မောင်ထွန်းသူ - ၀ံပုလွေများနှင့်ကခုန်သူ

[၁]

          ဗိုလ်ဒမ်ဘာသည် အားလုံးကို မျိုချ၍မရ။ ထိုစကားသည် သူ့ခေါင်းထဲသို့ ပထမဦးဆုံးဝင်လာသည့်စကားဖြစ်၏။ အရာရာတိုင်းသည် အလွန့်အလွန် ကြီးမားခမ်းနားပြီး ထယ်ဝါလှပလွန်းလှပါပေသည်။ ။

          အဆုံးအစမရှိအောင် ကြီးမားကျယ်ပြန့်လှသော မြူတိမ်ကင်းစင်နေ သည့် ကောင်းကင်ပြင်၊ အလိပ်လိုက် အလိပ်လိုက်လှိုင်းထနေသည့် သမုဒ္ဒရာ မြက်ခင်းပြင်။ ဘယ်ကိုပဲကြည့်ကြည့် ဤနှစ်ခုမှတစ်ပါး အခြား ဘာကိုမှ မမြင်ရ။ လမ်းမကြီးဟူ၍ တစ်လမ်းမှမရှိ။ လေးဘီးတပ်မြင်းလှည်းကြီးများ သွားနိုင်မည့်လှည်းလမ်းကြောင်းဟူ၍လည်း တစ်လမ်းမျှမမြင်ရ။ ဟင်းလင်း ဖြစ်နေသော ကွင်းပြင်ကြီးမျှသာဖြစ်လေသည်။

          သူ့စိတ်အာရုံသည် မြင်ကွင်းထဲ၌ နစ်ဝင်ကာ မျောပါသွားလျက်ရှိ သည်။ မြင်ကွင်းတစ်ခုလုံးသည် သူ့စိတ်ကို များစွာထိခိုက်စေခဲ့၏။ နက်ရှိုင်း သောခံစားမှုကြောင့် သူ့နှလုံးသားသည်ပင်လျှင် တုန်လှုပ်ခဲ့ရ၏။

          လှည်းပေါ်၌ထိုင်နေသော ဗိုလ်ဒမ်ဘာ၏ခန္ဓာကိုယ်သည် ပရေးရီး မြက်ခင်းပြင်ကြီးနှင့်အတူ လူးလိမ့်လိုက်ပါသွားနေသည်။ သူ့ရင်သည် ပီတိ လှိုင်းရိုက်ခတ်မှုဒဏ်ကို ခံနေရသဖြင့် များစွာလှုပ်ရှားလျက်ရှိ၏။ သို့သော် လည်း သွေးကတော့ လှုပ်ရှားခြင်းမရှိ၊ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်အေးအေးဆေးဆေး ပင်ရှိသည်။ သူ့စိတ်တွင် ကြည်နူးခြင်းကတော့ အပြည့်။ သူ့ရင်ထဲ၌ ခံစားနေရသည်များကို စကားဖြင့်ဖော်ပြခြင်းငှာမစွမ်း။ စိတ်ထဲကတော့ သိသလိုလို ရှိပါ၏။ သို့သော်လည်း တိကျပြတ်သားစွာ ပေါ်လွင်အောင် ပြောမပြတတ်။

          သူ့အနေဖြင့် သဘာဝအတိုင်းတည်ရှိနေသော အလွန်သာယာလှပ သော ဤတောပိုင်းဒေသကြီးတစ်ခုလုံးနှင့် ယင်းအပေါ်၌ တည်ရှိနေသမျှ အရာအားလုံးအပေါ် ချစ်ခင်တွယ်တာနေမိပြီး သူ့အချစ်မှာ အတ္တကင်းသော အချစ်ဖြစ်သည်၊ ကြည်ညိုလေးစားသောအချစ်မျိုးဖြစ်၏။ ထာဝရတည်မြဲ သွားမည့်အချစ်မျိုးဖြစ်၏။

