မောင်ထွန်းသူ - တီရှာ

          ယခုမှနေထွက်စဖြစ်သော်လည်း အီးဂေးရွာသူရွာသားများသည် ဝန်တင် တိရစ္ဆာန်များ ထွက်ခွာသည်ကို လာရောက်ကြည့်ရှုလျက်ရှိကြ၏။ လွန်ခဲ့သော ညက သူတို့၏ ငါးဖမ်းစခန်းများမှနေ၍ ကခုန်ရန်ရောက်လာခဲ့ကြသော အင်ဒီးယန်းများအား ရေတွက်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ အနည်းဆုံး လူတစ်ရာ နီးပါးခန့်ရှိလိမ့်မည်ဟု ခန့်မှန်းရသည်။ လာရောက်ကြည့်ရှုနေကြသူများထဲတွင် မိန်းမတွေရော ကလေးတွေပါ ပါကြလေသည်။

          နောက်မိနစ်အနည်းငယ်မျှလွန်လျှင် ကျွန်မသည် တောနက်ကြီးအတွင်းသို့ ဝင်ရပေတော့မည်။ ကျွန်မစိတ်ထဲတွင် လန့်ဖျပ်နေပုံရ၏။ လန့်ဖျပ်နေသည် ကိုလည်း မျက်နှာမှဖော်ပြနေဟန်ရှိ၏။ အီးဂေးမှ ကျောင်းဆရာမ မစ္စက် ရူးနေးသည် ကျွန်မမျက်နှာကိုကြည့်၍ “နေကောင်းရဲ့လား”ဟု မေးသည်။

          “နေကောင်းပါတယ် မဒမ်”ဟု ကျွန်မက ပြန်ဖြေသည်။ “ကျွန်မက ဒီလောက်အထိ လူတွေများလိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ခဲ့လို့ပါ”

          မစ္စက်ရူးနေးသည် လူများအား သူ့လက်တစ်ဖက်ကို ဝှေ့ယမ်းပြုပြီး မောင်းထုတ်သည်။ “အလားစကားမှာ အခုလောက် လူများများစုမိတာ မရှိ ပါဘူး”ဟုပြောသည်။ “မင်းသွားရမယ့်ခရီးက မိုင်ကိုးဆယ်ပဲရှိတာပါ။ မစ္စတာ စထရောင်းက မင်းကိုစောင့်ရှောက်ပြီး ခေါ်သွားမှာပါ”

          တကယ်တော့ ကျွန်မစိတ်ကို အနှောက်အယှက်ပေးနေသည်မှာ လူ ပရိသတ်မဟုတ်ပါ။ နောက်လေးရက်တိတိမျှ ကျွန်မစီးသွားရမည့်မြင်း ဖြစ်ပါ သည်။ မြင်းနာမည်မှာ “ပန်းပွင့်”ဖြစ်သော်လည်း ပန်းပွင့်နှင့်မတူပါ။ မြင်းကြီးမှာအဆမတန် ကြီးမားထွားကျိုင်းလှသည်ဖြစ်ရာ ကျွန်မခြေဖျားထောက်ပြီး ကြည့်သည့်တိုင်အောင် မြင်းကုန်းနှီး၏အခြားတစ်ဖက်ကို မြင်နိုင်မည်မဟုတ်ပါ။

          မြင်းကြီးတွင် အမာရွတ်တွေ ဗလပွနှင့်ဖြစ်၍ ပုံပန်းမှာ ရိုင်းစိုင်းခဲ့သည့် အရိပ်လက္ခဏာရှိ၏။ ကျွန်မ ကလေးဘဝက မစ်ဇူရီပြည်နယ်အတွင်းရှိ အဘွား၏ ယာတောထဲတွင် မြင်းတစ်ကောင်စီးခဲ့ဖူးသည်။ ထိုမြင်းမှာ အလွန်ယဉ်လှသည် ဖြစ်ရာ သူ့ကျောပေါ်၌ အိပ်၍ပင်ရနိုင်သည်။ ဤမြင်းမှာမူ သဘောကောင်းမည့် အရိပ်အခြည်မရှိပါ။ မစ္စတာ စထရောင်းက ဇက်ကြိုးကို ကျွန်မလက်သို့ လှမ်း ပေးလိုက်စဉ်က သူသည်ကျွန်မဘက်လှည့်၍ မျက်လုံးများကို ကလယ်...ကလယ် လုပ်ကာ အနံ့ခံလျက် ရှိလေသည်။

