မောင်နေဝင်း - ချီဂွေဗားရား၏တော်လှန်ရေးအတွေ့အကြုံများ

ရိုဆာရီယိုမှ ကျူးဘားသို့

          အာနက်စတို ချီဗွေဗာရာကို အာဂျင်တီးနားနိုင်ငံ၏ အရေးအပါဆုံး မြို့တော်တစ်ခုဖြစ်သော ရိုဆာရီယို၌ ၁၉၂၈ ခုနှစ်၊ ဇွန်လ ၁၄ ရက်နေ့ညတွင် မွေးဖွားခဲ့လေသည်။ အသက် (၂) နှစ်အရွယ်တွင် ပန်းနာရောဂါ စွဲကပ်ခဲ့လေ ရာ ကုသ၍မရနိုင်သော ဤပန်းနာရောဂါ၏ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှု၊ စိတ်အင်အား ငယ်မှုနှင့် ပြင်းထန်သော အသက်ရှူသံသည်ကား ကျောင်း၏ စာသင်ခန်းများ၊ ဆီယာရာမစ္စထရာ၏ အလယ်ဗဟိုနှင့် လက်တင်အမေရိကတောတောင်များ အထိ သူနှင့်အတူ တကောက်ကောက်ပါနေခဲ့လေသည်။ ။

          အိုင်ယာလန်နှင့် စပိန်မိသားစုတို့မှ ဆင်းသက်လာခဲ့သော သူ့မိဘအမျိုး များဖြစ်ကြလေသည်။ မြို့ပြအင်ဂျင်နီယာ အာနက်စတို ငွေရောင် (ဘီ) နှင့် စီလီယာဒီလာဆာနာတို့မှာ ဗျူနိုအေရီမြို့သို့ ပြောင်းရွှေ့ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ရ တော့သည်။

          (၄) နှစ်သားအရွယ်မှာ အာနက်စတိုလာမြို့ရဲ့ ရာသီဥတုဒဏ်ကို မခံ နိုင်တော့ဘူး၊ သူ့အဖေဟာဆိုရင် အာနက်စတိုရဲ့ အိပ်ရာပေါ်မှာ ထိုင်ရက်သား အိပ်ရတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ဖအေ့ရင်ခွင်မှာ ခေါင်းမှီပြီးအိပ်မှ ပန်းနာ က သက်သာရာရတာကိုးဟု စီလီယာကပြောလေသည်။ အာနက်စတို၏ ရော ဂါမှာ သက်သာသည်မရှိ။ ဆိုးသည်ထက်သာ ဆိုးလာသည်။ သူ့ရောဂါကို ကု ဖို့မလွယ်ဟု ဆရာဝန်တွေက ပြောကြားသည်။ ရာသီဥတုအပြောင်းအလဲ လုပ် ပေးရမည်ဟုဆိုကြသည်။

          ထွေဗာရာတို့မိသားစု တစ်ဖန် ရွှေ့ပြောင်းကြရပြန်၏။ ကော်ဒိုဘာသို့ ရောက်လာကြရာ ဤမြို့တွင် ကလေးငယ်၏အခြေအနေ တိုးတက်ကောင်းမွန် လာသည်။ ရောဂါအထလည်း လျော့ပါးလာသည်။ ပြည်နယ်တစ်နယ်လုံး ခရီး သွားရင်း၊ ရွှေ့ပြောင်းရင်း အယ်လ်တာဂရေစီယာတွင် အခြေချလိုက်ကြသည်။

          သားအကြီးဆုံး အသက် (၈) နှစ်မတိုင်မီ မစ္စက်ကွေဗာရာထံသို့ ပညာ ရေးဝန်ကြီးဌာနက စာတစ်စောင်ပို့ပေးလိုက်၏။ ယင်းစာတွင် သူ့သားဖြစ်သူ အသက် (၇) နှစ်ရှိ အာနက်စတိုသည် မည်သည့်မူလတန်းကျောင်းတွင်မှ မှတ် ပုံမတင်သေးကြောင်းဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။

          “ကျွန်မက ချင်ချင်း စာပြန်လိုက်တာပေါ့၊ ကလေး စာရေးတတ်၊ ဖတ် တတ်ဖို့ သူတို့ ဒီလောက်ဂရုစိုက်တာကို ကျွန်မ ဂုဏ်ယူတယ်လေ၊ ကျွန်မကတော့ သူတို့ အေ-ဘီ-စီ-ဒီ သင်ပေးပါရဲ့၊ ကျောင်းတော့ မတက်နိုင်ရှာသေး ဘူး၊ ဒီပန်းနာကြောင့်ပေါ့၊ ဒုတိယနဲ့ တတိယတန်းတွေမှာပဲ သူ ကျောင်းမှန်မှန် တက်နိုင်ပြီး ပဉ္စမတန်းနဲ့ ဆဋ္ဌမတန်းတွေကြတော့ တက်လိုက်ပျက်လိုက်ပဲ။ သူ့ညီတွေ ညီမတွေက သင်ခန်းစာတွေ ကူးလာပေးရတယ်။ အဲဒါကို သူက အိမ်မှာ ကျက်တယ်”

