မောင်ထွန်းသူ - နက်ဒယာ

          လွန်ခဲ့သော ဆယ့်ငါးနှစ်၊ နှစ်နှစ်ဆယ်နီးပါး ခန့်က ကျွန်တော် မြန်မာပြန်ခဲ့သော ကင်မီလီ နှင့်ကာမင်းဝတ္ထုများကို စာဖတ်ပရိသတ်များ မေ့ကြလိမ့် ဦးမည် မထင်ပါ။ ထိုဝတ္ထုနှစ်အုပ်စလုံးမှာ ကမ္ဘာ့စာပေ နယ်တွင် တစ်မျိုးတစ်ဘာသာစီ ထင်ရှားကျော်ကြားခဲ့သောပြင်သစ်ဝတ္ထုများ ဖြစ်၏။ ကင်မီလီဝတ္ထုမှာ တောရွာ တစ်ရွာမှနေ၍ ပါရီမြို့ပေါ်သို့ ရောက်လာပြီး မြို့စား အဘိုးကြီးတစ်ဦး၏ အပျော်မယားဖြစ်ခဲ့ရသော မိန်းမ ချောလေးတစ်ဦး၏ ဘဝကိုရေးဖွဲ့ထားသော အချစ်ဝတ္ထု ဖြစ်သည်။ မိန်းမချောလေးသည် အပျော်မယားဘဝမှ အထက်တန်းစား လောကအတွင်း၌ ကျင်လည်ကျက် စားနေခဲ့ရသော မိန်းမရွှင်ဘဝသို့ ရောက်သွားခဲ့ရသည်။ ထိုမှတစ်ဆင့် တကယ်တမ်းချစ်သောသူနှင့် တွေ့ရသည့် အခါ ကြေကွဲဖွယ်ရာအဖြစ်နှင့် ရင်ဆိုင်ခဲ့ရသည်။ ယင်း ဝတ္ထုသည် ကမ္ဘာ့စာပေလောကတွင် “ထိပ်တန်းဂန္တဝင် အချစ်ဝတ္ထု” အဖြစ် ထင်ရှား ကျော်ကြားခဲ့ရ၏။

          မြန်မာဘာသာသို့ ပြန်ဆိုထုတ်ဝေခဲ့သည် အခါတွင် လည်း မြန်မာစာဖတ်ပရိသတ် အများစုက အလွန်ကြိုက်နှစ် သက်သည့် အချစ်ဝတ္ထုတစ်ပုဒ် ဖြစ်လာခဲ့ရလေသည်။

          ကာမင်းဝတ္ထုမှာလည်း ကင်မီလီကဲ့သို့ပင် အချစ် ဝတ္ထုတစ်ပုဒ် ဖြစ်သည်။ ဇာတ်ကောင်မှာလည်း ကင်မီလီ ကဲ့သို့ပင် အောက်တန်းစားဇာတ်ကောင် ဖြစ်သည်။ ကာမင်းသည် ဂျစ်ပစီမလေးတစ်ဦး ဖြစ်သည်။ ဂျစ်ပစီမ ပီပီ ခြေသလုံးအိမ်တိုင်ပြုကာ ဒုစရိုက်မှုအလုပ်များနှင့်ထွေး လုံးရစ်ပတ်နေခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ အလွန်ချော၊ အလွန် လှသည့် မိန်းကလေးဖြစ်ပါ၏။ သို့သော်လည်း အကျင့် စရိုက်က အလွန်ဆိုးသည်။ သူမသည် လိမ်သည်၊ ညာ သည်၊ ခိုးသည်၊ ဝှက်သည်။ လူတစ်ယောက်အား သတ် ရဲဖြတ်ရဲသော စိတ်လည်းရှိသည်။

