မောင်ထွန်းသူ - ပြေးနှင့်ဂန္ထ၀င်မြောက်၀ထ္ထုတိုများ

မြန်မာပြန်သူ၏အမှာ

'ပြေးနှင့်အခြားဝတ္ထုတိုများ'ဟု အမည်ပေးထားသည့် ဤစာအုပ်တွင် မြန်မာပြန်ဝတ္ထုတိုရှစ်ပုဒ်ပါရှိသည်။ ယင်းရှစ်ပုဒ် အနက် အချို့မှာ မဂ္ဂဇင်းများတွင် ပါခဲ့ပြီးဖြစ်၍ အချို့မှာ မဂ္ဂဇင်းတွင် ဖေါ်ပြရန်တောင်းယူသွားခဲ့ပြီးမှ မဂ္ဂဇင်းရပ်သွား၍ ဖေါ်ပြခြင်းမခံရတော့ဘဲ စာမူဘဝဖြင့် ပျောက်ဆုံးကုန်သည့် ဝတ္ထုတိုများဖြစ်ကြသည်။

စာရေးသူတစ်ယောက်အနေနှင့် ကိုယ်စိတ်တိုင်းကျ ရွေးချယ်ပြန်ဆိုထားသည့် စာမူများပျောက်ဆုံးကုန်သည့်အခါ.. အလွန်နှမြောတသသောစိတ် ဖြစ်ရပါသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း မအားမလပ်ဖြစ်နေသည့်ကြားမှပင် အချိန်မရ - အရယူ၍ ယင်း ဝတ္ထုတိုများကို ဒုတိယအကြိမ်ထပ်မံပြန်ဆိုပြီး သိမ်းထားခဲ့သည်။ ယင်းအပင်ပန်းခံမှုသည် အချည်းအနှီးမဖြစ်ဟု ဆိုနိုင်ပါသည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဟူမူ အခုလို မြန်မာပြန်နိုင်ငံရပ်ခြားဝတ္ထုတိုများ စုစည်းထုတ်ဝေရန် စိတ်ထက်သန်သူ တစ်ဦးတလေနှင့် ဆုံးမိ၍ စာအုပ်တစ်အုပ်ဖြစ်လာသည့်အခါ များစွာမှပင် ဝမ်းသာကြည်နူး ခြင်း ဖြစ်ရသည်မဟုတ်ပါလား။

ဤစာအုပ်တွင်ပါရှိသည့် ဝတ္ထုတိုရှစ်ပုဒ်သည်“အမေရိကန်၊ ပြင်သစ်၊ ရုရှား၊ အီတလီ၊ ဘူလ်ဂေးရီးယား၊ ဘရာဇီး၊တောင်အမေရိက(ကော်စတာရီကာ)နှင့် ယစ်ဒစ်ရှ်'ဝတ္ထုတိုများ ဖြစ်သည်။ နိုင်ငံပေါင်းစုံမှ ဝတ္ထုတိုများဖြစ်သဖြင့် လူမျိုးပေါင်းစုံ၏ အကျင့်စရိုက်နှင့် အတွေးအခေါ် အယူအဆ၊ စိတ်နေသဘော ထားများကို ရိပ်စားနားလည်နိုင်သည့် ဝတ္ထုတိုများဖြစ်ပါသည်။

ထို့ပြင်လည်း အမျိုးမျိုးသော အကြောင်းအရာများကို အမျိုးမျိုးသော ဇာတ်ကောင်များနှင့် ရေးဖွဲ့ ထားခြင်းဖြစ်၍ ရသပေါင်းစုံကိုလည်း ရယူခံစားနိုင်ဖွယ်ရာရှိပါသည်။ ထို့ပြင် လည်း နိုင်ငံရပ်ခြားစာရေးဆရာများ၏ တွေးနည်းတွေးဟန်များ နှင့် ရေးနည်းရေးဟန်များကိုပါ လေ့လာနိုင်ဖွယ်ရာရှိပါသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဤဝတ္ထုတိုများသည် စာဖတ်သူများအတွက် တစ်နည်းမဟုတ်တစ်နည်းဖြင့် တစ်စုံတစ်ခုသော အတိုင်းအတာ ထိ အကျိုးဖြစ်ထွန်းဖွယ်ရာ ရှိသည်ဟု ယုံကြည်မိပါသည်။

