မောင်ထွန်းသူ - ဂျော့ဝါရှင်တန်ကာဗာ(သို့)ပါရမီရှင်

          ဂျော့ဝါရှင်တန်ကာဗာ(သို့)ပါရမီရှင်

          သူတို့လူစုသည် အလွန်လေထန်နေသည့် ညတစ်ညတွင် ရောက်လာကြ သည်။ သူတို့၏ မြင်းခွာသံများကို မိုးဇက်ကာဗာက စတင်၍ကြားသည်။ ကြားလျှင်ကြားချင်း မျက်နှာဖုံးစွပ် လူဆိုးများဖြစ်သည်ကို သူသိသည်။ ဤလူစုသည် ပြည်တွင်းစစ်ကာလတစ်လျှောက်လုံး ဆောင်းရာသီရောက် တိုင်း မစ်ဇူရီပြည်နယ်အတွင်း၌ လှည့်လည်သောင်းကျန်းနေကြသူများ ဖြစ်၏။ သူတို့လူစုသည် ရောက်လေရာရာတွင် မွေးမြူထားသည့် တိရစ္ဆာန် များကို လုယက်ခြင်း၊ ကျွန်များကို ဖမ်းဆီးခြင်းစသော အလုပ်များကို လုပ်လေ့ရှိ၏။ ဖမ်းမိသည့် ကျွန်များကို ခေါ်ဆောင်သွားပြီး အဆမတန် တက်နေသည့်ဈေးဖြင့် ပြန်လည်ရောင်းချကြသည်။ ။

          သိပ်ပြီးမကြာသေး။ လွန်ခဲ့သော သီတင်းပတ်အနည်းငယ်ခန့်က ဤလူစုသည် ဤနေရာရှိ သူ့ယာတောသို့ တစ်ကြိမ်ဝင်ရောက်စီးနင်းခဲ့ ပြီးပြီ။ ထိုစဉ်က သူတို့လူစုသည် သူ့ ဇနီး၏ မျက်စိအောက်မှာပင် သူ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ဝိုင်ယာကြိုးဖြင့် ပူးချည်ကာ သစ်ပင်တစ်ပင်တွင် ချည် ၍ တွဲလောင်းထားခဲ့ကြသည် မဟုတ်ပါလော။

          “မင့် လူမည်းကောင်တွေ ဘယ်မှာလဲ”ဟု သူ့ကို မေးကြသည်။ ကျာပွတ်နှင့် ရိုက်ကြသည်။ သူ့ခြေဖဝါးများကို မီးနှင့်မြိုက်ကြသည်။ သို့သော်လည်း မိုးဇက်ကာဗာသည် သူ့တွင်ရှိသည့် တစ်ယောက်တည်းသော ကျွန်အကြောင်းကို လုံးဝထုတ်ဖော်၍မပြော။ ထိုစဉ်က မေရီအမည်ရှိ သူ့ကျွန်မုဆိုးမသည် သူ့ကလေးများနှင့်အတူ ဂူတစ်ခုထဲ၌ ပုန်းအောင်းနေသည်။ သူက ဖော်မပြောသဖြင့် မေရီအား သူတို့တွေ့ မသွားကြ။ ယခု တစ်ဖန် ရောက်လာကြပြန်ပြီ။ ဤညသည် ၁၈၆၂ ခုနှစ် ဆိုးရွားသော ဆောင်းရာသီ၏ ညတစ်ညဖြစ်၏။

          “ဂူဘက်ကိုပြေး”

          ကာဗာသည် အနာမပျောက်သေးသည့် ခြေထောက်များကို ညှာ၍ ခုန်ဆွခုန်ဆွ လျှောက်သွားနေရာမှ သူ့မိန်းမအား အော်ပြောကာ အိမ်ပြင် ဘက် ညအမှောင်ထုထဲသို့ ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။ မြင်းသမားလူဆိုးများ သည် အခုချိန်ထိတော့ သူ့ ခြံဝင်းတွင်းသို့ ရောက်မလာကြသေး။

