ဦးသော်ဇင် - ရာဇဝင်ကျော်မြန်မာစစ်သည်တော်

စစ်ချီကဗျာ နမူနာတစ်ကွက်

လောကကြီးသည် စစ်လောကဖြစ်၏။

လောကကြီးသည် အမြဲစစ်တိုက်နေ၏။

လောကကြီးသည်ကား စစ်တိုက်ရမှ နေသာထိုင်သာရှိ၏။ စစ် တိုက်ရမှ အသက်ရှင်၏။ စစ်မတိုက်သောနေ့သည် လောကကြီးသေသော နေ့ပင် ဖြစ်၏။

လောကကြီးသည် အပူအအေးနှင့် တည်ရှိနေခြင်းဖြစ်၏။ အပူကို ဥဏှ၊ အအေးကို သီတဟုခေါ်၏။ မိမိတို့ဘာသာဖြင့် ခေါ်ချင်သလို ခေါ်နိုင်ပါသည်။ သို့ရာတွင် လောကကြီးကို တည်ဆောက်ထားသည်မှာ အပူနှင့်အအေးပင် ဖြစ်၏။

အပူ၏ အမှတ်လက္ခဏာမှာ နေဖြစ်၏။

အအေး၏ အမှတ်လက္ခဏာမှာ လဖြစ်၏။

နေသည် ပူ၏။ လသည် အေး၏။

နေ၏ကိုယ်စား အပူသက်သက်ဖြင့်လည်း လောကကြီး တည်ရှိ မနေနိုင်။ လ၏ ကိုယ်စား အအေးသက်သက်ဖြင့်လည်း လောကကြီးတည်ရှိမနေနိုင်။ အပူနှင့်အအေးဖြင့်သာ လောကကြီး တည်ရှိနေနိုင်ခြင်း ဖြစ်၏။

သတ္တဝါတို့ အသက်ရှင်နေကြသည်မှာလည်း အပူနှင့်အအေးကြောင့် ဖြစ်၏။ ပူလည်း ပူရမည်။ အေးလည်း အေးရမည်။ ပူလည်းပူမှ၊ အေး လည်းအေးမှ သတ္တဝါတို့ အသက်ရှင်နိုင်၏။ အပူချည်းသာဖြစ်နေက သို့မဟုတ် အအေးချည်းသာ ဖြစ်နေက သေမည်မှာ မလွဲပေ။

အပူနှင့် အအေးကြောင့်ပင် လောကကြီး တည်ရှိနေ၏။ ထို့အတူ သတ္တဝါများ တည်ရှိနေ၏။ ဤမျှသာ မဟုတ်သေးပါ။ သတ္တဝါတို့ ခံစားမှုလည်း ဤနှစ်ခုပင် ဖြစ်၏။

အပူ၏ အမှတ်လက္ခဏာမှာ ဒုက္ခဖြစ်၏။

အအေး၏ အမှတ်လက္ခဏာမှာ သုခဖြစ်၏။

သတ္တဝါတို့သည် ဒုက္ခသော်လည်းကောင်း၊ သုခသော်လည်းကောင်း ခံစားနေရမှ နေနိုင်၏။ သူတို့သည် တစ်ခါတစ်ရံ ဒုက္ခကို ခံစားချင်၏။ ခံစား၏။ တစ်ခါတစ်ရံ သုခကို ခံစားချင်၏။ ခံစား၏။ ဘယ်သူမျှ ဒုက္ခချည်း ခံစားမနေနိုင်။ တစ်ခါတစ်ရံ သုခကို ခံစားချင်၏။ ထို့အတူ ဘယ်သူမျှ သုခကိုချည်း ခံစားမနေနိုင်။ တစ်ခါတစ်ရံ ဒုက္ခကို ခံစားချင်၊ ခံစားရမှ နေသာထိုင်သာရှိ၏။

အချိုချည်းသာ စားနေသောအခါ အချဉ်ကလေးကို မှီဝဲချင်၏။ သို့ကြောင့် ချိုချဉ်ကိုချည်း ပေးသောအခါ အခြား စပ်ငန်ဖန်ခါး အရသာ များကို တမ်းတ၏။ တမ်းတရုံမျှ မဟုတ်ပါ။ မရ ရအောင်ရှာဖွေကာ မှီဝဲ၏။

