လူထုစိန်ဝင်း - အရှေ့တောင်အာရှစစ်မီးလျှံများ

မိခင်မြေသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိခြင်း 

စေတီတစ်ဆူ၏ ပရိဝုဏ်အတွင်း ကြီးမား၍ အရိပ်အာဝါသကောင်းလှသော သစ်ပင်ကြီးနှစ်ပင်၏ အရိပ်အောက်တွင် မိန်းမ၊ ယောက်ျားနှင့် ကလေး သူငယ်များ အပါအဝင် လူသား ရာပေါင်းအနည်းငယ်သည် ကိုယ့်အစု ကလေးတွေနှင့်ကိုယ် စုဝေးလျက် ရှိကြသည်။ သူတို့အားလုံးမှာ စိတ်ပျက် အားလျော့ခြင်း၊ မျှော်လင့်ချက်ကင်းမဲ့ခြင်း စသော စိတ်ပျက်အားနည်း ဖွယ်တို့ကြောင့် စိတ်ဓာတ်အကြီးအကျယ်ကျကာ သာခွေယိုင်ဖြစ် နေပုံရလေသည်။ စေတီ၏နောက်ပိုင်းမှ လမ်းကလေး ဖုန်ဖွေးဖွေးမှာမူ ဝဲယာ နှစ်ဖက်စလုံး ကြံခင်းတွေ ရှုမဆုံးရှိနေသဖြင့် စိမ်းစိုနေသည်။ ထိုလမ်း ကလေးသည် စိမ်းလန်းသော ကြံခင်းတွေ ခြံရံလျက် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ စိမ်းညိုညိုတောတန်းနှင့် တောင်ကုန်းတစ်ခုအနီး တံတားကလေးတစ်ခု ဆီသို့ ဦးတည်လျက် ဖြောင့်တန်းနေလေသည်။

           ထိုလမ်းကား ဆေးဂုံ၊ ဖနွမ်းပင်လမ်းမကြီး။ ဟိုမှာဘက်ကမ်းမှ စိမ်းညို့ညိုတောတန်းနှင့် တောင်ကုန်းက တောင်ဗီယက်နမ်နယ်အတွင်းရှိ အန်ဂျိုင်းဒေသဖြစ်၍ သည်မှာဘက်ကမ်းက စေတီကလေးတွေကမူကမ္ဘောဒီးယားနိုင်ငံ နယ်နိမိတ်အတွင်းရှိ တကေအိုနယ်ထဲမှ ဖနွမ်ဒင်စေတီ ကလေး ဖြစ်လေသည်။ စေတီငယ်ပရိဝုဏ်အတွင်း၌ သာခွေယိုင်ဖြစ်နေ ကြသော လူစုမှာ တောင်ဗီယက်နမ်နယ်အတွင်းတွင် အစဉ်အဆက်က နေလာကြသော ခမာကရွန်ခေါ် ကမ္ဘောဒီးယားအမျိုးသားများ ဖြစ်ကြ သည်။ သူတို့သည် အစဉ်အဆက်က နေလာခဲ့သော တောင်ဗီယက်နမ်နယ် အတွင်း၌ ငိုဒင်ဇင်းမင်းဆက်၏ အမျိုးမျိုးသော ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်မှုတွေကို မခံမရပ်နိုင်တော့သဖြင့် နယ်စပ်ကို ကျော်ဖြတ်ကာ လွတ်ရာကျွတ်ရာသို့ ပြေးဝင်လာကြသော ဒုက္ခသည်တွေလည်း ဖြစ်လေသည်။

           ထိုဒုက္ခသည်များသည် ကျွန်တော်နှင့် ကျွန်တော်၏အဖော်ကိုသာ ကြေကွဲသော အကြည့်၊ အားကိုးအားထားပြုသော အကြည့်မျိုးဖြင့် စူးစိုက် ကြည့်ရှုလျက် ရှိနေကြသည်။ ကျွန်တော်၏အဖော်မှာ ယခု ကျွန်တော်တို့ ရောက်ရှိနေသော တကေအိုနယ်၏ ဘုရင်ခံဖြစ်ပါသည်။ )

