ကိုတာ - အခြားတစ်ဖက်မှဆင်ခြင်ရန်အကြောင်းများ

မနက်ခင်း

 ဒီမနက်

 နှစ်ပေါင်းများစွာ အိပ်လာခဲ့သလိုပဲ

 ကျွန်တော်နိုးလာ

 ကျီးတစ်ကောင် နေရောင်မှာ ပျံလာပြန်ပြီ

 ဒါချည်း၊ ဒါချည်းပဲလို့တော့ မထင်ပါ။

မနက်ခင်းတွေဟာ မတူကြဘူးနော်။ ဒါချည်း  ဒါချည်းပဲလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဒီနေ့ကကျီးနဲ့ မနေ့ကကျီးနဲ့မတူဘူး၊ နေရောင်စောင်းစောင်း ရွှေရွှေဟာလည်း မနေ့က နေရောင်နဲ့ ဒီနေ့နေရောင်မတူဘူး။ “အခြား တစ်ဖက်မှ ဆင်ခြင်ရန်အကြောင်းများ”ရဲ့ အမှာရေးမယ်စိတ်ကူးတော့ ကဗျာတိုလေးတစ်ပုဒ် သတိရတယ်။ အပ်စပ်သလား၊ မအပ်စပ်ဘူးလား မသိပါဘူး။ အပ်စပ်တယ်တော့ထင်ပါရဲ့။

ထိုးထွင်းသိတယ်ဆိုတာ တစ်ခါတလေ ဟိုဘက်သည်ဘက် စဉ်း စားပြီးရင် ပေါ်လာတယ်။ ဟိုဘက်ကစဉ်းစား၊ သည်ဘက်ကစဉ်းစား အဲသည်လိုလုပ်တာဟာ ဉာဏ်ကို စေစားတာပါပဲ။ ဉာဏ်ကစားတယ်ပဲ ဆိုပါစို့။ ဒီစာအုပ်ဖတ်တဲ့အခါ ပျော်စရာကောင်းအောင် ကစားတယ်ဆိုတဲ့အသုံးပဲ သုံးကြပါစို့ရဲ့။

ဒီစာအုပ်လေးကို ကစားတဲ့ဟာလေးပဲလို့ ယူတော်မူ။ ကစားရတာ ဟာ ကောင်းတယ်မဟုတ်ပါလား၊ ပျင်းစရာချည်းဖြစ်မနေဖို့က အတော်အ ရေးကြီးတာပဲဗျ။ ဒီစာအုပ်မှာပါတာတွေဟာ ပျင်းစရာတွေဖြစ်မနေတန်ပါ ဘူး ထင်ပါရဲ့ ။

“အခြားတစ်ဖက်မှ ဆင်ခြင်ရန်အကြောင်းများကတော့ စတိုင် သစ်နှင့် အခြားမဂ္ဂဇင်းတစ်စောင်တွင်ပါပြီး အရေးအသားများ ဖြစ်ပါ တယ်။ ဟိုအကြောင်း သည်အကြောင်း အကြောင်းအရာမျိုးစုံ ပါပါတယ်။

နက်ဖြန်အတွက် ပုံပြင်တစ်ပုဒ်က ပတ်ဝန်းကျင်ထိန်းသိမ်းရေးပုံ ပြင်၊ မြေဩဇာတွေ ပိုးသတ်ဆေးတွေ သုံးကြတာတော့ မှန်ပါရဲ့ ကြည့်လဲ လုပ်ကြပါအုံး။ ဟင်းသီးဟင်းရွက်စားမယ်ဆိုရင် ရေစင်စင်ဆေးမှ ဖြစ်တဲ့ ခေတ်ကြီးပါ။

“သိပ္ပံဟာ သေချာတဲ့အရာ မဟုတ်ဘူး”ဆိုတာကတော့ လူရဲ့ အကုန်အစင် မသိနိုင်ခြင်း၊ မသေချာခြင်းတို့ကို ပြောချင်လို့ပါ။ အသိ ဉာဏ်ဆိုင်ရာမှာ အာဏာပိုင်ကြီး မလုပ်ဖြစ်ဘဲ၊ အထိုက်အလျောက် နှိမ့်ချ မှုလေးရှိတာက ကောင်းတယ်လို့ ထင်လို့ပါ။