          ကြိုးများနှင့်တွဲချည်ထားသော မြင်းများနှင့် လားများ၏ ဘေးမှနေ၍ ကျွန်မဘက်သို့ လျှောက်လာနေသော မစ္စတာ စထရောင်းအား ကျွန်မ လှမ်းမြင် နေရ၏။ ယူအက်စ် စာပို့ထုပ်များနှင့် ချောစာများဘေးရှိ တိရစ္ဆာန်များပေါ်တွင်မူ အဝတ်လျှော်ဘုတ်ပြားများ၊ ပဲအိတ်များ၊ ကင်းဗတ်စအလိပ်များတင်ထားပြီး နေပြီ...။ အသင့်တင်ထားသည့်ပစ္စည်းများထဲတွင် ပြတင်းပေါက်မှန်ချပ်များပင် ပါသည်ကို တွေ့နေရ၏။

          ခရီးသည်ဆို၍ ကျွန်မတစ်ဦးတည်းသာ မဖြစ်ပါစေနှင့်ဟု စိတ်ထဲက ကြိတ်၍ ဆုတောင်းမိပါသည်။ နောက်ခဏမျှအကြာတွင် ကျွန်မ မြင်းပေါ်သို့ တက်ရပေတော့မည်။ ထိုအခါ ကျွန်မသည် လူအများ စိတ်ဝင်တစား အကြည့်ခံရ မည့် လူတစ်ဦးဖြစ်ရချေတော့မည်။

          မစ္စတာ စထရောင်းသည် ကျွန်မဘေးသို့ရောက်လာသည်။ သူသည် အရပ်မြင့်မြင့် လက်ပြင်နိမ့်နိမ့်လူတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ အသက်နှစ်ဆယ်တွင်း ခန့်က ရွှေရှာရန်ဟူသောစိတ်ကူးဖြင့် အလားစကားသို့ ရောက်လာခြင်းဖြစ်၏။ သူ ဖော်တီးမိုင်နယ်အတွင်း၌ရောက်နေသည်မှာ နှစ်ပေါင်းနှစ်ဆယ်ရှိခဲ့ပြီ။

          သူ၏ပဉ်ကျေးဖွယ်ရာသော အပြုအမူများသည် အလွန်ကြမ်းတမ်းသည့် ဤဒေသနှင့် အံမဝင်သလိုဖြစ်နေသည်။ ကျွန်မအား ချစ်ကင်းသို့ခေါ်သွားပေး နိုင်မလားဟု တမြန်မနေ့က သူ့အား မေးခဲ့ရာ သူက “ရပါတယ် မဒမ်၊ ခေါ်သွားပေးနိုင်ပါတယ်”ဟု ပြန်ပြောသည်။ “ကျုပ်ရဲ့ ဝန်တင်တိရစ္ဆာန်တွေကလစဉ် လေးရက်နေ့၊ ဆယ့်လေးရက်နေ့နဲ့ နှစ်ဆယ့်လေးရက်နေ့တွေမှာ ထွက် တယ်။ အဲဒီတော့ မနက်ဖြန်ဆို ထွက်ရက်ပဲ။ မနက် ရှစ်နာရီတိတိ ထွက်မယ်”

          “ကျွန်မလိုက်ချင်တယ်”ဟု သူ့အား ပြောပြသည်။

          “မြင်းငှားခက တစ်ရက်ကို ဆယ်ဒေါ်လာကျမယ်။ အဲဒီဆယ်ဒေါ်လာထဲမှာ အစားအသောက်နဲ့ အိပ်ရာအိပ်ခင်းခတွေပါတယ်။ ခရီးက လေးရက်ကြာမယ်။ ကျေနပ်လိမ့်မယ်လို့ ကျုပ်မျှော်လင့်ပါတယ်” ။

          ကျွန်မကလည်း ကျေနပ်ပါသည်ဟုပြောကာ ကိစ္စကို နှစ်ဦးနှစ်ဖက် ပြေလည်အောင် လုပ်လိုက်သည်။

          မစ္စတာ စထရောင်းသည် ကျွန်မအနီးသို့ ရောက်လာသည်။

          “အဆင်သင့် ဖြစ်ပြီလား... မဒမ်”         

          ဟုမေးသည်။

          “ခင်ဗျားကို မြင်းပေါ်တင်ပေးမလို့”

