မောင်ထွန်းသူ - တို့ဘဝတို့ကမ္ဘာ

          ဒင်နီစစ်တပ်မှ ထွက်၍ အိမ်သို့ပြန်လာသောအခါ သူသည် အမွေစား အမွေခံ တစ်ဦးဖြစ်နေပြီး ပစ္စည်းပိုင်ရှင်တစ်ဦးဘဝသို့ ရောက်နေသည်ကို တွေ့ရလေ၏။ သူ့အဘိုးသည် ဒင်နီအတွက် တော်တီလာဖလက် ရပ်ကွက်အတွင်း၌ အိမ်ငယ် နှစ်လုံးထားကာ ကွယ်လွန်သွားခဲ့လေသည်။

          ထိုသတင်းကိုကြားရသောအခါ ဒင်နီသည် ပစ္စည်းပိုင်ရှင်ဘဝဖြင့် ပစ္စည်း ထိန်းရမည့် တာဝန်အတွက် ရင်လေးလျက်ရှိသည်။ သူသည် သူ့ပစ္စည်းကိုသွား၍ မကြည့်သေးမီ ဝိုင်တစ်ဂါလန်ဝယ်ကာ တစ်ယောက်တည်း ကုန်အောင်သောက် သည်။ ထိုအခါ စိတ်ထဲတွင် လေးနေသော တာဝန်ကြီးသည် သူ့ထံမှ ထွက် ပြေးပြီး သူ၏ အလွန်ဆိုးရွားသော စိတ်ရိုင်းစိတ်မိုက်များသည် အပြင်သို့ အန်ထွက်လာကြသည်။ သူသည် သံကုန်ဟစ်၍ အော်သည်။ အယ်လ်ဗာရေးနိုး လမ်းပေါ်ရှိ ဘီလိယက်ခုံထဲမှ ကုလားထိုင်တချို့ကို ကိုင်ပေါက်ကာ ချိုးပစ်သည်။ တစ်ခဏမျှသာကြာပြီး သူ့ဘက်က အနိုင်ရသော ရန်ပွဲနှစ်ပွဲဆက်တိုက်ဖြစ်သည်။ ဒင်နီကို ဂရုစိုက်သူ တစ်ဦးမျှမရှိ။ နောက်ဆုံးတွင် လေးကိုင်းသဖွယ် ခွင်နေသော သူ့ခြေထောက်များသည် လေးကွက်သိုင်းနင်းကာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို သယ်ဆောင်ပြီး သင်္ဘောဆိပ်ဘက်ရှိ ဆိပ်ခံတံကားဆီသို့ ပို့ပေးသည်။ ယခုလို နံနက်စောစောစီးစီး ဆိုလျှင် အီတလီလူမျိုး ငါးဖမ်းလုပ်သားများသည် ပင်လယ်ပြင်သို့ ထွက်ရန် ရာဘာရှူးဖိနပ်ကြီးများကို စီး၍ သွားလာလှုပ်ရှားလျက် ရှိကြလေသည်။

          လူမျိုးရေး မုန်းတီးမှုသည် ဒင်နီ၏ ကောင်းသောစိတ်ကို လွှမ်းမိုးခြယ်လှယ် သည်။ သူသည် ငါးဖမ်းလုပ်သားများအား အခြောက်တိုက် ကြိမ်းမောင်းကာရန်စသည်။ “မိမစစ် ဖမစစ်တဲ့ စစ္စလီကောင်တွေ” ဟုလှမ်းအော်သည်။ “ထောင် ကျွန်းက အောက်တန်းစားတွေ၊ ခွေးတွေကမွေးတဲ့ ခွေးတွေရဲ့ ခွေးသားတွေ” ဟု ခေါ်သည်။ သူ့နှာခေါင်းကို လက်မနှင့် တွန်းလိုက်ပြီး ခါးကို ကော့ကော့ပြသည်။ ငါးဖမ်းလုပ်သားများက သူ့ကိုကြည့်၍ ပြုံး၆ ၆လုပ်နေကြသည်။ လက်တွင်းမှလှော်တက်များကို ပြောင်း၍ကိုင်လိုက်ကြပြီး “ဟယ်လို ဒင်နီ၊ မင်းဘယ်တုန်းက အိမ်ပြန်ရောက်သလဲ၊ ကနေ့ည အလည်လာခဲ့ပါလား၊ ငါတို့မှာ ဝိုင်အရက်တစ် မျိုး ရှိတယ်ကွ”