          ကံတရား၏ဖန်တီးမှုဟု ဆိုရလေမည်လား မသိ၊ ကာမင်း၏ဘဝထဲသို့ ရဲအရာရှိတစ်ယောက် ဝင် လာသည်။ ရဲအရာရှိသည် ကာမင်းအား အရူးအမူးချစ်ခဲ့ သည်။ ကာမင်းအား ဒုစရိုက်လောကအတွင်းမှ လွတ် မြောက်စေလိုသည်။ သို့သော်လည်း ကာမင်းကြောင့် ရဲအရာရှိသာလျှင် ဒုစရိုက်သမားတစ်ဦး ဖြစ်သွားခဲ့ရ သည်။ နောက်ဆုံးတွင် သူတို့နှစ်ဦးသည် ကြေကွဲဖွယ်ရာ အဖြစ်များနှင့် ရင်ဆိုင်ကာ ဇာတ်သိမ်းခဲ့ကြရသည်။ ကာ မင်းဝတ္ထုမှာလည်း ပြင်သစ်စာပေလောက၌ သာမက ကမ္ဘာ့စာပေနယ်ပယ်အတွင်းသို့ပါ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက် ပြီး ကျော်ကြားခဲ့ရလေသည်။

          ယခု  " နက်ဒယာ” ဟု အမည်ပေးထားသော ဤဝတ္ထု၏မူရင်းအမည်မှာ နာဒက်ဇဒါနီ ကို လေ ယက်ဗ်နာ ဖြစ်၏။ ဝတ္ထု၏အဓိကဇာတ်ကောင်ဖြစ်သော မိန်းမပျို၏ အမည်ဖြစ်သည်။ ရုရှလူမျိုးတို့၏ ဓလေ့ထုံးစံအတိုင်း တရင်းတနှီးခင်မင်သူ အချင်းချင်း ဆက်ဆံကြသည့်အခါ နာမည်ကို အပြည့်အစုံမခေါ်ဘဲ အတိုကောက် ခေါ်လေ့ရှိသည်။ ဤဝတ္ထုတွင် ဤမိန်း ကလေးနှင့် ရင်းနှီးသူများက နက်ဒယာဟု ခေါ်လေ့ရှိ သည်။ ဤသည်ကို အကြောင်းပြု၍ ဤဝတ္ထု အား ကျွန်တော်က နက်ဒယာဟု အမည်ပေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်ပါ သည်။ နက်ဒယာသည် ကင်မီလီနှင့် ကာမင်းတို့ကဲ့သို့ ပင် စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းသည့် အချစ်ဝတ္ထုတစ်ပုဒ် ဖြစ်ပါသည်။

          နက်ဒယာသည် ရုရှားဝတ္ထုဖြစ်သည်။ ဝတ္ထု ရှည်ကြီး မဟုတ်ပါ။ ဝတ္ထုတို စာရင်းဝင်တစ်ပုဒ် ဖြစ် သည်။ သို့သော်လည်း အချိန်အခါနှင့် အခြေအနေ ကိုလိုက်၍ ဤဝတ္ထုတိုအား ဝတ္ထုလတ်အဖြစ် သတ်မှတ် ပြန်ဆိုခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဤဝတ္ထုကိုရေးသူမှာ ရုရှား စာရေးဆရာ ဗွီ ဆီဗို လော့ဂါရှင် (၁၈၅၅-၁၈၈၈) ဖြစ်သည်။ တစ်နည်းအားဖြင့် ဗွီဂါရှင် ဖြစ်၏။

          ဗွီဂါရှင်သည် ဒေါ့စတိုယက်ဗီစကီး၊ တော်လ် စတွိုင်း၊ ချက်ကော့တူရေညက် တို့နှင့်အတူတူ ပေါ် ထွန်းလာခဲ့သော ခေတ်ပြိုင်စာရေးဆရာ ဖြစ်သည်။ သူတို့နှင့်လည်း တရင်းတနှီး ရှိခဲ့သည်။ သဘောထား အမြင်ချင်လည်း တူညီခဲ့သည်ဟု ရုရှားစာပေဝေဖန်ရေး ဆရာများက ဆိုခဲ့ကြသည်။

