မောင်မိုးသူ - အိပ်ဇိုးဒပ်

 

လေယာဉ်ကြီးသည် ပြေးသွား လမ်းကြောင်းအတိုင်း အရှိန် တဖြည်းဖြည်း လျှော့ချ လိုက်ကာ “ဆိုက်ပရပ်မှ ကြိုဆိုပါ၏” ဟူသော ဆိုင်းဘုတ် ရှေ့နားတည့်တည့်လောက် တွင် ရပ်လိုက်၏။

          လေယာဉ် ပြတင်းပေါက်မှ ကြိုဆိုပါ၏ ဆိုင်းဘုတ်ကို ကြည့်ရင်း မတ်ပါကား သည် ရှိတ်စပီးယား၏ အပြည့်အစုံ စကားများကို စဉ်းစားသည်။ အော်သယ်လို ပြဇာတ် ထဲကမှန်းတော့ သူ သိသည်။ အပြည့်အစုံ သူ မမှတ်မိတော့။ သူသည် လေယာဉ်မှ ဆင်းလိုက်၏။

          “လူကြီးမင်းမှာ ဘာပစ္စည်း ကြေညာစရာ ပါပါသလဲ ခင်ဗျား” 

           အကောက်ခွန် အရာရှိက မတ်ကိုကြည့်၍ မေး၏။

           မတ်က ကွင်းထဲ၌ ကစ်တီကို လှမ်းရှာနေ၏။ မတွေ့။ ပါးစပ်ကမူ စိတ်ချဉ် ပေါက်ပေါက်နှင့်

           မချွတ်ရသေးတဲ့ ဘိန်းဖြူက နှစ်ပေါင်ဗျာ၊ ပြီးတော့ အပြာ ပန်းချီကားကတစ်စုံ”

           အကောက်ခွန် အရာရှိသည် အမေရိကန် လူမျိုးတိုင်းမှာ ခပ်ကြောင်ကြောင် ငနဲများပါတကားဟု ကြည့်နေစဉ်မှာပင် ဧည့်ကြိုတစ်ဦးက အနားရောက်လာ၏။ သူက မတ်အား

          “ခင်ဗျား မတ်ပါကား ဟုတ်ပါသလား ခင်ဗျား” 

          “ဟုတ်ကဲ့၊ အမှန်ပါပဲ”

          “မစ္စက်ကစ်တီ ဖရီးမွန့်က မအားလို့ လာမကြိုနိုင်ပါဘူးတဲ့၊ လူကြီးမင်းအတွက် ကရီနီးယားက ဟိုတယ်မှာ အခန်းအဆင်သင့် လုပ်ထားပါတယ် ခင်ဗျာ”

            “ကျေးဇူးပါပဲ ခင်ဗျာ၊ အဲဒီ ဟိုတယ်ကိုသွားဖို့ တက္ကစီတစ်စီး ဘယ်လိုများ ရနိုင်ပါလိမ့်”

          “ကျွန်တော် စီစဉ်ပေးပါမယ် ခင်ဗျာ၊ ခဏကလေး စောင့်ပါ” 

          “ကောင်းပါပြီ ခင်ဗျာ၊ ကျွန်တော် တစ်ခုခု စားသောက်ရင်း စောင့်နေပါမယ်”

           မတ်သည် ကွင်းထဲရှိ စားသောက်ဆိုင်သို့သွားပြီး ကော်ဖီမည်းတစ်ခွက်ကို သောက်နေလိုက်၏။     သူ့အတွေးများမှာ ကစ်တီ၏ အကြောင်းများဖြင့် ပြည့်နေ၏။

          အလိုက်ကမ်းဆိုး သိဟန်မတူသော လူတစ်ယောက်က သူ့ကို သိမြင် မှတ်မိ သွားပြီး အတင်းအဓမ္မ တစ်နေရာရာမှာ တွေ့ဆုံသိကျွမ်းဖူးကြောင်း မိတ်ဆက်နေပြန် ၏။ မတ်သည် အလိုက်အထိုက် ပြန်ပြောရင်း တက္ကစီကား ရပြီဆိုသည်နှင့် အတင်း စကားဖြတ်ကာ ကားပေါ်တက်၍ ကားသယ်ရာသို့ လိုက်ပါခဲ့လေသည်။ မတ်၏ ရင်ထဲကမူ ကစ်တီ အကြောင်းများဖြင့် ပြည့်နေ၏။ သူနှင့် ကစ်တီ မတွေ့ကြရသည်မှာ ရှစ်နှစ်လောက်ရှိပြီ ထင်သည်။ ယခု ပြန်တွေ့ရမည် ဆိုသောအခါ ကစ်တီကို ဘယ်လိုရုပ်၊ ဘယ်လိုပုံနှင့် ဆုံရမည်ကို မှန်းဆ၍ မရနိုင်ဘဲ ဖြစ်နေ၏။

