မောင်ထွန်းသူ - စိတ်ထားဝတိံ

          ကျွန်တော့်အား ဗာဂျီးနီယားပြည်နယ်၊ ဖရန်ကလင် ကောင်တီခရိုင် အတွင်းရှိ စိုက်ပျိုးခြံကြီးတစ်ခြံ၌ ကျွန်တစ်ယောက်အဖြစ်ဖြင့် မွေးဖွားခဲ့ပါ သည်။

          ဖွားမြင်ခဲ့သည့်နေရာနှင့် ဖွားမြင်ခဲ့သည့် နေ့ရက်များကို ကျွန်တော် အတိအကျမသိပါ။

          ကျွန်တော်သည် တစ်ချိန်ချိန်တွင် တစ်နေရာရာ၌ မွေးဖွားလာခဲ့သည့် လူတစ်ယောက်ဟုသာ ပြောရပါလိမ့်မည်။

          ကျွန်တော် လူလားမြောက်၍ မေးမြန်းစုံစမ်းတတ်သည့်အရွယ်သို့ ရောက်သောအခါ ကျွန်တော်သည် လမ်းဆုံလမ်းခွတစ်နေရာရှိ အေးလ်ဖို့စ်ဟု ခေါ်သော စာတိုက်အနီး၌ ၁၈၅၈ ခုနှစ် (သို့မဟုတ်) ၁၈၅၉ ခုနှစ် အတွင်းက မွေးဖွားလာခဲ့သူဖြစ်ကြောင်း သိလာရသည်။

          မွေးဖွားသည့် လနှင့် ရက်ကိုတော့ ကျွန်တော် မသိရပါ။

          ယခုအချိန်တွင် ကျွန်တော် မှတ်မိလာသည့်အရာမှာ စိုက်ပျိုးခြံကြီး တစ်ခြံနှင့် ယင်းခြံကြီးအတွင်းမှ ကျွန်အိမ်တန်း ဖြစ်ပါသည်။

          ကျွန်အိမ်တန်းသည် စိုက်ပျိုးခြံကြီးနှင့် ဆက်လျက်ဖြစ်၍ ကျွန်များ နေထိုင်ရာ တဲများရှိပါသည်။

          ကျွန်တော့်ဘဝသည် အလွန်စိတ်မချမ်းမြေ့ဖွယ်ကောင်းသော ဆင်းရဲ ဒုက္ခများဖြင့် ပြည့်လျှမ်းနေသော အလွန်အမင်း စိတ်အားငယ်စေသော ပတ်ဝန်းကျင်၏ အလယ်၌ အစပြုခဲ့ရခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

          ယင်းကဲ့သို့ ပြောခြင်းမှာ ကျွန်တော့်အား ပိုင်ဆိုင်ကြသည့် ကျွန်ပိုင် ရှင်များ ရက်စက်၍ မဟုတ်ပါ။

          အခြားအခြားသော ကျွန်ပိုင်ရှင်များနှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ ကျွန်တော့် ကျွန်ပိုင်ရှင်များသည် မဆိုးကြပါ။

          ကျွန်တော့်အား မွေးဖွားခဲ့သည့်တဲမှာ သစ်လုံးတွဲ တစ်တွဲဖြစ်၍ အကျယ် အဝန်းသည် ဆယ့်လေးပေ ဆယ့်ခြောက်ပေမျှသာ ရှိပါသည်။

          ထိုတဲအတွင်း၌ ကျွန်တော်သည် ကျွန်တော့် အမေ၊ ကျွန်တော့် အစ်ကို၊ ကျွန်တော့် အစ်မတို့နှင့် ပြည်တွင်းစစ်ကြီးပြီးဆုံး၍ ကျွန်တော်တို့ ကျွန် အားလုံးကို ကျွန်ဘဝမှ လွတ်လပ်ခွင့် ပေးလိုက်ပြီဟု ကြေညာချိန်အထိ နေခဲ့ရပါသည်။

          ကျွန်တော်သည် ကျွန်တော်၏ မိဘရိုးရာ အဆက်အနွယ်နှင့်ပတ်သက် ၍ ဘာမှ မသိပါ။

          ကျွန်အိမ်တန်းအတွင်း၌ နေထိုင်ခဲ့ရသည့် ကာလအတွင်း ကျွန်တော် သည် လူမည်းများကြား၌ တီးတိုးပြောနေသည့် စကားများကို ကြားခဲ့ရပါ သည်။

          သူတို့ပြောနေကြသည်များမှာ အာဖရိကမှ အမေရိကသို့ သယ်ဆောင် လာသည့် သင်္ဘောပေါ်၌ ကျွန်များ မည်ကဲ့သို့ အနှိပ်စက်ခံရသည့် အကြောင်းများ ဖြစ်ပါသည်။