          ဂါရှင်သည် သူ့အပေါင်းအဖော် စာရေးဆရာများကဲ့သို့ ဝတ္ထုရှည်ကြီးများ မရေးခဲ့။ သူသည် ငယ်စဉ် ကတည်းက ကျန်းမာရေးချို့တဲ့သူ ဖြစ်သည့်အားလျော် စွာ စာများကို သူထင်သလောက် ရေးနိုင်စွမ်းမရှိခဲ့။ ၁၈၇၇ ခုနှစ်မှ ၁၈၈၇ ခုနှစ်အတွင်း ဝတ္ထုတိုပေါင်း ဆယ့် တစ်ပုဒ် ရေးသားခဲ့သည်။ ယင်းဆယ့်တစ်ပုဒ်သည် ထူး ခြားပြောင်မြောက်သည့် လက်ရာများအဖြစ် ရုရှားစာပေ ပညာရှင်များက သာမက ကမ္ဘာ့စာပေပညာရှင်များကပါ သတ်မှတ်အသိအမှတ် ပြုခဲ့ကြသည်။ အမှန်တကယ် လည်း သူ့ဝတ္ထုတိုများသည် ထူးခြားပြောင်မြောက်သည့် လက်ရာများဖြစ်ပါသည်။ ၁၈၅၅ ခုနှစ်တွင် မွေးဖွားခဲ့သော ဂါရှင်သည် ၁၈၈၈ ခုနှစ်တွင် ကွယ်လွန်ခဲ့သည်ဖြစ်ရာ သူ ကွယ်လွန်ချိန်တွင် သူ့အသက်သည် ၃၃ နှစ်မျှသာ ရှိပေသေးသည်။

          ဤဝတ္ထု နက်ဒယာသည် အချစ်ဝတ္ထုတစ်ပုဒ် ဖြစ်သည်။ ပန်းချီဆရာနှစ်ဦးနှင့် မိန်းမချောတစ်ဦး၏ သုံးပွင့်ဆိုင်အချစ်ကို ဖော်ပြထားသော ဝတ္ထုဖြစ်ပါသည်။ ဤဝတ္ထုသည် ဇာတ်ကောင်များ၏ အကျင့်စရိုက်ကိုဖော်ပြ ရာ၌ အလွန်အောင်မြင်သည်ဟု စာပေဝေဖန်ရေး ပညာရှင် များက ဆိုပါသည်။ ယင်းအဆို မည်မျှမှန်ကန်သည်ကိုမူ စာဖတ်ပရိတ်သတ်က ဆုံးဖြတ်ကြရန်သာ ရှိပါသည်။

          မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ နာဒက်ဇဒါနီကိုလေယက်ဗ် နာ သို့မဟုတ် နက်ဒယာအမည်ရှိ ဤဝတ္ထုသည် မြန်မာ စာဖတ်ပရိသတ် နှစ်သက်လက်ခံနိုင်မည့် ဝတ္ထုတစ်ပုဒ် ဟု ကျွန်တော် ထင်ပါသည်။

မောင်ထွန်းသူ

၁၃၊ စက်တင်ဘာလ၊ ၁၉၉၉

၁

          ကျွန်တော် မှတ်တမ်းတစ်ခု ရေးချင်နေတာ အတော့်ကိုကြာပါပြီ။ ကျွန်တော် ကလောင် ကိုင်ချင်နေတာဟာ အကြောင်းရှိပါတယ်။ ကျွန်တော် သိရ သလောက်ဆိုရင် တချို့လူတွေဟာ သူတို့ရဲ့ ကိုယ်တွေ့ဖြစ်ရပ်တွေကို မှတ် တမ်းတင်ကြတယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ သူတို့ဖြစ်ရပ်တွေဟာ သမိုင်းကြောင်းနဲ့ ဆက်စပ်ယှက်နွယ်နေလေတော့ စိတ်ဝင်စားစရာ ကောင်းလို့ပါ။ တချို့ကျတော့လည်း သူတို့ရဲ့ ငယ်စဉ်ဘဝက ပျော်စရာရက်တွေကို ပြန်လည် ပြောပြချင်ကြလို့ပါ။ တချို့ကတော့ ကွယ်လွန်သွားကြပြီဖြစ်တဲ့ လူတွေကို နာမည်ဖျက်ချင်လို့၊ အတင်းအဖျင်းပြောပြီး အပုပ်ချချင်လို့ ရေးကြတာပါ။ အဲသလို အပုပ်ချခြင်းအားဖြင့် လူအများကမေ့သွားကြပြီဖြစ်တဲ့ စွပ်စွဲချက် တွေကို ချေဖျက်ပြီး သူတို့ကိုယ်သူတို့ ကာကွယ်ချင်ကြလို့ပါ။

