနှင့် အပြိုင်၊ အဇ္ဇန၏ “သံသယ ́တို့ ရှင်သန်ကျန်ရစ်သည်။ နောင် ရာစုနှစ်ပေါင်း များစွာအကြာ၊ ရုရှားစာရေးဆရာကြီး လီယိုတော်စတွိုင်း၏ “စစ်နှင့်ငြိမ်းချမ်းရေး - ဝတ္ထုမှ သူ့ကိုယ်ပွားဇာတ်ဆောင် မင်းသားလေး အင်ဒရေက၊ ဩစတေးလစ်စစ်ပွဲ အကြိုညတွင် အဇ္ဇန၏သံသယကို၊ ဤသို့ပဲ့တင်ထပ်လိုက်သည်။ “စစ်ပွဲဆို သည်မှာ အဓိပ္ပာယ်ကင်းမဲ့လှချေတကား....။

          ဤနေရာတွင် စကားအလျဉ်းသင့်လာ၍ ၂၀ ရာစု၏နောက်ထပ်အဇ္ဇန တစ်ယောက်အကြောင်း ပြောလိုပါသေးသည်။ ဒုတိယ ကမ္ဘာစစ်အတွင်း အ မေရိကန်နိုင်ငံမှ အနုမြူဗုံးစီမံချက်ခေါင်းဆောင် ရူပဗေဒပညာရှင် ရောဘတ် အိုပင်ဟိုင်းမား ဖြစ်ပါသည်။ အိုပင်ဟိုင်းမားမှာလည်း ဘဂဝါဂီတမှ အဇ္ဇနလိုပင် ကရစ်သျှန၏ “တရားတဲ့အရေးတော်ပုံ” ဆိုသော အလျှံညီးညီစကားလုံး၏ ညှို့အားကြောင့် မဟာလူသတ်လက်နက်ကြီးကို ကာယကံမြောက် ပါဝင်တီထွင် ခဲ့သူဖြစ်သည်။ သို့နှင့်တိုင် ၁၉၄၅ ခုနှစ် ဇူလိုင်လ ၁၆ ရက်၊ သူ့ပယောဂကြောင့် ဖြစ်ပွားရသော ပထမဆုံးနျူကလီယာကပ်ဘေးကြီးကို ဒုတ်ဒုတ်ထိ မြင် လိုက်ရသောအခါ သူ့အမြင်တွေပြောင်းသွားသည်။ “ကမ္ဘာဖျက်လက်နက်ကြီး ပေါ်လာပြီဆိုတော့၊ ငါကော အသက်ရှင်နိုင်ပါဦးမလား ဆိုသောအတွေးက၊ ရူပဗေဒပညာရှင်ကြီး၏ အိပ်မပျော်သောညများစွာကို တဆစ်ဆစ်ကိုက်ခဲနေ တော့သည်။ နောင်တွင်၊ သူကိုယ်တိုင်က ယခုလို ထုတ်ဖော်ပြောဆိုခဲ့ဖူးသည်။

“ပညာရှင်တစ်ယောက်အနေနဲ့ ပညာရပ်တစ်ခုရဲ့ ချိုမြိန်မှုကို မြင်လိုက်ရတော့ လက်တွေ့ ဖန်တီးကြည့်မိတာပေါ့ဗျာ။ အောင်မြင်မှုရဲ့ အကျိုးဆက်တွေကို မြင်ရတော့မှပဲ..၊ ဖြစ်သင့် မဖြစ်သင့်စဉ်းစားမိတော့တယ်။ ကမ္ဘာကြီးက ကျွန်တော် ထင်သလောက် မရိုးရှင်းဘူးဗျ...”ဟူ၏။ သေချာပါသည်။ အဇ္ဈန သံသယက အနုမြူဗုံးဖခင်ကြီး၏တစ်သက်တာကို တစ္ဆေတစ်ကောင်လို ခြောက်လန့်နေပါ လိမ့်မည်။ “လူ့အသက်ပေါင်း မြောက်မြားစွာသတ်ဖြတ်ရတဲ့အမှုမှာ “ကောင်းမှု ကုသိုလ်ဆိုတာ၊ တကယ်ကောရှိနိုင်ပါ့မလား။” “ကိုယ့်တစ်ဖက်တည်းရဲ့ ပျော်ရွှင်မှု ကိုယ့်တစ်ဖက်တည်းရဲ့ အောင်ပွဲ ဆိုတာကရော၊ တကယ့်ပျော်ရွှင်မှုဟုတ်ရဲ့လား။ တကယ့်အောင်ပွဲ ဟုတ်ပါ့မလား..”