          သူ့ခေါင်းထဲသို့ အတွေးတစ်ခုဝင်လာသည်။ မေရီကို ပုန်းခိုင်းဦးမှ ဖြစ်မည်။ သူသည် အိမ်ဘေးရှိ အဖီခန်းတံခါးကို ကသောကမျောဖွင့်၍ ဝင်သွားသည်။ မေရီသည် မီးဖိုဘေးတွင် ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်စွာဖြင့်တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်နေသည်။ သူ့သမီးငယ် မယ်လစ်ဆာသည် မိခင်၏ ညဝတ်ဂါဝန်စကို ဆွဲ၍ရပ်နေသည်။ သူ့သားငယ်ဂျင်မှာ အိပ်ရာ ထက်တွင် အိပ်မောကျနေသည်။ အငယ်ဆုံးသားငယ်ကို သူ့ရင်ခွင်ထက်၌ ပွေ့ချီထားသည်။

          “ဟဲ့ နင်တို့အားလုံး အခန်းထဲက မြန်မြန်ထွက်ကြ၊ လွတ်ရာကို ပြေးပုန်းကြ”

          ဟု ကာဗာက အော်သည်။

          “ဟိုကောင်တွေ မကြာခင် ရောက်လာတော့မှာ”

          သူသည် အိပ်ရာပေါ်မှ ဂျင်ကို ပြေးချီပြီး တံခါးဘက်သို့ ပြန်ပြေး လာသည်။ “ကလေးနှစ်ယောက်ကို နင်ခေါ်ခဲ့၊ ငါ့နောက်ကပ်လိုက်”ဟု သူက လှမ်းပြောသည်။

          သို့သော်လည်း မေရီသည် ကာဗာနောက်သို့မလိုက်၊ သူ့လက်ထဲမှ သားငယ်သည် မွေးကတည်းက ချောင်းအမြဲဆိုးကာ ဖျားနာနေသည်က များ၏။ ဤအတိုင်းသာ အပြင်သို့ထွက်သွားလျှင် သူ့သားသည် အအေး ပတ်ပြီး သေဖို့သာရှိသည်။ သူ့သားအတွက် စောင်ကလေးတစ်ထည်ဖြစ်ဖြစ် ပါဦးမှဖြစ်မည်။ သူသည် အခန်းထောင့်သို့ စောင်ယူရန် ပြေးသွားသည်။

          ထိုအခိုက်မှာပင် မျက်နှာဖုံးစွပ်လူဆိုးများသည် အခန်းထဲသို့ ဖြုန်းခနဲ ဝင်ရောက်လာပြီး မေရီလက်ထဲမှ ကလေးငယ်ကို လုယူလိုက်ကြသည်။

          လူဆိုးများသည် မေရီ၏ လက်များကို ကြိုးဖြင့်တုပ်ကာ အပြင်သို့ တရွတ်သီထိုး ဆွဲခေါ်လာပြီး မြင်းပေါ်သို့တင်သည်။ အေးလွန်း၍ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ယင်နေသော မေရီက “ကျွန်မကလေးတွေကို တစ်ခုခု လေး ခြုံပေးကြပါ”ဟု အသနားခံသည်။ သို့သော်လည်း မည်သူကမျှ အရေးတယူမလုပ်။ နောက် တစ်ခဏမျှအတွင်း မြင်းများသည် ခြံဝင်းပြင် ဘက်ရှိ မှောင်မည်းနေသော လမ်းပေါ်သို့ ရောက်သွားကြသည်။

          “တပည့်တော်အား ခွင့်လွှတ်တော်မူပါ အဖဘုရားသခင်”

          ဟု ကာဗာ က တီးတိုးရေရွတ်သည်။

          “သူတို့ မေရီကို ဖမ်းသွားကြပြီ”

          သူ့အနီး၌ ရပ်နေသော သူ့ ဇနီး ဆူဆန်ကာဗာသည် မေရီ၏သား ဂျင်အား ပွေ့ပိုက် ကာ ငိုကြွေးလျက်ရှိလေသည်။