          မတ်နှင့် ကစ်တီတို့မှာ ငယ်ကတည်းက သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ဦး တည်း ငယ်သူငယ်ချင်း ဖြစ်ကြသည်ဟုပြောလျှင် ပြည့်စုံသည် မဟုတ်ပါ။ “ဟို ရှေး အခါက ငယ်သူငယ်ချင်းသုံးယောက် ရှိလေသည်” ဆိုသော သီချင်းထဲကလို တွန်ဖရီးမွန့် ကို ထည့်ရမည် ဖြစ်ပါသည်။ 

          မတ်၊ ကစ်တီနှင့် တွန်တို့မှာ အတူနေ ငယ်သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်ပါသည်။ ကစ်တီသည် အမေရိကန် စရိုက်ဓလေ့ အပြည့်ရှိသူတစ်ဦး ဖြစ်သည်။ ထိုနည်းတူ တွန်သည်လည်း အမေရိကန် အမူအကျင့် အားလုံးရှိသူ ဖြစ်သည်။ မတ်ကမူ တွေဝေသူ။

          မတ်နှင့် တွန်မှာ အထက်တန်းစာမေးပွဲအောင်၍ တက္ကသိုလ်သို့ အတူတက်ကာ တစ်ခန်းတည်း နေကြ၏။ ကစ်တီကမူ အထက်တန်း မအောင်သေး။ တွန်သည် ကစ်တီ နှင့် ခွဲခွာနေရသည်ကို မနေတတ်သလို မတ်အား တတွတ်တွတ် ကစ်တီအကြောင်းချည်း ပြောနေ၏။ ကျောင်းစာသင်နှစ် တစ်ဝက်ကျိုးခါမှ တွန် အနည်ထိုင်သည်။ ကစ်တီ ထံသို့ စာတို၊ စာရှည် လွမ်းရတုတွေ စေရုံသာ လုပ်တော့၏။

          နွေကျောင်းပိတ်သည့်အခါ သူတို့နှစ်ဦး မြို့သို့ အမြန်ပြန်ကြသည်။ မြို့၌ ကစ်တီက မရှိ။ သူ့မိဘများနှင့် ဝိစ်ကွန်ဆင်မြို့သို့ တစ်နွေလုံး အလည်သွားကြသည်။ ကစ်တီ မိဘများအနေနှင့် တွန်နှင့် မနီးစပ်စေလိုသည့် သဘောလား မပြောတတ်။ တွန်နှင့် မတ်တို့ကလည်း အိုကလာဟိုမား ရေနံတွင်းများ၌ နွေရာသီ အလုပ်လုပ်ကြ၏။

          ဒုတိယနှစ်သို့ ရောက်သည်နှင့် တွန် အနည်ထိုင်လာသည်။ တွန်သည် ဘတ် စကက်ဘော အသင်း၏ နာမည်ကြီး ဂိုးသွင်းသမား ဖြစ်လာ၏။ မတ်ကမူ သတင်းစာ - သင်တန်းသားတစ်ဦး ဖြစ်လာလေသည်။

           ထိုစဉ်မှာ ကစ်တီ တက္ကသိုလ်သို့ ရောက်လာ၏။

          ကစ်တီသည် ငယ်ကထက် များစွာ ချောလာလေ၏။ မတ်သည် ကစ်တီကို အကြိမ်တစ်ထောင် တွေ့ ရလည်း မရိုးနိုင်ဟု အမြဲထင်နေသည်။ တွန်ကလည်း ထိုနည်း လည်းကောင်း ဖြစ်နေ၏။ တွန် ဒီဂရီမရမီ တစ်လအလိုတွင် တွန်နှင့် ကစ်တီတို့ ခိုးရာလိုက်ပြေးလေသည်။

