မောင်ထွန်းသူ-ရှန်ဂရီလာ

          မီးတငွေ့ငွေ့ လောင်လျက်ရှိသော ဆေးပြင်းလိပ်များသည် ဖြည်းဖြည်းချင်း တိုလိုက်လာလျက် ရှိသည်။ ကျွန်တော်တို့ လူစုသည် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ကြားတွင် အမှား မရှိအောင် စကားကို အထူးသတိထား၍ ထိန်းထိန်း သိမ်းသိမ်းပြောလျက် ရှိကြ၏။ ကျောင်းနေဖက် သူငယ်ချင်းများသည် ယခု ကဲ့သို့ အသက်အရွယ်ကြီးကာမှ ပြန်လည်ဆုံမိကြသည့်အခါ အများအားဖြင့် တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး အတွေးအခေါ် အယူအဆချင်း မတူညီဘဲ ရှိတတ်ကြ သည်။ ထိုအခါတွင် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦးကြား၌ အထင်အမြင် လွဲမှားမှုကလေး များ ရှိလာတတ်သည်။ ယင်း အထင်အမြင် လွဲမှားမှုများကို အကြောင်းပြု ကာ တစ်ဦးအပေါ်တစ်ဦး အတင်အကျကလေးများ ရှိလာတတ်၏။ အတင် အကျကလေးများ ရှိလာသည်ဆိုလျှင်ပင် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် စိတ်ထိခိုက် နာကြည်းအောင် လုပ်သလို ဖြစ်လာတတ်လေသည်။ ကျွန်တော် တို့အနေဖြင့် ဤအဖြစ်မျိုးမရောက်လိုပါ။ ထို့ကြောင့်လည်း ဤအဖြစ်မျိုး မရောက်ရလေအောင် စကားကို တတ်နိုင်သမျှ ထိန်း၍ ပြောနေကြခြင်း ဖြစ်သည်။

          ကျွန်တော်တို့ လူစုတွင် ရုသားဖို့ဒ်သည် ဝတ္ထုများ ရေးသော အလုပ် ဖြင့် အသက်မွေးလျက် ရှိသည်။ ဝိုင်းလင်းကတော့ သံရုံးအတွင်းဝန်တစ်ဦး ဘဝသို့ ရောက်နေလေပြီ။ ကျွန်တော်တို့လူစု ယခုလို ဆုံမိနေကြခြင်းမှာ လည်း အတွင်းဝန် ဝိုင်းလင်းက ဘာလင်မြို့တော်၏ တင်းပဲဟော့စ် ဘူတာ ကြီးရှိ ဟိုတယ်သို့ ဖိတ်၍ ညစာကျွေးခြင်းကြောင့် ဖြစ်သည်။ သိပ်ပြီး စိတ်လိုလက်ရနှင့် ပြုလုပ်သော ညစာစားပွဲတော့ ဟုတ်ဟန်မတူပါ။ သို့သော်လည်း ဝိုင်းလင်းသည် အခုလို ဧည့်ခံပွဲမျိုး အမြောက်အမြားနှင့် မကြာခဏ ကြုံခဲ့ ဆုံခဲ့ရဖူးသော သံတမန်တစ်ဦး ဖြစ်သည့်အားလျော်စွာ သူ့ဘက်မှ ဝတ္တရားမပျက်အောင် ဧည့်ဝတ်ကျေပွန်စွာဖြင့် ဧည့်ခံလျက် ရှိ၏။

          တကယ်တော့လည်း ကျွန်တော်တို့ ယခုကဲ့သို့ ထမင်းလက်ဆုံ စားခွင့် ကြုံလာရခြင်းမှာ နိုင်ငံခြားတိုင်းပြည်တစ်ပြည်၏ မြို့တော်တစ်ခုအတွင်း ၌ ယခုအချိန်ထိ လူပျိုကြီးများ ဘဝဖြင့် အရိုးထုတ်နေကြသော ကျောင်း နေဖက် အင်္ဂလိပ်လူမျိုး သုံးဦး အမှတ်မထင် ဆုံမိကြခြင်းတည်း ဟူသော အချက်ကြောင့်သာလျှင် ဖြစ်မည်ထင်ပါသည်။ ကျွန်တော် မှတ်မိ သလောက်ဆိုလျှင် ဝိုင်းလင်းသည် ခပ်ငယ်ငယ်ကတည်းက မဆိုစလောက်လေး ဟန်ကြီး ပန်ကြီး လုပ်ချင်တတ်သော ဉာဉ် ရှိခဲ့သည်ဖြစ်ရာ ထိုဉာဉ် သည် ယခု အချိန်ထိ မပျောက်သေးဟုပင် ကျွန်တော် ကောက်ချက်ချမိ သည်။ အထူးသဖြင့် ယခုလို ထူးချွန်သူများအား ဘုရင်မင်းမြတ်က ချီးမြှင့်သော အင်မ်ဗွီအို ဘွဲ့ မျိုး ရထားသည့် အတွင်းဝန် တစ်ဦးအနေဖြင့် ထိုဉာဉ် သည် တိုး၍ပင် တည်တံ့ခိုင်မြဲလာဖွယ်ရာ ရှိသည်ဟုပင် ကျွန်တော် ယူဆ မိ၏။

          အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံရမည်ဆိုပါက ကျွန်တော်သည် ရုသားဖို့ဒ်ကို ပို၍ ခင်သည်။ သူသည် ကျောင်းသားဘဝက အရိုးပေါ် အရေတင်မျှ ပိန်သူ ဖြစ်သည်။ လူပိန်သလောက် ဉာဏ်ပညာကျတော့ ထက်မြက်သူ ဖြစ်၏။ သူသည် ကျွန်တော်၏ အနိုင်အထက်ပြုမူနှင့် ကူညီစောင့်ရှောက်မှုကို တစ်လှည့်စီ ခံယူလာခဲ့သူ ဖြစ်လေသည်။ အခုကျတော့လည်း သူသည် ဟိုတုန်းကလို မပိန်တော့။ ပုံပန်းကလည်း ယခင်ကထက် ရင့်ကျက်တည် ငြိမ်လာသည့် အသွင်ဆောင်လျက် ရှိသည်။ သူ့ကို ကြည့်ရသည်မှာကျွန်တော်တို့နှစ်ဦးထက် ပို၍ ဝင်ငွေကောင်းနေရုံမျှမက ကျွန်တော်တို့ ဘဝထက် သူ့ဘဝက ပို၍ စိတ်ဝင်စားဖွယ်ရာ ကောင်းနေပုံလည်း ရ၏။ တစ်မူထူးခြားနေသော သူ့အခြေအနေကို ကြည့်၍ ဝိုင်းလင်းရော ကျွန်တော် ပါ မနာလိုစိတ်ပင် ဖြစ်မိကြလေသည်။

          မည်သို့ပင် ဖြစ်စေ ထိုနေ့ ညနေခင်းသည် ပျင်းရိ ငြီးငွေ့စရာတော့ မကောင်းပါ။ ဥရောပအလယ်ပိုင်းရှိ ဒေသအသီးသီးမှ တစ်စင်းပြီး တစ် စင်းပျံသန်းဝင်ရောက်လာနေကြသော ဂျာမန်လပ်ဖ်သန်ဆာ လေကြောင်း ကုမ္ပဏီမှ လေယာဉ်ကြီးများ လေဆိပ်သို့ ဆင်းသက်ရပ်နားနေကြသည့် မြင်ကွင်းသည် ကျွန်တော်တို့အဖို့ အလွန်ကြည့်၍ ကောင်းသော မြင်ကွင်း တစ်ရပ်ဖြစ်သည်။ မိုးစုပ်စုပ်ချုပ်၍ မီးများလင်းလာသည့်အခါ ထိုမြင်ကွင်း သည် ပို၍ ဇာတ်ဆန်ကာ ပို၍လှလာသည်။

          ဆိုက်လာသမျှ လေယာဉ်များထဲမှ တစ်စီးသည် အင်္ဂလိပ်လေယာဉ် ဖြစ်သည်။ ထိုလေယာဉ်မှ လေယာဉ်မှူးသည် လေယာဉ်မှူးဝတ်စုံအပြည့်နှင့် ကျွန်တော်တို့ စားပွဲရှေ့မှဖြတ်သွားသည်။ သူသည် ဝိုင်းလင်းအား တစ်ချက်မျှ လှမ်းကြည့်ပြီး အလေးပြုသည်။ ပထမတော့ ဝိုင်းလင်းသည် သူ့ကိုကောင်း စွာမှတ်မိပုံမရ။ ထိုခဏအတွင်းမှာပင် လေယာဉ်မှူးကို လှမ်း၍နှုတ်ဆက်သံ များပေါ်လာသည်။ ကျွန်တော်တို့ကလည်း သူ့ကို ကျွန်တော်တို့စားပွဲ၌ ဝင်ထိုင်ရန်ဖိတ်ကြသည်။

          သူသည် ဖော်ရွေသော၊ ပျော်ပျော်နေတတ်သော လူငယ်တစ်ဦးဖြစ်၍ နာမည်မှာ ဆင်းဒါးစ်ဖြစ်၏။ လေယာဉ်မှူးဝတ်စုံအပြည့် ဝတ်ထားပြီး လေယာဉ်မှူး ဦးထုပ်ကို ဆောင်းထားသည့်အခါများတွင် ဘယ်သူဘယ်ဝါ ဟု အတိအကျခွဲခြား၍ မသိတတ်သော သူ၏အလေ့အထကို ပြောပြကာ ဝိုင်းလင်းက တောင်းပန်စကားပြောသည်။

          ထိုအခါ ဆင်းဒါးစ်က ရယ်သည်။ “အို ဟုတ်တာပေါ့၊ ကျွန်တော် သိပါတယ်။ ကျွန်တော် ဘတ်စကူးမှာ နေခဲ့ဖူးတယ်ဆိုတာကို မေ့မပစ်ပါ နဲ့” ဟု ပြန်ပြောလေသည်။ သူ့စကားကြားသည့်အခါ ဝိုင်းလင်းကလည်း ရယ်သည်။ သို့သော်လည်း ဟက်ဟက်ပက်ပက်တော့ မဟုတ်ပါ။ ထို့ နောက် စကားလမ်းကြောင်းသည် တခြားအကြောင်းအရာများဆီသို့ပြောင်းသွားသည်။

          ဆင်းဒါးစ် ရောက်လာသည့်အတွက် ကျွန်တော်တို့ ဝိုင်းသည် ပို၍ပျော် စရာကောင်းလာသည်ဖြစ်ရာ ကျွန်တော်တို့အားလုံး ဘီယာကို အတော်များ များသောက်မိကြသည်။ ည ဆယ်နာရီခန့်တွင် ဝိုင်းလင်းသည် ကျွန်တော် တို့ အနီးမှ စားပွဲတစ်လုံးဆီသို့ ကူးသွားကာ သူ့မိတ်ဆွေတစ်ဦးနှင့်စကား ပြောနေသည်။ ရုသားဖို့ဒ်က စကားဆက်ပြတ်မသွားစေရန်ဟူသော ရည် ရွယ်ချက်ဖြင့် ဆင်းဒါးစ်အား လှမ်းမေးသည်။