          သူ့ဘေးမှာထိုင်နေသော တင်မွန်သည် မျက်နှာကို တစ်ဖက်သို့ လှည့်ကာ ခါးလောက်အမြင့်ရှိသည့် ကျွဲစားမြက်များပေါ်သို့ တံတွေး တစ်ချက်ထွေးပြန်သည်။ ယခုတံတွေးထွေးခြင်းသည် အကြိမ်ပေါင်း တစ်ထောင်မြောက်ထွေးခြင်း ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ဒမ်ဘာ ထင်မိသည်။

          လှည်းသမားအများစုသည် အခုလိုပင် တံတွေးများကို မကြာခဏ . ထွေးတတ်သောအလေ့အထရှိကြ၏။ သူတို့ ပါးစပ်ထဲမှထွက်လာသည့် တံတွေးများကလည်း နည်းနည်းပါးပါးမဟုတ်။ တစ်ခါထွေးလျှင် အများ ကြီးထွက်လာတတ်သည်။ ဒမ်ဘာသည် တစ်လမ်းလုံး တံတွေးတပျစ်ပျစ် ထွေးလာသော တင်မွန်အား ဘာတစ်ခွန်းမှမပြောသော်လည်း စိတ်ထဲက တော့ ရွံရှာစက်ဆုပ်ခြင်းဖြစ်နေသည်။ အမှန်တော့ သူ့ဘာသာတံတွေးထွေး နေခြင်း မိမိအား အန္တရာယ်ဖြစ်စေနိုင်သည့်အရာတော့မဟုတ်။ တင်မွန် တံတွေးထွေးလိုက်တိုင်း သူ ဒေါသဖြစ်သည်။

          ယနေ့မနက်တစ်မနက်လုံး သူတို့သည် အတူတွဲ၍ ထိုင်လာကြ ခြင်းဖြစ်၏။ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး နှစ်ပေကွာသော်လည်း လေအောက်ရောက် နေသော ဒမ်ဘာသည် တင်မွန်၏ကိုယ်နံ့ကို ရှူလာရသည်။ တင်မွန်၏အနံ့ ကို သူ မခံနိုင်၊ နှစ်ပေါင်းသုံးဆယ်နီးပါးမျှ သူသည် လူသေနံ့များကို ရှူရှိုက် ခဲ့ရဖူးသည်။ တင်မွန်၏ကိုယ်မှ ထွက်လာနေသည့် အနံ့များလောက် မဆိုး။

          တစ်ခါတစ်ရံ လေကြောင်းပြောင်းသွားသည့်အခါတွင်မူ တင်မွန် ထံမှ ကိုယ်နံ့သည် သူ့ထံသို့ ရောက်မလာ။ တစ်ခါတစ်ရံ လေသင့်လာသည့် အခါတွင်မူ ပြင်းထန်စူးရှသော တင်မွန်၏ကိုယ်နံ့သည် သူ့အား အနှောင့် အယှက်ပေးလာတတ်သည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် သူသည် လှည်းနောက်ထဲရှိ ရိက္ခာပစ္စည်းပုံပေါ်သို့ သွား၍ထိုင်နေလေ့ရှိ၏။ တစ်ခါတစ်ရံကျတော့လည်းလှည်းပေါ်မှနေ၍ မြက်ပင်ရှည်ကြီးများကြားသို့ ခုန်ဆင်းကာ လှည်းမြီး၌ ကြိုးနှင့်ချည်၍ ဆွဲလာသည့် သူ့မြင်း “ကစ္စကို” အားစီး၍ ကင်းထောက်သည့် သဘောဖြင့် လှည်းရှေ့တစ်မိုင်နှစ်မိုင်ခန့်အကွာထိ ထွက်သွားလေ့ရှိသည်။

