အောင်အေး(ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်) - ဂန္ဒီနီတိ

အခန်း (၁)

“ဂန္ဒီ ရဲ့ မချိတင်ကဲဝေဒနာ

၁၉၄၇ ခုနှစ် သြဂုတ်လ ၁၅ ရက်နေ့ ...။ အိန္ဒိယနိုင်ငံလွတ်လပ် ရေးတဲ့နေ့ဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒီနေ့မှာပဲ အိန္ဒိယနိုင်ငံရဲ့ ဖခင်ကြီး”ရယ်လို့ သမုတ်ခြင်းခံရတဲ့ “မဟတ္တမ ဂန္ဒီ ဟာ နှလုံးကြေကွဲမတတ် ခံစားနေခဲ့ ရပါတယ်။

နယူးဒေလီ” မြို့တော်မှာ ကျင်းပမယ့် အိန္ဒိယနိုင်ငံလွတ်လပ်ရေး နေ့အခမ်းအနားကို တက်ရောက်ဖို့ “ဂန္ဒီ” ကို ဖိတ်ကြားခဲ့ကြပါတယ်။ သူက အခုလို ငြင်းဆန်ခဲ့ပါတယ်။ “သြဂုတ်လ ၁၅ ရက်နေ့ အခမ်း အနားကို ကျွန်တော် ပါဝင်နိုင်မယ့်အခြေအနေမရှိပါဘူး” တဲ့။

သူဟာ ကလကတ္တားမှာ ဖြစ်ပွားနေတဲ့အဓိကရုဏ်းတွေကို ဖြေ ရှင်းဖို့ရာ အလုပ်ရှုပ်နေတာဖြစ်ပါတယ်။ သူ ဥပုသ်စောင့်နေပါတယ်။ ပြီးတော့ ဆုတောင်းနေပါတယ်။

အဲဒီနေ့ရက်တွေမှာ သူဟာ “ရာ့ချ်ကုမာရီ အမ်မရစ် ကာ” (Rajkumari Amrit Kaur) ထံ စာရေးသားခဲ့ရာမှာ အောက်ဖော်ပြပါစာတစ်ကြောင်း ပါသွားခဲ့ပါတယ်။

“ကျွန်တော်ကပဲ တစ်ခုခုမှားနေတာလား ဒါမှမဟုတ် အရာကိစ္စ တွေကပဲ တကယ့်ကို အမှားဘက်ဆီကို ဦးတည်နေကြတာလား”တဲ့။

“ဂန္ဒီ” ဟာ စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်နေခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီလိုဖြစ်ရ ခြင်းအကြောင်းရင်းကို စာရေးဆရာ “လူဝီ ဖစ်ရှာ’ ရဲ့ စာအုပ်ထဲမှာ အခု လို ဖော်ပြထားခဲ့ပါတယ်။

“မဟတ္တမကို မြတ်နိုးတန်ဖိုးထားသူပေါင်း သန်းပေါင်းများစွာ ရှိပါတယ်။ လူထုကြီးဟာ သူ့ရဲ့ ခြေဖမိုးကို နမ်းရှုပ်ကြပါတယ်။ ဒါမှ မဟုတ် သူ့ခြေရာထင်နေတဲ့ဖုန်မှုန့်တွေကို နမ်းရှုပ်ကြပါတယ်။ သူတို့ဟာ သူ့ကို ကိုးကွယ်ကြပါတယ်။ သူ့ရဲ့ သင်ကြားချက်တွေကိုကျတော့ ပယ်ချခဲ့ကြပါတယ်။ သူတို့ဟာ သူ့ရဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုင်ရာမြင့်မြတ်မှုကိုသာ အသိအမှတ်ပြုပြီး သူ့ရဲ့ ပင်ကိုအရည်အသွေးကိုကျတော့ လျစ်လျူရှု လိုက်ကြတာဖြစ်ပါတယ်။ သူတို့ဟာ အကာ” (အခွံ) ကိုသာ အမွှမ်း တင်ဂုဏ်ပြုကြတာဖြစ်ပြီး “အနှစ်”ကို ပစ်ပယ်ခဲ့ကြပါတယ်။ သူတို့ဟာ သူ့ကို ယုံကြည်ကြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့ရဲ့ မူဝါဒတွေအပေါ်မှာ မ ယုံကြည်ကြပါဘူး”

“လူဝီဖစ်ရှာ” ရေးသားဖော်ပြခဲ့တဲ့စာကြောင်းတွေဟာ ဂန္ဒီ” မလို လားမနှစ်သက်တဲ့အကြောင်းအရာတွေပဲဖြစ်ပါတယ်။