          သူသည် မြင်းဇက်ကြိုးကို လှမ်းယူကာ မြင်း၏ ခေါင်းထက်သို့ တင်ထား လိုက်သည်။ လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကို ပတ္တာယှက်သည့်နှယ် ဆက်ပေးထားသည်။ ကျွန်မသည် မြင်းကုန်းနှီးထိပ်ကို လှမ်း၍ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ့လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ပေါ် နင်းကာ မြင်းပေါ်သို့ တက်သည်။ သူကလည်း ကျွန်မ၏ ခြေထောက်များကို အလိုက်သင့် တွန်းတင်ပေးလိုက်သည်။

          မြင်းကုန်းနှီးပေါ်ထိုင်မိလိုက်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ကျွန်မ၏အောက်ဘက်မှ မြေပြင်သည် ကျွန်မနှင့်များစွာ အလှမ်းဝေးသွားသည်။ မြင်းကလည်း လှုပ်ရှား သွားကာ တစ်ပတ်နှစ်ပတ်မျှလှည့်လိုက်သည်။ ရပ်ကြည့်နေသူများထဲမှ တချို့က ရယ်နေကြသည်။ ကျွန်မ၏ ခြေထောက်များကို ကြည့်ပြီး ရယ်နေကြခြင်း ဖြစ်၏။ မြင်းကုန်းနှီးမှာ ကျယ်လွန်းလှသည်ဖြစ်ရာ ကျွန်မ၏ခြေထောက်များသည် ဘေးနှစ်ဖက်သို့ အတောင်ပံများသဖွယ် ကားထွက်နေခြင်းကြောင့် ဖြစ်၏။

          “ဟေး... ဝေါလ်တာ၊ ခင်ဗျား သူ့ခြေနှစ်ဖက်ကို နေသားတကျဖြစ် အောင် လုပ်ပေးလိုက်ဦး”

          ဟု လူအုပ်ထဲမှတစ်ဦးက အော်ပြောသည်။

          “လုပ်ပေး မထားလို့ကတော့ ဖော်တီးမိုင်ဘက်ရောက်ရင် သစ်ပင်တွေနဲ့တိုက်မိပြီး ဒုက္ခ ရောက်ကုန်လိမ့်မယ်”

          မစ္စတာ စထရောင်းသည် ရှည်နေသော ခြေနင်းကွင်းကြိုးကို ကျွန်မ၏ ခြေထောက်များက မှီလာသည်အထိ တိုသွားအောင် ပြုပြင်ပေးသည်။ သို့သော်လည်း ထိုအချိန်ထိ ကျွန်မခြေထောက်များသည် ခြေနင်းကွင်းများကို မမှီတမှီ • ဖြစ်နေဆဲ...၊ သူသည် သံသယမကင်းသောမျက်လုံးအစုံဖြင့် ကျွန်မ၏ အဝတ် များကို ကြည့်နေသည်။

           “မဒမ်... ကုတ်အင်္ကျီကိစ္စ မစဉ်းစားတော့ဘူးလား”

          ခပ်စောစောပိုင်းက သူသည် ကျွန်မအား ကုတ်အင်္ကျီတစ်ထည် ခဏ ငှားမည်ဟု ပြောခဲ့သည်။ ရာသီဥတုမှာ အလွန်အပြောင်းအလဲများသဖြင့် ကျွန်မ အတွက် လိုအပ်မည်ထင်၍ ပြောခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။ သို့သော်လည်း ကျွန်မက ကျွန်မ အတွက် လိုအပ်မည်မထင်ပါဟု ပြောခဲ့သည်။ အခုလည်း

          “တကယ်ပါ၊ လိုအပ်မယ် မထင်ပါဘူး။ ကျွန်မ အခုဝတ်ထားတာနဲ့ အဆင်ပြေနေပါတယ်”

          ဟုပင် ပြန်ပြောခဲ့လေသည်။ ။

          အကယ်၍ ကျွန်မသည် ပြည်ထောင်စု (အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု) အတွင်း၌သာဆိုပါက ကျွန်မ အခုဝတ်စားဆင်ယင်ထားပုံသည် ရယ်စရာ ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နေပါလိမ့်မည်။ သို့တစေလည်း အခု ကျွန်မရောက်နေသည့် အလားစကားလိုနေရာမျိုးတွင်မူ ဘယ်လိုပဲ ဝတ်ထား...ထား ဘယ်သူကမှ ဂရုစိုက်ကြလိမ့်မည် မထင်ပါ။