          ထို့နောက် အထက်တန်းကျောင်းသို့ ရောက်လာသည်။ အဖော်ကျောင်း သားများဖြင့် ပြည့်ညပ်နေသော မော်တော်ကားသေးသေးလေးဖြင့် နေ့စဉ် ကော်ဒိုဘာသို့သွားရသည်။ ကားမောင်းသူကား စီလီယာဒီလာဆာနာပင်တည်း။

          သူသည် မြို့၏ ရပ်ကွက်ကောင်းတစ်ကွက်ရှိ “နီဒီယာ” ဂေဟာတွင် နေထိုင်ခဲ့သည်။ ထိုအချိန်ကား ပျော်စရာလည်းကောင်း၊ စီးပွားရေးကလည်း ဖွံ့ဖြိုးသောအချိန်ဖြစ်သော်လည်း ယင်းနောက်ပိုင်း၌ အခြေအနေပြောင်းလဲ လာသည့်အတွက် မြို့စွန်ရှိ သူ့မိခင်ပိုင် ခြံကျယ်ကြီးတစ်ခုကို ရောင်းချလိုက် ပြီး နောက် မြို့တော်သို့ ပြောင်းရွှေ့ခဲ့ပြန်၏။ အာနက်စတိုအတွက် နေစရာ အခန်းတစ်ခန်းနှင့် ထမင်းလခပေးစားစရာ အနေအထားမျိုး ရရှိလေသည်။ သို့သော် သူ့မိသားစု၏ ငွေရေးကြေးရေး အခြေအနေမှာ ငွေသုံးနိုင်လောက်အောင် ချောင်လည်ခြင်းမရှိတော့သဖြင့် ပထမဦးဆုံးသော အလုပ်တစ်ခုကို ရှာရပေတော့သည်။

          သူကား အရွယ်ရောက်နေပေပြီ။ သူသည် လွတ်လပ်၏။ သတိရှိ၏။ စာကြမ်းပိုးဖြစ်၏။ ပိုင်းပိုင်းပြတ်ပြတ်လည်း ဖြစ်လာ၏။ ချူချာလှသောရောဂါ အဖြစ်မှ ခက်ခဲပင်ပန်းစွာ ရုန်းထွက်လာရပြီးနောက် သူ့ညီ ရိုဘာကိုအပြင် အခြားသူများနှင့် အားကစားလေ့ကျင့်သည်။ သူ့တွင် ညီအစ်ကိုသုံးယောက် အပြင် စီလီယာ၊ အင်နာမာရီယာ၊ ဂျူအန်မာတင် စသော ညီမသုံးယောက် ရှိ သေးသည်။

          အာတာလ်ယာ အားကစားကလပ်တစ်ဝိုက်မှ ငွေဗာရာကို အချို့သောအားကစားသမားများ ယခုအထိ မှတ်မိနေကြသေးသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ကွင်း ထဲမှထွက်၍ အငွေ့ရှူကိရိယာကလေးကို အသုံးပြုတတ်သေးသည်။ စာအုပ် တွင်လည်းကောင်း၊ အားကစားတွင်လည်းကောင်း၊ စိတ်ဝင်စားခဲ့သည့်အတွက် စိတ်ဓာတ်ရော၊ ကိုယ်ခန္ဓာ၌ပါ ထုသားပေသား ရလာခဲ့သည်။

          ၁၉၄၀ ခုနှစ်၊ အထက်တန်းကျောင်း၌ရှိစဉ်ကပင် ယခု ဓာတုဗဒပညာ ရှင် ဖြစ်နေသည့် အယ်လ်ဘာတိုဂရာနာဒိုနှင့် ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်လာသည်။ အယ်လ်ဘာတိုမှာ နောက် ၃ နှစ်အကြာတွင် ဒီဂရီရခဲ့လေသည်။