          သူသည် ထိုင်နေရာမှလည်းပြန်လှည့်ပြီး သူ့မြင်းကစ္စကိုအား ကြည့် သည်။ ကစ္စကိုသည် လှည်းနောက်မှအလိုက်သင့်ပါလာသည်။ သူ့နှာခေါင်း တွင်စွပ်ထားသည့် အစာအိတ်ထဲမှအစာကို စားလာသည်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်၌ လွှမ်းခြုံပေးထားသည့် သမင်ရေသည် နေရောင်တွင် တလက်လက်တောက် နေသည်။

          ဒမ်ဘာသည် သူ့မြင်းကို ကြည့်၍ ပြုံးမိသည်။ မြင်းများ၏ သက်တမ်းသည် လူတွေ၏သက်တမ်းလောက်ရှည်လျှင် ကောင်းလေစွဟု တွေးမိသည်။ ကံကောင်းပါက ကစ္စကိုသည် ဆယ်နှစ်၊ ဆယ့်နှစ်နှစ်ခန့် နောက်ထပ်နေရဦးမည်ဟု သူ ထင်သည်။ မြင်းတွေ အများကြီးတွေ့ခဲ့ဖူးပါ ၏။ သို့သော်လည်း ကစ္စကိုလို မြင်းကောင်းတစ်ကောင် ရဖို့လိုသည်မှာ တစ်သက်မှာ တစ်ခါသာကြုံရတတ်သည့် ရတောင့်ရခဲအခွင့်အရေးမျိုးဖြစ် ၏။ အကယ်၍ ကစ္စကိုသာမရှိတော့ပါက သူ့နေရာ၌ သူ့လိုမြင်းမျိုးအစားထိုး ဖို့ဆိုသည်မှာ ခက်ခဲလှပါဘိခြင်း။

          ဒမ်ဘာက ကြည့်နေခိုက်မှာပင် ကစ္စကိုသည် သူ့ခေါင်းကိုမော့ကာ ဒမ်ဘာအား စိုက်ကြည့်နေသည်။ ဒမ်ဘာရှိမှန်းသိသွားသည့်အခါ စိတ်အေး သွားဟန်ဖြင့် အစာအိတ်ထဲမှအစာကို တမြုံ့မြုံဝါးလျက်ရှိလေသည်။

          ဒမ်ဘာသည် ထိုင်ခုံတွင် တည့်တည့်မတ်မတ်ပြန်ထိုင်ကာ ကျူးနစ် အကျီအိတ်ကပ်ထဲမှ ခေါက်ထားသည့် စာရွက်တစ်ရွက်ကို လက်တစ်ဖက် ဖြင့် ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ သူသည် တပ်မှထုတ်ပေးလိုက်သည့် ဤအမိန့်စာ အတွက် စိတ်မအေးဖြစ်လျက်ရှိသည်။ ဟေးစ်ခံတပ်ကထွက်လာချိန်မှစ၍ ယခုအချိန်အထိ ဤစာရွက်ကိုထုတ်ကြည့်ခဲ့သည်မှာ အကြိမ်ပေါင်းဒါဇင်ဝက် ခန့်ရှိခဲ့ပြီ။ တစ်ကြိမ်ထုတ်ကြည့်တိုင်း သူ့တွင် ဘဝင်မကျဖြစ်ခဲ့ရ၏။

          သူ့နာမည်ကို ရေးရာ၌ နှစ်နေရာတွင် စာလုံးပေါင်းများ မှားနေ သည်။ အရက်နံ့ထောင်းထောင်းထနေသော ဗိုလ်မှူးသည် ထိုစာရွက်ပေါ် တွင် လက်မှတ်ထိုးပေးခဲ့သည်။ လက်မှတ်ထိုးရာ၌ ကလောင်တံမှ မင်များ သီးသွားခဲ့၏။ သို့သော်လည်း ဗိုလ်မှူးသည် မင်များကို ခြောက်သွေ့အောင်မထားဘဲ စာရွက်ကိုခေါက်လိုက်သဖြင့် လက်မှတ်တစ်ခုလုံး အစွန်းအကွက် တွေတင်ကာ မပီမသဖြစ်သွားခဲ့၏။

