စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ
အထောက်တော်လှအောင် - စူဇီ၀ေါင်း
Couldn't load pickup availability
အခန်း (၁)
မိန်းမပျိုသည် ဆုံလည်တံခါးကို တွန်းဝင်ကာ ကူးတို့သင်္ဘောစောင့်နေကြသည့် လူအုပ်ဆီသို့ လျှောက်လာသည်။
ကူးတို့သင်္ဘောစောင့်နေကြသည့် မိန်းမတိုင်းသည် ဘောင်းဘီနှင့် ချည်ကြမ်းအင်္ကျီများကို ဝတ်ထားကြသည်။ ယောက်ျားတိုင်းလိုလိုကလည်း ခြေညှပ်ဖိနပ်စီးပြီး ရွှေသွားကိုယ်စီနှင့် ဖြစ်သည်။ ။
ယခု မိန်းမပျိုကမူ ပိုနီတေးလိုဆံပင်ကို နောက်မှာ စုချည်ထားသည်။ ပြီးတော့ ဒူးဆစ်ဖုံးရုံမျှသာ ရှည်လျားသော ဂျင်းဘောင်းဘီအစိမ်းရောင်ကို ဝတ်ဆင်ထားသည်။
ဆန်းတော့ အဆန်းသားဟု ကျွန်တော် တွေးနေမိပါသည်။ တရုတ်မ ကလေးက ဂျင်းဘောင်းဘီဝတ်လို့။ မကြုံဖူးသူ နားလည်အောင် ဘယ်လို ရှင်းပြရပါ့ ။
ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ဈေးရောင်းနေသည့် လမ်းဘေးဈေးသည်တစ် ယောက်ဆီသို့ သူလျှောက်သွားကာ ပိုက်ဆံအကြွေ ထုတ်ပေးသည်ကို ကျွန်တော် အကဲခတ်ကြည့်နေမိပါသည်။ ဦးထုပ်အစုတ်ကြီးဆောင်းထားသော ဈေးသည်က တရုတ်သတင်းစာ အစုတ်တစ်ရွက်ကို ကတော့လုပ်ပြီး ကွာစေ့များထည့်ပေး လိုက်သည်။ ပြီးတော့ မိန်းမပျိုကမ်းပေးသည့် ဆယ်ပြားစေ့ကို ယူသည်။
မိန်းမပျိုက တစ်ဖက်လှည့်ထွက်လာသည်။ လက်သည်းနီဆိုးထားသော လက်ချောင်းကလေးများဖြင့် ကွာစေ့ကို ယူကာ အမှတ်မထင်စားရင်း ကျွန်တော် နှင့် သုံးပေခန့်အကွာမှာ လာရပ်သည်။
အလွန်ချမ်းသာသော တရုတ်သူဌေးကြီးတစ်ဦး၏သမီး ဖြစ်ပေလိမ့်မည် ဟု ကျွန်တော်ထင်ပါသည်။ ဒါမှမဟုတ် ကျောင်းသူလေးတစ်ယောက် ဖြစ်ရမည်။ ဒါမှမဟုတ်လျှင် အရောင်းဈေးသည်မကလေးလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။
တရုတ်မကလေးများ၏ ဘဝအမှန်ကို အကဲခတ်ရသည်မှာ မလွယ်ကူပါ။
ကွာစေ့ကို သွားနှင့် ခွဲလိုက်သည်။ ကွဲသွားသည့် အခွံတစ်ဖက်ကို နောက်ဘက် လှန်ချိုးသည်။ ပြီးတော့ အထဲမှ အဆန်ကို သွားဖြင့်ပင် ထုတ်ယူ ပြီး စားသည်။ အလွန်လွယ်ကူပါသည်။ ။
