မောင်ထွန်းသူ - တို့ပိုင်တဲ့မြေ

(၁)

          အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု ကယ်လီဖိုးနီးယားပြည်နယ်အတွင်းရှိ ဆိုလီ ဒက်မြို့၏ တောင်ဘက် မိုင်အနည်းငယ်မျှ အကွာတွင် ဆလိုင်းနပ်စ်မြစ်သည်တောင်ကမ်းပါးဆီသို့ ဦးတိုက်ကာ အရှိန်ပြင်းစွာဖြင့် ကွေ့ပတ်စီးဆင်းလျက် ရှိသည်။ ဤနေရာတွင် မြစ်သည် ရေအလွန်နက်ပြီး အရောင်မှာ စိမ်းလျက်ရှိ လေသည်။ နေရောင်ခြည်ပက်ဖျန်းထားသဖြင့် အဝါရောင်သမ်းနေသည့် သဲပြင်များ ပေါ်မှ ဖြတ်သန်းစီးဆင်းလာခဲ့ရသော ဆလိုင်းနပ်စ်မြစ်ရေသည် ဤနေရာ ရောက်သည်အထိ ပူနွေးလျက်ပင် ရှိနေသေး၏။

          မြစ်၏တစ်ဖက် ကမ်းပါးပေါ်မှ ရွှေဝါရောင်သမ်းနေသော တောင်ပူစာ ငယ်များသည် တစ်လုံးနှင့်တစ်လုံး ရှေ့စဉ်နောက်ဆက် တန်းစီကာ ကျောက်ဆောင်ကျောက်စွန်းကြီးများ ထူထပ်လှသည့် ဂါဘီလန် တောင်တန်းကြီးများဆီသို့ ပြေးသွားနေကြသည့်နှယ် ရှိသည်။ တောင်ကြားတည်ရှိရာ မြစ်ကမ်းဘက်တွင် မြစ်ရေသည် ကမ်းပါးပေါ်၌ အစီအရီ ပေါက်နေကြသည့် သစ်ပင်ကြီးများနှင့် တစ်ပြေးတစ်ညီတည်းလို ဖြစ်လျက်ရှိသည်။

          နွေဦးပေါက်တိုင်း ရွက်သစ်ရွက်နုများဖြင့် စိမ်းလန်းစိုပြည်နေလေ့ရှိသော မိုးမခပင်များနှင့် ရေသဖန်းပင်များ၏ အကိုင်းအခက် အရွက်အလက်များသည် မြေပြင်ထက်သို့ ကွေးညွတ်ကာ ငိုက်စိုက်ကျလျက်ရှိကြ၏။ ဆောင်းရာသီဝင်၍ ရေတက်လာသော အခါများတွင် မြစ်ရေသည် သူ့အပေါ် ကိုင်းကျနေကြသည့် အကိုင်းအခက်များဆီမှ ရွက်အိုရွက်ဟောင်းများကို တိုးဝှေ့တိုက်ခိုက်ကာ ရေစီးနှင့် အတူ သယ်ဆောင်သွားလေ့ရှိ၏။

          သစ်ပင်ကြီးများအောက်ရှိ သဲမြေပေါ်၌ ထူထပ်စွာ စုပုံနေကြသော သစ်ရွက်ဟောင်းများသည် အလွန်အမင်း ခြောက်သယောင်း နေကြသည်ဖြစ်ရာကင်းလိပ်ချောတစ်ကောင် ဖြတ်ပြေးရုံမျှဖြင့် ချိုးချိုးချွတ်ချွတ်အသံများ ဆူညံစွာ ထွက်ပေါ်လာတတ်သည်။ ညနေခင်းဆိုလျင် ယုန်များသည် ချုံကြိုချုံကြားများ ကြားအတွင်းမှ ထွက်လာပြီး သဲမြေပြင်ပေါ်၌ ထိုင်နေတတ်ကြ၏။ ညညကျကာ မှ အပြင်သို့ထွက်၍ ကျက်စားလေ့ရှိကြသော တောကြောင်များ၏ ခြေရာများနှင့် အနီးအနားတစ်ဝိုက်ရှိ နွားခြံများမှ ခွေးများ၏ ခြေရာများသည် ညဉ့်နက်ပိုင်း ရောက်ကာမှ ရေဆင်းသောက်လေ့ရှိကြသော သမင်ခြေရာများနှင့် ရောနှောကာ စွတ်စိုထိုင်းမှိုင်းလျက်ရှိသော မြေပြင်ထက်တွင် ပီပီပြင်ပြင် ထင်လျက်ရှိကြလေ သည်။

          မိုးမခပင်များနှင့် ရေသဖန်းပင်များကြားတွင် လူသွားလမ်းလေး တစ်လမ်း ရှိရာ ထိုလမ်းလေးကို ပတ်ဝန်းကျင် နွားခြံများမှ မြစ်ရေချိုးရန် လာကြသော လူငယ်များက အသုံးပြုလေ့ရှိကြသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ညနေခင်းများတွင် ခြေ သလုံးအိမ်တိုင်သမား ခရီးသွားများသည် ရေရှိရာအရပ်၌ ခဏတစ်ဖြုတ်နားခိုရန် ဟူသော ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် အဝေးပြေးကားလမ်းမကြီးပေါ်မှ ဘေးသို့ ဖဲ့ဆင်းလာ တတ်ကြ၏။ ထိုအခါများတွင်လည်း ဤလူသွားလမ်းကလေးသည် လူလေလူလွင့် ခရီးသည်များ၏ အသုံးပြုခြင်းကို ခံရလေသည်။