          သူတို့ ပြောကြသည့်အထဲတွင် ကျွန်တော့် အမေဘက်မှ ဘိုး၊ ဘွား၊ ဘီ၊ ဘင်များ အနှိပ်စက်ခံခဲ့ရသည့် အကြောင်းများလည်း ပါပါသည်။

          ကျွန်တော့် မိသားစု၏ မျိုးရိုး အဆက်အနွယ်နှင့်ပတ်သက်၍ ကျွန်တော် လေ့လာစုံစမ်းပါသော်လည်း ဘာတစ်ခုမှ မရပါ။

          ကျွန်တော့် အမေမှလွဲ၍ အမေ၏ ဘိုးစဉ် ဘောင်ဆက်အကြောင်းကိုကျွန်တော် လုံးဝ မသိခဲ့ပါ။

          ကျွန်တော်မှတ်မိသလောက်ဆိုပါက ကျွန်တော့်အမေတွင် ဝမ်းကွဲ အစ်ကိုနှင့် ဝမ်းကွဲအစ်မတစ်ယောက်ရှိသည်ဟု သိရသည်။

          ဤမျှသာလျှင် သိခဲ့ရပါ၏။ တကယ်တော့လည်း ကျွန်စနစ်တည်ရှိ နေသည့်အချိန်က မည်သူကမှ လူမည်းမိသားစုများ၏ သမိုင်းကြောင်း ကို လေ့လာခြင်း၊ မှတ်တမ်းတင်ခြင်း မပြုခဲ့ကြပါ။

          ယင်းကဲ့သို့ ပြုလုပ်ရန်လည်း မည်သူကမှ စိတ်ဝင်စားခြင်း မရှိခဲ့ကြ ပါ။

          ကျွန်တော် လေ့လာသိရှိသလောက်ဆိုပါက ကျွန်တော့်အမေသည် သူနှင့်ကျွန်တော့်အား ပိုင်ဆိုင်ခဲ့သည့် ကျွန်ပိုင်ရှင်၏ စိတ်ဝင်စားမှုကို ရရှိခဲ့ သဖြင့် ဝယ်ယူခြင်း ခံခဲ့ရသည်။

          အဖေနှင့် ပတ်သက်၍မူ ကျွန်တော် ဘာမှမသိပါ၊ နာမည်ကိုပင် ကျွန်တော် မသိပါ။

          လူပြောသူပြောနှင့် သိလာရသည့် အတိုင်းဆိုပါက ကျွန်တော့် အဖေ သည် ကျွန်တော်တို့နေထိုင်ရာ စိုက်ပျိုးခြံကြီးအနီးရှိ စိုက်ပျိုးခြံတစ်ခြံ၌ နေထိုက်လျက်ရှိသော လူဖြူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။

          သူ ဘယ်သူပဲဖြစ်ဖြစ်... ကျွန်တော်သိလာရသမျှ ပြောရလျှင် သူသည် ကျွန်တော့်အပေါ် စိတ်ဝင်စားခြင်းလည်း မရှိ။ ကျွန်တော့်အား မွေးကျွေးဖို့ အတွက် တစ်ပြားတစ်ချပ်မျှ ကူညီထောက်ပံ့ခြင်းလည်း မပြု။ သို့သော် လည်း ကျွန်တော် သူ့ကိုအပြစ်မတင်ပါ။

          တကယ်တော့ သူသည်လည်း ထိုအချိန်အခါက တစ်မျိုးသားလုံး လက်ခံကျင့်သုံးခဲ့သည့်စနစ်၏ ကံမကောင်း အကြောင်းမလှရှာသည့် သားကောင်တစ်ဦးဟုသာ မြင်ပါသည်။

          သစ်တုံးထဲကို ကျွန်တော်တို့ မိသားစု၏ နေထိုင်ရာအိမ်အဖြစ်သာ မဟုတ်၊ စိုက်ပျိုးခြံကြီး၏ မီးဖိုချောင်အဖြစ်ပါ အသုံးပြုရသည်။ | ကျွန်တော့်အမေသည် စိုက်ပျိုးခြံကြီး၏ထမင်းချက်ဖြစ်ပါသည်။        

          ကျွန်တော်တို့တဲတွင် မှန်ပြတင်းပေါက် မရှိပါ။ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက် တွင် အပေါက်များရှိ၍ ထိုအပေါက်မှ အလင်းရောင်သာ ဝင်သည်မဟုတ်။တစ်ဆောင်းတွင်းလုံး အေးမြသောလေများ ဝင်ရာအပေါက်များ ဖြစ်ပါ သည်။

          သစ်တုံးတဲတွင် ဝင်ပေါက်တစ်ပေါက်ရှိသည်။ ထိုဝင်ပေါက်တံခါးသည် တံခါးဟု ခေါ်နေရသော်လည်း တံခါးနှင့် မတူပါ။ ပတ္တာများ ပြုတ်နေသဖြင့် တွဲလောင်းကျလျက် ရှိရုံမျှမက တံခါးတွင် အပေါက်ကြီးတစ်ပေါက် ဖြစ်နေ ပါသည်။

