စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ
သော်တာဆွေ - သူတို့ပြည်
Couldn't load pickup availability
ဆိုဗီယက်ယူနီယံသို့
၁၉၆၃ ခု၊ စက်တင်ဘာလ၊ စတုတ္ထသီတင်းပတ်၊ အင်္ဂါနေ့ ည ၈ နာရီခန့် ကျွန်တော် အိပ်ရာထဲ အိပ်ပျော်နေစဉ် မေက လာနှိုး၍ အစ်မကြီး ခင်မျိုးချစ်နှင့် ဦးခင်မောင်လတ်တို့ ရောက်လာကြောင်း ပြောသဖြင့် ကျွန်တော် မျက်ခွံလေးလေးနှင့် အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်ခဲ့တော့ ဦးခင်မောင်လတ်က အမြဲတမ်း တပ်ထားလေ့ရှိသော သူ့ပါးစပ်က ဆေးပြင်းလိပ်ကို ချွတ်လိုက်ပြီး..
“ဒီကောင် အစောကြီး အိပ်နေသလားကွ”
“ကျွန်တော် ညနေ ၅ နာရီမှာ အရက်သောက်၊ ၆ နာရီမှာ ထမင်း စားပြီး ၇ နာရီမှာ အိပ်တာပဲ ကိုလတ်၊ အခု ကျွန်တော့်ကို ဘာကိစ္စ လာနှိုး ကြတာတုန်း”
“မင်းကို ခေါ်ခိုင်းလို့...” “ဘယ်သူက ဘာကိစ္စ ဘယ်ကိုတုန်း”
“ပန်းဆိုးတန်း ပြန်ကြားရေးဌာနကိုကွာ၊ အဝတ်လဲပြီး လိုက်ခဲ့ကွာ။ ဟိုရောက်တော့ ဘာကိစ္စဆိုတာ သိရမှာပေါ့”
ထိုအချိန်၌ တော်လှန်ရေးအစိုးရတက်ပြီးခါစ အင်္ဂလိပ်-မြန်မာလုပ်သားသတင်းစာနှစ်မျိုးကို ထုတ်ရန်စီစဉ်နေ၍ ဦးစောဦးက ကြီးမှူးပြီး ညတိုင်း သတင်းစာသင်တန်းပေးနေသည်။ ဦးခင်မောင်လတ်နှင့် ဒေါ်ခင် မျိုးချစ်တို့ နှစ်ယောက်စလုံးက အင်္ဂလိပ် လုပ်သားသတင်းစာအတွက် သင် တန်းယူနေရသည်။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲက သတင်းစာ တစ်စောင်စောင်ထဲ ဆွဲထည့်တော့မှာပဲ အောက်မေ့မိသဖြင့် ကားပေါ်တက်ကြ၍ လမ်းမ ရောက် တော့...
“ဒီမှာ အစ်မကြီးနဲ့ ကိုလတ် ကျွန်တော့်ကို သတင်းစာမှာ လုပ်ခိုင်း ရင်ဖြင့် ကျွန်တော် မလုပ်ဘူးဗျာ။ ဝါသနာမပါဘူး။ အစ်မကြီးတို့လင်မယား လည်း လုပ်ဖို့မကောင်းဘူး။ ဘယ့်နှယ်ဗျာ၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဆားဗစ်မလုပ် ဘဲနဲ့ ထမင်းရှာစား ဖြစ်နေသားပဲ။ ကျွန်တော်ဟာ စာရေးဆရာအလုပ်မှ တစ်ပါး တခြား ဘာမှ မလုပ်ချင်ဘူး”
ဒီတော့ သူတို့က အသံခပ်ပျော့ပျော့နှင့်
“အေးကွာ...တို့က အာမခံလိုက်မိပြီကွ၊ မင်းလည်း အခု ဘာ ကိစ္စလဲ၊ တို့မသိရသေးပါဘူး၊ သွားခေါ်ချေပါဆိုလို့သာ လာခေါ်ရတာ”
သို့နှင့် ပြန်ကြားရေးဌာန ရောက်သွားကြတော့ သာဂဒိုးက ရောက် နှင့်နေပြီ။ ထိုအခါ ဦးစောဦးက သာဂဒိုးနှင့်ကျွန်တော် ဆိုဗီယက်ယူနီယံသို့ သွားရမည့်အကြောင်း ပြောသည်၌ ကျွန်တော်က..