အစဉ်သဖြင့် ဘုံနန်းပြာသာဒ်ပေါ်မှာသာ မပြတ်မလပ်နေရသူသည် ဘယ်နည်းနှင့် တဲကုပ်သို့ ဆင်းနေရပါမည်နည်းဟု တမ်းတ၏။ ရေခဲ သေတ္တာထဲက ရေနှင့် ပန်ကာလေထက် ဗူးခါးရေနှင့် ကြမ်းကြားလေကပိုပြီး အရသာရှိလိမ့်မည်ဟု တွေး၏။ ထို့အတူ ဗူးခါးရေနှင့် ကြမ်းကြား လေသာ ခံယူနေရသူလည်း ရေခဲသေတ္တာရေနှင့် ပန်ကာလေကို ဟုတ် လှပြီဟု ထင်၏။

ဆိုလိုသည်မှာ ဒုက္ခချည်းလည်း မဖြစ်၊ သုခချည်းလည်း မဖြစ် ဟူသတည်း။ ဒုက္ခလည်းလိုသည်၊ သုခလည်းလိုသည်။ ထို့အတူ အပူ လည်းရှိမှ၊ အအေးလည်းရှိမှ သတ္တဝါသည်လည်းကောင်း၊ လောကကြီး သည်လည်းကောင်း၊ သစ်ပင်ပန်းပင်တို့သည်လည်းကောင်း တည်ရှိနေ နိုင်၏။ တစ်ခုတည်းဖြင့် မဖြစ်ချေ။

အပူနှင့် အအေးသည် မိတ်ဆွေမဟုတ်ချေ။ ဆန့်ကျင်ဘက် ရန်သူ နှစ်ဦး ဖြစ်၏။

အပူ၏ရန်သူသည် အအေးဖြစ်၏။

အအေး၏ရန်သူသည် အပူဖြစ်၏။

သူတို့နှစ်ခုသည် အမြဲတိုက်နေ၏။ သူတို့နှစ်ခု ဆန့်ကျင်ခြင်း၊ တိုက်ခိုက်ခြင်းဖြင့် လောကကြီး တည်နေ၏။ သစ်ပင် ပန်းပင်တို့မှအစ သတ္တဝါတို့ အသက်ရှင်နေကြ၏။ တိုးတက်ကြီးပွားနေကြ၏။ ဒုတိယ ကမ္ဘာစစ်ကြီးသာ အကယ်၍ မဖြစ်ခဲ့လျှင် မြန်မာနိုင်ငံသည် ဤမျှ လွတ် လပ်စွာ တိုးတက်ချင်မှ တိုးတက်မည်။

ကမ္ဘာ့စစ်ကြီးကို လိုလားစွာ အမွှမ်းတင်နေခြင်းမဟုတ်ပါ။ အမွှမ်း တင်စရာလည်း မရှိပါ။ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြင့် တည်နေသော ကမ္ဘာကြီး ဆန့်ကျင်သည်မှာ (ဝါ) စစ်ဖြစ်သည်မှာ အဆန်းမဟုတ်ပါ။

လောကသဘာဝသည် အမြဲဆန့်ကျင်နေ၏။ ထို့ကြောင့် အမြဲ စစ်ဖြစ်နေပေမည်။ လောကသည် သို့မဟုတ် ကမ္ဘာသည် အမြဲပင် စစ် အတွက် အသင့်ဖြစ်နေကြသည်။ ထိုအကြောင်းကို ပြောပြနေခြင်းပင် မသိတတ်ရာကျ၏။ အရိုင်းဆုံးဟု သမုတ်ခြင်းခံရသော ချောင်ကြိုချောင်ကြား ကမ္ဘာ့ချုံရိပ်က လူရိုင်းမှစ၍ အယဉ်ကျေးဆုံး လူမျိုးတိုင်းမှာပင် စစ်သည်တော်တို့ အသင့်ရှိနေကြသည်။