          တစ်နေရာတွင် အလွန်ကြီးမားသော ရေသဖန်းပင်ကြီးတစ်ပင် ရှိရာ ထိုအပင်ကြီးမှ ဘေးတစ်ဖက်သို့ တည့်တည့်ကြီး ထိုးထွက်နေသော အနိမ့်ဆုံး ကိုင်းကြီးတစ်ကိုင်း၏ ရှေ့တွင် ပြာပုံကြီးတစ်ပုံရှိသည်။ ထိုပြာပုံကြီးသည် ဤ နေရာ၌ စခန်းချခဲ့သူများ ဖိုခဲ့ကြသော မီးပုံများစွာမှ စုပုံကျန်ရစ်ခဲ့သည့် ပြာပုံ ကြီးပေတည်း။ သဖန်းကိုင်းကြီးများလည်း ဤနေရာ၌ စခန်းချခဲ့ကြသည့် လူ အများအပြားတက်၍ ထိုင်ခြင်းကို အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ခံစားခဲ့ရသဖြင့် ပြောင် ချောနေလေပြီ။

          ပူအိုက်လှသော နေ့တစ်နေ့၏ ညနေခင်းတွင် လေသည် သစ်ရွက်ကြို သစ်ရွက်ကြားမှ ဖြတ်သန်းတိုက်ခတ်လျက် ရှိသည်။ အရိပ်သည် တောင်ကုန်းများ တစ်လျှောက် တရွေ့ရွေ့တက်သွားကာ တောင်ထိပ်ဆီကို ဦးတည်ပြီး ရွေ့လျား လျက်ရှိ၏။ မြစ်ကမ်းပါး သဲသောင်ပြင်ပေါ်တွင်မူ ယုန်များသည် ကျောက်ဆစ် ရုပ်များသဖွယ် ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်နေကြသည်။

          ထိုအခိုက်တွင် အဝေးပြေးကားလမ်းမကြီးဘက်မှ ကြွပ်ရွသော သစ်ရွက် ခြောက်များအပေါ် နင်းလျှောက်လာနေသည့် ခြေသံများ ပေါ်ထွက်လာသည်။ ယုန်များသည် အသံမထွက်စေဘဲ ပြေးထွက်သွားကြသည်။ ခြေတံရှည် ဗျိုင်းတစ်ကောင်သည် တောင်ပံများကို တဖျပ်ဖျပ်ခတ်ကာ မြစ်ကြေဘက်သို့ ပျံ သွားသည်။ ထိုနေရာတစ်ဝိုက်သည် တစ်ခဏမျှ အသက်ဝိဉာဉ်ကင်းမဲ့ကာ ငြိမ် ဆိတ်သွားသည်။ ထို့နောက် လူသွားလမ်းကလေးအတိုင်း လျှောက်လာနေသော လူနှစ်ယောက်သည် စိမ်းလဲ့လဲ့ မြစ်ပြင်ဘေး၌ ဘွားခနဲ ပေါ်လာလေသည်။

          လူသွားလမ်းကလေးအပေါ် လျှောက်လာကြရာ၌ သူတို့သည် တစ်ယောက် နှင့်တစ်ယောက် ရှေ့နောက်ခွာ၍ လျှောက်လာခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်၏။ မြစ်ဘေးရှိ ကျယ်ဝန်းပြန့်ပြူးသော သဲသောင်ပြင်ပေါ် ရောက်လာသည့်အခါတွင်လည်း နောက် မှ လူသည် ရှေ့သို့တက်မလာဘဲ နောက်ကပင် လိုက်လျက်ရှိသည်။ နှစ်ဦးစလုံးသည် ကြေးကြယ်သီးတပ် အပေါစား ချည်ဘောင်းဘီရှည်နှင့် ချည်ကုတ်အင်္ကျီများကို ဝတ်ထားကြသည်။ နှစ်ဦးစလုံးသည် ပုံမပေါ်တော့သည့် ဦးထုပ်မည်းကြီးများကိုဆောင်းထားကြပြီး ကျစ်လျစ်စွာ လိပ်၍ ထုပ်ထားသော စောင်ထုပ်တစ်ထုပ်စီ ပခုံးတွင် လွယ်လာကြသည်။

          ရှေ့မှလူသည် ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် ခပ်သေးသေးနှင့် ပိန်ပါးပါး၊ မျက်နှာ အသားအရောင်က ခပ်ညိုညို၊ ဂနာမငြိမ်သော မျက်လုံးအစုံနှင့် ဖြစ်သည်။ သူ၏ ကြန်အင်လက္ခဏာ ကိုယ်အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းများသည် ပီပြင်ပြတ်သားသည်။ ပေါ်လွင်ထင်ရှားသည်။ သေးငယ်သော်လည်း သန်မာသည့်လက်များ၊ ခပ်သွယ် သွယ် လက်မောင်းအိုးများနှင့် ပေါ်လွင်သော နှာခေါင်းတို့သည် ထင်းခနဲ မြင်သာသည်။

