ကောင်းသာ - အောင်မြင်ကြီးပွါးရေးအတွက်အာလာဒင်နည်းနာ

နိဒါန်း

တစ်ခါက အလွန့်အလွန် ဝေးကွာတဲ့နေရာမှာ ကောင်လေးတစ် ယောက် ဖုံတောထဲမှာထိုင်ရင်း သူ့ရဲ့ ဒူးခေါင်းတွေကြားက စုတ်ချာ ဟောင်းနွမ်းဖုန်တက်နေတဲ့ မီးခွက်လေးက လှပနေဆဲ သူ့လက်ကို လာကိုင်စေဖို့ ဖိတ်ခေါ်နေတဲ့အတွက် ကောင်လေးမှာ မထိရမနေနိုင် တာနဲ့ အာလာဒင်ဟာ သူ့လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ မီးခွက်ဘေးက အညွှန်းစာတန်းလေးကိုပွတ်ပြီး ကြည့်တယ်။ ရေးထားတဲ့ စာလုံးတွေ ကတော့ ...

“တောင်းဆိုလိုက်ပါ၊ ဘာမဆိုပေးရန် အသင့်” တဲ့။ ။

သူဖတ်ကြည့်လို့ ဆုံးပြီးပြီးချင်း သူ့လက်ထဲက မီးခွက်က တုန်ခါ လှုပ်ယမ်းလာတာ သူ့လည်ကုပ်က ဆံပင်တွေတောင် ထောင်တက် လာတယ်။ အသံသြသြကြီး တစ်သံက ဘယ်ကမှန်းမသိအောင် ထောင့် နေရာအားလုံးက လိုဏ်သံနဲ့အကျယ်ကြီး ထွက်လာတယ်။

“မင်း ဘယ်သူလဲ၊ ဘာ့ကြောင့် ငါ့ကို ခေါ်လိုက်တာလဲ” အာလာဒင့် ခြေမျက်စိနားက ဖုန်တွေလွှင့်တက်ဝှေ့ယမ်းလို့ သဏ္ဌာန်အရိပ်အရောင် ကြီးတစ်ခု မိုးထိုးအောင်ထွက်လာပြီး သူ့ကိုပါဆွဲတင်လိုက်လို့ သက်တံ့နားထိ ရောက်ကာ မျက်စိတွေပြာဝေမူးလဲမတတ် ဖြစ်ရတယ်။

“ကျွန်တော် ဘယ်ရောက်နေတာလဲ၊ ကျွန်တော် ဘာဖြစ်သွား ပါလိမ့်”

“မင်းက ငါနဲ့အတူတူပေါ့၊ ငါက “ဂျင်းနီ” လို့ခေါ်တဲ့ မီးခွက်စောင့် ဘီလူးမ။ မင်းခေါ်လို့ ခုလို ငါအပြင်ထွက်လာရတာပါ။ မင်းမေးသမျှ

တောင်းဆိုသမျှတွေ ဖြေဖို့၊ မင်းဆန္ဒရှိသမျှတွေ ဖြည့်ပေးဖို့ အတွက် ငါ ဒီရောက်နေရတာပဲ။

“ငါ အစစ်အမှန် ဘာလဲဆိုတာကို အသိအမှတ်ပြုပေးစေချင် တယ်။ ခုဖြစ်နေရတာတော့ သူတောင်းစားသာသာပေါ့။ အစစ်အမှန်က ငါက မင်းသားလေးတစ်ပါးပါပဲ။ ဖခမည်းတော် ဘုရင်ကြီးချမ်းသာ သမျှ စည်းစိမ်တွေ အကုန်ပိုင်တယ်။”

“ဒီလိုသာဆိုရင် အသင့်ရဲ့ ဆန္ဒတွေဟာ ငါ့ရဲ့ အမိန့်ပါပဲ။ ငါ့ ခြေထောက်အောက်မှာ အသာအယာ ထိုင်နေပါ ကလေးရယ်။ မင်းဘဝ လြာမှာ မင်းလိုချင်တာတွေ ဘယ်လိုတောင်းဆိုရမယ်ဆိုတာ လေ့လာ