          မဆီမဆိုင် တက္ကသိုလ်မှာ ရင်းနှီးခဲ့သူ အယ်လင်နှင့် မတ်ကလည်း တွန်နှင့် ကစ်တီတို့နည်းတူ ခိုးပြေးကြသည်။ သူတို့လေးဦးသား ဖို့ကားအဟောင်းကြီး တစ်စီး နှင့် ခိုးပြေးကြရာ ဟန်းနီးမွန်းကို ကားပေါ်မှာပင် ကုန်ဆုံးခဲ့ကြလေသည်။

           တွန်နှင့် ကစ်တီသည်သူတို့၏လက်ထပ်မှုကိုတွန်ဘွဲ့ရပြီးတစ်နှစ်ကြာသည်အထိဖုံးကွယ်ထားခဲ့ကြသည်။ ထိုအတောအတွင်း ကစ်တီသည် သူနာပြုသင်တန်း တက်လေ၏ ။

          တွန်သည် ကစ်တီကို သိပ်ချစ်သည်။ လင်ယောက်ျားကောင်း ဖြစ်အောင် အစွမ်း ကုန် ကြိုးစားသည်။ တွန်သည် လူထုဆက်သွယ်ရေး ရုံးတွင် အရာရှိငယ် တစ်ဦးအဖြစ် " အမှုထမ်းသည်။ ကစ်တီကကလေးဆေးရုံတွင် သူနာပြုလုပ်သည်။

          သူတို့လင်မယားသည် အခြား အခြားသော အမေရိကန် လူငယ်လင်မယား နည်းတူ အခန်းတစ်ခန်း ငှားနေကြသည်။ နောက် အိမ်ငယ်ကလေးတစ်လုံး ငှားနေကြ သည်။ ကားကလေးတစ်စီး ဝယ်စီးသည်။ ထိုအချိန်တွင် ကစ်တီ၌ ကိုယ်ဝန်ရှိလာ၏။ နောက် သမီးကလေး စန္ဒရာ မွေးဖွားလာ၏။

`           မတ်နှင့် အယ်လင်တို့သည်လည်း တွန်တို့နှင့် မရှေးမနှောင်း လက်ထပ်လိုက် ကြ၏။ သူတို့နှစ်ဦး၏ စရိုက် မတူညီကြခြင်းမှာ စ ကတည်းက ပြဿနာ ဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ဦး၏ အကြားတွင် အမြော်အမြင်ကြီးသော ကစ်တီသာ မဝင်ပါက စလယ်ဝင် ဖင်မမည်းခင် ကွဲကြမည့်ကိန်း။ နံဘေးလူ၏ အကူအညီဖြင့် အိမ်ထောင်တစ်ခု တည် ထောင်ခြင်းသည် ကြာရှည် မခိုင်မြဲနိုင်ပေ။ နောက်ဆုံး မတ်နှင့်အယ်လင်တို့ တရားဝင် ကွာရှင်းလိုက်ကြ၏။ မတ်အနေနှင့် သားသမီး မထွန်းကားသည်ကိုဘဲ ကျေးဇူးတင်ရ မလိုလို။

          အယ်လင်နှင့် ကွဲသွားပြီးနောက် ချည်တိုင် လွတ်သွားသလို မတ်တစ်ယောက် ခြေဦးနှင့်ဒူး တည့်ရာ အရပ်များတွင် သတင်းစာဆရာ တစ်ယောက်အဖြစ် ကြိုးစားရင်း လွင့်မျောနေလေသည်။

          တွန်သည် တာဝန်မပျက် တစ်ပတ်တစ်ခါ မတ်ဆီ စာထည့်သည်။ စာထဲ၌ တွန်၏ တိုးတက်အောင်မြင်မှု ပါစမြဲ။ ကစ်တီ၏ စာများမှာ ကစ်တီ၏ စရိုက်အတိုင်း တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်။ ကစ်တီ၏ စာတိုင်း၌ အယ်လင် ဘယ်ရောက်နေကြောင်း အမြဲထည့်ရေး၏။ နောက်ဆုံး အယ်လင် နောက်အိမ်ထောင်ပြုသွားမှ ထိုဇာတ်လမ်း တစ်ခန်း ရပ်သွားလေ၏။