          ဒင်နီသည် ပို၍စော်ကားမော်ကား ပြုလာသည်။ သူသည် သံကုန်ဟစ်၍ ယုတ်ယုတ်မာမာ ဆဲရေးတိုင်းထွာခြင်း ပြုသည်။

          သူတို့ကတော့ လှမ်း၍ နှုတ်ဆက်သည်။ “သွားတော့မယ်ဟေ့ ဒင်နီ၊ ညကျမှ တွေ့ကြတာပေါ့” သူတို့သည် လှေငယ်များထဲသို့ ဆင်းကာ အင်ဂျင်စက်ကို နိုးကြသည်။ ပြီးတော့ ပင်လယ်တွင်းသို့ အရှိန်ပြင်းစွာဖြင့် ထွက်သွားကြလေသည်။

          ဒင်နီသည် အစော်ကား ခံရသလိုဖြစ်၍ ကျန်ခဲ့သည်။ သူသည် အယ်လ် ဗာရေးဒိုး လမ်းမအတိုင်း ပြန်လျှောက်လာသည်။ လျှောက်လာနေရင်း တွေ့သမျှ ပြတင်းပေါက်မှန်များကို ခွဲလာသည်။ ဒုတိယလမ်းထဲ အရောက်တွင် ပုလိပ် တစ်ယောက်က သူ့ကိုဆွဲသည်။ ဥပဒေကို အလွန်အမင်း ရိုသေလေးစားသော စိတ်ကြောင့် ဒင်နီသည် ပုလိပ်ခေါ်ရာသို့ ကုပ်ကုပ်ကလေး လိုက်ပါသွားသည်။ အကယ်၍သာ ပူပူနွေးနွေး တပ်ထွက်တစ်ယောက်သာ မဟုတ်ခဲ့ပါမူ ထောင်ဒဏ် ခြောက်လတိတိ အပြစ်ပေးခံရမည် ဖြစ်၏။

          ယခုမူ တပ်ထွက် ပူပူနွေးနွေး ဖြစ်နေသဖြင့် တရားသူကြီးက ထောင်ဒဏ် ရက်ပေါင်း သုံးဆယ်မျှသာ အပြစ်ပေးလိုက်သည်။

          ထို့ကြောင့် ဒင်နီသည် မွန်ထရေးမြို့တော် အကျဉ်းထောင်ထဲရှိ ခုတင် လေးတစ်လုံးပေါ်၌ တစ်လကြာမျှ နေထိုင်ခဲ့ရသည်။ တစ်ခါတစ်ရံတွင် သူသည် လောင်နံရံများပေါ်၌ ညစ်တီးညစ်ပတ်ပုံများ ရေးဆွဲနေတတ်၍ တစ်ခါတရံတွင် မူ သူ၏ စစ်သားဘဝကို ပြန်တွေးနေတတ်သည်။

          မြို့တော်ထောင်အတွင်းရှိ အချုပ်ခန်းလေးထဲ၌ နေရသော ဒင်နီအဖို့ အချိန်တွေကုန်ခဲလှသည်။ ပျင်းရိငြီးငွေ့ဖွယ် ကောင်းလှ၏။ မကြာမကြာဆိုသလို အရက်မူးသမား တစ်ယောက်တလေ တစ်ညတာမျှ ရောက်လာတတ်သော်လည်း အများအားဖြင့်မူ မွန်ထရေးမြို့ အတွင်း၌ ရာဇဝတ်မှုများ မရှိတော့သည့်နှယ်အကျဉ်းသားသစ်ဟူ၍ တစ်ဦးတလေမျှ ရောက်မလာသဖြင့် ဒင်နီခမျာ အထီး ကျန် ဖြစ်နေရရှာသည်။

