မြသန်းစံ - ဦးနှိမ်ရိုကျိုးမာန်ကိုချိုးကာ

          ငုဝါပန်းတို့ ပင်လုံးကျွတ် ပွင့်ချေပြီ။

          “အရိယာဝိဇ္ဇာ” ဓမ္မာရုံအနီးရှိ ငုဝါပင်ကြီးသည် ပင်လုံး ပျောက်မတတ် ဝါထိန်နေတော့သည်။ ဓမ္မာရုံအောက်ထပ်သို့ ၊ ဆွမ်းစားဆောင်သို့ ၊ အဆင်းလှေကားများပေါ်သို့ ငုဝါပွင့်ဖတ် တွေ လွင့်ဝဲကြွေကျနေသည်မှာ နင်းရက်စရာမရှိ။ ဓမ္မာရုံအပေါ် ထပ် တရားဟော၊ တရားထိုင် ခန်းမကြီးပေါ်သို့ အတက်လှေကား ထစ်များ၌လည်း ငုဝါပွင့်ဖတ်တို့ ပြန့်ကျဲနေလေသည်။

          ဆွမ်းစားဆောင်နှင့် တရားဟောခန်းမ နှစ်ထပ်ဆောင်ကြီး ကို “အရိယာဝိဇ္ဇာ” ဓမ္မာရုံဟု အမည်ပေးထားသည်။ နွေသရုပ် သည် ဓမ္မာရုံပတ်ဝန်းကျင်၌ ထင်ရှားပေါ်လွင်နေသည်။ အတာ ကူး၍ ကောဇာသက္ကရာဇ် တစ်နှစ်ပြောင်းတော့မည်။ တစ်နှစ် တစ်ခါလာနေကျ ပိတောက်၏ အရိပ်အယောင်ကိုတော့ မတွေ့ ရသေးပေ။ သင်္ကြန်လက်ဆေးမိုး မရွာသေး၍လည်း ဖြစ်မည်။

          ကျွန်တော်သည် ဓမ္မာရုံအနီး ငုဝါပင်အောက်၌ ရပ်မိလျက် သား ဖြစ်နေသည်။ ဓမ္မာရုံအပေါ်ထပ် တရားခန်းမဆောင်ကြီး သည် ဟင်းလင်းပြင်ဖြစ်ကာ ငြိမ်သက် တိတ်ဆိတ်နေတော့ သည်။ ခုနအချိန်အထိ ဤဓမ္မာရုံကြီးပေါ်တွင် တရားဟောသံ တွေ၊ ဆရာ-ဒကာ အမေးအဖြေသံတွေနှင့် လှုပ်ရှား အသက်ဝင် နေသေးသည်။ ယခုတော့ ခုနစ်ရက် တရားစခန်းဝင် ယောဂီတို့ သည်လည်း နေအိမ်များဆီသို့ ပြန်သွားကြပြီဖြစ်သဖြင့် ဓမ္မာရုံ ပတ်ဝန်းကျင်သည် ခြောက်ကပ် တိတ်ဆိတ်နေလေသည်။

          သို့သော် များမကြာမီအချိန်တွင် နောက်ထပ် ယောဂီအသစ် တွေ ထပ်မံရောက်ရှိလာပေဦးတော့မည်။ သည်တစ်ခါတော့ ယောဂီပေါင်း ၁ဝဝဝ ကျော်မည်တဲ့။ ဒုလ္လဘရဟန်းချည်းပဲ အပါး ၂၀၀ ကျော်လောက်ရှိမည်တဲ့။ သင်္ကြန်ရုံးပိတ်ရက်အတွင်း တရား စခန်းသို့ မဖြစ်ဖြစ်အောင် ဝင်ကြသော ယောဂီတို့၏ သဒ္ဓါတရား ကို လေးစားကြည်ညိုမိပါသည်။ အချို့ ယောဂီများသည် နေရာ ထိုင်ခင်း မရှိတော့သဖြင့် တရားစခန်းမဝင်ရဘဲ ပြန်သွားရခြင်း အတွက် ပဓာနနာယကဆရာတော်မှာ စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသည် ဟုလည်း ကြားသိနေရသည်။