           ကျွန်တော့်အမြင်ပြောရလျှင် မဟာဘာရတမှာ ယနေ့ထက်တိုင် အသုံး တည့်ဆဲ အသုံးဝင်ဆဲဟု ယုံကြည်သည်။ ယနေ့ခေတ်ပြိုင်ကမ္ဘာတွင် “ကိုယ့် တာဝန် ကိုယ်ကျေပွန်ရေး” ဆိုသော ကရစ်သျှနကျင့်ဝတ်မှာ အားကောင်း မောင်းသန်ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။ သို့နှင့်တိုင်၊ “တရားသော အရေးတော်ဆိုသည့် အရာအတွက် ပေးဆပ်ရသည်များ၊ အရင်းအနှီးများမှာလည်း သွေးပျက် ချောက် ချားဖွယ်ရာအတိ ဖြစ်နေပြန်ရာ၊ အဇ္ဇနသံသယမှာလည်း ဆူညံအော်ဟစ်နေ ဆဲသာ ဖြစ်ပါသည်။ အကြမ်းဖက်မှုများ၊ စစ်ပွဲများမှသည် ကပ်ရောဂါကြီးများ - ဖြင့် ပြည့်လျှမ်းနေသော မျက်မှောက်ခေတ်ကမ္ဘာ့ရှုခင်းကို တစ်ချက်မျှ ကြည့် လိုက်ပါ။ သို့မဟုတ်...၊ စီးပွားရေးဖွံ့ဖြိုးမှု၊ နျူကလီယာ ထိပ်တိုက်ရင်ဆိုင်ရေး၊ ဒေသတွင်းငြိမ်းချမ်းရေးစသော ဝိရောဓိများဖြင့်ရက်ရှယ်နေသော အိန္ဒိယ၏ စိုးရိမ်သောကများကို တစ်ချက်မျှ နှလုံးသွင်းလိုက်ပါ။ ကရစ်သျှန၏ “ရှေ့သို့ချီ” စစ်မောင်းသံနှင့်အပြိုင်၊ အန၏"ဖြည့်တွေးပေး”သံသယက ကျွန်တော်တို့ကို တဖွဖွသတိပေးလျက်ရှိနေသည်ကို တွေ့ရပါလိမ့်မည်။

          ဆိုခဲ့ပြီးသည့်အတိုင်း ဘဂဝါဂီတမှာ မဟာဘာရတ၏ အစိတ်အပိုင်း တစ်ခုမျှသာ ဖြစ်ပါသည်။ သို့နှင့်တိုင်၊ တစ်ပုဒ်တည်းသော မဟာကဗျာကြီးက တစ်ခုတည်းသောအမှန် ဆိုသည်ကိုမဟော... ။ ဤသည်ပင် ကျွန်တော်တို့ အိန္ဒိယ၏ ဗဟုအစဉ်အလာဖြစ်လိမ့်မည်။ အငြင်းသန်သော ကျွန်တော်တို့ အိန္ဒိယသားတို့၏ ပကတိစိတ်အခံဖြစ်လိမ့်မည်။ ဤအစဉ်အလာနှင့် ဤစိတ် အခံက ကျွန်တော်တို့အတွက် အဖိုးတန်သင်ခန်းစာတစ်ခုံ အမွေချန်ထားခဲ့သည်။ အချိန်တစ်ချိန် ကာလတစ်ခုတွင်၊ အပေါ်စီးရခဲ့သော၊ အမှန်ဟုယူဆခဲ့ကြသော တစ်စုံတစ်ရာကို၊ အသေမကိုင်မိကြဖို့ ဖြစ်ပါသည်။ ဆိုခဲ့ပါ အချိန်တစ်ချိန် ကာလတစ်ခုတွင် အပေါ်စီးမရခဲ့သည့်တိုင်၊ မမှန်ဟုယူဆခဲ့ကြသည့်တိုင် တစ်ချိန် မဟုတ်၊ တစ်ချိန်တွင် ပြန်လည်သက်ဝင်လာနိုင်စရာရှိသော အတွေးပြိုင်များကို(အနည်းဆုံး) အခြားတစ်ဖက်မှ ဆင်ခြင်စရာအဖြစ် နှလုံးသွင်းနိုင်ကြဖို့ဖြစ်ပါ သည်။ တစ်နည်းဆိုရလျှင် ဧကန်သဘောထက်၊ အနေကန်သဘောဖြင့် အရာရာ ချဉ်းကပ်ဆင်ခြင်ကြဖို့၊ ဖြစ်ပါသတည်း။