အမှန်တော့ ယခုအချိန်သည် ဝတ္ထုတိုများကို (ပင်ကိုယ် ရေးသည်ဖြစ်စေ၊ ဘာသာပြန်သည်ဖြစ်စေ) စုစည်းထုတ်ဝေလိုသူ နည်းပါးနေသောအချိန်ဖြစ်သည်။ အထူးသဖြင့် မဂ္ဂဇင်းများ၌ ပါရှိခဲ့ပြီးဖြစ်သော ဘာသာပြန်ဝတ္ထုတိုများကို ထုတ်ဝေလိုသူမရှိသလောက် ရှားပါးနေချိန်ဖြစ်သည်။ ဤအချိန်မျိုးတွင်

“အောင်ပန်း၀ေ'စာပေသည် ဘာသာပြန်ဝတ္ထုတိုများကို စုစည်း၍ စာအုပ်တစ်အုပ်ဖြစ်လာအောင် ကြိုးပမ်းလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ စွန့်စားမှုတစ်ရပ်ကို ပြုခြင်းဖြစ်သည်ဟု ထင်ပါသည်။ ယင်း စွန့်စားမှုအတွက် အကျိုးဖြစ်ထွန်းပါစေဟု ကျွန်တော်ဆုတောင်းပါ သည်။

မောင်ထွန်းသူ

ပြေး

တော်ရီးစ်မိသားစုပိုင်ယာတောသည် မွန်ထရီးစ်မြို့၏ အောက်ဘက် (၁၅)မိုင်ခန့်အကွာ ပင်လယ်ကမ်းခြေဘက်၌ တည်ရှိသည်။ ခပ်ပြေပြေနိမ့်ဆင်းသွားသောတောင်စောင်း ဆင်ခြေလျှော်ပေါ်၌ တည်ရှိခြင်းဖြစ်၍ ဧကအနည်းငယ်မျှသာ ကျယ်ဝန်းသည်။ သို့သော်လည်း ယာတောသည် တောင်စောင်းမှ လှိုင်းလုံးဖြူဖြူဖွေးဖွေးများတည်ရှိရာ ပင်လယ်ကမ်းစပ်အထိ ရောက်သည်။ ယာတော၏နောက်ဘက်တွင် ကျောက်တုံး၊ကျောက်ခဲများဖြင့် ပြည့်နေသည့်တောင်တန်းကြီးများသည် မားမားမတ်မတ်ရပ်လျက်ရှိသည်။

ယာတောအဆောက်အအုံများသည် တောင်စောင်း ဆင်ခြေလျှောပေါ်တွင် အစုလိုက်အပြုံလိုက် တည်ရှိနေကြသည်။အားလုံးသည် ဝှေ့ယမ်း တိုက်ခိုက်နေသော လေနောက်သို့ လိုက်ပါသွားပြီး ပင်လယ်ပြင်ထဲသို့ သက်ဆင်းသွားကြတော့ မည့်နှယ်ရှိမည်။ သစ်သားတဲငယ်နှင့် ဖရိုဖရဲ ပြိုလဲတော့မည့်နှယ် ဖြစ်သောအင်္ကျီသည် စွတ်စိုထိုင်းမှိုင်းပြီး၊ ဆားဓါတ် ပါသော လေဒဏ်ကို အမြဲတစေခံထားရသဖြင့် ညိုမွဲမွဲ အရောင်အဆင်းကို ဆောင်လျှက်ရှိသည်။