          ၁၉၃၈ ခု နှစ်စသည် မတ် စန်းလာဘ် တိုးတက်လာသောနှစ် ဖြစ်သည်။ နိုင်ငံခြား သတင်းဌာနတစ်ခုတွင် မတ်အလုပ်ရသည်။ဘာလင်မြို့၌အမှုထမ်းရသည်။ဤတွင်မှမတ်သည်နိုင်ငံခြားသတင်းထောက်ကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်း ပြသ နိုင်ခဲ့လေသည်။ မတ်၏အမည်လည်း သတင်းလောက၌ တဖြည်းဖြည်း ထင်ရှားလာ လေသည်။ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ကြီး ဖြစ်ပွားလာလေသည်။ မတ် တစ်ယောက် ဥရောပတစ်ခွင် တွင် ပြဲပြဲစင်အောင် သတင်းလိုက်နေရ၏။သူ့ဌာနချုပ်ဖြစ်သောလန်ဒန်ရောက်တိုင်းတွန်နှင့်ကစ်တီတို့၏စာတစ်ပုံတစ်ခေါင်းများကစောင့်နေမြဲ ရောက်နေမြဲ။

          ၁၉၄၂ နှစ်ဦးပိုင်းတွင် တွန် မရိန်းတပ်ထဲသို့ ဝင်ရောက် အမှုထမ်းသည်။ မကြာမတင်သော ကာလ၊ တစ်ခုသော ကမ်းခြေတိုက်ပွဲတွင် တွင် ကျဆုံးသည်။

          တွန် ကျဆုံးပြီး နောက်နှစ်လအကြာတွင် သမီးလေး စန္ဒရာ ပိုလီယိုရောဂါနှင့် ကွယ်လွန်လေသည်။ ထိုသတင်း ကြားသည်နှင့် မတ်သည် ရှောင်တခင် ခွင့်ယူပြီး အမေရိကသို့ ပြန်သည်။

          သူ ရောက်သောအခါ ကစ်တီကို ရှာမတွေ့ တော့။ မတ် အစွမ်းကုန်ကြိုးစား၍ ရှာသည်။ ကစ်တီ၏ အရိပ်အယောင်ကိုပင် ရှာ၍မရ။ မတ် ဥရောပသို့ပြန်၍ သတင်းယူရပြန်၏။

          စစ်ပြီးသောအခါ မတ် ကစ်တီကို ရှာပြန်၏။ လုံးဝ အဆက်အသွယ် မရ။

          ၁၉၄၅ ခုနှစ် နိုဝင်ဘာလပိုင်းတွင် နာဇီများကို ခုံရုံးတင်စစ်သည်။ နုရင်ဘတ်သို့ မတ် သတင်းယူ လာရပြန်၏။ ထိုအချိန်၌ မတ်မှာ ထင်ရှားသော သတင်းစာဆရာတစ်ဦး ဖြစ်နေပေပြီ။ မတ်ပါကား၏ သတင်းဆောင်းပါးများမှာ ယုံကြည်လေးစားဖွယ်ရာ ဖြစ်ကြောင်း ကမ္ဘာ့သတင်းဌာနများက ဖော်ပြ ဖတ်ရှုခြင်း ခံရသည်။ 

          အရှေ့အလယ်ပိုင်း စစ်ရေးလှုပ်ရှားမှုများ ဖြစ်လာသောအခါ သတင်းသမား မတ်သည် ပါလက်စတိုင်းသို့ ရောက်လာရပြန်၏။ ထိုစဉ် ဂရိ မိဘမဲ့ ကလေးများဟာ တွင် စွမ်းစွမ်းတမံ ကြိုးစားနေသော အမေရိကန် သူနာပြု ဆရာမလေးတစ်ယောက် အကြောင်း သတင်းရ၏။ ထိုသူနာပြု ဆရာမကလေး၏ အမည်မှာ ကစ်တီဖရီးမွန့် ဖြစ်သည်။

          ချက်ချင်းမတ်စုံစမ်းသည်။သတင်းကသူနာပြုဆရာမကလေးကစ်တီတစ်ယောက်ဆိုက်ပရပ်ကျွန်းမှာ 

အနားယူနေသည် ဟူ၏။တက္ကစီကားသည် လိပ်ခုံးဟိုတယ်ရှေ့သို့ ရပ်လိုက်၏။ အချိန်ကား နေဝင်ဖျိုးဖျအချိန်၊ ဟိုတယ်စာရေးက မတ်ကို အခန်းသော့နှင့် စာတစ်စောင် ပေးသည်။

          

 

           မတ်.....ဒါလင် - 

                     ကိုယ် ဖာမာဂူစတာမှာ ၉ နာရီလောက်ထိ နစ်နေဦးမယ်။

           သိပ် တွေ့ချင်လှပြီ၊ ခွင့်လွှတ်ပြီး စောင့်ပါဦးနော်။

                                                                           ချစ်လျက်

                                                                            ကစ်တီ 

 