          သူ့နောက်မှ လူကား သူနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်၏။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် အဆမတန် ကြီးမားထွားကျိုင်းသည့် ဧရာမလူကြီးတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ မျက်နှာအနေအထားကလည်း ပုံပန်းမကျ၊ မျက်လုံးအစုံသည် ကြီးမားပြူးကျယ် သည်။ ရင်အုပ်ကျယ်သော်လည်း ပခုံးများက ခပ်လျှောလျှော၊ လမ်းလျှောက်ပုံမှာ လူကောင်နှင့် မလိုက်အောင်ပင် လေးလံနှေးကွေးလှသည်။ ခြေထောက်များကို တရွတ်တိုက်ဆွဲသွားနေပုံသည် ဧရာမဝက်ဝံကြီးတစ်ကောင် လျှောက်သွားပုံနှင့် တူသည်။ လမ်းလျှောက်သည့်အခါတွင် သူသည် လက်နှစ်ဖက်ကို လွှဲခြင်း၊ ယမ်းခြင်းမပြု၊ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်တွင် တွဲလောင်းကြီးချကာ မလှုပ်မရှား လျှောက်သည်။

          ရှေ့မှလူသည် ကွင်းပြင်ထဲသို့ ရောက်သောအခါ ဖျတ်ခနဲ ရပ်လိုက်၏။ နောက်မှ လိုက်လာသောသူသည် ရှေ့မှလူကို ဝင်၍ တိုးမိတော့မလို ဖြစ်သွား လေ၏။ ရှေ့မှလူသည် သူ့ခေါင်းမှ ဦးထုပ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး မေးသိုင်းကြိုးမှ ချွေးများကို လက်ညှိုးနှင့်သပ်၍ သုတ်ကာ ခါလိုက်သည်။

          သူ့အဖော် ဧရာမ လူထွားကြီးကတော့ သူ့စောင်ထုပ်ကို ပခုံးမှဖြုတ်၍ ပစ်ချလိုက်ပြီး မြေကြီးပေါ်သို့ ခြေပစ်လက်ပစ် လှဲချလိုက်ကာ မြစ်ရေကို အားရ ပါးရ သောက်လျက်ရှိ၏။ သူ ရေသောက်နေပုံမှာ ရေထဲသို့ နှုတ်သီးကို ထိုး နှစ်ပြီး စိမ်ပြေနပြေ ရေသောက်နေသည့် မြင်းတစ်ကောင်နှင့် တူလှသည်။ လူဖလံလေးသည် စိုးရိမ်မကင်းသော မျက်နှာထားဖြင့် လူထွားကြီးဘေးသို့ လျှောက်သွားသည်။

          “ဟေ့ကောင်၊ လင်နီ”

          ဟု သူက သံပြတ်နှင့် ခေါ်သည်။

           “ရေတွေကို သိပ် မသောက်နဲ့ကွ”

          လင်နီကတော့ သူ့စကားကို ဂရုမစိုက်၊ ရေကိုသာ အငမ်းမရ ဆက်သောက်နေသည်။ လူဖလံလေးက ရှေ့သို့ငုံ့လိုက်ပြီး လူထွားကြီး၏ ပခုံး ကို ဆွဲယမ်းသည်။

          “ဒီမှာလင်နီ၊ မင်းမနေ့ညက နေမကောင်းဖြစ်သလို ထပ်ဖြစ် လိမ့်ဦးမယ်”

          လင်နီသည် ဦးထုပ်ကို မချွတ်တော့ဘဲ သူ့တစ်ခေါင်းလုံးကို ရေထဲနှစ်လိုက် သည်။ ထို့နောက် အလျားမှောက်နေရာမှ ထ၍ထိုင်သည်။ ဦးထုပ်မှ ရေစက်များ သည် သူ၏ ကုတ်အင်္ကျီအပြာပေါ်သို့ တစ်ပေါက်ပေါက်ကျကာ ကျောတစ် လျှောက်သို့ စီးဆင်းသွားနေကြ၏။

           “သိပ်ကောင်းတာပဲ” ဟု ရေရွတ်သည်။

          “မင်းကော သောက်လိုက်ဦးလေ ဂျော့၊ ဝအောင်သောက်လိုက်ကွ”

           သူသည် အားရကျေနပ်သွားသည့်ဟန်ဖြင့် ပြုံးလိုက်သည်။

ဂျော့က သူ့ပခုံးမှ စောင်ထုပ်ကို ဖြုတ်၍ မြေပေါ်သို့ အသာအယာ ချလိုက်သည်။

          “ရေက သန့်ပါ့မလားမသိဘူး”

          ဟု ရေရွတ်သည်။

          “ကြည့်ရတာကတော့ဖြင့် ညစ်ပတ်မယ့်ပုံပဲ”

          လင်နီကတော့ သူ့လက်ကြီးတစ်ဖက်ကို ရေထဲနှစ်လိုက်ပြီး လက်ချောင်း များဖြင့် ပုတ်ခတ်၍ ဆော့ကစားလိုက်သည်။ ရေပြင်သည် ပွက်ပွက်ထကာ လှိုင်းဂယက်လေးများ ပေါ်လာသည်။

          ထို့နောက် လှိုင်းဂယက်လေးများသည် အတွန့်လိုက် အလိပ်လိုက်ထကာ ကမ်းတစ်ဖက်ဆီသို့ ပြေး၍ရိုက်ခတ်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း နောက်သို့ ပြန်လာသည်။ လင်နီသည် လှိုင်းဂယက်လေးများ၏ လှုပ်ရှားမှုကို မျက်ခြည်မပြတ် စောင့်ကြည့်နေ သည်။

          “ကြည့်လိုက်စမ်း ဂျော့၊ ငါလုပ်လိုက်တာကို ကြည့်စမ်း”

          ဂျော့သည် ကမ်းပါးပေါ်၌ ဒူးထောက်၍ ထိုင်ချလိုက်ပြီး ရေကို လက် ခုပ်နှင့် ခပ်၍ သောက်သည်။