          “ဒါနဲ့ စကားမစပ် စောစောက ခင်ဗျားဘတ်စကူးအကြောင်း ပြောသံ ကြားလိုက်တယ်။ အဲဒီနေရာကို ကျွန်တော် နည်းနည်းပါးပါးသိတယ်။ ခင်ဗျားပြောလိုက်ပုံက ဟိုမှာ တစ်ခုခုဖြစ်ခဲ့ဖူးသလိုပဲ။ ဘာများဖြစ်ခဲ့ဖူးလို့လဲ ”

          ဆင်းဒါးစ်က ပြုံးသည်။ “အို စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းတဲ့အဖြစ်ကလေးတစ်ခုနဲ့ ကြုံခဲ့ရတယ် ဆိုပါတော့ဗျာ။ အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော်က လေတပ်မှာ”

          သူသည် ကိစ္စတစ်ခုကို လျှို့ဝှက်ထားတတ်သည့် လူငယ်တစ်ဦးမဟုတ်ပါ။

          “အဖြစ်က ဒီလိုဗျ။ အာဖဂန်လူမျိုးတစ်ယောက်လား၊ အက်ဖရီဒီးလူမျိုး တစ်ယောက်လား၊ ဘယ်လူမျိုးလဲဆိုတာတော့ အတိအကျ မပြောတတ်ဘူး။ လူတစ်ယောက်က ကျွန်တော်တို့ လေယာဉ်တစ်စီးကို မောင်းယူသွားတယ်။ ဘယ်လောက်ဆိုးတဲ့ အဖြစ်တစ်ခုဆိုတာ ခင်ဗျား စဉ်းစားကြည့်ရင် သိမှာပါ။ ကျွန်တော် ကြားခဲ့ဖူးသမျှတွေထဲမှာတော့ အတင့်အရဲဆုံးလုပ်ရပ်တစ်ခုပဲ။ ဒီငနဲက လေယာဉ်မှူး လာမယ့်လမ်းက ပုန်းပြီးစောင့်နေတာ။ လေယာဉ်မှူး လာတော့ ရိုက်လှဲပြီးဝတ်စုံတွေကို ချွတ်လဲသွားတယ်။ ပြီးတော့မှ လေယာဉ် စက်ခန်းထဲဝင်သွားတာ။ သူ ဝင်သွားတာကို ဘယ်သူကမှ မမြင်လိုက်ကြဘူး။ လေယာဉ်အထွက်မှာ အချက်ပြပုံ ပြနည်းတွေကလည်း တစ်ချက်ကလေး မျှ မလွဲဘူး။ ကျွန်တော်တို့ လေယာဉ်မှူးတွေ မောင်းသလိုမောင်းပြီး ချောချောမောမောတက်သွားတာပဲ။ ဒါပေမဲ့ ပြဿနာက တခြားမဟုတ်ဘူး။ အဲဒီလေယာဉ်ပျံ လုံးဝ ပြန်မလာတဲ့ ပြဿနာပဲ”

          ရုသားဖို့ဒ်သည် ဆင်းဒါးစ်၏ စကားတွင် များစွာစိတ်ဝင်စားနေပုံရ သည်။ “အဲဒါ ဘယ်တုန်းက ဖြစ်တာလဲ”

          “ဟိုလွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နှစ်လောက်က ဖြစ်ခဲ့တာထင်တယ်။ ထောင့်ကိုးရာ သုံးဆယ့်တစ်ခုနှစ်က ဖြစ်မယ်။ ကျွန်တော်တို့ ဟိုတော်လှန်ရေးတစ်ခု ဖြစ်လာတော့ ဘတ်စကူးကနေပြီး ပက်ရှဝါကို အရပ်သူအရပ်သားတွေ သယ်ပို့ပေးနေကြရတယ်လေ။ ခင်ဗျား အဲဒီကိစ္စကိုတော့ မှတ်မိဦးမယ် ထင်ပါတယ်။ အဲဒီနေရာမှာ အဲဒီအချိန်က ဆူပူမှုတစ်ခု ဖြစ်လာတယ်။ ကျွန်တော်ဆိုရင် အဲဒီလိုအဖြစ်မျိုး ဖြစ်လာလိမ့်မယ်လို့ လုံးဝကိုမမျှော်လင့် ခဲ့ဘူး။ ဒါပေမဲ့အဖြစ်က တကယ်ဖြစ်လာတာ” ရုသားဖို့ဒ်၏ စိတ်ဝင်စားမှုသည် တိုး၍လာသည်။

          “အဲသလို အချိန် အဲသလို အခြေအနေမျိုးမှာ ခင်ဗျားတို့အနေနဲ့ လေယာဉ်တစ်စီးအတွက် တာဝန်ချထားတဲ့လူဟာ ဘယ်နည်းနဲ့မှ တစ် ယောက်တည်းတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ ကျွန်တော်ထင်တယ်” ။

          “မှန်ပါတယ် ကျွန်တော်တို့ တာဝန်ချထားတာ အများကြီးပါ။ လေယာဉ်ပျံကြီးတစ်စင်းအတွက် တာဝန်ချသလို ချထားတာပါ။ ဒီလေ ယာဉ်ရဲ့ စက်ကလည်း ပြည်နယ်ရဲ့ မဟာရာဂျာ စော်ဘွားတွေအတွက်မို့ အထူးတလည်လုပ်ထားတဲ့ စက်ဗျ။ အိန္ဒိယမြေတိုင်းဌာနက လူတွေ တောင်မှ ဒီလေယာဉ်ပျံနဲ့ ကက်ရှမီးယား ပြည်နယ်ထဲက အမြင့်ဆုံးတောင် တွေကို သွားပြီးလေ့လာတိုင်းထွာခဲ့ဖူးသေးတယ်” ။ “အဲဒီ လေယာဉ်ပျံဟာ ပက်ရှဝါကို လုံးဝမရောက်ဘူးဆိုပါတော့ ဟုတ်လား”