ကမ္ဘာငြိမ်းချမ်းရေးကိုပင် စစ်နှင့်ပြောမှ အရာဝင်နိုင်လေရာ အရာ ဝင်လိုသူတိုင်း စစ် သို့မဟုတ် စစ်သည်တော်၊ သို့မဟုတ် ကိုယ့်သူရဲကောင်းတွေကို လေးစားမြတ်နိုးရလိမ့်မည်။ ရှေးမြန်မာတို့ အဘယ်မျှ သူတို့၏ သူရဲကောင်းစစ်သည်တော်တို့ကို မြတ်နိုးကြောင်း ဤစာအုပ် ဖြင့် အတော်အသင့် သိနိုင်လောက်၏။

စာရေးသူကား ကဗျာလမ်းညွှန်သမားတစ်ယောက် ဖြစ်၏။

ကဗျာဆရာတော့ မဟုတ်ပါ။ ကဗျာလမ်းညွှန်သမားသက်သက် ဖြစ်ပါသည်။

ငယ်စဉ်ကပင် ကဗျာဆိုင်ရာ အခြေခံတို့ကို ခြေခြေမြစ်မြစ် လေ့လာခဲ့သည်။ အမြဲမပြတ် လေ့လာခဲ့သည်။ အကြောင်းကား ပြည့်စုံသောအခါတွင် ကဗျာဆရာလုပ်ရန်အတွက်ပင် ဖြစ်၏။ သို့ရာတွင် အခြေအနေအရ ကဗျာဆရာ မဖြစ်ခဲ့ပါ။ ကဗျာလမ်းညွှန်အဖြစ်ဖြင့်သာ ရပ်တည်နေ၏။

အခြေခံ အခိုင်မာဆုံးဖြင့် ကဗျာလမ်းညွှန် ဖြစ်နေပေရာ အစဉ် အလာ မြန်မာကဗျာနှင့် ပတ်သက်၍ မိမိ မသိသော ကဗျာဟုပင် မရှိ သလောက် ဖြစ်၏။ ကဗျာ၏ အမှတ်လက္ခဏာမှာ မိမိပင်ဟု ညွှန်ပြနိုင်လောက်အောင် ပြည့်စုံခဲ့၏။ အစဉ်အလာ ကဗျာလမ်းညွှန်သမားတို့ကို ဆွဲထုတ်ပါက မိမိ ထိပ်ဆုံးက ရောက်နေပေလိမ့်မည်။

ကြာသော် ငြီးငွေ့ လာ၏။

အစဉ်အလာ မြန်မာကဗျာကို အစဉ်အလာ မြန်မာကဗျာအဖြစ် မြတ်နိုး၏၊ လေးစား၏၊ အထင်လည်းကြီး၏။ ရှင်မဟာရဋ္ဌသာရ ၁၆ နှစ်သားကရေးသော ဘူရိဒတ်လင်္ကာကို ယနေ့ မိမိ အလုံးစုံ မသိနိုင်လောက်အောင် အဆင့်အတန်းမြင့်ကြောင်း နေရာတကာတွင် ဝန်ခံခဲ့၏။ သို့ရာတွင် ကမ္ဘာ့ကဗျာတို့နှင့် ယှဉ်နိုင်မည့် လွတ်လပ်သော၊ ခေတ်မီသော ကဗျာကို စမ်းသပ်ချင်စိတ် ပြင်းထန်လာ၏။

ကာလီဒါသ၏ ကမ္ဘာကျော် ပြဇာတ်ကဗျာ၊ တဂိုး၏ ကမ္ဘာကျော် ကဗျာ စသည်တို့လို မြန်မာကဗျာတွေ ကမ္ဘာကျော်စေချင်၏။ အဘယ်ပုံကျော်စေရပါမည်နည်းဟု နှစ်အတန်ကြာကပင် တောင့်တမျှော်လင့်ခဲ့၏။ စမ်းသပ်ကြည့်ရ၏။ သို့ရာတွင် အောင်အောင်မြင်မြင်ဖြစ်အောင် စမ်းသပ် နိုင်ခွင့် မရချေ။