          ကျွန်မ ယခုဝတ်ထားသည်မှာ ဂျက်ကက်အင်္ကျီနှင့် အီစတာ ပန်းရောင် ဝတ်စုံဖြစ်၏။ ဘောင်းဘီမှာ ဇင်ထည် ယောက်ျားလေးဝတ်ဘောင်းဘီဖြစ်၍ ဒူးများကို ပတ်ထားသည်။ ကျွန်မ ပို့တ်လင်းမှဝယ်လာသော ပန်းပွင့်များဖြင့် ဦးထုပ်မှာ အခြားပစ္စည်းများနှင့်ရောပြီး ဝန်တင်လားများပေါ်တင်လိုက်ပါက ပုံပျက်ပန်းပျက်ဖြစ်သည်အထိ ကျေမွသွားမည်စိုးသဖြင့် ကျွန်မ၏ ခေါင်းတွင်ဆောင်းထားပါသည်။ ကျွန်မ၏ ဝတ်စားဆင်ယင်မှုသည် ယမန်နေ့ညက ကပွဲတွင် ဆုံမိခဲ့သော လူတစ်ဦးကပေးသည့် ခြောက်လုံးပြူးဖြင့် အဆုံးသတ်ရပါလိမ့်မည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ထိုခြောက်လုံးပြူးကို ကျွန်မ၏ခါး၌ ချိတ်ထား၍ ဖြစ်ပါ သည်။

          မစ္စတာ စထရောင်းသည် ဝန်တင်တိရစ္ဆာန်များ၏ ရှေ့ပိုင်းသို့ ထွက်သွား သည်။ ကျွန်မ၏ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ဝေ့ကြည့်မိသည်။ ပထမဆုံးအကြိမ် ပရိသတ်အားလုံးကို မြင်ရပါသည်။ အဘိုးကြီးတချို့သည် ကျောင်းဆင်ဝင်ရှေ့မှ သံလက်တန်းပေါ်တွင် ထိုင်နေကြသည်။

          ဤကျောင်းသည် မြို့အစွန်ရှိ ဤနေရာတစ်ဝိုက်၌ မြင်းဇောင်းများမှ လွဲလျှင် တစ်ခုတည်းသော ထုထည်ကြီးမားသည့် အဆောက်အအုံဖြစ်၏။ နယ်မြေ ပညာရေးအရာရှိချုပ် လက်စတာ ဟင်ဒါဆင်က ကျွန်မအား ဂျွန်နော၌အင်တာဗျူး လုပ်စဉ်က ပြောခဲ့သည့်စကားအတိုင်းဆိုလျှင် ကျွန်မ အခုသွားနေသည့်ကျောင်း အဆောက်အအုံသည် အီးးမှကျောင်းလိုပင် ကောင်းလိမ့်မည်ဟု မျှော်လင့် ရပါသည်။

          ဝန်တင်တိရစ္ဆာန်များအပေါ်၌တင်ထားသည့် ကုန်ပစ္စည်းများအား တချို့ လူများက စစ်ဆေးနေကြသော်လည်း အများစုကတော့ ရောက်တတ်ရာရာ စကားများ ပြောနေကြသည်။ အင်ဒီးယန်းများကတော့ လူဖြူများနှင့် ခွာ၍ ရပ်နေကြသည်။ လူဖြူများနှင့် နှိုင်းယှဉ်လိုက်သည့်အခါ အနေအထိုင်မှာမတူကြ ပေ။ လူဖြူများသည် စကားပြောလိုက်၊ ရယ်လိုက်နှင့် တသောသောနေကြသော်လည်း အင်ဒီးယန်းများကတော့ ဘာတစ်ခွန်းမှမပြော၊ တိတ်ဆိတ်စွာ ရပ်၍ လှုပ်ရှားမှုများကို ကြည့်နေကြသည်။ ။

          “ဟိုဘက်မှာ ရာသီဥတု ဘယ်လိုရှိသလဲ...တီချာ(ဆရာမ)”

          အဆိုအကနှင့် ဖျော်ဖြေသော “ကက်ဘရေး’စားသောက်ဆိုင်ပိုင်ရှင်

           “ကက်ဘရေးဂျက်ဆင်'          က ကျွန်မအား လှမ်းကြည့်ပြီးမေးသည်။ သူသည် ဒေါ်ဆန်မြို့မှ ဘာရိန်းပင်လယ်ကြား ရှိရှိသမျှ ကက်ဘရေးစားသောက်ဆိုင် များတွင် အလုပ်လုပ်ခဲ့ဖူးသူဟု သူ့ကိုယ်သူ ကြွားဝါနေသူဖြစ်သည်။ သူသည် ကျွန်မအား ပြုံး၍ကြည့်လိုက်ပြီး “ခင်ဗျား ဒီကထွက်သွားတာ မမြင်ချင်ဘူး” ဟု ပြောသည်။