“ဘယ်တော့လဲ၊ ဘာကိစ္စလဲ၊ ဟိုမှာ ဘယ်လောက်ကြာ နေရမှာလဲ” ဟု မေးတော့ ဦးစောဦးက
“ဒီနေ့ အင်္ဂါ၊ နက်ဖြန်သန်ဘက်၊ ဖိန်းနွှဲခါ သောကြာနေ့ထွက်တဲ့ ရုရှား အယ်ရိုဖလုပ် လေယာဉ်ပျံနဲ့ လိုက်ရမယ်။ ကိစ္စက ဆိုဗီယက်ယူနီယံ စာရေးဆရာများအသင်းက မြန်မာပြည်က စာရေးဆရာနှစ်ယောက်ကို ဖိတ် တာ၊ ခင်ဗျားတို့နှစ်ယောက်ကို ရွေးတယ်။ အဲ...ဟိုမှာနေရမှာက သီတင်း လေးပတ်၊ တစ်လဆိုပါတော့ဗျာ”
ဦးစောဦး စကားဖြတ်လိုက်တော့ ကျွန်တော်က တိကျပြတ်သား စွာပဲ
“ကျွန်တော် ဘယ်နည်းနဲ့မှ မလိုက်နိုင်၊ ကျွန်တော့်ကိုယ်စား တခြား စာရေးဆရာတစ်ယောက်ကို ရွေးပါ ဦးစောဦး”
သူ အံ့အားသင့်သွားလေ၍...
“ခင်ဗျားက ဘာကြောင့် မလိုက်နိုင်တာလဲဗျာ”
“တစ်အချက် ဒီနေ့အင်္ဂါ၊ သောကြာနေ့ည လေယာဉ်နဲ့ လိုက်ရမယ် ဆိုတော့ ကျွန်တော့်မှာ ဟိုတိုင်းပြည်အတွက် ဝတ်ဖို့ ဘောင်းဘီ၊ ကုတ်အင်္ကျီ၊ ရှူးဖိနပ်မရှိ။ နက်ဖြန်သန်ဘက် အားချင်း ဝယ်လို့ရသည့်တိုင်အောင် ရှူးဖိနပ်မစီးတာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော့်ခြေထောက်ဟာ ဖိနပ်ပေါက်လို့ မော်စကိုမှာ ထော့နဲ့ ဆော့နဲ့နေချည်တော့မယ်။”
“နှစ်အချက် ဟိုမှာ တစ်လလောက်တောင် ကြာမယ်ဆိုတော့ ကျွန်တော်ဟာ ဗမာပြည်မှာ တစ်လအတွက် စာရေးမှ တစ်လစာ ထမင်းစား ရတဲ့ အကောင်ပါ။ ကျွန်တော် ဗမာပြည်မှာ တစ်လမရှိဘူးဆိုရင် ကျွန်တော့် သားမယား တစ်လစာ ထမင်းစားဖို့ ခက်ပါလိမ့်မယ် ခင်ဗျာ။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော့်ကိုယ်စား တခြားတစ်ယောက်ကိုသာ ရွေးပါ ဦးစောဦးရာ”
သူ ခေတ္တ စဉ်းစားနေပြီး...
“ခက်တာပဲဗျာ၊ ခင်ဗျားကိုပဲ ဆုံးဖြတ်ပြီးနေကြပြီ”
“ကျုပ် မမေးမစမ်းဘဲ ဆုံးဖြတ်ကြတာကိုါ။ တကတဲဗျာ။ ကျွန်တော်များ ခဏခဏ လေယာဉ်ပျံနဲ့ ကမ္ဘာပတ်နေတဲ့လူကြီး အောက်မေ့ လို့ ဒီနေ့ အင်္ဂါ၊ သောကြာနေ့ည လိုက်ရမယ် ခိုင်းကြတာလား”
ဒီတော့မှ သူကလည်း...