          ကျွန်တော် မှတ်တမ်းရေးချင်နေတာဟာ အဲဒီအကြောင်းတွေကြောင့် မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော်ဟာ အခုအချိန်ထိ လူငယ်တစ်ယောက်ဘဝမှာပဲ ရှိပါသေးတယ်။ ကျွန်တော်ဟာ သမိုင်းကိုတည်ဆောက်နေတဲ့ လူလည်း မဟုတ်ပါဘူး။ သမိုင်းတည်ဆောက်မှုတွေကို မြင်နေတဲ့လူလည်း မဟုတ် ပါဘူး။ တခြားလူတွေကို အမနာပပြောစရာလည်း မရှိပါဘူး။ ကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော် ကာကွယ်စရာအကြောင်းလည်း မရှိပါဘူး။ ဒါဆိုရင် အတိတ်ကပျော်စရာတွေကို ပြောချင်နေလို့လား။ လူ့ဘဝဟာ သိပ်ကိုတို တောင်းလှပါတယ်။ လူ့ဘဝရဲ့ အဆုံးသတ်မှုဟာလည်း သိပ်ကိုကြောက်စရာ ကောင်းပါတယ်။ အဲဒီတော့ကာ ဘဝရဲ့ မှတ်တမ်းဆိုတာဟာ နှစ်လိုဖွယ်ရာ သာဖြစ်ဖို့ လိုပါတယ်။

          ဒါဆိုရင် ကျွန်တော့်နားထဲမှာ ဘာကြောင့်လျှို့ဝှက်တဲ့ အသံတစ်သံ ဝင်လာနေရတာလဲ။

          ညပိုင်း အိပ်ပျော်နေရာက နိုးလာတဲ့အခါ ကျွန်တော့်မျက်စိရှေ့က အမှောင်ထဲမှာ ကျွန်တော်တွေ့ခဲ့ဖူး၊ မြင်ခဲ့ဖူးတဲ့ရှုခင်းတွေနဲ့ အရိပ်တွေ၊ ရုပ်လွှာ တွေဟာ ဖြတ်သွားနေကြပါတယ်။ အဲဒါ ဘာကြောင့်လဲ။ ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ လူပုံသဏ္ဌာန်တစ်ခု ပေါ်လာတယ်။ အဲဒါကိုလည်းမြင်ရော ကျွန်တော့်မျက်နှာ ဟာ ပူထူလာတယ်။ လက်သီးတွေကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်လိုက်မိတယ်။

          ကြောက်စိတ်နဲ့ဒေါသစိတ်ဟာ လည်ချောင်းထဲမှာ တစ်ဆို့ဆို့ဖြစ်နေတယ်။ အဲဒါဟာရော... ဘာကြောင့်ဖြစ်ရတာလဲ။

          ကျွန်တော့်ကို အမြဲတစေခြောက်လှန့်နေတဲ့ အဲဒီဖြစ်ရပ်တွေက လွတ် မြောက်အောင် ကျွန်တော် မလုပ်နိုင်ပါဘူး။ ဒီကြားထဲမှာပဲ ထူးဆန်းတဲ့ အတွေးတစ်ခု ဝင်လာပါတယ်။ တကယ်လို့ အဲဒီဖြစ်ရပ်တွေကို စာရွက်ပေါ် မှာ ချရေးလိုက်ရင် ဒီဖြစ်ရပ်တွေရဲ့ အနှောင်အဖွဲ့က ကျွန်တော် လွတ်မြောက် သွားလိမ့်မယ်လို့ထင်တယ်။ သူတို့အနေနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ဆက်ပြီး မြောက် လှန့်နိုင်တော့ဘူးလို့လည်း ထင်တယ်။ ဒါဆိုရင် ကျွန်တော်ဟာ စိတ်အေး နားအေးနဲ့ သေရမှာပါ။ ဒါဟာ ကျွန်တော့်ကို ကလောင်ကိုင်ချင်စိတ် ဖြစ်လာ အောင် တွန်းအားပေးခဲ့တဲ့ အဓိကအကြောင်းရင်းပါ။