          “ကျွန်တော် မနေ့ညကပြောခဲ့တဲ့အတိုင်း မလုပ်တော့ဘူးလား...။ စိတ်မပြောင်းတော့ဘူး ဆိုပါတော့...ဟုတ်လား”

          “ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကက်ဘ်ရယ်၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ အဲဒီလိုလုပ်လို့ ဖြစ်နိုင်မယ် မထင်ပါဘူး”

          ကျွန်မအား မနေ့ညက ခြောက်လုံးပြူးပေးခဲ့သူမှာ သူပင်ဖြစ်သည်။ ထိုစဉ်က အစောင့်အရှောက် အကာအကွယ်ကင်းမဲ့စွာဖြင့် အလွန်ကြမ်းတမ်း သော တောရိုင်းမြေအတွင်းသို့ မသွားသင့်ဟု သူထင်ကြောင်း ကျွန်မအား ပြောခဲ့သည်။ ထို့နောက် (အရက်အလွန်အကျွံမမူးခင်နှင့် ရန်ပွဲတစ်ပွဲမနွှဲ) သူ့ကိုလက်ထပ်ဖို့ ကျွန်မအား ချစ်ရေးဆိုခဲ့သည်။ အရာခပ်သိမ်း ကျွန်မအလိုကျ အတိုင်း ဖြစ်ပါစေမည်ဟုလည်း ကတိပေးသည်။

          တကယ်တော့ ကက်ဘရေးဂျက်ဆင်သည် အရက်မမူးခင် တကယ့် လူကြီးလူကောင်း စစ်စစ်ကြီးဖြစ်သော်လည်း အရက်မူးသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် လူဆိုးလူရမ်းကားဖြစ်သွားသည်။ သူသည် ကျွန်မပေါင်းသင်းဆက်ဆံသင့်သည့် လူစားမျိုးမဟုတ်ပါ။

          “ကောင်းပြီလေ.... ရပါတယ်”

          ဟု သူကပြောသည်။

          “အအေးဓာတ် ကုန်သွားတဲ့အခါကျမှ တို့ကိုယ်တိုင် ချစ်ကင်းအထိလိုက်လာပြီး နောက်တစ်ကြိမ် ကြိုးစားကြည့်ရဦးမှာပဲ”

          “တီချာ”ဟူသော ခေါ်သံကြားရ၏။ ချိုမြသောအပြုံးဖြင့် သူ့ခင်ပွန်းသည် နှင့်အတူ ကျွန်မအနားသို့ရောက်လာသည့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်...။ ကျွန်မ သူ့နာမည်ကို မမှတ်မိသော်လည်း သူ့ပုံပန်းနှင့် အမူအရာက သဘောကောင်း သည့် အရိပ်အငွေ့များရှိနေသဖြင့် ယမန်နေ့ တွေ့စကတည်းက ကျွန်မသူ့ကို ခင်မင်မိခဲ့သည်။ သူသည် မကြာမီ ကလေးမွေးတော့မည်ဖြစ်၏။

           “တီချာ၊ ကျွန်မကို တစ်ခုလောက် ကူညီပါ”

          ဟု သူက ပြောသည်။

          “ရတယ်လေ”

          ဟု ကျွန်မက ပြန်ပြောသည်။

          ကျွန်မကို လူတိုင်းက “တီချာ”ဟု ခေါ်နေကြလေရာ ကျွန်မအဖို့ ထိုခေါ်သံသည် နားဝင်ချိုလျက်ရှိလေ သည်။

          “ကျွန်မအမေနာမည်က မဂ္ဂီကာရူးလို့ခေါ်ပါတယ်၊ အမေက ချစ်ကင်းမှာ လမ်းဘေးဆိုင်လေးတစ်ဆိုင် ဖွင့်ထားပါတယ်။ ကျွန်မ ဒီဇင်ဘာလအလယ် လောက်မှာ မီးဖွားလိမ့်မယ်လို့ ပြောပေးပါ”

          “ပြီးတော့..မွေးရင်လည်း ယောက်ျားလေးဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ ပြောပေးပါ”

          ဟု သူ့ခင်ပွန်းက ဝင်ပြောသည်။

          “အမေ့ကို ပြောရင် မိန်းကလေးဖြစ်လိမ့်မယ်လို့သာ ပြောပေးပါ။ ကျွန်မ သိလို့ပြောတာပါ။