ဂန္ဒီ” ရဲ့ မချိတင်ကဲဝေဒနာဟာ သူ့နှလုံးသားထဲမှာ စွဲနစ်နေခဲ့ တာပါ။ အိန္ဒိယနိုင်ငံက သူ့ကို နားလည်မပေးနိုင်လို့ ဒါမှမဟုတ် သူ့ရဲ့ အမှာစကားအပေါ် မလိုက်နာနိုင်လို့ ဖြစ်ပါတယ်။

အဲဒီနှစ်ကာလတွေမှာ သူဟာ လွတ်လပ်ရေးရခဲ့တဲ့ အိန္ဒိယနိုင်ငံ ရဲ့ အသစ်ပေါ်ထွန်းလာတဲ့ကြယ်တစ်ပွင့် ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ တစ်ချိန်တည်း မှာပဲ အဲဒီနှစ်ကာလတွေမှာ သူဟာ လောကသစ္စာကို ရှာဖွေခဲ့တယ်။ဘာသာတရား လိုက်စားခဲ့တယ်။ ရင်ဆိုင်ရတဲ့တိုက်ပွဲတွေလည်း မနည်း ပါဘူး။ အတော့်ကို အပင်ပန်းအဆင်းရဲခံခဲ့ရတဲ့နှစ်ကာလတွေပါ။

ဂန္ဒီ”ရဲ့ ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ တန်ခိုးစွမ်းအားလက်နက်ဟာ စွမ်းပကားကြီးမားကြောင်း လက်တွေ့ပြနိုင်ခဲ့ပါတယ်။ အကြမ်းမဖက် တဲ့တိုက်ပွဲတွေအကြားမှာ သူ့နောက်လိုက်တွေဟာ သူ့နည်းနာကိုကျင့်သုံး ခဲ့ကြတယ်။

ကွန်ဂရက်ပါတီဟာ သူ့ရဲ့ ခေါင်းဆောင်မှုကို လက်ခံသလို သူ့ရဲ့ အကြမ်းမဖက်ရေးမူဝါဒကိုလည်း နိုင်ငံရေးလွတ်လပ်ခွင့်ရဖို့ လျော်ကန် သင့်မြတ်တဲ့နည်းလမ်းတစ်ခုအဖြစ် လက်ခံခဲ့ပါတယ်။ သူ့ရဲ့ သူတော်စင် ဖြစ်မှု၊ လက်တွေ့ကျတဲ့နိုင်ငံရေးလှုပ်ရှားမှုတွေကြောင့် သူ့နောက်မှာ အလွန်တရာများပြားတဲ့လူထုကြီး တည်ရှိနေခဲ့ပါတယ်။

အိန္ဒိယနိုင်ငံ လွတ်လပ်ရေးရဖို့ တစ်စတစ်စ နီးကပ်လာပြီး ဗြိတိသျှအုပ်ချုပ်မှုအောက်ကနေ တကယ်တမ်းလွတ်မြောက်တော့မယ့် အချိန်လည်းရောက်လာရော သူ့နောက်ကို လိုက်ခဲ့တဲ့လူတွေက သူ့ကို ထားပစ်ခဲ့သလိုဖြစ်တာကျတော့ လျော်ကန်သင့်မြတ်မှုမရှိတော့ပါဘူး။ ‘နေရူး” (Nehru) နဲ့ တခြားကွန်ဂရက်ခေါင်းဆောင်တွေဟာ သူနဲ့အရမ်း ရင်းနှီးကြပါတယ်။ သူတို့ထဲက လူအတော်များများ သူ့ကို ချစ်ခင်ကြ ပါတယ်။ “နေရူး” လိုလူတစ်ယောက်က ဂန္ဒီ” နဲ့ သူ့ရဲ့ အကြမ်းမဖက် ရေးမူဝါဒနဲ့ပတ်သက်လို့ ရင်ထဲအသည်းထဲကနေပဋိပက္ခဖြစ်နေတာကျ တော့လည်း တကယ့်ကို စိတ်မကောင်းစရာပါ။ သူလည်းပဲ ဂန္ဒီ” နောက် ကို မလိုက်နိုင်ခဲ့ပါဘူး။ နားမလည်နိုင်မှုနဲ့ မယုံကြည်မှုတွေကြောင့် “ဂန္ဒီ ရဲ့ နိုင်ငံရေးလုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေဟာ သူတို့လမ်းသူတို့ လျှောက်သွား ခဲ့ကြပါတယ်။