          မိုးဇက်ကာဗာသည် ကျွန်စနစ်ကို အမြဲတစေ ဆန့်ကျင်ခဲ့သူဖြစ် ၏။ အခြားလယ်သမားများလို သူ့ယာလုပ်ငန်းတွင် ကျွန်တစ်ယောက်မျှ မထား။ လင်မယားနှစ်ယောက်တည်း နေထိုင်လာခဲ့သည်မှာ နှစ်ပေါင်းများ စွာ ကြာခဲ့ပြီ။ နောက်ပိုင်းတွင် သူ့ဇနီးက သူ့အတွက် အဖော်မိန်းကလေး တစ်ယောက်တော့ ရှာပေးပါဟု ပူဆာလွန်းသဖြင့် အိမ်နားနီးချင်းတစ်ဦး ထံမှ မေရီအား ဒေါ်လာခုနစ်ရာပေး၍ ဝယ်ယူခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။ သူတို့လင် မယားနှင့် မေရီ ပျော်ပျော်ပါးပါး နေထိုင်လာခဲ့ကြသည်မှာ ခြောက်နှစ်ပင် ရှိခဲ့ပြီ။ ထိုကာလတစ်လျှောက်လုံး သူသည် မေရီအား ဝယ်ယူထားခဲ့မိ သည့်အတွက် စိတ်ထဲတွင် ဘဝင်မကျဖြစ်ခဲ့ရ၏။ သူလုပ်ပုံ မှန်မှမှန်ပါ့ မလားဟူသော သံသယကလည်း သူ့စိတ်အား အမြဲတစေ ခြောက်လှန့် ခြင်းခံနေခဲ့ရ၏။ ယခုသော်မူ မေရီအား ဖမ်းယူသွားခဲ့ကြလေပြီ။ အကယ် ၍သာ မေရီကို ပြန်မရတော့ဘဲ နေရတော့မည်ဆိုပါက သူ့ဘဝတစ်လျှောက် လုံး အပြစ်မကင်းဟူသော သံသယဖြင့် စိတ်ချမ်းသာမှု ရတော့မည်မဟုတ်။

          နောက်တစ်နေ့မနက်တွင် မိုးဇက်ကာဗာသည် သူ့ယာတောနှင့် အနီးဆုံးဖြစ်သော “ဒိုင်းမွန်းဂရို့ ဗ်ရွာသို့ မြင်းနှင့်ထွက်ခဲ့ပြီး ဂျွန်ဘင့်တ်လေဆိုသူအား လိုက်ရှာသည်။ လူပြောသူပြောနှင့် ကြားထားခဲ့ရသည့် အတိုင်းဆိုပါက ဘင့်တ်လေသည် တစ်ချိန်က လူဆိုး၊ သူဆိုးမြင်းသမား ညလူများနှင့် တွဲခဲ့ဖူးသူဖြစ်သည်။ ယခု မေရီအား ဖမ်းသွားသူများနောက် သို့ လိုက်ခိုင်းမည်ဆိုပါမူ အဆင်ပြေနိုင်လိမ့်မည်ဟု သူထင်၏။ ကာဗာ သည် သူရှာနေသော လူအား စတိုးဆိုင်တစ်ဆိုင် အပြင်ဘက်တွင်တွေ့ သည်။

          “ဒီလူတွေ မေရီနဲ့ ကလေးနှစ်ယောက်ကို ဖမ်းသွားကြတယ်”ဟု သူက ဘင့်တ်လေအား ပြောပြသည်။ “မင်း သူတို့ကို လိုက်ရှာပေးနိုင် ရင် လိုက်ရှာပေးပါ၊ မေရီတို့ကို ပြန်ရွေးဖို့ ငွေလည်း ငါပေးလိုက်ပါမယ်။ ငါ့ရဲ့မြင်းတွေထဲက အကောင်းဆုံးမြင်းတစ်ကောင်ဖြစ်တဲ့ “ပေဆာ”ကိုလည်း ပြန်ရွေးပြီး ပါအောင်ယူခဲ့ပါ၊ တကယ်လို့ မေရီကိုရော ပေဆာကိုပါ ရအောင်ယူလာခဲ့မယ်ဆိုရင် ဧကလေးဆယ်ကျော်တဲ့ တောအုပ်မြေတစ်ကွက် မင်းကိုပေးမယ်”

          ထိုနေ့ မွန်းလွဲပိုင်းတွင် ဘင့်တ်လေသည် သူ့မြင်းနှင့် တောင်စူးစူး သို့ ထွက်ခွာသွားသည်။ ကာဗာသည် သူ့ဇနီးဆူဆန်၊ မေရီ၏ သားငယ် ဂျင်တို့နှင့်အတူ ဗင့်တ်လေ ပြန်ရောက်အလာကို တမျှော်မျှော်ဖြစ်လျက်ရှိသည်။