          သစ်တုံးတဲမှာ ကျဉ်းလွန်းလှသည်ဖြစ်ရာ နေလို့ထိုင်လို့ သက်သောင့် သက်သာမရှိသည့်နေရာ တစ်နေရာဖြစ်နေပါ၏။

          တဲ၏ညာဘက်ထောင့် အောက်ခြေနားတွင် လေးထောင့်စပ်စပ် အပေါက်တစ်ပေါက်ရှိရာ ထိုအပေါက်ကို “ကြောင်ဝင်ပေါက်” ဟု ခေါ်ကြ သည်။

          အကျယ်မှာ ငါးဆယ့်ခြောက်လက်မခန့်ရှိ၍ တစ်ညလုံး ကြောင်ဝင်နိုင် ထွက်နိုင်အောင် ဖောက်လုပ်ပေးထားခြင်းဖြစ်သည်။

          ထိုခေတ်အခါက ဗာဂျီးနီးယားပြည်နယ်အတွင်းရှိ အိမ်တိုင်း တဲတိုင်း၌ ထားလေ့ရှိသည့် အပေါက်ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော်ကတော့ ကျွန်တော်တို့ တဲကို အပေါက်တွေ ဗရပွဖြစ်နေသည့်တဲတွင် ဘာကြောင့် ကြောင်ဝင်ပေါက် ဟူ၍ သီးသန့်ထားပေးရသည်ကို နားမလည်နိုင်အောင် ဖြစ်ခဲ့ရပါသည်။

          ကျွန်တော်တို့တဲတွင် သစ်သားကြမ်းခင်းမရှိပါ။ မြေပြင်ကိုသာ ကြမ်း ခင်းအဖြစ် အသုံးပြုကြရသည်။ | တဲ၏အလယ်တည့်တည့် မြေပြင်ပေါ်တွင် ပျဉ်ချပ်များဖုံးထားသည့် ခပ်ကျယ်ကျယ်၊ ခပ်နက်နက် တွင်းကြီးတစ်တွင်းရှိသည်။

          ထိုတွင်းကြီးသည် ဆောင်းရာသီတွင် ကန်စွန်းဥများ သိုလှောင်ရာ တွင်းကြီးဖြစ်သည်။

          ကျွန်တော် ထိုတွင်းကြီးကို မှတ်မိနေသည်မှာ တခြားကြောင့်မဟုတ်။ ကန်စွန်းဥများ ထည့်နေခိုက်နှင့် ထုတ်ယူနေခိုက်တွင် ကန်စွန်းဥတစ်ဥ၊ နှစ်ဥ ကို ကျွန်တော် ရတတ်သည်။ ရသည့်အခါတိုင်း မီးဖုတ်၍ စားလေ့ရှိ၏။ စားတိုင်းလည်း မမေ့နိုင်လောက်အောင်ပင် အရသာထူးလှပါသည်။

          ကျွန်တော်တို့ စိုက်ပျိုးခြံတွင် ထမင်းဟင်းချက်ပြုတ်စရာ မီးဖိုဟူ၍သီးခြားမရှိပါ။ လူဖြူများနှင့် ကျွန်များအတွက် အစားအစာ ချက်ပြုတ်ပေး ရသော အမေသည် တဲ၏အလယ်တွင် မီးဖို၍ဟင်းအိုးများနှင့် ဒယ်အိုးများ ကို အသုံးပြုကာ ချက်ရပြုတ်ရသည်။

          ဖြစ်ကတတ်ဆန်း ဆောက်လုပ်ထားသော တဲအတွင်း၌ နေရသည်မှာ သက်သောင့်သက်သာမရှိပါ။

          ဆောင်းရာသီဆိုလျှင် ကျွန်တော်တို့မိသားစုသည် အအေးဒဏ်ကို ပြင်းထန်စွာခံကြရသည်။

          နွေရာသီဆိုလျှင် အစားအသောက် ချက်ပြုတ်နေသည့် မီးဖိုကြောင့် အပူဒဏ်ကို ပြင်းထန်စွာခံကြရပါသည်။

          ထို သစ်တုံးတဲငယ်ကလေးအတွင်း၌ အချိန်ကုန်ခဲ့ရသည့် ကျွန်တော်၏ စောစောပိုင်းဘဝသည် အခြားထောင်ပေါင်းများစွာသော ကျွန်များ၏ ဘဝ နှင့်ခြားနားခြင်းမရှိပါ။ နေ့ပိုင်းဆိုလျှင် အမေသည် တစ်နေကုန်တစ်နေခန်း အလုပ်နှင့်လက်နှင့်မပြတ်အောင် အလုပ်များလှသည်ဖြစ်ရာ ကျွန်တော်တို့ ညီအစ်ကိုမောင်နှမများအား လုံးဝအာရုံမစိုက်နိုင်ပါ။

