မောင်သစ်တည် - ခေတ်ပေါ်နိုင်ငံတကာကဗျာရှည်၃ပုဒ်

မြန်မာပြန်သူ၏အမှာ

ဒီကဗျာစာစုမှာ နိုင်ငံတကာကဗျာသုံးပုဒ် ပါပါတယ်။ သုံးပုဒ်စလုံးဟာ ကဗျာရှည်တွေပါပဲ။ တစ်ပုဒ်ကတော့ ဆိုဗီယက် ကဗျာဆရာယက်ဗ်တူရှင်ကိုရဲ့ ဇီမာလမ်းဆုံဆိုတဲ့ ကဗျာဖြစ်ပြီး နောက်နှစ်ပုဒ်ကတော့ အာဖရိက ကဗျာဆရာ ဘာတစ်ရဲ့ လင်ပစ်မ ညည်းချင်း ကဗျာနဲ့ ချီလီကဗျာဆရာ နီရူဒါရဲ့ သစ်ခုတ် သမား နိုးကြားလော့ဆိုတဲ့ ကဗျာတို့ဖြစ်ပါတယ်။

ဒီကဗျာဆရာကြီး သုံးဦးဟာ ထင်ရှားတဲ့ ကဗျာဆရာကြီးများ ဖြစ်သလို အရေးကြီးတဲ့ ကဗျာဆရာကြီးများလည်းဖြစ်ပါတယ်။ ဒီနေ့ခေတ်ပေါ် နိုင်ငံတကာ ကဗျာအကြောင်းပြောရင် သူတို့သုံးဦးကို ချန်လှပ်ခဲ့လို့ မရတဲ့အပြင် ထိပ်ဆုံးက ထားရမယ့် ကဗျာဆရာကြီးတွေချည်းပဲဖြစ်ပါတယ်။ တစ်ခါ သူတို့ကဗျာတွေ ထဲမှာလည်း ခုဖော်ပြထားတဲ့ကဗျာရှည်သုံးပုဒ်ဟာ အရေးကြီးတဲ့ ကဗျာတွေ ဖြစ်ပါတယ်။ သူတို့ကဗျာတွေအကြောင်းကို ပြောရင် ဒီကဗျာတွေကို ချန်လှပ် ထားလို့ မရနိုင်ပါဘူး၊ ထိပ်ဆုံးကထားပြီး ပြောရမယ့် ကဗျာတွေချည်းပါပဲ။

သူတို့ကဗျာတွေမှာ (အထူးသဖြင့် ဒီစာစုငယ်မှာ ဖော်ပြထားတဲ့ကဗျာ တွေဟာ) အတွေးအခေါ်အားဖြင့်လည်း သစ်တယ်။ နိမိတ်ပုံတွေကလည်း သစ်တယ်။ ကဗျာရဲ့ အသက်သွေးကြောဖြစ်တဲ့ ခံစားချက်ကလည်းခေတ်ပြိုင် ခံစားမှုကွေ့ဖြစ် ပါတယ်။ နရီတို့ အသံတို့ကတော့ ကျွန်တော်တို့ကိုယ်တိုင် အင်္ဂလိပ်ဘာသာပြန် ကိုသာ ဖတ်ရတဲ့အတွက် ဘယ်လိုရှိမယ်ဆိုတာကိုတော့ မပြောနိုင်ပါဘူး။ ကဗျာဆိုတာဟာ တကယ်တော့ ဘာသာပြန်လို့ရတာမျိုး မဟုတ်ပါဘူး။ ဝတ္ထုတို့ ဘာတို့စတဲ့ စကားပြေတောင်မှပဲ တကယ်တမ်းပြောရရင် သူ့မူရင်းကို မီအောင် သာသာပြန်လို့ မရပါဘူး။ ကဗျာကျတော့ ပိုပြီးတောင် သိမ်မွေ့ပါတယ်။ အဓိပ္ပာယ် သိရုံလောက်ပဲရတာပါ။ သာသာစကား လှနေပေမဲ့ ကိုယ့်ဘာသာ စကားနဲ့ ပြန်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါကျတော့ လှချင်မှ လှတာပါ။ သူ့မူရင်းစကားလုံးရဲ့ အသံက လှချင်မှလှပေမဲ့၊ သုတိသာယာ ဖြစ်ချင်မှ ဖြစ်ပေမဲ့ ကိုယ့်ဘာသာစကားနဲ့ ပြန်လိုက်တဲ့အခါကျတော့ အသံလှချင် လှနေတာမျိုးတွေ ရှိတတ်ပါတယ်။ ။