          ဒီမှတ်တမ်းကို တစ်ဦးတစ်ယောက်က ဖတ်မိချင်ဖတ်မိပါလိမ့်မယ်။ သို့မဟုတ် ဖတ်မိချင်မှလည်း ဖတ်မိမပေါ့။ ကျွန်တော့်အဖို့မှာတော့ ဒီကိစ္စ ဟာ အရေးမကြီးပါဘူး။ အဲဒါကြောင့်လည်း ကျွန်တော်ရွေးချယ်ပြီး ရေးထား တဲ့အကြောင်းအရာနဲ့ ပတ်သက်လို့ နောင်တစ်ချိန်ကျခါမှ ဒီမှတ်တမ်းဖတ် ဖြစ်မယ့် လူတွေကိုကြိုတင်ပြီး တောင်းပန်ထားဖို့ လိုအပ်လိမ့်မယ်လို့ မထင် ပါဘူး။ အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံရမယ်ဆိုရင်တော့ ကျွန်တော်ရေးထားတဲ့ မှတ်တမ်းကို ကျွန်တော်ဖတ်စေချင်တဲ့လူက တစ်ယောက်တည်းပါ။ အဲဒီလူ ကတော့ ဒီမှတ်တမ်းကိုဖတ်ပြီး ကျွန်တော့်ကို အပြစ်တင်မယ်လို့ မထင်ပါဘူး။ တကယ်တော့လည်း ကျွန်တော့်နဲ့ ဆက်စပ်ပတ်သက်နေတဲ့ အရာရာတိုင်း ဟာ သူမအတွက် ချစ်စရာကောင်းတဲ့ အရာတွေချည်းဖြစ်နေတယ် မဟုတ် လား။ ကျွန်တော် အခုပြောနေတဲ့လူဟာ တခြားလူ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော့် ရဲ့ ညီမဝမ်းကွဲပါ။

          သူမ ဘာကြောင့် ဒီနေ့ နောက်ကျနေရတာပါလိမ့်။ ကျွန်တော် ထူထူ ထောင်ထောင်ဖြစ်လာတဲ့ အဲဒီနေ့ကစတွက်ရင် သုံးလရှိသွားခဲ့ပါပြီ။ အဲဒီနေ့ က ကျွန်တော်ပထမဦးဆုံးမြင်ရတဲ့ မျက်နှာဟာ ဆွန်ဘဲ့မျက်နှာပါ။ အဲဒီ အချိန်ကစပြီး နောက်ပိုင်းကာလမှာ ဆွန်ယာဟာ ညစဉ်ညတိုင်း ကျွန်တော့် ဆီ လာနေပေးပါတယ်။ သူမအဖို့တော့ ကျွန်တော့်ကိုပြုစုပေးရမယ့် တာဝန် တစ်ခု ယူထားရသလိုပါပဲ။ သူမဟာ ကျွန်တော့်အိပ်ရာဘေး သို့မဟုတ် ကျွန်တော်အိပ်ရာပေါ်က ဆင်းထိုင်နိုင်လို့ထိုင်နေတဲ့ ပက်လက်ကုလားထိုင် ဘေးမှာထိုင်ပြီး ကျွန်တော်နဲ့ စကားပြောနေတတ်တယ်။ သတင်းစာတွေ၊ စာအုပ်တွေဖတ်ပြတဲ့အခါ ဖတ်ပြနေတတ်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ဖတ်စရာစာအုပ် ရွေးချယ်မှုအပေါ်မှာ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် စိတ်မဝင်စားတော့ဘဲ သူမဘာသာ သူမကြိုက်ရာ ရွေးဖတ်ခိုင်းနေတဲ့အတွက်လည်း သောကရောက်နေတဲ့ပုံ ရှိပါတယ်။

          “အခုဖတ်မယ့်ဟာက ဗက်စ်နစ်ခ်ယက်ဗရိုပီမဂ္ဂဇင်းထဲက ဝတ္ထုအသစ် တစ်ပုဒ်ပဲ အန်ဒရီ”

          “ကောင်းသားပဲ၊ ဖတ်လေ”

          “ရေးတဲ့လူက မစ္စက်ဂေးတဲ့”

           “ရပါတယ်၊ ဖတ်ပါ”

          သူမက ဝတ္ထုကို စဖတ်ပါတယ်။ ဇာတ်လမ်းက မစ္စတာစကရစ်ပယ်နဲ့ မစ္စဂျော်ဒန်တို့ရဲ့ ဇာတ်လမ်းပါ။ ဇာတ်လမ်းဖွဲ့ ထားပုံက အချိုးအစားမကျ ပါဘူး။ ပထမနှစ်ရွက်ဖတ်အပြီးမှာ ဆွန်ယာက ကျွန်တော့်ကိုလှမ်းကြည့်ပြီး ပြောတယ်။