“အင်း ... ခင်ဗျားပြောတာလည်း ဟုတ်တယ်ဗျ”
“အို ... ကျုပ်က မဟုတ်တာ ဘယ်တုန်းကမှ မပြော”
“ကဲ ... ဒါဖြင့် ခင်ဗျား ဘယ်လိုမှ လိုက်နိုင်မလဲ” ဦးစောဦး ဈေးလျှော့လာ၏။ ကျွန်တော်က ခေတ္တ စဉ်းစားပြီး...
“တစ် ... ကျွန်တော် ရှူးဖိနပ်ဝယ်ပြီး အစီးကျင့်ဖို့ အချိန်ပေးရမယ်။ နှစ် .. ကျွန်တော့်အတွက် ဝတ်စုံဝယ်ဖို့ ငွေ ၅၀၀၊ ကျွန်တော်မရှိတုန်း ကျွန်တော့် သား မယားစားဖို့ ၅ဝဝ၊ ပေါင်း တစ်ထောင်ကျပ်တိတိရမှ ခင်ဗျားတို့ ဆိုဗီယက်ကို ကျွန်တော် သွားနိုင်ပါမယ် ခင်ဗျား”
အထက်ပါ တောင်းဆိုချက်ကို ရနိုင်လိမ့်မည်ဟု စာဖတ်သူထင်ပါ သလား။ ကျွန်တော်လည်း မထင်ခဲ့ပါဘူး။ တမင်သက်သက် ကျွန်တော်မသွားလို၍ မရနိုင်တာရယ်လို့ တောင်းဆိုခဲ့တာပါ ခင်ဗျာ။
သို့သော် သုံးရက်မျှအကြာ၌ သော်တာဆွေ၏ တောင်းဆိုချက်များ ရရှိကြောင်း ကြားသိရတော့၏။ ငွေတစ်ထောင်ပေးမည်။ အချိန်ကိုလည်း သြဂုတ်လ နောက်ဆုံး သီတင်းပတ်သို့ လွှဲပြောင်းလိုက်၏။ ထို့ပြင်ကျွန်တော် နှင့် သာဂဒိုးသာမက မင်းရှင်ပါ တိုးလာ၍ သုံးယောက် ဖြစ်သွား၏။
အင်း ... ဒီတော့မှ “ငါမသွားချင်လို့ မနေရပါတော့လား” ဟု စိတ်ထဲကပေါ်လာပြီး မိုက်ကယ် ဟောသည်ကို သတိရတော့၏။ ။
အမှန်တကယ်ပဲ ကျွန်တော် နိုင်ငံခြားကို မသွားလိုပါ ။ မသွားလို သည့် အကြောင်းကြီးတစ်ချက်ကို ကျွန်တော် မဖော်ပြရသေးပါ။ အဘယ် နည်းဆိုလျှင် တခြားတိုင်းပြည်ရောက်လျှင် အင်္ဂလိပ်စကားကို ကြားရ၊ ပြောရတော့မည်။ ယင်းတွင် ကျွန်တော်သည် နိုင်ငံခြားသားများနှင့် ရေရေ လည်လည် ပြောနိုင်ဆိုနိုင်လောက်အောင် အင်္ဂလိပ်စကားကို တတ်သည်ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မထင်ပါ။ နှုတ်သွက်၊ လျှာသွက် မရှိပါ။ ယင်းသည် ကျွန်တော်၏ ချို့ယွင်းချက်ကြီးတည်း။ ကျွန်တော့်ကို ခြောက်လှန့်နေခြင်း တည်း။