သင်ကြားသွားရင်းနဲ့ အောင်မြင်မှုတွေ၊ အံ့သြဖွယ်အဖြစ်တွေကို ငါ့လက် နဲ့ ဝှေ့ယမ်း ဖန်တီးလိုက်မယ်။ ငါနဲ့အတူ ငါ့သူငယ်ချင်းတွေပါ သူတို့ရဲ့ ပုံပြင်တွေ ဝေမျှဖို့ ခေါ်လိုက်မယ်။ မီးခွက်ကို ငေးကြည့်နေပါ ငါ့သားရယ်။ ငါရဲ့ အသွင်ပြောင်းလဲမှု ပုံပြင်အမျိုးမျိုးစောင့်သာကြည့်ပေတော့။”

x x x

ကျွန်တော့်ရဲ့ စောစောပိုင်း အိမ်ထောင်ရေးဘဝမှာ ကျွန်တော့် ဇနီးသည် “ဂျော်ဂျီယာ” နဲ့အတူ မက်ဆက်ချူးဆက်အနောက်ဘက် ရေအိုင်တစ်ခု ဘေးလယ်တဲတစ်ခုကို ရက်အားရက်ခရီး ထွက်လာခဲ့ တယ်။

ဝယ်စရာ ခြမ်းစရာတွေ တသီကြီးဝယ်ခြမ်းပြီးတာနဲ့ ပြန်လာတယ်။ ကားကို ခပ်လှမ်းလှမ်းပါကင်မှာ ရပ်ထားပြီး အိမ်ထဲ နှစ်ယောက်သား အထုပ်အပိုးတွေ တစ်ပွေ့တစ်ပိုက်ကြီး ကိုယ်စီမနိုင်မနင်းသယ်မပြီး အိမ်မီးဖိုဆောင်ထဲအရောက် မောကြီးပန်းကြီး လှေကားကနေအောက် ဆင်းချလာရတယ်။

ကျွန်တော့်မသိစိတ်မှာ နှစ်ယောက်တည်း ဒေါင်ချာစိုင်းနေရတာ ကို အမြဲစိတ်ညစ်နေတတ်တယ်။ မိန်းမကတော့ ပါလာသမျှ အိတ်တွေ အကုန်ဖွင့်ပြီး ပစ္စည်းတွေ စနစ်တကျ စုပုံနေတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ဟိုသွားလိုက် ဒီသွားလိုက်နဲ့ အလကားပျာယာခတ်ပြီး အပြင်မှာ မိုးရွာ နေသလား၊ နှင်းကျနေသလား တွေးပူနေသေးတယ်။

တစ်နေ့ လင်မယားနှစ်ယောက် ချမ်းသာသမျှ အစည်းအဝေး ထိုင်တွက်ချက်နေစဉ် ကျွန်တော်ကတော့ ကြာရှည်စိတ်ညစ်နေမှုက မျက်နှာပေါ်လွင်နေပုံရတယ် ထင်ပါရဲ့။ မိန်းမရဲ့ တုံ့ပြန်မှုက ကျွန်တော့် ဘဝကို ပြောင်းသွားစေတော့တယ်။

“ဒီစီစဉ်မှုတွေမှာ ရှင် ဘာတွေ မပျော်မရွှင်ဖြစ်နေရသလဲလို့ ကျွန်မ တော့ စဉ်းစားလို့ကို မရဘူး။ ရှင်ဘာလို့ တစ်ခုခု မပြောတာလဲ။ ရေငုံနှုတ်ပိတ်နေတာတော့ မဟုတ်သေးဘူး။ ပြောစရာရှိတာပြော၊ တောင်းဆိုစရာရှိတာ တောင်းဆိုပေါ့။ ရှင်လုပ်ရမှာတွေက ကိုယ်ဖြစ်ချင် တာ တောင်းဆိုဖို့ပဲ”

“ကျွန်တော် လုပ်ရမှာက တောင်းဆိုဖို့ ဆိုပါလား၊ ဒါ ရိုးရိုးလေး ပဲ။” ပြီးခဲ့တဲ့ဘဝတစ်လျှောက်လုံး တောင်းဆိုဖို့ ကြောက်ရွံ့ခဲ့မိတာတွေ တသီတတန်း ပြန်ပေါ်လာမိတော့တယ်။

ကျောင်းသားဘ၀ ဂီတလက်ကွက်တွေ ကျွမ်းတဲ့သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ဆီ မမေးရဲမမေးဖြစ်လို့ ခုထိ ဂီတာမတီးတတ်တာ နောင်တရမိတယ်။ ဒီလိုမမေးဖြစ်လို့ လွတ်သွားရတဲ့ အခွင့်အလမ်းတွေ အတော် အများသား။

