အောင်နှင်း - အမုန်းများငြိမ်းစေသတည်း

ခဏတော့ခွဲရဦးမယ် မြန်မာ

၂၀၁၄ ခုနှစ် သြဂုတ်လ ၃၀ ရက်၊ စနေနေ့။

ည ၁၀ နာရီခန့် ရန်ကုန်အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာလေဆိပ်ရောက်တော့ လူအတော်ရှင်းနေပြီ။ တောင်ကိုရီးယားနိုင်ငံ၊ ဆိုးလ်မြို့ကို ထွက်ခွာမယ့် ASIANA “အာဆီနာ” အဲယားလိုင်း အမှတ် 0Z 770 ခရီးစဉ်က ဒီညအတွက် နောက်ဆုံးဖြစ်နိုင်လို့ လေဆိပ်ထဲ ခရီးသည်တွေ ရှင်းနေတာ လည်းဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ လေဆိပ်အတွင်း မိသားစုဝင်တွေ လိုက်လံပို့ဆောင် နိုင်ဖို့ ကျွန်တော့်ဌာနကပေးလိုက်တဲ့ စာရွက်စာတမ်းတွေပြပြီး စီစဉ်တော့လေဆိပ်လုံခြုံရေးက ကျွန်တော် အပါအဝင်လေးဦးပဲ ဝင်ခွင့်ပြုပါတယ်။ ဒါ့ကြောင့် တစ်ဦးတည်းသော အစ်မအရင်းကို လေဆိပ်ထွက်ခွာဆောင် အပြင်မှာ နှုတ်ဆက်ထားခဲ့ပြီး အမေနှစ်ယောက် (တစ်ဦးက ယောက္ခမ)၊ ဇနီးတို့နဲ့ လေဆိပ်အတွင်းက check-in-counter ဆီ ဝင်ခဲ့လိုက်ပါတော့တယ်။

နှစ်ချီကြာမယ့် ပညာသင်ခရီးမို့ Luggage အိတ်အတွင်းမှာ မြန်မာ့အစားအစာတွေ အပါအဝင် အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းတွေက အပြည့်မို့ အိတ်ကိုချိန်ကြည့်တော့ ကီလို ၃၀ ကျော်နေတယ်။ လေယာဉ်လက်မှတ် တစ်စောင်အတွက် ခွင့်ပြုတာက ကီလို ၂၀။ နှစ်ရက်ကြိုတင် ဖုန်းဆက်ပြီးလေယာဉ်လက်မှတ်အရောင်းဌာနကို ကီလိုအပိုတောင်းတော့ ပညာသင် သွားမှာလည်းဖြစ်တာကြောင့် ၁၀ ကီလိုအပိုထပ်ပေးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ e-ticket ထဲမှာတော့ ကီလိုအပိုပေးကြောင်း ထည့်မရေးထားတဲ့အတွက် လေကြောင်းလိုင်းကို မေးကြည့်ဖို့ ပြောတော့မှ ကွန်ပျူတာထဲဝင်ကြည့် ပေးရင်း အဆင်ပြေသွားရတယ်။ Hand Carry ယူသွားမယ့် ကျောပိုး အိတ်တစ်လုံး၊ လက်ဆွဲ luggage အိတ်ငယ်တစ်လုံးကိုတော့ နှစ်ခုပေါင်း ၆ ကီလိုထက်ကျော်ခွင့်မပေးဘူးလို့ ပြောလာပြန်တယ်။ ကျော်ရင်လေယာဉ် အဝင်မှာ သိမ်းတာမျိုးရှိတယ်လို့ Boarding Pass ထုတ်ပေးတဲ့ ဝန်ထမ်း အမျိုးသမီးကပြောလို့ စိတ်ထဲထင့်သွားရပြန်ရော။ သေချာအောင် ချိန်ကြည့် လိုက်တော့ ၁၃ ကီလိုကျော်။ ၇ ကီလိုလောက် ပိုနေလို့ မြန်မာစာအဖွဲ့က ထုတ်တဲ့ အင်္ဂလိပ်-မြန်မာအဘိဓာန်စာအုပ်ရယ်၊ ဒေါက်တာ နေဇင်လတ် ရေးတဲ့ ကိုရီးယားနိုင်ငံ စီးပွားရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုအကြောင်း ဘာသာပြန် ထားတဲ့ "From Despair to Hope" စာအုပ်ရယ်တို့ကို ချန်ထားခဲ့လိုက် ရတယ်။

