ကလောင်စုံ - အောက်မေ့ဖွယ်ဟာသ၀ထ္ထုများ(၂)

ဝဇီကိုင် (၁)

          အခါကား လွန်ခဲ့သော နွေဥတု ကျောင်းပိတ်စဉ်။ နေ့ကား စနေနေ့တည်း။ နေမင်းက အလွန်ပူ၊ ညည်းညူရဘနန်း၊ စိတ်ဝမ်းမချမ်းသာစရာပင်တည်း။ .

          ကျွန်တော်၏ ရွာအနီး ကော့ဂလဲရွာနေ မိတ်ဆွေဆယ်အိမ်ခေါင်း မောင် ဖိုးဘသည် ကျွန်တော့်ထံသို့ အရေးတကြီး ရောက်လာခဲ့လေသည်။ လာရခြင်း အကြောင်းမှာကား အခြားမဟုတ်။ ဘောလုံးပွဲတွင် “ဝဇီကိုင်”လုပ်ရန် ပြောကြား လိုသောကြောင့်တည်း။ .

          “ဝဇီကိုင်”ဆိုသည်မှာ ကော့ဂလဲရွာသုံးစကားဖြစ်သည်။ “ဗီစီ”ခေါ် “စီ” ကို ကိုင်မှုတ်ကာ ဘောလုံးပွဲတွင် ဒိုင်လူကြီးလုပ်သူပင်တည်း။ (ဤကားအမှာ)

          မကြာမီ ကျွန်တော်သည် တက္ကသိုလ်ကျောင်းတွင် ဘောလုံးကန်စဉ် ဝတ် လေ့ရှိသော အင်္ကျီကျားနှင့်ဘောင်းဘီတိုကို ဝတ်ပြီးသော် လှေလှော်အသင်းကွတ် အကျီစိမ်းကို အပေါ်ရုံ၍ အရံသင့်စောင့်လျက်ရှိသော လှည်းပေါ်သို့ တက်လိုက် သည်။

          ဖိုးဘသည် ဂီယာနံပါတ် ၁ တည်းဟူသော တံဖျာကိုကိုင်၍ဝင့်ရာ နွားတို့ သည် ရုန်းစပြုတော့၏။ ထို့နောက် တံဖျာနှင့် ခပ်ဆတ်ဆတ်ရိုက်၍ ငေါက်ရာ လှည်းသည် အလွန်မြန်လေ၏။ ဤကား ဂီယာနံပါတ် ၂ နှင့် ၃ တည်း။

          လှည်းသွားနေစဉ် ဖိုးဘက “ဟဲဝိုင်းကြီး ... ဘာၾကန်နေရသလဲ။ နန်းတော်သူလို လုပ်မနေနဲ့ ...၊ အခုထိသွားမယ် ... ၊ အောင်မယ် ဟိုဘက်က နကျားကြီးကကော ... ဘာဟန်လုပ်နေရတာလဲ၊ လမ်းဘေးက နဖြူမလေးကို မြင်လို့လား၊ ဒီလိုတော့မလုပ်နဲ့ဟေ့ ... ကြိုက် ကြိုက်တယ်ပြော... အခုဝယ်ပြီး အိမ်ခေါ်သွားပေးမယ်”ဟုဆိုကာ တံဖျာကိုအထက်မြှောက်၍ အချက်ကျကျ ငေါက် ” ရာတွင် အလိုက်သိသော နွားတို့သည် ခြေကုန်သုတ်ကြလေတော့၏။

          အောက်မေ့ဖွယ် ဟာသဝတ္တုများ ရန်ကုန်မြို့တွင် မော်တော်ကားမှထွက်လေ့ရှိသော ဓာတ်ဆီအခိုးအနံ့ကို ရှူရှိုက်နေကျဖြစ်ပေမင့် ထိုစဉ်အခါဝယ် နွားချေးအနံ့ဖြင့်သာ တင်းတိမ်လိုက် ရတော့၏။ တောရွာတွင် အဘယ်မှာလျှင် ဓာတ်ဆီနံ့ရနိုင်ပါအံ့နည်း။ တော အလိုက်သာ ကျေနပ်ကြရသည်။

