မောင်ထွန်းသူ - ကင်နရီရိုး

(၁)

          လီချုံ၏ ကုန်စုံဆိုင်သည် သန့်ရှင်းသပ်ရပ်မှုတွင် စံပြုနိုင်လောက်သည့် ဆိုင် တစ်ဆိုင် မဟုတ်သော်လည်း ပစ္စည်း အမည်စုံသည့် ဘက်တွင်ကား အံ့ဖွယ်သရဲ ထူးကဲလှပါပေသည်ဟု ပြောစမှတ်ပြုနိုင်လောက်သည့် ဆိုင်ဖြစ်သည်။ သူ့ဆိုင် သည် သေးသေးကျဉ်းကျဉ်းဖြစ်သည်။ ဈေးဝယ်များနှင့် အမြဲလိုလို ပြည့်နေတတ် သည်။ သို့သော်လည်း ဆိုင်၏ တစ်ခုတည်းသော အခန်းထဲတွင် လူတစ်ယောက် စားဝတ်နေရေးနှင့် စိတ်နှလုံး သာယာပျော်ရွှင်ရေးအတွက် လိုအပ်သည့် ပစ္စည်း အားလုံး ရနိုင်သည်။ အဝတ်အထည်များ၊ အစားအစာများ (လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် သားစိမ်း၊ ငါးစိမ်းမှအစ သားငါးဘူးများအထိ နှစ်မျိုးစလုံးရသည်။) အရက်မျိုးစုံ နှင့် အဖျော်ယမကာများ၊ ဆေးရွက်ကြီးမျိုးစုံ၊ ငါးဖမ်းကိရိယာ တန်ဆာပလာများ၊ စက်ပစ္စည်းမျိုးစုံ၊ လှေများ၊ ကြိုးများ (လှေသုံး၊ မော်တော်သုံး၊ သင်္ဘောသုံး၊ အိမ်သုံး စသည့် ကြိုးအမျိုးပေါင်းစုံရှိသည်။) ဦးထုပ်များ၊ ဝက်ပေါင်ခြောက်များ အားလုံးရှိသည်။

          လီချုံး၏ ကုန်စုံဆိုင်တွင် ညှပ်ဖိနပ်လည်း ဝယ်လို့ရသည်။ ပိုးသား ကီမိုနိုလည်း ဝယ်လို့ရသည်။ ဝီစကီ တစ်စိတ်တည်း ဝယ်လျှင်လည်း ရသည်။ ဆေးပြင်းလိပ် တစ်လိပ်တည်း ဝယ်လျှင်လည်း ရသည်။ စိတ်ကြိုက်ပစ္စည်းကို စိတ်တိုင်းကျ ရွေးချယ်ပြီး ကိုယ်လိုချင်သလောက် ဝယ်လို့ရသည်။ လီချုံး၏ ဆိုင်တွင် ဝယ်လို့မရသည့် ကုန်ပစ္စည်းဟူ၍ တစ်ခုတည်းသာရှိ၏။

          နံနက် အရုဏ်တက်ချိန်တွင် ကုန်စုံဆိုင် ဖွင့်သည်။ ညဆိုလျှင် နောက် ဆုံးလူဟု ဆိုရမည့် လူလေလွင့်တစ်ယောက် ရောက်လာပြီး ဆယ်ဆင့်စေ့ တစ်စေ့တန် ပစ္စည်းတစ်ခုလောက် ဝယ်သွားပြီးခါမှ ဆိုင်ပိတ်သည်။ ယင်းကဲ့သို့ လုပ်နေခြင်းမှာ လီချုံး လောဘကြီး၍မဟုတ်။ သူသည် လောဘကြီးသူတစ်ဦး မဟုတ်။ သို့သော်လည်း ငွေကြေးသုံးစွဲလိုသော လူတစ်ယောက်အတွက် အချိန် အခါမရွေး အဆင်သင့်ဖြစ်အောင် နေထိုင်ခြင်းမျှသာဖြစ်၏။