ကဗျာကို ဘာသာပြန်လို့ မရနိုင်ဘူးဆိုပြီး ဒီအတိုင်းနေရင်တော့ မပြန်ကြရုံပဲ ရှိတော့တာပါပဲ။ ဒီလိုဆိုရင်တော့ အယူသီးရာ ရောက်လွန်းတယ်လို့ ထင်ပါတယ်။ ဒီအတိုင်းသာဆိုရင် ရုရှားကဗျာကိုလည်း ရုရှားလိုတတ်မှ၊ အီတလီကဗျာကိုလည်း အီတလီလိုတတ်မှ၊ ပြင်သစ်ကဗျာကိုလည်း ပြင်သစ်လို တတ်မှ ဖတ်ရတော့မယ့်ပုံမျိုး ဖြစ်နေတယ်။ ကဗျာကို တခြားဘာသာတစ်ခုကို ပြန်လိုက်တယ်ဆိုကတည်းက မူရင်း နရီနဲ့ မူရင်းအသံဟာ ပါမလာနိုင်တော့ ပါဘူး။ ဘာသာစကားချင်း ဘယ်လောက်ပဲ နီးစပ်သည်ဖြစ်စေ ကဗျာကို တခြားဘာသာ ပြန်လိုက်တယ်ဆိုရင် နရီနဲ့ အသံကတော့ ကျန်ရစ်ခဲ့တော့မှာပဲ။

ဆရာကြီး သခင်ကိုယ်တော်မှိုင်းရဲ့ လေးချိုးကြီးတွေကို နရီရော ကာရန် ရော အသံရော ပါလာအောင် ဘယ့်နှယ်လုပ်ပြီး အင်္ဂလိပ်လို ပြန်လို့ရပါ့မလဲ။ ဆိုပါတော့ မဟာမှိုင်းရဲ့ ပြည်တော်သာ မင်းမနိုင် ရန်ပြိုင်သည့် မဟာလေးချိုးကြီး ထဲက နောက်ဆုံးပိုဒ်ဖြစ်တဲ့ “အင်း ဆိတ်ငြိမ်စတည်းဟူသော အိပ်ချိန်ကျမှ ကပျာကယာ ဆရာရေးလိုက်တဲ့ သော် နိဗိန္ဒဘာဝနာ ကဗျာတေး”ဆိုတဲ့ စာပိုဒ်မျိုးကို နရီရော အသံရော၊ ကာရန်ရော အနက်ရော အကုန်ပါအောင် ဘယ့်နှယ်လုပ်ပြီး ဘာသာပြန်လို့ ရနိုင်ပါ့မလဲ။