          မကြာမီ ဂေါဏမော်တော်ကားသည် ရပ်တန့်သဖြင့် မေးကြည့်ရာ ကော့ ဂလဲရွာသို့ ရောက်ပြီဖြစ်ကြောင်း သိရ၏။

          တက္ကသိုလ်မှ “ဝဇီကိုင်”ရောက်မည်ဟု ကြားသိရ၍ ဘယ်လိုအကောင် စားမျိုးဖြစ်မည်ကို သိရှိရန် လာရောက်စောင့်ဆိုင်းနေကြသည့် လူပေါင်းမှာ မနည်းလှပေ။ တက္ကသိုလ်ကဆို၍ မင်းသားဖြစ်မည်ဟု အထင်ရှိနေကြသေးသော သူတချို့မှာ မျက်လွှာကိုအောက်ချ၍ မနီးမဝေးမှ ဒူးတုပ်ကာ ခစားနေကြ၏။

          ထိုစဉ်ပင် ရွာသူကြီးနှင့် ကျေးရွာလူကြီး ၄ ဦးတို့သည် အနီးသို့ချဉ်း၍ “အရှင် ... ဒီကိုကြွပါ၊ ပွဲတော်များ အရံသင့်ပြင်ဆင်ထားနှင့်ပါတယ်”ဟု မရဲ တရဲကြည့်ကာ နားတော်လျှောက်ကြပေ၏။ ကျွန်တော်ကား “ရာဇိန္ဒြေ”ဖြင့် ဂေါဏယာဉ်ပေါ်မှ ဆင်းသက်ခဲ့တော့၏။

          ထမင်းပွဲမှာ အရံသင့်ရှိနှင့်နေပေပြီ။ ငါးခြောက်နှင့် ခရမ်းသီးဟင်း၊ သစ် တိုသီးအိုးစိမ်၊ ကန်စွန်းရွက်ကြော်၊ ငါးသေတ္တာနှင့် ဗူးသီးဟင်းချိုတို့သည် မင်း သားပွဲတော်တည်ရန် ငံ့လင့်၍နေကြဘိ၏။ ရာဇကုမရလည်း ရာဇိန္ဒုမှ မငဲ့ကွက် နိုင်တော့ဘဲ ခပ်ဆာဆာနှင့် အတွင်သာဟပ်ရာ ဗိုက်ကားမှတော်တော့၏။ မကြာ မှကြာလည်း နန်းတော်သူထက် မသာသော်လည်း နန်းတော်သူထက်ပင် နုပျို စိုပြည်သော ကော့ဂလဲသူကလေးများကို ခေါင်းငဲ့ရှုစားမိ၏။ ပွဲတော်တည်၍ ဝပြီး ဗိုက်ကားပြီဖြစ်၍ ဘောလုံးကွင်းသို့ သွားရန်သာ လိုတော့သည်။ သူ့ဆန်စား ရဲမှဖြစ်တော့မည်။

          ရန်ကုန်၊ ကျိုက္ကဆံမြင်းပြိုင်ကွင်းမှ “ဝင်းသန်း” “ဝင်းစိန်”တို့ထက်ပင် နာမည်မကျော်ကြားသော်လည်း မန်ကျည်းပင်ရွာတွင် အကောင်းဆုံးပင်ဟု သမုတ်ခြင်းကိုခံရသော “ကွတ်နီ” နာမ၊ အဿလိမ္မာသည်၊ ရောက်နှင့်ပေပြီ။ မင်းသားလည်း လေးလံသောခန္ဓာကိုယ်ကို အနိုင်နိုင်ပင့်ယူကာ အဿတိုရ်ပေါ် သို့တက်ပြီးလျှင် နောက်လိုက်နောက်ပါတို့ဖြင့် ထွက်ကြရာ နေ့ ၁၂ နာရီခန့် တွင် ဘောလုံးကွင်းသို့ ရောက်တော့သည်။ နေကလည်း ပူပြင်းပါဘိသနှင့်။