           “ရောက်လာတဲ့ ဒုက္ခသည်တွေထဲမှာ ဒီအသိုက်က အသစ်ဆန်း ဆုံးလို့ ဆိုရလိမ့်မယ်ဗျ။ အရင်က ရောက်လာသမျှ အစုတွေမှာဆိုရင် မိန်းမနဲ့ ကလေးတွေချည်းလိုလိုပဲ။ အခုအသုတ်မှာတော့ လူပေါင်း ၄၂၉ ယောက်မှာ မိန်းမနဲ့ ကလေးက ၂၈၄ ယောက်ပဲ ပါလာတယ်” ။

          ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေ ဘုရင်ခံ အင်တမ်က ဒုက္ခသည်တွေကို အကဲ ခတ်ရင်းမှ ကျွန်တော့်ကို လှမ်းပြောပါသည်။ တစ်ဆက်တည်းပင် သူက တစ်နေရာတွင် စုပြုံထိုင်နေကြသော မိန်းမ ၃ဝ ခန့်ကို ညွှန်ပြ၍ “သူတို့ အစုကလေးက လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လောက်က ရောက်နေတာ” ဟု ရှင်းပြ ပါသည်။ ထိုအချက်ကို ကျွန်တော်က မရှင်းသဖြင့် “ဘာ့ကြောင့် မိန်းမတွေ ချည်း ပြေးလာကြတာလဲ” ဟု မေးလိုက်သောအခါ ထိုမိန်းမအစုထဲမှ တစ်ယောက်က ရှေ့သို့ထွက်၍ အဖြေပေးပါသည်။ သူမ၏အသက်မှာ ၅၀ ခန့်ရှိပြီးဖြစ်သော်လည်း ထိုထက် နုပျိုဟန်ပေါက်နေပါသည်။

           “ကျွန်မတို့အားလုံးဟာ အန်ဂျိုင်းနယ်ထဲက ထရေကန်ဆိုတဲ့ ရွာ ကလေးကချည်းပါပဲ။ ငိုဒင်ဇင်းလူတွေရဲ့ အတင်းအဓမ္မဖမ်းဆီးမှာကို ခံရမှာစိုးလို့ ဒီကို ထွက်ပြေးလာကြတာပါ။ ဒီလိုမှ ထွက်ပြေးမလာလို့ လည်း မဖြစ်တော့ပါဘူး။ ငိုဒင်ဇင်းရဲ့ လူတွေက မနှစ်က ဒီဇင်ဘာကစပြီးအသက် ၁၈ နှစ်နဲ့ ၃၅ နှစ်အတွင်း တွေ့သမျှ မိန်းမတွေကို အတင်းအကျပ် ခေါ်သွားတာချည်းပါပဲ”

           “ခင်ဗျားတို့က ခုလို ကိုယ်လွတ်ရုန်းပြေးလာတော့ ခင်ဗျားတို့ သား တွေ၊ လင်တွေတော့ သူတို့လက်ထဲ ကျန်ရစ်မှာပေါ့နော်”

           ကျွန်တော့်မေးခွန်းကို ကြားရသောအခါ ဒုက္ခသည်မိန်းမမှာ ယူကျုံးမရဖြစ်ဟန်ဖြင့် အတန်ငယ် တွေဝေသွားသည်။