          သူ့အလုပ်များကို မလုပ်မီ မနက်စောစောပိုင်းတွင် အချိန်အနည်းငယ်မျှ ရသည်ဖြစ်ရာ ထိုအချိန် မဖြစ်စလောက်တွင် အမေသည် ကျွန်တော်တို့အား ဂရုတစိုက် ပြုစုစောင့်ရှောက်လေ့ရှိပါသည်။ ။

          သူ၏တစ်နေ့တာ အလုပ်များပြီးစီး၍ ညပိုင်းရောက်သည့်အခါတွင်မူ ကား သူ တတ်အားသရွေ့ အစွမ်းကုန် ပြုစုစောင့်ရှောက်ခြင်း ပြုပါသည်။

          ကျွန်တော့်စိတ်တွင် စွဲထင်နေလောက်အောင် မှတ်မိနေသည့် အရာတစ် ခု ရှိပါသည်။ ယင်းမှာ အခြားမဟုတ်။ တစ်ညတွင် အမေသည် အတော်ကြီး ညဉ့်နက်ခါမှ ကြက်တစ်ကောင်ကိုချက်ပြီး ကျွန်တော်တို့အား အိပ်ရာမှနိုး၍ ကျွေးခြင်းဖြစ်ပါသည်။

          အမေ ထိုကြက်ကို ဘယ်နေရာက ဘယ်လိုရလာမှန်း ကျွန်တော်မသိ ပါ။ သို့သော်လည်း ထိုကြက်သည် ပိုင်ရှင်များ၏ကြက်ခြံမှ ယူလာသည့် ကြက်ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ကျွန်တော်ယူဆပါသည်။

          အချို့လူများကတော့ ဤလုပ်ရပ်ကို ခိုးမှုကျူးလွန်ခြင်းဖြစ်သည်ဟု ဆိုကြပါလိမ့်မည်။ ယခုလို အချိန်ကာလမျိုးတွင် ဤလုပ်ရပ်ကို တွေ့မြင်သိရှိခဲ့ရပါမူ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ကလည်း ခိုးခြင်းဖြစ်သည်ဟု စွပ်စွဲကာ ပြစ်တင်ရှုတ်ချမိမည် ဖြစ်ပါသည်။

          မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ... ထိုစဉ်ကတော့ အမေ ဘာကြောင့် အခုလိုလုပ်ရ သည်ကို ကောင်းစွာသိနေသော ကျွန်တော်သည် အမေ့အား ခိုးမှုကျူးလွန် သည်ဟု ကျွန်တော်မယူဆနိုင်ပါ။ အမေ့အား ခိုးမှုကျူးလွန်သည်ဖြစ်၍ အပြစ်ရှိသည်ဟု ပြောလာကြပါကလည်း ကျွန်တော် လက်ခံနိုင်လိမ့်မည် မဟုတ်ပါ။

          အမှန်တော့ အမေသည် ကျွန်စနစ်၏ သားကောင်တစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့ရ ခြင်းမျှသာ ဖြစ်ပါ၏။      

          ကျွန်တော်မှတ်မိနေသမျှဆိုပါက

           “ကျွန်ဘဝမှ လွတ်မြောက်ခွင့် အမိန့်”

          ထွက်ပေါ်လာချိန်အထိ ကျွန်တော်တို့မိသားစုသည် အိပ်ရာအိပ်ခင်းနှင့် နွေးနွေးထွေးထွေး မအိပ်ခဲ့ရပါ။

          ကလေးသုံးယောက်ဖြစ်သော ကျွန်တော့်အစ်ကို ဂျွန်၊ ကျွန်တော့်အစ်မ အေမန်ဒါနှင့် ကျွန်တော်သည် မြေကြီးပေါ်၌ ခင်းထားသည့် ကောက်ရိုး ဖျာအစုတ်တစ်ချပ်ပေါ်၌ အိပ်ကြရသည်။

          ပို၍တိကျမှန်ကန်အောင် ပြောရမည်ဆိုပါမူ ကျွန်တော်တို့သည် ကောက်ရိုးဖျာပေါ်၌ ခင်းထားသည့် အလွန်ညစ်ပတ်ပေရေနေသည့် အဝတ် စုတ်များကြား၌ အိပ်ကြရခြင်းဖြစ်ပါသည်။

          ကျွန်တော် လူကြီးဖြစ်လာသည့်အခါ အချို့သော ပုဂ္ဂိုလ်များက ကျွန်တော်ငယ်စဉ်က ဘယ်လိုအားကစားမျိုး ကစားခဲ့ဖူးသလဲဟု မေးကြ သည်။ ။