          ပြီးတော့ အမိန့်စာပေါ်တွင် နေ့စွဲလည်းရေးထားခြင်းမရှိ၊ ထို့ကြောင့် သူသည် လှည်းပေါ်ရောက်ခါမှ နေ့စွဲကို သူကိုယ်တိုင် ရေးထည့်ခဲ့ရသည်။ သို့သော်လည်း သူ ရေးထည့်ခဲ့သည်မှာ ခဲတံနှင့်ဖြစ်သဖြင့် ဗိုလ်မှူး၏ ကြောင် ခြစ်သလိုခြစ်ထားသော လက်မှတ်ပေါ်တွင် အံမဝင်ခွင်မကျဖြစ်လျက်ရှိလေ သည်။

          ဗိုလ်ဒမ်ဘာသည် အမိန့်စာကိုကြည့်ကာ သက်ပြင်းချမိသည်။ ဤစာရွက်မှာ စစ်တပ်မှထုတ်ပေးသည့် အမိန့်စာရွက်တစ်ရွက်နှင့်မတူ အမှိုက် ခြင်းထဲမှ ကောက်ယူထားသည့် စက္ကူတစ်ရွက်နှင့်တူနေသည်။

          ဤအမိန့်စာကိုပြန်ကြည့်လိုက်တိုင်း သူ ဤအမိန့်စာရခဲ့ပုံကို ပြန်၍ စဉ်းစားမိကာ စိတ်မအေးဖြစ်ရ၏။ အရက်နံ့ထောင်းထောင်းထနေသော ဗိုလ်မှူးနှင့်ဆိုခဲ့ရသည့် ထူးထူးဆန်းဆန်းအဖြစ်ကိုလည်း သတိမရဘဲမနေ နိုင်။

          တာဝန်ကို ချက်ချင်းထမ်းဆောင်လိုစိတ် ပြင်းပြမှုကြောင့် သူသည် ဌာနချုပ်ရုံးသို့ တန်းသွားခဲ့၏။ သူ ရောက်သွားချိန်တွင် တွေ့ရသည်မှာ ထိုဗိုလ်မှူးသာလျှင်ဖြစ်၍ ရုံးတစ်ရုံးလုံး၌ တစ်ဦးတည်းသာဖြစ်နေသည်ကို လည်း သတိထားခဲ့မိ၏။ ထိုနေ့က ညနေစောင်း၍ တင်မွန်၏ မြင်းလှည်း ကြီးပေါ်တွင်တက်၍ တင်မွန်ဘေး၌ ထိုင်မိချိန်အထိ ရုံးခန်းထဲ၌ ဗိုလ်မှူး တစ်ဦးတည်းသာလျှင်ရှိ၏။

          သူနှင့်တွေ့စဉ်က ဗိုလ်မှူးသည် နီရဲနေသောမျက်လုံးအစုံဖြင့် သူ့ အား အချိန်အတော်ကြာကြာမျှ စူးစူးရဲရဲစိုက်ကြည့်နေသည်။ နောက်ဆုံး စကားတစ်ခွန်းထွက်လာသည့်အခါတွင်လည်း ဗိုလ်မှူး၏လေသံသည် ငါ့ တော့တော့လေသံ ဖြစ်သည်။

          “ဟား... အင်ဒီယန်းတွေကို တိုက်မယ့်သူရဲကောင်းကြီးပေါ့ ဟုတ်လား”

          ဗိုလ်ဒမ်ဘာကတော့ ထိုအချိန်ထိ အင်ဒီးယန်းများနှင့် ရင်ဆိုင်တိုက် ဖို့ ဝေးစွ၊ အင်ဒီးယန်းလူမျိုးတစ်ယောက်တလေကိုပင် မြင်ဖူးတွေ့ဖူးသေး သည်မဟုတ်။