အကြီးဆုံးသော အနှောင့်အယှက်မှာ စားဝတ်နေရေးဖြစ်၏။

အကယ်၍သာ ထီပေါက်လျှင် ဒီကဗျာကိုသာပဲ စမ်းသပ်နေမည် ဟု အခါခါ ရင့်ကျူးမိ၏။ သို့ဖြင့် မကြာမီရက်အတွင်းက မန်းတက္ကသိုလ် ဦးဆန်းထွန်းနှင့် စကားစပ်မိသဖြင့် ထိုအကြောင်းကို ဆွေးနွေးတင်ပြ၏။ ဦးဆန်းထွန်းက ဆို၏။

“အကောင်းဆုံးပေါ့။ ကာရန်လွတ်ကဗျာကို တွင်အောင် ထွင်ဖို့ ကောင်းတယ်။ ဒီကဗျာမျိုးကို ကမ္ဘာ့နိုင်ငံကြီးတွေက မနှစ်တနှစ်ကမှ အဆန်းလုပ်ပြီး အသစ်ထွင်နေကြတယ်။ ပါဠိစာပေမှာ နှစ်ပေါင်းနှစ်ထောင် ကျော်၊ သုံးထောင်လောက်ကပဲ ကာရန်မဲ့ကဗျာတွေ ခေတ်စားနေတယ်။

မုနိန္ဒ ၀ဒနမ္ဘောဇ၊

ဂမ္ဘ သမ္ဘဝ သုန္ဒရီ၊

သရဏံ ပါဏိနံ ဝါဏီ၊

မယှံ ပီဏယတံ မနံ။

“ဒီကဗျာကိုကြည့်။ ဘယ်မှာ ကာရန်ရှိလို့လဲ။ လွတ်လပ်စွာ လှလှပပ၊ အဓိပ္ပာယ်ရှိရှိနဲ့ ရေးသွားတယ်”

ဦးဆန်းထွန်းက တစ်ရံသောအခါက ကာဝိယဝါစီ (ကဗျာဆရာ) ဟူသောအမည်ကို မြတ်နိုးစွာ ခံယူသူဖြစ်၏။ ကဗျာရေးလည်း ဤခေတ် တွင် ပြိုင်စံရှားလောက်အောင် လက်စွမ်းပြနိုင်သူ ဖြစ်၏။ သူ၏ကဗျာ တို့မှာ ကုန်းဘောင်ခေတ်၏ အထက် အင်းဝခေတ်၊ တောင်ငူခေတ်တို့ကို ပဲ့တင်ထပ်စေနိုင်ခဲ့၏။ သို့ရာတွင် ယခုအခါ သူလည်း ထိုအစဉ်အလာ တို့၏ တစ်ဖက်ကို မျက်စပစ်ခြင်းအတွက် မနှစ်သက်မရှိချေ။ အားပေးထောက်ခံစကားပင် ပြောကြား၏။

ဆက်လျက်ပင် နောက်တစ်နေ့ညမှာ တပည့်ဖြစ်သူ စစ်တွေ သာထွန်းက တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား ကဗျာဆရာတစ်ယောက်ကို ခေါ်ဆောင်လာပြီး ယခုအခါ သူကဗျာရေးနေကြောင်း နိဒါန်းပျိုးကာ မိတ် ဆက်ပေး၏။ ကဗျာသမားတွေ့လျှင် ယပ်ပိတ်ပြီး ဟောပြောလေ့ရှိ၍ တပည့် သာထွန်းက ကဗျာဖြင့် နိဒန်းပျိုးပေးခြင်းဖြစ်၏။ ထို့ပြင် သူငယ် သည် ကဗျာစာအုပ်တစ်အုပ်ထုတ်ရန် ကြိုးစားနေကြောင်း သိရ၏။