          အမှန်အတိုင်းပြောရလျှင်... ထိုမေးခွန်း အမေးခံရချိန်အထိ ကျွန်တော် သည် မည်သည့်အားကစားမျိုးကိုမှ မကစားခဲ့ဖူးပါ။ ကျွန်တော့်ဘဝတွင် ကစားခြင်းကို မက်မောတွယ်တာခဲ့ရသည့် အချိန်ဟူ၍ လုံးဝမရှိခဲ့ဖူးပါ။

          ကျွန်တော် ငယ်စဉ်ကဆိုလျှင် နေ့စဉ်နေ့တိုင်း အလုပ်တစ်ခုခုလုပ်ရင်း ဖြင့်သာ အချိန်ကုန်ခဲ့ရသည်။ အခုလို လူကြီးဖြစ်လာချိန်တွင် ငါ ငယ်ငယ်က သာ ကစားဖို့ အချိန်ရခဲ့ပါက လူ့အဖွဲ့ အစည်းအတွက် ပို၍အသုံးဝင်သော လူတစ်ယောက် ဖြစ်လာနိုင်ဖွယ်ရာ ရှိသည်ဟု မကြာခဏ တွေးမိပါသည်။

          ကျွန်ဘဝတွင် နေခဲ့ရစဉ်က ကျွန်တော်သည် အလုပ်များများ လုပ်နိုင် သည့်အရွယ် မဟုတ်သေးပါ။ သို့သော်လည်း ကျွန်တော်သည် အချိန်ရှိသမျှ အလုပ်နှင့်လက်နှင့် ပြတ်သွားသည်ဟု မရှိခဲ့ပါ။

          နေ့စဉ်နှင့်အမျှ ခြံဝင်းအတွင်း၌ အမှိုက်လှည်းခြင်း၊ ယာဘောရှိ အလုပ် သမားများ သောက်ရေပို့ပေးရခြင်း၊ စက်ရုံသို့ သွားရခြင်း စသော အလုပ်များ ဖြင့် ပိနေသဖြင့် အားလပ်ချိန်ဟူ၍ မရှိပါ။ စက်ရုံသို့သွားရသည်မှာ တစ်ပတ် လျှင် တစ်ကြိမ်သွားရခြင်းဖြစ်၍ ဂျုံများကိုကြိတ်ရန် သွားပို့ပေးရခြင်း ဖြစ်ပါ သည်။

          စက်ရုံမှာ ကျွန်တော်တို့ စိုက်ပျိုးခြံကြီးနှင့်သုံးမိုင်ခန့်ဝေးသည်။ စက်ရုံ သို့ သွားရသည့်အလုပ်ကို ကျွန်တော် ကြောက်လှပါသည်။ စက်ရုံသို့ သွား သည့်နေ့တွင် ကျွန်တော်သည် လေးလံလှသည့် ဂျုံစေ့အိတ်များကို မ၍၊ မြင်း၏ကျောပေါ်သို့ခွပြီး တင်ရသည်။ တင်သည့်အခါ ဟိုဘက်သည်ဘက် နှစ်ဖက်စလုံးအလေးချိန်ညီမျှနေအောင် အထူးဂရုစိုက်၍ တင်ရပါသည်။

          မည်မျှပင် ဂရုစိုက်၍ တင်စေကာမူ ခရီးထွက်လာသည့်အခါ မြင်း၏ လှုပ်ရှားမှုကြောင့် မြင်း၏ကျောပေါ်မှ ဂျုံအိတ်များသည် နေရာရွေ့ ရွေ့ သွားတတ်သည်။

          ထိုအခါ နှစ်ဖက်အလေးချိန် မညီမမျှဖြစ်လာသော ဂျုံအိတ်များသည် မြင်း၏ ကျောပေါ်မှ လျှောကျကုန်တတ်သည်။ ဂျုံအိတ်များကျသည့်အခါ ကျွန်တော်ပါ ကျသွားတတ်ပါသည်။

          ဂျုံအိတ်များ ကျပြီဆိုလျှင် ကျွန်တော် ဒုက္ခရောက်ရပါတော့သည်။ ဂျုံ အိတ်များကိုမ,၍ မြင်းပေါ်သို့ ပြန်တင်ရန်မှာ ကျွန်တော့်လို ကလေးတစ်ယောက်အဖို့ လွယ်ကူသည့်ကိစ္စမဟုတ်ပါ။ ကျွန်တော့်အနေဖြင့် လမ်းသွား လမ်းလာ တစ်ယောက်ယောက်ကိုသာ စောင့်ရပါသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ နာရီပေါင်းများစွာ ကုန်သည်အထိ စောင့်နေရတတ်ပါသည်။