ထို့ကြောင့်
ကျွန်တော်တို့သည် သွားရန်ပြင်ဆင်နေကြသည့် တစ်လအတွင်း ဆိုဗီယက်သံရုံးသွား၍ သူတို့အရာရှိများနှင့် တွေ့ရသည်။ သူတို့ကျွေးသော နေ့လယ်စာစားလျက် မိတ်ဖွဲ့ကြရသည်။ သူတို့က မော်စကိုရောက်လျှင် ဘာများ အလိုရှိသလဲ မေးသည်။ ယင်းအခါသည် ရုရှားများနှင့် ကျွန်တော် ပထမဆုံးအကြိမ် တွေ့ရခြင်းဖြစ်၍ ဘာမျှ ပြန်မပြောခဲ့မိ။
နောက်ဆုံးအကြိမ် ကျွန်တော်တို့သွားခါနီး ပြည်လမ်း ဆိုဗီယက် မြန်မာ ချစ်ကြည်ရေးအသင်းတိုက်၌ ဥက္ကဋ္ဌ မစ္စတာဒန်းနီးလော့နှင့် တွေ့ရ သောအခါတွင်မူ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲရှိတာကို တောင်းဆိုပေတော့သည်။
မစ္စတာ ဒန်းနီးလော့က အင်္ဂလိပ်စကား ထုံးစံအတိုင်း “သူ ဘာများအကူအညီပေးနိုင်ပါသလဲ”ဆိုသောအခါ ကျွန်တော်က ကိုယ်တတ်သမျှ အင်္ဂလိပ်စကားဖြင့် စွတ်တင်ရတော့သည်။
“မစ္စတာ ဒန်းနီးလော့၊ အခု ခင်ဗျားနဲ့ ကျွန်တော်ဟာ ကိုယ့်ရဲ့ မိခင်စကားမဟုတ်တဲ့ အင်္ဂလိပ်လို ပြောနေကြရပါတယ်။ ဒီတော့ ကျွန်တော် တို့ချင်း အလေ့အကျင့် မရှိတဲ့အတွက် အသံထွက်ချင်းလည်း မတူတဲ့အတွက် ခင်ဗျားပြောတာကို ကျွန်တော် ကြိုးစားနားထောင်ရပါတယ်။ ခင်ဗျားလည်း ကျွန်တော်ပြောတာကို ဒီလိုပါပဲ။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော် မော်စကိုရောက်တဲ့ အခါမှာ ဗမာလိုတတ်တဲ့ စကားပြန်တစ်ယောက် လိုချင်ပါတယ်။ ရနိုင်ပါ့ မလား”
သူက အေးဆေးစွာပဲ
“ကျွန်တော် ကြိုးစားပါ့မယ်”
ကူညီကြသူများ
ကျွန်တော်တို့ ဆိုဗီယက်ယူနီယံသွားကြတော့မည်ဟု နေ့ရက်နှင့် တကွ သတင်းထွက်သွားသောအခါ၌ ကြေးမုံတိုက်တွင် အောင်ဗလ (ဒီ တုန်းက ကြေးမုံတိုက်ပိုင်ရှင်၊ အယ်ဒီတာချုပ် ဦးသောင်း)က ကျွန်တော့်အား...
