လင်းယုန်မောင်မောင် - ကျွန်မနာမည်မာရီယာ

          “ကျွန်မကော စပိုင်တစ်ယောက် မဖြစ်နိုင်ဘူးလား ဟင်”

           ဗိုလ်မှူးကြီးပီထရာဟာ ကျွန်မဆီက မမျှော်လင့်ဘဲ ကြားလိုက်ရတဲ့ စကားကြောင့် ကျွန်မကို တအံ့တသြ လှမ်းကြည့်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတဲ့နောက် စားပွဲကို သူ့လက်ဝါးကြီးနဲ့ ဗြန်းခနဲတစ်ချက် ပုတ်လိုက်တဲ့အတွက် စားပွဲပေါ်က ကော်ဖီပန်းကန်တောင် တုန်ခါသွားပါတယ်။ 

          “ဒါမှ ငါ့မိတ်ဆွေဟောင်းကြီးရဲ့ သမီးကွ” လို့ သူက ရုတ်တရက် ကြွေးကြော်လိုက်ပါတယ်။ သူ့မျက်လုံးတွေဟာလည်း ကျွန်မအတွက် ဂုဏ် ယူတဲ့ အရိပ်အယောင်တွေနဲ့ တလက်လက်တောက်ပနေပါတယ်။

          တကယ်တော့ ဗိုလ်မှူးကြီးဟာ ကျွန်မကို သိလာခဲ့တာ ကျွန်မ အသက်နဲ့အမျှ နှစ်ဆယ့်လေးနှစ် ရှိခဲ့ပါပြီ။ အခုဆိုရင် ချက်ကိုစလိုဗေးကီး ယားနိုင်ငံကို နာဇီတွေက သိမ်းပိုက်လိုက်တဲ့အတွက် ကျွန်မနဲ့ကျွန်မအမေ ဟာ စစ်ပြေးဒုက္ခသည်ဘဝနဲ့ မွန်တီကာလိုမြို့ကို ရောက်နေကြပါတယ်။ ပြင်သစ်စကားလုံးဝ မပြောတတ်တဲ့ အမေ့အတွက် ချက်ဘာသာနဲ့ စကား ပြောဖို့ မွန်တီကာလိုမှာ ဗိုလ်မှူးကြီးဟာ အမေရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော အဖော် တစ်ယောက် ဖြစ်နေပါတယ်။ ကျွန်မအတွက်ဆိုရင်လည်း သူဟာ ငယ်ငယ် တုန်းက ဗီယင်နာမှာ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေခဲ့ကြတဲ့ ရှေးဖြစ်ဟောင်းတွေကို ပြန်ပြောစရာ ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက် ဖြစ်နေပါတယ်။

          ဗိုလ်မှူးကြီးပီထရာလိုပဲ ကျွန်မအဖေဟာလည်း စလပ်လူမျိုးတွေရဲ့ အစဉ်အလာအရ ကိုယ့်တိုင်းပြည်အပေါ်မှာ သံယောဇဉ် အင်မတန်ကြီးပါ တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူရဲ့ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းအရ မရှောင်မလွှဲသာဘဲ ဗီယင်နာမှာ လာနေရတဲ့အတွက် ကျွန်မလည်း အဲဒီမှာပဲ ကြီးပြင်းခဲ့ရတယ်ဆိုပါတော့။

          ကျွန်မဟာ အဖေ့ကို အင်မတန်ချစ်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဗီယင်နာမြို့ ထဲကို နာဇီတပ်တွေ ချီတက်လာကြတဲ့နေ့က ကျွန်မအဖေ မရှိတော့ဘဲ အနိစ္စ ရောက်သွားခဲ့တာကို ကျွန်မတစ်ဖက်လှည့် တွေးပြီး ဝမ်းတောင်သာမိပါသေး တယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ အဲဒီလို နာဇီတပ်တွေ ဗီယင်နာကို သိမ်းပိုက် လိုက်ကြတဲ့အဖြစ်ကို မြင်ရတွေ့ရရင် ကျွန်မအဖေဟာ ကျွန်မလိုပဲ ရှက်လို့ဆုံး တော့မှာမဟုတ်ပါဘူး။ ပြီးတော့ အဲဒီနေ့က ကြုံတွေ့ခဲ့ကြရတဲ့ တုန်လှုပ် ချောက်ချားစရာအဖြစ်အပျက်တွေကို အဖေဟာ ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ သည်းခံနိုင် စွမ်းရှိမယ် မထင်ပါဘူး။