          “အရသာကတော့ ရှိသားပဲ” ဟု ပြောသည်။

          “ဒါပေမဲ့ ဒီနေရာမှာ ရေက စီးပုံမပေါ်ဘူး၊ အခုလို မစီးဘဲ တစ်နေရာ တည်းမှာ ဝပ်နေတဲ့ရေကို ဘယ်တော့မှ မသောက်သင့်ဘူး လင်နီရ”

          ဟု စိတ်ပျက်သည့်လေသံဖြင့် ထပ်ပြောသည်။ ။

          “မင်းဆိုတဲ့ကောင်ကတော့ ရေသာငတ်လာရင် လမ်းဘေးမြောင်းထဲက ရေပုပ်ရေသိုးကိုတောင် သောက်မယ့်ကောင်ပဲ”

          သူသည် ရေကို လက်ခုပ်နှင့် ခပ်ယူလိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာကို ပက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ မေးစေ့အောက်နှင့် ကုပ်ပိုးပါမကျန် တစ်မျက်နှာလုံးကို လက်ဖြင့်လျှောက်၍ ပွတ်သည်။ ထို့နောက် ဦးထုပ်ကို ပြန်ဆောင်းပြီး မြစ်ကမ်းပါးမှ နောက်သို့ ပြန်ဆုတ်ကာ ဒူးနှစ်ဖက်ကွေး၍ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ပိုက်ပြီး ထိုင်လိုက် သည်။

          ဂျော့ လုပ်ပုံကိုင်ပုံကို မျက်ခြည်မပြတ် စောင့်ကြည့်နေသော လင်နီက ဂျော့လုပ်သည့်အတိုင်း တစ်သဝေမတိမ်းလိုက်လုပ်သည်။ သူသည် မြစ်ကမ်းပါးမှ နောက်သို့ ပြန်ဆုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဒူးနှစ်ဖက်ကိုကွေး၍ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပိုက်ကာ အကျအနထိုင်သည်။ ထို့နောက် သူထိုင်နေပုံ ဂျော့နှင့်တူမတူ သိလို သဖြင့် ဂျော့ကို လှမ်းကြည့်သည်။ သူ့မျက်လုံးများ ရှေ့မှ အနည်းငယ်မျှ ဖုံးကွယ် သွားစေရန်အတွက် ဦးထုပ်ကို ရှေ့သို့ ခပ်ငိုက်ငိုက်ဖြစ်သွားအောင် ဆွဲချလိုက် သည်။ ဂျော့ ဦးထုပ်ဆောင်းထားပုံနှင့် တထေရာတည်း တူသွားအောင် အတုခိုး ၍ လုပ်လိုက်ခြင်းပေတည်း။

          ကတော့ သုန်သုန်မှုန်မှုန် မျက်နှာထားဖြင့် မြစ်ပြင်ဆီသို့ ငေးကြည့်နေ သည်။ နေပူဒဏ်ကို ခံထားရသဖြင့် သူ့မျက်ခမ်းများသည် နီရဲလျက် ရှိကြ၏။

          “တကယ်လို့သာ ဟို မိမစစ် ဖမစစ် ဒရိုင်ဘာကောင် ကောင်းရင် ငါတို့ နှစ်ယောက် ခြံဝအထိ ကားစီးသွားရမှာကွ၊ သိလား၊ သူကပြောတော့ လမ်းမကြီးနဲ့ သိပ်မဝေးဘူးတဲ့၊ နည်းနည်းလေးပဲ လျှောက်ရမှာတဲ့၊ သူ့နည်းနည်းက လေး မိုင်တောင်ရှိတယ်။ ဒီအကောင် ဘာမှမဟုတ်ဘူး၊ ခြံဂိတ်ဝအထိ လိုက်ပို့ရမှာ ပျင်းလို့ ငါတို့ကို လိမ်ပြောသွားတာ၊ လမ်းမကြီးနဲ့သိပ်မဝေးပါဘူးတဲ့၊ ဟင်း...ငါလောင်းရဲတယ်၊ အခု ငါတို့လျှောက်ရတာ လေးမိုင် မကတော့ဘူးကွ၊ အခု လောက်ပူတဲ့နေမှာ လျှောက်ရတာဟာ ဘယ်သက်သာမှာလဲ”

          ဟု ဒေါသတကြီးဖြင့် ပြောနေသည်။ လင်နီက မဝံ့မရဲ မျက်နှာထားဖြင့် လှမ်းကြည့်သည်။

          “ဒီမယ်... ဂျော့”

          “ဘာလဲ” “ငါတို့ ဘယ်သွားကြမှာလဲ”

          ဂျော့သည် သူ့ဦးထုပ်ရှေ့နားကို ခပ်ဆောင့်ဆောင့် ဆွဲချလိုက်ပြီး လင်နီ ကို မျက်မှောင်ကြုတ်၍ ကြည့်သည်။

          “မင်းက မေ့သွားပြန်ပြီပေါ့လေ ဟုတ်လား၊ ငါက မင်းကိုထပ်ပြီး ပြောပြ ရဦးတော့မယ်ဆိုပါတော့ ဟုတ်လား၊ ဘုရား ကယ်တော်မူပါ။ မင်းဟာ သောက် ရူး သောက်ပေါ တစ်ယောက်ပါလား”

          “ဟုတ်တယ် ငါမေ့သွားပြန်ပြီ” ဟု လင်နီက တိုးတိုးသာသာ ပြောသည်။

          “ငါ မေ့မသွားအောင် ကြိုးစားပါတယ်၊ ဘုရားစူးပါရစေရဲ့ ဂျော့ရာ၊ ငါ တကယ်ကြိုးစားခဲ့တာပါ”