ကောလိပ်က ထွက်ခွာလာတဲ့တစ်နေ့မှာ ကျွန်တော့်မွေးစား အဖေက ကျွန်တော့်ကို ဒေါ်လာ ၂၀ တန်တစ်ရွက်ပေးရင်းပြောတယ်။ “မင်း တကယ်လို့ ကူညီမယ့်လက်တစ်ဖက် မင်းလိုနေရင် မင်း လက်မောင်း အဆုံးကိုပဲ ကြည့်ပေတော့”တဲ့။ ။

ဆိုလိုရင်း သတင်းစကားက “ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲ အားထားရမယ်” လို့ ဆိုလိုတာပါ။ ကိုယ်ဟာ လုံလောက်အောင်နေနိုင်ဖို့ပါ။ ဘယ်သူ့ဆီ မှာမှ ဘာတစ်ခုမှမတောင်းဆိုပါနဲ့။ ပြီးခဲ့တဲ့ ၁၈ နှစ်တာ ကာလပတ်လုံး ကျွန်တော့်အဖေအမေနဲ့ မွေးစားအဖေတို့ဆီ မှီခိုခဲ့တယ်။

“ဒုက္ခတွေရောက်ပြီဆိုရင် တို့ဆီ အကူအညီလာမတောင်းနဲ့” “ဘာတွေလာတောင်းဆိုနေတာလဲ၊ တို့မသိဘူး” “မိုက်မဲတဲ့ မေးခွန်းတွေက အများကြီးပါပဲလား”

“ဒီတော့ ကိုယ်မေးချင်တာတွေ လူတစ်ယောက်ကိုမေးဖို့ အရေးမှာ ကိုယ့်နှုတ်ကို ထိန်းထားချုပ်တည်းနေရပြီ။ ကိုယ်လိုချင်တာတွေ တမ်းတမ်း တတနဲ့ သိုလှောင်နေရပြီ။ ဒါတွေ မရတာကများတယ်။ ဒါက ငါ့ဘဝပဲ။ ငါလိုချင်တာတွေထက် လျော့ပြီးရ၊ ကိုယ်ထိုက်တန်တာတွေထက် လျော့၊ အကောင်းဆုံးထက်လျော့၊ ဖြစ်နိုင်တာတွေထက်လည်းလျော့ပြီး ရနေပါ တော့တယ်”

ဂျက်ကိန်းဖီးလ်

x

x

x

“ဂျက်” က ဒီ အာလာဒင်ပုံပြင်ကို ပြောပြတဲ့အခါ သင်လိုချင်တာ တောင်းဆိုရေးကို ဟန့်တားနေတဲ့ အတားအဆီးကြီး ငါးရပ်ရှိကြောင်းပြောပြတယ်။ ပထမက “မသိနားမလည်မှု” ပဲ။ မေးရမှန်း၊ ဘာကို တောင်းဆိုရမှန်းမသိတဲ့ ထောင်ချောက်တစ်ခုပါပဲ။ ဒုတိယက “မှားယွင်း နေတဲ့ယုံကြည်မှု” ပါပဲ။ ကိုယ့်ကို လမ်းမှားဆီဦးတည်သွားစေတယ်။ သူက သူ့ဇနီးက သူ့ကို ချစ်နေတဲ့အတွက် အလိုအလျောက် ဇနီးက သူလိုချင်တာ အလိုက်တသိဖြည့်မယ်ထင်နေခဲ့တာမျိုးပေါ့။

တတိယ အတားအဆီးက “ကြောက်ရွံ့ခြင်း” ရဲ့ ထိန်းချုပ်တာ ခံရတာဖြစ်တယ်။ အဆိုးမြင် အဖြေရလေမလားလို့ ကြောက်နေတာမျိုး။ အရှက်ကွဲသွားလေမလားလို့ ကြောက်နေတာမျိုးတို့ဖြစ်တယ်။

စတုတ္ထအတားအဆီးက “မာန”တရားက ကိုယ့်ရှေ့မှာ မားမားကြီး ပိတ်ကာထားနေတာပဲ။

ပဉ္စမက “ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် တန်ဖိုးထားမှု နိမ့်ကျနေခြင်း”ပါပဲ။ တစ်ခုခုကို မေးရမှာ၊ တောင်းဆိုရမှာ၊ ထိုက်တန်ပါ့မလားလို့ မဝံ့မရဲ သိမ်ငယ်စိတ်ဝင်နေတာမျိုးဖြစ်တယ်။