ယောက်ျားမိန်းမ၊ ဇာတ်မြင့်ဇာတ်နိမ့်နှင့် ပြောရေးဆိုခွင့်

          တစ်ခုတော့ရှိသည်။ “အိန္ဒိယအစဉ်အလာ ငြင်းခုံဆွေးနွေးမှုများမှာ လူဦး ရေတစ်ခုလုံး၏ တသီးတသန့်တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းအတွက်သာ ကန့်သတ်ထား သလော... ။ အထူးသဖြင့် အထက်တန်းလွှာယောက်ျားသားများ အတွက်သာ ရပိုင်ခွင့်ရှိသော အထူးသီးသန့်အခွင့်အရေးလော” ဆိုသည့် ထောက်ကွက်တစ်ခု ကား အမှန်ပင်ရှိပါသည်။ ဤနေရာတွင် အိန္ဒိယသားအားလုံး၊ တန်းတူညီမျှစွာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပါဝင်ငြင်းခုံခွင့် ရှိပါသည်ဟုပြောနိုင်ဖို့ အတော်လေးခက်ပါ လိမ့်မည်။ အထူးသဖြင့် အိန္ဒိယလိုဇာတ်ခွဲခြားမှု၊ လိင်ခွဲခြားမှုနှင့် အတန်းအစား ခွဲခြားမှုများ အစဉ်အလာရှိနေခဲ့သည့်နိုင်ငံမျိုးတွင်၊ အစစအရာရာတန်းတူ ညီမျှလိမ့်မည်ဟု မျှော်လင့်နိုင်သည်မဟုတ်ပါ။ အကယ်၍ အားနည်းသည့် အလွှာများ ပါဝင်ဆွေးနွေးခွင့်မရှိလျှင်၊ အစဉ်အလာငြင်းခုံဆွေးနွေးမှုများ၏ လူမှုရေးအဆက်အစပ်များမှာ အပြည့်အ၀ သာဓုခေါ်ချင်စရာ ဖြစ်ကောင်းမှ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ 

          ကျွန်တော့်သဘောပြောရလျှင်မူ၊ ရှုပ်ထွေးသည်နှင့်အမျှ သိမ်မွေ့လှသော လူ့အဖွဲ့အစည်းတစ်ရပ်၏ ဓလေ့စရိုက်ကို၊ အလွန်ယေဘုယျကျသည့် ချဉ်း ကပ်မှုမျိုးဖြင့် ဆုပ်မိကိုင်မိနိုင်စရာမရှိဟု သဘောရပါသည်။ ပထမဆုံး ယောက်ျား၊ မိန်းမခွဲခြားမှုမှ စတင်ခြေရာခံကြည့်ပါ မည်။ ယေဘုယျသဘောပြောရလျှင် စဉ်းစားတွေးခေါ်မှုဆိုင်ရာ စကားစစ်ထိုးပွဲများကို၊ ယောက်ျားများကသာ ဦးဆောင်လေ့ရှိသည်ဟု သဘောယူနိုင်စရာရှိပါသည်။ သို့နှင့်တိုင် နိုင်ငံရေး ဦးဆောင်မှုပိုင်းနှင့် ပညာရှာဖွေရေးကိစ္စများတွင်၊ မိန်းမသားများ လုံးဝပါဝင်ခွင့် မရှိဟု ယတိပြတ်ဆိုနိုင်သည်တော့မဟုတ်ပါ။ မျက်မှောက်ခေတ် အိန္ဒိယနိုင်ငံရေး ကိုကြည့်လိုက်လျှင်ပင်၊ ဤသဘောကို အထင်အရှားတွေ့ရပါလိမ့်မည်။ ယနေ့ ဩဇာကြီးသော အိန္ဒိယနိုင်ငံရေးပါတီများ၏ အမျိုးသားအဆင့်ရော၊ ဒေသ အဆင့်တွင်ပါ အမျိုးသမီးခေါင်းဆောင်များ၊ ရှိသလောက် ရှိနေသည်သာ ဖြစ် သည်။ အမျိုးသားလွတ်မြောက်ရေး လှုပ်ရှားမှုကာလများကို ပြန်ကြည့်လိုက် လျှင်လည်း၊ အိန္ဒိယအမျိုးသမီးများ၏ပါဝင်မှုမှာ ရုရှားတော်လှန်ရေး၊ တရုတ် တော်လှန်ရေးတို့ထက် များစွာပိုပါသည်။ ဗြိတိသျှနိုင်ငံ၏ သံမဏိဝန်ကြီးချုပ်