US ၇၃၉ ဒေါ်လာတန် ရန်ကုန်-ဆိုးလ်အသွားအပြန် လေယာဉ် ခရီးစဉ်အတွက် ကျွန်တော် ရတဲ့ ထိုင်ခုံအမှတ်က 27 E ပါ။ ထိုင်ခုံနံပါတ် နှစ်လုံးပေါင်းရဲ့ ရလဒ်ကကိုး။ ကိုးနဝင်းမို့ သွားရမယ့်ခရီးအတွက် စိတ်ထဲ လုံခြုံမှုရှိသလိုတော့ခံစားလိုက်ရတယ်။ (ဒါက စိတ်အစွဲအလမ်းတစ်ခုပေါ့) လူဝင်မှုကြီးကြပ်ရေးကောင်တာကိုဖြတ်တော့လည်း အထူးနိုင်ငံကူးလက်မှတ် (ပတ်စပို့အစိမ်း) မို့ တန်းစီစရာ သိပ်မလိုဘဲ Hand Carry ထဲလိုအပ်တဲ့ စာရွက်စာတမ်းတွေပါလို့ လွယ်လွယ်ကူကူထုတ်ပြနိုင်တာနဲ့ မြန်မြန်ပြီးသွား ပါတယ်။ ပတ်စပို့ ရှေ့ဆုံးစာမျက်နှာစာမှာ Official Status: Official, Ministry of Livestock, Fisheries and Rural Development လို့ရေးထားတာ သူတို့တွေ့ပေမယ့် “ဘယ်ဌာနကလဲ”လို့ မေးဖြစ်အောင် မေးပါသေးတယ်။ လဝက ကောင်တာကိုဖြတ်ပြီးသွားတော့ လိုက်ပို့တဲ့ မိခင်နှစ်ဦးနဲ့ဇနီးကို လက်ပြနှုတ်ဆက်ပြီး ကျောပိုးအိတ်ကိုကျောပိုး၊ လက်ဆွဲ အိတ်အငယ်ကို လက်ကဆွဲ၊ ပါမောက္ခတစ်ဦးကို လက်ဆောင်ပေးမယ့် ကျောက်စီပန်းချီကားချပ်ကို လက်တစ်ဖက်ကဆွဲလို့ လေယာဉ်ဆိုက်ကပ်မယ့် Boarding Gate ဆီ ထွက်ခဲ့ပါတော့တယ်။ ကီလိုပိုလို့ချန်ထားခဲ့ရတဲ့ အဘိဓာန်စာအုပ်အထူကြီးနဲ့ နေဇင်လတ်စာအုပ်တို့ကို ဇနီးသည်က ပိုက်ပြီး မိခင်နှစ်ဦးနဲ့အတူ လေဆိပ်ကထွက်ခွာသွားတာကို သမင်လည်ပြန်ကြည့်မိ လိုက်ချိန် ရင်ထဲဟာသွားရပါတယ်။ ပြီးတော့ လေဆိပ်လုံခြုံရေးဂိတ်ကို ဖြတ်ဖို့ ခြေဦးလှည့်ခဲ့လိုက်ပါတော့တယ်။