“အဲဒီအတားအဆီး ငါးမျိုးက ကွင်းဆက်လိုဆက်စပ်နေပြီး သင်လိုချင်တာတွေ မမေးမိ၊ မတောင်းဆိုမိအောင် ထိန်းထားတတ် တယ်။ ဒီကွင်းဆက်တွေ ချိုးဖျက်နိုင်မှ သူတို့ဖန်တီးထားတဲ့ အနှောင် အဖွဲ့က လွတ်မြောက်မယ်။ ဒါ မချိုးဖျက်နိုင်မချင်း သင့်အိပ်မက်တွေ ပြည့်ဝလာမှာ မဟုတ်ဘူး”

 

 

အပိုင်း ၁

 

အောင်မြင်ကြီးပွားရေးအတွက် အာလာဒင်နည်းနာ

တောင်းဆိုပါ။ သင့်အား ပေးပါလိမ့်မည်။ ရှာဖွေပါ။ သင်တွေ့လာပါလိမ့်မည်။ ခေါက်သံပေးပါ။ သင့်အတွက် ပွင့်လာပါလိမ့်မည်။ လူတိုင်းအတွက်။ တောင်းဆိုရင် လက်သင့်ခံရမည်။ ရှာဖွေရင် တွေ့ရှိလာမည်။ ခေါက်သောသူအတွက်လည်း ပွင့်လာပါလိမ့်မည်။

မက်သျှူး ၇-၇-ဂ

 

[၁]

တောင်းဆိုဖြစ်ရေးကို ဟန့်တားနေတဲ့

အတားအဆီးကြီး ငါးရပ်

ကျွန်ုပ်တို့ လိုချင်တာတွေ မတောင်းဆိုဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဓိကအကြောင်းရင်းတရားများ

မသိနားမလည်မှု

 

 

ပုံပြင်တစ်ခုမှာ ရှေးအခါက သူခိုးတစ်ယောက် ခမ်းနားတဲ့ ကုတ်အင်္ကျီတစ်ထည် ခိုးလာသတဲ့။ ကုတ်အင်္ကျီက နူးညံ့တဲ့အရာနဲ့ လုပ်ထားပြီး ရွှေကြယ်သီး၊ ငွေကြယ်သီးတွေအစုံပဲတဲ့။ သူခိုးက ဈေးထဲ က ကုန်သည်တစ်ယောက်ဆီ အဲဒီကုတ်ကို ရောင်းစားပြီး သူ့အခင်ဆုံး သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ဆီ အကျိုးအကြောင်းလာပြောသတဲ့။ သူငယ်ချင်း က ဘယ်လောက်နဲ့ ရောင်းခဲ့သလဲမေးတော့ ...

“ငွေစ တစ်ရာရတယ်”လို့ ဆိုတယ်။ “

ဒါလောက်ခမ်းနားတဲ့ ကုတ်ကိုတစ်ရာပဲရသလား”လို့ သူငယ်ချင်း က မေးသတဲ့။

“တစ်ရာထက်ပိုများတဲ့ ဂဏန်းရှိသေးတယ်လား” လို့ ခုမှသိတဲ့ပုံ ပြောလိုက်သတဲ့။

x x

x

 

ကျွန်တော်တို့ အများစုဟာ ဘာတောင်းဆိုရမလဲဆိုတာကို မသိ တတ်ကြဘူး။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဘယ်လောက်ရမလဲဆိုတာလည်း မသိကြဘူး။ ကိုယ်အမှန်တကယ်လိုချင်တာ လိုအပ်တာတွေ ဘယ်လောက် ရှိမှန်း မသိတတ်ကြဘူး။ ကိုယ်အမှန်တကယ် ဘာကိုလိုချင်နေတာလဲ ဆိုတာကိုလည်း မသိတတ်ကြပြန်ဘူး။

