မောင်ထွန်းသူ - နတ်မိမယ်လား၀ိုးတစ်၀ါး

ခြေဆင်း

          ဇာတ်လမ်းစခဲ့တဲ့အချိန်က ၁၉၅၇ ခုနှစ်၊ မေလထဲမှာပါ။ ဖြစ်ခဲ့ပျက်ခဲ့ တဲ့ နေရာကတော့ ပါရီမြို့တော်ထဲမှာပါ။

          အဲဒီအချိန်က ပြင်သစ်နိုင်ငံဟာ အလွန်သည်းထိတ်ရင်ဖို ဖြစ်စရာကောင်း တဲ့ လှုပ်ရှားထကြွမှုတွေနဲ့ ရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်နေချိန်ပါ။ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ကြီး ပြီးဆုံးသွားပြီးတဲ့နောက် ဆယ့်နှစ်နှစ်တာကာလအတွင်းမှာ နိုင်ငံဟာ အစိုးရအဖွဲ့ ပေါင်း နှစ်ဆယ့်လေးဖွဲ့တိတိ ပြောင်းခဲ့ပါတယ်။ အခြေခံဥပဒေ ပြင်ဆင်ရေး အတွက် အကြံပြုချက်ပေါင်း ရှစ်ဆယ့်ကိုးကြိမ်အထိ တင်သွင်းခဲ့ပါတယ်။

          ဒါပေမယ်လို့ လူတွေက သိပ်ပြီးစိတ်ဝင်စားကြတဲ့ပုံ မပေါ်ပါဘူး။ မကြာ သေးခင်ကမှ ပြုလုပ်သွားခဲ့တဲ့ ဆန်းစစ်လေ့လာချက်အရဆိုရင် ပြင်သစ်ပြည်သူတွေ ရဲ့ (၄၁)ရာခိုင်နှုန်းသာလျှင် နိုင်ငံရေးကိစ္စတွေအပေါ်မှာ စိတ်ဝင်တစား ပြောကြ ဆိုကြပါတယ်။ လူများစုက စိတ်ဝင်စားနေတဲ့အတွက် နံပါတ်တစ်နေရာမှာ ရှိနေ တာကတော့ ရုပ်ရှင်မင်းသမီး ဘရစ်ဂျစ်ဘားဒေါ့ပါ။ သူ့အကြောင်းနဲ့ သူ့ကို စိတ်ဝင်စားတဲ့လူက (၄၇)ရာခိုင်နှုန်းတောင် ရှိတယ်လို့ စစ်တမ်းအရ သိရပါတယ်။

          ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အားလုံးခြုံကြည့်လိုက်ရင်တော့ ဘဝဟာ ခမ်းနားကြီးကျယ် လှပါတယ်။ ခေတ်မီတဲ့နိုင်ငံတော်ပေကိုး။ အလုပ်လက်မဲ့ ပြဿနာမရှိဘူး။ မော် တော်ကားတွေကလည်း ပုံအမျိုးမျိုးနဲ့၊ ဧည့်ခန်းတွေထဲမှာ တီဗွီတွေက ထွက်လာနေ တဲ့ အလင်းရောင်တွေဟာ တလင်းလင်း တလက်လက်နဲ့ ရောင်မျိုးကို စုံနေတာပဲ။ ရုပ်ရှင်ဒါရိုက်တာတွေကလည်း ဇာတ်ကားသစ်တွေ မရပ်မနား ရိုက်လာနေကြ တယ်။ မွေးလိုက်ဖွားလိုက်တဲ့ ကလေးအရေအတွက်ကလည်း များသည်ထက်သာ များလာနေတဲ့အတွက် ဖောင်းပွနေပြီလို့တောင် ပြောနိုင်လောက်ပါတယ်။

          ပန်းချီဆရာ ပီကာဆိုကလည်း ယူနက်စကို” လို့ခေါ်တဲ့ “ကုလသမဂ္ဂ ပညာ၊ သိပ္ပံနဲ့ ယဉ်ကျေးမှုအဖွဲ့ကြီး ́အတွက် “ဖောလ်အော့ဖ်အိုင်ကာရပ်စ် ” အမည်ရှိတဲ့ ဧရာမနံရံပန်းချီကားကြီးတစ်ချပ် ရေးဆွဲနေပါတယ်။ သူပြောတဲ့ အတိုင်းဆိုရင်တော့ သူ့ပန်းချီကားဟာ နက်ရှိုင်းတဲ့ အနှစ်သာရတစ်ခုကို ဖော်ဆောင်ထားတာပါ။ ငြိမ်းချမ်းသာယာနေတဲ့ လူ့လောကဟာ ပျော်ရွှင်ချမ်းမြေ့နေတဲ့ အနာဂတ်ဘဝကို လှမ်းကြည့်နေလိမ့်မယ်လို့ သရုပ်ဖော်ထားပါသတဲ့။

          သဘာဝအားဖြင့် ကြည့်လိုက်ရင် အရာရာတိုင်းဟာ အပြစ်ဆိုလို့ လုံးဝ မရှိအောင် စင်းလုံးချောပြီးပြည့်စုံခြင်း မရှိပါဘူး။ ဟိုမှာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ သည်မှာပဲဖြစ် ဖြစ် ဒီပုံစံပါပဲ။ ပြင်သစ်နိုင်ငံမှာတောင် ဒီအတိုင်းပါပဲ။ လူ့လောကဟာ အခုချိန် အထိ တိုးတက်မှုအနည်းငယ်ကိုသာ လုပ်နိုင်သေးတဲ့ အရိပ်လက္ခဏာတွေ မြင်နေရဆဲပါ။