          ကံကောင်းထောက်မ၍ လူတစ်ဦးတစ်ယောက် ရောက်လာခါမှ ယင်း ဒုက္ခမှ ကျွန်တော်လွတ်မြောက်ရပါသည်။ အများအားဖြင့်တော့ ယင်းအဖြစ် မျိုးနှင့်ကြုံ၍ လူတစ်ယောက်ရောက်အလာကို စောင့်ရတိုင်း ကျွန်တော်သည် စိတ်ပျက်ပျက်နှင့်ထိုင်၍ ငိုနေသည်က များပါသည်။

          ယင်းကဲ့သို့ဖြစ်သည့်အခါများတွင် ကျွန်တော်သည် စက်ရုံသို့ အရောက် နောက်ကျသည်။

          ထို့ကြောင့်လည်း ကျွန်တော် ဂျုံများကြိတ်ပြီး၍ အိမ်ပြန်သည့်အခါ အရောက်နောက်ကျရပါသည်။

          ညပိုင်းကျမှ ပြန်ရောက်ရသည်ချည်း ဖြစ်သည်။ လမ်းပေါ်တွင် လူသွား လူလာ မရှိသလောက်နည်းသည်။

          မကြာခဏ တောအုပ်များအတွင်းမှ ဖြတ်သန်းသွားရသောခရီးဖြစ်၍ အမြဲတစေ ထိတ်လန့်နေရသည်။

          သစ်တောများအတွင်း၌ စစ်တပ်မှ ထွက်ပြေးလာကြသည့် တပ်ပြေးများ နှင့် ပြည့်နေတတ်ကြောင်း၊ တပ်ပြေးတစ်ယောက်ယောက်နှင့် တွေ့လျှင် နားရွက်များကို အဖြတ်ခံရလိမ့်မည်ဖြစ်ကြောင်း စသည့်စကားများကို ကြားဖူး ထားသဖြင့် ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့ရခြင်းဖြစ်၏။

          ထို့ပြင်လည်း ဂျုံစက်မှ အပြန်နောက်ကျသည့်အခါတိုင်း အဆူအပူ အကြိမ်းအမောင်းခံရရုံမျှမက ကြိမ်နှင့်ရိုက်ခြင်းကိုပါ ခံရတတ်သည်မဟုတ် ပါလား။

          ကျွန်တစ်ယောက်ဖြစ်သော ကျွန်တော်သည် ကျောင်းမနေရပါ။ ကျွန် တော် မှတ်မိသလောက်ဆိုလျှင် ကျွန်ပိုင်ရှင်၏ သမီးတစ်ယောက် ကျောင်း တက်သည့်အခါ စာအုပ်များကိုသယ်၍ လိုက်ပို့ပေးရသဖြင့် ကျောင်းပေါက် နားအထိတော့ မကြာမကြာ ရောက်ဖူးပါသည်။

          ကျွန်တော်နှင့် သက်တူရွယ်တူ ယောက်ျားကလေး၊ မိန်းကလေး အမြောက်အမြား စာသင်ခန်းထဲ၌ စာသင်နေကြသည်ကို ကြည့်၍ ကျွန်တော့် ရင်ထဲတွင် စာသင်ချင်စိတ် ပြင်းပြခဲ့ပါသည်။ သူတို့လို ကျောင်းနေရလျှင် မည်မျှ ကောင်းပါမည်နည်းဟူသော အတွေးသည် ကျွန်တော့် ဦးနှောက်ထဲ တွင် ဝင်ရောက်ကျက်စားခဲ့ပါသည်။

          ကျွန်တော်တို့လူမည်းအားလုံး ကျွန်များဖြစ်သည်ဟူသော အချက်နှင့် ကျွန်များအား လွတ်လပ်ခွင့်ပေးရေးအတွက် ဆွေးနွေးနေကြပြီဟူသော အချက်များကို ကျွန်တော် ပထမဆုံး နားလည်သိရှိခဲ့သည်မှာ တစ်မနက်တွင် ဖြစ်၏။

          ထိုနေ့နံနက်က အမေသည် ကျွန်တော့်အား အိပ်ရာမှနိုးသည်။ သားသမီး များနှင့်အတူ ဒူးထောက်ထိုင်ကာ ဘုရားသခင်အား အာရုံပြုသည်။ | လင်ကွန်းနှင့် သူ့စစ်တပ်များက အနိုင်ရရှိကာ သူနှင့်သူ့သားသမီးများအား ကျွန်ဘ၀မှ လွတ်မြောက်အောင် ကူညီစောင့်ရှောက်တော်မူပါဟု ဆုတောင်းသည်။

          ထိုအချိန်အခါက တောင်ပိုင်းတစ်ပိုင်းလုံးရှိ လူမည်းကျွန်များသည် စာ တတ်သူ မရှိသလောက် ရှားပါးလှပါသည်။