          မတ်သည် စာဖတ်ရင်း ပြုံးလိုက်၏။ ဟိုတယ်စာရေးအား

          “ကျွန်တော် ပန်းလှလှတစ်စည်း၊ ဝီစကီတစ်လုံးနဲ့ ရေခဲတစ်ချိုင့်လောက် လိုချင် တယ်ဗျာ”

          “မစ္စက်ဖရီးမွန့်က အားလုံး စီစဉ်ခဲ့ပါတယ် ခင်ဗျား၊ လူကြီးမင်း အခန်းက နှစ်ခန်းဆက်ရက်ပါပဲ၊ ပင်လယ်ကိုလည်း မျက်နှာမူနေပါတယ် ခင်ဗျာ”

          မတ်သည် ဟိုတယ်စာရေး၏ မချိုမချဉ် မျက်နှာကို မမြင်ချင်ယောင် ဆောင်၍ အခန်းသို့ တက်ခဲ့လေသည်။ အခန်းထဲရောက်သည်နှင့် ပစ္စည်းများကို ထုတ်လိုက်သည်။ ရေချိုးသည်။ ပြီး ဝီစကီကို ဖွင့်လိုက်၏။

          အချိန်က ၇ နာရီ ရှိသေးသည်။ နှစ်နာရီ စောင့်ရဦးမည့်သဘော။

          မတ်သည် ဆက်လက်တံခါးကို ဖွင့်၍ ကစ်တီ အခန်းဘက်သို့ ကူးလိုက်၏။ ကစ်တီ၏ ပစ္စည်းကလေးများမှာ သူ့နေရာနှင့်သူ သပ်သပ်ရပ်ရပ်နှင့်။

          မတ်သည် သူ့အခန်းသို့ ပြန်လိုက်ပြီး အိပ်ရာပေါ် လှဲလိုက်၏။ ကစ်တီနှင့် သူတို့နှစ်ဦး နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့သည်မှာ ၁၉၃၈ ခု။ ယခု ၁၉၄၆ ခု ဆိုတော့ ရှစ်နှစ်ကြာခဲ့ ပြီ။ ပရိဒေဝမီး လောင်ကျွမ်းခဲ့သော ကစ်တီတစ်ယောက် ရှစ်နှစ်ခရီးကို ဘယ်ပုံများ ဖြတ်သန်းခဲ့ပါလိမ့်။ ယခုဆိုလျှင် ကစ်တီ၏ အသက်မှာ နှစ်ဆယ့်ရှစ်နှစ် ရှိပေပြီ။

          မတ်၏ရင်မှာ လှုပ်ရှားနေ၏။ သို့သော် ခရီးပန်းမှုနှင့် ဝီစကီ ပေါင်းစပ်ကာ အိပ်ပျော်သွားလေ၏။

ဖန်ခွက်နှင့် ရေခဲ ထိခတ်သံကြောင့် မတ်ပါကား နိုးလာ၏။ မျက်စိနှစ်လုံး ပွတ်သပ်ကာ နံဘေးနံဘီကို ကြည့်လိုက်၏။ '

          “ဘယ်လိုလဲ၊ သိပ် အိပ်မောကျနေသလား” 

           အင်္ဂလိပ်သံ ပီပီသသကို ပထမ ကြားရသည်။ နောက်

          “ကျုပ် တံခါးခေါက်ပြီး ငါးမိနစ်လုံးလုံး စောင့်ပါတယ်ဗျာ၊ နောက်ဆုံး အခန်း စောင့်က တံခါးဖွင့်ပေးလို့ ခင်ဗျားရဲ့ ဝီစကီကိုသောက်ရင်း စောင့်နေတာပါ”

          အသံရှင်မှာ ဗြိတိသျှစစ်တပ်မှ မေဂျာ ဖရက်ကတ်ဒဝဲ ဖြစ်နေ၏။ သူ့လက်ထဲ : မှာ ဝီစကီတစ်ခွက်နှင့်။

           မတ်သည် ရုတ်တရက် ဘာမှမပြောဘဲ နာရီကို ကြည့်လိုက်သည်။ ၈ နာရီ ၁၅ မိနစ်။ သည်တော့မှ မေဂျာအား

          “ခင်ဗျားက ဆိုက်ပရပ်မှာ ဘာလုပ်နေတာတုံး”