ဝတ်ထားတဲ့နာရီ၊ အိတ်ကပ်ထဲက ဘောပင်၊ ခါးပတ်၊ ဖုန်း၊ ရှူး ဖိနပ်စတာတွေ အကုန်ချွတ်ပြီး ခွက်ထဲထည့်။ သယ်လာတဲ့ အိတ်တွေလည်း ခွက်ထဲထည့်ပြီး လုံခြုံရေးစက်ထဲကိုဖြတ်။ လူကိုလည်း တစ်ကိုယ်လုံး စစ်ဆေးရင်း “ဘယ်ဌာနကလဲ” ဆိုတာ ထပ်မေးပါတယ်။ အင်္ကျီအိတ် ကပ်အတွင်းက ပတ်စပို့အစိမ်းရောင်ကိုကြည့်ပြီး မေးမှန်းသိလိုက်ပါတယ်။ ပတ်စပို့အစိမ်းက အစိုးရဝန်ထမ်းတွေကိုပဲ သီးသန့်ထုတ်ပေးတာမဟုတ်လား။ “မွေးရေကျေးလက်ဝန်ကြီးဌာန” ကပါလို့ ဖြေလိုက်ပါတယ်။ ကီလိုပိုနေတာ ထပ်ပြောမလားလို့ ဖြတ်ခနဲ စိုးရိမ်စိတ်ပေါ်လာမိပေမယ့် ပစ္စည်းတွေက စက်ကိုဖြတ်ပြီး ဟိုဘက်ခြမ်းရောက်တဲ့အထိ အေးအေးဆေး ဆေးဖြစ်နေတာမို့ အိုကေပြီဆိုတာ သိလိုက်ရလို့ စိတ်အေးသွားရပါတယ်။ လက်နှစ်ဖက်ကိုဆန့်တန်း၊ ပေါင်ချိုမတ်တပ်ရပ်ရင်း စက်နဲ့အစစ်ခံနေတုန်း “သင်တန်းလား၊ ပညာသင်လား”မေးလို့ ဖြေရပြန်သေးတယ်။ “ပညာ သင်ပါ” ဆိုတော့ “ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ”တဲ့။ “တစ်နှစ်”လို့။ ဆိုးလ်မှာ ရှိတဲ့ အင်ချွန်းလေဆိပ်ကို ထွက်ခွာမယ့်ခရီးသည်ကို “ကိုရီးယားမှာ ပညာ သင်မှာလား”ဆိုပြီး မေးပြန်ပါတယ်။ တကယ်ပါပဲ။ “ဟုတ်ကဲ့” ဆိုတော့ “ရှေ့ကလေယာဉ်မှာ ဂျပန်ကိုပညာသင်သွားတဲ့အဖွဲ့တွေ အုပ်စုလိုက်အများ ကြီးပဲ”တဲ့။(ကြားရတာ အားရစရာ၊ကျွန်တော်ကတော့ တစ်ယောက်တည်း) မြန်မာစကားကို ဖော်ဖော် ရွေရွေ ရင်းရင်းနှီးနှီးနဲ့ ရေရေလည်လည် ပြောခွင့် ရတာ ဒီနေရာ နောက်ဆုံးဖြစ်ပြီလို့ စိတ်ထဲတွေးမိတော့ ရှေ့ကိုအင်္ဂလိပ် စကားနဲ့ ကြိုးစားပြီးပြောဖို့ စတင်ပြင်ဆင်မိသွားပါတယ်။

