စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ
အောင်လင်း - ငယ်ကျွမ်းဆွေ
Couldn't load pickup availability
[ ၁ ]
ညောင်ပင်ဖျားမှ သစ်ရွက်ကလေးများသည် ညင်းလေကလေးက တစ်ချက်မျှ မွေ့ လိုက်သည့်အခါတွင် တဝေ့ဝေ့လည်၍ မြေသို့ ကျဆင်းလာ ကြကုန်သည်။
သူ့ရှေ့တွင် ကြွေကျလာသော ညောင်ရွက်တစ်ရွက်ကို အသက်က အညှာမှနေ၍ ကိုင်လိုက်ရင်း အတူး၏ မျက်နှာရှေ့တွင် ဝှေ့ယမ်းလိုက်ရှာ သည်။ အသက်လက်ထဲမှ ညောင်ရွက်ကလေးကို ယူလိုက်ရင်း အတူးက အသက်၏ လက်ကလေးကိုပါ ဆုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်။ ပြီးတော့လည်း တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် စကားမပြောနိုင်ဘဲ ငေး၍ကြည့်နေကြသည်။
အတူးက အသက်၏လက်ကလေးကို အပေါ်မှ မိုး၍ ဆုပ်ကိုင် လိုက်သည်။ တစ်ဖန် အသက်ကလည်း အတူလက်ကို အပေါ်မှထပ်၍ ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်ပြန်သည်။
အသက်ရေ”
“ဘာလဲ အတူး”
“ဘာလုပ်တမ်းကစားကြမလဲ ဟင်”
“အသက်တော့မပြောတတ်ဘူး အတူးကြိုက်သလို ကစားလေ”
အတူးသည် အသက်ကို အတန်ကြာအောင် စိုက်၍ ကြည့်နေမိ ရှာသည်။
ဘေးမှရပ်နေသော စန်းရီကမူ သူတို့နှစ်ယောက်၏ အကဲကိုကြည့် နေရင်း တစ်စုံတစ်ခုကို အကြံရဟန်ဖြင့် အနားသို့ ဝင်၍ထိုင်လိုက်ရင်း.....
“ဟေ့..ငါ ဒီနေ့ ကစားနည်းအဆန်း တစ်ခုပေးမယ်၊ မင်းတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ကစားမလား”
“အေးလေ..ကစားမယ်၊ နင်က ဘယ်လို ကစားရမယ်ဆိုတာ ပြော ဦးမှပေါ့”
အတူးနှင့်အသက်သည် စန်းရီအား မော့ကြည့်ရင်း ပြိုင်တူမေး လိုက်ကြသည်။ စန်းရီကမူ အတူးနှင့် အသက်အား ပြုံးစစနှင့်ကြည့်ရင်း ပြောင်ချော်ချော် လုပ်၍နေပြန်သည်။
“ကဲလေ..ပြောပါ၊ နှင့်ဟာ ဘယ်လိုကစားရမှာလဲ”
အသက်သည် စန်းရီကို ကြည့်နေရင်းမှ အားမလိုအားမရဖြင့် မေး လိုက်ရှာသည်။
“ဟိုနေ့ညက တို့ကြည့်တဲ့ ဇာတ်ပွဲထဲမှာ ရှေ့ကပြသွားတဲ့ ပြဇာတ်လို မင်းသားနဲ့ မင်းသမီး သမီးရည်းစားထားတဲ့ အခန်းမျိုး နင်တို့နှစ်ယောက် ကစားကြတာပေါ့”
အသက်သည် စန်းရီအား မျက်စောင်းကလေးထိုး၍ ကြည့်လိုက်မိ သည်။ အတွေးကမူ စန်းရီ၏ကစားနည်းကို ကျေနပ်ဟန်ဖြင့် ပြုံး၍နေလိုက် သည်။
“နင့်ကစားနည်းက ရှက်စရာကြီးဟယ်” ။
“အမယ်...ဘာရှက်စရာရှိလဲ၊ ဘယ်သူရှိတာမှတ်လို့ အသက် ကလည်းကွာ”
“အသက် မကစားတတ်ဘူး အတူးရယ်”
အသက်သည် အတူးအား တိုးလျှိုးတောင်းပန်သော အမူအရာဖြင့် ကြည့်လိုက်မိသည်။ စန်းရီက အသက်အား မကျေမနပ်ဟန်ဖြင့်..