          ၁၉၅၁ ခုနှစ်၊ ဒီဇင်ဘာလ ၂၉ ရက်နေ့တွင် ချီနှင့် ဂရာနာဒိုတို့သည် မော်တော်ဆိုင်ကယ်တစ်စီးဖြင့် ခရီးရှည်ထွက်ကြ၏။ ပစိဖိတ်ကမ်းခြေအထိ ခရီးထွက်ရန် သူတို့ ဆုံးဖြတ်ထားကြသည်။ ခွေဗာရာက လက်တင်အမေရိက တိုက်တစ်ခွင် ပြဲပြဲစင်အောင် သွားချင်သည်။ ဤတိုက်အကြောင်း သိချင်သည်။ ဤတိုက်ကြီးကို အောင်နိုင်သူများမရောက်လာမီ အချိန်ကာလကစ၍ တည်ရှိ ခဲ့သော ရှေးဟောင်းယဉ်ကျေးမှုကို ရှာဖွေလိုသည်။ ပြည်သူတွေကို ကြည့်မြင် လိုသည်။ ခရီးသွားလိုသည်။ ခြေလျင်ပဲ သွားရ သွားရ သွားလိုသည်။

          ၁၉၄၄ ခုနှစ် အကုန်တွင် ငွေဗာရာမိသားစုသည် ဗျူနိုအေရီသို့ ပြောင်း ရွှေ့ခဲ့ကြ၏။ အာနက်စတိုက စာဆက်သင်သည်။ သင်္ချာတွင် စိတ်ဝင်စားသူ ဖြစ်သည့်အတွက် အင်ဂျင်နီယာဖြစ်လာလိမ့်မည်ဟု သူတို့ဘဝတူ ကျောင်း သားတွေက ယူဆကြသည်။ သို့သော် ဆေးကျောင်း၌ စာရင်းသွင်းလိုက်ပြီဟု မိတ်ဆွေတွေကို သူ ပြောပြသောအခါ မိတ်ဆွေတွေက အံ့အားသင့်ကြရ လေသည်။

          ဂရာနာဒိုနှင့်အတူ ခရီးမထွက်မီ သူသည် နိုင်ငံ၏မြောက်ပိုင်းနှင့် အနောက်ပိုင်းသို့ သွားရောက်ခဲ့လျက် သူ စိတ်ဝင်စားသော ကိုယ်ရေပြားရောဂါ နှင့် အခြားအပူပိုင်းဆိုင်ရာ ရောဂါများကို လေ့လာခဲ့သည်။ တစ်ကြိမ်တွင် နိုင်ငံ၏ တစ်ဖက်စွန်းမှ အခြားတစ်ဖက်စွန်းအထိ ဘိုင်စကယ်ဖြင့် ခရီးထွက် ခဲ့ဖူးသည်။

          ဂရာနာဒိုနှင့် အာနက်စတိုတို့သည် စင်တီယာဂို ဒီ-ချီလီသို့ ရောက်ရှိ ခဲ့ပြီးနောက် ကုန်းမြင့်ဒေသများကို ခြေလျင်ဖြတ်ကျော်ကြသည်။ “အဲဒီခရီးဟာ ပြည်သူတွေကို သိနားလည်ဖို့ အခွင့်အလမ်းတစ်ခု ကျွန်တော်တို့ကို ပေးလိုက် တာပါပဲ၊ ငွေစကလေး အနည်းအကျဉ်းလောက်ရအောင် အလုပ်လုပ်၊ အဲဒီလို လုပ်ပြီး ပြီလားဆို ခရီးဆက်ထွက်ကြတယ်။ သင်္ဘောကုန်တင် ကုန်ချအလုပ်သမား၊ အထမ်းသမား၊ သင်္ဘောသား၊ ဆရာဝန်၊ ပန်းကန်ဆေး စတဲ့အလုပ် တွေကို ကျွန်တော်တို့ လုပ်ခဲ့ကြတယ်။ အာလူးဆွတ်တဲ့အလုပ်ရော၊ တခြား တောက်တိုမယ်ရအလုပ်မှန်သမျှ ကျွန်တော်တို့အကုန်လုပ်တာပဲ၊ ကဲ .. ကျွန် တော်တို့ နှစ်ယောက်က ယူနီဗာစီတီက ဒီဂရီနဲ့ တစ်ယောက်ကတော့ ဘွဲ့ရ ခါနီး ဆရာဝန်”

          ပီရူးသို့ သူတို့ရောက်လာကြသည်။ ကိုယ်ရေပြားရောဂါကု ဆေးရုံ တစ်ရုံသို့ သွားရောက်လိုလှသော ဆန္ဒဟောင်းလည်း ပြည့်ဝခဲ့လေပြီ။ ထွေဗာ ရာသည် နောက်ပိုင်းတွင် ကိုလံဘီယာနိုင်ငံထဲသို့ စီးဝင်သော မြစ်တစ်မြစ်၏ မြစ်ကြောင်း ပြောင်းသွားအောင် ကိုယ်ရေပြားရောဂါသည်များက ရေကာတာ တစ်ခု ဆောက်လုပ်ကြသည့် ပီရူးပြည်၏ တောတောင်များအလယ် ဗဟိုအထိ ရောက်အောင် သွားခဲ့ကြ၏။