သြဂုတ်လ ၃၁ ရက်နေ့သို့အကူး ညဉ့်နက်အချိန် ၁၂ နာရီ ၃၅မှာ လေယာဉ်ဘီးစလှိမ့်တော့ အန္တရာယ်ကင်းစွာနဲ့ လိုရာခရီးရောက်ပါစေလို့ စိတ်ထဲသစ္စာဆိုပြီး ဆုတောင်းလိုက်ရတယ်။ ထိုင်ခုံက အလယ်သုံးခုံတွဲရဲ့ ညာအစွန်ဘက်မို့ လေယာဉ်ပြတင်းပေါက်နဲ့ ဝေးတာကြောင့် အပြင်ကို ကဲပြီးပဲကြည့်လို့ရတယ်။ လေယာဉ်တက်သွားတဲ့အချိန် ညအမှောင်အောက် မှာ အိပ်မောကျနေတဲ့ရန်ကုန်မြေကို လေယာဉ်စောင်းပြီးအကွေ့ လေယာဉ် ပြတင်းကနေ လှမ်းတွေ့လိုက်ရတယ်။ သံယောဇဉ်ရှိတဲ့ မွေးရပ်နိုင်ငံနဲ့ ချစ်ခင်ရသူအပေါင်းကိုထားခဲ့ပြီး ရေခြားမြေခြားကို တစ်ဦးတည်းအချိန် အကြာကြီးထွက်ခွာခဲ့ရပြီဆိုတဲ့ အသိကြောင့် ဝမ်းနည်းစိတ်တို့ ရင်ထဲပြည့် တက်လာသလိုလို။

ကျွန်တော်တို့နိုင်ငံရဲ့ ပညာရေးအဆင့်အတန်းသာ နိုင်ငံတကာနဲ့ ရင်ပေါင်တန်းနိုင်ခဲ့ရင် ကိုယ့်ရေမြေမှာပဲ မိသားစုနဲ့အတူနေပြီး ပညာသင် ခွင့်ရမှာမို့ ဘယ်လောက်ကောင်းလိုက်မလဲလို့ တောင့်တစိတ်ဖြစ်လာမိပါ တယ်။ (အခုလိုမိသားစုနဲ့ခွဲပြီး အဝေးမှာပညာသွားသင်ဖို့မလိုတော့ဘူးလေ) နိုင်ငံတကာအဆင့်မီပညာရေးကို သင်ယူချင်ပြီး ဒီပညာနဲ့ ခေတ်မီ နိုင်ငံတည်ဆောက်ရေးလုပ်ငန်းစဉ်မှာ ပါဝင်အားဖြည့်ပေးလိုတဲ့ဆန္ဒကြောင့် သာ ပညာသင်ခရီး ထွက်လာရတာမို့ ထူးထူးထွေထွေဂုဏ်ယူမှု၊ဝမ်းမြောက်မှု တို့ထက် လုပ်သင့်တဲ့ အလုပ်တစ်ခုကို လုပ်နေရသလိုသာ ခံစားရပါတယ်။နောင်လာမယ့် မျိုးဆက်တွေ မိသားစုနဲ့ မခွဲမခွာ ကိုယ့်နိုင်ငံတွင်းမှာနေထိုင် ပြီး ကမ္ဘာ့အဆင့်မီပညာတွေ သင်ခွင့်ရနေတာ တစ်ချိန်မှာ မြင်တွေ့ခွင့်ရမယ် ဆိုရင်တော့ ကျွန်တော် ဝမ်းသာမိမလား မပြောတတ်။

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ... ကျွန်တော့်ဘဝရဲ့ တတိယမြောက် ပြည်ပ ခရီး၊ဒုတိယမြောက်ကိုရီးယားနိုင်ငံဆိုးလ်မြို့ သို့ခရီး၊ ပထမမြောက်နိုင်ငံခြား ပညာတော်သင်ခရီးကတော့ စခဲ့ပါပြီ။ ညဉ့်သန်းခေါင်ကျော်မှာ ခရီးစ ထွက်ခဲ့တာမို့ နောက်တစ်နေ့ နံနက်မှ ဆိုးလ်မြို့ကိုရောက်ရှိမှာပါ။ မင်္ဂလာ နံနက်ခင်းမှာ ဆိုးလ်မြို့ကိုခြေချနိုင်ဖို့အတွက် ကျွန်တော်ချစ်တဲ့ မြန်မာနိုင်ငံ ရဲ့ ညကိုတော့ ကျောခိုင်းခဲ့ရပါပြီ။

ခဏတော့ ခွဲရဦးမယ် ... မြန်မာ