          “ဟို..ဟို.. အခုတော့ မတိုက်သေးပါဘူး။ ကျွန်တော် ကြုံကြိုက် လာရင် တိုက်နိုင်မှာပါ”

          “အင်း... ဟင်..ဟင်.. တိုက်ခိုက်ရေးသမားကြီးတစ်ယောက်ဆိုပါ တော့”

          ဗိုလ်ဒမ်ဘာသည် ဘာမှပြန်မပြော၊ နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက် ကိုတစ်ယောက် အကြာကြီးကြည့်နေကြသည်။ ထို့နောက် ဗိုလ်မှူးက အမိန့် စာကိုရေးသည်။ ဒေါသတကြီးနှင့် ရေးနေခြင်းဖြစ်၍ နားထင်များမှ စီးကျလာ နေသည့် ချွေးသီးချွေးပေါက်ကြီးများကိုပင်မသုတ်၊ ခပ်ပြောင်ပြောင်ဖြစ်နေသော သူ့ခေါင်းတွင် ဆီရွှဲနေသော ဆံပင်များကပ်နေသည်ကိုပင် ဗိုလ်ဒမ်ဘာ သတိပြုမိနေသည်။

          ဗိုလ်မှူးသည် ချောင်းတဟွပ်ဟွပ်ဆိုးလာချိန်တွင် စာရေးနေခြင်း မှ ခေတ္တရပ်ကာ သူ့လည်ချောင်းအတွင်းမှ သလိပ်များကို စားပွဲဘေး၌ချထားသော ညစ်ပတ်ပေရေနေသည့် တံတွေးပုံးထဲသို့ ထွီခနဲထွေးထည့်လိုက် သည်။ ဗိုလ်ဒမ်ဘာသည် ဗိုလ်မှူးလုပ်ကိုင်နေပုံများကို ကြည့်ကာ စိတ်ပျက် နေသည်။ အခန်းထဲမှမြန်မြန်ကိစ္စပြီးကာ မြန်မြန်ထွက်သွားလိုစိတ်သာ ပေါ် နေသည်။

          သူဝင်လာစက အခြေအနေကို ဗိုလ်ဒမ်ဘာ ပြန်ပြီးသတိရလာ သည်။ သူ ရုံးခန်းအတွင်းသို့ ဝင်လာစဉ်က ဗိုလ်မှူးဖမ်ဘရောသည် သူ့စားပွဲ တွင် တည်ငြိမ်အေးဆေးစွာထိုင်လျက်ရှိသည်ကို တွေ့ခဲ့ရ၏။ ဗိုလ်မှူးသည် လက်နှစ်ဖက်ကိုဆုပ်ကာ သူ့ရှေ့၌တင်ထားသည်။ သူ့ကိုကြည့်ရသည်မှာ သူ့ဘဝတစ်ခုလုံးကို သတိမရတော့သည့်ပုံစံမျိုးဖြစ်၏။

          တကယ်တော့လည်း သူ့ဘဝသည် သြဇာအာဏာကင်းမဲ့နေသော ဘဝဖြစ်သည်။ ကုန်လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်းများစွာအတွင်း အထီးကျန်နေခဲ့ရသော ဘဝဖြစ်၏။ အချိန်ရှိသမျှ အရက်ပုလင်းနှင့်သာ ရုန်းကန်လှုပ်ရှားနေခဲ့ ရသော ဘဝလည်းဖြစ်ချေသည်။ အလွန်ဝေး၊ အလွန်ခေါင်သောဒေသ၌ အခုလိုအထီးကျန်နေခဲ့ရခြင်းသည် သူ့အတွက် ဘဝပျက်သလိုသာဖြစ်ခဲ့ ရ၏။