ဘယ်လိုတောင်းဆိုရမှန်းလည်း ကျွန်တော်တို့ အများစု မသိကြဘူး။ ထိရောက်တဲ့တောင်းဆိုမှု လုပ်ရေးနည်းစနစ်ကို ကျွန်တော်တို့ ဘယ်တော့မှ မလေ့လာခဲ့ရဘူး။ ဒီလို ထိရောက်တဲ့ ဆက်သွယ်ရေး ကျွမ်းကျင်မှု တွေကို နေအိမ်ထဲ၊ ကျောင်းတွေထဲ၊ အလုပ်ခွင်တွေထဲ မရှိခဲ့ဖူးဘူး။

ဘယ်သူ့ကို တောင်းဆိုရမှန်း၊ ဘယ်အချိန်တောင်းဆိုရမှန်း မသိဘူး။ ကျွန်တော်တို့ တောင်းဆိုထားတာတွေအတွက် ဘယ်သူက ပေးနိုင်စွမ်း ရှိသလဲဆိုတာလည်း မတွက်ချက်တတ်ကြဘူး။

“ကြောက်ရွံ့ခြင်းက အမြဲတစေ မသိနားမလည်ခြင်းဆီက ခုန်ထွက် လာတတ်တယ်”

                                                                                                                                              ရက်ဖ်ဝေါ်လဒိုအီမာဆင်

ကျွန်ုပ်တို့ အမှန်တကယ် ဘာလိုချင်တယ်၊ လိုအပ်တယ်ဆိုတာကို ကျွန်ုပ်တို့ တကယ်မသိကြ ။

 

ကျွန်ုပ်တို့ တကယ်လိုအပ်ချက်နဲ့ ဆန္ဒများနဲ့ ပတ်သက်၍ ကျွန်ုပ်တို့ အများစု ထိတွေ့မှုမရှိကြပေ။ ကလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ ဒီ လိုအပ်ချက် ဆန္ဒတွေ ထုတ်ဖော်မိလို့ လျစ်လျူရှုခံရ၊ အရှက်တကွဲ ပယ်ချခံရတာတွေ များခဲ့တာကြောင့်ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။

ကျွန်တော်တို့မှာ ဒီလိုထုတ်ဖော်မိလို့ အဝေဖန်ခံရ၊ ရဲရဲတောင်းဆိုပြန်တော့ လှောင်ပြောင်ခံရနဲ့မို့ ဝေဒနာတွေ ကင်းမဲ့စွာ လုံခြုံနေဖို့ဆိုရင် ကိုယ့်ဆန္ဒတွေ မြှုပ်နှံထားဖို့ပဲရှိတယ်။

ကျွန်တော်တို့ ဆန္ဒတွေ ထုတ်ဖော်ခြင်းက ကျွန်တော်တို့ မိဘတွေ မှာလည်း စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်စေမိတယ်။ သူတို့ရဲ့ ယုံကြည်မှုစနစ် တွေ၊ တန်ဖိုးထားမှု အဆင့်အတန်းတွေကို စိန်ခေါ်သလို ရှိနိုင်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ တောင်းဆိုတဲ့ အရာတွေက သူတို့ကိုယ်တိုင် ကလေးဘဝ တုန်းက မရခဲ့ဖူးတာတွေမို့ မသိစိတ်အားဖြင့် ပယ်ချမိတတ်ပါတယ်။

ကလေးကို အလိုလိုက်လွန်း ဖျက်ဆီးလွန်းတယ်လို့ အိမ်နီးချင်းတွေရဲ့ ကဲ့ရဲ့ခံရမှာစိုးလို့လည်း ကလေးတွေ တောင်းဆိုချက်ကို ပယ်ချတတ်တယ်။

နောက်ဆုံးအပြီးသတ်ခံစားမှုက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ လိုချင်နေတဲ့ ခံစားမှုတွေ ရပ်ပစ်ဖို့ပါပဲ။ ဝေဒနာများလွန်းလို့ ရပ်ပစ်ရတာပါ။ ထုံပေပေ နေတာကပဲ ပိုပြီး လွယ်သယောင်ရှိတယ်။

“မင်း ဒီည ဘာလုပ်ချင်သလဲ”လို့ မေးလာရင် “မသိပါဘူး”ဆိုတဲ့ အဖြေမျိုး “ဘာလုပ်ချင်ချင် ဂရုကို မစိုက်ဘူး” ဆိုတာမျိုးပဲ ဖြေမိတော့ တယ်။