            “ငိုဒင်ဇင်းရဲ့ လူတွေက ကျွန်မတို့တစ်ရွာလုံးကို ဖျက်ပြီး ပြောင်းဖို့ ဇွတ်အတင်းလုပ်ပါတယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပတ်၊ သုံးပတ်က စစ်သားတချို့ရောက်လာပြီး ကျွန်မတို့တစ်ရွာလုံးကို မိုင်အနည်းငယ်ဝေးတဲ့ သေနင်္ဂ ဗျူဟာ ရွာကြီးတစ်ရွာကို ရွှေ့ပစ်မယ်လို့ ပြောပါတယ်။ ကျွန်မတို့ကအဲဒီလိုရွှေ့ပစ်ရင် ကျွန်မတို့မှာ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး လုပ်ကိုင်စားသောက်ရမလဲ။ ဒါကြောင့် မပြောင်းပါရစေနဲ့လို့ ပြောတဲ့အခါ မရဘူး၊ သမ္မတကြီး ငိုဒင်ဇင်း ရဲ့ အမိန့်မို့ ပြောင်းပေးရမယ်။ အဲဒီလို မပြောင်းချင်ရင် တစ်အိမ်ထောင် ကို ပီစတာတစ်ထောင်စီ ပေးရမယ်လို့ တောင်းပါတယ်။ ပီစတာတစ်ထောင် ဆိုတာ နည်းတဲ့ငွေ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မတို့အားလုံးဟာ နီးစပ် ရာက ချေးငှားပြီးတော့ဖြစ်ဖြစ်၊ ရှိတာလေးတွေ ရောင်းချလို့ပဲဖြစ်ဖြစ် သူတို့တောင်းတဲ့အတိုင်း စုဆောင်းပေးလိုက်ကြပါတယ်။ အဲဒီငွေလည်း ရရော စစ်သားတွေ ပြန်သွားကြပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ လေးငါးရက်လောက် ကြာတော့ စစ်သားတချို့ရောက်လာပြီး ရွာဖျက်ပြီး ပြောင်းပေးရမယ်လို့ ပြောပြန်ပါတယ်။ ကျွန်မတို့က ရွာမရွှေ့အောင် တောင်းတဲ့ငွေ ပေးထားပြီး သားပါလို့ ပြောတဲ့အခါ ဒါကို သူတို့ ဘာမှမသိဘူး။ ဒီအမိန့်က သမ္မတ ကြီးကိုယ်တိုင် ပေးတဲ့အမိန့်မို့ မပြောင်းလို့ မဖြစ်ဘူး။ ဒါကြောင့် ကျွန်မတို့ အားလုံး ခုချက်ချင်း ပြောင်းကြရမယ်လို့ အမိန့်ပေးပါတယ်။ ကျွန်မတို့က ဇွတ်ပေပြောတဲ့အခါကျတော့ သူတို့ကိုယ်တိုင် အိမ်တွေကို ဆွဲဖျက်ကြပါ တယ်။ ကိုယ့်အိမ်အဖျက်ခံရလို့ မဖျက်ရအောင် တားဆီးတဲ့သူတွေကိုလည်း ချက်ချင်းဖမ်းပြီး လူတွေရှေ့မှာတင် အမျိုးမျိုး ညှဉ်းပန်းပြပါတယ်။ ကျွန်မ ရဲ့ အိမ်နားက လူတစ်ယောက်ဆိုရင် ကျဉ်စက်နဲ့တို့တာ ခံလိုက်ရတာ မချိ မဆံ့ပါပဲ။ အဘိုးကြီးတစ်ယောက်ဆိုလည်း ဝိုင်းရိုက်ကြတာနဲ့ နေရာမှာတင်ပွဲချင်းပြီး သေသွားရပါတယ်။ ကျွန်မတို့ တစ်ရွာလုံးဆိုတာလည်း နေကုန် တာနဲ့ အိမ်တိုင်တစ်လုံးတောင် မကျန်အောင် ပြောင်တလင်းခါသွား ရပါတယ်”

          မိန်းမကြီးမှာ မခံချင်ဇောနှင့်မို့ မောရမှန်းပင် မသိအောင် တောက် လျှောက်ကြီး ပြောချသွားပါသည်။

          “အခုတော့ ခင်ဗျားတို့လင်သားတွေ ဘယ်ကျန်နေရစ်ကြသလဲ” 