          အဲဒီအချိန်ဟာ ကျွန်မတို့အတွက် ဗီယင်နာက ထွက်ခွာသွားရမယ့် အချိန်ပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီအချိန်မှာ စစ်ကြီးမဖြစ်သေးပါဘူး။ ချက်တပ်မတော် ဟာ ဒီအချိန်က စနစ်တကျ လေ့ကျင့်ထားပြီးသားပါ။ ပြီးတော့ တကယ့် ပြင်းထန်တဲ့ မျိုးချစ်စိတ်နဲ့ လက်နက်အပြည့်အစုံ တပ်ဆင်ထားပြီး ရန်သူမှန် သမျှကို တွန်းလှန်တိုက်ထုတ်ဖို့ စိတ်ဓာတ်တက်ကြွနေတဲ့အချိန်ပါ။ ဒါပေမဲ့ ၁၉၃၈ ခု၊ စက်တင်ဘာလ ၃၀ ရက်နေ့မှာ ဗြိတိသျှနဲ့ပြင်သစ် မဟာမိတ်တွေ ဟာ သူတို့ရဲ့ အကျိုးစီးပွားတစ်ခုတည်းအတွက် မြူနစ်စာချုပ်ကို လက်မှတ် ရေးထိုးလိုက်ကြတဲ့အတွက် ချက်နိုင်ငံရဲ့ အားထားချက်တွေဟာ ရေစုန်မျောခဲ့ရ ပါတယ်။

          ဒီလိုနဲ့ အမေနဲ့ ကျွန်မ နယ်ခြားကို ဖြတ်ကျော်ပြီး မွန်တီကာလိုကို ရောက်လာခဲ့ကြပြီးနောက် အမေ့ရဲ့ မိတ်ဆွေဟောင်းကြီးဖြစ်တဲ့ ဗိုလ်မှူးကြီး အီမန်ပီထရာနဲ့ ဒီမှာ ပြန်ပြီး ဆုံစည်းကြတာပါပဲ။

          အခုဆိုရင် ပါရီကဖီးရဲ့ မျက်နှာစာက စားပွဲတစ်ခုမှာ ကျွန်မနဲ့ ဗိုလ်မှူးကြီး ပီထရာတို့ မျက်နှာချင်းဆိုင် စကားပြောနေကြပါတယ်။ ဗိုလ်မှူး ကြီးရဲ့ ပြောပြချက်အရ သူဟာ ဒါဇီယမ်ဗြူရို” မှာ အလုပ်ဝင်လုပ်နေပြီဖြစ် ကြောင်းနဲ့ မကြာခင် မဟာမိတ်တွေအတွက် အထောက်အကူဖြစ်မယ့် သတင်း တွေကို စုဆောင်းဖို့ ချက်ကိုစလိုဗေးကီးယားကို ပြန်သွား ရလိမ့်မယ်ဆိုတာ ကျွန်မသိရပါတယ်။ စစ်ကို ရှောင်လွှဲလို့မရတော့ဘူးဆိုတာ သူတထစ်ချ ယုံကြည်နေပါတယ်။

          “ဒါဇီယမ်ဗြူရို” ဆိုတာ ပြင်သစ်လျှို့ဝှက်ထောက်လှမ်းရေးဌာနကို ပြောတာ”