                         ကန့်သတ်ထားပြီး မတိကျသော ယုံကြည်မှုများ

ဒုတိယအတားအဆီးက ကန့်သတ်ထားနေတဲ့ အဆိုးမြင် ယုံကြည်မှု တွေဖြစ်ပြီး ကျွန်တော်တို့ရဲ့ မသိစိတ်ထဲမှာ ဒါတွေကို ပရိုဂရမ်ချထား ခြင်း ခံနေရတယ်။ ဒါတွေက ကျွန်တော်တို့လုပ်ရပ်တွေ အားလုံးအပေါ် မှာ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ထိန်းချုပ်ထားတာခံနေရတယ်။

“ကျွန်ုပ်တို့အားလုံးက ကျွန်ုပ်တို့တွေးတောသမျှရဲ့ ရလဒ်များသာ ဖြစ်ကြတယ်”

 

“လူဆိုသည်မှာ သူယုံကြည်သည့်အတိုင်းသာ ဖြစ်သည်။”

                                                                                           အန်တန်ချက်ကော့ဖ်

                      ဒီယုံကြည်မှုတွေ ဘယ်ကလာသလဲ

                     ကျွန်တော်တို့ မွေးစတုန်းက ကျွန်တော်တို့ကို ပရိုဂရမ်ဆွဲပေးခဲ့တဲ့ ဒေတာဘဏ်က ဗလာထည်ပဲ ရှိသေးတယ်။ ကျွန်တော်တို့ဟာ တောင်းဆို မှုတွေကနေ ဟန့်တားခံနေရတယ်။ ရလိုက်တာတွေကတော့ မိဘတွေ၊ ဆရာတွေ၊ ဘုရားကျောင်းတွေ၊ သူငယ်ချင်းတွေ၊ မီဒီယာတွေကနေ အဆိုးမြင် ကန့်သတ်ထားနေတဲ့ ယုံကြည်မှုတွေပါပဲ။ ဒီအရာတွေက ကျွန်တော်တို့ကို သေးငယ်ကြုံလှီစေပြီး သွက်ချာပါဒ လိုက်စေတော့တယ်။

ကျွန်တော်တို့ဟာ လက်ခံရတာထက် ပေးအပ်ရတာက ပိုကောင်း တယ်လို့ သင်ကြားပေးတာ ခံနေရတယ်။ လူတစ်ယောက်က ကိုယ့်ကို သာ တကယ်ချစ်ရင် သူ့ဆီတောင်းဆိုနေစရာမလို၊ အလိုလို အလိုက်တသိ ပေးလိမ့်မယ်။ ကိုယ်က တောင်းဆိုနေရင် လိုအပ်ချက်က ကိုယ့်ကို အားနည်း တယ်လို့ ထင်လိမ့်မယ်။ အဲဒီလို ယုံကြည်မှုတွေလည်း ပါဝင်တယ်။

ဘဝမှာ သိပ်လိုချင်မှုတွေ မပေါ်စေနဲ့။ ဒါမှသာ နောက်ပိုင်း စိတ်ပျက်စရာ မကြုံရမှာဖြစ်တယ်။ သင့် ဖခင်တို့လို လူတွေဆီကလည်း သိပ်အများကြီး မျှော်လင့်မနေနဲ့။ သင့်ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားမှသာ ပိုလုံခြုံ စိတ်ချရလိမ့်မယ်။ လူမိုက်လို့ ထင်လာရင်တော့ ပြန်ပါးစပ်ဖွင့်လို့ မိုက်မဲ နံအတယ်လို့ သံသယဖြစ်နေတာတွေ မောင်းထုတ်လိုက်ပေတော့။

                               ကျွန်တော်တို့ကို မိဘတွေက ပရိုဂရမ်ချပေးနေတယ်

“တင်းပီးရားလင်း” က သူ့ရဲ့ ကလေးဘဝက အတွေ့အကြုံကို ပြန်ပြောပြတယ်။ “ကျွန်တော် ကလေးဘဝတုန်းက ဘွားဘွားကကျွန်တော့်ကို မုန့်ဖိုးပိုက်ဆံပေးတတ်တယ်။ စပြီး ပိုက်ဆံပေးခါစက ကျွန်တော် ငြင်းပါသေးတယ်။ ဘွားဘွားက အတင်းပေးတာနဲ့ ယူလိုက် တယ်။ အမေက တွေ့သွားလို့ “ဘာလို့ အဘွားပေးတာယူရတာလဲ။ ပြန်ပေးလိုက်”လို့ ဆူတယ်။ ဘွားဘွားက “ဘာဖြစ်လဲဟေ့၊ ယူသာယူ ငါ့မြေးရဲ့”ဘွားဘွားက ကျွန်တော့်အကျီအိတ်ထဲ ပိုက်ဆံထိုးထည့်ပေး လိုက်တာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း ဝမ်းသာအားရထွက်လာတယ်။