          ပထမရောက်စတွင် ကြမ်းပိုးများက သူ့ကို အနှောင့်အယှက် ပြုခဲ့ကြ၏။ သို့သော်လည်း ကြမ်းပိုးများက သူ့ အရသာကို ကောင်းစွာ သိသွားပြီး သူက လည်း သူတို့၏ ကိုက်ခဲမှုများကို မပြုံတော့သည့် အခြေအနေသို့ ဆိုက်ရောက် လာသောအခါ သူတို့သည် နှစ်ဦးနှစ်ဖက် ငြိမ်းချမ်းစွာ အတူတွဲ၍ နေထိုင်နိုင်ခဲ့ ကြလေသည်။

          ဒင်နီသည် သရော်လှောင်ပြောင်သော နည်းတစ်ခုကို တီထွင်၍ ကစား ပြန်သည်။ သူသည် ကြမ်းပိုးကြီးကြီး တစ်ကောင်ကို ဖမ်းကာ နံရံတွင် ကပ်၍ ဖိသတ်လိုက်ပြီး ခဲတံတစ်ချောင်းဖြင့် ကြမ်းပိုးအသေကောင်ကို ပတ်၍ စက်ဝိုင်း တစ်ခု ဆွဲသည်။ ပြီးတော့ “မြို့တော်ဝန် ကလောက်” ဟု အမည်ပေးသည်။ ထို့နောက် ကြမ်းပိုး တစ်ကောင်ပြီးတစ်ကောင် ဖမ်းကာ မြို့တော်မြူနီစပယ် အုပ်ချုပ်ရေး အဖွဲ့ဝင်များ၏ နာမည်များကို ပေးသည်။

          မကြာမီမှာပင် နံရံတစ်ခုပေါ်၌ ဖိသတ်ပြီး ကပ်ထားသော ကြမ်းပိုးအသေ ကောင်များဖြင့် ပြည့်လာသည်။ ကြမ်းပိုးတစ်ကောင်ချင်းစီကို မြို့ထဲမှ အရာရှိ ကြီးများနှင့် သူဌေးကြီးများ၏ အမည်ပေးသည်။ သူသည် ထိုကြမ်းပိုးအသေကောင်များတွင် နားရွက်များနှင့် အမြီးများ ဆွဲပေးသည်။ နှာခေါင်းကြီးများနှင့် နှုတ်ခမ်းမွေးကြီးများ တပ်ပေးသည်။

          ဒင်နီလုပ်နေပုံကြောင့် ထောင်စောင့်တီတိုးရပ်ဖ်မှာ များစွာစိတ်အနှောက် အယှက် ဖြစ်ရ၏။ သို့သော်လည်း သူသည် ဒင်နီကို အပြစ်ရှာခြင်းမပြု၊ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ဒင်နီသည် ရပ်ရွာအေးချမ်းရေးနှင့် တရားဥပဒေ စိုးမိုး ရေးအတွက် သူ့ကို ထောင်ဒဏ်အပြစ်ပေးခဲ့သော တရားသူကြီးနှင့် သူ့ကို ဖမ်းဆီး အရေးယူခဲ့သည့် ပုလိပ်အဖွဲ့တို့ကို သရော်ခြင်း၊ ရှုတ်ချခြင်း မပြုသောကြောင့်ပေတည်း။ တကယ်တော့ ဒင်နီသည် ဥပဒေကို အလွန်ရိုသေသောစိတ် ရှိနေသည် မဟုတ်ပါလား။