“ဘာလို့ မကစားတတ်ရမှာလဲ အသက်ရ၊ ဟိုညက ပြဇာတ်ထဲက အတိုင်းပေါ့၊ အသက်က ဟောဒီညောင်ပင်နားက အတူးကိုမျှော်နေရင်း သီချင်းဆိုပေါ့ ၊ အတူးက အသက်ကို နောက်ကလာ မျက်စိကိုပိတ်လိုက် ပေါ့၊ ပြီးတော့ ပြီးတော့ ဟိုထဲက အတိုင်းပဲပေါ့ကွာ”
အတူးသည် စန်းရီ၏စကားကို နားထောင်နေရင်းမှ အသက်၏ မျက်နှာကို အားနာဟန်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ အသက်မှာ နေစရာမရှိအောင် ရှက်၍နေတော့သည်။
“ကောင်းသားပဲ အသက်၊ တို့နှစ်ယောက်တည်း ကစားတာပဲ ဘယ်သူမြင်တာမှတ်လို့”
“အို..စန်းရီက လျှောက်ပြောနေရင် လူတွေသိကုန်မှာ”
“အမယ်...စိတ်ချပါကွာ၊ ငါ နင်တို့ကစားတာတောင် မကြည့်ပါ ဘူး၊ ပြီးမှ ငါလာမယ်၊ ဟိုဘက်ဘုန်းကြီးကျောင်းထဲ သွားနေမယ်၊ ကဲ.. ကျေနပ်ပလား”
စန်းရီသည် အတူးအား မျက်စိမှိတ်၍ပြလိုက်ရင်း ကျောင်းဘက်သို့ ခပ်သုတ်သုတ် ထွက်၍သွားလေတော့သည်။ သည်တော့မှလည်း အတူးက အသက်ကိုကြည့်ရင်း.....
“ကဲ...အတူး ညောင်ပင်နောက်မှာ ပုန်းနေမယ်၊ အသက်က ဇာတ် ထဲကအတိုင်း အတူးကိုစောင့်နေရင်း သီချင်းဆိုပေါ့”
အတူးသည် အသက်၏ လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်၍ ထလိုက်ရင်း ညောင်ပင်နောက်သို့ ဝင်၍သွားလေသည်။ အသက်မှာ ရှက်ပြုံး ကလေးပြုံးလိုက်ရင်း သူ့စိတ်ကို သူမလုံသလို ဘေးသို့ လှည့်၍ကြည့်လိုက် မိသည်။ ပြီးတော့လည်း ထဘီကိုပြင်၍ဝတ်လိုက်ရင်း အတူး ပြောသည့်အ တိုင်း တောင်ကြည့် မြောက်ကြည့် ကြည့်၍ ချစ်သူကို မျှော်လိုက်မိသည်။ ပါးစပ်မှ လည်း သူဆိုနေကျ သီချင်းတစ်ပုဒ်ကို ခပ်တိုးတိုး ဆိုလိုက်သည်။ အတူး စိတ်ဆိုးမည်စိုး၍သာ ကစားရသော်လည်း သူ့ရင်ထဲမှာ တုန်ချင်သလို ခုန်ချင်သလိုဖြစ်လာသဖြင့် ရင်ညွန့်ဖျားကို လက်ဖြင့်အုပ်၍ ထားလိုက်ရှာ သည်။
အတူးကမူ ညောင်ပင်နောက်မှနေ၍ အသက်မမြင်အောင်ထွက် လာပြီးလျှင် အသက်၏ ကိုယ်လုံးကလေးကို နောက်မှ သိမ်း၍ဖက်လိုက် သည်။ အသက်ခမျာမှာ ရုတ်တရက် ဘာမျှမလှုပ်သာတော့ဘဲ တစ်ကိုယ်လုံး ပင် အေးစက်၍လာလေသည်။ ။
“ကဲ...ကောင်မလေးတစ်ယောက်မိပြီ၊ ဒီမှာ ဘာလာလုပ်နေတာလဲ ဟင်”
အတူးသည် ပြောပြောဆိုဆို အသက်၏ ကိုယ်လေးကို မျက်နှာချင်း ဆိုင် ဆွဲ၍လှည့်လိုက်လေသည်။ အသက်မှာ ဘာမျှမပြောနိုင်သေးဘဲ ခပ် ကြောင်ကြောင်ကြည့်၍ နေမိသည်။
“အတူးကို မျှော်နေရမယ်ဆို”
“ဪ... အသက်ကလည်း ဇာတ်ထဲမှာ ဒီလိုပဲ ပြောရသလား၊ အတူးကို မျှော်နေတယ်ပေါ့၊ ကဲပါဟယ် ပြောပါဦး၊ အသက် ဘယ်သူကို မျှော်နေတာလဲ ဟင်”
“အတူးကို မျှော်နေတာပေါ့ အတူးရဲ့”
“အတူးကို ဘာလို့မျှော်နေတာလဲ၊ ကဲ...ပြောစမ်းပါဦး”