          စာအုပ်များနှင့် သတင်းစာများကို လုံးဝ မဖတ်တတ်ကြပါ။ သို့သော်လည်း တစ်နိုင်ငံလုံး အုန်းအုန်းကျွက်ကျွက် ဖြစ်သည်အထိ လှုပ်ရှားလာစေသည့် အမျိုးသားရေးဆိုင်ရာ ပြဿနာများကို သူတို့ နားလည် နေကြရုံမျှမက ယင်းပြဿနာနှင့် ပတ်သက်နေသည့် သတင်းများကို အမြဲ တစေ ရနေကြပါသည်။ သူတို့ ဘယ်လိုနည်းနှင့် သိကြရပါသနည်း။ ကျွန်တော် လုံးဝ နားမလည်ခဲ့ပါ။

          မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ... နီဂရိုး ကျွန်များသည် ဂါရစ်ဆန်နှင့် လပ်ဗ်ဗျိုင်းတို့ က ကျွန်များလွတ်မြောက်ရေးအတွက် တောင်းဆိုလှုပ်ရှားလာချိန်မှစ၍ ဖြစ်ပေါ်လာသမျှ လှုပ်ရှားမှုများကို သိနေကြပါသည်။

          ပြည်တွင်းစစ်ကြီးဖြစ်လာရန် တာစူနေသည့် အချိန်ကာလနှင့် ပြည်တွင်း စစ်ကြီးဖြစ်လာသည့် အချိန်ကာလ တစ်လျှောက်လုံးတွင် ကျွန်တော်သည် ကလေးတစ်ယောက်မျှသာ ဖြစ်သည်။

          သို့သော်လည်း ညတိုင်းလိုလို ကျွန်တော့်အမေနှင့်အခြားကျွန်များ တီးတိုးပြောဆို ဆွေးနွေးနေကြသည့် စကားများကို ကျွန်တော် အမြဲကြားနေ ရသည်။ သူတို့၏ စကားများကိုထောက်၍ အခြေအနေအရပ်ရပ်ကို သူတို့ အားလုံးသိရှိ နားလည်နေကြသည်မှာ ထင်ရှားလှပါသည်။ ။

          ယင်းကဲ့သို့ ဖြစ်ရခြင်းမှာ တခြားကြောင့် မဟုတ်ပါ။ “တစ်ယောက် စကား တစ်ယောက်နား ကြေးနန်း”ကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ) | လင်ကွန်း သမ္မတရွေးပွဲ ဝင်ရောက်နေချိန်တွင်လည်း ကျွန်တော်တို့ စိုက်ပျိုးရေးခြံအတွင်းမှ ကျွန်များသည် နိုင်ငံရေးအာမခံချက်များနှင့် ပတ် သက်၍ ဘယ်လိုအာမခံချက်တွေ ပေးနေသည်ဟူသော သတင်းကို အတိအကျ သိနေကြသည်။ မြောက်ပိုင်းနှင့်တောင်ပိုင်းကြား၌ ပြည်တွင်းစစ်ကြီး ဖြစ်လာသည့်အခါတွင်လည်း ကျွန်တော်တို့ စိုက်ပျိုးခြံအတွင်းမှ ကျွန်တိုင်း သည် ကျွန်စနစ် ဖျက်သိမ်းရေးသည် ပြည်တွင်းစစ်၏ အဓိကကျသော အချက် ဖြစ်သည်ကို နားလည်နေကြသည်။

          ကျွန်တော်တို့သာ မဟုတ်။ ကျွန်တော်တို့ထက်ပို၍ အလှမ်းဝေးသော ဒေသများရှိ စိုက်ပျိုးခြံကြီးများမှ ကျွန်များသည်လည်း အခြေအနေမှန်ကို သိနေကြသည်။

          အကယ်၍ မြောက်ပိုင်းကသာ အနိုင်ရခဲ့ပါမူ ကျွန်အားလုံး လွတ်မြောက် ခွင့် ရကြလိမ့်မည်ဟူသော အဓိကအချက်ကိုပါ နားလည်နေကြသည်။

          ကျွန်အားလုံးသည် မြောက်ပိုင်းတပ်များ၏ အောင်ပွဲများနှင့် တောင်ပိုင်း တပ်များ၏ အရေးနိမ့်မှုများကို မျက်ခြည်မပြတ် နားစွင့်ကြသည်။ အလွန် လည်း စိတ်ဝင်စားကြသည်။

          စစ်ပွဲများ၏ အရှုံးအနိုင်သတင်းကို လူဖြူများမရခင် ကျွန်များက ရနေ လေ့ရှိသည်ကို မကြာခဏ တွေ့ရသည်။

          ကျွန်တော်တို့ စိုက်ပျိုးခြံပိုင်ရှင်သည် ကျွန်တစ်ယောက်အား စာတိုက်သို့ စေလွှတ်၍ စာများကို ယူခိုင်းလေ့ရှိသည်။