မိန်းမပျိုကလေး၏ ဟိုဘက်ဘေးတွင် အင်္ကျီကော်လာမြင့်မြင့်နှင့် တရုတ် အဘိုးကြီးတစ်ယောက် ရှိသည်။ နက်ပြောင်နေသည့် သစ်သားလက်ကိုင်တုတ် အပေါ်မှာ အားပြုရပ်ရင်း တစ်ပေလောက်ရှည်သော မုတ်ဆိတ်မွေးဖြူဖြူများကို ပွတ်သပ်နေသည်။ မိန်းမတစ်ယောက်၏နောက်ကျောမှာ အဝတ်နှင့် သိုင်းပြီး ပိုးလွယ်ထားသော ကလေးငယ်ကမူ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်နေသည်။ မျက်မှန် ထူထူနှင့် တရုတ်လူငယ်တစ်ယောက်က စာတစ်အုပ်ကို သူ့နှာခေါင်းနှင့် ထိလု နီးပါးကပ်ပြီး သဲကြီးမဲကြီးဖတ်နေသည်။ စာအုပ်အမည်က “အေရိုဒိုင်နမစ်” ။
မိန်းမပျိုသည် နောက်ထပ်ကွာစေ့ကို ယူပြီး ဖြူဖွေးညီညာသည့် သွား များဖြင့် ကိုက်ခွဲနေပြန်သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေသည့် ကျွန်တော်နှင့် မျက်လုံးချင်းဆုံမိသွားသည်။ ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဝင်စားသွားသည့် အမူအရာမျိုးဟု ကျွန်တော်ထင်လိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်က စကား လှမ်းပြောမိရက်သား ဖြစ်သွားသည်။
“ကျုပ်လည်း အဲဒီလို လုပ်တတ်ချင်လိုက်တာဗျာ”
“ဟာ...”
“ကွာစေ့စားတာလေ... အဆင်ပြေအောင် ဘယ်လိုကြိုးစား စားလို့မှ မရဘူး”
“စကားမပြောနဲ့”
ချက်ချင်း သူ မျက်နှာလွှဲသွားသည်။ သင်္ဘောအောက်ထပ်မှ ဆယ်ပြား တန်းနေရာယူရန် စောင့်နေကြသော လူအုပ်ကြီးကို သူ ငုံ့ကြည့်နေလိုက်သည်။ အောက်မှာက ကူလီတွေ၊ တံငါသည် တရုတ်မတွေ၊ ဆေးမင်ကြောင်ထိုးထား သည့် လက်လုပ်လက်စား တရုတ်အမျိုးသားတွေ ပြည့်ညပ်နေသည်။
မိန်းမပျိုကမူ ဣန္ဒြေကြီးတစ်ခွဲသားဖြင့် ကွာစေ့ ဆက်စားနေသည်။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှ မခံစားရအောင် ကြိုးစားထိန်းနေမိသည်။
မိန်းမပျိုကလေးများကို စတင်မိတ်ဖွဲ့ရာတွင် ကျွန်တော်သည် အမြဲတမ်း ညံ့ဖျင်း စမြဲဖြစ်သည်။ သည်ကိစ္စမျိုးတွင် ကျွန်တော်သည် အမြဲတမ်း လူကဲခတ် ညံ့လှ ပါ၏။
ခဏကြာတော့ သူ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားပုံ ရသည်။ မှန်ပါသည်။ မျက်လုံးကလေးထောင့်ကပ်ပြီး ကျွန်တော့်ကို မသိမသာ သူ လှမ်းကြည့်လိုက် သည်။ ကျွန်တော့်အပေါ် အထင်မှား အမြင်မှားဖြစ်မိသည်ဟုလည်း တွေးနေပုံ ရသည်။
ချက်ချင်း တစ်ဖက်သို့ လှည့်သွားပြန်သည်။ ပြီးတော့ တစ်ချက်ခိုးကြည့် ပြန်သည်။ သည့်နောက်မှ လေသံကိုထိန်းပြီး လှမ်းမေးသည်။
“ရှင်က သင်္ဘောသားလား”
“ကျုပ်လား သင်္ဘောသား... မဟုတ်ရပေါင်ဗျာ...”