          “ဟုတ်တယ် ပက်ရှဝါကို လုံးဝမရောက်ဘူး။ တခြား ဘယ်မြို့၊ ဘယ် ရွာကိုမှလည်း မရောက်ဘူး။ ဒါဟာလည်း ဒီဖြစ်ရပ်ရဲ့ အလွန်ထူးဆန်းတဲ့ အပိုင်းတစ်ပိုင်းပဲ၊ တကယ်လို့ လေယာဉ်ကို မောင်းယူသွားတဲ့လူဟာ ဒေသ ခံတိုင်းရင်းသားတစ်ယောက်ဖြစ်မယ်ဆိုရင် သူဟာ လေယာဉ်ကို တောင် ကုန်းတွေဘက် မောင်းသွားလိမ့်မယ်လို့ ယူဆရတယ်။ သဘောကတော့ လေယာဉ်ပေါ်မှာ ပါလာတဲ့ ခရီးသည်တွေကို ပြန်ပေးဆွဲဖို့ပေါ့။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့လေ။ ကျွန်တော်ထင်တာကတော့ အားလုံးသေကုန်တယ်လို့ပဲ ထင် တယ်။ နယ်စပ်မှာက ခင်ဗျားသိတဲ့အတိုင်းပဲ။ လေယာဉ်ပျံနဲ့ တိုက်မိနိုင်လောက်တဲ့ တောင်ထွက် တောင်တန်းတွေက အများကြီးမဟုတ်လား။ ဒီ လေယာဉ်ပျံနှင့်ပတ်သက်လို့ကတော့ ထွက်သွားပါပြီဆိုကတည်းက နောက် ထပ် ဘာမှမကြားရတော့ဘူး”

          “ဟုတ်တယ် ကျွန်တော်လည်း ဒီတိုင်းပြည်အကြောင်း သိပါတယ်။ အဲဒီတုန်းက လေယာဉ်ပျံပေါ်မှာ ခရီးသည်ဘယ်နှဦးပါသွားသလဲ”

          “လေးယောက်လို့ ကျွန်တော် ထင်တယ်၊ ယောက်ျားသုံးယောက်နဲ့ သာသနာပြုအဖွဲ့ဝင် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ပဲ”

          “ယောက်ျားသုံးယောက်ထဲက တစ်ယောက်ရဲ့ နာမည်က ကွန်ဝေးလို့ ခေါ်တယ်မဟုတ်လား”

          ဆင်းဒါးစ်သည် အံ့အားသင့်လျက်ရှိ၏။

          “ဘာ ... ဘယ်လို၊ အင်း ... ဟုတ်တယ် ပွဲတိုင်းကျော် ကွန်ဝေး၊ ခင်ဗျား သူ့ကိုသိသလား”

          “သူနှင့် ကျွန်တော်က တစ်ကျောင်းတည်း အတူနေခဲ့ကြတဲ့ ကျောင်း နေဖက်တွေပါ”ဟု ရုသားဖို့ဒ်က ဖြေသည်။ မတတ်သာ၍ အဖြေပေးလိုက် ရသော်လည်း သူ့စိတ်တွင် မလုံမလဲဖြစ်ဟန်ရှိသည်။

          “သူက ပျော်ပျော်နေတတ်တဲ့ လူတစ်ယောက်ပါ။ ဘတ်စကူးမှာ သူ လုပ်ကိုင်သွားသမျှဟာ ဘာပြဿနာမှ မရှိခဲ့ပါဘူး”ဟု ဆင်းဒါးစ်က ဆက် ပြောသည်။ ရုသားဖို့ဒ်က ခေါင်းညိတ်သည်။

          “ဟုတ်တယ် လူကတော့ လူပျော်လူကောင်းတစ်ယောက်ပါ။ ဒါပေမဲ့ အဖြစ်က သိပ်ပြီးထူးဆန်းလွန်းလို့ ။ တော်တော့်ကို ထူးဆန်းတဲ့အဖြစ်ဆိုတော့...” သူသည် စိတ်ထဲရှိသမျှကို ပြောလိုက်တော့မည့်ဟန်ပြင်ပြီးကာမှ သူ ကိုယ်သူ ပြန်ထိန်းသည်။ ထို့နောက် အတန်ကြာမှ သူ့စကားကို ဆက် သည်။

          “ဒီအဖြစ်က သတင်းစာတွေထဲလည်း မပါဘူး။ ပါရင်တော့ ကျွန်တော် ဖတ်မိမှာပါ။ ဖြစ်ပုံက ဘယ်လိုလဲ”

          ဆင်းဒါးစ်၏ မျက်နှာထားသည် စိတ်မသက်မသာဖြစ်ခြင်းကို ဖော် ပြလျက်ရှိ၏။ ကျွန်တော့် စိတ်အထင်ပြောရလျှင် ဆင်းဒါးစ်၏ မျက်နှာ သည် နီရဲလျက်ရှိသည်။

          “အမှန်အတိုင်းသာပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ ကျွန်တော် အခု ဒီကိစ္စကို ပြောနေတာဟာ ကျွန်တော် ပြောသင့်ပြောထိုက်တာထက် ပိုပြီးပြောနေမိပြီ လို့ ထင်တာပဲဗျာ” ဟု အဖြေပေးသည်။