ယာမြေပေါ်တွင် မြင်းနှစ်ကောင်၊ နွားနီမကြီးတစ်ကောင်နှင့်နွားနီပေါက်စလေးတစ်ကောင်၊ ဝက်ခြောက်ကောင် နှင့် အဆီအသားမရှိသော ကြုံလှီလှီကြက်ရောင်စုံ တစ်အုပ်တို့ရှိသည်။ တောင်စောင်း တစ်နေရာတွင် ဂျုံခင်းတစ်ခင်းရှိသည်။ မြေဆီမြေနှစ်ဟူ၍ လုံးဝမရှိသော မြေပေါ်၌ စိုက်ပျိုးထားခြင်း ဖြစ်၍ ဂျုံပင်များသည် ဖွံ့ဖြိုးသန်စွမ်းခြင်းမရှိ။

အမေတော်ရီးစ်သည် ပိန်ပိန်ပါးပါး၊ အသားအရေ ခြောက်ခန်းခန်း၊ အလွန်ရှေးဆန်သည့် ဟန်အမူအရာမျိုးရှိသည်။ ယာတောကို သူဦးစီးလာခဲ့သည်မှာ ဆယ်နှစ်နီးပါးရှိခဲ့ပြီ၊ သူ့ယောက်ျား ကွယ်လွန်ကတည်းက ယာတောကို သူဦးစီးလာခဲ့ ရခြင်းဖြစ်၏။ သူ့ယောက်ျားသည် တစ်ရက်တွင် ထုံးစံအတိုင်း ယာမြေသို့ အလုပ်ဆင်းသည်။ အမှတ်တမဲ့ ကျောက်ခဲတစ်လုံးကို နှင်းမိပြီး ချော်လဲသည်။ ရက်တဲစိတ်ခေါ် မြွေဆိုးတစ်ကောင်ပေါ် မှောက်လျက် လဲခြင်းဖြစ်၍ ရင်ဘတ်တွင် မြွေအကိုက်ခံရသည်။ အလွန် အဆိပ်ပြင်းသောမြွေမျိုး အကိုက်ခံရခြင်းဖြစ်၍ ဘာမှလုပ်လို့ မရ။

အမေတော်ရီးစ်တွင် သားသမီးသုံးယောက်ကျန်ခဲ့ သည်။ အငယ်နှစ် ယောက်ဖြစ်သော အေမဲထိုးနှင့် ရိုစီတို့သည် အသက်ဆယ့်လေးနှစ်... နှစ်ယောက်စလုံး အသက်အရွယ် နှင့်မလိုက်အောင် ကြုံလှီသေးကွေး ကြသည်။ ။

အမေတော်ရီးစ်သည် ကျောင်းပြေး ကလေးသူငယ်များ ထိန်းသိမ်းရေးအရာရှိ ယာတောဘက်သို့ မလာသည့်ရက်များနှင့် လှိုင်းလေမထန်သည့် ရက်များတွင် ဤကလေးနှစ်ယောက်အား ယာတောအောက်ဘက်ရှိ ကျောက်ဆောင်များဆီသို့လွှတ်၍ ငါးမျှားခိုင်းလေ့ရှိသည်။

အကြီးဆုံးသား မက်ပီသည် အသက်ဆယ့်ကိုးနှစ်၊ အရပ် မြင့်မြင့် အမြဲပြုံးရွှင်နေသော မျက်နှာထားရှိသည်။ နူးညံ့သိမ်မွေ့ သဖြင့်ချစ်စရာကောင်းသော်လည်း၊ အလွန်အပျင်းထူသည်။ မက်ပီသည် ခေါင်းရှည်ရှည်၊ ထိပ်ချွန်ချွန် ကြမ်းတမ်းထူထည်သော အနက်ရောင်ဆံပင်များသည် ဘေးနှစ်ဖက်နှင့် နောက်တွင် ဖားလျားကျလျက်ရှိသည်။ ရှေ့ဘက်သို့ ကျနေသော ဆံပင်များကို အမေတော်ရီးစ်က ညှပ်ပေးထားသဖြင့် သူ့မျက်လုံးများသည် ကြည့်၍ရနေခြင်းဖြစ်၏။