သူ အနည်းငယ် စိတ်သက်သာရာ ရသွားပုံပေါ်သည်။
“သေချာပါတယ်နော်”
“အိုး.. သိပ်ကိုသေချာပါတယ်ဗျာ”
“ကောင်းပြီ... ရှင် စကားပြောချင်ရင် ကျွန်မတို့ ပြောမယ်”
“အင်း... ကောင်းပါလေ့ကွယ်”
ပြောရင်း ကျွန်တော် တစ်ချက်ရယ်လိုက်မိပါသည်။
“ဒါပေမဲ့ ဘာကြောင့်များ သင်္ဘောသားတွေအပေါ် မင်း သဘောမကျ သလဲဆိုတာကလေး သိစမ်းပါရစေဗျာ”
“ကျွန်မမဟုတ်ဘူး... အဖေ”
“မင်းအဖေက သင်္ဘောသားတွေကို မနှစ်မြို့ဘူးလို့ ဆိုလိုတာလား”
“မဟုတ်ဘူး... သင်္ဘောသားတွေက မိန်းကလေးတွေအများကြီးကို ဖမ်းပြီး ဒုက္ခပေးတယ်လို့ အဖေကပြောတယ်”
ဒါကြောင့် သင်္ဘောသားတွေနဲ့ စကားမပြောရဘူးလို့ မင်းအဖေက ချုပ်ချယ်ထားတာလား”
“မဟုတ်ဘူး... သင်္ဘောသားတွေနဲ့ စကားပြောရင် နင့်ကို ရိုက်မယ် လို့ အဖေကပြောတယ်”
“အင်း... ဒါဆိုရင်တော့ မင်းအဖေဟာ အတော်ပညာရှိမယ့်ပုံပဲ”
“ဟုတ်တယ်... ပညာရှိတယ်”
ကူးတို့သင်္ဘော ကပ်လာသည်။ လူအုပ်ကြီးက သင်္ဘောဆီသို့ ရွေ့သွား သည်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်လည်း ကုန်းဘောင်အတိုင်း သင်္ဘောပေါ်သို့တက်ခဲ့ပြီး အပေါ်ဆုံးထပ်ကုန်းပတ်မှ သစ်သားခုံရှည်များအနက် တစ်ခုပေါ်တွင် နေရာယူလိုက်သည်။ ကူးတို့လုပ်ငန်းကို တရုတ်လူမျိုးများက ပိုင်ဆိုင်ပြေးဆွဲ နေခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ လုပ်ငန်း အလွန်ကျွမ်းကျင်ကြသည်။
အင်ဂျင်ခုတ်မောင်းမှုအရှိန်နှင့် လှိုင်းပုတ်မှုကြောင့် သင်္ဘောကိုယ်ထည် မတုန်ခါမီမှာပင် ခုံတန်းပေါ်မှာ ကျွန်တော်တို့ ဝင်ထိုင်ကြသည်။
ခဏကြာတော့ ကိုလုန်းဆိပ်ကမ်းကို သင်္ဘောက ခွာလာသည်။ ကျောက်ချ ထားသည့် ကုန်တင်သင်္ဘောကြီးများ၊ ဧရာမဘောက်တူကြီးများကို ကျော်ဖြတ် လာခဲ့သည်။
ရေလက်ကြား၏ဟိုဘက်ခြမ်း ကျွန်တော်တို့ရှေ့မှာ ဟောင်ကောင်။ ကိုက် ရာပေါင်းအနည်းငယ်မျှသာ ကျယ်လွင့်သော ကမ်းရိုးတန်းကလေးပေါ်မှာ တည်ရှိသည့် ဟောင်ကောင်။
ကုန်းကျော ကမ်းရိုးတန်းကလေးက မိုင်အတော်များများ ရှည်လျား - သည်။ ထိုအပေါ်တွင် မိုးထိတိုက်ငယ်များ ပြွတ်သိပ်ခဲနေသည်။ ရှည်လျားသည့် ကမ်းရိုးတန်းတစ်လျှောက်တွင်လည်း သမွန်တွေ၊ တုံကင်းတွေ၊ ဘောက်တူကြီး တွေက မျက်စိတဆုံး။ ရှုမဆုံး မျှော်မဆုံး။