အတူးသည် အသက်၏ ပခုံးနှစ်ဖက်ကို ဖျစ်ညှစ်လှုပ်ခါ၍ မေး လိုက်ပြန်သည်။ အသက်က အတူး၏အမေးကို အဖြေရခက်နေတော့သည်။
“ကဲ...ကိုယ်မေးတာဖြေပါဦး၊ အတူးကို ဘာလို့မျှော်တာလဲ”
“အသက် မပြောတတ်ဘူးကွာ၊ ဒီကစားနည်းမျိုးလည်း အသက် မကစားတတ်ပါဘူး”
အသက်သည် ငိုမဲ့မဲ့ဖြင့် အတူ၏လက်တွင်းမှ ရုန်းထွက်ရန် ကြိုးစားရှာသည်။ အတူးက အသက်တစ်ကိုယ်လုံးကို လွတ်မသွားအောင် တအားဖက်၍ထားလိုက်ပြန်သည်။ အသက်မှာ သည်တော့မှပင် နေစရာ မရှိအောင် ကြောက်၍လာမိသည်။ အတူးက စိုက်၍ကြည့်နေသော မျက်လုံး ဒဏ်ကို မခံနိုင်တော့သဖြင့် ခေါင်းကိုလည်း ငုံ့ထားလိုက်ရပြန်သည်။
“အသက်”
“ဘာလဲ အတူး”
နှစ်ယောက်စလုံး၏အသံမှာ ရင်တွင်းမှ ရှိုက်၍ထွက်လာကြသည်။ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်နေသည်မှာလည်း အပျောက်မခံနိုင်တော့ သလို ပြင်းထန်စူးရှလှသည်။ အတွေးကမူ တစ်ခုခုပြောမည့်ဟန်ဖြင့် အားယူ နေရာမှ မချင့်မရဲဖြစ်လာကာ အသက်၏ ကိုယ်ကလေးကို သူ့ရင်ပြင်တွင် ကပ်၍ထားလိုက်မိသည်။
“အသက် အတူးနဲ့ ခုလိုကစားရတာ မပျော်ဘူးလားဟင်”
“ပျော်တော့ ပျော်တာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ အသက်စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးကြီးပဲ။ ရင်တွေ တုန်သလို မောသလို ဖြစ်နေတယ်”
“အေး... အတူးလည်း ဒီလိုပဲဖြစ်တယ်၊ ဘာလို့မှန်းမသိဘူး၊ ပြီး တော့လည်း ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာလေ အသက်က ကိုယ့်ကို ဒီလိုပဲ အမြဲမျှော်စေချင် တယ်”
“အတူးက ဘယ်သွားလို့ မျှော်ရမှာလဲ၊ အတူးကလည်း နိမိတ်မရှိ တာတွေ မပြောကောင်းဘူး” တွင်ပြ
အသက်သည် အတူးအား နားမလည်နိုင်သလို ကြည့်ရင်း ခပ် တိုးတိုးမေးလိုက်ရှာသည်။
“ဘယ်မှတော့ မသွားပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်က ယောက်ျားကလေးတစ်ယောက်ကို မျှော်တယ်ဆိုတာ ချစ်လို့မျှော်တာပေါ့၊ အသက် အတူးကို မချစ်ဖူးလားဟင်”
အတူး၏အမေးမှာ အသက်၏ ရင်တွင်းဝယ် မိုးကြိုးသံကဲ့သို့ တုန်ဟည်း၍သွားတော့သည်။ ပြီးတော့လည်း အသက်၏ မျက်လုံးများမှာ တဖြည်းဖြည်း တောက်ပ၀င်းစို၍ လာတော့သည်။ ပြီး
“အတူမေးတာ မဖြေတော့ဘူးလား အသက်ရယ်”
“မေးစရာ လိုသေးလား အတူးရယ်၊ အတူးကို ချစ်လို့ ခုလို အမြဲ အတူကစားနေတာပေါ့”
“မဟုတ်သေးဖူးကွယ်၊ အတူးပြောနေတာက တစ်မျိုး၊ အတူးတောင် ဘယ်လိုပြောရမှန်း မသိတော့ဘူး”
အတူးသည် အသက်အားကြည့်ရင်း အားမလိုအားမရ ဖြစ်နေရှာသည်။ အသက်ကမူ အတူး၏ အဖြစ်ကို အကြောင်းမဲ့သနားမိကာ အတူး၏ နဖူးကလေးကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် ယုယစွာ သပ်လိုက်မိရှာသည်။