          ဗိုလ်မှူးသည် အမိန့်စာကို ရေးပြီးလျှင်ပြီးချင်း ဗိုလ်ဒမ်ဘာအား လှမ်းပေးသည်။

          “ငါ မင်းကို ဆက်ျဝစ်ခံတပ်မှာ တာဝန်ချထားလိုက်တယ်။ မင်း အမြန်ဆုံးသွားပြီး ဗိုလ်ကြီးကာဂျစ်လ်ဆီ သတင်းပို့”

          ဗိုလ်ဒမ်ဘာသည် လက်ထဲရောက်လာသည့် ညစ်ပတ်ပေရေနေ သော စာရွက်ကို ငုံ့ကြည့်နေသည်။

          “ဟုတ်ကဲ့ပါ ဗိုလ်မှူး။ ကျွန်တော် ဟိုကို ဘယ်လိုသွားရမလဲဆို တာ”

          “ငါက မင်းကိုမပြောဘဲ လွှတ်လိမ့်မယ်လို့ ထင်နေသလား” ဟု ဗိုလ်မှူးက သံပြတ်နှင့်မေးသည်။

          “မဟုတ်ပါဘူး ဗိုလ်မှူး၊ ကျွန်တော်ကမသိလို့ မေးမိတာပါ”

          ဗိုလ်မှူးသည် သူ့ကျောကို ကုလားထိုင်တွင်မှီလိုက်သည်။ လက်နှစ် ဖက်ကို သူ့ဘောင်းဘီပေါ်တင်လိုက်ပြီး ပြုံးသည်။

          “ငါ့ မှာ စိတ်ကောင်းဝင်နေတဲ့အချိန်မို့ မင်းကို ငါက အခွင့်ထူး တစ်ခုပေးရမှာပေါ့ လေကွာ။ ကုန်တင်လှည်းကြီးတစ်စီး အဲဒီနယ်ဘက်ကို ထွက်လိမ့်မယ်။ တင်မွန်လို့ခေါ်တဲ့ လှည်းသမားတစ်ယောက်ကို တွေ့အောင် ရှာ၊ ပြီးတော့ သူနဲ့လိုက်သွား”

          ဗိုလ်မှူးဖမ်ဘရောက ဗိုလ်ဒမ်ဘာ၏လက်ထဲမှ စာရွက်ကို လက် ညှိုးထိုးပြပြီး ထပ်ပြောသည်။ “ငါ့လက်မှတ်က မိုင်တစ်ရာငါးဆယ်ကျယ် ဝန်းတဲ့ မိစ္ဆာဒိဋ္ဌိတွေရဲ့ နယ်မြေထဲမှာ မင်းကို ဘေးကင်းအောင်တော့ ကာကွယ် ပေးမှာပါကွာ”

          ဗိုလ်ဒမ်ဘာသည် စစ်တပ်ထဲရောက်ကတည်းက ရှေ့တန်းရောက် အရာရှိများ၏ ကြောင်ကွက်များကို သိထားခဲ့သူဖြစ်သဖြင့် ဗိုလ်မှူး၏စကား အပေါ်တွင် စဉ်းစားဆင်ခြင်မှုပြုမနေတော့ပေ။ ဗိုလ်မှူးအား အလေးပြုကာ “ဟုတ်ကဲ့ပါ.. ဗိုလ်မှူး” ဟုသာအဖြေပေးလိုက်ပြီး အပြင်သို့ ခပ်သုတ်သုတ် ထွက်လာခဲ့သည်။ ချက်ချင်းပင် တင်မွန်အားလိုက်ရှာသည်။ တွေ့သည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် သူ့မြင်းကစ္စကိုအား ပြန်ယူကာ ဟေးစ်စစ်ခံတပ်ထဲမှ ထွက်လာ ခဲ့သည်။