သူတို့၏ဟိုမှာဘက်တွင်မူ ဟောင်ကောင်မြို့ကို မိုးနေသည့် တောင်။ ထိုတောင်ပေါ်မှာကား လူ့မလိုင်ခဲများ ပိုင်ဆိုင်နေထိုင်သည့် ဗိုလ်တဲဖြူဖြူများနှင့် ဇိမ်ခံတိုက်အိမ်များ။
ကျွန်တော်တို့ ကူးတို့သင်္ဘောသည် ကိုလှန်းကျွန်းဆွယ်ကို ကွေ့ပတ်ပြီး ရေလက်ကြားကိုဖြတ်ကာ ဝမ်ချိုင်းဆိပ်ကမ်းသို့ ဦးတည်ခုတ်မောင်းနေသည်။ ဝမ်ချိုင်းခရိုင်သည် ဟောင်ကောင်၏အရှေ့ဘက်ခြမ်းတွင် တည်ရှိပြီး လူဦးရေ အထူထပ်ဆုံး ဖြစ်သည်။
ဘေးမှာရှိနေသည့် မိန်းမပျို၏မျက်နှာကလေးကို ကျွန်တော် လှည့်ကြည့် မိသည်။ သူ့မျက်နှာက ဝိုင်းဝိုင်း၊ နုညက်ချောမွတ်နေသည်။ နက်မှောင်သည့် မျက်လုံးအစုံက ခပ်လျားလျား။ မျက်ခုံးက ရေးဆွဲထားဘိအလား လေးကိုင်း သဏ္ဌာန်ရှိနေသည်။ ပါးရိုးများက တုတ်ခိုင်လေရာ မွန်ဂိုအနွယ်ဖြစ်ကြောင်း သိသာလှပါသည်။
“မင်းက မြောက်ပိုင်းသူလား” ဟု ကျွန်တော်က မေးကြည့်သည်။
“ဟုတ်တယ် ရှန်ဟဲက...”
“ဒါပေမဲ့ အခုတော့ ဟောင်ကောင်မှာ နေတာပေါ့ နော်...”
“မြောက်ဘက်ပွိုင့်မှာ”
“အင်မတန်ကောင်းတဲ့ နေရာပဲ”
ထို့ကြောင့်လည်း ယခု ကူးတို့သင်္ဘောပေါ်မှာ သူပါလာခြင်း ဖြစ်ပေ သည်။ မြောက်ဘက်ပွိုင့်သည် ဝမ်ချိုင်းအလွန်မှာ ရှိသည်။ ဝမ်ချိုင်းဆိပ်ကမ်းမှ ဆင်းလျှင် အနီးဆုံးဖြစ်သည်။ တစ်ရပ်ကွက်လုံး အိမ်ကြီးရခိုင်များနှင့် လူချမ်းသာ များသာ နေထိုင်ကြသည်။
“ဟုတ်တယ်... ကျွန်မကတော့ ရီပတ်စ်ပင်လယ်အော်ကို ပိုကြိုက်တယ်၊ အဲဒီကအိမ်က ပိုကောင်းတယ်”
“မင်းမှာ အိမ်နှစ်လုံးတောင် ရှိတယ်လို့ ပြောနေတာလား”
“လေးလုံး” “လေးလုံးကြီးများတောင်မှလား”
တရုတ်သူဌေးအချို့ အိမ်နှစ်လုံး သုံးလုံးပိုင်သည်ကို ကျွန်တော်သိပါ သည်။ သို့သော်လည်း အိမ်လေးလုံးတောင် ပိုင်ဆိုင်သည်မှာတော့ စံချိန်ဖြစ် သွားပါတော့သည်။ အချို့တရုတ်သူဌေးများ အလွန်ချမ်းသာကြသည်။ ချမ်းသာ ကြွယ်ဝလှပါသည် ဆိုသော ဥရောပတိုက်သားများနှင့် ယှဉ်လိုက်လျှင် ဥရောပ တိုက်သားများမှာ ဆင်းရဲသားဘဝရောက်သွားလောက်အောင်ကို ချမ်းသာပါသည်။
“အဲဒီအိမ်တွေအားလုံး ဟောင်ကောင်မှာချည်းပဲလား”
“ဟုတ်တယ် ဟောင်ကောင်မှာချည်းပဲ၊ အဖေကလေ သိပ်ဌေးတာ၊ သိတယ်မဟုတ်လား...”