          ခရီးသွားလာရေးနှင့် စပ်လျဉ်းသော စာရွက်စာတမ်းများ၊ ငွေကြေး ကိစ္စများ၊ နိုင်ငံကူးလက်မှတ်များအတွက် ပြဿနာတွေကလည်း မကြာခဏ ပေါ်ပေါက်နေသည်။

          “အီကွေဒေါမှာဆိုရင် ကျွန်တော်တို့ဟာ ဘောလုံးနည်းပြဆရာ အလုပ် လုပ်ခဲ့ရတော့ လေယာဉ်လက်မှတ်ဝယ်နိုင်လောက်တဲ့ငွေကိုရတယ်၊ ဘိုဂိုတာ ကျတော့ ကျွန်တော်တို့ကိုနှင်ထုတ်တယ်” ဟု ဂရာနာဒိုက ပြန်ပြောပြသည်။

          ကျောင်းသားများက အချင်းချင်းငွေစုကာ ထောက်ပံ့သည့်အတွက် ဗင်နီဇွဲလားသို့ ခရီးဆက်နိုင်ခဲ့ကြသည်။ ဂရာနာဒိုက ဗင်နီဇွဲလားတွင် နေရစ် ခဲ့ပြီး အာနက်စတိုက မြင်းတွေအပြည့်တင်ဆောင်လာသော ကုန်တင်လေ ယာဉ်ဖြင့် မီယာမီသို့ ခရီးဆက်ခဲ့သည်။ မီယာမီတွင် နှစ်ရက်ခန့်သာနေရန် စိတ် ကူးသော်လည်း တစ်လကြာသွားသည်။ မီယာမီတွင် ရှိနေစဉ် သူသည် ငွေကို အလွန်ချွေတာ၏။ စာကြည့်တိုက်တွင် စာဖတ်ကာ တစ်နေ့လျှင် နွားနို့၊ ကော် ဖီကို တစ်ကြိမ်သာသောက်ရင်း ဖြစ်သလိုနေထိုင်ခဲ့သည်။

          ဗျူနိုအေရီသို့ ပြန်အရောက်တွင် စစ်မှုထမ်းရန် ဆင့်ခေါ်သော်လည်း စစ်မှုထမ်းရန် မသင့်လျော်ဟုသတ်မှတ်ခြင်းခံရသည်။ ဘွဲ့ရပြီးလျှင် ဆင့်ခေါ် မည်ဟု သူ့ကိုပြောလိုက်ကြသည်။

          သူ၏ အံ့ဖွယ်အလီလီ လေ့လာသင်ကြားမှု၊ စွမ်းဆောင်မှု၊ ပါးရည် နပ်ရည် ရှိမှုတို့ကြောင့် တစ်နှစ်မျှမရှိသော အချိန်ကာလအတွင်း ဘာသာရပ် ပေါင်း (၁၁) သို့မဟုတ် (၁၂) ဘာသာကို အောင်မြင်ခဲ့သည်။ ၁၉၅၃ ခုနှစ်၊မတ်လတွင် ဆရာဝန်ဘွဲ့ရသည်။ ထိုအချိန်၌ အသက် ၂၅ နှစ်ရှိပေပြီ။ သက် ဦးဆံပိုင်စနစ်အားလုံးကို တက်ကြွရဲရင့်စွာ ဆန့်ကျင်သူဖြစ်နေလေပြီ။ လက် တင်အမေရိက အင်ဒီယန်းလူမျိုးများ နေရထိုင်ရသော အခြေအနေ အရပ်ရပ် နှင့်ပတ်သက်သည့် ကြောက်ရွံ့ တုန်လှုပ်ဖွယ်အဖြစ်မှန်ကို သိမြင်နေသူဖြစ်ရာ ဤလူမျိုးများအတွက် အလုပ်လုပ်ရန် သူ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သူသည် ဂရာ နာဒို စောင့်ဆိုင်းနေသည့် ကာရာကပ်(စ်) မြို့သို့ပြန်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။ ကို ဘိုဘလန်ကို ကိုယ်ရေပြားရောဂါကုဆေးရုံတွင် အလုပ်ဝင်ရန် သူ ရည်ရွယ် ထားခဲ့သည်။

          သူသည် မည်သူ့ထံကမှ ငွေကြေးတစ်ပြားတစ်ချပ် တောင်းခံခြင်းမပြု ဘဲ ဗျူနိုအေရီမှ မီးရထားဖြင့် ထွက်ခွာလာခဲ့၏။ အီကွေဒေါသို့ အရောက်တွင် ရှေ့နေရီကာဒိုရိုက တကယ်ကြည့်ဖူးရောက်ဖူးရမည့် နေရာမှာ ဂွါတီမာလာ ဖြစ်သည်ဟု သူ့ကို နားချသည်။