          “အေးပါ... အေးပါ၊ ငါ မင်းကို ထပ်ပြောပြပါမယ်၊ ငါ့မှာ တခြားလုပ်စရာ အလုပ် ဘာမှမရှိဘဲကိုးကွ၊ အချိန်ရှိသမျှ မင်းကို ပြောစရာရှိတာ ပြောပြလိုက် မင်းက မေ့ပစ်လိုက်၊ ငါက ထပ်ပြောပြလိုက်၊ မင်းက မေ့ပစ်လိုက်နဲ့ ဂျာအေး သူ့အမေရိုက် ဖြစ်နေမှာပါပဲ”

          “ငါ ကြိုးစားပါတယ်ကွာ၊ တကယ်ကြိုးစားတာပါ” ဟု လင်နီက ပြောသည်။

          “ဒါပေမဲ့ အလကားပဲ။ မမှတ်မိဘူးကွ၊ မေ့သွားနေတာပဲ၊ ငါလေ ယုန် တွေအကြောင်းကိုတော့ မှတ်မိတယ် ဂျော့ရ”

          “မင်းယုန်တွေကို အသာထားလိုက်စမ်းပါကွာ၊ မင်းမှတ်မိတာဆိုလို့ ဒီ ယုန်တွေပဲရှိတယ်။ အေးပါလေ ရှိပါစေတော့၊ ကဲထပ်ပြီး နားထောင်၊ ဒီတစ်ခါ မင်းမမှတ်မိလို့ မဖြစ်ဘူး၊ မင်းမှတ်မိနေမှ ငါတို့ နောက်တစ်ကြိမ် ဒုက္ခမရောက်မှာ ကိုး ... မင်းနဲ့ငါ ဟို ဟောင်းဝပ်ဒ်လမ်းက အလုပ်အကိုင်ရှာဖွေရေး အေဂျင်စီကို သွားပြီး ကြော်ငြာသင်ပုန်းကြီး ကြည့်ခဲ့ကြတယ်လေ၊ အဲဒါကို မင်းမှတ်မိတယ် မဟုတ်လား”

          လင်နီ၏မျက်နှာတွင် ဝမ်းသာကျေနပ်သည့် အပြုံးဝင်လာသည်။

          “ဟုတ်ပြီ ငါမှတ်မိပြီဂျော့၊ အဲ ... အဲ... အဲဒီတုန်းက ငါတို့ ဘာလုပ် ခဲ့ကြပါလိမ့်။ ကောင်မလေးတွေ တို့အနားက ဖြတ်သွားတာ ငါမှတ်မိပြီ၊ အဲဒီ တော့ မင်းက မင်းကပြောတယ်”

          “အဲဒီတုန်းက ငါဘာပြောခဲ့တယ်ဆိုတာက အရေးမကြီးပါဘူး အရူး ရယ်။ အဲဒါကို ဘေးဖယ်ထားလိုက်စမ်းပါ၊ မာရေးနဲ့ ရယ်ဒီ အလုပ်ရှာဖွေရေးရုံး ကို ငါတို့နှစ်ယောက် အတူတူသွားခဲ့ကြတာကို မင်းမှတ်မိတယ် မဟုတ်လား။ သူတို့က တို့ကို အလုပ်သမားမှတ်ပုံတင်ကတ်ပြားတွေနဲ့ ဘတ်စ်ကားလက်မှတ် တွေ ထုတ်ပေးလိုက်တယ်လေ၊ အဲဒါကော မှတ်မိလား”

          “ဟာ... ဟုတ်သားပဲ၊ အခုမှ ငါမှတ်မိတယ်၊ ဂျော့’ လင်နီ၏ လက်နှစ် ဖက်သည် သူ့ကုတ်အင်္ကျီ ဘေးအိတ်ကပ်များ အတွင်းသို့ လျင်မြန်စွာ ဝင်ရောက် သွားကြသည်။

          “ဂျော့ ... ငါ့အလုပ်သမားမှတ်ပုံတင်ကတ်ပြား မရှိတော့ဘူးကွ၊ ပျောက် သွားပြီထင်တယ်” သူသည် စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြစ်ကာ ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျ သွားသည်။

          “အစကတည်းက မင်းမှာ ဘာကတ်ပြားမှ မရှိပါဘူးအရူးရဲ့ ၊ တို့နှစ်ယောက် ရဲ့ အလုပ်ကတ်ပြားတွေကို ငါသိမ်းထားတာပဲ၊ ငါက မင်းလိုငတုံးကို ယုံကြည် စိတ်ချပြီး မင်းရဲ့ အလုပ်သမား မှတ်ပုံတင်ကတ်ပြားကို အပ်ထားလို့ ဖြစ်မတဲ့ လားကွ၊ မင်းဘာသာမင်းပဲ စဉ်းစားကြည့်စမ်းပါဦး  " ။

          လင်နီ၏ မျက်နှာသည် အလွန်စိတ်လက်ပေါ့ပါးသွားဟန်ဖြင့် ပြုံးဖြဲဖြဲ ဖြစ်လာသည်။

          “ငါ... ငါ... ငါက ငါ့အိတ်ကပ်ထဲ ထည့်ထားမိတယ်လို့ ထင်တာ” သူ့လက်တစ်ဖက်သည် အင်္ကျီအိတ်ကပ်အတွင်းသို့ ဝင်ရောက်သွားပြန်သည်။