          တစ်ညတွင် ထောင်သည် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်ကာ အထီးကျန်နိုင်လျက် ရှိသည်။ တီတိုးရပ်ဖ်သည် ဝိုင်နှစ်လုံးဆွဲကာ ဒင်နီ၏ အခန်းထဲသို့ ဝင်လာသည်။ နောက်တစ်နာရီခန့် အကြာတွင် သူသည် နောက်ထပ်ဝိုင်ထပ်ယူရန် အပြင်သို့ ထွက်ပြန်၏။ ထိုအခါ ဒင်နီသည် သူနှင့်အတူ လိုက်သွားလေသည်။ ထောင်သည် တိတ်ဆိတ်ခြောက်သွေ့ကာ ငြီးငွေ့ဖွယ်ရာ ဖြစ်သွားသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်သည် သူတို့ အရက်ဝယ်ရန် သွားသည့် တော်ရဲလီ၏ ဆိုင်ထဲမှာပင် ထိုင်၍ သောက်ကြရာ ဆိုင်ရှင်တော်ရဲလီးက ကန်ထုတ်လိုက်သည့် အချိန်ကျမှ အသောက်ရပ်ကြ သည်။ ထို့နောက်တွင် ဒင်နီသည် သူနှင့်အတူ ထင်းရှူးတောအတွင်းသို့ ဝင် ကာ အိပ်ပျော်သွားသည်။ တီတိုးရပ်ဖ်ကတော့ ထောင်သို့ ဒယီးဒယိုင် ပြန်သွားပြီး ဒင်နီထောင်မှထွက်ပြေးပြီဟု သတင်းပို့လေသည်။

          နောက်တစ်နေ့လယ် မွန်းတည့်ချိန်လောက်တွင် နေရောင်ထိုး၍ နိုးလာ သော ဒင်နီသည် လိုက်လံဖမ်းဆီးသူများလက်မှ လွက်မြောက်ရန် တစ်နေရာရာ သို့သွား၍ တစ်နေ့လုံး ပုန်းနေတော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။ သူသည် အိပ်နေသောနေရာမှ ထွက်ပြေးခဲ့ပြီး ချုံများနောက်တွင် ဝင်ပုန်းသည်။ မုဆိုးလိုက် ခံနေရသည့် မြေခွေးတစ်ကောင်သဖွယ် ချုံများထဲမှ အပြင်သို့ ချောင်း၍ ချောင်း ၍ ကြည့်နေသည်။ ညမိုးချုပ်သောအခါ သူသည် ချုံများနောက်မှ ထွက်လာခဲ့ပြီး သူ လုပ်စရာရှိသည့် အလုပ်ကို လုပ်သည်။

          ဒင်နီ၏ လုပ်ငန်းမှာ ရိုးရိုးရှင်းရှင်းကလေး ဖြစ်၏။ သူသည် စားသောက် ဆိုင်၏ နောက်ဖေးပေါက်သို့ သွား၍ “ကျုပ်ခွေးကျွေးဖို့ ပေါင်မုန့် ကျန်ကလေး များ မရှိဘူးလား” ဟု သူက ထမင်းချက်ကို မေးသည်။ အလိမ်ခံလွယ်သော ထမင်းချက် အစားအစာများ ထုပ်နေခိုက်တွင် ဒင်နီသည် ဝက်ပေါင်ခြောက် နှစ်ခု၊ ကြက်ဥက လေးလုံး၊ သိုးသားစင်းကော လက်တစ်ဆုပ်စာနှင့် ယင်ရိုက်တံ တစ်ချောင်းကို ခိုးယူပြီးခဲ့လေပြီ။

          “နောက် ကြုံတဲ့အခါကျတော့ ပိုက်ဆံပေးပါမယ်” ဟု ဒင်နီက ပြော သည်။ ။

-           “ဒီအစအန အကြွင်းအကျန်တွေ အတွက် ပိုက်ဆံပေးစရာ မလိုပါဘူးဗျာ၊ ခင်ဗျားမယူလည်း ကျွန်တော်က လွှင့်ပစ်မှာပဲဟာ”