          ၁၉၅၃ ခုနှစ်၊ ဒီဇင်ဘာလတွင် ဂွါတီမာလာသို့ သူရောက်လာသည်။ ထို့နောက် မက္ကဆီကိုမြို့သို့သွားသည်။ ထိုမှတစ်ဖန် “ဂရန်မာ”ရွက်လှေဖြင့် ကျူးဘားသို့ ထွက်ခွာခဲ့လေသည်။

          (ဤတစ်ပိုင်းတစ်စ ကိုယ်ရေးရာဇဝင်မှာ ၁၉၆၇ ခုနှစ်၊ အောက်တိုဘာ လ ၂၄ ရက်နေ့ထုတ် ကျူးဘားအပတ်စဉ် “ဂရန်” တွင် ဖော်ပြပါရှိပါ သည်။)

အယ်လ် - ပါတိုဂျို

         လွန်ခဲ့သော ရက်အနည်းငယ်အတွင်း ဂွါတီမာလာ မျိုးချစ်အချို့ သေ ဆုံးသည့်သတင်းများကို ဆောင်ကြဉ်းလာသော ကြေးနန်းတစ်စောင် ရောက် လာသည်။ ၎င်းတို့အနက်တွင် ဂျူလီယိုရိုဘာတိုကက်ဆီရက်ဗေလီလည်း ပါဝင် သည်။

          တိုက်ကြီးတစ်တိုက်လုံးကို လွှမ်းခြုံထားသည့် လူတန်းစားစစ်ပွဲများ အလယ်၌ တော်လှန်ရေးသမားတစ်ယောက်၏ ဤခက်ခဲသောအလုပ်တွင်သေခြင်းတရားဟူသည် မကြာခဏတွေ့ရမည့် တိုက်ဆိုင်မှုတစ်ရပ်သာ ဖြစ် သည်။ သို့ရာတွင် မိတ်ဆွေတစ်ယောက်၊ အခက်အခဲကာလအတွင်းမှ ရဲဘော် တစ် ယောက်၊ အချိန်ကောင်းကို အိပ်မက်အတူမက်ခဲ့သူတစ်ယောက် သေဆုံး ခြင်းကား ကြားရသူတို့အတွက် နာကြည်းစရာသာ ဖြစ်ပေသည်။ ဂျူလီယိုရို ဘာတိုကား ကြီးမြတ်သော မိတ်ဆွေလည်း ဖြစ်သည်။ သူသည် ပိန်ပိန်ပါးပါး နှင့် အရပ်ပု၏။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့က သူ့ကို “အယ်လ်ပါတို” ဟု ခေါ် ဝေါ်ကြ၏။ ယင်းကား “အပုလေး” သို့မဟုတ် လူလေးဟု အဓိပ္ပာယ်ထွက် သော ဂွါတီမာလာ ဘန်းစကားတည်း။

          အယ်လ်ပါတိုဂျိုသည် မက္ကဆီကို၌ရှိနေစဉ် ကျွန်ုပ်တို့ တော်လှန်ရေး မီး ရှူးသန့်စင်ဖွားမြင်သည်ကို မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ တွေ့သွားရသူဖြစ်ပြီး ကျွန်ုပ် တို့နှင့် သူ့ဆန္ဒအလျောက် လာရောက်ပူးပေါင်းခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် ကျွန်ုပ် အတွက် ဂုဏ်ယူစရာပါဝင်ခွင့် ရရှိထားခဲ့သော အမျိုးသား လွတ်မြောက်ရေး၊ တိုက်ပွဲ အတွင်းသို့ နောက်ထပ် နိုင်ငံခြားသားများအား ဆွဲသွင်းရန် ဖီဒယ်လ် က မလိုလားချေ။

          တော်လှန်ရေးအောင်ပွဲခံပြီးနောက် ရက်အနည်းငယ်အတွင်း အယ်လ် ပါတိုဂျိုသည် သူပိုင်ပစ္စည်းပစ္စယကလေးများကို ရောင်းချကာ အဝတ်အစားသေတ္တာငယ်တစ်လုံးဖြင့် ကျူးဘားသို့ ရောက်လာခဲ့၏။ သူသည် အုပ်ချုပ်ရေး ဌာန များစွာတို့တွင် အလုပ်လုပ်ခဲ့ပြီး အိုင်၊ အင်၊ အာ၊ အေ (အမျိုးသား လယ် ယာမြေ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသိပ္ပံ) စက်မှုတပ်ဆင်ရေးဌာန၊ အုပ်ချုပ်ရေးအဖွဲ့ ၏ ပထမဆုံးသော အကြီးအကဲဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် သူ့အလုပ်တွင် သူ မပျော် ပိုက်။ အခြားတစ်ခုခုကို သူ စောင့်မျှော်နေသည်။ သူ့ဇာတိနိုင်ငံ လွတ်မြောက် ရေးအတွက် နည်းလမ်းရှာဖွေနေသည်။