           ဗိုလ်မှူးကြီးက ကျွန်မကို ရှင်းပြပါတယ်။

          “ဒီလိုဆိုရင် ကျွန်မကို အဲဒီဌာနမှာ အလုပ်ရအောင် ပြောမပေးနိုင် ဘူးလား”

           ကျွန်မက အားတက်သရောနဲ့ မေးလိုက်မိပါတယ်။ ပြီးတော့မှ ကျွန်မရဲ့ ဝါသနာနဲ့ဆန္ဒကို လိပ်ပတ်လည်အောင် ရှင်းပြလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်မဟာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ခရီးသွားချင်တယ်။ ထူးထူးခြားခြား စိတ် လှုပ်ရှားစရာကောင်းတဲ့ အလုပ်မျိုးကို ဝါသနာပါတယ်။ ပြီးတော့ အဓိကအား ဖြင့် လောလောဆယ် ဥရောပတစ်တိုက်လုံးကို ထိတ်လန့်ချောက်ချားအောင် လုပ်ဆောင်နေတဲ့ မိစ္ဆာကောင်ဟစ်တလာကို ဆန့်ကျင်တိုက်ခိုက်ရာမှာ တစ် နည်းနည်းနဲ့ ပါဝင်ဆင်နွှဲခွင့်ရချင်တဲ့အကြောင်း ကျွန်မ အပြည့်အစုံ ပြောပြ လိုက်ပါတယ်။

          “ကဲ ဒီလိုဆိုရင် ငါကြိုးစားကြည့်မယ်လေ။ အဲဒီမှာ လူသစ်တွေ စုဆောင်းရတဲ့ ဆွန်နင်ရှိန်ဆိုတဲ့ လူတစ်ယောက်ရှိတယ်။ သူဟာ ငါ့ကို ဒီကိစ္စနဲ့ပတ်သက်လို့ ပြောထားတာရှိတယ်။ အဲဒီတော့ ငါ သူ့ကို မင်းနဲ့ ပတ်သက်လို့ အကျိုးအကြောင်းပြောပြမယ်။ တကယ်တော့ သူတို့မှာ လော လောဆယ် ထောက်လှမ်းရေးသမားတွေ အရမ်းလိုနေတယ်”

           ဗိုလ်မှူးကြီး ပီထရာက ကျွန်မကို ပြုံးပြုံးကြီး ကြည့်ပြီး ပြောလိုက် ပါတယ်။ “ကဲ ဒီတော့ အခု   မင်းရုံးခန်းကို ပြန်ဖို့ အချိန်ကျပြီ”

           တကယ်တော့ ကျွန်မ အလုပ်လုပ်တဲ့နေရာဟာ ရုံးခန်း” ရယ်လို့ မခေါ်နိုင်ပါဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျွန်မ မွန်တီကာလိုကို ပထမဆုံး ရောက်ရောက်ချင်း ဒီမှာ အလုပ်လုပ်ဖို့ “ပါမစ်” မရှိရင် အလုပ်မရနိုင်ဘူးဆို တာ သိလိုက်ရလို့ အကြီးအကျယ် အံ့အားသင့်သွားခဲ့ရပါတယ်။ ပြီးတော့ ဒီပါမစ်တစ်စောင်ရဖို့ဆိုတာလည်း မလွယ်ပါဘူး။ အမေနဲ့ကျွန်မ ဒီရောက်ပြီး တဲ့နောက် ဟိုတယ်တစ်ခုမှာ အခန်းကလေးတစ်ခန်း ငှားနေခဲ့ကြပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီဟိုတယ်အခန်းမှာ တစ်နေ့လုံး နေရတယ်လို့ မရှိပါဘူး။ နေ့ရှိ သရွေ့ အပြင်ထွက်ပြီး ကဖီးတစ်ခုခုမှာ နာရီပေါင်းများစွာ ကြာတဲ့အထိ ထိုင်ကြရင်းနဲ့ ကော်ဖီတစ်ခွက်ကို ကြာနိုင်သမျှကြာအောင် အချိန်ဆွဲ သောက်ပြီး သားအမိနှစ်ယောက် ဟိုသည် နေလေ့ရှိကြပါတယ်။