“မနုဿနဲ့ ပင်စည်ဆဲလ်သုတေသန”ဆိုတာကတော့ ယခုခေတ် အခါမှာ လူ (မနုဿ)ဆိုတာ ဘာလဲလို့ တွေးတောနေကြတာဟာ စိတ်ဝင် စားစရာ ကောင်းလို့ပါ။ ပင်စည်ဆဲလ် (Stem cell) သုတေသနဟာ အမေ ရိကန်သမတ ရွေးပွဲမှာတောင် အငြင်းအခုန် စကားစစ်ထိုးတဲ့ အကြောင်း အရာတစ်ခု မဟုတ်လား။

“တွေးခြင်းကိုလိုအပ်ပုံ၊ ဖန်ဆင်းအတွေး” ဆောင်းပါးတွေကတော့ ဟိုဘက်သည်ဘက်က စဉ်းစားဖို့တွေပါ။ ဝေဖန်တွေးခြင်း၊ ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာ တွေးတတ်ခြင်းတွေဟာဖြင့် အရေးမကြီးပါဟု ဆန့်ကျင်နေသည်ဟု မယူ ကြပါနှင့်။ ဝေဖန်တတ်၊ ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာတတ်ဖို့ဆိုတာတွေဟာ အရေးကြီး လိုက်သမှ အဖိုးတန်လိုက်သမှ ...၊ သို့သော် ဤဆောင်းပါးများသည်လည်း ဝေဖန်အတွေးဆီသို့ ဦးတည်နေခြင်းသာဖြစ်ကြောင်း သတိရပါ ခင်ဗျာ။

“အိပ်ခ်ျအိုင်ဗွီ - အေ့ဒ်စုံနှင့် မျှော်လင့်ချက်” စာတမ်းလေး ရေးခဲ့ သည်မှာ နှစ်နှစ်ရှိပါပြီ။ ယခုနှစ်များမှာမူ မျှော်လင့်ချက်များ ရှိပါပြီး၊ ကုသသော အေ-အား-ဗီ ဆေးဝါးများ ဈေးနှုန်းသက်သာလာပါပြီ။ အလွန် လည်း ထိရောက်လာပါပြီး၊ (သို့သော် ယင်းသို့သော်ကား အရေးကြီးပါ သည်။ ဆေးဝါးတွေရှိနေပြီပဲဟူသော” မှားယွင်းသောလုံခြုံမှု”နှင့် မပေါ့ဆ ရာ၊ ကြောက်စရာ ရောဂါဆိုးကြီး အလွန်သတိထားစရာကြီးသာ ဖြစ်ပါ သည်ခင်ဗျား)

နောက်ဆုံးအနေနဲ့ ပြောပါရစေဗျာ၊ ဉာဏ်ကစားတဲ့ဟာလေး၊ စဉ်းစားစရာလေး တင်ဆက်တာပါပဲ။ ဒီလောက်ပါပဲဗျာ၊ ဤစာလေးများ ဖတ်ကာ ဉာဏ်ပွင့်တာလေး ဉာဏ်ရွှင်တာလေး ဖြစ်ပါစေဗျာ။

ကိုတာ

ထုပ်ထားတဲ့ငှက်

ဂျက်ဖရီပို့က သူ့ကျောင်းသားတွေကို သူ့အတွေ့အကြုံတစ်ခုကို ဥပမာပေးပြီး ဟောပြောပို့ချလေ့ရှိတယ်။ သူကျောင်းသားဘဝတုန်းက သတ္တဗေဒ လက်တွေ့စာမေးပွဲကို အောက်ပါအတိုင်း ဖြေခဲ့ရသတဲ့။

သူ့ကျောင်းက ဟားဗတ်ကောလိပ်၊ လက်တွေ့စာမေးပွဲဖြေရတဲ့ နေ ရာက အောက်မေ့ဖွယ်ခန်းမ အခန်းက ဘောလုံကွင်းလောက်အကြီးကြီး၊ အပြင်မှာ နှင်းမုန်တိုင်းကျနေတယ်။ အထဲမှာ အပူပေးကိရိယာ မရှိဘူး။ စာမေးပွဲဖြေသူ တစ်ဒါဇင်တည်း။ အဲသလိုအခြေအနေမှာ အခန်းစောင့်တဲ့ သူက ရှေ့တံခါးကို ဖွင့်ထားတော့ အရမ်းအေးတာပေါ့။