          ထိုအခါ ဒင်နီသည် သူကျူးလွန်ထားသော ခိုးမှုအတွက် အတော်ကြီး စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည်။ အကယ်၍သာ ပစ္စည်းရှင်များက အပေါ်ယံကြည့်ပြီး ယခုကဲ့သို့ လွှင့်ပစ်မည့် ပစ္စည်းများဟု ယူဆကြမည်ဆိုပါက သူ့တွင်အပြစ် မဖြစ်နိုင်။ သူသည် တော်ရဲလီ၏ ဆိုင်သို့သွားပြီး သူခိုးလာသည့် ကြက်ဥလေး လုံး၊ သိုးသားစင်းကောနှင့် ယင်ရိုက်တံများကို သူ့ အတွက် လိုအပ်နေသည့် ပစ္စည်းများနှင့် အလဲအလှယ်လုပ်သည်။ ထို့နောက် ညစာချက်ပြုတ်စားသောက် ရန် တောအုပ်ဆီသို့ ပြန်လာခဲ့လေသည်။

          ညသည် မှောင်မိုက်ကာ စွတ်စိုထိုင်းမှိုင်းလျက် ရှိ၏။ ဆီးနှင်းများသည် ဇာပဝါ ပါးပါးများဖြင့် လွှမ်းခြုံကာဆီးပေးထားသည့်နှယ် မွန်ထရေးမြို့ဆင်ခြေဖုံးနှင့် နယ်နိမိတ် သတ်မှတ်ထားသော ထင်းရှူးပင် မည်းမည်းများကြားတွင် ကျရောက် ပိတ်ဖုံးလျက် ရှိကြလေသည်။

          ဒင်နီသည် ခေါင်းကို ငိုက်စိုက်ချကာ တောအုပ်၏ အကာအကွယ်အောက် သို့ အမြန်ဆုံး ရောက်လိုဇောဖြင့် ခပ်သုတ်သုတ် လျှောက်သွားလျက် ရှိ၏။ သူ့ရှေ့တည့်တည့်မှ သူ့လိုပင် တက်သုတ်ရိုက်၍ သွားနေသော လူသဏ္ဌာန်တစ်ခု ကို သူသတိထားမိသည်။ ထိုပုံသဏ္ဌာန်နှင့် မလှမ်းမကမ်းသို့ ရောက်လာသော အခါ သုတ်သီးသုတ်ပျား သွားနေသူမှာ သူ့သူငယ်ချင်း ပီလွန်ဖြစ်နေသည်ကို သိလာသည်။ တကယ်တော့ ဒင်နီသည် ရက်ရောသူတစ်ဦး ဖြစ်ပါ၏။ သို့သော်လည်း သူသည် ဝက်ပေါင်ခြောက် နှစ်ခုနှင့် ပေါင်မုန့်အစအန တစ်ထုပ်မှ တစ်ပါး အခြားအစားအစာများကို ရောင်းပစ်ခဲ့ပြီး ဖြစ်၏။

          “ပီလွန်ကို မမြင်ဟန်ဆောင်ပြီး ကျော်သွားမယ်” ဟု ဒင်နီက ဆုံးဖြတ် သည်။ “သူ လျှောက်သွားနေပုံကတော့ ကြက်ဆင်သားကြော် အဝအလံစားထား ရတဲ့ လူတစ်ယောက်လိုပါလား”

          ထို့နောက် ချက်ချင်း ထူးခြားမှုတစ်ခုကို သူသတိထားမိသည်။ ပီလွန်သည် ကုတ်အင်္ကျီစများကို စုဆွဲပြီး သူ့ဝမ်းဗိုက်ကို ဖုံးထားသည် မဟုတ်ပါလား။