          ဥပမာဆိုပါတော့။ ဂျာမနီနိုင်ငံတွင်းမှာ အခြေခံစစ်ပညာကို သင်ကြား လေ့ကျင့်ခဲ့ရတဲ့ ပြင်သစ်လူငယ် လေးသိန်းဆိုပါတော့။ သူတို့ဟာ အခုလောလော ဆယ် အယ်လ်ဂျီးရီးယားနိုင်ငံမှာ ရောက်နေကြတယ်။ ရည်ရွယ်ချက်က ဘာလဲ။ အို... စစ်ပွဲတစ်ပွဲတိုက်ဖို့တော့ မဟုတ်ပါဘူး။ အင်း ... အလားတူ လုပ်ရပ်မျိုး တစ်ခုခုလုပ်ဖို့ဆိုတဲ့ ဦးတည်ချက်လည်း ရှိမယ်မထင်ပါဘူး။ ဒါဖြင့် ဘာလုပ်ဖို့ လဲ...။ နည်းနည်းပါးပါး ခွတီးခွကျဖြစ်လာမယ့် ငြိမ်းချမ်းရေးလမ်းစဉ်တစ်ခုခု လုပ်ဖို့ ဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်။

          ဒါမှမဟုတ်ရင်လည်း... ဥပမာအားဖြင့် ..

          အို... ကွယ်... မင်းက ကိုယ့်ရဲ့ဒန်တီ ဖြစ်လိုက်ပါလား။ အဲဒါဆိုရင် " ကိုယ်က မင်းရဲ့ ဗာဂျစ်လ်ဖြစ်လာမှာပေါ့။ မင်းရဲ့လက် ကိုယ့်ဆီကို မင်းလက်ကမ်းလိုက်စမ်းပါ။ မကြောက်ပါနဲ့လား။ ကိုယ် မင်းကို စွန့်ပစ်မသွားပါဘူး။ ကိုယ်တို့ နှစ်ယောက် လှေကားထစ်တွေကိုနင်းပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်းဆင်းသွားနေတဲ့အခါမှာ လည်း ကိုယ် မင်းဘေးမှာ အမြဲရှိနေမှာပါ။

*           *           *

(၁)

          ဟိုးကဟာ သူပဲ။ ဆက်ဖ်ဖီလေ... အဲ... ဟိုမှာ ရပ်နေတာပေါ့ ။

          သူ့မျက်နှာက အလွန့်ကို ဖြူရော် ဖျော့တော့နေတယ်။ ပိုပြီးတိကျအောင် ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ သွေးမရှိသလိုပဲ။

          သူဟာ ရူဒီ စိန့်လမ်းပေါ်က ခံ့ညားလှပတဲ့ အိမ်ဟောင်းတစ်လုံးရဲ့ ဒုတိယထပ်မှာပါ။ မှောင်ရိပ်ကျကျ စင်္ကြံလမ်းကြားက အခန်းတစ်ခန်းရဲ့ တံခါးဝမှာ ရပ်နေပါတယ်။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း တံခါးကိုခေါက်တော့မလို့ ဟန်ပြင်နေ တယ်။ ပြီးတော့ တံခါးကိုခေါက်တယ်၊ သူ့အမူအရာက တစ်ခုခုကို စိတ်စောနေ သလိုပဲ။ မရေမရာ မပြတ်မသားပုံမျိုးနဲ့ .....။ ရ သူ ပါရီကိုရောက်တာ မကြာသေးဘူး။ လွန်ခဲ့တဲ့ ရက်အနည်းငယ်ကမှရောက်လာတာပါ။ ညစ်ပတ်ပေရေနေတဲ့ ပြတင်းပေါက်တွေပေါ်ကို မိုးစက် မိုးပေါက်တွေ တရစပ်ကျနေတာ သူတွေ့ရပါတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်က မှုန်မှိုင်းမှိုင်း မွဲပြာပြာနဲ့ မိုးရေမိုးစက်တွေကလည်း တစက်.. စက်နဲ့၊ ပါရီဟာ အတော်ကြီး ကို သူစိမ်းဆန် နေတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေ၊ သူ ရထားပေါ်တက်ခဲ့တာက ဒပ်ဆဲလ်ဒေါ့ဖ်မှာပါ။

          သူ့အသက်က နှစ်ဆယ်ရှိနေပြီ။

          ဝတ်စားထားတာကတော့ အလယ်အလတ်ပဲ။ အတွန့်တွေပါတဲ့ စကတ်၊ အဖြူရောင်ဘလောက်စ်၊ အဖြူရောင်ခြေအိတ်တွေနဲ့ပါ။ ဝတ်စားထားတာက ရိုးရိုး ရှင်းရှင်းပါ။ ဘာတစ်ခုမှ အထူးအဆန်း မရှိပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူဟာ ထူးဆန်းနေ ပါတယ်။ သူ့ဆီမှာ အနက်ရောင်သားရေလက်ဆွဲအိတ် ပါလာတယ်။ ပြီးတော့ စီးလာတဲ့ရှူးဖိနပ်တွေ။

          ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဝတ်စားဆင်ယင်ထားတာတွေကတော့ ရိုးရိုးယဉ်ယဉ် ကလေးပါ။ သူ့ကို အသေအချာ အနီးကပ်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ ဆက်ဖ်ဖီဟာ အမြင်ဆန်းသလိုလိုရှိပေမယ့် ဝတ်စားဆင်ယင်ပုံနဲ့ နေပုံထိုင်ပုံတွေက ရိုးရိုးယဉ် ယဉ်ကလေးပါ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူဟာ ထူးဆန်းတာတော့ အမှန်ပဲ။ ပထမဦးဆုံးမြင်မြင်ချင်း သူနဲ့ပတ်သက်လို့ ဘာတွေထူးဆန်းတယ်ဆိုတာ မြင်ဖို့ကတော့ မလွယ်ဘူး။ . သူခေါက်နေတဲ့ တံခါးရဲ့ ဟိုတစ်ဖက်က တိုက်ခန်းထဲမှာတော့ လူတစ်ယောက်ဟာ မာရင်မာရေးစ်ရဲ့ ဖော်လီးစ်ဒီအက်စ်ပက်ဂ်နေးသီချင်းကို ပလွေနဲ့ မှုတ်ကြည့်နေပါတယ်။ ပလွေဆရာဟာ သီချင်းရဲ့ အပိုဒ်တစ်ပိုဒ်တည်းကိုပဲ ခြောက် ကြိမ်၊ ခုနစ်ကြိမ် မှုတ်ကြည့်နေပါတယ်။ စည်းချက်ဝါးချက် မှန်သည်အထိ မှုတ်ကြည့်နေတာပါ။ အမှားရယ်လို့ လုံးဝမရှိအောင် ထပ်တလဲလဲ လေ့ကျင့်တဲ့ သဘောပါ။ နောက်ဆုံးမှာ သူဟာ အမှားရယ်လို့မရှိလောက်အောင် မှုတ်နိုင်တဲ့ အနေအထားကို ရောက်သွားပါတယ်။

          ဒါပေမဲ့လို့ ဆက်ဖ်ဖီကတော့ ပလွေမှုတ်နေတာကို လုံးဝနားမထောင်ပါ ဘူး။ သူဟာ တံခါးဝမှာ ရပ်နေတာကလွဲပြီး တခြား ဘာကိုမှမလုပ်ပါဘူး။ သူ့အနေနဲ့ တံခါးကိုခေါက်တာ ငါးမိနစ်လောက်ရှိသွားပါပြီ။ တံခါးကို လာပြီးဖွင့် ပေးမယ့်လူ တစ်ဦးမှရောက်မလာပါဘူး။ သူ့အနေနဲ့ နောက်ထပ် ဒုတိယအကြိမ် လည်း တံခါးကို မခေါက်ပါဘူး။ အဲဒီတံခါးရှေ့ကလည်း ထွက်မသွားပါဘူး။

          စောစောက အဆောက်အဦထဲ ဆက်ဖ်ဖီဝင်လာတာကို မြင်လိုက်တဲ့ အစောင့်ဟာ စာဝေဖို့ ဒုတိယထပ်ကို တက်လာပါတယ်။ (အမှန်တော့ ဆက်ဖ်ဖီ ဟာ ဓာတ်လှေကားနဲ့ အပေါ်ဆုံးထပ်အထိ တက်သွားပြီးခါမှ ဒုတိယထပ်ကို ပြန် ဆင်းလာတာပါ) အဆောက်အဦအစောင့်ဟာ မွန်စီယာလီပိတ်ချ်ရဲ့ အခန်း တံခါးဝမှာ ရပ်နေတဲ့ မျက်နှာစိမ်းအမျိုးသမီးကို မြင်လိုက်တော့ အတော်အံ့အားသင့် သွားပါတယ်။

          “ဘာလုပ်နေတာလဲ”လို့ သူက ရေရွတ်လိုက်ပါတယ်။

          အစောင့်မိန်းမဟာ အတော်လေးဝပါတယ်။ အရုပ်ကလည်း ဆိုးပါတယ်။ သူ့မျက်နှာဟာ မှဲ့ခြောက်တွေနဲ့ ပြည့်နေပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့မျက်လုံးတွေကတော့ မိန်းမချင်း ကိုယ်ချင်းစာတတ်ပြီး ကြင်နာတတ်တဲ့သဘောကို ဖော်ပြနေပါတယ်။ ပြီးတော့ ဉာဏ်ရှိကြောင်းကိုလည်း ပြနေပါတယ်။

          “ဒီလိုလေ... သူ အခန်းထဲမှာရှိတယ်၊ မွန်စီယာလီပိတ်ချ်ကို ပြောတာ၊ ရှင် ခေါင်းလောင်းကို မတီးဘူးလား”

          ဆက်ဖ်ဖီဟာ တစ်ဖက်ကပြောလိုက်တဲ့ ပြင်သစ်စကားကို နားလည်ပါ တယ်။ သူကလည်း ပြင်သစ်လို ပြန်ပြောပါတယ်။ သို့သော်လည်း ကျွမ်းကျွမ်း ကျင်ကျင်တော့ မဟုတ်ပါဘူး။