          ဒီလိုနဲ့ တစ်နေ့ကျတော့ ကျွန်မဟာ ကဖီးတစ်ခုမှာ ခါတိုင်းလိုအချိန် မကုန်ကုန်အောင် ဖြုန်းနေရင်းကသတင်းစာတစ်စောင်ထဲက ကြော်ငြာတစ်ခု ကို အမှတ်မထင် သွားတွေ့မိပါတယ်။ ကြော်ငြာကတော့ အတွင်းရေးမှူးတစ်ယောက် အလိုရှိသည်ဆိုတဲ့ ကြော်ငြာပါပဲ၊ ဂျာမန်စကားနဲ့ပြင်သစ်စကားကို ရေရေလည်လည် ပြောတတ်ရမယ်တဲ့။ ဒါတော့ ကျွန်မ ကောင်းကောင်းကြီး တတ်ပါတယ်။ ဒါ့အပြင် ရုပ်ချော၍သွက်လက်ရမည်”ဆိုတာလည်း ပါပါ သေးတယ်။ ဒါအတွက်လည်း ကျွန်မ မစိုးရိမ်ပါဘူး။ အဲဒါတွေထက် ပိုပြီး အရေးကြီးတာက ဒီကြော်ငြာထဲမှာ အလုပ်လုပ်ခွင့် “ပါမစ်” ရှိရမည်ဆိုတဲ့ အချက်မပါတဲ့အတွက် ပါမစ်ကို ပြစရာမလိုဘူးလို့ပဲ ကျွန်မ နားလည်လိုက် ပါတယ်။

         ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီအလုပ်ကို ရအောင်ကြိုးစားမယ်လို့ ကျွန်မ ဆုံး ဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံရမယ်ဆိုရင် ကျွန်မတို့မှာ ဒီလိုသာ ပုံမှန်ဝင်ငွေရမယ့် အလုပ်တစ်ခုခု မရှိရင် မကြာခင် သားအမိနှစ်ယောက် ငတ်ပေါက်တိုးတော့မှာ သေချာနေပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဒီအလုပ်ဟာ ကျွန်မ တို့အတွက် ထွက်ရပ်လမ်းတစ်ခု ဖြစ်နေပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဒီအလုပ်ကို ရမှဖြစ်မယ်လို့ သန္နိဌာန်ချလိုက်ပါတယ်။

         ဒီနေရာမှာ တစ်ခုပြောချင်ပါသေးတယ်။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုတော့ ကျွန်မမှာ တစ်ခုခု အရေးတကြီး အလွန်အမင်းလိုချင်နေပြီဆိုတာနဲ့ တစ် ပြိုင်နက် ကျွန်မခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာ အင်အားတစ်ခု အလိုလိုရောက်လာတတ်ပါ တယ်။ အဲဒီအင်အားဟာ ကျွန်မရဲ့ ကိုယ်ပွားတစ်ခုလိုပါပဲ၊ ကျွန်မရဲ့ မူလ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ အဲဒီကိုယ်ပွားဟာ တစ်ခုနဲ့တစ်ခုပေါင်းစပ်ပြီး ကျွန်မအလိုရှိသမျှ ဘာကိုပဲဖြစ်ဖြစ် အလွန်အမင်းပြင်းပြင်းပြပြလိုချင်တဲ့ဆန္ဒတွေ တဖွားဖွား ဖြစ်ပေါ်လာအောင် ဖန်တီးလာတတ်ပါတယ်။ ကျွန်မလိုချင်တဲ့ အရာဝတ္ထု၊ ဖြစ်ချင်တဲ့ကိစ္စတစ်ခုကို ဆုတောင်းနေစရာမလိုပါဘူး၊ ဆန္ဒရှိရုံပဲ ရှိဖို့လိုပါ တယ်။ ပြီးတော့ အဲဒီအရာဝတ္ထု၊ ဒါမှမဟုတ် ကိစ္စတစ်ခုဟာ မုချဖြစ်ရမယ်၊ မုချရရမယ်ဆိုတဲ့ ယုံကြည်ချက်ပြင်းပြင်းထန်ထန်ရှိဖို့ပဲ လိုပါတယ်။ တကယ်တော့ ဘယ်သူဖြစ်ဖြစ် တစ်ခုခုကိုလိုချင်ပြီဆိုရင် ငါလိုချင်တာ ရရမယ်ဆိုတဲ့ ယုံကြည်ချက် ပြင်းပြင်းပြပြ ရှိဖို့လိုပါတယ်။ ဒီနေရာမှာ “ငါလိုချင်တာရမှ ရပါ့မလား” လို့ သံသယစိတ်ကလေး တစ်စက္ကန့်လောက် ဝင်လာတာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက် ကိုယ့်ရဲ့ ယုံကြည်ချက် စိတ်ဓာတ်အင်အားဟာ လျော့ပါးသွား တော့တာပါပဲ။ အဲဒီလိုဆိုရင် ကိုယ့်ဘက်က ရှုံးပြီလို့သာ မှတ်လိုက်တော့။