          ဂျော့က လင်နီ၏မျက်နှာကို စူးစူးရဲရဲကြည့်သည်။ “မင်းအိတ်ထဲက ထုတ်လိုက်တာ ဘာလဲ” “အိတ်ကပ်ထဲ ဘာမှ မရှိပါဘူးကွ” ဟု လင်နီက လိမ္မာပါးနပ်စွာဖြင့် အဖြေပေးသည်။ ။

          “အိတ်ကပ်ထဲမှာ ဘာမှမရှိတော့ဘူးဆိုတာ ငါသိတယ်၊ ပစ္စည်းက မင်း လက်ထဲရောက်နေပြီ၊ မင်းလက်ထဲက ဖွက်ထားတဲ့ ပစ္စည်းဟာ ဘာလဲ”

          “ဘာမှ မရှိပါဘူး ဂျော့ရာ ... ငါ အမှန်ပြောတာပါ” “လုပ်မနေစမ်းနဲ့ကွာ၊ ဒီကို ပေးစမ်း အဲဒါဘာလဲ”

          လင်နီသည် သူ၏ဆုပ်ကိုင်ထားသောလက်ကို ချော့မမြင်အောင် တစ်ဖက် သို့ ရွှေ့လိုက်သည်။

          “ကြွက်လေးတစ်ကောင်ပါ ဂျော့ရယ်” ။ “ကြွက် ... ဟုတ်လား၊ ကြွက်ကအရှင်လား”

          “အား... အား ကြွက်က အရှင်လား ဟုတ်လား ...၊ ကြွက်က အသေပါ ဂျော့ရာ၊ ငါသတ်ထားတာလည်း မဟုတ်ပါဘူး။ အမှန်ပြောတာပါ၊ ငါကောက် ရလာတာပါ၊ ကောက်ရကတည်းက အသေကွ”

          “ဒီကိုပေး” ဟု ဂျော့က တောင်းသည်။

          “ဟာကွာ ... မလုပ်ပါနဲ့၊ ငါယူထားပါရစေ ဂျော့ရာ”

          “ဒီကိုပေး”

          တအားဆုပ်ထားသော လင်နီ၏လက်သည် ဂျော့ထံသို့ ရောက်လာသည်။ ဂျော့က ကြွက်သေကို ဆွဲယူပြီး တစ်ဖက်ကမ်းပါးပေါ်ရှိ ချုံပုတ်များဘက်သို့ လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။

          “မင်းက ဒီကြွက်သေကို ဘာလုပ်ဖို့သိမ်းထားချင်ရတာလဲ”

          “ငါတို့နှစ်ယောက် လမ်းလျှောက်သွားနေကြတဲ့ အချိန်မှာ သူ့ကို ငါ့ လက်မနဲ့ အသာကလေး ပွတ်ပေးနေချင်လို့ပါကွာ”

          ဟု လင်နီက ပြောသည်။

          “မင်း ငါနဲ့တွဲပြီး သွားတဲ့အခါမှာ ဘယ်ကြွက်ကိုမှ လက်နဲ့မပွတ်ရဘူး၊ ကြားလား၊ ငါပြောတာ၊ အခု ငါတို့ ဘယ်ကိုသွားမယ်ဆိုတာ မင်း မှတ်မိ ပြီလား”

          လင်နီသည် အထိတ်တလန့် ဖြစ်သွားသည်။ ထို့နောက် အလွန်စိတ်ညစ် စိတ်ရှုပ်သွားဟန်ဖြင့် သူ့မျက်နှာကို ဒူးခေါင်းပေါ် မှောက်ထားလိုက်သည်။

          “ငါ မေ့သွားပြန်ပြီ” “ဘုရား ... ဘုရား” ဟု ဂျော့က စိတ်ပျက်လက်ပျက် ညည်းသည်။

          “ငါတို့နှစ်ယောက် ဟိုး မြောက်ပိုင်းမှာတုန်းက ခြံတစ်ခြံမှာ ဝင်ပြီး အလုပ်လုပ်သလို အခုလည်းပဲ ခြံတစ်ခြံမှာ အလုပ် ဝင်လုပ်မလို့ကွ”

          “ဟိုး... မြောက်ပိုင်းမှာ လုပ်နေတုန်းကလို ဟုတ်လား” “ဟုတ်တယ်လေ... ဝိဒ်မြို့မှာတုန်းကလိုပေါ့”

          “ဟာ... ဟုတ်သားပဲ၊ ငါ မှတ်မိပြီ၊ ဝိဒ်မြို့မှာလေ”

          “အခု ငါတို့သွားရမယ့်ခြံက ဒီနေရာကနေပြီး နှစ်ဖာလုံလောက်ပဲ ဝေး တယ်။ အဲဒီခြံကို သွားပြီး ငါတို့နှစ်ယောက် ခြံပိုင်ရှင်နဲ့တွေ့ရမယ်၊ ကဲ ငါပြော တာကို သေသေချာချာနားထောင်၊ ငါက ခြံပိုင်ရှင်ကို ငါတို့ရဲ့ အလုပ်လက်မှတ် တွေပေးမယ်၊ မင်းက စကားတစ်ခွန်းမှ ဝင်မပြောရဘူးသိလား၊ မင်းက အနား မှာ ရပ်နေရမယ်၊ စကားတစ်လုံးမှ မပြောရဘူး၊ တကယ်လို့ ခြံရှင်က မင်းဟာ ငပေါကြီး တစ်ယောက်ပါလားလို့ သိသွားရင် မင်းကောငါကော နှစ်ယောက်စလုံး အလုပ်ရမှာ မဟုတ်ဘူး၊ ဒါပေမဲ့ မင်းအလုပ်လုပ်တာကို မြင်ပြီးမှ မင်း ငပေါ ကြီးဆိုတာ သိသွားရင်တော့ ကိစ္စမရှိဘူး၊ မပူနဲ့ ငါတို့အဆင်ပြေမှာပါ။ ငါပြော တာ မင်းနားလည်ရဲ့လား ဟင်”