          “ခေါင်းလောင်းတော့ မတီးဘူး”

          လို့ ဆက်ဖ်ဖီက ပြောတယ်။

          “ကျွန်မ တံခါးခေါက်တာပဲ”

          သူ့အသံက အေးအေးသာသာရှိပါတယ်။ ပြင်သစ်စကားပြောသံကတော့ သိပ်မပီတော့ နားထောင်ရတာ တစ်မျိုးဖြစ်နေသလိုပဲ။

          “ရှင် တံခါးခေါက်တာကို သူ ဘယ်ကြားမလဲ”လို့ မဒမ်ဘလန်ချီက ပြောတယ်။ “ရှင် ခေါင်းလောင်းတီးမှ ရမှာ”

          ပြောပြောဆိုဆို မဒမ်ဘလန်ချီဟာ ခေါင်းလောင်းဘဲလ်ကို နှိပ်လိုက် တယ်။ ပလွေသံဟာ ချက်ချင်းရပ်သွားတယ်။ မဒမ်ဘလန်ချီရဲ့ မျက်နှာပေါ်မှာ အောင်မြင်တဲ့အပြုံးရိပ် ထင်ဟပ်လာတယ်။

          “ကဲ.. တွေ့တယ်မဟုတ်လား”

          မဒမ်ဘလန်ချီဟာ ခက်ခက်ခဲခဲပဲ ရှေ့ကိုကုန်းလိုက်ပြီး မွန်စီယာလီပိတ်ချ ရဲ့စာကို တံခါးအောက်က ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ လှေကားက ပြန်ဆင်း သွားတယ်။

          ဆက်ဖ်ဖီဟာ ရပ်နေရာက မရွေ့ဘူး။ သူ မရွေ့မလျားဖြစ်နေတာဟာ အံ့အားသင့်စရာတစ်ခုလို ဖြစ်နေတယ်။ ဗြုန်းခနဲ အခန်းတံခါးပွင့်သွားတယ်။ အခန်းထဲက အလင်းရောင်ဟာ ခပ်မှောင်မှောင် စင်္ကြံလမ်းပေါ်ကို ဖြန့်ကျလာတယ်။

          “ဘာလာပြီးရှုပ်ကြ...”

          ရာဖေးလီပိတ်ဟာ အမှန်စင်စစ်အားဖြင့် စိတ်မဆိုးပါဘူး။ စိတ်ဆိုး ချင်ဟန် ဆောင်တာပါ။ သူ့အနေနဲ့က အလုပ်တစ်ခုလာရှာတဲ့ လူတစ်ယောက် ဟာ ဘဲလ်ကို အခုလို တအားကြီးနှိပ်တာ မသင့်တော်ဘူးလို့ ထင်တယ်မဟုတ် လား။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဆက်ဖ်ဖီရဲ့ ငြိမ်ဆိတ်နေမှုဟာ သူ့ကို လက်သီးနဲ့ တစ်ချက်အထိုးခံလိုက်ရသလို ဖြစ်သွားတယ်။ သူ့စိတ်ဟာ ချက်ချင်းပြေသွား တယ်။ ပါးစပ်လည်း ပိတ်သွားတယ်။

          အခုတော့ဖြင့် ဒီအမျိုးသားနဲ့ ဒီအမျိုးသမီးဟာ အရင့် အရင်က တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မတွေ့ဖူးကြပေမယ်လို့ အခုတော့ဖြင့် တံခါးခုံရဲ့ ဟိုဘက် သည်ဘက်မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်ပြီး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် စိုက်ကြည့်နေ ကြတယ်။ ဒါမှမဟုတ်လည်းပဲ သူက အမျိုးသမီးကို အံ့အားသင့်ပြီး စိုက်ကြည့်နေ ပေမယ့် ဟိုတစ်ဖက်သောသူကတော့... သူရောက်နေတဲ့ နေရာမှာပဲ မလှုပ်မယှက် ရပ်နေတယ်။

          ရာဖေးလီပိတ်ချ်ဟာ ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေတယ်။ သူ့အနေနဲ့ ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်း မသိသလိုပဲ။ သူ့ဘဝမှာ အခုလို သူ့ရှေ့တည့်တည့်က ရပ်ပြီး သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကို တွေ့ဖူးမြင်ဖူးခဲ့တာ မဟုတ်လေတော့ အံ့သြစရာ ဖြစ်နေတယ်။ စောစောက ကျယ်လောင်စူးရှတဲ့ ဘဲလ်သံ ထွက်ပေါ်လာတုန်းက သူဟာ ပလွေကို မှုတ်နေခိုက်ပါ။ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ သူ့ပလွေသံရဲ့ သာယာမှုကို နှောင့်ယှက်ဖျက်ဆီးလိုက်တဲ့အသံလို့ ပြောနိုင်လောက်ပါတယ်။