နောက်တစ်ရက်လောက်မှာ “ဘွားဘွားရေ၊ ပိုက်ဆံပေးပါဦးလား” လို့ ကျွန်တော် တောင်းမိတယ်။ အဘွားက ကျွန်တော့်ကို စိုက်ကြည့်ပြီး “တင်း၊ ပိုက်ဆံချည်းပဲ အမြဲတမ်း တောင်းမနေနဲ့လေ”လို့ ပြန်ပြောလိုက်

တော့ ကျွန်တော်လည်း တအံ့တဩနဲ့ တုန်လှုပ်သွားမိတယ်။ ကျွန်တော်က ကလေးပဲရှိသေးတယ်။ သူတို့က ပိုက်ဆံပေးလို့ ကျွန်တော်က တောင်းမိ တာပါ။ ဒါ သူတို့ လူကြီးတွေရဲ့ ကျင့်ဝတ်ပေပဲ။ စကားနဲ့ မပြောတဲ့ ကျင့်ဝတ်ကို ကျွန်တော်တို့ကလေးတွေက လိုက်နာရုံအပြင် မရှိတော့ပါ”

ကျွန်တော်တို့ အများစုက ကျွန်တော်တို့ လိုချင်တာတွေကို လျစ်လျူရှုခံရ၊ ထည့်တွက်ခြင်းမခံရဘဲ ရယ်စရာရယ်လို့ ပယ်ချခံနေရတဲ့ နေအိမ်တွေမှာ ကြီးပြင်းလာရတာပါ။ ကျွန်တော်တို့ လိုချင်တာတွေ၊ ဆန္ဒတွေက အရေးမပါပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့ကို ရွေးချယ်ခွင့်တွေလည်း မပေးထားပါဘူး။

ဒုတိယတန်းစားမြို့သားတွေလို နေရတဲ့ ကျွန်တော်တို့က ကျွန်တော် တို့ရှေ့မှာ စားနေတာတွေကို ဒီအတိုင်းထိုင်ကြည့်၊ ရှေ့မှာ ပြောနေကြ တာတွေ ဒီအတိုင်းထိုင်နားထောင်နေရတယ်။ ကလေးဘဝရဲ့ အမှတ်ရ စရာတွေ ပြောရရင်တော့ ...

- အမေ့ကို နားမပူနဲ့လေ ။ - ဟဲ့ နင့်ဘွားဘွား တစ်ယောက်တည်း အေးအေးနေပါစေလား...

 

- ငါ ဒီစကား ထပ်မကြားချင်ဘူးနော်

- နင် တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်တယ်၊ နင့်အကြောင်းပဲ နင် စဉ်းစား နေတယ်။

- မင်း ငါ့အိမ်မှာနေရင် ငါ့စည်းမျဉ်းဥပဒေအတိုင်း လိုက်နာရမယ်။ စသည်ဖြင့် စသည်ဖြင့်ပေါ့။

 

 ကျွန်တော်တို့ ကျောင်းက ပရိုဂရမ်ချပေးနေတယ်

 

ကျောင်းသားဘဝက ကျောင်းမှာ ဆရာ့ကို ကူညီတောင်းလွန် ပြန်ရင်၊ ဆရာနားကပ်ပြီး ဖားနေပြန်ပြီ၊ ဆရာမွေးထားတဲ့ ခွေးလေး အတိုင်းပဲလို့ သူငယ်ချင်းတွေက လှောင်ကြတယ်။

ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်လုပ်၊ အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ ရုံးစုရုံးစုလုပ်ပြီး ညာမနေနဲ့လို့ လူကြီးတွေက ဆူတတ်သေးတယ်။