          ဘယ်ကသတင်းကြားမှန်းမသိ ဘောလုံးကွင်းတွင် လာရောက်စောင့်ဆိုင်း ' နေကြသူတို့မှာ ၅ဝဝ ခန့်လောက်ရှိ၏။ အဘိုးကြီး၊ အဘွားကြီး၊ လူပျို၊ အပျို၊

          သားသည်အမေတို့ အများပင်ဖြစ်၏။ ( ဘောလုံးကွင်းမှာ ဘီ-အေ-အေ ကွင်းလိုမဟုတ်။ ထူးဆန်းမှတ်သား ဖွယ်ကောင်းလှ၏။ အလျားနှင့်အနံမှာ ထပ်တူဖြစ်ရကား ၄ ထောင့်သဏ္ဌာန် ရှိ၏။ သို့ရာတွင် အထူးကျဉ်းဘိ၏။ စည်းကြောင်းဟူ၍ မရှိ။ ဘေးနှစ်ဖက်နှစ် ချက်တွင် ရိုးငယ်နှစ်ခုသာရှိလေသည်။ ဘောလုံး ရိုးထဲသို့ ကျမှ ယူ၍ မြှောက်ရ လေသည်။ ကြုံမှကြုံတွေ့ရတတ်သည်တကား။

          မကြာမီ ဘောလုံးကစားသူများ ရောက်ပြီဖြစ်၍ ဝီစီမှုတ်ရန်သာ လိုတော့ သည်။ ဝီစီအဘယ်မှာနည်း။ ရှာ၍မရချေ။ သို့ရာတွင် ဝီစီအစား ဝါးကုလားတက် ငယ်နှင့်ခေါက်ရန် တုတ်တိုတစ်ချောင်းကို ပေးအပ်ပေသည်။

          ကစားမည့် ဘောလုံးအသင်းနှစ်သင်းအနက် တစ်ဖက်အသင်းမှာ အင်္ကျီ ဗလာ၊ ကျန်တစ်ဖက်မှာကား နတ္ထိ။ သို့ ရှိဘိလည်း တစ်ဖက်အသင်းသားတိုင်း ထုံးကိုအရည်ဖျော်၍ ကိုယ်တွင်သုတ်ထားဘိ၏ ။ အားလုံး ခါးတောင်းကျိုက်နှင့် ချည်း။ ဤကား ချွေတာရေးအစစ်ပင်တည်း။ မြို့နေဘောသမားများကဲ့သို့ ဘော ကန်အင်္ကျီ၊ ဘောင်းဘီ၊ ဖိနပ်နှင့် ခြေအိတ်များ ဝယ်ရ၍ စရိတ်ငွေမကုန်တော့ ချေ။

          ထိုစဉ်ပင် “အပေါက်စောင့်” “၂ တန်းလူ” “၃ တန်းလူ” “၅ တန်းလူ” “လက်ဘော်” “ရမ်းကား”၊ “ရှေ့လွန်” “ပိန္နဲသီး” စသော ဝေါဟာရအထူးအဆန်း များကို ကြားရသည်။ သိလိုသဖြင့် မေးမြန်းကြည့်ရာ ၅ တန်းလူမှာ(ဖောဝါဒ်)၊ ၃ တန်းလူမှာ(ဟဖ်ဘက်)၊ ၂ တန်းလူမှာ(ဖူးလ်ဘက်)၊ အပေါက်စောင့်မှာ(ဂိုးသ မား)၊ လက်ဘော်မှာ (သိသာပြီ)၊ ရမ်းကားမှာ(ဖောင်းလ်)၊ ရှလွန်မှာ(အောက် ဆိုက်)၊ ပိန္နဲသီးမှာ(ပယ်နယ်လ်တီ)တို့နှင့် ညီကြောင်းများကို အံ့သြဝမ်းမြောက်စွာ သိရ၏။ အံ့သြခြင်းကား နိုင်ငံခြားအခေါ်ဝေါဟာရများကို သင့်လျော်စွာ ဘာသာ ပြန်ဆိုနိုင်ခြင်းကြောင့် ဖြစ်၏။ ဝမ်းမြောက်ခြင်းကား နိုင်ငံခြားအခေါ်အဝေါ်မှာ မြန်မာ စကားသက်သက်ဖြင့် မှန်ကန်တိကျစွာ ဘာသာပြန်ဆိုနိုင်ကြောင်း ထင်ရှားသိသာ သောကြောင့်တည်း။