          သူ့အာရုံဟာ ချက်ချင်းပဲ ပျံ့လွင့်ပြီး တခြားနေရာကို ရောက်သွားပါ တယ်။ သူ့စိတ်ဟာ သူမှုတ်နေတဲ့ ပလွေပေါ်မှာ မရှိတော့ဘူး။ မတူညီတဲ့ လောက နှစ်ခုကြားမှာ ခဏတော့ဖြင့် ဆိုင်းငံ့ပြီး ရပ်ထားပါမှ ဖြစ်မှာပါ။ အမှန်တော့လည်း သူထည့်ထားခဲ့တဲ့ “ဖီဂါရို” သတင်းစာထဲက ကြော်ငြာကို အကြောင်းပြုပြီး အမျိုး သမီးငယ်တွေ ရောက်ရောက်လာတတ်ပါတယ်။ ရောက်လာရင်လည်း အနှောင့် အယှက်ကတော့ ဖြစ်စမြဲပါ။

          “အရေးထဲကွာ”

          အာရုံပျက်သွားလို့ ရာဖေးလီပိတ်ချ် ရေရွတ်လိုက်တဲ့ အသံပါ။ သူဟာ မှုတ်နေတဲ့ လူးဝစ္စလော့ထံပလွေကို အပြာရောင် ကတ္တီပါဘူးလေးထဲ ထည့်လိုက်ပြီး ထရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဧည့်ခန်းကော်ဇောတွေပေါ်က ဖြတ်လျှောက်ပြီး အပြင်ဘက်စင်္ကြံဆီ ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ။

          သူ့ပတ်ပတ်လည်မှာ ရှိနေတဲ့ အရာရာတိုင်းဟာ သန့်စင်နေပါတယ်။ အရောင်တလက်လက် ထွက်နေပါတယ်။ ပန်းခက်ပန်းပြောက်နဲ့ ရုပ်ပုံတွေ အကွက် ဖော်ထားတဲ့ ကမ္ဗလာစ ကားချပ်တွေဟာ နံရံထက်မှာ ရှိနေကြပါတယ်။ ဧည့်ခန်း ထဲက ဝက်သစ်ချသား ပရိဘောဂပစ္စည်းတွေဟာ အရောင်တဖိတ်ဖိတ် တောက်နေ ကြပါတယ်။ ကြွယ်ဝခြင်းနဲ့ အကောင်းစား သုံးတတ်ခြင်းတို့ကို ပစ္စည်းအားလုံးက ဖော်ပြနေကြပါတယ်။ အခန်းထဲမှာ သုံးထားတဲ့ အထည်စတွေဟာ အလွန်ချောမွေ့ နူးညံ့ရုံတင် မကဘူး၊ အနီ၊ အညိုနဲ့ ရွှေရောင်တွေပါ ပါနေတာကို တွေ့ရပါ တယ်။ ဒါပေမဲ့လည်း သန်းပေါင်းများစွာသော ဖုန်မှုန်ကလေးတွေဟာ နေရောင် ခြည်တန်းတွေထဲမှာ လွင့်မျောနေကြပါတယ်။

          သူ့အမေက လွန်ခဲ့တဲ့ အပတ်တည်းက သူမသွားခင်ကလေးမှာ တိုက်ခန်း နဲ့ပတ်သက်ပြီး ဂရုတစိုက်ရှိဖို့ မှာကြားသွားတာတွေ ရှိခဲ့ပါတယ်။ သူ့အမေဟာဘာဂန်ဒီမှာရှိနေတဲ့ သူတို့ပိုင် အိမ်ကိုမပြန်ခင်မှာ ပါရီက တိုက်ခန်းကို သူ့လက်ထဲ လွှဲပေးခဲ့တယ် မဟုတ်လား။

          ပထမဆုံး သူ့အမေ ပြောတာက ကြော်ငြာတစ်စောင်ရေးပြီး ဖီဂါရို သတင်းစာထဲမှာ ကြော်ငြာဖို့ပါ။ ဒုတိယမှာတဲ့အချက်က အလုပ်လာလျှောက်သူ တွေထဲက အသင့်တော်ဆုံးနဲ့ အလားအလာအရှိဆုံး အလုပ်သမတစ်ယောက်ကို ရွေးပြီးခန့်ထားဖို့ပါ။ “လက်ချောင်းလှလှ နုနုကလေးတွေနဲ့ ကောင်မလေးတွေကို မရွေးမိအောင် သတိထား”လို့ သူ့အမေက သတိပေးသွားပါတယ်။ “အဲဒါမျိုးက လည်း ရွေးဖို့ အင်မတန်လွယ်ပါတယ်။ သူတို့မျက်လုံးတွေကလည်း ဂနာမငြိမ်တတ် ဘူး။ အမြဲတမ်း ကစားနေတတ်တယ်”

          “ပေါ့ပေါ့ပါးပါး အိမ်မှုကိစ္စများအတွက် အိမ်ဖော်အမျိုးသမီး အလိုရှိသည်။ အိပ်ခန်းနှင့် အစားအစာ တာဝန်ယူမည်။ အချက်အပြုတ် ကျွမ်းကျင်မှုလိုသည်”

          အဲဒီကြော်ငြာဟာ ရာဖေးလီပိတ်ချ် ရေးခဲ့တာပါ။ အဓိက လိုအပ်တာက လွဲပြီး အပိုတွေ ထည့်မရေးပါဘူး။ သူ့အနေနဲ့ လူလတ်တန်းစားတွေ လုပ်လေ့လုပ် ထရှိတဲ့ အကျင့်နဲ့ ဉာဉ်ကို မုန်းတီးပါတယ်။ ကြော်ငြာထဲမှာ “ထောက်ခံစာများ လိုသည်” ဆိုတာမျိုးနဲ့ “အကျင့်စာရိတ္တ ကောင်းရမည်” ဆိုတာမျိုးတွေ လုံးဝမပါပါ ဘူး။ -

          လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နာရီလောက်က ဆက်ဖ်ဖီက ဖုန်းဆက်ခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီ တုန်းက ရာဖေးဟာ တစ်ဖက်လူ ပြောနေတဲ့ လေသံဝဲနေတာကို သတိထားခဲ့ မိတယ်။ ဘယ်နိုင်ငံသူဆိုတာကို သူ မပြောနိုင်ပေမယ်လို့ သူပြောနေတဲ့ ပြင်သစ် စကား လေယူလေသိမ်းက “ပြင်သစ်မ” မဟုတ်ဘူးဆိုတာ အထင်အရှားပြနေ ပါတယ်။

          သူ့အယူအဆအတိုင်း ဆိုရင်တော့ အဲဒါဟာ အဖိုးတန်တဲ့ အရည်အချင်း တစ်ခု ဖြစ်နေပါတယ်။ သူလိုချင်နေတာက “မာရီယာ ဖီးလစ္စ”လို အိမ်စေမျိုးပါ။ မာရီယာ ဖီးလစ္စဟာ သူမှတ်မိသလောက်ဆိုရင် သူ့အမေရဲ့ လူယုံအိမ်စေအဖြစ် နှစ်ပေါင်းအတော်ကြာကြာ လုပ်သွားခဲ့ဖူးတဲ့ ပေါ်တူဂီအမျိုးသမီးပါ။

          သူ့အနေနဲ့ အိမ်ဖော်အလုပ်သမသစ်ကို သူလိုလားတာတွေ ရှင်းပြထား ဖို့ စိတ်ကူးရှိနေတယ်။ သူဟာ အသံဗလံနဲ့ ပတ်သက်လာရင် နားမခံနိုင်တတ် တဲ့အကျင့်ရှိကြောင်း၊ သူ အိမ်မှာရှိနေရင် ဖုန်မှုန်တွေကို စုပ်ယူမယ့် သန့်ရှင်းရေး စက်ကို လုံးဝသုံးလို့ မဖြစ်နိုင်ကြောင်း၊ ပြီးတော့ အိမ်ထောင်ပရိဘောဂ ပစ္စည်းတွေကို ဖုန်သုတ်ရင်း သီချင်းညည်းဖို့ဆိုတာ အိပ်မက်တောင်မှ မမက်သင့်ကြောင်း စတဲ့ အချက်တွေ ကြိုတင်ပြီး ပြောထားမယ်လို့ သူ စိတ်ကူးထားတာပါ။ သူ ပလွေမှုတ် လေ့ကျင့်နေချိန်တွေအတွင်းမှာ မီးဖိုထဲ အလုပ်လုပ်ရင်း အိုးတို့၊ ဒယ်အိုး တို့များ လွတ်ကျလို့ကတော့ အလုပ်ပြုတ်ပြီသာမှတ်ဆိုတဲ့ စကားကိုလည်း ပြော ထားမယ်လို့ စီစဉ်ထားတယ်။

          အခုလည်း သူဟာ တံခါးကို ဆောင့်တွန်းပြီး ဖွင့်လိုက်တယ်။ သူ့ဒေါသ ကိုတော့ ဟန်ဆောင်ပြီး ထိန်းချုပ်ထားတယ်။

          “ဘာလာပြီး ရှုပ်ကြ...။

          သူဟာ မျက်တောင်တွေကို တဖျတ်ဖျတ်ခတ်လိုက်တယ်။ စင်္ကြံလမ်းထဲ မှာ ရှိနေတဲ့ အမှောင်ထုကို ကြည့်နိုင်လောက်အောင် ကျင့်သားရလာတဲ့အထိပေါ့ ။ ပြီးတော့ သူနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ရပ်နေတဲ့ အမျိုးသမီးရဲ့ မျက်နှာကို အကဲခတ် တယ်။

          ဘာကြောင့်လဲ။

          မျက်နှာမှာ ထင်ဟပ်နေတဲ့ အပြုံးရိပ်။ လက်နှစ်ဖက်ကိုလည်း ဘေး တစ်ဖက်တစ်ချက်မှာ ချထားတယ်။ သေးသွယ်တဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာ၊ အဲဒါတွေအားလုံး ကို သူသတိထားလိုက်မိတယ်။ နောက်တော့ သူဟာ အမျိုးသမီးရဲ့ မျက်လုံးအိမ် တွေထဲကို ကျသွားတယ်။ မျက်လုံးအရောင်က စိမ်းစိမ်း။ သိနားလည်ဖို့ ခက်ခဲ တဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်တွေ ရှိနေသလိုလိုပဲ။ ကျောက်စိမ်းတုံးတစ်တုံးက ထွက်ကျလာ တဲ့ အစကလေးတွေနဲ့ တူတယ်။ တည်ငြိမ်အေးဆေးခြင်းကို ဖော်ပြနေကြတယ်။