          ယခု သူ ထွက်လာခဲ့သည်မှာ မိုင်တစ်ရာအကွာအထိ ခရီးပေါက်ခဲ့ ပြီ။ ဤအချိန်ကျကာမှ သူသည် သူ့အမိန့်စာကိုထပ်ကြည့်ကာ အားလုံး အဆင်ပြေသွားမှာပါဟု တွေးမိသည်။ မြင်းလှည်းကြီး အရှိန်နှေးသွားသည်ကို သူ သတိပြုမိလိုက်၏။ တင်မွန်သည် အနီးဆုံးမှ မြက်ပင်ကြီးကြားသို့ ငုံ့ကြည့်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။

          “ဟိုမှာကြည့်... မြင်လား”

          လှည်းကြီးနှင့် ပေ ၂၀ ခန့်အကွာရှိ ဖြူဖွေးဖွေးအရာဝတ္ထုတစ်ခုကို လှမ်းမြင်လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သား လှည်းပေါ်မှခုန်ဆင်းကာ သွားကြည့် ကြသည်။

          လူဦးခေါင်းခွံတစ်လုံးနှင့် အရိုးစုများဖြစ်၏။ ဦးခေါင်းခွံမှ မျက်လုံး ဟောက်ပက်ကြီးများသည် မိုးကောင်းကင်ဆီသို့ မျှော်ကြည့်နေသည့်နှယ် ရှိသည်။ ဗိုလ်ဒမ်ဘာသည် အရိုးစုဘေးတွင် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်သည်။ မြက်ပင်များသည် နံရိုးများကြားမှ ထိုးထွက်နေကြ၏။ မြားအမြောက်အမြား သည်လည်း နံရိုးများကြားတွင် ထိုးထောင်ထောင်ဖြစ်နေသည်။ ဒမ်ဘာသည် မြားတစ်ချောင်းကို ဆွဲနုတ်လိုက်ပြီး အသေအချာကြည့်နေမိသည်။

          ထိုနေ့ညနေပိုင်းတွင် မိုးသည်းထန်စွာရွာသည်။ နွေရာသီတွင် မုန်တိုင်းကျပြီး ရွာသွန်းသည့်မိုးမျိုးဖြစ်၏။ သို့သော်လည်း အခြားလများတွင် ရွာသွန်းလေ့ရှိသည့် မိုးများလောက် စိုစွတ်ထိုင်းမှိုင်းခြင်းတော့မရှိ။ ခရီးသွား နှစ်ဦးသည် တာပေါ်လင်လှည်းပေါင်းမိုးအောက်တွင် သက်သောင့်သက်သာ အိပ်နိုင်ခဲ့ကြလေသည်။

          စတုတ္ထနေ့သည် ယခင်နေ့များကလိုပင် ထူးခြားသောဖြစ်ရပ်များ မပေါ်ပေါက်ဘဲ ကုန်ဆုံးသွားခဲ့သည်။ ပဉ္စမမြောက်နေ့နှင့် ဆဋ္ဌမမြောက်နေ့ များသည်လည်း ထိုနည်းအတိုင်းပင်ဖြစ်၏။ ဗိုလ်ဒမ်ဘာကတော့ ကျွဲရိုင်းများ ကို မမြင်ရ၍ စိတ်မကောင်းဖြစ်သည်။ သူ အလွန်မြင်ချင်နေသည့်ကျွဲကို တစ်ကောင်တစ်မြီးမှမတွေ့ရ။ ကျွဲရိုင်းအုပ်ကြီးများသည် တစ်ခါတစ်ရံတွင် အခုလိုပင် ပျောက်ပျောက်သွားတတ်သည်ဟု တင်မွန်ကပြောသည်။ အခု လောလောဆယ်မမြင်ရ၍ စိတ်မပူပါနှင့်ဟုလည်း ပြောသည်။ ကျွဲရိုင်းများ ပေါ်လာသည့်အခါများတွင် ကျိုင်းကောင်များကဲ့သို့ များပြားလွန်းသဖြင့် ကြည့်ပင်ကြည့်ချင်တော့မည်မဟုတ်ဟုလည်း ဆိုသည်။