ဇော်ဂျီရဲ့ ပိတောက်ပန်းကဗျာထဲက “သူလည်းလေ လောကီသားပေမို့ ကြွားချင်လှပေလိမ့်မယ်”ဆိုတာမျိုးကို ဘယ့်နှယ်လုပ် အပြည့်ရအောင် ဘာသာပြန် နိုင်ပါ့မလဲ။ သူလည်းလေဆိုတဲ့ စကားပိုဒ်ကလေးကို အသံတို့ နရီတို့ပါအောင် မပြောနဲ့ဦး။ အနက်တောင်မှ မနည်းပြန်ယူရမယ်။ သူလည်းလေဆိုတဲ့ စာပိုဒ် ကလေးထဲမှာ ကရုဏာသံ၊ ညည်းသံ၊ အပြစ်ရှိသော်လည်း ခွင့်လွှတ်တဲ့အသံ၊ ကိုယ်ချင်းစာ သံတွေ အားလုံးပါနေတယ်။ ဒီအနက်ကို ရအောင် ဘယ်နှယ်လုပ် ပြန်မလဲ။ အဲ...ခြွင်းချက်တော့ ရှိချင်ရှိမယ်ပေါ့။ ဥပမာ မင်းသုဝဏ်ရဲ့ပျဉ်းမငုတ်တိုမှာ “ဖုထစ်ရွတ်တွ၊ ငှက်လင်းတသို့”ဆိုတဲ့ အပိုဒ်ကို ဆရာကြီး ပါမောက္ခလုစ် ပြန်ထားတာမျိုးကိုတော့ သဘောကျမိရဲ့။ မင်းသုဝဏ်က လင်းတငှက်နဲ့ သစ်မြစ်ကြီးရဲ့ အနိဋ္ဌာရုံသဘောကို “ဖုထစ်ရွတ်တွ” စတဲ့ သံပြတ်တွေ၊ သုတိ သာယာ မဖြစ်တဲ့ အသံတွေနဲ့ ဖော်သွားတယ်၊ ဒါကို ဆရာကြီးလုစ်ကလည်း သံပြတ်တွေ သံထောင့်တွေနဲ့ ဖော်သွားတယ်။ ဒါတောင်မှ နရီလောက်ကိုပဲ ရလိုက်တယ်။ အသံကျတော့ သူ့အသံနဲ့ ကိုယ် အသံ မတူမှ မတူတာ။ အသံရဲ့ အလှချင်းကျတော့ ကွာသွားပြီ။ တွေ့ဖူးသလောက်တော့ ကျွန်တော်ဖြင့် ဒီတစ်ပုဒ်ပဲ သဘောကျသေးတယ်။ မှားရင်လည်း ခွင့်လွှတ်ကြပါ။

ရောဘတ် ဖရော့စ်က “ကဗျာဆိုတာ ဘာသာပြန်လိုက်တာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက် လင်္ကာအဖြစ်ကရော၊ စကားပြေအဖြစ်ကရော ပျောက်ဆုံးသွားတဲ့အရာ”လို့ပြောခဲ့ဖူးတယ်။ အမှန်ပါပဲ။ ဘယ်လောက် ဝီရိယရှိတဲ့ ဘာသာပြန်ဆရာဖြစ်ပေစေ ကဗျာကို ပြန်လိုက်တာနဲ့ အဲဒီကဗျာဟာ မူရင်းကဗျာတော့ မဟုတ်တော့ဘူး။ မူရင်းကို ဘာသာပြန်ထားတဲ့ ကဗျာပဲ ဖြစ်တော့မှာပဲ။ ကဗျာဟာ အတွေးနဲ့ဖွဲ့ ထားတာမဟုတ်ဘူး။ စာလုံးတွေနဲ့ ဖွဲ့ထားတဲ့အရာဖြစ်တယ်။ ကဗျာဟာ (Tonal art)လို့ ခေါ်တဲ့ အသံအနုပညာ၊ သဒ္ဒအနုပညာဖြစ်တယ်၊ ဒါကြောင့် ကဗျာကို ဘာသာပြန်တယ်ဆိုရာမှာ မူရင်းကိုတော့ ဘယ်တော့မှ ဘယ်သူမှ မီမှာမဟုတ်ဘူး။

ဒီတော့ ဒီလို မမီလို့ မတူလို့ ကဗျာကို ဘာသာမပြန်ရတော့ဘူး ဆိုရင်လည်း မပြန်ကြရုံပဲ ရှိကြတော့မှာပဲ။

ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့ ကမ္ဘာ့စာပေလောကမှာ ကဗျာဘာသာပြန်တွေ အများကြီး ပေါ်ထွက်နေတယ်။ ဘာသာစကား တစ်မျိုးလောက်ပဲ တတ်တဲ့လူတွေဟာ ဘာသာပြန် ကဗျာကိုပဲ ဖတ်နေရတယ်။

ကျွန်တော့် အတွေ့အကြုံအရ ပြောရရင် မူရင်းကဗျာကိုတောင်မှ ဖတ်တာနဲ့ ရွတ်တာကို နားထောင်ရတာဟာ မတူပါဘူး၊ ရွတ်တာကို နားထောင် -- ရတာက တချို့ နေရာတွေကို နားမလည်သည့်တိုင် အလွန်နားထောင်လို့ ကောင်းပါတယ်။

တစ်ခါတုန်းက အင်္ဂလိပ်ကဗျာဆရာကြီး ဒီလန်တောမတ်စ်က သူ့ မိတ်ဆွေတစ်ယောက်ကို ရွတ်ပြထားတာကို သူ့ မိတ်ဆွေက ရကော်ဒါနဲ့ဖမ်းထားပါတယ်။ သူရွတ်တာကတော့ အင်္ဂလိပ်လိုပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ သူက ဝေလနယ်သား ဆိုတော့ အသံဝဲနေတဲ့အတွက် တချို့စာလုံးတွေကို ကောင်းကောင်းနားမလည် လိုက်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ နားထောင်လို့ ကောင်းတာတော့ အမှန်ပါပဲ။

ဟိုတစ်လောက ရုရှားကဗျာဆရာ ယက်ဗ်တူရှင်ကို ရန်ကုန်ကို ရောက်လာ လို့ သူကဗျာရွတ်တာကို သွားပြီး နားထောင်ပါတယ်။ သူက “မဟုတ် မြို့တော်နဲ့ အဟုတ်မြို့တော်”ဆိုတဲ့ ကဗျာတစ်ပုဒ်ကို ရုရှားလို ရွတ်ပြတယ်။ ရုရှားလို နားမလည်ပေမဲ့ သူကဗျာရွတ်တာဟာ တော်တော်နားထောင်လို့ကောင်းပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ မျှော်လင့်တာကတော့ အဲဒီမှာ သူနဲ့ ကဗျာကြောင်း စာကြောင်း ပြောရမလားလို့ သွားတာပါ။ ဒါပေမဲ့ အချိန်မရခဲ့လို့ ဘာမှကောင်းကောင်းမပြောခဲ့ရပါဘူး။ မေးခွန်းမေးပါဆိုတော့လည်း အချိန်ကနည်း၊ လိပ်ပတ် လည်အောင်လည်း ပြောချိန်ဆိုချိန် ရမှာမဟုတ်တဲ့အတွက် ဘာမှ မမေးခဲ့ပါဘူး။

ကျွန်တော့်ကိုတော့ သူ့ရဲ့ ဇီမာလမ်းဆုံကို ဘာသာပြန်တဲ့သူအဖြစ် သူသိနေလို့ စကားတစ်ခွန်းနှစ်ခွန်းလောက်တော့ ပြောလိုက်ရပါရဲ့။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်မေးချင်တာတွေကို မမေးလိုက်ရဘူး။ ခု ဘာကဗျာတွေ ရေးနေသလဲ။ ဒီနှစ်မှာ ဘာကဗျာတွေ ထုတ်သလဲဆိုတာလောက်နဲ့ပဲ ပြီးသွားပါတယ်။ ယက်ဗ်တူရှင်ကိုဟာ သူ့တိုင်းပြည်တွင်မကဘဲ ကမ္ဘာအနှံ့မှာအရေးကြီးတဲ့ ကဗျာဆရာကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့အတွက် စာပေအတွေ့အကြုံ၊ ကဗျာအတွေ့ အကြုံတွေကို တော်တော်ပြောနိုင်မှာပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ သူလည်းပြောချိန်ရမသွားပါဘူး။