          ခြောက်ရက်မျှအကြာ မိုးသည်းထန်စွာရွာနေသည့် အလွန်အေးမြ သော ရက်တစ်ရက်တွင် ဘင့်တ်လေ ပြန်ရောက်လာသည်။ ကာဗာ၏ ပြိုင်မြင်းပေဆာသည် ဘင့်တ်လေ၏ မြင်းနောက်မှပါလာသည်။ သူ့ပုံပန်း သည် အဖော်မပါ။ တစ်ယောက်တည်း ပြန်ရောက်လာသည့် အနေအထား ဖြစ်၏။ သို့သော် အိမ်ထဲရောက်လာသည့်အခါ သူ့ကုတ်အင်္ကျီအောက်၌ ထိုးသွင်းထားသည့် အထုပ်တစ်ထုပ်ကို ထုတ်ယူပြီးပေးသည်။

          “ကျုပ်တော့ ဒီဟာပဲရလာခဲ့ဣယ်၊ ရှင်သလား၊ သေသလားဆိုတာ တော့ ကျုပ်မသိဘူး”ဟုလည်း ပြောသည်။

          ဆူဆန်သည် အလန့်တကြားရေရွတ်ကာ ဘင့်တ်လေ၏ လက်ထဲမှ ညစ်ပတ်ပေရေနေသော အဝတ်များဖြင့် ထုပ်ထားသည့်အလုပ်ကို လှမ်းယူသည်။ မေရီ၏ အငယ်ဆုံးကလေးဖြစ်၏။ နှုတ်ခမ်းများသည် ပြာနှမ်းနေ ကြသည်။ အသိုက်ထဲ၌ သေနေသည့် မွေးကင်းစ စာပေါက်စကလေး တစ်ကောင်နှင့် တူလှချေသည်။ ။

          ဆူဆန်သည် ကလေးကိုပွေ့ချီကာ နွားနို့ကို အပြေးအလွှားမွှေး သည်။ ကလေးငယ် နွေးထွေးသွားစေရန် မီးဖိုနား၌ထိုင်သည်။ မိုးဇက် သည် နွားနို့ကို သကြားနည်းနည်းထည့်၍ဖျော်ကာ ယူလာသည်။ ဆူဆန်က ဇွန်းသေးသေးတစ်ချောင်းဖြင့် ကလေး၏ပါးစပ်တွင်းသို့ လောင်းထည့်ပေး သည်။ ပထမတော့ နွားနို့သည် ကလေးငယ်၏ မေးတစ်လျှောက်စီးကျ နေသည်။ ထို့နောက် ငိုသံသဲ့သဲ့ပေးကာ နွားနို့ကို မျိုချသည်။ ။

          “တော်ပါသေးရဲ့ ၊ အသက်ပါလာလို့”

          ဟု ဆူဆန်က ရေရွတ်သည်။

          တရွှီးရွှီမြည်သံပေးနေသော ကလေးငယ်အား စိုက်ကြည့်နေသည့် ဗင့်တ်လေက

           “ဒီကလေး ပြန်ယူလာတာလေးနဲ့ ခင်ဗျားပေးတဲ့ မြေဧက လေးဆယ်ကို ကျုပ် မယူချင်ပါဘူးဗျာ”

          ဟု ပြောသည်။

          “မင်းအနေနဲ့ အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင် လုပ်လာခဲ့တာပဲ၊ ငါ့မြင်း ပေဆာကိုတော့ ယူပါကွာ”ဟု မိုးဇက်က ပြောသည်။ ဘင့်တ်လေက ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ကျေနပ်ပုံလည်းပေါ်သည်။ ထို့နောက် သူလိုက်သွား ခဲ့ရပုံကို ပြောပြသည်။ လူဆိုးများသည် တောင်ထူထပ်သော အာကင်ဆပ်စ် ပြည်နယ်တွင်းသို့ ဝင်ရောက်သွားကြခြင်းဖြစ်၏။ ထိုမှတစ်ဆင့် မစ္စစ္စပီ ပြည်နယ်ဘက်သို့ ကူးသွားကြသည်။ သူ့အနေဖြင့် မေရီနှင့် သမီးငယ် တို့အား မစ္စစ္စပီမြစ်တစ်လျှောက်တွင် ရောင်းသွားလိမ့်မည်ဟု ထင်မိကြောင်း ပြောပြသည်။

          “ဒီကလေးကျတော့ မင်း ဘယ်နေရာက ရလာခဲ့တာလဲ”

          ဟု ကာဗာ က မေးသည်။

          “ကွန်ဝေးနားက မိန်းမတွေကို အလကားပေးသွားတာ၊ ဒီကလေး ကတော့ တန်ဖိုးမှမရှိတာပဲ၊ သူတို့က ဘယ်သယ်သွားမှာလဲ”ဟု ဘင့်တ် လေကဖြေသည်။