          ပြီးမှ သူကဆက်၍ “တစ်ခုတော့ရှိပါတယ်လေ။ အခု အချိန်မှာတော့ ဒီကိစ္စဟာ ဘာမှပြဿနာဖြစ်လာနိုင်မယ် မထင်ပါဘူး။ တပ်က အရာရှိ တွေကြားမှာတော့ ဒီသတင်းဟာ သတင်းဟောင်း၊ သတင်းဆွေးတစ်ပုဒ် ဖြစ်နေလောက်ပါပြီ။ အင်း ဈေးစကားဟာ ဈေးထဲမှာပဲ ရှိနေတာ ကောင်း ပါတယ်။ အမှန်တော့ ဒီသတင်းကို ဖုံးဖိထားကြတယ်။ ကျွန်တော်ဆိုလို တာက ဖြစ်ပျက်လာပုံကို ဖုံးဖိထားတယ်လို့ ဆိုချင်တာပါ။ ဖြစ်ပုံက မယုံ ကြည်နိုင်စရာ အဖြစ်မျိုးဆိုတော့ လူသိရှင်ကြားပြောဖို့ ခက်တယ်မဟုတ် လား။ အစိုးရဘက်ကတော့ လေယာဉ်တစ်စီး ပျောက်ဆုံးသွားတယ်လို့ ကြေညာတယ်။ ခရီးသည်တွေရဲ့ အမည်ကိုလည်း ဖော်ပြတယ်။ သာမန် အရပ်သူ အရပ်သားတွေကြားမှာရှိနေတဲ့ စိတ်ဝင်စားမှုအတွက်တော့ ကျေနပ်လောက်စရာကောင်းတဲ့ သတင်းမျိုးမဟုတ်ဘူးပေါ့”

          ထိုခဏမှာပင် တစ်ဖက်စားပွဲသို့သွားနေသော ဝိုင်းလင်းတစ်ယောက် ကျွန်တော်တို့ထံ ပြန်ရောက်လာသည်။ ဆင်းဒါးစ်က တောင်းပန်တိုးလျှိုး သည့် မျက်နှာထားဖြင့် ဆီး၍ကြည့်သည်။

          “ဒီမယ်ဝိုင်းလင်း ဒီ မိတ်ဆွေတွေက ပွဲတိုင်းကျော် ကွန်ဝေးအကြောင်း မေးနေကြတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ဘတ်စကူးမှာ ဖြစ်ခဲ့သမျှကိုတော့ နည်းနည်းပါးပါးပြောပြလိုက်မိပြီ။ ဒီလောက် ပြောပြတာတော့ဖြင့် ကိစ္စ မရှိနိုင်ဘူးထင်ပါတယ်။ ခင်ဗျား ဘယ်လိုသဘောရသလဲ”

          ဝိုင်းလင်းက ချက်ချင်းအဖြေမပေးဘဲ အတန်ကြာမျှ ငြိမ်ဆိတ်နေ သည်။ အလုပ်တာဝန်နှင့် ခင်မင်ရင်းနှီးမှုအကြားတွင် အဆင်ပြေစရာ နည်း လမ်းတစ်ခု ရှာဖွေနေသည်မှာ ထင်ရှားလျက်ရှိ၏။ “ကျွန်တော့်အနေနဲ့ မတွေးဘဲ မနေနိုင်ဘူး” နောက်ဆုံးတွင် သူ့ပါးစပ်မှ ဤစကားတစ်ခွန်း ထွက်လာသည်။

          “ဒီကိစ္စကို ပုံပြင်တစ်ပုဒ်ပြောသလို ပြောရမှာမို့ ဝမ်းနည်းစရာတော့ ခပ်ကောင်းကောင်းပဲ”

           ဟုလည်း ရေရွတ်သည်။ ။

          “ကျွန်တော်ကတော့ ခင်ဗျားတို့ လေတပ်က လူတွေဟာ လျှို့ဝှက် ထားရမယ့်ကိစ္စမှန်သမျှကို ဘယ်သူ့မှ ထုတ်မပြောဘဲ နှုတ်လုံခြင်းအားဖြင့် ကိုယ့်သိက္ခာကိုယ် ထိန်းကြလိမ့်မယ်လို့ အမြဲတမ်းတွေးလာတာ”

          ဝိုင်းလင်းက ဖိဖိနှိပ်နှိပ် လေသံဖြင့် ဆင်းဒါးစ်အား သွယ်ဝိုက်၍ အပြစ် တင်သည်။ ထို့နောက် အလွန်တည်ငြိမ်ခံ့ညားသော မျက်နှာပေးဖြင့် ရုသား ဖို့ဒ်အား လှည့်ကြည့်သည်။

          “ခင်ဗျားအနေနဲ့ကတော့ သိချင်မှာပေါ့။ ခင်ဗျား မမှားပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဒီဘက်နယ်စပ်ဒေသတွေမှာ ဖြစ်ပျက်သမျှကိစ္စတွေကို လူသိ ရှင်ကြား လုပ်လို့မဖြစ်ဘူးဆိုတာတော့ ခင်ဗျားသဘောပေါက်လိမ့်မယ်လို့ ကျွန်တော် ထင်တယ်”

          “တစ်ဖက်က ကြည့်ပြန်တော့လည်း လူတစ်ယောက်အနေနဲ့ အမှန် ကိုသိချင်တာဟာ သဘာဝပဲ မဟုတ်လားဗျ” ရုသားဖို့ဒ်ကလည်း ခပ်မာမာ လေသံဖြင့် တုံ့ပြန်သည်။

          “ကိစ္စတစ်ခုကို သိချင်တဲ့နေရာမှာ သိချင်တဲ့လူဘက်က အကြောင်း အချက်ခိုင်လုံနေရင် ဘာမှ ဖုံးကွယ်ထားစရာမလိုပါဘူးဗျာ။ အဲဒီကိစ္စ ဖြစ်တဲ့အချိန်က ကျွန်တော် ပက်ရှဝါမှာ ရောက်နေတယ်။ ဒါကတော့ ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို အခိုင်အမာပြောနိုင်တဲ့အချက်တစ်ချက်ပဲ။ ဒါနဲ့ မေးရဦးမယ်။ ခင်ဗျား ကွန်ဝေးကို ကောင်းကောင်းသိသလား။ ကျွန်တော် ဆိုလိုတာက ကျောင်းသားဘဝကတည်းက ရင်းရင်းနှီးနှီးသိခဲ့သလားလို့ဆိုလိုတာပါ”