“အိုကွယ်...မင်းသားနဲ့ မင်းသမီး ချစ်သလိုပေါ့ ၊ အတူးလေ အသက်ကို ဒီလိုချစ်နေမိပြီ၊ အသက်က မချစ်ဖူးလား”
အတူး၏ အမေးကို နှုတ်ခမ်းကလေးများ တဆတ်ဆတ်တုန်လာ သည်အထိ ဖြေရန် ကြိုးစားမိသည်။ သို့ပေမဲ့ စကားများက တစ်လုံးမျှ ထွက်၍မလာကြပေ။ ထိုကြောင့်လည်း အတူးမှာ မကျေနပ်နိုင်အောင် ဖြစ်လာသဖြင့် အသက်အား ခပ်တင်းတင်းလေး ဖက်ထားလိုက်မိသည်။
“အတူးကို မချစ်ဖူးလားဟင် အသက်” ။
“အသက် မဖြေရဲဘူး အတူးရယ်၊ အတူးပြောတာဆိုရင် ဘယ် တော့မှ အသက် မငြင်းပါဘူး”
“ဘာမဖြေရဲစရာရှိလဲ အသက်ရယ်၊ ချစ်ရင် ချစ်တယ်ပေါ့”
အတူးသည် အသက်၏ပါးကလေးကို သူ့ပါးဖြင့်ကပ်လိုက်လေ သည်။ ပြီးတော့လည်း အသက် ပါးမို့မို့အိအိကလေးနှစ်ဖက်ကိုလည်း အပြန် ပြန် နမ်းလိုက်သည်။
“အတူးကိုချစ်တယ်နော် အသက်”
“ချစ်တာပေါ့ အတူးရယ်၊ အတူးကို မခွဲနိုင်အောင် ချစ်တာပေါ့။ ဒါကြောင့်လည်း အတူးဖေဖေတို့ဆီ အတူပြန်သွားမှာ သိပ်စိုးရိမ်တာပဲ”
“ဘာလို့ ပြန်သွားရမှာလဲ၊ ဖေဖေလာခေါ်ရင် အသက်ပါ အတူးနဲ့ အတူလိုက်ခဲ့ရမှာပေါ့”
အတူ၏စကားကြောင့် အသက်မှာ နှင်းဆီငုံကလေးများပွင့်သလို လန်းလန်းဆန်းဆန်းပြု၍ လာမိသည်။ ပြီးတော့လည်း သူ၏ သွယ်တန်း ပျော့ပျောင်းသော လက်ကလေးနှစ်ဖက်ဖြင့် အတူ၏လည်ပင်းကို သိုင်း ဖက်၍ ထားလိုက်ရှာတော့သည်။
“အသက်ကို မခွဲဘူးနော်”
“ဘယ်တော့မှ မခွဲပါဘူး အသက်ရယ်”
ခုမှပင် သူတို့နှစ်ဦးစလုံး၏ အချစ်ပန်းကလေးနှစ်ပွင့်မှာ နေရောင်ခြည်ဦးတွင် ဖူးပွင့်၍လာတော့သည်။ တစ်ယောက်၏ ရင်ငွေ့တွင် တစ်ယောက် အချစ်ကို ထွေးပိုက်၍ ထားလိုက်ကြလေသည်။
“ဟေ့...မိပြီ မလှုပ်ကြနဲ့”
ဘယ်အချိန်က ပေါ်၍လာမှန်းမသိသော စန်းရီသည် တစ်ယောက် နှင့်တစ်ယောက် ဖက်၍နေသော အတွေးနှင့်အသက်ကို ဓာတ်ပုံရိုက်နေဟန်ဖြင့် ကုပ်ချောင်းချောင်း ထွက်လာသည်။ သည်တော့မှပင် အသက်နှင့်အတူးမှာ လူချင်းခွဲလိုက်ရသည်။
“ကဲ..ငါလည်း နင်တို့ ကစားတာ အားကျတယ်။ ငါနဲ့ကော တစ်လှည့်ကစားပါဦး အသက်ရာ”
စန်းရီသည် အသက်ရှေ့တွင်ရပ်ရင်း သူနှင့်ကစားရန် လက်ကို ရှေ့သို့တန်းလိုက်သည်။ အသက်မှာ ကြောက်ကြောက်ဖြင့် နောက်သို့ဆုတ်၍ သွားမိသည်။
“ဟေ့..တို့ကစားနေတာ မဟုတ်ဘူးကွ”
“ဟင်...ကစားနေတာမဟုတ်လို့ ဘာလုပ်နေတာလဲ”
“ဘာလုပ်လုပ် နင့်ကိုပြောရမှာလား။ လာ..အတူး ပြန်မယ်။ သူ့ ဘာသာတစ်ယောက်တည်း ကစားနေရစ်ပေစေ”
အသက်သည် အတူး၏ လက်ကိုဆွဲ၍ ထွက်သွားလေသည်။ အကြောင်းသိဖြစ်နေသော စန်းရီမှာ သူ့ရင်ကို သူ့လက်ဝါးဖြင့် ပုတ်လိုက်ရင်း...
“အင်း..လက်စသတ်တော့ ငါ့ အတတ်နဲ့ ငါ့ စူးနေပါပကောလား”