          “အဖမ်းမခံရအောင် တောထဲ ဝင်ပြေးကြရတာပေါ့။ ကျွန်မတို့သာ တောထဲ မလိုက်နိုင်၊ နေပြန်ရင်လည်း စစ်တပ်ထဲ ဇွတ်သွင်းတာ ခံရရင် ခံရ၊ ဒါမှမဟုတ် ညှဉ်းပန်းရေးစခန်းရောက်နေရမှာမို့ သူတို့အားလုံး တိုင်ပင်ပြီး မိန်းမနဲ့ ကလေးတွေအားလုံး ဘေးကင်းအောင် ပြေးကြဆိုပြီး လွှတ်လိုက်လို့ ဒီရောက်လာရတာပါ”

          “ငိုဒင်ဇင်းဟာ ဗီယက်ကောင်းတွေကို ဘယ်လိုနည်းနဲ့ ထုတ်လုပ် ပေးနေတယ်ဆိုတာ အဲဒါသာ ကြည့်ပေတော့ဗျာ”

          ထိုမိန်းမ၏ စကားဆုံးသောအခါ ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေ ဘုရင်ခံက ဝင်၍ မှတ်ချက်ချလိုက်ပါသည်။ (ဗီယက်ကောင်းဆိုသည်မှာ ငိုဒင်ဇင်းနှင့် အမေရိကန်များက သူတို့အား အတိုက်အခံပြုသူ မှန်သမျှကို တပ်ဆင်ပေး သည့် နာမည်တစ်ခုသာ ဖြစ်ပါသည်။ စင်စစ်တော့ ထိုအမည်နှင့် အဖွဲ့ အစည်းမျိုး၊ လူပုဂ္ဂိုလ်မျိုး လုံးဝမရှိပါ။ ငိုဒင်ဇင်းတို့ကသာ ဗီယက်နမ် ကွန်မြူနစ်များကို အတိုကောက်အဖြစ် ဗီယက်ကောင်းဟု ခေါ်လေ့ရှိခြင်း ဖြစ်ပါသည်) ။

         “လွန်ခဲ့တဲ့ ရက်ပိုင်းက အေးချမ်းငြိမ်သက်နေတဲ့ ရွာကလေးဟာ အခုတော့ ပြာပုံဖြစ်နေပြီ။ လူတွေမှာလည်း သေကြ၊ ကျေကြနဲ့။ တကယ်တော့ ငိုဇင်ဇင်းကိုယ်တိုင် ရွာသားတွေကို တောထဲမောင်းထုတ်ပြီး သူပုန် လုပ်ခိုင်းနေတာဗျ” ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေ ဘုရင်ခံကတော့ သူ့ဘာသာသူပဲ မှတ်ချက်ချနေပါသည်။

          ကျွန်တော်နှင့် စကားပြောရသည့် နောက်ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးမှာ ဗုဒ္ဓ ဘာသာ ဘုန်းတော်ကြီးတစ်ပါး ဖြစ်ပါသည်။ ထိုဘုန်းတော်ကြီးမှာ ဝတ်ဆင်ထားသည့် သင်္ကန်းအဝါကြောင့်လည်းကောင်း၊ အမြော်အမြင်ရှိပုံရသော မျက်နှာအမူအရာကြောင့်လည်းကောင်း များစွာကြည်ညိုဖွယ် ကောင်းလှပါသည်။

          “ကျုပ်တို့ရွာသားတွေကတော့ အမြဲတမ်း အလူးအလှိမ့်ခံနေရတာ ချည်းပဲ။ သူတို့လာတိုင်း စိုက်ပျိုးခင်းတွေ ဖျက်ဆီးလို ဖျက်ဆီး၊ ရွာတွေ မြေလှန်ပစ်လို ပစ်၊ လူတွေ၊ ကျွဲတွေ၊ နွားတွေကို သံဆူးကြိုးဝိုင်းကြီးတွေထဲ ထည့်လှောင်ထားလို ထား။ အဲဒီကောင်တွေဟာ ကျုပ်တို့ကို လူတွေလို့