          “ဒါ ကျုပ်က မေးရမယ့် စကားဗျာ”

           မတ်သည် ပြုံးလိုက်၏။ မေဂျာ ဖရက်မှာ ဗိုလ်ချုပ် ဘရုစ်ဆပ်သာလင်၏ အတွင်းရေးမှူး ဖြစ်သည်။ ဟော်လန်မှာ ဗြိတိသျှ စစ်ပွဲ တစ်ပွဲ မှားယွင်းခဲ့ပုံကို မတ်ထောက်ပြစဉ်က ပထမအကြိမ် ဆုံခဲ့ပြီး၊ နုရင်ဘတ် စစ်ခုံရုံးမှာ ဒုတိယအကြိမ် ဆုံကြ ဖူးသူများ ဖြစ်သည်။ မေဂျာ ဖရက်သည် သူတို့ ဗြိတိသျှများကို ခပ်စပ်စပ် ဆော်ခဲ့ဖူးသဖြင့် သူ့အပေါ်တွင် သိပ်မကျေနပ်ကြောင်း မတ် သတိရ၏။

           မတ်သည် အိပ်ရာမှ ထ လိုက်ပြီး မျက်နှာသစ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ

          “ကဲ ဆိုဗျာ..... ဖရက်ဒီ၊ ခင်ဗျားအတွက် ကျုပ် ဘာကူညီရမလဲ ပြော”

          “နေ့လယ်က ကျုပ်တို့ ဌာနချုပ်ကို စီအိုင်ဒီက ခင်ဗျား ရောက်လာကြောင်း ဖုန်းဆက်တယ်လေ၊ ဘာကိစ္စလဲ....”

          “ဘုရားရေ၊ ခင်ဗျားတို့ကလည်း မယုံသင်္ကာ ရှိတတ်ရန်ကောဗျာ၊ ကျုပ်က ပါလက်စတိုင်းကို သွားမလို့၊ ဒီကို အလည်ဝင်လာတာ”

          “ဟုတ်ပါပြီလေ၊ ဒါကလည်း တရားဝင် လာတွေ့တာ မဟုတ်ပါဘူး၊ ရုတ် တရက်မို့ မောင်ရင် ဘာများ စပ်စုနေဦးမလဲလို့ မေးချင်တဲ့ သဘောလောက်ပါ။ အရင် တစ်ခါ တွေ့ခဲ့ကြတုန်းက အတွေ့အကြုံအရ ဆိုပါတော့”

          “ဪ ဖရက်ဒီရယ်၊ အမှတ်သညာကလည်း တယ်ကြီးပါလား၊ နေပါဦး၊ ဒီ ဆိုက်ပရပ်မှာ ခင်ဗျားတို့ ဘာတွေများ မဟုတ်တာ လုပ်နေကြလို့လဲ”

          “အပိုတွေ လုပ်မနေပါနဲ့လေ၊ ဆိုက်ပရပ်ကို ကျုပ်တို့ ဗြိတိသျှ ပိုင်တယ်။ ခင်ဗျား ဘာလုပ်ဖို့ လာတာလဲ ဆိုတာ ဖြေရုံပါပဲ”

          “သော် ခက်လိုက်တာဗျာ၊ ကျုပ် ပြောပြီးပြီကော၊ အလည်လာတာပါလို့၊ မိတ်ဆွေဟောင်း တစ်ယောက်နဲ့လည်း တွေ့ဖို့”

          “ဘယ်သူနဲ့လဲ” 

          “ကစ်တီဖရီးမွန့် ဆိုတဲ့ မိန်းကလေးဗျာ”

          “ဪ သိပြီ သိပြီ၊ သူနာပြုဆရာမ ချောချောကလေး မဟုတ်လား၊ တစ်နေ့က ဘုရင်ခံ ဧည့်ခံပွဲမှာတောင် ဆုံလိုက်မိသေး ထင်ပါရဲ့”

          “ဟေ့လူ၊ ခင်ဗျား တောင်တောင်အီအီ လျှောက်တွေးမနေနဲ့၊ ကျုပ်တို့က လွန်ခဲ့တဲ့ အနှစ်အစိတ်လောက်က သူငယ်ချင်းတွေဗျာ။ ကဲ .. တခြား မေးစရာမရှိရင် ကြွ” မေဂျာဖရက်ဒီသည် ထိုင်ရာမှ ထလိုက်၏။