စာရေးသူကား ကာရန်လွတ် ကဗျာဆွေးနွေးချက် အရှိန်မပြတ် သေး၍ သူ့အားလည်း လူတကာ ရေးရိုးရေးစဉ်ထက် ကျော်လွန်သော ကာရန်လွတ်ကဗျာရေးရန် တိုက်တွန်း၏။ မိမိ၏ ရာဇဝင်ကျော် စစ် သည်တော် စာအုပ်ထွက်ပါက ထိုစာအုပ်တွင် ပါဝင်သော အကြောင်း အရာတို့ကို လေ့လာပြီး ကာလီဒါသ ရသုဝံသ ကဗျာရေးသကဲ့သို့ ရာ ဇဝင်ကျော် စစ်သည်တော် ကဗျာရေးရန်ပါ အကြံပေးလိုက်၏။ သူက ကာလီဒါသ၏ ရယုဝံသကဗျာကို တစ်စွန်းတစ်စ ဘာသာပြန်ဆိုပြရန် တိုက်တွန်း၏။ စာရေးသူကား စစ်သည်တော်စိတ် ထက်သန်နေခိုက်ဖြစ် ၍ ရယုဝံသကဗျာ သတ္တမသဂ္ဂမှ စစ်တိုက်ခန်းအကြောင်း ကဗျာအချို့ကို ထော့ကျိုး ထော့ကျိုးနှင့် ပြန်ပြလိုက်ပါသည်။ အကြောင်းကား ကဗျာ နမူနာ တိတိကျကျ ရစေလို၍ ဖြစ်ပါသည်။

တိုင်းတစ်ပါးမင်းတို့သည် ရှေးအခါကလည်း မိမိတို့ဥစ္စာ ကို လုယူခြင်း အသီးသီးခံရသောကြောင့် “ကောသလ”မင်း၌ ရန်ငြိုးဖွဲ့ကုန်၏။ သို့ကြောင့် တကွဖြစ်ကုန်လျက် သူ၏သား “အဇ” မိန်းမရတနာရခြင်းကို သည်းမခံနိုင် ဖြစ်နေကြ၏။ သိကြားမင်း၏ ရန်သူဖြစ်သော အသုရာသည် “ဗလီ” ပေး အပ်သော သိရီကျက်သရေကို ဆောင်ယူသော 'တြိဝိကြမ” ၏ခြေကို ပိတ်ဆို့သကဲ့သို့ မာန်မူသော ထိုမင်းအပေါင်းသည်ဘောဇကညာကို ဆောင်သော ထိုမင်းသားကို လမ်း၌ ပိတ်ဆို့၏။

မင်းသားသည် မင်းသမီးကို စောင့်ရှောက်ရန်အတွက် များသော စစ်သည်ဗိုလ်ပါရှိသော အဘဘက်မှ ယုံကြည်အပ်သော အမတ်ကို ညွှန်ပြပြီး၍ လွန်ကဲသော လှိုင်းတံပိုးရှိသော သောဏ” မြစ်သည် ဂင်္ဂါသို့ ရှေးရှုယူသကဲ့သို့ ထိုရန်ယူမင်းတို့၏ စစ်တပ်သို့ ရှေးရှုယူလေ၏။

ခြေလျင်တပ်သည် ခြေလျင်တပ်သို့ ၊ ရထားတပ်သည် ရထား တပ်သို့၊ မြင်းတပ်သည် မြင်းတပ်သို့၊ ဆင်တပ်သည် ဆင်တပ်သို့ ရှေးရှု ရောက်ကုန်၏။ ဤသို့လျှင် တူညီသော ပြိုင်ဆိုင်ခြင်းရှိသော တိုက်ပွဲ ဖြစ်လေ၏။

တူရိယာတို့ မြည်ကုန်သော် မမှတ်သားနိုင်သော စကားရှိကုန် သော လေးသည်တော်တို့သည် မိမိတို့၏ အမျိုးအမည်ကို မပြောနိုင်ကြ ချေ။ စင်စစ်သော်ကား မြားတို့၌ ရေးသော အက္ခရာတို့ဖြင့်သာ အချင်း ချင်း၏ ထင်ရှားသောအမည်ကို ပြောကြားကြ၏။ စစ်ပွဲတွင် မြင်းတို့ ထစေအပ်ကုန်သော၊ ရထားဘီးတို့ တစ်ခဲနက် ပြုအပ်ကုန်သော၊ ဆင်