သူ စိတ်ချမ်းသာနေပုံ ရပါသည်။ ပကတိ ရိုးသားဖြူစင်သော ကလေး ငယ်တစ်ယောက်ကဲ့သို့လည်း ရှိနေသည်။
“ကောင်းတာပေါ့ကွာ၊ ဒါ့ထက် ကျန်တဲ့အိမ်နှစ်လုံးက ဘယ်မှာရှိသလဲ”
မိန်းမပျိုက ပြောပြီးသား အိမ်နှစ်လုံးကို လက်ချောင်းကလေးနှစ်ချောင်း ချိုးပြီး ရေတွက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ တစ်ချောင်းချင်းချိုးကာ ဆက်ရေပြနေ သည်။
“နံပါတ်သုံးက ကောင်ဂျူလမ်းမှာ၊ နံပါတ်လေးက တောင်ထိပ်ပေါ်မှာ၊ နံပါတ်ငါး...”
“နံပါတ်ငါး မရှိဘူးလေ”
“ရှိတယ် မေ့သွားလို့ ... နံပါတ်ငါး ပျော်စရာတောင်ကြားမှာ၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒီအိမ်က သေးသေးကလေးပါ၊ သိတယ်မဟုတ်လား... အခန်းဆယ်ခန်းပဲ ရှိတယ်”
“အိုး... ဘာဖြစ်လောက်တာ မှတ်လို့ကွာ” ကျွန်တော် ရယ်လိုက်မိပြန်သည်။
“ဒါဖြင့်ရင် မော်တော်ကားတွေရော... မင်းအဖေမှာ မော်တော်ကား တွေ ဘယ်လောက်များများ ရှိသလဲ”
တရုတ်သူဌေးများသည် အိမ်ထက် မော်တော်ကားစီးရေ အများအပြား ကို ပိုမိုဝယ်ယူတတ်ကြသည်။
“မော်တော်ကားလား... နေဦး စဉ်းစားဦးမယ်”
မိန်းမပျိုက မျက်ခုံးကိုပင့်လိုက်သည်။ သူ့လက်ချောင်းကလေးများကို ချိုးပြီး ရေတွက်နေပြန်သည်။ ခဏကြာတော့မှ ခစ်ခနဲ တစ်ချက်ရယ်လိုက်ပြီး သူ လက်လျှော့လိုက်တော့သည်။
“အို... ကားတွေ ဘယ်လောက်များတယ်ဆိုတာ မေ့သွားပြီ မမှတ်မိ တော့ဘူး”
“မင်းအတွက် ကိုယ်ပိုင်မော်တော်ကားတစ်စီးလည်း ရှိမှာပေါ့နော်”
“မရှိဘူး ... ကျွန်မက ကားစီးရမှာ သိပ်ကြောက်တာ၊ ဒါပေမဲ့ ဓာတ် ရထားကတော့ အရေးမကြီးပါဘူး၊ သိတယ်မဟုတ်လား ... ဓာတ်ရထားစီးရ တာကို ကျွန်မ သဘောကျတယ်”
ဆယ်ပြားဖိုးဝယ်လာသော ကတော့ထဲက ကွာစေ့လှော်ကို ကျွန်တော့် ဘက် တိုးပေးသည်။
“စားချင်ရင် စားလေ”
“စားချင်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ရိုးရိုးသားသားပြောရရင် အခွံမခွာတတ်ဘူး၊ ကျုပ်ကို မင်းသင်ပေးရလိမ့်မယ်”
“အရင်ကြိုးစားကြည့်ဦးလေ...”