          “အင်း... အင်း ငါနားလည်တယ်၊ နားလည်သွားပြီ ဂျော့”

          “ဒါဆိုရင် အိုကေပဲ၊ ကဲ...ငါမေးမယ်၊ ခြံရှင်ကို သွားတွေ့တဲ့အခါမှာ မင်း ဘာလုပ်ရမလဲ”

          “ငါ... ငါ”

          လင်နီသည် စဉ်းစားလျက်ရှိ၏။ ပင်ပန်းကြီးစွာ စဉ်းစားရသဖြင့် သူ့ မျက်နှာထားသည် တင်းမာလျက် ရှိလေသည်။

          “ငါ.. ငါ... ငါက စကားမပြောရဘူး၊ အနားမှာ ရပ်နေရမယ်”

          “အေး... ဟုတ်တယ်၊ မင်းတော်တယ် ... ဒီလိုမှပေါ့ကွ၊ အဲဒီစကားကို နှစ်ခါသုံးခါလောက် ထပ်ထပ်ပြီး ပြောစမ်း၊ မင်း နောက်မေ့မသွားအောင်လို့ပေါ့”

          လင်နီက ဂျော့ ခိုင်းသည့်အတိုင်း ရေရွတ်နေသည်။

          “ငါ ဘာမှ မပြောရဘူး၊ ငါ ဘာမှမပြောရဘူး၊ ငါဘာမှ မပြောရဘူး”

           “အေး... ဟုတ်ပြီ” ဟု ဂျော့က ပြောသည်။

          “ပြီးတော့ ဝိဒ်မြို့မှာတုန်းက မင်း မကောင်းတာ တစ်ခုခု လုပ်ခဲ့ဖူးတယ်။ အဲသလိုအလုပ်မျိုးတွေ နောက်ထပ် မလုပ်ရဘူး သိလား”

          လင်နီ၏ မျက်နှာသည် တစ်စုံတစ်ရာကို စဉ်းစားမရသဖြင့် ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေသည့်ပုံ။ ။

          “ဝိဒ်မြို့မှာတုန်းက လုပ်သလို အလုပ်မျိုး ... ဟုတ်လား”

          “အိုကွာ ... အဲဒါကိုလည်း မင်းမေ့ပစ်ပြန်ပြီ၊ ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား။ ဒါဆိုရင်တော့ မင်းသတိရသွားအောင် ငါထပ်မပြောတော့ဘူး၊ သတိရသွားရင် မင်းဆိုတဲ့ငတုံးက ထပ်လုပ်နေမှာ ကြောက်ရတယ်”

          လင်နီ၏ မျက်နှာတွင် တစ်စုံတစ်ခုကို နားလည်သွားသည့် အရိပ်အငွေ့ ထင်ဟပ်လာသည်။

          “ဝိဒ်မြို့မှာတုန်းက သူတို့က ငါတို့ကို မောင်းထုတ်လိုက်တာကွ” ဟု အားရဝင့်ကြွားသော လေသံဖြင့် အော်ကြီးဟစ်ကျယ် ပြောလိုက်သည်။ “သူတို့က မောင်းထုတ်သတဲ့၊ ဘယ်ကလာ ဟုတ်ရမှာလဲ” ဟု ဂျော့က ရွံရှာစက်ဆုပ်သံဖြင့် လှမ်းပြောသည်။

          “ငါတို့က ထွက်ပြေးလာရတာ၊ သူတို့က ငါတို့ကို လိုက်ဖမ်းတာ၊ ဒါပေမဲ့ တို့ကို မမိဘူး”

          လင်နီက တခစ်ခစ်ရယ်သည်။

          “ငါ အဲဒါတော့ မမေ့ဘူးကွ၊ မင်း လောင်းမလား”

          ဂျော့သည် သဲပြင်ပေါ်သို့ လှဲချလိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆက်၍ သူ့ခေါင်းအောက်မှ ခံထားလိုက်သည်။ လင်နီက ဂျော့ လုပ်သလို အတုခိုး၍ လိုက်လုပ်သည်။ ပြီးတော့ ဦးခေါင်းကိုထောက်၍ ဂျော့လုပ်ပုံနှင့် သူ့လုပ်ပုံ တူ မတူ လှမ်းကြည့်သည်။

          “ဘုရား ... ဘုရား... ဘုရား မင်းဟာ ငါ့ကို တော်တော်ဒုက္ခပေးတဲ့ ကောင်ပါလားကွ”

          ဟု ဂျော့က ညည်းသည်။

          “မင်းသာ ငါ့နောက်က တကပ်ကပ်နဲ့ တွဲလောင်းပါမလာရင် ငါ့အဖို့ သိပ်ကို အဆင်ပြေမှာ၊ အခုလောက်ဆိုရင် ငါ့မှာ ကောင်မလေးတစ်ယောက်တောင် ရနေလောက်ပြီ”

          လင်နီသည် အတန်ကြာမျှ ငြိမ်နေသည်။ ထို့နောက် အလွန်မျှော်လင့်ချက် ထားသော လေသံဖြင့်

          “ငါတို့ ခြံတစ်ခြံမှာသွားပြီး အလုပ်လုပ်ရမှာနော် ဂျော့”

