ကလောင်စုံ - မြန်မာစာမြန်မာမှု

          လူတို့သည် အချင်းချင်းဆက်ဆံရာတွင် စကားကို အသုံးပြုရသည်။ ထို့ကြောင့် ဘာသာစကား ကျွမ်းကျင်မှုလိုအပ်သည်။ စကားသံပီသဖို့ အရေးကြီးသည်။ အနက်အဓိပ္ပာယ် တိကျဖို့ အရေးကြီးသည်။ စကားလုံးလျောက်ပတ်ဖို့ အရေးကြီးသည်။ သဒ္ဒါ မှန်ကန်ဖို့ အရေးကြီး သည်။ ဝါကျဖွဲ့ထုံး ရှင်းလင်းဖို့ အရေးကြီးသည်။ (စကားကို အက္ခရာတင်ပြီးသောအခါတွင်မူ) ရေးထုံးနေရာကျဖို့ အရေးကြီးသည်။ သို့မှ ဆက်ဆံမှု ပြေပြစ်မည်။

          မြန်မာစကားသမိုင်းကို စာပေမှတ်တမ်းများအရ လေ့လာကြည့်သောအခါ မြန်မာတို့ သည် အထက်ပါကိစ္စတို့တွင် စိတ်ပါဝင်စားခဲ့သည်ကို သွယ်ဝိုက်သောနည်းဖြင့်လည်းကောင်း၊ တိုက်ရိုက်သောနည်းဖြင့်လည်းကောင်း တွေ့ရသည်။ သွယ်ဝိုက်သောနည်းဖြင့်တွေ့ရသော စိတ်ပါ ဝင်စားမှုတို့ကို တင်ပြရန်မလွယ်ကူသော်လည်း တိုက်ရိုက်သောနည်းဖြင့်တွေ့ရသော စိတ်ပါဝင်စား မှုတို့ကိုမူ တင်ပြရန် မခဲယဉ်းလှ။

          နရသီဟပတေ့မင်း (အေ၊ ဒီ၊ ၁၂၅၄-၈၇)လက်ထက်တွင် ပုဂံပြည်၌ ပုဂ္ဂိုလ်ထူးတစ်ဦး ပေါ်ပေါက်သည်။ ယင်းပုဂ္ဂိုလ်သည် အသက်ခြောက်ဆယ်ကျော်မှ ပိဋကတ်စာပေကိုသင်ယူ၍ ကျမ်းတတ်အကျော်တစ်ပါးဖြစ်လာသည်။ ဒိသာပါမောက္ခဟူသော မင်းပေးဘွဲ့ ကိုလည်း ခံယူရ သည်။ ယခုအခါတွင် ဦးကျည်ပွေ့ ဟူ၍ ထင်ရှားသည်။ ဦးကျည်ပွေ့သည် ဂမ္ဘီရတ္ထဂန္ထ ခေါ် သဒ္ဒါကျမ်းနက်ကို ပြုစုသည်ဟု အဆိုရှိသည်။

          ဤပါဠိသဒ္ဒါငယ်ကို ပြုစုရာတွင် ဦးကျည်ပွေ့သည် ပါဠိဘာသာသက်သက်ကိုသာလျှင် ဆင်ခြင်သုံးသပ်သည်မဟုတ်။ မြန်မာစကားကိုလည်း စူးစမ်းလေ့လာသည်။ မြန်မာစကားတွင် “သည်၊ ကား၊ ကို၊ သို့”စသော နောက်ဆက်များ အရေးကြီးသည်ဟု မျက်မှောက်ခေတ်သဒ္ဒါဆရာ တို့ မိန့်ဆိုကြသည်။ ဦးကျည်ပွေ့ သည်လည်း ဤသို့ပင် ဆင်ခြင်သုံးသပ်မိပုံရသည်။ အဘယ် ကြောင့်ဆိုသော် သူ၏ကျမ်းတွင် ထူးထူးခြားခြား နောက်ဆက်များကို ထည့်သွင်းဖွဲ့ဆိုထားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ကြိယာနောက်ဆက်၊ နာမ်နောက်ဆက် နှစ်ဆယ်ကျော်ကို ပါဠိစကားတို့နှင့် ဖက်စပ်၍ ဂါထာဖွဲ့ဆိုထားသည်မှာ ဖတ်ရွတ်၍ကောင်းသည်။ ကျက်မှတ်ရလွယ်သည်။ ပုံစံအဖြစ် ပြရမည်ဆိုသော် -