          ဒါ့ကြောင့် သတင်းစာထဲမှာ တွေ့ရတဲ့ကြော်ငြာအရ လျှောက်လွှာ ရေးတဲ့နေရာမှာ သူတို့လိုချင်တဲ့ အရည်အချင်းကို တစ်နည်းနည်းနဲ့ ဖော်ပြရ မယ်လို့ ကျွန်မနားလည်သဘောပေါက်ပါတယ်။ ဒီနေရာမှာ မလိုအပ်တာ တွေ ထည့်ရေးပြီး ရှည်လျားထွေပြားနေလို့ မဖြစ်ပါဘူး။ တိုရှင်းလိုရင်း ရေးနိုင်ဖို့လိုပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ရုပ်ချော၍ သွက်လက်ချက်ချာရမည်”ဆိုတာ က ဘာလဲ၊ အဲဒါကို ဘယ်လိုဖော်ပြရမလဲ။

          နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်မရဲ့ လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်အရ ကိုယ့်မူကိုယ်ဟန် ကိုယ့်ပုံစံအတိုင်း အပေါ်ယံ မသိမသာကလေးရေးလိုက်သလိုလိုနဲ့ ဒီလျှောက် လွှာကို ဖတ်ရတဲ့လူရဲ့ စိတ်ထဲမှာ အလေးအနက် သဘောထားမျိုး ပေါ်ပေါက် သွားအောင် ရေးလိုက်ပါတယ် -

          “မည်သူပင်ဖြစ်စေ 

           လေးစားအပ်ပါသော လူကြီးမင်းရှင့် -

                     ကျေးဇူးပြု၍ ကျွန်မ၏လျှောက်လွှာကို ဂရုတစိုက်ဖတ် ရှုစဉ်းစားစေလိုပါသည်။ 

           အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော်  ကျွန်မမှာ အလုပ်တစ်ခုခုရရန် အလွန်အမင်း