တောင် ထင်မှတ်ပုံ မရပါဘူး။ ဇွတ်အတင်း သေနတ်နဲ့မိုးပြီး အမျိုးမျိုး နှိပ်စက်ချင်သလို နှိပ်စက်နေကြတာပါပဲ”

          ဘုန်းတော်ကြီးမှာ ပြောရင်းပြောရင်း ကြေကွဲလာဟန်ဖြင့် တည်ငြိမ်သောမျက်နှာထားမှာ တစ်စစ ညှိုးနွမ်းလာလေသည်။ ကျွန်တော် က “ဘုန်းတော်ကြီးက ဘာကြောင့် လူတွေနဲ့အတူ ပြေးလာရတာလဲ” ဟု မေးသော အခါ “ကျုပ်ကို လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်လလောက်က ဗီယက်ကောင်းတွေနဲ့ အဆက် အသွယ်ပြုတယ်ဆိုပြီး ဖမ်းကြတယ်။ ဖမ်းပြီး အမျိုးမျိုး စစ်ဆေး ပြီးတော့ နောက်တစ်ခါ ဗီယက်ကောင်းတွေနဲ့ ဆက်ရင် သတ်ပစ်မယ်လို့ ခြိမ်းခြောက်ပြီး ပြန်လွှတ်လိုက်ပါတယ်။ တစ်ခါ ပြီးခဲ့တဲ့ အပတ်ထဲက စစ်သားကောင်တွေ ကျုပ်ကျောင်းရောက်လာပြီး ကျုပ်ကို ရှာပြန်တယ်။ ကံကောင်းချင်တော့ ကျုပ်က အဲဒီအချိန် ကျောင်းမှာ မရှိဘူး။ ဒီကောင် တွေက ပီစတာ တစ်သောင်းငါးထောင် မပေးရင် ကျုပ်ကို ပြန်ဖမ်းမယ်လို့ ပြောသွားတယ်။ ကျုပ်လို ဘုရားသားတော်တစ်ယောက်မှာ ပီစတာ တစ်သောင်းငါးထောင် ဘယ်လိုလုပ်ရှိမလဲဗျာ။ ကျုပ်ဆီက ပိုက်ဆံလည်း မရ၊ ကျုပ်ကိုလည်း မတွေ့ရတော့ ဒီကောင်တွေဟာ ဒေါပွပွနဲ့ တစ်ရွာလုံး ကို မီးတိုက်ပစ်တော့တာပါပဲ။ ရွာမီးတိုက်ပစ်ရုံမက လူနှစ်ယောက်ကို ပစ်သတ်သွားသေးတယ်။ ရွာကလူတွေလည်း သူတို့မလိုက်ရဲတဲ့ တောထဲ ဝင်ပြေးကြရတာပေါ့”

          “အရှင်ဘုရား ဗီယက်ကောင်းတွေနဲ့ ဆက်သွယ်တယ်ဆိုတာ အမှန်ပဲလား”

          “ဗီယက်ကောင်းဆိုတာက ဘယ်သူတွေလဲဗျ”