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူကဗျာရွတ်ပြတာကို နားထောင်လိုက်ရတာကတော့ ကျွန်တော့်အတွက် အတွေ့အကြုံသစ် တစ်ခုလို့ ဆိုရမှာပါပဲ။

ဇီမာလမ်းဆုံကိုရေးတဲ့ ကဗျာဆရာ ယက်ဗ်တူရှင်ကိုဟာ ရုရှားကဗျာဆရာ ဖြစ်ပါတယ်။ ရုရှားကဗျာမှာ ပန်းတွေဝေတဲ့ ခေတ်ကြီးနှစ်ခေတ်ရှိခဲ့တယ်လို့ ပညာရှင်များက ဆိုကြပါတယ်။ တစ်ခေတ်ကတော့ ၁၈၁၀ ခုနှစ်နဲ့ ၁၈၄ဝ ခုနှစ်ကြားကာလ ဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒီခေတ်မှာ ထင်ရှားတဲ့ ရုရှား ကဗျာဆရာတွေ ကတော့ ပွတ်ရှကင်းနဲ့ လဲမွန်တော့ဗ်တို့ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒုတိယခေတ်ကြီးကတော့ ၁၉ဝဝ ပြည့်နှစ်နဲ့ ၁၉၃၀ ခု ကြားကာလဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒီခေတ်ဟာ ရုရှားပြည်မှာ ဇာစနစ်နဲ့ ဆိုရှယ်လစ်စနစ် နှစ်ခုစလုံးကို ဖြတ်သန်းခဲ့ရတဲ့ခေတ် ဖြစ်တယ်။ တစ်ဖက်မှာ စနစ်ဟောင်းရဲ့ အတွေးအခေါ်တွေ၊ အယူအဆတွေ ရှိနေသေးသလို တခြားတစ်ဖက်မှာလည်း ဆိုရှယ်လစ်စနစ်သစ်ရဲ့ အတွေးအခေါ် တွေ ထွန်းကာစပြုလာတဲ့ အချိန်ဖြစ်တယ်။ ဒါကြောင့်မို့ ဒီခေတ်ဟာဖြင့်ရင် ဆိုဗီယက် စာပေမှာ အရေးကြီးတဲ့ကာလဖြစ်တယ်လို့ ဆိုသင့်တယ်။ စာပေနဲ့ ကဗျာလောကမှာ အယူအဆသစ်တွေ၊ အမျိုးအစားသစ်တွေအများကြီး ပေါ်ပေါက် လာခဲ့ပြီး စာပေဝါဒတွေလည်း အမျိုးမျိုး ပေါ်ပေါက်လာခဲ့ကြတယ်။

အထူးသဖြင့် ကဗျာလောကမှာ ဂိုဏ်းတွေအသီးသီးပေါ်ပေါက် လာခဲ့ ကြတယ်။ သင်္ကေတဝါဒဂိုဏ်း၊ အနာဂတ်ဝါဒဂိုဏ်း၊ တည်ဆောက်မှုဝါဒဂိုဏ်း၊ နိမိတ်ပုံဝါဒဂိုဏ်းတဲ့ စုံလို့ပါပဲ။ အဲဒီခေတ်မှာ ပေါ်ပေါက်ခဲ့တဲ့ စာရေးဆရာ၊ ကဗျာဆရာများဟာ တော်လှန်ရေးကြီး မဖြစ်ခင်ကရော၊ တော်လှန်ရေးကြီး ဖြစ်မှရော ဆက်လက်ရေးသားနေတဲ့ ကဗျာဆရာတွေ ဖြစ်ကြတယ်။ ဘလော့၊ ဗရိုင်ယူဆော့ဗ်၊ ပတ်စတာညက်၊ မာယာကော့စကီး၊ အက္ခမာတိုဗား၊ မဲင်ဒယ် ရှတန်၊ ဘာဂရစ်ကီ၊ ယက်ဆီညင်စတဲ့ ကဗျာဆရာများဟာ ခေတ်နှစ်ခေတ်စလုံးကို မီလိုက်တဲ့ ကဗျာဆရာတွေဖြစ်တယ်။ သူတို့အားလုံးဟာ ဆိုဗီယက် ခေတ်သစ်ကြီး ရဲ့ တောင်းဆိုချက်များနဲ့ အညီ ကဗျာတွေကို ရေးခဲ့ကြတယ်။ တစ်နည်းပြောရရင် ဆိုဗီယက်ခေတ်သစ်ရဲ့ ခေတ်ပြိုင်ခံစားမှုတွေကို ရေးဖွဲ့ခဲ့ကြတယ်။