မက်ပီ၏ ပါးရိုးများသည် အင်ဒီးယန်းလူမျိုးတို့ထုံးစံ အတိုင်း ခပ်ငေါ့ငေါ့ရှိသည်။ နှာခေါင်းသည် လင်းယုန်ငှက် တစ်ကောင်၏ နှာခေါင်းသဖွယ် ခပ်ကောက်ကောက်။ ပါးစပ်ကျ တော့ ခပ်သေးသေးခပ်ပါးပါး ဖြစ်၍ မိန်းကလေးပါးစပ်နှင့် တူသည်။ မေးစေ့သည် ခပ်ချွန်ချွန်၊ သူ့ခြေထောက်နှင့် လက်များသည် ရှည်လျားလွန်းသဖြင့် လူပုံသည် ကလန်ကလား နိုင်လွန်း လှ၏။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ မက်ပီသည် အလွန်ပျင်းရိသော သူငယ် တစ်ယောက်ဖြစ်၏။

အမေတော်ရီးစ် သည် သူ့ သားအား အလွန်သတ္တိ ကောင်းသည့် လူချောကလေးတစ်ယောက်ဟု ထင်သည်။ သို့သော်လည်း သူ့ထင်မြင်ချက်ကို မက်ပီအား လုံးဝအသိမပေး “နင့်အဖေရဲ့ မိသားစုထဲမှာ မိန်းမပျင်း တစ်ယောက် ပါလာဟန် ထူတယ်၊ ဒါကြောင့် ငါ့မှာနင့်လိုသားမျိုး တစ်ယောက် မွေးလာ တာနေမှာ”ဟု အမေတော်ရီးစ်က ပြောသည်။ ပြီးတော့ နင့် ထိုယ်ဝန်နဲ့တုန်းက တစ်ရက်မှာ အလွန်အပျင်းထူတဲ့ ကိုယိုတိ ၀ံပုလွေတစ်ကောင် ချုံထဲကထွက်လာပြီး ငါ့ကိုစိုက်ကြည့်နေဖူး တယ်။ အဲဒါကြောင့် နင်ဟာ အလွန်အပျင်းကြီးတဲ့ကောင် ဖြစ်လာတာနေမှာပဲ” ဟုလည်း အမေတော်ရီးစ်က ပြောသည်။

မက်ပီကတော့ ဘာမှမသိနားမလည်သည့် သိုးငယ် လေးတစ်ကောင် သဖွယ်ပြုံးနေသည်။ သူ့လက်ထဲမှ ဓားမြှောင်ကိုကြီးထဲထိုးလိုက်နှုတ်လိုက်လုပ်နေသည်။ သူ့ဓားမြှောင်အသွား ထက်စေရန်နှင့် သံချေးမတက်စေရန် လုပ်နေခြင်းပေတည်း။

ဤဓားမြှောင်သည် သူ့အတွက် အမွေပစ္စည်းတစ်ခု ဖြစ်သည်။ သူ့အဖေ အမြဲတစေ ကိုင်ခဲ့သော ဓားမြှောင်ဖြစ်၏။ ဓားမြှောင်သည် ခပ်ကြီးကြီး၊ ရှည်လျားလျားဖြစ်သည်။ အသွားကို အရိုးထဲသို့ ခေါက်သွင်းလို့ ရသည်။ အရိုးပေါ်တွင် ခလုတ်လေး တစ်ခုရှိ၍ ထိုခလုတ်ကိုနှိပ်လိုက်လျှင် ဓားသွားသည် ဖျတ်ခနဲ အပြင်သို့ထွက်လာသည်။ ဤဓားမြှောင်သည် မက်ပီ အမြတ်နိုး ဆုံးဖြစ်သည်။ သူ့အဖေကိုင်ခဲ့သော ဓားမြှောင်ဖြစ်၍ သူ့ကိုယ်နှင့် မကွာအောင်ထားသည်။

အလွန်နေသာသည့် နံနက်ခင်းတစ်နေ့တွင် ဖြစ်သည်။ ကမ်းပါးအောက်ဘက် အနိမ့်ပိုင်းထဲရှိ ပင်လယ်ပြင်သည် အပြာ ရောင်သမ်းနေသည်။ ရေပြင်သည် နေရောင်အောက်တွင် တဝင်း ဝင်း တလက်လက်ဖြစ်နေသည်။