          စာတိုက်သည် ကျွန်တော်တို့ခြံနှင့် သုံးမိုင်ခန့်မျှသာ ဝေးသည်။

          ထိုစဉ်အခါက စာများသည် တစ်ပတ်လျှင် တစ်ကြိမ်မှ နှစ်ကြိမ်အထိသာ ရောက်လာလေ့ရှိသည်။

          စာတိုက်သို့ ရောက်သွားသော လူမည်းသည် ရုတ်တရက် ချက်ချင်း မပြန်သေးဘဲ စာတိုက်အနား၌ စကားပြောဆိုနေကြသော လူဖြူများကြား၌ သွားလာလှုပ်ရှားနေသည်။

          လူဖြူများ၏ စကားများကို မယောင်မလည်လုပ်၍ နားထောင်သည်။ | လူဖြူများသည် စာတိုက်မှ ပူပူနွေးနွေးထားသည့် စာများကိုဖတ်ပြီး နောက်ဆုံးရလာသည့် သတင်းများကို ဝေဖန်ဆွေးနွေးလေ့ ရှိကြသည်။

          သူတို့ ပြောဆိုနေသမျှ စကားများသည် ကျွန်တော်တို့ခြံမှ ကျွန်လူမည်း ၏နားသို့ အကုန်ရောက်သည်။

          စာသွားယူသူ လူမည်းသည် ခြံသို့ ပြန်ရောက်သည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက်သူကြားလာခဲ့ရသမျှ သတင်းများကို ကျွန်တော်တို့ ကျွန်များအား အရင်ဆုံး ဖောက်သည်ချသည်။

          ဤသို့ဖြင့် ကျွန်များသည် အလွန်အရေးကြီးသော သတင်းများကို သူတို့ ၏ ကျွန်ပိုင်ရှင်သခင်များမသိခင် သိကြရလေသည်။

          ကျွန်တော် ကလေးဘဝနှင့် သူငယ်ဘဝတွင် ကျွန်တော်တို့မိသားစု အစားစားကြရာ၌ စားပွဲတွင် တစ်စုတစ်ဝေးတည်းထိုင်၍ လူလူသူသူ စားရ သောက်ရသည်ကို တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးခဲ့ပါ။ | အစားမစားခင် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်ကို အာရုံပြုခြင်းများလည်း မတွေ့ခဲ့ဖူးပါ။

          ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့စွာ စားရသောက်ရသည့် အခြေအနေမျိုးကို လုံးဝ မကြုံခဲ့ဖူးပါ။

          ဗာဂျီးနီးယား ပြည်နယ်အတွင်းရှိ စိုက်ပျိုးခြံကြီးများမှ ကလေးကျွန် များ စားရသောက်ရသည်မှာ တိရစ္ဆာန်များစားသလို စားကြရခြင်း ဖြစ်သည်။

          တစ်နေရာတွင် ပေါင်မုန့်ရှိ၍ တစ်နေရာတွင် အသားရှိသည်။ | ကလေးများက အစားရှိရာသို့သွား၍ ယူစားကြရသည်။ အစား တစ် ကြိမ်စားလျှင် နို့တစ်ခွက်သာရသည်။ တစ်ခါတစ်ရံတွင် နို့အစား အာလူး ပြုတ်ရသည်။ တစ်ခါတစ်ရံတွင် ပန်းကန်မရှိသဖြင့် ကျွန်တော်တို့ မောင်နှမ သုံးယောက်သည် ဒယ်အိုး (သို့မဟုတ်) ဟင်းအိုးများနှင့် စားကြရပါသည်။

          ပန်းကန်မှာ သံပန်းကန်ပြားများဖြစ်၍ ဒူးနှစ်ဖက်ပေါ်တင်၍ စားကြရ သည်။ ကော်ခပ်စားစရာ ဇွန်းခက်ရင်းဟူ၍ လုံးဝမရှိ၊ ကိုယ့်လက်နှင့်ကိုယ် နှိုက်၍ စားကြရသည်။

          ကျွန်တော် အတော်ကလေး အရွယ်ရောက်လာသည့်အခါ အစားစား ချိန်တိုင်း “အိမ်ကြီးပေါ်သို့ သွားရသည်။ ကျွန်ပိုင်ရှင် မိသားစု အစားစားချိန် တွင် ယင်ကောင်များ မလာအောင် စက်သီးတပ် ယပ်တောင်ကြီးဖြင့် ယပ် ခတ်ပေးရခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ။

          အများအားဖြင့် လူဖြူများသည် ထမင်းစားစားပွဲတွင် ကျွန်များ လွတ် လပ်ခွင့်ပေးရေးကိစ္စနှင့် ပြည်တွင်း စစ်ပွဲအကြောင်းများကို ပြောလေ့ရှိကြသည်။