ကျွန်တော် အကြိမ်ကြိမ် ကြိုးစားကြည့်ပါသည်။ သို့သော်လည်း ကွာစေ့ လှော်များက ကျွန်တော့်သွားကြားမှာ အစိတ်စိတ်အမြွာမြွာ ကျိုးကြေကုန်သည် ချည်း ဖြစ်သည်။ အကောင်းပကတိ အဆန်ကို မည်သည့်နည်းနှင့်မျှ မရနိုင်။ အဆီအငေါ်မတည့်နိုင်သော ကျွန်တော့်အဖြစ်သည် မိန်းမပျိုအဖို့ တခစ်ခစ် ရယ်စေလေတော့သည်။ သူ့မျက်နှာကို လက်ကလေးနှစ်ဖက်ဖြင့် ကွယ်ပြီး သူ ရယ်သည်။ ပိုနီတေးဆံပင်ကလေးက သွက်သွက်ခါယမ်းနေသည်။
ခဏကြာတော့မှ သူ အရယ်ရပ်သည်။ သို့သော်လည်း သူ့မျက်နှာက ပျော်ရွှင်မှုကြောင့် ချိုပြုံးနေသည်။ ပြီးတော့ ကွာစေ့လှော်အခွံကို သွားကြားထဲမှာ
မည်သို့ခွဲရကြောင်း ပြသည်။ အခွံကို နောက်လှန်ချလိုက်ပြီး အသင့်ထုတ်ယူ နိုင်သော အဆန်ကလေးတန်းလန်းဖြင့် ကွာစေ့လှော်တစ်စေ့ ကျွန်တော့်ကို ကမ်းပေးသည်။
“အင်း... ကျုပ်လည်း ဒီအတိုင်းပဲ တစ်သဝေမတိမ်းလုပ်တာပဲ၊ မင်း စားတဲ့ ကွာစေ့လှော်က အခွံခွာရတာ ပိုလွယ်တဲ့အစေ့နဲ့ တူတယ်”
“မဟုတ်ပါဘူး... အားလုံး အတူတူပဲ...”
“ဒါဆိုရင်တော့ ကျုပ် လက်လျှော့လိုက်ပြီ၊ မင်းနာမည် ဘယ်လို ခေါ်သလဲ...”
“ဝေါင်းမီလင်း”
“မီလင်း... သိပ်ချစ်စရာကောင်းတဲ့နာမည်ပဲ”
“ရှင့်နာမည်ကရော...”
“ရောဘတ်လိုမက်ခ်ဇ်.. ဒါမှမဟုတ် မင်းတို့ နာမည်မှည့်ပုံမျိုးနဲ့ဆိုရင် လိုမက်ခ်ဇ်ရောဘတ်ပေါ့”
“လောဘတ်”
“မဟုတ်ဘူး... ရကောက်သံ”
“ရောဘတ်... ရှင်က ဘယ်မှာနေသလဲ”
“အင်း... အမှန်ပြောရရင်”
“တောင်ပေါ်မှာလား”
“အင်း... ဟုတ်ပါတယ်၊ တောင်ခါးပန်းမှာပါ၊ ဘော်ဒါဆောင်တစ်ခု မှာ နေတယ်၊ ဆန်းဆက်ဘော်ဒါဆောင်လို့ ခေါ်တယ်” .