          ဦးကျည်ပွေ့သည် ဤမြန်မာသဒ္ဒါ မူဆိုင်ရာ အစိတ်အပိုင်းကို ပါဠိသဒ္ဒါတွင် အဘယ် ကြောင့် ထည့်သွင်းထားသည်ဟု မဆိုမမိန့်ခဲ့။ သို့သော်လည်း အနေအထားကိုကြည့်၍ ဆင်ခြင် သောအခါ ပါဠိဘာသာကိုလေ့လာသော မြန်မာတို့ ပါဠိကိုမြန်မာပြန်၍ နားလည်ရလွယ်အောင် ထည့်သွင်းထားသည်ဟု ထင်မှတ်ရန် အကြောင်းရှိသည်။ ထို့ပြင်လည်း မြန်မာစကားတွင် အရေး ကြီး အသုံးဝင်သော ဤနောက်ဆက်များကို သတိပြုဂရုမူစေလိုသော ဆန္ဒကြောင့်ဟုလည်း ထင်မှတ်နိုင်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း အောက်ပါဂါထာကို မိန့်ဆိုခဲ့ပုံရသည်

          တစ်နည်းအားဖြင့်ဆိုရလျှင် သဒ္ဒါစည်းကမ်း ကျစ်လျစ်သိပ်သည်းသော ပါဠိဘာသာကို စံပြု၍ မြန်မာစကားကို ထိန်းချုပ်စီမံရန် အားထုတ်သည်ဟု မှတ်ယူနိုင်စရာလည်းရှိသည်။ မည် သို့ပင်ဖြစ်စေ ဦးကျည်ပွေ့သည် ဤမျှရှေးကျသော ခေတ်ဦးဆီတွင် စာပေအက္ခရာတင်ပြီးခါစ မြန်မာစကားကို သဒ္ဒါနည်းအရ စူးစမ်းလေ့လာ သုံးသပ်ခဲ့သည်မှာ မှတ်တမ်းတင်ထိုက်သော စာပေမှတ်တိုင်တစ်ခု ဖြစ်ပေသည်။

         ထိုခေတ်ထိုအခါက ပညာရှင်တို့သည် ပါဠိသဒ္ဒါကို သင်ယူပြုစုခိုက် မြန်မာသဒ္ဒါ အနေအထားကို စူးစမ်းလေ့လာသည်။ ထိုနည်းတူစွာ ပါဠိအဘိဓာန်ကို လေ့လာခိုက် မြန်မာ ဝေါဟာရ အနေအထားကို စူးစမ်းလေ့လာသည်ကိုလည်း တစ်စွန်းတစ်စ တွေ့ရသည်။

          ပုဂံခေတ်ကုန်ဆုံး၍ ပင်းယခေတ် ဆန်းသောအခါ အေ-ဒီ ၁၃၅၁ ခုနှစ်တွင် ဆင်ဖြူလေး စီးရှင် သီဟသူမင်း ဖြစ်သည်။ ဤမင်းလက်ထက်၌ စတုရင်္ဂဗလ ဟူသော ပြည်မြို့ဇာတိ အမတ် ပညာရှိတစ်ဦး ထွန်းကားသည်။ အမတ်ကြီးသည် ရတုလင်္ကာဖွဲ့ဆိုသည်။ မြန်မာသတ်ပုံ အဆုံး အဖြတ်ပေးသည်။ ' အဘိဓာန်ဋီကာ” ဟူ၍ အများက ခေါ်ဝေါ်နေသော အဘိဓာနပ္ပဒီပိကာ သံဝဏ္ဏနာကျမ်းကို ပြုစုသည်။