          မှန်ပါတယ်။ အစကတည်းကပါ။ ဆက်ဖ်ဖီရဲ့ ဥပေက္ခာပြုတတ်တဲ့ အမူအရာဟာ ရာဖေးလီပိတ်ချ်ရဲ့စိတ်ကို အများကြီး ဆွဲဆောင်ခဲ့ပါတယ်။ သူ့စိတ် ကို စွဲမက်စေခဲ့ပါတယ်။ သူ့အာရုံကို ညှို့ယူဖမ်းစားထားပါတယ်။ အဲဒီအဖြစ်က သူနဲ့စတွေ့ပါပြီ ဆိုကတည်းက ကြုံခဲ့ရတာပါ။ သူ့နာမည် ဘယ်သူဘယ်ဝါဆို တာ မသိရခင်ကတည်းက ကြုံခဲ့ရတာပါ။ သူ့အနေနဲ့က ဒီအမျိုးသမီးငယ်ဟာ အလုပ်ရသည်ဖြစ်စေ၊ မရသည်ဖြစ်စေ ဘယ်လိုပြဿနာမျိုးကိုမှ ပေးမှာမဟုတ် ဘူးဆိုတာ သိနေပါတယ်။

          အမျိုးသမီးအနေနဲ့ အသက်ရှင်သည်ဖြစ်စေ၊ သေသည်ဖြစ်စေ ဘာမှ မထူးဘူးဆိုတဲ့သဘော ရှိနေပုံပဲ။ တည်ကြည်ဖြောင့်မတ်တဲ့ သဘောနဲ့ ဘာကိုမှ ကြောက်လန့်ခြင်းမရှိတဲ့ သဘောဟာ ပေါ်လွင်နေပါတယ်။ သူဟာ သူတော်ကောင်းဟန် ဆောင်ထားသူ မဟုတ်ကြောင်းကိုလည်း သိသိသာသာ ဖော်ပြနေပါတယ်။

          “ကျေးဇူးပြုပြီး အထဲဝင်ပါ”         

          လို့ သူက ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့ပြီး တလေး တစားရှိတဲ့ လေသံနဲ့ ပြောပါတယ်။

          ဆက်ဖ်ဖီဟာ တံခါးခုံကိုဖြတ်ပြီး အိမ်ထဲကို ဝင်ပါတယ်။ သူ့ရဲ့ လှုပ်ရှား မှုဟာ သူ့ရဲ့ မျက်လုံးတွေလိုပဲ။ ဘာကိုမှ သိပ်ပြီး အရေးမထားသလိုပဲ။ သူ့ နောက်ဘက်ကနေပြီး တံခါးကိုပိတ်နေတဲ့ ရာဖေးလီပိတ်ချ်ရဲ့ရင်ဟာ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေပါတယ်။ သူ့စိတ်သူ မနည်းထိန်းပြီး အသက်ကို မှန်မှန်ရှူနေရပါတယ်။

          နောက်တော့ သူဟာ ဆက်ဖ်ဖီကို ရှေ့ကဦးဆောင်ပြီး ခေါ်လာခဲ့ပါတယ်။ သူ့ရင်ထဲမှာကတော့ ဆက်ဖ်ဖီရဲ့ မျက်လုံးစိမ်းစိမ်းတွေဟာ သူ့ခေါင်းရဲ့ နောက်စေ့ ကို စူးစူးရဲရဲကြည့်နေတယ်လို့ သိနေပါတယ်။

          ဧည့်ခန်းထဲရောက်တော့ သူက အရင်ဆုံး ဆိုဖာပေါ်ဝင်ထိုင်ပြီး အမျိုး သမီးကို သူ့ရှေ့တည့်တည့်က ကုလားထိုင်မှာထိုင်ဖို့ ကိုယ်အမူအရာနဲ့ လုပ်ပြပါ တယ်။ အမျိုးသမီးက စကားတစ်ခွန်းမှမပြောဘဲ သူညွှန်ပြတဲ့ ကုလားထိုင်မှာ ဝင်ထိုင်ပါတယ်။ အမျိုးသမီးရဲ့ မျက်လုံးအစုံဟာ ကြမ်းပြင်ကော်ဇောဆီကိုပဲ စူးစိုက်နေပါတယ်။ အဲဒီတုန်းမှာပဲ သူဟာ အမျိုးသမီးရဲ့ ရုပ်ရည်နဲ့ ပုံပန်းသဏ္ဌာန် ကို ကပျာကယာ လေ့လာကြည့်ပါတယ်။ ။

          လှပရှည်လျားတဲ့ ဆံပင်ကို ရာဘာပင်တစ်ပင်နဲ့စည်းပြီး နောက်ဘက် မှာ တွဲလောင်းချထားတယ်။ နဖူးက ခပ်မောက်မောက်၊ ပါးရိုးတွေက ကြီးကြီး၊ နှုတ်ခမ်းနီကို လှနေအောင်ဆိုးထားတယ်။ နားနှစ်ဖက်မှာ ပုလဲတု နားကပ်လေးတွေ ဝတ်ဆင်ထားတယ်။ နှာတံကဖြင့် စင်းနေတာပဲ။ မျက်ခုံးတွေကလည်း လှလှပပကွေးညွှတ်ကျနေတယ်။ အင်မတန်မှ လှပချောမွေ့ပြီး ကျက်သရေရှိတဲ့ မျက်နှာပါ။ ဒါပေမဲ့ လျှို့ဝှက်သိပ်သည်းလွန်းပါတယ်။ မျက်နှာကို မြင်ရုံမျှနဲ့ သူ့စိတ်ကို စာဖတ်လို့ မရပါဘူး။