          ဤမျှအထိ ယောဂီများ အုတ်အော်သောင်းတင်း ကြိတ် ကြိတ်ခဲမျှ တရားစခန်းလာဝင်သည့် နေရာကား မည်သည့်နေရာ ပေနည်း။ အင်းစိန်မြို့နယ်၊ စဉ့်ငူရပ်ကွက်၊ အောင်ဆန်းတောရ တပ်ဦးကျောင်းတိုက် ဖြစ်ပါသည်။ အောင်ဆန်းတောရ တပ်ဦး ကျောင်းတိုက်သည် မိုးကုတ်ဝိပဿနာ တရားစဉ်နှင့် လုပ်ငန်းစဉ်ပြန့်ပွားရေး အဖွဲ့ ခွဲအမှတ်စဉ် (၇၇) လည်းဖြစ်ပါသည်။ တစ် နည်းအားဖြင့် မိုးကုတ်ဥပနိဿယခံ တိုက်ခွဲအမှတ် (၇၇) ပင် တည်း။

          ပဓာန နာယကဆရာတော်မှာ မဟာကမ္မဋ္ဌာနာစရိယ ဘွဲ့ တံဆိပ်တော်ရ အောင်ဆန်းတောရ တပ်ဦးဆရာတော် ဘဒ္ဒန္တ သဒ္ဓမ္မကိတ္တိသာရ ဖြစ်ပါသည်။

          ကျွန်တော်သည် ဤရိပ်သာသို့ ယောဂီအဖြစ် ဒုတိယ အကြိမ် ရောက်ခဲ့ရခြင်းပင်။ ပထမအကြိမ်မှာ ဤရိပ်သာ၌ ၂၀၀၁ ခုနှစ်၊ အောက်တိုဘာလက ဖွင့်လှစ်ခဲ့သော ၈၁ ကြိမ်မြောက် ၁၅ ရက် အထူးတရားစခန်းတုန်းက ဖြစ်သည်။ ထိုစဉ်က အမျိုး သားယောဂီ၊ လူဝတ်နှင့်။ ယခု ၈၃ ကြိမ်မြောက်၌ ဒုလ္လဘရဟန်း ဘဝနှင့်။ မိုးကုတ်ဆရာတော်ဘုရားကြီး၊ မိုးကုတ်တရားစခန်း၊အောင်ဆန်းမိုးကုတ်ရိပ်သာ၊ အောင်ဆန်းဆရာတော်တို့ နှင့် ကျွန်တော် မည်သို့ ဆက်စပ် ပတ်သက်လာရပါသနည်း။

          ပုဗ္ဗေစ ကတပုညတာ ရှေးကပြုခဲ့သော ကောင်းမှုတွေ ရှိခဲ့၍ဖြစ်မည်။ အကြောင်းရှိခဲ့၍သာ အကျိုးတွေ ဖြစ်လာရခြင်း ပင်။ မေတ္တာပို့သရာ၌ မြင်အပ်၊ မမြင်အပ်သော သတ္တဝါတွေဟု ရွတ်ဆိုကာ မမြင်အပ်သောသတ္တဝါတွေကိုပင်လျှင် မေတ္တာပို့ရ သလို အကြောင်းကံ၌လည်း မြင်ရ၊ မမြင်ရသော အကြောင်းတွေ အများကြီးရှိနေပေသည်။ ထိုအကြောင်းကြောင်းတွေကြောင့်ပင် လျှင် ကျွန်တော်သည်လည်း ကျေးဇူးတော်ရှင် အောင်ဆန်းဆရာ တော်၏ မေတ္တာရိပ်အောက်သို့ ရောက်ရှိလာခဲ့ရသည်ဟု ဆိုနိုင်ပါသည်။ သို့သော် ကျွန်တော်သည် အောင်ဆန်းဆရာတော်၏ မေတ္တာရိပ်အောက်သို့ ဆရာတော်နှင့် တွေ့ဆုံပြီးပြီးချင်း ချက် ချင်းလက်ငင်း ရောက်ရှိလာသည် မဟုတ်။ ဟိုကောက်ကွေ့၊ သည်ကောက်ကွေ့နှင့် နှစ်အတန်ကြာပြီးခါမှ ဆရာတော်ထံ ရောက်ခဲ့ရခြင်းပင်တည်း။

( ၂ )