ဆရာကလည်း အလွတ်မပေးတတ်။ မျက်စိဒေါက်ထောက် ကြည့်ရင်း အပြစ်ပဲရှာနေတတ်ပြန်တယ်။

ကျွန်တော်တို့ အားလုံးမှာ ကျောင်းသားဘဝတစ်လျှောက် အတော် ကို ရုန်းကန်ရပါတယ်။ ဆရာမကလာပြီး ပုံဆွဲတာဘာလို့ “ကယ်လီ ́လို မဆွဲရတာလဲလို့ ဆူတာလည်းခံရပြန်သေးတယ်။

 

ကျွန်တော်တို့ကို အဓိကမီဒီယာတွေက ပရိုဂရမ်ချပေးနေတယ်

 

တီဗီတွေ ထွန်းကားတဲ့ ကာလတွေပြီးပြန်တော့ လူစင်စစ်က တိတ်ဆိတ်နေရင်းနဲ့ ဒုက္ခခံနေရမယ့် သဘောဖြစ်နေတယ်။ ထိခိုက်နိုင် ခြေရှိတာတွေ ဘယ်တော့မှ ထုတ်မပြောနဲ့။ ဒါမှမဟုတ်ရင် နက်နက် ရှိုင်းရှိုင်းကိုယ်လိုအပ်နေတာတွေ ထုတ်မပြောနဲ့။ လူတွေမှာ သူတို့ရဲ့ ဝေဒနာအစစ်တွေနဲ့ ပတ်သက်လို့ မသက်မသာ စိတ်လှုပ်ရှားရမှုတွေကိုရောင်ပြန်ဟပ်တတ်ဖို့ လေ့လာနေရတယ်။ လိုအပ်ချက်တို့၊ ဆန္ဒတို့ ချိုးနှိမ်ပစ်ရ၊ ခေါက်ထားနေရတယ်။ ဒီလိုခက်မာတဲ့ လူပုံရိပ်က တခြား လူတွေရဲ့ ကူညီထောက်ပံ့မှုတွေ ဝယ်ယူဖို့နည်းလမ်းကိုပဲ ရှာရတော့တယ်။

 

                     ကျွန်တော်တို့ကို ဘာသာရေးသင်တန်းတွေက အခြေတည်ပေးနေတယ်

 

ဘုရားကျောင်းတွေရဲ့ လှေနံဓားထစ်စည်းမျဉ်းတွေ၊ တစ်ဦးချင်း ဓမ္မဆရာတွေရဲ့ အတွင်းစိတ်မရိုးသားမှု၊ တီဗီနဲ့အီဗင်ဂဲလိစ်၊ ဘာသာရေး စာပေတွေရဲ့ ကျွန်တော်တို့အပေါ် တောင်းဆိုမှုဆိုင်ရာ အခြေတည်မှု တွေက သမားရိုးကျဆန်လွန်းတယ်။

“လက်ခံဖို့ထက် ပေးအပ်ဖို့ကို ပို၍ကောင်းချီးပြုပါ၏”

                                                             Acts 20:35

ကျွန်တော်တို့ကို ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ဆရာဝန်များက ပရိုဂရမ်ချပေးနေတယ်

သိပ်စောစောတုန်းကဆိုရင် ဆရာဝန်က ဘုရားပဲ။ ဆရာဝန် ပြောသမျှ နားထောင်ကြလိုက်နာကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ မိုက်မဲတဲ့ မေးခွန်းတွေဖြေဖို့ ဆရာဝန်တွေမှာ အချိန်မရှိဘူး။ တစ်ဆိတ်ချပေး ထားတဲ့ စည်းကမ်းအတိုင်း လိုက်နာကြပါ။ ဆေးအညွှန်းစာကို စောဒက တက်မနေနဲ့၊ ကုသရေး အစီအစဉ်ကိုလည်း မေးခွန်းထုတ်မနေနဲ့လေ။ ဆေးကုခန်း အပြင်မှာ နာရီပေါင်းများစွာ ကြာအောင် ကိုယ့်အလှည့် ထိုင်စောင့်နေရတာတွေက ဝေဒနာထက် ပိုဆိုးတဲ့ ဒုက္ခလေလားမဆိုနိုင်။ ဆရာဝန်က မောက်မောက်မာမာနဲ့ ဟောက်လိုက်ပြန်ရင်လည်း ခံလိုက် ရုံပဲပေါ့။ ကိုယ်ကမသိနား မလည်ဘဲကိုး။ သူက ဆေးပညာတတ်တယ် လေ။ ပြောတဲ့အတိုင်းပဲလုပ်၊ ပြန်မမေးနဲ့။