          သူတို့လာခဲ့သည့် လမ်းခရီးတွင် အင်ဒီးယန်းဟူ၍လည်း အစအနပင်မမြင်ရ။ ဤကိစ္စတွင်မူ ဘာကြောင့်မမြင်ရသည်ကို တင်မွန်က ရှင်းလင်း ပြောပြခြင်းမရှိ။

           ခုနစ်ရက်မြောက်နေ့တွင်မူ ဗိုလ်ဒမ်ဘာသည် တင်မွန်ပြောသမျှ စကားများအပေါ် စိတ်ဝင်စားခြင်းမရှိတော့ပေ။ သူပြောလာသမျှကို ကြား တစ်ချက် မကြားတစ်ချက်ဖြစ်နေသည်။ နောက်ဆုံးကျန်နေသည့် ခရီးတစ်လျှောက်တွင် ဗိုလ်ဒမ်ဘာသည် သူ တာဝန်ကျရာတပ်စခန်းသို့ အမြန်ဆုံး ရောက်ရန်သာ စိတ်စောလျက်ရှိလေ၏။

           ဗိုလ်ကြီးကာဂျစ်လ်သည် မိုးကောင်းကင်ဆီသို့ တွေဝေငေးမော လျက်ရှိသည်။ သူ့အသိထဲတွင် ဖျတ်ခနဲ အလင်းရောင်ဝင်လာသည်။ နောက် တစ်ယောက်တော့ သွားပြန်ပြီဟု သူတွေးကာ စိတ်ထဲမှကြိတ်၍ ကျိန်ဆဲလိုက် မိ၏။

           ဗိုလ်ကြီးကာဂျစ်လ်သည် အလွန်ညှိုးငယ်သောစိတ်ဖြင့် အလွန်စွတ် စိုထိုင်းမှိုင်းလှသော တပ်စခန်း၏နံရံများကို တစ်ခုချင်းစီ လှည့်ပတ်ကြည့်နေ သည်။ ဤအထဲတွင် ကြည့်စရာဆို၍ ဘာမှမရှိ။ တကယ်တော့ သူနေရသည့် တပ်စခန်းနေအိမ်သည် အကျဉ်းထောင်တစ်ခုအတွင်းမှ ကြိုးတိုက်တစ်တိုက် နှင့် ဘာမှမခြားဟုပင်ထင်သည်။

           “ဒီဟာကို တပ်စခန်းလို့ခေါ်ရမှာတဲ့လား”

           ဟုတွေးသည်။ လူတိုင်း လိုလိုပင် တပ်စခန်းဟူသော စကားလုံးကို သုံးလာခဲ့ကြသည်မှာ တစ်လပင် ကျော်လာခဲ့ပြီ၊ သူကိုယ်တိုင်ပင် သူ့ငယ်သားများရှေ့၌ အရှက်ကင်းမဲ့စွာဖြင့် ထိုစကားလုံးကို သုံးခဲ့ပြီးပြီ မဟုတ်ပါလော။

           သူလည်း စခန်းထဲ၌ တစ်ယောက်တည်းထိုင်ကာ နားစွင့်လျက် ရှိ၏။ အပြင်ဘက်တွင် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လျက်ရှိသည်။ သာမန်ဖြစ်ရိုးဖြစ် စဉ် အခြေအနေအရဆိုပါက အပြင်တွင် တာဝန်ကိုယ်စီဖြင့် အလုပ်လုပ်နေ ကြသော လူသံသူသံများ ကြားရစမြဲ။ ယခုအခါတွင်မူကား ဘာအလုပ်တာ ဝန်မှမရှိသည်မှာ ရက်ပေါင်းများစွာကြာခဲ့ပြီ။ ယင်းကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍ သူ ကိုယ်တိုင်လည်း ဘာမှမတတ်နိုင်။

           ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်နေသော