          လွန်ခဲ့သော ငါးနှစ်ကျော်ခန့်က ဖြစ်သည်။

          ထိုစဉ်က ကျွန်တော်သည် ဝန်ထမ်းဘဝမှ အငြိမ်းစားမယူ ရသေး။ ဝန်ထမ်းတာဝန်တစ်ဖက်နှင့်လည်း ပေါ်ပြူလာဂျာနယ် ကို တာဝန်ယူစီစဉ်ဆောင်ရွက်နေဆဲ ကာလဖြစ်သည်။ ကျွန်တော် နှင့်အတူ ဆရာဦးဟိန်းလတ်သည်လည်း ပေါ်ပြူလာဂျာနယ်၌ လက်တွဲဖော်အဖြစ် ရှိနေသည်။ တစ်နေ့တွင် ပေါ်ပြူလာဂျာနယ် သို့ ဆရာဦးဟိန်းလတ်၏ မိတ်ဆွေဖြစ်သူ စာရေးဆရာမင်းမောင်မောင်ခင် (သာယာဝတီ) ရောက်ရှိလာသည်။ သူ့နာမည်ရင်းမှာ ဦးအောင်သန်း။ သာယာဝတီသားဖြစ်၍ ကလောင်နာမည်နောက် တွင် ကွင်းစကွင်းပိတ်နှင့် သာယာဝတီဟု ထည့်ထားပုံရသည်။ ဆရာမင်းမောင်မောင်ခင်က ပေါ်ပြူလာဂျာနယ်အတွက် စာမူလာပို့ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့စာမူကိုလက်ခံပြီးသောအခါ ကျွန်တော်၊ ဦးဟိန်းလတ်နှင့် ဆရာမင်းမောင်မောင်ခင်တို့ သုံးဦးသား ဂျာနယ် တိုက်အတွင်း၌ စကားဝိုင်းဖွဲ့ဖြစ်ကြသည်။

          သည်မှာပင် ဆရာ မင်းမောင်မောင်ခင်က ဓာတ်ပုံတွေ ထုတ်ပြလာသည်။ သူ့ပြောဆိုချက်တွေကို ကျွန်တော်တို့ နားစွင့် မိကြသည်။

          “ကျွန်တော်တို့နေတဲ့ အင်းစိန်၊ အောင်ဆန်းဘက်ကို လာ လည်ကြပါလားဗျာ။ ဒါ အောင်ဆန်းတောရ တပ်ဦးကျောင်း တိုက်မှာ သီတင်းသုံးနေတဲ့ ဆရာတော်ပေါ့။ ဒီဆရာတော်က ထူးခြားတယ်ဗျ။ အခု ဒီမှာတွေ့လား၊ ဆရာ့တော့်လက်ထဲမှာ ချိုးကလေးတစ်ကောင် နားနေတာလေ။ ငြိမ်းချမ်းရေးနိမိတ်ပေါ့ ဗျာ။ အဲဒီဆရာတော်ကို ချိုးနားဆရာတော်ဆိုပြီး ခေါ်နေကြတာ ဗျ။ နာမည်ကြီးနေတယ်၊ အချို့ကလည်း “မေတ္တာ ဆရာတော်လို့ ခေါ်ကြတယ်။ ဆရာတို့ တစ်ခါလောက် လာဖူးကြပါဦး”

          သည်မှာပင် ဆရာတော့်ကို ပုံတော်မှတစ်ဆင့် ကျွန်တော် စတင်ဖူးတွေ့ရသည်။ ထူးခြားသည်ဆို၍လည်း စိတ်ဝင်စားသွား သည်။ ပြီးတော့ ဆရာမင်းမောင်မောင်ခင်သည် ဗေဒင်၊ နက္ခတ် ဆိုင်ရာ၌ ဝါသနာထုံ၍ လေ့လာမှုအား များကြောင်း သိရသည်။ ဒါဆိုရင် ဆရာမင်းမောင်မောင်ခင်နှင့် ဆက်စပ်လို့ရရင် “ချိုးနား ဆရာတော်”ဟာလည်း ဂိုဏ်းဘုန်းကြီးတစ်ပါးပါး ဖြစ်ရမည်ပေါ့။ ကျွန်တော် သည်လိုပဲ ကောက်ချက်ချလိုက်မိသည်။ ဆရာဦးဟိန်း လတ်ကလည်း ဗေဒင်၊ နက္ခတ် ဝါသနာထုံသူတစ်ဦးမို့ ဆရာ မင်းမောင်မောင်ခင်နှင့် ဆက်စပ်ကာ “ချိုးနားဆရာတော်”ကို ဖူးချင်နေသည်။ သို့နှင့် ကျွန်တော်တို့သည် ဆရာတော့်ထံ သွား ဖူးနိုင်မည့် နေ့ရက်ကို ရွေးကြရသည်။ အားလုံး အလုပ်ပါးလပ်သည့်ရက်ကို ညှိရသည်။ ဆရာ မင်းမောင်မောင်ခင်ကလည်း ကျွန်တော်တို့လာနိုင်မည့်ရက်ကို တစ်ပါတည်း အဖြေရသွား သဖြင့် ပျော်သွားပုံပင်။