ကျွန်တော့်အဖြေသည် အမှန်နှင့် အနီးစပ်ဆုံးသောအဖြေဟု ဆိုရပါမည်။ လွန်ခဲ့သောသုံးလေးရက်အထိ ဆန်းဆက်ဘော်ဒါဆောင်မှာ အမှန်တကယ်ပင် ကျွန်တော်နေခဲ့ပါသည်။ လွန်ခဲ့သော သုံးလေးရက်ကမှ ဝမ်ချိုင်းသို့ ကျွန်တော်ပြောင်းလာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ယခု နမ်ကောက်ဟိုတယ်မှာ ကျွန်တော်နေသည်။ သို့သော်လည်း သည်မိန်းမပျိုကလေး၏အကြောင်းကို ဇာစ်ဇာစ်မြစ်မြစ် မသိသေး ဘဲနှင့် နမ်ကောက်ဟိုတယ်မှာ ကျွန်တော်နေကြောင်း ပြောမပြနိုင်ပါ။
“ရှင်က အစိုးရအရာရှိလား၊ ဒါမှမဟုတ် ဘဏ်တိုက်မှာ လုပ်သလား”
“မဟုတ်ပါဘူး... နှစ်ခုစလုံး မဟုတ်ပါဘူး၊ အစကတော့ ရာဘာခြံမှာ လုပ်တယ်၊ အဲဒီအလုပ်က ထွက်လိုက်တာ နှစ်လလောက် ရှိသွားပြီ၊ ပန်းချီ ဆွဲချင်လို့လေ”
“ပန်းချီဆိုတာ ဘာလဲ”
“အရုပ်တွေ ဆွဲတာလေ”
သူ့ကိုပြရန် အိတ်ထဲမှ ပုံကြမ်းစာအုပ်ကို စမ်းကြည့်သည်။ မတွေ့တော့မှ နမ်ကောက်ဟိုတယ်မှာ ကျွန်တော် ထားရစ်ခဲ့မိကြောင်း သတိရတော့သည်။ သည်အကြောင်း ဆက်မပြောတော့ဟု တွေးလိုက်မိသည်။
“အင်း... သိပြီ ပန်းချီဆရာ”
“အခုအချိန်အထိတော့ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ပန်းချီဆရာလို့ မခေါ်နိုင်သေး ဘူးကွယ်”
သည်ကစပြီး သူနှင့် ကျွန်တော် လေပေးဖြောင့်သွားလေတော့သည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်က တဆင့်တက်လိုက်သည်။ တစ်ညလောက် ကျွန်တော် နှင့်အတူတူ အပြင်ထွက်ပြီး ညစာစားဖို့ ဖိတ်မိသည်။ မိန်းမပျိုက ခါးခါးသီးသီး ငြင်းပစ်လိုက်သည်။
“ဒါဖြင့်ရင် နေ့လယ်စာရောကွာ”
“မဖြစ်ဘူး”
မိန်းမပျိုက ခေါင်းကို သွက်သွက်ကြီးခါပစ်လိုက်သည်။ သူ့ခေါင်းနောက် မှာ တွဲလောင်းကျနေသည့် ပိုနီတေးကလေးက သွက်သွက်ယမ်းသွားသည်။
“ဒါပေမဲ့ မင်းနဲ့ ထပ်တွေ့ချင်ပါတယ် မီလင်း၊ တစ်ချိန်ချိန်မှာ မတွေ့ နိုင်ဘူးလားကွာ”
“မတွေ့နိုင်ဘူး”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ကျွန်မက မကြာခင် လက်ထပ်တော့မှာ”
လက်ထပ်တော့မည့်အကြောင်းနှင့် ပတ်သက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို သူက ရှင်းပြသည်။ -
တရုတ်လူမျိုးတို့၏ဓလေ့အတိုင်း သူ့ မိဘများက စီစဉ်ပေးခြင်းဖြစ် ကြောင်း၊ သူနှင့် လက်ထပ်ရမည့်သူကို မမြင်ဖူးသေးကြောင်း၊ သို့သော်လည်း ဓာတ်ပုံတော့ တွေ့ပြီးပြီဖြစ်ကြောင်း၊ ဓာတ်ပုံထဲတွင် အလွန်ချောသည့် လူချော တစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်း၊ သူ့မှာလည်း ပိုက်ဆံတွေ အများကြီးရှိကြောင်း၊