          ဟု ပြောသည်။

          “အေး...ဟုတ်တယ်၊ မင်းသိနေပြီပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ကနေ့ည ငါ့မှာ အကြောင်း တစ်ခုရှိနေလို့ ဒီမှာပဲ အိပ်ကြရလိမ့်မယ်”

          နေ့သည် လျင်မြန်စွာ ကုန်ဆုံးလျက်ရှိသည်။ နေရောင်သည် တောင်ကြား အတွင်းမှ ဆုတ်ခွာသွားခဲ့ပြီဖြစ်၍ အလင်းရောင်သည် ဂါဘီလန် တောင်တန်း ကြီး၏ တောင်ထိပ်တောင်စွန်းများ၌သာလျှင် ဖြိုးပြိုးပြက်ပြက် ဝင်းလက်တောက်ပ နေကြသည်။ ရေမြွေတစ်ကောင်သည် ဦးခေါင်းတထောင်ထောင်ဖြင့် ရေထဲ၌ ဖြတ်ကူးလျက်ရှိသည်။ သူ့ခေါင်းထောင်ထားပုံသည် ရေငုပ်သင်္ဘောတစ်စီးတွင်တပ်ဆင်ထားသည့် မှန်ပြောင်းလေးနှင့် တူလှသည်။ ကျူပင်များသည် ရေစီးနှင့် အတူ ညင်သာစွာ ယိမ်းနွဲ့ လှုပ်ရှားလျက်ရှိသည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ အဝေးပြေး ကားလမ်းမကြီးဘက်မှ လူတစ်ယောက်၏ အော်သံနှင့် ထိုအသံကိုပြန်၍ အဖြေ ပေးလိုက်သည့် အခြားလူတစ်ယောက်၏ အော်သံကို ကြားလိုက်ရ၏။ တစ်ချက် မျှ ဝှေ့ယမ်းတိုက်ခတ်လိုက်သော လေနှင့်အတူ လှုပ်ရှား ခါယမ်းသွားကြသည့် ရေသဖန်းပင်ကိုင်းနှင့် အရွက်များ၊ လေသည် ချက်ချင်းပင် ပြန်ငြိမ်သွားသည်။

          “ငါတို့ ဘာပြုလို့ ခြံကို မသွားသေးတာလဲ ဂျေရာ...ခြံကိုသာသွားရင် ညစာစားရမှာ၊ ခြံမှာတော့ ညစာရှိမှာပဲကွ”

          ဂျော့က တစ်ဖက်သို့ စောင်းလိုက်သည်။

          “မင်းအဖို့ကတော့ ဘာအကြောင်းမှရှိမှာ မဟုတ်ဘူးပေါ့၊ ငါကတော့ ဒီမှာ ခဏ နားချင်သေးတယ်၊ မနက်ဖြန်ဆိုရင် ငါတို့ အလုပ်လုပ်ရတော့မှာကွ၊ ငါတို့လာတုန်းက လမ်းမှာ ဂျုံဖွပ်စက်ကြီးတွေ သယ်သွားတာ မြင်ခဲ့ရတယ်။ အဲဒီအဓိပ္ပာယ်ဟာ ဘာလဲဆိုတာ မင်းသိရဲ့လား၊ ရောက်ရောက်ချင်း ငါတို့နှစ် ယောက် ဂျုံအိတ်တွေ ထမ်းရမှာ။ ဒါကြောင့်မို့ ငါ ဒီမှာ နားတာ။ ဒီမှာ တစ်ည လောက် နားအေးပါးအေး နေချင်လို့ကွ”

          လင်နီသည် လှဲရာမှထကာ ဒူးထောက်၍ ထိုင်လိုက်ပြီး ဂျော့ကို ငုံ့ကြည့်သည်။

          “ဒါဆိုရင် ကနေ့ည ငါတို့ညစာ မစားရတော့ဘူးပေါ့”

          “စားရမှာပေါ့ကွ၊ မိုးမခသား အခြောက်တွေကိုသာ မင်းလိုက်ကောက်ရင် ညစာစားဖို့ သေချာသလောက်ပဲ၊ ငါ့ဆီမှာ ပဲဘူးသုံးဘူး ပါတယ်။ မင်းက မီးမွှေး ဖို့သာလုပ်၊ မင်းမှာ ထင်းအလုံအလောက် ရပြီဆိုတာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက် ငါက မီးခြစ်ဆံ တစ်ချောင်းပေးမယ်၊ မင်းက မီးမွှေးပြီးတော့ ပဲဘူးတွေကို မီးကင်၊ ဒါဆိုရင် တို့နှစ်ယောက် ညစာစားလို့ရပြီပေါ့ကွ”

          “ငါကတော့ ပဲဆိုရင် ခရမ်းချဉ်သီးဆော့စ်နဲ့မှ စားချင်တာ” | ဟု လင်နီက ပြောသည်။

          “တို့မှာ ခရမ်းချဉ်သီးဆော့စ်မှ မရှိတာ၊ ကဲပါကွာ ... အချိန်တွေ အလ ဟဿ ဖြစ်အောင် အရူးထ မနေစမ်းပါနဲ့၊ ထင်းသွားကောက်စမ်းပါ၊ မိုးချုပ်တော့ မယ်ကွ”

          လင်နီသည် နှေးကွေးလေးလံစွာဖြင့် ထရပ်လိုက်ပြီး ချုံတောများအတွင်း သို့ ဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ဂျော့ကတော့သူ့နေရာမှာပင် လဲလျောင်း ကာ စိတ်အေးနားအေး: လေချွန်လျက် ရှိသည်။