          “ဝမ်းသာတယ်ဗျာ၊ ဆရာတို့လာဖူးမယ်ဆိုရင် တစ်အား ပါပဲ။ ဆရာတော်ကိုလည်း ကျွန်တော် ကြိုတင် လျှောက်ထား လိုက်ပါ့မယ်၊ ဆရာတို့ဖူးပြီးရင် ဆရာတော် ဘယ်လိုထူးတယ် ဆိုတာ ဆရာတို့ သိလာပါလိမ့်မယ်”

          ဆရာမင်းမောင်မောင်ခင် နှုတ်ဆက်၍ ပြန်သွားသောအခါ ကျွန်တော်သည် ဆရာမင်းမောင်မောင်ခင် ပေးထားရစ်ခဲ့သော ဆရာတော့်ပုံတော်များကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်မိသည်။ ဆရာ တော်သည် သက်တော်ကြီးပုံမရသေး။ ငါးဆယ်ပတ်ဝန်းကျင် လောက်ပဲ ရှိဦးမည်။ ပုံထဲတွင် ဆရာတော်သည် ခါးကိုရှေ့ ကိုင်း ရင်း ပြုံးနေလေသည်။ လက်ဖဝါးပေါ်မှာတော့ ချိုးငှက်ကလေး တစ်ကောင် နားနေသည်။ ချိုးငှက်ကလေးသည် ဆရာတော် မေတ္တာကို ယုံကြည်စိတ်ချစွာဖြင့် နားနေဟန်ရှိသည်။ ဦးခေါင်းကို ဆရာတော့်ဘက်သို့ ပင် စောင်းငဲ့ ကြည့်နေသေးတော့သည်။ နောက်ထပ်တစ်ပုံမှာ သစ်ပင်ရိပ်နောက်ခံဖြင့် ဆရာတော် တရား ထိုင်နေသည့်ပုံ။ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး၊ စိုစိုပြည်ပြည်နှင့် တင့်တင့် တယ်တယ်။ ဥပဓိရုပ်တော်မှာ ကြည်လင်ချောမွေ့ ကြည်ညိုဖွယ် ရာအတိ။ ထူးခြားသည်မှာ ဝတ်ရုံထားသော သင်္ကန်း၏ အရောင် မျိုးမဟုတ်။ ယောဂီရောင် မှောင်ပိန်းပိန်းဖြစ်သည်။ သင်္ကန်းရောင်မှောင်ပိန်းပိန်း နောက်ခံကြောင့်လားတော့ မသိ၊ ဆရာတော်၏ အသားအရေမှာ ပိုမိုဖြူစင် ရွှန်းစိုနေပေသည်။

          ထိုစဉ်က ကျွန်တော်သည် သတိပဋ္ဌာန်တရားများကို စတင် အားထုတ်နေသော အချိန်ဖြစ်သည်။ သံယံသရဏံ ဂစ္ဆာမိကို လည်း တန်ဖိုးထား၊ အလေးထားလာတတ်ခါစ ဖြစ်သဖြင့် ကျွန်တော့်စိတ်သန္တာန်၌ သရဏဂုံသုံးပါးအပေါ်၌ ယုံကြည်မှု သဒ္ဓါတရားသည် နိုးကြားရှင်သန်လာခါစ အချိန်လည်းဖြစ်ပါ သည်။ သို့သော် ကျွန်တော့်တွင် ဝိပဿနာဉာဏ်ပညာသည် ထင် သလောက် မဖွံ့ဖြိုး၊ မတိုးတက်သေးပေ။ ဤသည်ကို ကျွန်တော့် ကိုယ်ကျွန်တော်လည်း သိနေပါသည်။ ကျွန်တော်သည် ကျင် လည်ခဲ့ပြီးသော စရိုက်ဟောင်း၊ ဉာဉ်ဟောင်းနှင့် ကျင်လည် လက်စ စရိုက်သစ်၊ ဉာဉ်သစ်တို့ကြားတွင် သွားချည်ပြန်ချည်ဖြင့် ရင်မောနေရသူ တစ်ဦးလည်း ဖြစ်၏။