          “ဟေ့ ပီလွန် သူငယ်ချင်း” ဒင်နီက အော်၍နှုတ်ဆက်သည်။

          ပီလွန်က သုတ်ခြေတင် ပြေးသည်။ ဒင်နီက နောက်မှ အပြေးအလွှား လိုက်သည်။ “ဟေ့ကောင် ပီလွန် သူငယ်ချင်း၊ ဘယ်သွားမှာမို့ဒီလောက်အပြေး အလွှား သွားနေရတာလဲကွ”

          မလွတ်နိုင်မှန်း သိသွားသောအခါ ပီလွန်သည် ဆက်မပြေးတော့ဘဲ ရပ်စောင့်နေသည်။ ဒင်နီသည် မောကြီးပန်းကြီးဖြင့် ပီလွန်အနီးသို့ ရောက်သွား သည်။ သို့သော်လည်း သူ့အသံက စိတ်အားထက်သန် တက်ကြွသော လေသံ ပင် ဖြစ်သည်။

          “ငါ မင်းကို လိုက်ရှာနေတာ သူငယ်ချင်းရ၊ ဟောဒီမှာ မြင်လား၊ ကြည့်စမ်း၊ ဘုရားသခင်က ပေးသနားလိုက်တဲ့ ဝက်သားကြော်နှစ်လုံးနဲ့ ပေါင်မုန့်ချိုချိုလေး နှစ်အိတ်၊ ငါ့မှာရှိတာလေးကို တို့နှစ်ယောက် ဝေမျှစားကြ ရအောင်”

          ပီလွန်က သူ့ပခုံးများကို တွန့်သည်။ “အေး မင်းပြောတာ ကောင်းသား ပဲ”ဟု ရေရွတ်သည်။ သူတို့သည် အတူတွဲ၍ တောအုပ်တွင်းသို့ ဝင်ခဲ့ကြသည်။ ပီလွန်သည် နားဝေတိမ်တောင် ဖြစ်လျက်ရှိသည်။ သူသည် တစ်စုံတစ်ရာကို မဝေခွဲနိုင်သည့် ပုံမျိုးဖြစ်နေသည်။ နောက်ဆုံးတွင် သူသည် ဖျတ်ခနဲရပ်လိုက်ပြီးသူ့သူငယ်ချင်းနှင့် မျက်နှာချင်း ဆိုင်လိုက်သည်။ “ဒင်နီ” ဟု စိတ်ထိခိုက်နေသံဖြင့် စကားစသည်။ “ငါ့ ကုတ်အင်္ကျီအောက်မှာ ဘရန်ဒီတစ်ပုလင်း ဝှက်ပြီး ယူလာ တယ်ဆိုတာ မင်း ဘယ်လိုလုပ်သိသလဲဟင်”

          “ဘရန်ဒီ ဟုတ်လား” ဒင်နီက အော်ကြီးဟစ်ကျယ် ရေရွတ်သည်။ “မင်းမှာ ဘရန်ဒီရှိသလား၊ ဪ.. ဒါဆိုရင် နေမကောင်းဖြစ်ပြီး အိပ်ရာထဲလဲနေတဲ့ မင်း အမေကြီးဖို့ ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့”ဟု အလွန်ရိုးသား ဖြူစင်သည့် လေသံဖြင့်ပြောသည်။

          “ဒါမှမဟုတ်လည်း ငါတို့ဘုရားသခင် နောက်တစ်ကြိမ်လာတဲ့ အခါ မှာ ဧည့်ခံဖို့အတွက် မင်းသိမ်းထားတာ ဖြစ်ချင်လည်း ဖြစ်ပေမပေါ့၊ ငါဘယ်သူလဲ သိတယ်မဟုတ်လား၊ မင်းမှာ ဘရန်ဒီပုလင်း ရှိတယ်ဆိုတာ ငါတကယ် မသိ ပါဘူးကွာ၊ ပြီးတော့လည်း ငါရေမငတ်ပါဘူး ဒီဘရန်ဒီပုလင်းကို ငါက လက်ဖျား နဲ့တောင် မတို့ပါဘူး ယုံပါ၊ ငါ့မှာရှိတဲ့ ဝက်သားကြော်ကို အတူတူစားကြဖို့ ငါက ဖိတ်ပါတယ်ကွ၊ ဒါပေမယ့် ဘရန်ဒီပုလင်းကတော့ မင်းပိုင်တဲ့ ပစ္စည်းပဲ”