          “အောက်စ်ဖို့တက္ကသိုလ်မှာတုန်းကတော့ နည်းနည်းပါးပါးတွဲခဲ့ဖူး တယ်။ နောက်ပိုင်းမှာတော့ တစ်ခါတစ်ရံ သွားရင်းလာရင်းနဲ့ဆုံမိတာ မျိုးလောက်ပဲ ရှိတယ်။ ခင်ဗျားရော သူနဲ့ အတော်ကြာကြာ တွဲခဲ့ဖူးသလား”

          “အင်ဂိုရာမှာ တာဝန်ကျတုန်းကတော့ ဆုံခဲ့ဖူးတယ်။ တစ်ကြိမ် နှစ် ကြိမ်လောက် တွေ့ဖူးတာပါ”

          မှ ဤစကားတစ်ခွန်း ထွက်လာသည်။

          “ဒီကိစ္စကို ပုံပြင်တစ်ပုဒ်ပြောသလို ပြောရမှာမို့ ဝမ်းနည်းစရာတော့ ခပ်ကောင်းကောင်းပဲ” ဟုလည်း ရေရွတ်သည်။ ။

          “ကျွန်တော်ကတော့ ခင်ဗျားတို့ လေတပ်က လူတွေဟာ လျှို့ဝှက် ထားရမယ့်ကိစ္စမှန်သမျှကို ဘယ်သူ့မှ ထုတ်မပြောဘဲ နှုတ်လုံခြင်းအားဖြင့် ကိုယ့်သိက္ခာကိုယ် ထိန်းကြလိမ့်မယ်လို့ အမြဲတမ်းတွေးလာတာ”

          ဝိုင်းလင်းက ဖိဖိနှိပ်နှိပ် လေသံဖြင့် ဆင်းဒါးစ်အား သွယ်ဝိုက်၍ အပြစ် တင်သည်။ ထို့နောက် အလွန်တည်ငြိမ်ခံ့ညားသော မျက်နှာပေးဖြင့် ရုသား ဖို့ဒ်အား လှည့်ကြည့်သည်။

          “ခင်ဗျားအနေနဲ့ကတော့ သိချင်မှာပေါ့။ ခင်ဗျား မမှားပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဒီဘက်နယ်စပ်ဒေသတွေမှာ ဖြစ်ပျက်သမျှကိစ္စတွေကို လူသိ ရှင်ကြား လုပ်လို့မဖြစ်ဘူးဆိုတာတော့ ခင်ဗျားသဘောပေါက်လိမ့်မယ်လို့ ကျွန်တော် ထင်တယ်”

          “တစ်ဖက်က ကြည့်ပြန်တော့လည်း လူတစ်ယောက်အနေနဲ့ အမှန် ကိုသိချင်တာဟာ သဘာဝပဲ မဟုတ်လားဗျ” ရုသားဖို့ဒ်ကလည်း ခပ်မာမာ လေသံဖြင့် တုံ့ပြန်သည်။

          “ကိစ္စတစ်ခုကို သိချင်တဲ့နေရာမှာ သိချင်တဲ့လူဘက်က အကြောင်း အချက်ခိုင်လုံနေရင် ဘာမှ ဖုံးကွယ်ထားစရာမလိုပါဘူးဗျာ။ အဲဒီကိစ္စ ဖြစ်တဲ့အချိန်က ကျွန်တော် ပက်ရှဝါမှာ ရောက်နေတယ်။ ဒါကတော့ ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို အခိုင်အမာပြောနိုင်တဲ့အချက်တစ်ချက်ပဲ။ ဒါနဲ့ မေးရဦးမယ်။ ခင်ဗျား ကွန်ဝေးကို ကောင်းကောင်းသိသလား။ ကျွန်တော် ဆိုလိုတာက ကျောင်းသားဘဝကတည်းက ရင်းရင်းနှီးနှီးသိခဲ့သလားလို့ဆိုလိုတာပါ”

          “အောက်စ်ဖို့တက္ကသိုလ်မှာတုန်းကတော့ နည်းနည်းပါးပါးတွဲခဲ့ဖူး တယ်။ နောက်ပိုင်းမှာတော့ တစ်ခါတစ်ရံ သွားရင်းလာရင်းနဲ့ဆုံမိတာ မျိုးလောက်ပဲ ရှိတယ်။ ခင်ဗျားရော သူနဲ့ အတော်ကြာကြာ တွဲခဲ့ဖူးသလား”

          “အင်ဂိုရာမှာ တာဝန်ကျတုန်းကတော့ ဆုံခဲ့ဖူးတယ်။ တစ်ကြိမ် နှစ် ကြိမ်လောက် တွေ့ဖူးတာပါ”

          “ခင်ဗျား သူ့ကိုသဘောကျရဲ့လား”

          “ကျွန်တော့်အထင်ပြောရရင်တော့ သူဟာ လူတော်တစ်ယောက်ပဲ။ ဒါပေမဲ့ သိပ်ပြီး ပေါ့ပေါ့တန်တန်နိုင်လွန်းတယ်”