“ခင်ဗျားမှာ ဘောင်းဘီ၊ အင်္ကျီဝတ်စုံ ရှိရဲ့ လား”ဟု မေး၏။
ကျွန်တော်က “ဟာ .. ဘယ်ရှိမလဲဗျာ”
“ဒါဖြင့် ကျွန်တော့်ဆီက တစ်စုံယူသွား”
ထိုစဉ်မှာ အောင်ဗလသည် ကမ္ဘာလှည့်နေသူဖြစ်၍ သူ့တွင် ဝတ်စုံ တွေ တော်တော်များများ ရှိချိမ့်မည်။ ယင်းကာလမှာ သူသည် ကြီးပွားနေ သည်နှင့်အမျှ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း ဝနေသဖြင့် သူနှင့်မတော်တော့ပြီဖြစ်
သော ဝတ်စုံတစ်စုံ စွန့်ကြဲလေရာ ကျွန်တော်နှင့်ပွနေသဖြင့် ပြင်ချုပ်လိုက်၍ အဆင်ပြေသွား၏။ နောက် ကျွန်တော့်ညီက ကုတ်အင်္ကျီတစ်ထည်၊ ကိုဖေ သိန်းဆီက ဘောင်းဘီတစ်ခု၊ “ဆု” မဟုတ်သော်လည်း ကုတ်အင်္ကျီနှစ်ထည်။ ကျွန်တော့်မှာ ရှိရင်းစွဲ ဘောင်းဘီလေးတစ်ထည်နှင့် သုံးထည်ဖြစ်သွားရကား ထိုခရီးအတွက် အဝတ်အထည် လုံလောက်လေပြီ။ ရှူးဖိနပ်ကိုလည်း ကျွန်တော့်ညီကပဲ ပေး၏။ ကျွန်တော်တို့ ညီအစ်ကိုချင်းကား အားလုံး တော်၏။ ငွေကလည်း အစိုးရပေးသည့် တစ်ထောင်အပြင် မိုးကုတ် ကိုတင် မောင်က “ခင်ဗျား ခရီးသွားရင် ငွေလိုမှာပဲ”ဆိုပြီး တစ်ထောင်လာပေး၏။
သဝဏ်လွှာနှင့်လက်ဆောင်
ထိုစဉ်အခါ၌ ကျွန်တော်တို့ မြန်မာနိုင်ငံ စာရေးဆရာများအသင်း သည် ရှိ၏။ ထုံးစံမှာ ကျွန်တော်တို့ မြန်မာနိုင်ငံ စာရေးဆရာအသင်းမှ ဆိုဗီယက်ယူနီယံ စာရေးဆရာအသင်းသို့ သဝဏ်လွှာနှင့် လက်ဆောင် ပစ္စည်း တစ်စုံတစ်ခုတော့ ပေးလိုက်ရမည် ဖြစ်ပါ၏။
ဤကိစ္စအတွက် ကျွန်တော်တို့ စာရေးဆရာအသင်း ဥက္ကဋ္ဌဆီ သွားကြသောအခါ...
“ဒီကိစ္စမှာ စာရေးဆရာအသင်းကို ဘာမျှ အသိမပေးဘဲ သူတို့ သဘောအတိုင်း လုပ်တာမို့ စာရေးဆရာအသင်းအနေနဲ့ ဘာမျှ တာဝန်မရှိ” ဟု ပြောလွှတ်လိုက်၏။
ထို့ကြောင့် စာရေးဆရာအသင်း သဝဏ်လွှာတော့ မရနိုင်တော့ပြီ။ သို့သော် လက်ဆောင်ပစ္စည်း မှတ်လောက်သားလောက် တစ်ခုခုတော့ ပါရမည်။
မြန်မာ့စောင်းကောက်
ကျေးဇူးပြုပါပြီ။ ရုပ်ရှင်မင်းသားကြီး ကိုထွန်းဝေ။ ။
ကျွန်တော်တို့နှင့် စကားစပ်မိကြ၍ သူ့အိမ်မှာ အလှထားသော မြန်မာစောင်းကောက်ကြီးကို ယူသွားပါတဲ့။ သိပ်ဟန်ကျသွားတာပေါ့။ စောင်းကောက်ကလည်း မြန်မာ့ကျက်သရေဆောင် ရှေးခေတ်ကပစ္စည်း ကလား။ ယခုအချိန်တွင် မော်စကို စာရေးဆရာအသင်းတိုက်မှာ ခံ့ခံ့ကြီး နေပေသည်။