အရမ်းကို အရေအတွက် နည်းလွန်းလှတဲ့လူတချို့သာ သူ့ရဲ့ မူဝါဒအပေါ် မပြောပလောက်တဲ့ဒီဂရီအတိုင်းအတာနဲ့ နားလည်ခံယူထားကြ ပြီး အမှန်တရား၊ မေတ္တာတရားနဲ့ လူ့အဖွဲ့ အစည်းအသစ်တစ်ရပ် ထူထောင်ရေးအရေးတော်ပုံအတွက် သူတို့ရဲ့ဘဝတွေကို မြှုပ်နှံထားကြပါ တယ်။ တကယ်တမ်း အကြမ်းမဖက်ဘဲ ရဲရင့်စွာ ရင်ဆိုင်ရေးမူဝါဒအပေါ် မယိမ်းမယိုင် ကျောက်စာတိုင်လိုသာ ယုံကြည်မှုထားနိုင်ရင် ဘယ်နည်းနဲ့ မှ အားပျော့သွားမှာမဟုတ်တဲ့အပြင် တောင်ကြီးတွေကိုတောင် ရွေ့သွား စေနိုင်တဲ့စွမ်းပကား ရှိပါတယ်။ အခုတော့ အဲဒီမူဝါဒကို ဆက်လက်စွဲကိုင် နေသူတွေဟာ လက်တစ်ဆုပ်စာလောက်သာ ရှိပါတော့တယ်။

လူအများစုဟာ အဲဒီမူဝါဒကို သဘောမပေါက်ကြလေတော့ အဖျက်လုပ်ရပ်တွေနဲ့ အနာဂတ်မဲ့ကသောင်းကနင်းဖြစ်မှုတွေကို ခါးခါး သီးသီး ခံစားနေကြရပါတယ်။

လပေါင်းများစွာ ဂန္ဒီ” ဟာ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း စိတ်ထိခိုက်ခဲ့ရ တယ်။ ၁၉၄၇ ခုနှစ် သြဂုတ်လ ၁၅ ရက်နေ့မှာ ပေါ်ပေါက်ခဲ့တဲ့အိန္ဒိယ နိုင်ငံဟာ သူ့အိပ်မက်တွေထဲက အိန္ဒိယနိုင်ငံမဟုတ်ပါဘူး။ အဲဒီနေ့ရက် မတိုင်မီ သူ့လူတွေ လျှောက်ခဲ့တဲ့လမ်းကြောင်းဟာ အမှန်တရားနဲ့ မေတ္တာ တရားလမ်းကြောင်းမဟုတ်ပါဘူး။ အဓိကရုဏ်းတွေဟာ နိုင်ငံတစ်ဝန်း ပေါ်ပေါက်ခဲ့တယ်။ လယ်လုပ်တဲ့လယ်သမားတွေဟာလည်း မြေမဲ့ယာမဲ့ ဖြစ်နေကြတုန်းပါပဲ။ အုပ်ချုပ်သူပြောင်းသွားတာကလွဲရင် အိန္ဒိယဟာ စစ်မှန်တဲ့လွတ်လပ်ရေးမရခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ်ပိုင်ဟန်ကင်းမဲ့ပြီး အနောက် တိုင်းစီးပွားရေးပုံစံကို တုပထားတဲ့လမ်းကြောင်းပေါ် ရောက်သွားခဲ့ပါ တယ်။ ပုံစံတစ်မျိုးနဲ့ စစ်နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။ ကွန်ဂရက် ဦးတည်တဲ့လမ်းက တစ်လမ်း၊ ဂန္ဒီ” ဦးတည်တဲ့လမ်းက တစ်လမ်း ဖြစ် သွားတယ်။ စစ်ဖြစ်တော့မလို ဘာလိုလို ကောလာဟလတွေလည်း ပေါ် လာတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ကြီးက ပြီးခါစပဲ ရှိသေးတယ်။

အကြမ်းဖက်တဲ့လမ်းကြောင်းဟာ ငြိမ်းချမ်းရေးကို သယ်ဆောင်မလာနိုင် ဘူးဆိုတာကို လူတွေက သဘောမပေါက်ကြသေးဘူးထင်ပါရဲ့။ လူသား တွေဟာ အကြမ်းဖက်တဲ့လမ်းကြောင်းကို ရွေးပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဖျက် ဆီးကြမလား။ ဒါမှမဟုတ် မေတ္တာတရားလမ်းကြောင်းကို ရွေးကြမလား လို့ မေးစရာဖြစ်လာတယ်။