          သည်တော့ ကျွန်တော့်အာရုံတို့သည်လည်း မငြိမ်သက် လှသေး။ သတိပဋ္ဌာန်တရားကို ထူထောင်အားထုတ်ခါစ ဖြစ် သဖြင့် ဝိပဿနာဉာဏ် ရင့်ကျက်မှုမရှိသေး၍လည်း ဖြစ်သည်။ သို့သော် ထိုအချိန်တွင် ကျွန်တော်ရေးသားသော စာအုပ်တွေ သုံး အုပ်ခန့် ထွက်ပြီးပြီ။ သတိပဋ္ဌာန်တရားတော်ကို ကျွန်တော် အား ထုတ်ဖြစ်နေသည့် အကြောင်းများပါဝင်သော စာအုပ်တွေဖြစ် သည်။ ကျေးဇူးတော်ရှင် မဟာဗောဓိမြိုင် ဆရာတော်ကြီးကို ကျွန်တော်သွားရောက် ဖူးတွေ့မိသည့် ခရီးစဉ်ဆောင်းပါးသည် ကျွန်တော်၏ ပထမဦးဆုံးစာအုပ်ဖြစ်သည်။ မေတ္တာ၊ ဓမ္မ၊ သာသနာ့ အလင်းရောင်တို့၏ အေးမြသောဆွဲငင်အားသည် ခရီးစဉ် အပြီး ကျွန်တော်၏ စိတ်သန္တာန်အပြောင်းအလဲ။

          ဒုတိယစာအုပ်မှာ မမေ့မလျော့သောသတိဖြင့် နေထိုင်ခြင်း။ မဟာဗောဓိမြိုင် ဆရာတော်ကြီးကို ဖူးတွေ့ပြီးသည့်နောက်ပိုင်း မဟာမြိုင်တောရ ဆရာတော်ဦးဇောတိကနှင့် တွေ့ဆုံမိသည်မှ အစ သတိပဋ္ဌာန်တရား အားထုတ်ဖြစ်ခဲ့ပုံများကို ဆရာတော် တရားများနှင့် ယှဉ်တွဲဆက်စပ် ရေးသားထားသည့် စာအုပ်။

          တတိယစာအုပ်မှာ ငြိမ်းချမ်းသောစိတ်ဖြင့် မငြိမ်းချမ်းသော အာရုံများကို ဖြတ်ကျော်ခြင်း၊ ဒါလည်း သတိပဋ္ဌာန်တရားနှင့် ပတ်သက်သော ဆောင်းပါးများပင်။

          စာအုပ်တွေကို ကိုယ်တိုင်ရေးသား၊ ကိုယ်တိုင်ထုတ်ဝေ ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သဖြင့် စာအုပ်ရောင်းရအားတွေကို ကိုယ်တိုင်သိနေရ သည်။ ကျွန်တော်သည် မထင်မှတ်ပါဘဲ ကိုယ်ယုံကြည်တာကို ရေးရင်းဖြင့် စာဖတ်ပရိသတ်အများစု၏ အားပေးမှုကို ခံခဲ့ရပါ သည်။ သူတို့ထံသို့ ကျွန်တော့်စာအုပ်တွေ အုပ်ရေများများ ရောက်ရှိသွားနေတာကို တွေ့နေရသည်။ ကုန်သွားရင် ထပ်ရိုက်၊ ကုန်သွားပြန် တစ်ခါပြန်ရိုက်ဖြင့် ကျွန်တော်၏ နယ်မြေသစ် ရှာဖွေရေးခရီးစဉ်သည် အောင်မြင်သလို ဖြစ်နေတော့သည်။ ထို သည့်အတွက် အားလည်းတက်မိသည်။ အားတက်သဖြင့်လည်း ဆောင်းပါးတွေသည် ဟောတစ်ပုဒ်၊ ဟောတစ်ပုဒ်နှင့် ဂျာနယ် တွေထဲတွင် အပတ်စဉ်ပါနေလေသည်။ ဂျာနယ်ထဲက ဆောင်းပါး တွေ များလာ၍ စာအုပ်တစ်အုပ်စာပြည့်လာလျှင်ပင် ကျွန်တော့်