          ရုသားဖို့ဒ်က ပြုံးသည်။

          “တော်တာကတော့ အမှန်ပဲ။ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဘဝမှာကတည်း ကိုက အတော်ကလေးထင်ရှားခဲ့တဲ့ လူတစ်ယောက်ပေါ့။ အားကစား ဘက်မှာလည်း ထိပ်တန်းစာရင်းဝင်တစ်ယောက်ပဲ။ ကျောင်းသား သမဂ္ဂ မှာလည်း ခေါင်းဆောင်ပိုင်းမှာ နေရာရခဲ့တဲ့ လူ၊ ဟိုဆုရလိုက် ဒီဆုရလိုက် နဲ့ အတော်ကြီးကို ကျော်ကြားခဲ့တယ်။ ကျွန်တော် နားထောင်ခဲ့ဖူးသမျှ အပျော်တမ်း စန္ဒရားဝါသနာရှင်တွေထဲမှာတော့ အတော်ဆုံး စန္ဒရားဆရာ တစ်ယောက်ပဲ။ အံ့သြစရာကောင်းလောက်အောင်ကို အဘက်ဘက်က ထူး ချွန်တဲ့လူတစ်ယောက်ဗျ။ ဗစ်တိုးရီးယား ဘုရင်မခေတ်က အောက်စဖို့ တက္ကသိုလ်မှာ ထင်ရှားခဲ့တဲ့ ဂျိုးဝက်လိုလူစားမျိုးပဲ။ ဒါပေမဲ့ တက္ကသိုလ် က ထွက်သွားပြီးတဲ့နောက်ပိုင်းကျတော့ သူ့နာမည်ဟာ မြုပ်သွားခဲ့တယ်။ သူ့လမ်းကြောင်းဟာ စစ်ကြီးကြောင့် တန့်သွားခဲ့ဟန်တူပါတယ်။ ဘာပဲဖြစ် ဖြစ်ပေါ့လေ။ သူ့ရဲ့ လူငယ်ဘဝကိုတော့ ကောင်းကောင်းအသုံးချသွားခဲ့တဲ့ လူတစ်ယောက်လို့ ဆိုရမှာပဲ”

          “သူ့မှာ တစ်ခုခု ဖြစ်သွားတာတော့ အမှန်ပဲ”ဟု ဝိုင်းလင်းက ပြန်ပြောသည်။

          “ဒါပေမဲ့ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ဘဝပျက်လောက်အောင် ဖြစ်တာ မျိုးတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ တပ်ထဲရောက်တော့လည်းမဆိုးပါဘူး။ သူပြင်သစ် နိုင်ငံမှာတာဝန်ကျနေတုန်း ဒီအက်စ်အိုလို့ခေါ်တဲ့ အမှုထမ်းကောင်းဘွဲ့ ရသွားတယ်။ စစ်ကြီးပြီးသွားတော့ သူ အောက်စ်ဖို့တက္ကသိုလ်ကို ပြန်ပြီး အလုပ်လုပ်တယ်လို့ ထင်တယ်။ ကထိက အလုပ်လား၊ ပါမောက္ခအလုပ် လားဆိုတာတော့ မပြောတတ်ဘူး။ အဲဒီနောက်ကျတော့ သူဟာ အရှေ့ ပိုင်း နိုင်ငံတွေဘက်ကို ခရီးထွက်သွားတယ်လို့ ကျွန်တော်သိခဲ့ရတယ်။ သူ အဲဒီဘက်နိုင်ငံတွေက ပြန်လာတော့လည်း အရှေ့တိုင်းဘာသာစကား၊ တတ်ကျွမ်းတဲ့အရည်အချင်းကြောင့် သူကြိုက်ရာအလုပ်ကို လွယ်လွယ်ကူကူပဲ ရခဲ့တယ်။ ရာထူး အတော်များများကိုလည်း ပြောင်းရွှေ့ပြီး အမှုထမ်း ခဲ့ရတယ်”

          ရုသားဖို့ဒ်က တစ်ကြိမ်ထပ်၍ ပြုံးပြန်သည်။ သူ့အပြုံးသည် စောစော က အပြုံးထက်ပို၍ လေးနက်သော အသွင်ဆောင်လျက်ရှိ၏။

          “ဒါပေါ့လေ၊ အလုပ်ကပဲ အရာရာကို ဆုံးဖြတ်တာမဟုတ်လား။ နိုင်ငံ ခြားရေးဌာနရဲ့ လက်အောက်ခံရုံးတစ်ရုံးမှာ ထိုင်ပြီး ဝင်လာတဲ့ စာတိုစာ စလေးတွေ ဖတ်လိုက်၊ မှတ်ချက်တိုလေးတွေ ရေးလိုက်၊ လက်မှတ်တိုလေး ထိုးလိုက်၊ သံအမတ်ကြီးရဲ့ ရုံးခန်းထဲဝင်ပြီး လက်ဖက်ရည်ပွဲလေး ပြင်ပေး လိုက်နဲ့ အချိန်ကုန်ရတဲ့အလုပ်မျိုးကို လုပ်နေရတဲ့ လူတစ်ဦးမှာ ထူးခြားတဲ့ အရည်အသွေးဟာ ဘယ်ရှိနိုင်တော့မှာလဲ။ ဒီလို လူမျိုးရဲ့ အကြောင်းကို သမိုင်းကလည်း ဘယ်တော့မှ မှတ်တမ်းမတင်ပါဘူး”

          “အိုဗျာ၊ သူက ကောင်စစ်ဝန်ရုံးမှာ လုပ်ရတာပါ။ သံတမန်ဆက်သွယ် ရေးဆိုင်ရာ အလုပ်ဌာနမျိုးမှာ တာဝန်ယူရတာမဟုတ်ပါဘူး”