          ဘောလုံးကွင်း နှစ်ဖက်နှစ်ချက်တွင် ဂိုးငယ်တစ်ခုစီရှိနေရာ (ကော်နာ)ကန် ၍မရသဖြင့် ထိုဝေါဟာရကို မည်သို့ခေါ်ကြောင်း မကြားရ။ သို့သော် (ထောင့်ကန်) ဟူသောအခေါ်သည်ပင် လျော်ကန်လိမ့်မည်ဟု ထင်မိ၏။ ပိန္နဲသီးမှာကား (ပယ် နယ်လ်တီ)ပင်တည်း။ ဂိုးအနီးတွင် ရမ်းကားသည်ဖြစ်စေ၊ ဘောလုံးကို လက်နှင့် ကိုင်မိထိမိသည်ဖြစ်စေ ဝဇီကိုင်က ပိန္နဲသီး ၁၈ လုံးခန့်အကွာနေရာမှ ဂိုးပေါက်ထဲ သို့ ကန်သွင်းရန် အမိန့်ပေးနိုင်သည်။ ဤကား မန်ကျည်းပင်ရွာသားတို့ အခေါ်အဝေါ်နှင့် ဥပဒေပင်တည်း။ (ပယ်နယ်လ်တီ)ကို (ပြစ်ကြီးဒဏ်)ဟု ခေါ်ဆိုက သင့်မည်ထင်သည်။ ဤကား ကျွန်တော်၏ထင်မြင်ချက်တည်း။ သင့်လျော်ရာကို ကြံဆကြပါကုန်။

          လောင်းကစားသောပွဲဖြစ်ရကား ငွေသံတချွင်ချွင် ကြားရ၏။ နေမွန်းတည့် ချိန်ပင်ဖြစ်လင့်ကစား ဘောလုံးပွဲကြည့်ပရိသတ်တို့ ပဓာနမထားကြ။ ရွှေလသာ ဝါဝင်းစဉ် ဖျာခင်း၍ထိုင်ကြသလို ထင်မှတ်ကြရော့သလား မတွေးတတ်။

          အချိန်ကျပြီဖြစ်၍ ကုလားတက်ကို တုတ်နှင့်ခေါက်ရာ ဘောသမားများ ထွက်လာကြတော့၏။ ပရိသတ်ထဲမှာ “ဝါးရင်းတုတ်”ဘွဲ့ နော်၊ “ဓညင်းကျား” “ခွေးဘီလူး” “ရှားနှစ်” “သံချောင်း”၊ “ပုဏ္ဍက” “ကျော်ဟိုး” “အယ်ဒီပိုလို” “တောက်တဲ့” “ပေါက်ဆိန်ပေါက်”၊ “ဗန္ဓုလ” “မြွေနဂါး” “ဂဠုန်” စသောခေါ်သံ အော်သံများကိုကြားရမှ ဘောလုံးကစားသမားများကို နာမည်ရင်းမခေါ်ဘဲ နာမည် သစ်ဖြင့်ခေါ်ကြောင်းသိရ၍ အလွန်အမင်း ရယ်ချင်ဘိ၏။