မည်သို့ဆိုစေ ယင်းအမျိုးသားနှင့် လက်မထပ်ရသေးသော်လည်း ကျွန်တော် နှင့် ချိန်းတွေ့၍ မဖြစ်နိုင်ကြောင်း၊ တရုတ်မကလေးများသည် အင်္ဂလိပ်မကလေး များနှင့် မတူကြောင်း၊ အင်္ဂလိပ်မကလေးများ ရရှိသည့် လွတ်လပ်ခွင့်မျိုးကို သူတို့တရုတ်မကလေးများ မရနိုင်ကြောင်း၊ အင်္ဂလိပ်မကလေးများသည် ယောက်ျား ကလေးမိတ်ဆွေပေါင်းများစွာကို တစ်ပြိုင်တည်းထားနိုင်ကြောင်း၊ ထိုယောက်ျား ကလေးများနှင့်လည်း အတူတွဲကာ သွားလာ လည်ပတ်နိုင်ကြောင်း၊ တွဲနေသည့် ယောက်ျားကလေးတိုင်းကိုလည်း မျှော်လင့်ချက်ပေးထားနိုင်ကြောင်း၊
တောင်ပေါ်မှာနေသည့် အင်္ဂလိပ်မကလေးတစ်ယောက်၏အကြောင်းကို သူကြားဖူးကြောင်း၊ ယင်းအင်္ဂလိပ်မကလေးသည် ယောက်ျားကလေးပေါင်း များစွာနှင့် နှစ်ပေါင်းများစွာကြာအောင် တွဲခုတ်နေခဲ့ကြောင်း၊ နောက်ဆုံးတွင် ရာထူးအလွန်ကြီးသော အရာရှိကြီးတစ်ယောက်နှင့် ဟောင်ကောင်ဘုရားရှိခိုး ကျောင်းတစ်ခုတွင် လက်ထပ်လိုက်ကြကြောင်း၊
သို့သော်လည်း တရုတ်မကလေးများအဖို့တော့ ထိုအပြုအမူမျိုးမှာ စိတ်ကူးထဲပင် ထည့်၍ မဖြစ်နိုင်ကြောင်း၊ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်မှု ဟူသည်မှာ လက်ထပ်ထိမ်းမြားရေးတွင် မည်သို့မှ မျက်ကွယ်ပြု၍ မရသော စည်းကမ်းချက် တစ်ရပ်ဖြစ်ကြောင်း၊ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်သော မိန်းကလေး ဟုတ် မဟုတ်ကို ယောက်ျားကလေး၏မိဘဆွေမျိုးများအနေဖြင့် မင်္ဂလာဦးနေ့မှာပင် စစ်ဆေး ကြည့်ရှုခွင့်ရှိကြောင်း၊ မိန်းကလေးသည် သန့်ရှင်းစင်ကြယ်မှု မရှိပါက လက်ထပ် ထိမ်းမြားခြင်းလည်း ပျက်ပြားသွားကြောင်း၊ မိန်းကလေးသည် လမ်းပေါ်ရောက် သွားဖို့မှတစ်ပါး အခြားလမ်းမရှိတော့ကြောင်းများ မီလင်းက ကျွန်တော့်ကို အရှည်ကြီး ရှင်းပြနေသည်။
“သိတယ်မဟုတ်လား... ဒါကြောင့်မို့လို့ ကျွန်မ ဘယ်တုန်းကမှ ရည်းစားမထားခဲ့ဘူး၊ အဖိုဆိုရင် ယင်ဖိုတောင် မသန်းဖူးဘူး”
သူက ဣန္ဒြေကြီးတစ်ခွဲသားဖြင့် ပြောချလိုက်သည်။
“ဟုတ်လား”
ကျွန်တော် ထိုမျှသာ ပြန်ပြောနိုင်ပါသည်။ သူ၏ပွင့်လင်းမှုကြောင့် လည်း ကျွန်တော် အထိတ်တလန့်ဖြစ်သွားမိပါသည်။ ။
“မဖြစ်ဖူးဘူး... တစ်ခါကလေးတောင် မဖြစ်ဖူးသေးဘူး”
“အင်း... ကောင်းပါလေ့ကွယ်၊ မင်းမှာ အချိန်တွေအများကြီး ကျန်နေ ပါသေးတယ်” ။
ပထမဆုံးအကြိမ် တွေ့ တွေ့ချင်း ယခုလို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောကြ ခြင်းသည် တရုတ်လူမျိုးတို့၏ စစ်မှန်ပီသသောစရိုက်ပေလောဟု ကျွန်တော် တွေးနေမိပါသည်။