          တော်လှန်ရေးသည် ကျွန်ုပ်တို့အားလုံးကဲ့သို့ပင် သူ့ကိုလည်း လုံးဝဥဿုံ ပြောင်းလဲစေခဲ့၏။ ဆုံးရှုံးမှုဟူသည်ကို ပြည့်ပြည့်ဝဝ နားမလည်သေးဘဲ ဂွါတီ မာလာမှ ထွက်လာသော စိတ်မာန်တက်နေသည့် ဤလူငယ်သည် ယခုမူ စိတ် ဓာတ် တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် တော်လှန်ရေးသမားအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲခဲ့လေပြီ။

          အာဘင့်ဇ်ကျဆုံးပြီးနောက် လအနည်းငယ်ကြာ ဂွါတီမာလာမှ ထွက် ပြေးကြရင်း မီးရထားပေါ်၌ ကျွန်ုပ်တို့ ပထမဆုံးတွေ့မိကြသည်။ တာပါချူလာ သို့ ကျွန်ုပ်တို့ သွားကြခြင်းဖြစ်သည်။ ၎င်းမှတစ်ဆင့် မက္ကဆီကိုစီတီသို့ ရောက် နိုင်မည်။ အယ်ပါတိုကျိုမှာ ကျွန်ုပ်ထက် အသက်ငယ်စေကာမူ မကြာမီအတွင်း မှာပင် ကျွန်ုပ်တို့သည် အစဉ်ထာဝရ ချစ်ခင်ရင်းနှီးမှုတစ်ရပ်ကို ထူထောင်မိ ခဲ့ကြသည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ချီယာပတ်စ်မှ မက္ကဆီကိုစီတီသို့ အတူတကွ သွား ကြ၏။ ငွေကြေးဟူ၍ တစ်ပြားတစ်ချပ်မှမရှိသော အရေးနိမ့်နေသော လူများ ပီပီ ပြဿနာတွေကို ကျွန်ုပ်တို့အတူတကွ ရင်ဆိုင်ကြ၏။ ရန်လိုမုန်းတီးမှု မရှိစေကာမူ စိမ်းကားသော ဘဝဝန်းကျင်တွင် အသက်ရှင်နေနိုင်ရန်အလို့ငှာ အတူတကွ အလုပ်လုပ်ကြရ၏။

          အယ်လ်ပါတိုဂျိုတွင် ပိုက်ဆံမရှိ။ ကျွန်ုပ်တွင်လည်း အနည်းအကျဉ်းမျှ ရှိလေရာ ယင်းငွေဖြင့် ကင်မရာတစ်လုံး ဝယ်လျက်၊ မြို့တော်၏ ပန်းခြံများ အတွင်း၌ လူတွေကို ဓာတ်ပုံရိုက်ပေးသည့် တရားမဝင်သော အလုပ်(") လုပ် ကြသည်။ ကျွန်ုပ်တို့နှင့်အတူတကွ အလုပ်လုပ်သူမှာ မက္ကဆီကိုလူမျိုးတစ်ဦး ဖြစ်ပြီး သူပိုင် အမှောင်ခန်းတွင် ဓာတ်ပုံများကို ဆေးကြ၊ ကူးကြသည်။ ကျွန်ုပ် တို့သည် မက္ကဆီကိုစီတီအနှံ့အပြား လျှောက်သွားရင်း ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်း သည့် ဓာတ်ပုံတွေကို ရိုက်ယူကြ၏။ ဖောက်သည်အမျိုးမျိုးနှင့် ကျွန်ုပ်တို့ စစ် ခင်းကြရ၏။ ဤကလေးငယ်၏ ဓာတ်ပုံကား ကြည်လင်ပြတ်သားလွန်းလှ၏။

          ထို့ကြောင့် တန်ရာတန်ဖိုးပေးသင့်သည် စသည်ဖြင့် ဆွဲဆောင်ပြောဆိုရ၏။ ဤ သို့အားဖြင့် လ အတန်ကြာမျှ ကျွန်ုပ်တို့ စားရေးသောက်ရေး ပြေလည်နေ ခဲ့ ကြသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် တော်လှန်ရေးဘဝ၏ နိစ္စဓူဝ အဖြစ်အပျက် များက ကျွန်ုပ်တို့အား ခွဲခွာစေခဲ့သည်။ သူ့အား ကျူးဘားသို့ ခေါ်လာရန် ဖီ ဒယ်လ်က မလိုလား။ ချွတ်ယွင်းချက် တစ်စုံတစ်ရာရှိသည့်အတွက်မဟုတ်၊ ကျွန်ုပ်တို့ တပ်မတော်အား နိုင်ငံတကာ တပ်မတော်အဖြစ်သို့ မရောက်စေ ချင်သောကြောင့် ဖြစ်သည်ဟု ကျွန်ုပ်က သူ့ကို ပြောပြပြီးဖြစ်သည်။