သဇင်တော့မသင်းပြီ
ရုရှားပြည်မှာ သဇင်မသင်းနိုင်ပါ။ “သဇင်သင်းပါတဲ့ ခင်းပြန့်ပေါ် လာနိုးငယ် မယ်မျှော်လို့ ဆိုသည်မှာ မြန်မာမင်းသမီး လှိုင်ထိပ်ခေါင်တင်တို့ အတွက်သာ။ ရုရှားမင်းသမီး နာတာရှာတို့အဖို့ မဖြစ်နိုင်ချေ။
အကြောင်းမှာကျွန်တော်တို့ ကိုထွန်းဝေအိမ်က စောင်းကောက်ကြီး ယူခဲ့ပြီးအပြန်တွင် လမ်းမှာကြုံသော ဖ-ဆ-ပ-လ ဝန်ကြီးဟောင်း သခင်ချစ်မောင်(မြန်အောင်) အိမ်သို့ ဝင်ကြသည်။ သခင်ချစ်မောင်တော့ မတွေ့ပါ။ သူ့အိမ်ရှေ့ ဥယျာဉ်ထဲတွင် လုံးပတ်ထွာဆိုင်နှင့် တစ်တောင့်ထွာမျှရှည်သော သစ်ကိုင်းဖြတ်၌ အုန်းဆံခံ၍ သဇင်ဥနှင့် အပင်ကလေးတွေ ဝိုင်းအုံစိုက် ပျိုးထားသော သဇင်ပန်းတွေကို မြင်ရသောအခါ သာဂဒိုးက သခင်ချစ်မောင် ကတော်အား “ပေးရအောင် ယူသွားတယ်လို့ သခင်ချစ်မောင်ကို ပြော လိုက်ပါ” ဟုဆိုပြီး တန်း၌ တွဲလွဲချိတ်ထားသည်ကို ဖြုတ်ယူခဲ့၏။
သို့ရာတွင် နောက်ပိုင်း၌ ဤပစ္စည်းကို ယူသွားဖို့ စဉ်းစားဆင်ခြင် ကြသောအခါ လေယာဉ်ပေါ်မှာ တင်ခွင့်ရမည်မဟုတ်။ လေယာဉ်ဝမ်း ခေါင်းထဲ ပစ္စည်းများထားရာတွင် အခြားဝတ္ထုများနှင့် ရောနှောထိုးကြိတ် ရမည်ဖြစ်သောကြောင့် ရွရွလေးထားရသည့် ပန်းအလှတို့ ကြွေမွပျက်စီး ကုန်မည်။ နို့ပြီး ရုရှားရာသီဥတုနှင့်လည်း ဤအပင်သည် သက်ဆိုးရှည်နေ မည် မဟုတ်သောကြောင့် ယူမသွားကြတော့ဘဲ ကျွန်တော့်အိမ်မှာပင် ကျန် ခဲ့လေရာ ကျွန်တော့်မိန်းမ လွန်စွာပဲ ဝမ်းသာလှလေသတဲ့။ ဦးချစ်မောင်ရယ် ခုတော့ မရှိဘူး။ ကျွန်တော်တို့ အပြုအစုကောင်းတာနဲ့ ထင်ပါရဲ့ဗျာ။ တစ်နှစ်တောင် မခံဘူး။ သေကုန်ရော။
ပတ်စ်ပို့နှင့် ဗီဇာ
ပတ်စ်ပို့ဆိုသည်မှာ ကိုယ့်တိုင်းပြည်က ထွက်ခွင့်၊ ကျွန်တော်တို့ မြန်မာနိုင်ငံခြားရေးရုံးက ပေးရသည်။
ဗီဇာဆိုသည်က အခြားတိုင်းပြည်သို့ ဝင်ခွင့်၊ နေခွင့် သက်ဆိုင်ရာ တိုင်းပြည်၏ သံရုံးကပေးရသည်။
ဆိုဗီယက်နှင့် အရှေ့ ဂျာမနီသည် တစ်စိတ်တစ်ဝမ်းတည်းသော ဆိုရှယ်လစ်တိုင်းပြည်များဖြစ်ရကား ကျွန်တော်တို့အား သီတင်းသုံးပတ်မျှ ဆိုဗီယက်ယူနီယံတွင် လည်ပတ်စေ၍ ကျန်တစ်ပတ်တွက် အရှေ့ဂျာမနီသို့ သွားရမည်ဖြစ်သောကြောင့် သွားခါနီးတွင် ရုရှားသံရုံးက ဗီဇာနှင့် အရှေ့ ဂျာမနီသံရုံးက ဗီဇာကို ရယူသည်။