           ဘုန်းတော်ကြီးကပင် ကျွန်တော့်ကို ပြန်၍ မေးလိုက်ပါသေးသည်။

          “ဟို စစ်သားကောင်တွေကို ဖြေခဲ့သလိုပဲ ခင်ဗျားကို ကျပ် ပြန်ဖြေ ပါမယ်။ သူတို့က ဗီယက်ကောင်းလို့ခေါ်တဲ့လူတွေဟာ စင်စစ်တော့ ကျုပ်တို့ရွာသားတွေချည်းပါပဲ။ သူတို့အားလုံးဟာ ရပ်ထဲရွာထဲမှာ မနေနိုင် အောင် ဇွတ်အတင်း မောင်းထုတ်ခံရလို့ သူတို့ကိုယ်သူတို့ ကာကွယ်ဖို့ တောထဲ ဝင်ပြေးကြရတဲ့လူတွေပါ။ တစ်ခါတလေမှာ သူတို့ဟာ သူတို့ ရွာကိုသူတို့ ပြန်လာတယ်။ သူတို့လိုချင်တဲ့ ပစ္စည်းကလေးတွေ တွေ့ရင် ငွေပေးဝယ်သွားတယ်။ ရွာထဲ ရောက်တဲ့အခိုက် ဘုရားကိုလာတဲ့အခါ ကျုပ်နဲ့ တွေ့မှာပဲ။ ကျုပ်ဆီလာတဲ့လူကိုတော့ ကျုပ်က စကားလက်ခံပြော မှာပဲ။ ဒါက ကျုပ်ဝတ္တရားပဲ မဟုတ်ဘူးလား”

          “ဒီလူတွေ ဗီယက်ကောင်းဆိုတာ ဖြစ်ရတာလည်း ငိုဒင်ဇင်းရဲ့ ညစ်ပတ်မှုတွေကြောင့် ဖြစ်ရတာပါ။ ကျုပ်တို့ ခမာလူမျိုးငယ်ကလေးတွေ ဆိုရင် ဟိုမှာ သိပ်အဖိနှိပ်ခံရပါတယ်။ ကျုပ်တို့ ရွာကလေးတွေမှာ လူ ကိုးဆယ်ရာခိုင်နှုန်းလောက်က ခမာလူမျိုးတွေဖြစ်တာတောင် ကျုပ်တို့ရဲ့ ခမာစကားကို ကျုပ်တို့ ပြောခွင့်မရဘူး။ စာသင်ကျောင်းတွေဆိုရင်လည်း ထရာဗင်မှာရှိတဲ့ ပါဠိဘာသာသင် ကျောင်းကလေးတောင် ဖွင့်ခွင့်မရဘူး။ ကျုပ်တို့အမျိုးသားတွေ အဖိနှိပ်ခံရ၊ ကျုပ်တို့ ဓလေ့ထုံးစံ၊ ကျုပ်တို့ စာပေနဲ့ ယဉ်ကျေးမှုတွေ အဖျက်ဆီးခံနေရရုံသာမက ကျုပ်တို့လူတွေပါ အသတ်ခံ နေကြရတာတွေကို ဒီအတိုင်းပဲ ငုံ့ခံနေလို့ ဖြစ်ပါ့မလား” ။

          လူအုပ်ကြီးတစ်အုပ်လုံးသည် ဘုန်းတော်ကြီး၏စကားသံများ အကြားတွင် အားလုံးတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လျက် ရှိနေပါသည်။ ဘုန်းတော် ကြီးမှာလည်း များစွာ စိတ်ထိခိုက်ကြေကွဲခြင်း ဖြစ်ဟန်ရှိပါသည်။ ကြည်လင်၍ ညိုမှောင်သော ဘုန်းတော်ကြီး၏ မျက်လုံးများသည် ရီဝေ နေသလို ဘုန်းတော်ကြီးအသံမှာလည်း ဆွေးမြည့်နာကြည်းသံ ပေါက်နေ သည်။ ကျွန်တော့်အဖို့မှာမူ သူပြောပြသော အကြောင်းအရာများထက် သူ့ကို မြင်ရသည်ကပင် ပို၍ စိတ်မချမ်းမြေ့ခြင်း ဖြစ်ရပါသေးသည်။

          ဘုန်းတော်ကြီး စကားဆုံးသည်နှင့် ဘုရင်ခံက အနီးရှိ ဘယ်ဘက် လက်မောင်းပိုက်ထားသော လူတစ်ယောက်ကို လက်ညှိုးထိုးပြကာ “အဲဒီ လူဆိုရင် ရောက်ကတည်းက လက်တစ်ဖက် အကြောသေနေသလို ဖြစ်နေတာပဲ” ဟု ရှင်းပြပါသည်။ ထိုသူကလည်း သူ၏အဖြစ်အပျက်ကို ထ၍ ရှင်းပြပါသည်။