           လိုအပ်နေသောကြောင့် ဖြစ် ပါသည်။ ကျွန်မသည် ဗီယင်နာမြို့သူဖြစ်၍

           ကျွန်မအား မွေးဖွား သည့်နေ့က  ‘မယ်တော်နတ်သမီး” သည်

           ကျွန်မ၏လျှာဖျားတွင်    ဘာသာစကားများနှင့်စပ်လျဉ်း၍ ထူးကဲသော ပါရမီကို

           ပေးသနားတော်မူခဲ့ပါသည်။ သို့ဖြင့် ကျွန်မသည် ဂျာမန်၊ အီတလီနှင့် ပြင်သစ် 

           ဘာသာစကားများကို ပိုင်နိုင်ပီသစွာ ပြောဆိုနိုင်ပါသည်။ ယခု   တစ်ဖန်

           မယ်တော်နတ်သမီးထံ   တစ်ခုထပ်မံ၍ ဆုပန်လိုပါသည်။

          ကျွန်မရယူလိုသောဆုမှာ ယခုလူကြီးမင်း၏အလုပ်ပင် ဖြစ်ပါ  သည်။ 

          ဒီစာကို စာတိုက်သေတ္တာနံပါတ်အတိုင်း လိပ်စာတပ်လိုက်ပါ တယ်။ ပြီးမှ “ကံကောင်းပါစေ”လို့ ဆုတောင်းတဲ့အနေနဲ့ စာအိတ်ကလေးကို မွှေးမွှေးပေးပြီး စာတိုက်က ထည့်လိုက်ပါတယ်။

          နောက် သုံးလေးရက်လောက်ကြာတော့ ကျွန်မရဲ့ မယ်တော်နတ် သမီးဟာ စာပို့သမားယောင်ဆောင်ပြီး ကျွန်မဆီ ရောက်လာတော့တာပါပဲ။ သူပေးသွားတဲ့စာအရ ကျွန်မဟာ “အင်တာဗျူး” သွားတွေ့ရပါမယ်။ သွားရ မယ့်နေရာကတော့ မွန်တီကာလိုမြို့ အထက်တန်းလွှာများရဲ့ အချက်အချာ ကျတဲ့ “မိုးလင်း” လမ်းမကြီးပေါ်က အဆောက်အအုံကြီးတစ်ခုပါပဲ။

         အဲဒီအဆောက်အအုံကြီးကို ကျွန်မရောက်သွားတော့ အဖြူရောင် ဇာနားကွပ်ထားတဲ့ဂါဝန်နဲ့ အိမ်ဖော်အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က ကျွန်မကို ဆီးကြိုပြီး ဧရာမဧည့်ခန်းကျယ်ကြီးတစ်ခုထဲကို ခေါ်သွားပါတယ်။ ဧည့် ခန်းထဲရောက်တော့ သူက လေသံကလေးနဲ့ ခပ်တိုးတိုးတစ်ခုခုကို ပြောလိုက် ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့စကားက မသဲမကွဲမို့ ဘာပြောလိုက်မှန်းတောင် မသိရ ပါဘူး။ အဲဒီနောက် ဧည့်ခန်းထဲမှာ ကျွန်မတစ်ယောက်တည်း ထားရစ်ခဲ့ပြီး သူ ပြန်ထွက်သွားပါတယ်။

          ခမ်းနားကြီးကျယ်လှတဲ့ ဧည့်ခန်းကြီးထဲက အဖိုးတန် ပရိဘောဂ ပစ္စည်းတွေကို ကျွန်မ တအံ့တသြ ကြည့်နေတုန်းမှာပဲ အပြာရောင်ဝတ်စုံနဲ့ အသက်ခပ်ကြီးကြီး လူတစ်ယောက် အခန်းထဲကို ဝင်လာပါတယ်။ ကျွန်မ သူ့ကို မြင်မြင်ချင်း ရုတ်တရက် မှတ်မိလိုက်ပါတယ်။ ဗီယင်နာမှာ ကျွန်မ သူ့ကို မကြာခဏ မြင်ဖူး၊ တွေ့ဖူးခဲ့လို့ပါပဲ။ သူဟာ ရုရှားလူမျိုးတစ်ယောက် ဖြစ်ပြီး သူ့ဘဝဟာ အသိရခက်သလောက် လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်တယ်လို့ ဆိုရပါမယ်။ သူဟာ ဗီယင်နာမှာတုန်းက လောင်းကစားလုပ်ငန်းတစ်ခု ဖွင့်လှစ်လုပ်ကိုင်ခဲ့ဖူးပါတယ်။

          “အို.. မဒမ်မွာ ဘေးလ် ဇူကာ မဒိုဗာပါလား၊ ခင်ဗျား ဒီမှာဘာလာ လုပ်တာလဲ”