          အယ်လ်ပါတိုဂျိုသည် သတင်းစာဆရာတစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့၏။ မက္ကဆီ ကိုစီတီ ယူနီဗာစီတီတွင် ရူပဗေဒဘာသာ ယူခဲ့သည်။ ဤသင်တန်းများမှ ထွက် ခွာလာပြီးနောက် တစ်ဖန် ဤသင်တန်းများဆီသို့ပင် ပြန်သွားသည်။ ရောက်ရာ အရပ်တွင် ရရာအလုပ်လုပ်ကာ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းသည်။ မည်သည့် အကူအညီကိုမျှ မတောင်း။ စိတ်ဓာတ်နူးညံ့သလောက် လေးနက်ပြင်းထန်လွန်းသော ဤသူငယ်သည် အကြီးအကျယ် သိပ်သည်းကျစ်လျစ်သူလော၊ မိမိ၏ အားနည်းချက်များကို အသိအမှတ်ပြုရန် မိမိ၏ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ပြဿနာ များ အတွက် မိတ်ဆွေတစ်ဦးဦးထံ၌ ချဉ်းကပ်ရန် မာနခံလွန်းသူ တစ်ဦးပင် ဖြစ်လေသလော ဆိုသည်ကို ယခုတိုင် ကျွန်ုပ် ကောင်းစွာမသိသေးပါ။

          အယ်လ်ပါတိုဂျိုကား မပြောင်းလဲသူ၊ လိမ္မာပါးနပ်သူ၊ ယဉ်ကျေးသိမ် မွေ့သူ၊ စိတ်ထားနူးညံ့သူ ဖြစ်ပေသည်။ သူသည် တဖြည်းဖြည်း ရင့်ကျက်တည် ငြိမ်လာလျက်၊ နောက်ဆုံးနေ့ရက်များ၌ သူ၏ ကြီးမားလှသော အသိဉာဏ်များ အား သူ့ပြည်သူတွေအတွက် အလုပ်အကျွေး ပြုစေခဲ့သူဖြစ်လေသည်။ ဂွါတီ မာလာအလုပ်သမား ပါတီဝင်အဖြစ် သူသည် ယင်းဘဝတွင် စည်းကမ်းကြီး လှလျက် တော်လှန်ရေးသမားကောင်းတစ်ယောက်အဖြစ်သို့ ရောက်အောင် ဖန်တီးနေခဲ့သူလည်းဖြစ်ပေသည်။ သူ၏ ယခင် အလွန်အကျွံ နူးညံ့မှုများမှာ အနည်းငယ်သာ ကျန်ရှိတော့သည်။ တော်လှန်ရေးသည် လူတွေကို စစ်မှန် သန့် ရှင်းစေ၏။ တိုးတက်ဖွံ့ဖြိုးစေ၏။ ဖွံ့ဖြိုးကြီးထွားစေ၏။ အတွေ့အကြုံရပြီး လယ်သမားက သူ့ကောက်နှံတို့၏ ချွတ်ယွင်းချက်များကို ပြင်ဆင်ကာ ကောက်နှံ အမျိုးအစားကောင်း ပိုမိုရရှိအောင် လုပ်ဆောင်သကဲ့သို့ပင်တည်း။

          ကျူးဘားသို့ သူရောက်လာသောအခါ ကျွန်ုပ်တို့သည် မိတ်ဟောင်းဆွေ ဟောင်းနှစ်ဦးအတွက် လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်အတိုင်း တစ်အိမ်တည်းလိုလို နေထိုင်ခဲ့ ကြသည်။ သို့ရာတွင် ဤဘဝသစ်၌ ရှေးယခင်ကထားခဲ့သော ရင်းနှီးမှုမျိုးမရှိနိုင်တော့ပါ။ သူ့နိုင်ငံမှ ဇာတိ အိန္ဒိယတိုင်းရင်းသား ဘာသာစကားတစ်ခု ကို လိုလိုလားလား လေ့လာနေကြောင်း၊ တစ်ခါတစ်ရံ တွေ့မိသဖြင့် သူ့စိတ် တွင်း၌ မည်သို့ဖြစ်နေမည်ကို ကျွန်ုပ် အကဲခတ်မိနေသည်။ တစ်နေ့တွင် သူ ထွက်ခွာသွားတော့မည့် တာဝန်ထမ်းဆောင်ရန် အချိန်တန်ပြီဟု ကျွန်ုပ်ကို ပြော လာပါသည်။