“မင်းတို့ရဲ့ နောက်ဆုံးစာမေးပွဲ”။

“ဒီစားပွဲပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ ငှက်နမူနာကိုကြည့်ပြီး ငှက်ရဲ့ လက္ခဏာတွေကို ဖော်ကြရမယ်။ အဲဒီငှက် ဆောင်းခိုပုံ၊ နေ့စဉ် စားသောက်ပုံ၊ မိတ်လိုက်ပုံ၊ သူတို့ချင်းချင်း ဆယ်သွယ်ပုံ၊ ပူးပေါင်းနေထိုင်ပုံ ဖြစ်နိုင်ရင် အဲဒီငှက်ရဲ့ မျိုးစိတ်၊ မျိုးရင်းကို ဖော်ကြဖို့ပဲ။ ၄နာရီ အချိန်ရတယ်။ နမူနာကို ကြိုက်သလိုကြည့်နိုင်တယ်။ သို့သော် ငှက်ကိုထုပ်ထားတဲ့ ပလပ်စတစ် အိတ်ကိုတော့ မဖြည်ရဘူး”လို့ အခန်းစောင့်က ညွှန်ကြားတယ်။

ငှက်ကို ပလပ်စတစ်အိတ်နဲ့ ထုပ်ထားတော့ ပလပ်စတစ်အိတ် အောက်ဘက်က ထွက်နေတဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းနဲ့ ငှက်ခြေသည်းတွေ၊ ပြီးတော့ ဘေးဘက်ကထွက်နေတဲ့ ငှက်တောင်မွေးတွေ ... ဒါပဲမြင် ရတယ်။ အကောင် ဘယ်လောက်ကြီးမယ်၊ ပုံပန်းသဏ္ဌာန် ဘယ်လိုနေ မယ်ဆိုတာလောက်တော့ မှန်းလို့ရတယ်။ ဒါလောက်ပဲ။ ကျောင်းသားဟာ ၄နာရီကြာကြာ ဘာတွေရေးပြီး ဘယ်လိုဖြေရမလဲ။

ဘာလို့ မမြင်ရအောင် အိတ်နဲ့ထုပ်ထားသလဲ။ ဒါ သက်သက်ညစ် တာပဲ။ အဓိပ္ပာယ်မရှိဘူး။ အဲသလိုထင်စရာပဲ။ တစ်နာရီလောက်ကြာ တော့ ကျောင်းသားတစ်ယောက်က ပေါက်ကွဲတော့တာပဲ။ စာမေးပွဲစောင့် တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ဆီကိုသွားပြီး “ဒီစာမေးပွဲကို ကျုပ်ကတော့ မဖြေတော့ဘူး။ အဓိပ္ပာယ်မရှိဘူး။ စော်ကားတာ။ ကျုပ်တို့ ဆီမက်စ်တာမှာ ရာပေါင်းများစွာ ငှက်နမူနာတွေကြည့်ခဲ့ရတယ်။ ဓာတ်ခွဲခန်းမှာ နာရီပေါင်းများစွာ အချိန်ကုန်ခဲ့ရတယ်။ ငွေပေါင်းများစွာလည်း ကျုပ်မိဘတွေ ကုန်ခဲ့ရပြီ”လို့ ပြောတယ်။ စာမေးပွဲစောင့်သူက “ဒါ ခင်ဗျားရဲ့ ဖိုင်နယ်စာမေးပွဲ ဖြေဖို့ပဲရှိ တယ်"လို့ ပြန်ပြောတယ်။ သို့သော် ခုန ပေါက်ကွဲတဲ့ကျောင်းသားက ဆက်မဖြေတော့ဘဲ စာမေးပွဲခန်းမကြီးရဲ့ အပြင်ဘက်ကို ထွက်သွားတယ်။ ဂျက်ဖရီပို့နဲ့ အခြားကျောင်းသားတွေကတော့ စမ်းတဝါးဝါးနဲ့ပဲ ဆက်ပြီး ဖြေတယ်။

...................။..........................