          “ခွေးတိရစ္ဆာန်တွေက ကျွန်တော့်ကို သေလုမြောပါးဖြစ်အောင် နှိပ်စက်လိုက်တာပဲ။ စစချင်း သူတို့က ကျွန်တော့်ကို လက်ပြန်ကြိုးတုပ်ပြီး သစ်ပင်မှာ ကြိုးနဲ့တန်းလန်းဆွဲထားတယ်။ နေပူကြီးထဲမှာ အဲဒီလို အကြာ ကြီးပစ်ထားပြီး အားရတော့ ကြိုးကို ဖြတ်ချလိုက်တယ်။ မြေကြီးပေါ်မှာ ပက်လက်ကျနေတဲ့အခါကျတော့ နှာခေါင်းထဲကနေ ဗိုက်မပြည့် မချင်း ရေတွေ လောင်းထည့်တယ်။ ဗိုက်ပြည့်တဲ့အခါတော့ ဗိုက်ပေါ် တက်

ဆောင့်ပြီး ရေတွေအန်အောင် လုပ်တယ်။ အဲဒီလိုလုပ်လို့ အားရပြန်တော့ ဟိုနေရာ၊ ဒီနေရာတွေကို ကျဉ်စက်နဲ့ တို့ပြန်တယ်။ နောက်ဆုံးကျတော့ သစ်ပင်မှာ တွဲလောင်းပြန်ချည်ပြီး တဗုန်းဗုန်းနဲ့ ရိုက်တော့တာပါပဲ။ အဲဒီ တင် ကျွန်တော့်လက်တစ်ဖက် အကြောသေသလို ဖြစ်သွားတာပါ။ စစ် လိုက်၊ မေးလိုက်တာကလည်း စုံလို့ပါပဲ”

          “သူတို့က ဘာတွေ စစ်ဆေးသလဲဗျ။ ခင်ဗျားကိုလည်း ဘာဖြစ်လို့ ဒါလောက် ရက်ရက်စက်စက် ညှဉ်းရတာလဲ”

          “ကျွန်တော့်ကို ဗီယက်ကောင်းခေါင်းဆောင်လို့ စွပ်စွဲပြီး လက်နက် တွေ ဘယ်မှာဝှက်ထားတယ်ဆိုတာ ဖွင့်ပြောရမယ်လို့ ခိုင်းတာပါ”

          သူ့စကားဆုံးသောအခါ ဘုရင်ခံ အင်တမ်က ကျွန်တော့်နားသို့ ကပ်ပြီး “ဒီလို ပိန်ချုံးချည့်နဲ့နေတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို ဗီယက်ကောင်း ခေါင်းဆောင်လို့ ခင်ဗျား ထင်သလား” ဟု မေးပါသည်။

          “ခင်ဗျားက ဟုတ်ရော ဟုတ်သလား” ။

          ကျွန်တော်ကလည်း ထိုသူ့ကိုပင် ထပ်ဆင့် မေးလိုက်ရပါသည်။

          “ခေါင်းဆောင်မဟုတ်တောင် အဖွဲ့ဝင်ရောဖြစ်သလား။ ဘေးကင်း ပါတယ်ဗျ။ ခင်ဗျားပြောချင်ရာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် အမှန်အတိုင်း ပြော နိုင်ပါတယ်”

          “ကျွန်တော်ဟာ ဘာခေါင်းဆောင်၊ ဘာအဖွဲ့အဝင်မှ မဟုတ်ပါဘူး။ သူတို့ကပြောတယ်။ ကျွန်တော်က ဝန်ခံပြီး လက်နက်တွေ ဖော်ပေးရင် ချမ်းသာပေးမယ်တဲ့။ ကျွန်တော်ကလည်း အသက်ကလေးကတော့ဖြင့်