          ပီလွန်က လေသံခပ်ပြင်းပြင်းဖြင့် ပြန်ပြောသည်။ “ဒီမယ်ဒင်နီ၊ ဘရန် ဒီကို တစ်ယောက်တစ်ဝက် အညီအမျှသောက်ကြမယ်ဆိုရင်တော့ မင်းနဲ့ အတူ တူသောက်ကြဖို့ ဝန်မလေးပါဘူး။ တစ်ပုလင်းလုံးမင်.တစ်ယောက်တည်း သောက် မပစ်အောင် စောင့်ကြည့်မယ့် တာဝန်ကတော့ ငါ့မှာရှိလိမ့်မယ်”

          ဒင်နီသည် ဘရန်ဒီပုလင်းအကြောင်းကို လုံးဝစကားစပ်၍ မပြောတော့ပေ။ “ဟေ့ ဟောဒီနေရာလေးက ရှင်းတယ်။ ဒီနေရာမှာ ဝက်ပေါင်ခြောက်ကို ငါက ဟင်းချက်မယ်၊ ဒီအိတ်က သကြားပေါင်မုန့်ကို မင်းက မီးကင်။ မင်းရဲ့ ဘရန် ဒီပုလင်းကိုတော့ ဟောဒီမှာ ချထား ပီလွန်ရာ၊ ဒီနေရာဟာ အကောင်ဆုံး နေရာပဲ၊ တို့နှစ်ယောက်လုံး မြင်နိုင်တဲ့ နေရာကွ”

          သူတို့သည် မီးတစ်ဖို မွှေးလိုက်ကြပြီး ဝက်ပေါင်ခြောက်များကို မီးကင်ကြ သည်။ မလတ်ဆတ်တော့သည့် ပေါင်မုန့်ကို စားကြသည်။ ပုလင်းထဲမှ ဘရန်ဒီ သည် လျင်မြန်စွာ လျော့လာသည်။ စားပြီးကြသောအခါ သူတို့သည် မီးဖိုနားသို့ တိုးဝှေ့၍ ထိုင်ကြကာ ဝတ်ရည်စုပ်နေသော ပျားများသဖွယ် ပုလင်းထဲမှ ဘရန်ဒီကို ဖြည်းဖြည်းချင်း သောက်ကြသည်။ ဆီးနှင်းများသည် သူတို့အပေါ်သို့ တဖွဲဖွဲကျဆင်းလျက်ရှိရာ သူတို့ကုတ်အင်္ကျီများမှာ ရွှဲရွှဲစိုလျက် ရှိ၏။ သူတို့၏ ဘေးပတ်ပတ်လည်ရှိ ထင်းရှူးပင်များကြားမှ တိုးဝှေ့တိုက်ခတ်လျက်ရှိသော လေသည် ဝမ်းနည်းကြေကွဲသံနှင့် ညည်းညူလျက်ရှိလေသည်။

          တစ်ခဏမျှအကြာတွင် အထီးကျန်နိုင်လှသော စိတ်သည် ဒင်နီနှင့် ပီလွန်တို့အပေါ် ကျရောက်လာသည်။ ဒင်နီသည် ဆုံးရှုံးသွားခဲ့သော သူငယ်ချင်းများ အကြောင်းကို တွေးနေသည်။