          “ဝတ္ထုက သိပ်မရှည်ဘူး၊ ဒီမဂ္ဂဇင်းက အမြဲတမ်းဝတ္ထုရှည်ကြီး တွေကို ချုံချုံ့ပစ်လေ့ရှိတယ်” တဲ့။

           “ကိစ္စမရှိပါဘူး၊ ရပါတယ်၊ ကိုယ်နားထောင်နေတယ်လေ”

          ဆွန်ယာက ဝတ္ထုကို ဆက်ဖတ်ပါတယ်။ ကျွန်တော်ဟာ သူမရဲ့ မျက် နှာကို လှမ်းကြည့်နေပေမဲ့ အတွေးတွေကတော့ တခြားနေရာမှာ ရောက်နေ ပါတယ်။ တစ်ခါတလေကျတော့လည်း စာရေးသူမစ္စက်က စာဖတ်သူကို ရယ်စေချင်တဲ့ နေရာတွေဆီ ရောက်နေပါတယ်။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ငိုချင် သလိုလို ခံစားနေရပါတယ်။ ကျွန်တော့်ညီမဝမ်းကွဲက စာအုပ်ကိုဘေးချထား လိုက်ပြီး သောကမအေးတဲ့ မျက်နှာထားနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်နေပါတယ်။ ပြီးတော့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကျွန်တော့်နဖူးကို စမ်းကြည့်ပါတယ်။

          “အို... အန်ဒရီရယ်၊ ထပ်ဖြစ်ပြန်ပြီ..၊ မငိုပါနဲ့.....။ ပျောက်သွားမှာပါ။ မကြာခင် မေ့ပျောက်သွားမှာပါ”လို့ ဆွန်ယာက ပြောပါတယ်။ သူမရဲ့ အသံ ဟာ အမြင့်တစ်နေရာရာက လိမ့်ကျပြီး နဖူးကိုဆောင့်မိထားတဲ့ ကလေးတစ် ယောက်ကို အမေက ချော့မော့ဖျောင်းဖျနေတဲ့ အသံမျိုးပါ။ ကျွန်တော်ခံစား နေရတဲ့ ဝေဒနာဟာ ဖြည်းဖြည်းချင်း သက်သာသွားသလိုပဲ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော့်မှာ သက်သာသွားတာတော့ အမှန်ပါပဲ။

          မိန်းမသားတစ်ယောက်ရဲ့ ကရုဏာအပြည့်နဲ့ပေးလိုက်တဲ့ ကြင်နာ ယုယမှုကို ရလိုက်တော့ ကျွန်တော့်စိတ်ဟာ အင်မတန်မှ ကြည်နူးချမ်းမြေ့ ရပါတယ်။

          “မင့်ကို ဘုရားသခင်က ကောင်းချီးမင်္ဂလာပေးပါစေ။ ကိုယ့်နာ မည်ရေးထိုးထားတဲ့ မင်းဘဝရဲ့ မှောင်မည်းနေတဲ့ စာမျက်နှာတွေပေါ်မှာ ပျော် ရွှင်ကြည်နူးစရာကောင်းတဲ့ ပုံပြင်လေးတစ်ပုဒ် ဖြစ်လာပါစေ”

          လို့ ကျွန်တော် ဆုတောင်းလိုက်မိပါတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ မျှော်လင့်ချက်လေးတစ်ခုတော့ ရှိပါတယ်။ တခြားမဟုတ်ပါဘူး။ အဲဒီပုံပြင်လေးဟာ စောစောကနားထောင် ခဲ့ရတဲ့ မစ္စက်ဂေးရဲ့ ပျင်းရိငြီးငွေ့စရာကောင်းလွန်းတဲ့ ဇာတ်လမ်းနဲ့ တော့ တူမှာမဟုတ်ဘူးဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်ပါ။

          နောက်ဆုံးမှာတော့ သူမဟာ ကျွန်တော့်ဆီရောက်လာပြီး ကျွန်တော့်ကို မှောင်မည်းမွန်းကျပ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်အခန်းထဲကို လိုက်ပို့ပေးတယ်။ ချိုမြတဲ့ သူမရဲ့ တီးတိုးစကားသံဟာ တိတ်ဆိတ်မှုကို ဖြိုခွဲလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူမ ရဲ့ ချစ်စရာအလှနဲ့ တစ်ခန်းလုံးကို အလင်းရောင် ပေးထားပါတယ်။