          ဝိုင်းလင်းက ဟန်ကြီးပန်ကြီးနိုင်လှသော လေသံဖြင့်ပြောသည်။ ရုသား ဖို့ဒ်က မလိုတမာသံဖြင့် သရော်လိုက်သည့်စကားကို သူလုံးဝဂရုမစိုက် သည်မှာ ထင်ရှားလျက်ရှိ၏။ ရုသားဖို့ဒ်ကတော့ ဝိုင်းလင်းပြောနေသည့် စကားကို အရေးတယူလုပ်၍ နားထောင်ခြင်းမပြုတော့ဘဲ ထိုင်ရာမှ ထ သည်။ တကယ်တော့ အချိန်ကလည်း အတော်ကလေး နောက်ကျနေပြီ။ ကျွန်တော်ကပါ ရောယောင်၍ထကာ ပြန်တော့မည်ဟု နှုတ်ဆက်သည်။ ဝိုင်းလင်းကတော့ ကျွန်တော်တို့နှုတ်ဆက်နေသည်ကို သိပ်ပြီးအရေးမထား သည့် ပုံမျိုး။ | ဆင်းဒါးစ်ကတော့ သူ့လိုမဟုတ်၊ တရင်းတနှီးနှင့် ဟက်ဟက်ပက် ပက် နှုတ်ဆက်နေသည်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်နှင့် တစ်နေ့နေ့ တစ် ချိန်ချိန်တွင် ထပ်၍ဆုံကြရလိမ့်ဦးမည်ဟု သူ မျှော်လင့်ကြောင်းပြောလျက် ရှိလေသည်။

          ကျွန်တော့်အနေဖြင့် ဥရောပသွား မီးရထားကို မီဖို့အတွက် မနက်ကျ မှ အစောကြီးထ၍ သွားရမည်ဖြစ်ရာ အချိန်ဖြုန်းရဦးမည့် အခြေအနေ၌ ရှိနေသည်။ နှစ်ယောက်သား အငှားကားစောင့်နေခိုက် ရုသားဖို့ဒ်ကကျွန်တော့်အား သူနေသည့် ဟိုတယ်သို့ လိုက်၍အချိန်ဖြုန်းရန် ခေါ်သည်။ သူ့ အခန်းတွင် သီးခြားဧည့်ခန်းတစ်ခန်းရှိသဖြင့် အေးအေးဆေးဆေးထိုင် ၍ စကားပြောနိုင်ပါသည်ဟု သူကဆိုသည်။ ဤအတိုင်းသာ ဆိုပါက ကျွန်တော့်အတွက် များစွာအဆင်ပြေပါလိမ့်မည်ဟု ကျွန်တော်က ပြန် ဖြေသည်။ ။

          “ဒီလိုဆို ပိုကောင်းတာပေါ့ဗျာ။ ကျွန်တော်တို့ ကွန်ဝေးအကြောင်း ဆက်ပြောနိုင်တာပေါ့။ ခင်ဗျား မငြီးငွေ့သေးဘူးဆိုရင်တော့ ကျွန်တော် ကသူ့အကြောင်း ဆက်ပြောချင်သေးတယ်”

          ဟု သူက ပြောသည်။

          ကျွန်တော်သည် ကွန်ဝေးနှင့် ရင်းရင်းနှီးနှီး သိကျွမ်းခင်မင်ခဲ့သူမဟုတ် ပါ။ သို့သော်လည်း သူ့အကြောင်း ပြောမည်ဆိုလျှင်တော့ ငြီးငွေ့ခြင်းမဖြစ် ပါဟု ကျွန်တော်က ပြန်ပြောသည်။

          “ကျွန်တော် တက္ကသိုလ်ရောက်လို့ ပထမနှစ်လည်းကုန်ရော သူလည်း ကျောင်းထွက်သွားရော။ အဲဒီနောက်တော့ ကျွန်တော် သူ့ကို လုံးဝမတွေ့ တော့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူ ကျွန်တော့်အပေါ်မှာ ထူးထူးခြားခြားကောင်းခဲ့တာ လေးတစ်ခု ရှိခဲ့ဖူးတယ်။ ကျွန်တော် တက္ကသိုလ်ကိုရောက်စ ကျောင်းသား သစ်မို့ ကူညီခဲ့တဲ့ကိစ္စလေးပါ။ သူ ကူညီခဲ့တာက အသေးအဖွဲကလေးတစ် ခုပါ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် မေ့မသွားဘူး။ အမြဲ သတိရနေတယ်” ရုသားဖို့ဒ်က ကျွန်တော့်စကားကို ထောက်ခံသည်။ “ဟုတ်တယ်၊ ကျွန်တော်လည်း သူ့ကို အတော်ကလေး ခင်မင်မိတယ်။ ကျွန်တော် သူ့ကိုသိပ်ပြီးတွေ့ဖူးတာမဟုတ်ဘူး။ လူချင်းလည်း သိပ်ခင် ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး”

          ထို့နောက် ကျွန်တော်တို့နှစ်ဦးစလုံး ငြိမ်ဆိတ်နေကြသည်။ ဤငြိမ် ဆိတ်နေသည့် အချိန်ကာလအတွင်းတွင် ကျွန်တော်တို့နှစ်ဦးစလုံး တရင်း တနှီး ခင်မင်ခွင့်မရခဲ့ပါလျက်နှင့် အမြဲတမ်းလိုလို သတိရနေမိသောလူ တစ်ယောက်၏ အကြောင်းကို စဉ်းစားနေမိကြသည်။ ကွန်ဝေးကို တစ် ကြိမ်နှစ်ကြိမ်လောက် တွေ့ဖူး မြင်ဖူးရုံမျှဖြင့် အမြဲတမ်းလိုလို မေ့၍မရ နိုင်လောက်အောင် သတိရနေသူများကို ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်မကြာခဏ တွေ့ခဲ့ဖူးသည်။