          “အာသာမော်ရဲတစ်ယောက် ဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ” ဒင်နီက သူ့လက် ဖဝါးများကို လှန်လိုက်ပြီး လက်များကို ရှေ့သို့ဆန့်၍ မေးသည်။ “ပြင်သစ်နိုင်ငံ ထဲမှာ သေသွားခဲ့ပြီ”ဟု လက်ဖဝါးများကို မှောက်လိုက်ပြီး စိတ်ပျက်လက်ပျက် အမူအရာဖြင့် လက်များကိုပြန်ချကာ သူ့မေးခွန်း သူပြန်ဖြေသည်။ “သူသေရတာ သူ့နိုင်ငံအတွက် နိုင်ငံခြားတိုင်းပြည်တစ်ပြည်မှာသွားပြီး သေရတယ်။ သူနဲ့ မသိတဲ့ သူစိမ်းတစ်ရံဆံတွေက သူ့မြေပုံနားမှာ လမ်းလျှောက်နေကြမှာပဲ။ သူတို့ကတော့ အဲဒီနေရာက မြေကြီးထဲမှာ အာသာမော်ရဲတစ်ယောက် လဲလျောင်း နေတာ ဘယ်သိကြမလဲ” သူသည် လက်များကို ပြန်၍ မြှောက်လိုက်ပြန်သည်။ “ငါတို့သူငယ်ချင်းကောင်း မက်ဘလိုကော ဘယ်ရောက်နေလဲ”

          “ထောင်ထဲမှာ” ဟု ပီလွန်က ပြောသည်။ “မက်ဘလိုက ငန်းတစ်ကောင် ခိုးလာပြီး ချုံတောထဲဝင်ပုန်းနေတယ်။ ငန်းက သူ့ကိုဆိတ်တော့ မက်ဘလိုက လန့်အော်တယ်။ ဒါနဲပဲ သူ့ကို ဖမ်းမိသွားရော၊ အခုတော့ ထောင်ထဲရောက်သွားပြီး ခြောက်လနေရမယ်”

          ဒင်နီက သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး ပြောနေသည့်အကြောင်းအရာကို ပြောင်း သည်။ အမှန်တော့ သူငယ်ချင်းတွေအကြောင်း လျှောက်ပြောနေခြင်းမှာ အထီးကျန် နိုင်လွန်း၍ ပြောစရာမရှိ ပြောစရာရှာပြီး ပြောနေခြင်းဖြစ်၏။ သို့သော်လည်း အထီးကျန်နိုင်မှုသည် ယခုအထိ ပျောက်မသွား။ သူသည် ထွက်ပေါက်တစ်ခု ရှာပြန်သည်။ နောက်ဆုံးတွင် သူက “တို့များ ဒီမှာလာပြီး ထိုင်နေကြတယ်” ဟု စကား စလေသည်။ ။

          “ကြေကွဲသော နှလုံးသားနဲ့ကွယ်” ဟု ပီလွန်က နဘေသံဖြင့် ဒင်နီ၏ စကားကို ဆက်ပေးသည်။

          “လုပ်မနေစမ်းပါနဲ့၊ ဒါကဗျာတစ်ပုဒ်မှ မဟုတ်ဘဲ” ဟု ဒင်နီက ပြောသည်။ “ငါတို့က ဒီမှာလာပြီး ထိုင်နေကြတယ်၊ အိမ်ခြေယာမဲ့ ဖြစ်နေလို့။ ငါတို့ဟာ ငါတို့ တိုင်းပြည်အတွက် အသက်စွန့်ခဲ့ကြတယ်။ အခုတော့ ငါတို့ခေါင်းပေါ်မှာ အမိုးတောင် မရှိဘူး။

          "အံမယ်... ဘယ်တုန်းကများ ငါတို့ခေါင်းပေါ်မှာ အမိုးရှိခဲ့ဖူးလို့လဲကွာ” ဟု ပီလွန်က လှမ်းပြောသည်။

          ဒင်နီက ဘရန်ဒီပုလင်းကို မော့သည်။ ပီလွန်က သူ့တံတောင်ကို တို့၍ သတိပေးပြီး ပုလင်းကို သူ့လက်ထဲမှ ဆွဲယူကာမှပင် အမော့ရပ်သည်။