ဘိုးဟန် - လီကွမ်ယုဘဝရှင်သန်ရေးအဆိုအမိန့်များ

တစ်ရက်မှာ ခွဲစိတ်ကုဆရာဝန်တစ်ယောက်နဲ့အတူ ကျွန်တော်ဂေါက် ရိုက်တယ်။ သူက အေရိုဘစ်အကြောင်း နောက်ဆုံးသတင်းကို ဖတ် ထားတယ်။ သူက ပြောပြတယ်။ နှလုံးကို အစွမ်းကုန် အဆုံးစွန်အထိ ညှစ်ခိုင်းသင့်တယ်။ ဒါမှ ကိုယ်ခန္ဓာမှာ ရှိနေတဲ့ သွေးကြောမကြီးတွေ အကုန်လုံးနဲ့တကွ နှလုံးပါ ကျယ်သွားမယ်။ နှလုံးခုန်နှုန်းကို အများ ဆုံးအထိ တိုးစေပြီး ကြာနိုင်သမျှ ကြာကြာထားပေးရမယ်။ အဲဒါဟာ နှလုံးကြွက်သားတွေ ကောင်းမွန်စေမယ်။ သီတင်းပတ်အနည်းငယ် ကြာမြင့်ပြီးချိန်မှာ နုံးချိချိ ဖြစ်နေတာတွေ ပျောက်သွားမယ်။ သူက ပြောတယ်။ အပြေးလေ့ကျင့်ခန်း စက်ပေါ်မှာ ပြေးရင် ဒူးခေါင်းကို ဖြစ်နိုင်သရွေ့ ရင်ဘတ်အထိ မြှောက်တင်ပေးရမယ်လို့လည်း သူကပြောပြတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့အဖို့တော့ ခက်ခဲနေတယ်။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ သူက အသက် ၅ဝ နှစ် ကျော်နေပြီ။ ဒီတော့ စက်ပေါ်မှာ သူက လမ်းပဲလျှောက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူက ကျွန်တော့်ကို ယုံအောင်ပြောပြတာက နုံးချိချိ ဖြစ်နေတဲ့ ခံစားမှုတွေ၊ ပျင်းရိထိုင်းမှိုင်းနေတဲ့ ခံစားမှုတွေ ရှိနေတဲ့ မိတ်ဆွေတချို့က အပြေးလေ့ကျင့်စက်ပေါ်မှာ နေ့တိုင်း ပြေးကြတာ အဲဒီခံစားမှုတွေ တစ်နေ့တခြား လျော့ကျလာ တယ်။ အခုဆိုရင် သူတို့ရဲ့ ခြေလှမ်းတွေနဲ့ အတူ သီချင်းအော်ဆို နေကြပြီ။ ခြေကုန်လက်ပန်းကျတာ တစ်ယောက်မှမရှိဘူးတဲ့။ ကျွန်တော်က မေးလိုက်တယ်။ အဲဒီ သူ့သူငယ်ချင်းတွေဆိုတာ သူငယ်ချင်းတွေလား၊ သူ့စကား ယုံမှားမိကြတဲ့ အစမ်းသပ်ခံတွေ လား။

ပဉ္စမမြောက် အာရှ-ပစိတ်ဖိတ် နှလုံးဆိုင်ရာ 

ကွန်ဂရက် မိန့်ခွန်း၊ ၁၉၇၂ ခုနှစ် အောက်တိုဘာလ ၁၃ ရက်