          စစ်ရေးအလေ့အကျင့် မရှိစေကာမူ အယ်လ်ပါတိုဂျိုသည် တာဝန် ထမ်း ဆောင်ရန် အချိန်တန်ပြီဟု ရိုးရိုးသားသား ယူဆပုံရပေ၏။ မည်သို့ဖြစ်စေကာ မူ ကျွန်ုပ်တို့ ပြောက်ကျားတိုက်ပွဲကို ပြန်လည်ဖော်ထုတ်ရန်အတွက် သေနတ် စွဲကိုင်ကာ တိုက်ခိုက်ရန် ဇာတိနိုင်ငံသို့ သူ ပြန်ပေတော့မည်။ ထိုအချိန်တွင်မှ ကျွန်ုပ်တို့သည် စကားရှည်ရှည် ပြောမိကြသည်။ ကျွန်ုပ်တို့အနေဖြင့် အချက် သုံးချက်ကိုသာ ထောက်ခံပြောဆိုသည်။ ၎င်းတို့မှာ အမြဲမပြတ် လှုပ်ရှားမှု လုံးဝဥဿုံ မယုံကြည်မှုနှင့် ထာဝရသတိရှိမှုတို့ ဖြစ်ပါသည်။ လှုပ်ရှားမှုဟူသည် ငြိမ်မနေခြင်း၊ တစ်နေရာတည်း၌ နှစ်ညဆက်မနေခြင်း၊ တစ်နေရာမှ တစ်နေ ရာသို့ မရပ်မနား လှုပ်ရှားသွားလာခြင်းဖြစ်သည်။ မယုံကြည်မှုဟုဆိုရာ၌ အစ ပထမတွင် ကိုယ့်အရိပ်ကိုပင် ကိုယ်မယုံခြင်း၊ မိတ်ဆွေပမာဖြစ်သော လယ် သမားများ၊ သတင်းပေးများ၊ လမ်းပြများ၊ အဆက်အသွယ် ပြုလုပ်ပေးသူများ ကို မယုံခြင်း၊ လွတ်မြောက်သောဒေသတစ်ခု မရမချင်း အရာရာကို မယုံခြင်း ဖြစ်သည်။ သတိရှိမှုကား အမြဲမပြတ်အစောင့်တာဝန်ချခြင်း၊ အမြဲမပြတ် ထောက်လှမ်းခြင်း၊ လုံခြုံရာနေရာတစ်ခုတွင် စခန်းချခြင်း၊ အထူးသဖြင့် အမိုး အောက်တွင် မအိပ်စက်လေနှင့်၊ သင့်အား ဝိုင်းဝန်းထားနိုင်သည့်အိမ်တွင် မည် သည့်အခါမျှ မအိပ်နှင့်ဟု ဆိုလိုလေသည်။ ယင်းတို့ကား နွေးထွေးသော လက် ဆွဲနှုတ်ဆက်မှုနှင့်အတူ ကျွန်ုပ်၏ မိတ်ဆွေအတွက် ပေးလိုက်နိုင်သော ကျွန်ုပ် တို့ ပြောက်ကျားအတွေ့အကြုံ၏ သင်ခန်းစာပင်ဖြစ်လေသည်။ ဤအလုပ်ကို မလုပ်ပါနှင့်ဟု ကျွန်ုပ်က သူ့အား အကြံပေးရပါမည်လော။ မည်သည့်အခွင့် အရေးဖြင့် ယင်းသို့ အကြံပေးနိုင်ပါအံ့နည်း။ တစ်ချိန်က မဖြစ်နိုင်ဟု ထင်ခဲ့သော အရာတစ်ခုကို ကျွန်ုပ်တို့ ဆောင်ရွက်လုပ်ကိုင်ခဲ့ကြပြီ။ ယခု ဤအရာ အောင်မြင်ခဲ့သည်ကို သူတွေ့မြင်ခဲ့လေပြီ။

          အယ်လ်ပါတိုဂျိုကား ထွက်ခွာသွားခဲ့၏။ ယခုအချိန်တွင် သူ သေဆုံး သည့်သတင်း ရောက်ရှိလာလေသည်။ အစပထမတွင် နာမည်ချင်းရှုပ်ထွေး တာဖြစ်ရမည်ဟု၊ မှားတာဖြစ်ရမည်ဟု ကျွန်ုပ်တို့ မျှော်လင့်ခဲ့ကြသည်။ သို့ရာ