သူတို့အစုဟာဖြင့်ရင် ဆိုဗီယက်ကဗျာရဲ့ ပထမခေတ်သစ်ကို ဖွင့်လှစ်လိုက် တဲ့ ကဗျာဆရာများလို့ ခေါ်သင့်ပါတယ်။

ဆိုဗီယက်ကဗျာရဲ့ ဒုတိယခေတ်ကတော့ ပထမခေတ်လောက်တုန်းကလို သိပ်ပြီး ဝေဝေဆာဆာ မရှိလှဘူး။ ၁၉၃၄ ခုနှစ်လောက်ကျတော့ အက္ခမာတို ဗားရယ်၊ မဲင်ဒယ်ရှတန်ရယ်၊ ပတ်စတာညက်ရယ်လောက်ကလွဲရင် ကျန်တဲ့ကဗျာ ဆရာတွေဟာ ကွယ်လွန်သွားခဲ့ကြတယ်။ သူတို့သုံးယောက်တောင်မှပဲ အရေးကြီး တဲ့ ကိုယ်ပိုင်ကဗျာတွေကို သိပ်မရေးကြတော့ဘဲ ဘာသာပြန်တွေလောက်ပဲ ရေးကြတော့တယ်။ အနှစ်သုံးဆယ်ပိုင်းဖြစ်တဲ့ အဲဒီကာလမှာ ဆိုဗီယက်ကဗျာဟာ စကားပြေနယ်ပယ်လောက် ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ခြင်း မရှိခဲ့ဘူးလို့ ဆိုနိုင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကဗျာဟာ သေမသွားပါဘူး။ ၁၉၃ဝ နဲ့ ၁၉၄၀ ခု တစ်ဝိုက်လောက်မှာ ထင်ရှားတဲ့ ကဗျာဆရာတွေ ပေါ်ထွက်လာခဲ့ပြန်တယ်။ ဇာဘိုလော့စကီး၊

ဗာဒေါ့စကီး၊ မာဂါရီတာ၊ အယ်လီဂါတို့ဟာ ထင်ရှားတဲ့ ကဗျာဆရာတွေ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီနောက်မှာတော့ စတာလင်ရဲ့ အကွပ်အညှပ်ကြီးမှုကြောင့် ဆိုဗီယက် ကဗျာဟာ မှေးမှိန်သွားခဲ့ရပြန်တယ်။

စတာလင် ကွယ်လွန်ခါနီးမှာ အရေးကြီးတဲ့ကဗျာဆရာတွေ ပေါ်ပေါက် လာခဲ့ပြန်တယ်။ အဲဒီအထဲမှာ ခု ဇီမာလမ်းဆုံကို ရေးတဲ့ ကဗျာဆရာ ယက်ဗ် တူရှင်ကိုလည်း ပါခဲ့တယ်။