          မျက်နှာပေါ်မှာ ရှက်တာ၊ ရွံ့တာ၊ ကြောက်လန့်တာတွေ မမြင်ရဘူး။ ဟန်လုပ်ပြီး ပြုံးပြတဲ့အပြုံးကိုတောင်မှ မမြင်ရပါဘူး။ သူ့မျက်နှာက မိတ်ကပ်နဲ့ ဝတ်ဆင်ထားတဲ့ လက်ဝတ်ရတနာတွေဟာလည်း လိုက်ဖက်မညီသလို အံမဝင် သလို ဖြစ်နေတယ်။ ရာဖေးလီပိတ်ချ်ဟာ သူ့ကိုပဲ စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။

          ဘာရယ်လို့တော့ မဟုတ်ဘူး။ အူတီးအူကြောင်နဲ့ပဲ သူဟာ လူခေါ် ကြေးခေါင်းလောင်းလေးဆီကို လက်လှမ်းလိုက်တယ်။ အမှန်တော့ အိမ်စေကိုခေါ်ပြီး ဧည့်သည်အတွက် ကော်ဖီဖျော်ခိုင်းမလို့။ အဲဒီစိတ်ကူးနဲ့ ကြေးခေါင်းလောင်း ကို တီးမလို့။

          နောက်တော့မှ အသိဝင်လာလို့ ခေါင်းကိုယမ်းလိုက်တယ်။ ရင်ထဲမှာ ကျိတ်ပြီးရယ်မိတယ်။ သူ့မှာ အိမ်စေမှမရှိဘဲ။ အခုမှ အိမ်စေက ရောက်လာတာ။ အဲ... ဟုတ်ပြီ။ တို့များ ဘယ်ရောက်နေကြပါလိမ့်။ ကဲ ... ကဲ... မင်းက ဘယ်သူပါလိမ့်။ ။

          “မင်းက မဒမ်... ၊

          “ကျွန်မနာမည်က ဆက်ဖ်ဖီပါ”လို့ သူက ပြောတယ်။ သူက ထပ်ပြော ပါဦးလို့ခိုင်းတော့ ထပ်ပြောတယ်။ အဲဒီနောက် စာလုံးပေါင်းပြတယ်။ သူ့နာမည် အက်စ် (S) နဲ့ စတာပဲ။ အသံထွက်ရင် ဆက်ဖ်ဖီလို့ ထွက်ရမှာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ သူက “ဇက်ဖ်ဖီ”လို့ပဲ ထွက်နေတယ်။ ဘာ့ကြောင့်လဲ သိလား။ သူက ဂျာမန် အမျိုးသမီးကိုး။

*           *           *

          ဂျာမန် ... အဲဒီစကားလုံးကို ရူဒီစိန့်လမ်းပေါ်က ဒီတိုက်ခန်းထဲမှာ မပြောရဘူးလို့ ပိတ်ပင်တားမြစ်ထားပါတယ်။ သူ့အမေက သူတို့ကို ကရော့် လို့လည်း မခေါ်ဘူး။ ဘိုချက်စ် လို့လည်း မခေါ်ဘူး။ ချာရီးစ် လို့လည်း မခေါ်ဘူး။ ဂျာမန်တွေလိုတောင်မှ မခေါ်ဘူး။ သူ့အမေ အမြဲပြောလေ့ရှိတာက “သူတို့”တဲ့။

          အများအားဖြင့်တော့ သူ့အမေဟာ ဂျာမန်တွေအကြောင်း ပြောနေရင် သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို တင်းတင်းစေ့ပြီး စကားတစ်ခွန်းမှ ဝင်မပြောဘဲ နေလေ့ရှိပါ တယ်။ ဒါပေမဲ့လို့ ထူးခြားတာတစ်ခုက သူ့မျက်နှာဟာ နီမြန်းနေလေ့ရှိပါတယ်။ တကယ်တော့ သူ့အမေ မဒမ်ထရာလာ... လီပိတ်ချ်ရဲ့ ခင်ပွန်း သေရတာဟာ ဂျာမန်တွေကို တိုက်ရင်းခိုက်ရင်းနဲ့ သေရတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့လည်း ဂျာမန်တွေရဲ့ လက်ချက်ကြောင့် သေရခြင်းပါလို့ပြောရင် ရနိုင်ပါတယ်။

          မဒမ်ထရာလာ လီပိတ်ချ် မုဆိုးမဖြစ်တော့ အသက်လေးဆယ်ပဲ ရှိပါသေး တယ်။ အဲဒီအချိန်ကစပြီး နှစ်ပေါင်းများစွာ ကုန်လွန်လာခဲ့သည်အထိ နောက်ထပ် သူ့ကိုချစ်မယ့်ယောက်ျားဆိုလို့ ပေါ်မလာခဲ့ပါဘူး။ သူ့အနားမှာနေပြီး သူ့ကို တယု တယ တမြတ်တနိုး ပြုစုပျိုးထောင်ပေးမယ့်လူဟာ နောက်ထပ် ပေါ်မလာတော့ဘူး။

          ရာဖေးရဲ့ အဖေဟာ ဆော်ဘွန်းက သမိုင်းပါမောက္ခတစ်ယောက်ပါ။ သူ