ဂျက်ဖရီပို့ဟာ ဟားဗတ်တက္ကသိုလ်က ပါမောက္ခပဲ။ သူက အီးစီးပွားရေး(အီး-ကော့မာ့စ်)အကြောင်း စာသင်ရင်း အထက်ပါ စာမေးပွဲ အတွေ့အကြုံကို ဟောတာပါ။ ဟားဗတ်စီးပွားရေးကျောင်း ပုံနှိပ်တိုက်က ထုတ်တဲ့ Remmeinber who you are. ဆိုတဲ့ စာအုပ်လေးထဲမှာ ပါမောက္ခ ဂျက်ဖရီပို့ရဲ့ ပို့ချချက်အကြောင်းဖတ်ရင်း ကျွန်တော်လည်း ကျွန်တော်ဖြေ ခဲ့ရတဲ့ စာမေးပွဲအကြောင်း သတိရတယ်။ ကျွန်တော့် အရိုးရောဂါဘွဲ့ အ တွက် စာမေးပွဲပါ။ လွန်ခဲ့တဲ့ အနှစ်နှစ်ဆယ်က... ဆရာဦးဘညွန့်တို့ စစ်ခဲ့တာပါ။ ၃နာရီ စာမေးပွဲမှာ အက်ဆေး ၄ပုဒ်မေးတယ်။ မေးခွန်း ပုဒ်ထဲမှာ “ခွဲစိပ်ဆရာဝန်တစ်ယောက်ရဲ့ လက်ဆေးခြင်း”မေးခွန်း တစ်ပုဒ်နဲ့ “ခွဲစိပ်ခန်းဒီဇိုင်းကို ရှင်းပြပါဆိုတဲ့ မေးခွန်းတစ်ပုဒ် ပေါင်းနှစ်ပုဒ် ပါလာတယ်။ ကျန်တဲ့နှစ်ပုဒ်ကတော့ မေးလေ့ရှိတဲ့ သာမန်မေးခွန်းတွေ ပါပဲ။ လက်တွေစင်အောင် ဆေးတာနဲ့ ခွဲခန်းဒီဇိုင်း နှစ်ပုဒ်ကျတော့ ဒုက္ခ ရောက်တယ်။ ခွဲစိပ်ဆရာဝန်တစ်ယောက်ဟာ အဲဒါမျိုးတွေကို မသိဘူးတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ။ သို့သော် ခွဲခန်းဒီဇိုင်းလို ဟာမျိုးကျတော့ ခွဲစိပ် ဆရာဝန်ပေါက်စနဟာ သူ့အတိုင်းရှိပြီးသားကိစ္စတစ်ခုအနေနဲ့ စဉ်းစားလေ့ မရှိဘဲ ကျော်သွားတာပါ။ ကျွန်တော့်အနေနဲ့ နည်းနည်းပါးပါးပဲ ဖြေနိုင် တာပေါ့။

စာမေးပွဲဖြေပြီး နောက်တစ်ရက်မှာ ဖြေခဲ့တဲ့အဖြေလွှာတွေကို ရှေ့ မှာချပြီး “ပြန်လည်ဖြတ်တောက် ရှုကြည့်ခြင်း"(ပို့စ်မော်ထမ်း Postmortem)လုပ်တယ်၊ ဆရာဦးဘညွန့်က သူ့အခန်းထဲမှာ ကျွန်တော်တို့ကို ခေါ်တွေ့တာပါ။ သူပြောတာကို ယနေ့ထက်တိုင် ကျွန်တော်မှတ်မိနေပါ တယ်။

“အထူးကုဆရာဝန်တစ်ယောက်အနေနဲ့ မင်းတို့မမျှော်မှန်းတာ၊ မင်းတို့ မသိတာတွေကို မင်းတို့တွေ့မှာပဲ။ အဲသလိုအခြေအနေကို မင်းတို့ ဘယ်လိုရင်ဆိုင်မလဲ။ မင်းတို့ ဘယ်လောက်ရင့်ကျက်မလဲ ငါတို့သိချင် တယ်"တဲ့။

အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော်တို့ ၄ယောက်(အရိုးရောဂါတက်တဲ့ ကျောင်းသားဟာ ၄ယောက်ပဲရှိပါတယ်။)ဟာ စာမေးပွဲဖြေပြီးတဲ့ ညနေ တွေမှာတော့ ဆရာဝန်အသင်းတိုက်သွားပြီး သောက်ကြတာပဲ။ ဖိစီးတာ တွေ ဖိအားတွေကို သွားပြီး လျှော့တယ်ဆိုပါတော့ဗျားစာမေးပွဲ အထူး သဖြင့် နှုတ်ဖြေမှာ အကုန်အစင် ကောင်းကောင်းမွန်မွန် လိုက်နိုင်တယ် ဆိုတာမျိုး ရှိမှမရှိတာဘဲ။ စာမေးပွဲမှာ အောင်မယ်၊ ကျမယ် ဘယ်တော့မှ မခန့်မှန်းနိုင်ခဲ့ဘူး။

“မင်းတို့မသိတာတွေ အများကြီးရှိသေးတယ်။ နိုင်ယူစရာတွေ အများကြီးကျန်သေးတယ်လို့ အဲသလိုအသိမျိုးဝင်သွားအောင် ငါတို့လုပ် လိုက်တာ”တဲ့။

ဘဝဟာ ဂျက်ဖရီပို့ဖြေခဲ့ရတဲ့ ထုပ်ထားတဲ့ငှက်ပဲ။ ဂျက်ဖရီပို့ ဖြေရ တဲ့ စာမေးပွဲနဲ့ ကျွန်တော်ဖြေခဲ့ရတဲ့စာမေးပွဲဟာ သဘောအားဖြင့် အတူတူ ပါပဲ။ တစ်ခါတစ်ရံ ဘဝပဲဖြစ်စေ၊ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းပဲဖြစ်စေ သေချာ တယ်ဆိုတာမရှိ။ အာမခံဆိုတာ မရှိ။ ဆုံးဖြတ်ချက်တွေချပြီးလုပ်တဲ့အခါ ဆုံးဖြတ်ချက်ကြီးကြီးပဲဖြစ်စေ မပြည့်စုံတဲ့ အချက်အလက်အပေါ်မှာ ချရ တာချည်း။ အချက်အလက်တွေက အမှားတွေလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်နေတာ။ လောကကြီးကလည်း ပွက်ပွက်ညံနေပြီး စိတ်ပျံ့လွင့်အောင် ဟိုသည်တွေး အောင် လုပ်နေသေးတယ်။ ထုပ်ထားတဲ့ငှက်တစ်ကောင်လိုပါပဲ။ တကယ် တော့ အကုန်အစင် ဘယ်တော့မှ မမြင်ရဘူး၊ ကိုယ်အရင်က ဆည်းပူး ထားသမျှ ဗဟုသုတ၊ အတွေ့အကြုံနဲ့ ဗီဇစိတ်ကိုပဲသုံးပြီး ဖြေရှင်းရတာပဲ။ မမြင်ရအောင် ရှေ့ကကွယ်နေတာတွေက လောကကြီးရဲ့ ၀ရုန်းသုန်းကား ဖြစ်နေမှု၊ အနီးပတ်ဝန်းကျင်က ကျိုးကြောင်းမညီညွတ်ဖြစ်နေမှုတွေ၊ ပြီး တော့ အေးစက်နေပြီး မျက်နှာသာမပေးတဲ့ အခြေအနေ။

ဘဝကို ဆက်လက်ချီတက်ဖို့ လိုအပ်တာကတော့ ဆင် ခြင်စဉ်းစားပြီးမှ ရရှိထားတဲ့ ယုံကြည်မှုပဲ။ အခန်းအပြင် ဘက် ထွက်ပြေးသွား တာ သို့မဟုတ် ရှိပြီးအခြေအနေနဲ့ပဲ နေလိုက်တာမျိုးကတော့ လွယ်တယ်။ ခြားနားသွားအောင် တစ်ခုခုလုပ်လိုက်ဖို့ကတော့ ကိုယ့်ဉာဏ်၊ ကိုယ့်အရည် အချင်းကို ယုံကြည်ဖို့၊ ကိုယ်လုပ်တဲ့ ကောင်းတယ်။ မှန်တယ်လို့ယုံကြည်မှု လိုအပ်တယ်။ ကိုယ်လုပ်တဲ့ကိစ္စ ဟာ ကောင်းတယ်၊ မှန်တယ်လို့ ယုံကြည်မှုဟာ မိမိကို ကိုယ့်အတွင်းထဲက လမ်းပြနေမှာပဲ။