ယက်ဗ်တူရှင်ကိုဟာ ၁၉၃၃ ခုနှစ်မှာမွေးတယ်။ သူ မွေးတဲ့အချိန်ဟာ ရုရှားပြည်မှာ တော်လှန်ရေးကြီး ပြီးခဲ့ပြီ။ ပြည်တွင်းစစ်ကြီး ပြီးခဲ့ပြီ။ လီနင်လည်း မရှိတော့ဘူး။ ဒါကြောင့်မို့ ယက်ဗ်တူရှင်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရတဲ့ ကမ္ဘာကြီးဟာ အသစ်နဲ့အဟောင်း၊ ဇာစနစ်နဲ့ ဆိုရှယ်လစ်စနစ်၊ မြေရှင် ကျွန်တို့ ပဋိပက္ခ ဖြစ်နေတဲ့ ကမ္ဘာကြီးမဟုတ်တော့ဘူး၊ ယက်ဗ်တူရှင်ကို တွေ့လိုက်ရတဲ့ ကမ္ဘာ ကြီးဟာ ခိုင်မြဲနေတဲ့ ဆိုရှယ်လစ်စနစ်ကြီးဖြစ်တယ်။ ယက်ဗ်တူရှင်ကိုဟာ မျိုးဆက်ဟောင်း ကဗျာဆရာတစ်ယောက်မဟုတ်တော့ဘဲ မျိုးဆက်သစ် ကဗျာဆရာတစ်ယောက်ဖြစ်တယ်။ ဒါကြောင့် သူ့မှာ အသစ်နဲ့အဟောင်းတို့ရဲ့ ပဋိပက္ခက ထင်ဟပ်တဲ့ အတွင်းပဋိပက္ခ မရှိတော့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ မျိုးဆက်သစ်ဟာ ယခင်က လက်ခံထားကြတဲ့ ထုံးစံဟောင်းတွေ၊ အမှန်တရားဟောင်းတွေကို မျက်စိအသစ်၊ အမြင်သစ်နဲ့ကြည့်တဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ယက်ဗ်တူရှင်ကိုဟာလဲ သူ့ရှေ့မှာ ပေါ်ပေါက်ခဲ့တဲ့ ဆိုရှယ်လစ်စနစ်ကြီးကို သူတို့မျိုးဆက်ရဲ့ အမြင်သစ်နဲ့ ကြည့်တယ်။ ဒီမှာတင် ယက်ဗ်တူရှင်ကိုရဲ့ ကဗျာသစ်ဟာ မွေးဖွားလာခဲ့တယ်လို့ ပြောနိုင်တယ်။

သူ့ရဲ့ ကိုယ်ရေးအတ္ထုပ္ပတ္တိကို မေးမြန်းတိုင်း ယက်ဗ်တူရှင်ကိုက သူ့ ကဗျာတွေကို ပြန်ပြီး ရည်ညွှန်းလေ့ရှိပါတယ်။ ဟုတ်ပါတယ်။ သူ့ကဗျာကို ဖတ်ကြည့်လိုက်ရင် သူ့ကလေးဘဝအကြောင်းကို သိနိုင်ပါတယ်။ ယက်ဗ်တူရှင် ကိုဟာ ဆိုက်ဗေးရီးယား မီးရထားလမ်းပေါ်က ဇီမာဆိုတဲ့ မြို့ကလေးမှာ ယူကရိန်း၊ ရုရှားနဲ့ တာတာသွေးက ပေါက်ဖွားလာသူဖြစ်တယ်။ သူ့မျိုးရိုးက လယ်သမားမျိုးရိုးပါပဲ။ ဇီမာလမ်းဆုံဆိုတဲ့ ကဗျာဟာ အသက် နှစ်ဆယ်ပြည့်လို့ သူ့ဇာတိမြို့ကလေးကို ပြန်လာတဲ့အခါမှာ မြင်ရတဲ့အကြောင်းတွေကို ဖွဲ့ထား ပါကယ်။ သူ့အဖေက ဘူမိဗေဒ ပညာရှင်တစ်ဦး ဖြစ်ပါတယ်။ အသက်