          အဘိဓာန်ဋီကာသည် ပါဠိစကားလုံးများကို ပါဠိသက္ကတနည်းတို့ဖြင့် ဖွင့်ပြသော ပါဠိ ဘာသာကျမ်းဖြစ်သည်။ သို့ပင်ဖြစ်လင့်ကစား မြန်မာတစ်ဦးက မြန်မာစကားပြေသူတို့အတွက် ပြုစုသောကျမ်းဖြစ်ရကား မြန်မာမှုကိုလည်း အမတ်ကြီး လျစ်လျူမပြု။ အချို့ အချို့သော ပါဠိ စကားလုံးများကို ပါဠိဘာသာဖြင့်မဖွင့်ဆို။ အနက်တူ မြန်မာစကားဖြင့် မှန်ပြသဘော တိုက်ရိုက် ဘာသာပြန်သည်။ ပုံစံကိုပြရလျှင် “လာပေါ၊ လဋကိကာ” ဆိုသော ပါဠိစကားနှစ်လုံးသည် မြန်မာဘာသာတွင် ဗီလုံးငှက် ဆိုလိုသည်ဟု ပြောလိုသောကြောင့် “ဒွယံ ဗီလုံး ဣတိချာတေ သကုဏာ” ဟု ဘာသာပြန်သည်။ “သတ္တက္ခတ္တု ဝိတီတိ သတ္တဝကံ၊ ငါးသျှဉ့်။..... နဠသဏ္ဌာနော မိနော နဠမိနော၊ ငဖောင်ရိုး” စသည်ဖြင့်လည်း ပါဠိပုဒ်ကို ပါဠိဘာသာဖြင့် ဖွင့်ဆိုကာ မြန်မာအနက်ကို တိုက်ရိုက်ပေးသည်။ ဤသို့ဖြင့် အမတ်ကြီးသည် ပါဠိအဘိဓာန်ကို ပြုစုခိုက် ပါဠိမြန်မာအဘိဓာန် တစ်နည်းအားဖြင့် ဆိုရသော် နှစ်ဘာသာအဘိဓာန် မျိုးစေ့ကိုချသည်။ မျိုးစေ့ချရုံမျှဖြင့် တင်းတိမ်ရောင့်ရဲမှုမရှိမူ၍ အဘိဓာန်နိဿကို အပြည့်အစုံ ပြုစုခဲ့ပါမူကား ပုဂံခေတ်၊ ပင်းယခေတ် မြန်မာဝေါဟာရ အတော်များများကို ယခုအခါ လေ့လာခွင့် ရရှိနိုင်ပေမည်။

          တစ်ဖန် မြန်မာစာ အပင့်၊ အရစ်၊ အသတ်အလတ် ရေးထုံးသမိုင်းကို လေ့လာကြည့် သောအခါလည်း စိတ်ဝင်စားဖွယ်အချက်တို့ကို တွေ့ရသည်။ ပုဂံခေတ်၊ ပင်းယခေတ်၊ အင်းဝခေတ် မြန်မာကျောက်စာများကို လေ့လာကြည့်လျှင် အပင့်အရစ် အသတ်အလတ်အရာတွင် ထိုခေတ် ပညာရှင်တို့သည် အလွန်တိမ်းယိမ်းခဲသည်ကို တွေ့ရမည်။ ထိုခေတ် မြန်မာတို့သည် အထူးအား ဖြင့် ပုဂံခေတ်၊ ပင်းယခေတ် မြန်မာတို့သည် ယပက်လက်၊ ရကောက်၊ ယပင့်၊ ရရစ်နှင့် အသတ် တို့ကို ကွဲကွဲပြားပြား ပီပီသသ ရွတ်ဆိုလျက်ရှိကြသည်ဟု ထင်မှတ်ရန်ရှိသည်။ မျက်မှောက်ခေတ် တွင်လည်း ရခိုင်စကား၊ တောင်ရိုးစကားတို့တွင် အဆိုပါအသံများကို ကွဲကွဲပြားပြား ပီပီသသ ရွတ်ဆိုဆဲရှိသည်ကို ပညာရှင်များ သတိမူမိကြသည်။ ထို့ကြောင့် ထိုခေတ် ထိုအခါက ပင့်ရစ် သတ်ပုံကျမ်းများ လိုအပ်လှမည်မထင်။