လှိုင်းလုံးဖြူဖြူများသည် အစုလိုက်အပြုံလိုက် ဖြည်း ဖြည်းသာသာ ပြေးလာပြီး သောင်ခုံကျောက်တန်းပေါ် တက်လာ လျက်ရှိသည်။ ယာတောနောက်ဘက်ရှိ တောင်တန်း ကြီးများ သည်ပင်လျှင် အေးမြသာယာသည့် အသွင်သဏ္ဍာန်ကို ဆောင် နေကြသည်။

မက်ပီရေ.... ဟေး ... မက်ပီ၊ အမေ့ဆီကိုလာစမ်း၊ အမေ မင်းကို ခိုင်းစရာ တစ်ခုရှိလို့” ကို သစ်သားတဲငယ်အတွင်းမှ အမေတော်ရီးစ်၏ ခေါ်သံ ထွက်ပေါ်လာသည်။

အပြင်မှ ထူးသံမကြားရ၊ အမေက ခေါင်းတစ်ချက် ထောင်ကာ နားစွင့်သည်။ ကျီ၏နောက်ဘက်မှ ရယ်သံများ ကြားလိုက်ရသည်။ အမေတော်ရီးစ်သည် ထိုင်ရာမှထက သူ့စကဒ်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်မ၍ ရယ်သံများ လာရာဘက်သို့ ခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်သွားသည်။  မက်ပီသည် သေတ္တာပျက်တစ်လုံးကို ကျောနှင့်မှီပြီး ထိုင်နေသည်။ သူ၏ ဖွေးဖွေးဖြူနေသောသွားများသည် နေရောင် ဖြင့် ဝင်းလက်နေကြသည်။ သူ၏ ဘယ်ဘက်နှင့် ညာဘက်ဘေးတွင် အသားမည်း မည်း အငယ်နှစ်ယောက် ရပ်နေသည်။ ကလေးနှစ်ယောက် သည် တစ်စုံတစ်ခုကို မျှော်လင့်ချက်ကြီးစွာဖြင့် စောင့်စားနေသည့် အရိပ်လက္ခဏာများ ဖေါ်ပြနေကြသည်။ ။

ရုတ်တရက် အေမဲယိုး၏ နှုတ်မှ အော်သံတစ်ချက် ထွက်လာသည်။

'ယား...”

မက်ပီ၏ လက်ကောက်ဝတ်သည် မြွေတစ်ကောင်၏ ဦးခေါင်းသဖွယ် အလွန်သွက်လက်လျင်မြန်စွာ လှုပ်ရှားသွား သည်။ လေထဲတွင် ၀ှီးကနဲ ဖြတ်သန်းသွားသော ဓားမြှောင် ဓားသွားသည် ဝင်းကနဲလက်သွားသည်။ “ဒုတ်ကနဲမြည်သံပေးကာ ရှေ့တည့်တည့်မှ သစ်သားတိုင်တွင် ဝင်စိုက်သည်။ အနက်ရောင်ဓားရိုးသည် တဖျတ်ဖျတ် ခါရမ်းလျက်ရှိသည်။ ဓားမြှောင် ဝင်စိုက်မိသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် မောင်နှမသုံးယောက်၏ ရယ်သံများသည် ထွက်ပေါ်လာသည်။ ။

ရိုစီသည် သစ်သားတိုင်ဆီကို ပြေးသွားပြီး ဓားမြှောင် ကိုဆွဲနုတ်ကာ မက်ပီထံပြန်ပြေးလာသည်။ သူ့လက်ထဲမှ ဓားမြှောင်ကို မက်ပီအား လှမ်းပေးသည်။ မက်ပီကဓားမြှောင်ကို ပိတ်လိုက်ပြီး လက်ဖဝါးထဲပြန်ထည့်သည်။ ထို့နောက် ပြုံးဖြဲဖြဲ မျက်နှာထားဖြင့် မိုးကောင်းကင်ဆီသို့ ငေးကြည့်နေသည်။

“ယား ..” မက်ပီ၏ လက်ဖဝါးထဲမှ ဓားမြှောင်သည် ဖျတ်ကနဲ....