          ဤရပ်ကွက်တွင်းရှိ လူအများကြား၌ တည်ရှိနေသည့် သူ့ အခြေအနေ သည် သူ့အတွက်ပင်လျှင် အကြီးအကျယ် အံ့အားသင့်စရာတစ်ခု ဖြစ်နေသည်။ လွန်ခဲ့ပြီးသည့် နှစ်များအတွင်း ကင်နရီရိုးရှိ လူတိုင်းသည် သူ့အားနှင့် မကင်း။ အားလုံးအပေါ်တွင် သူ့အကြွေးများ ရှိနေသည်။ သူ့အနေဖြင့် သူ့ အကြွေးရဖို့အတွက် သူ့ဖောက်သည်များအား ဇွတ်အတင်းအဓမ္မ ဖိနှိပ်တောင်း ခံခြင်းမပြု။ သို့သော်လည်း အကြွေးစာရင်းတွင် ငွေသိပ်များလာသည့်အခါ နောက်ထပ် အကြွေးမပေးတော့ဘဲ ရပ်ဆိုင်းထားလိုက်သည်။ ထိုအခါ သူသည် တောင်ကုန်းပေါ်အတိုင်း အပင်ပန်းခံ၍လျှောက်ကာ အိမ်တိုင်ရာရောက် သွားပြီး တောင်းစရာမလိုတော့။ သူ့ဖောက်သည်က ပေးစရာရှိသည့် ကြွေးများကို သူ့ထံ လာ၍ပေးဆပ်သည်။ သို့မဟုတ် ပေးဆပ်နိုင်ရန် ကြိုးစားသည်။

          လီသည် မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းနှင့် အလွန်ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့သည်။ ဖော်ဖော် ရွေရွေရှိသည်။ အင်္ဂလိပ်စကားကို အာရ်သံမပါဘဲ ပီပီသသ ပြောနိုင်သည်။ ကယ်လီဖိုးနီးယားပြည်နယ်အတွင်း၌ တရုတ် ဒုစရိုက်ဂိုဏ်းများ အချင်းချင်း စစ်ခင်းကြသည့်အခါ လီသည် သူ့ဦးခေါင်း တန်ဖိုးတက်လာသည်ကို သတိထား မိသည်။ ထိုအခါ တိတ်တဆိတ် ကျိတ်၍ ဆန်ဖရန်စစ္စကိုမြို့သို့သွားကာ အရေးအခင်း ပြီးဆုံးချိန်ထိ ဆေးရုံတက်နေခဲ့သည်။

          သူရသည့် ငွေများကို လီ ဘယ်လိုသုံးစွဲခဲ့ပါသနည်း။ မည်သူမှ မသိကြ ပေ။ သူ ရချင်မှလည်း ရကြပေလိမ့်မည်။ သူ၏ ချမ်းသာကြွယ်ဝမှုသည် စာရင်း စာရွက်ပေါ်၌သာ မှတ်တမ်းတင်ပေးထားသည့် အနေအထားမျိုး ဖြစ်၍လည်း ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ သူသည် တခမ်းတနား နေထိုင်လျက်ရှိ သဖြင့် အိမ်နီးနားချင်းများ၏ တလေးတစား ဆက်ဆံမှုကို ရရှိခဲ့သည်။ သူသည် သူ့ဖောက်သည်များ အပေါ်တွင်လည်း နောက်ထပ် မယုံကြည်စရာ အဖြစ်မျိုး ပေါ်မလာချိန်အထိတော့ အပြည့်အဝ ယုံကြည်တတ်သည်။ တစ်ခါတရံ တွင် လီသည် သူ့စီးပွားရေး လုပ်ငန်းတွင် အမှားများ လုပ်မိ၍ အရှုံးပေါ်တတ်ကင်နရီရိုးသည်။ ထိုအခါမျိုးတွင်လည်း သူသည် အခြားရွေးစရာ နည်းလမ်း မရှိသည့် အခါ အကောင်းဘက်ကို လှည့်တွက်ပြီး စိတ်ကို ဖြေတတ်သည်။

          ကုန်စုံဆိုင်ထဲ၌ လီချုံး၏ ထိုင်ခုံသည် ဆေးလိပ်ရောင်းကောင်တာနောက် တွင်ရှိသည်။ ငွေသေတ္တာသည် သူ့ဘယ်ဘက်၌ရှိ၍ ဂဏန်းတွက်သည့် တရုတ် ပေသီးခွက်သည် ညာဘက်၌ရှိသည်။ သူ့ရှေ့မှ မှန်ဗီရိုထဲတွင် ဆေးပြင်းလိပ် မျိုးစုံနှင့် စီးကရက်မျိုးစုံ ထည့်ထားသည်။ သူ့နောက်ရှိ စင်များပေါ်တွင် အကောင်းစား၊ အပေါစား ဝီစကီမျိုးစုံ တန်းစီ၍ တင်ထားသည်။

          လီချုံးသည် ဝီစကီစင်နှင့် ဈေးဝယ်၏ အကြားတွင် လုံလောက်သော အကြောင်း တစ်စုံတစ်ရာ မရှိဘဲ ဘယ်တော့မှ ရပ်နေလေ့မရှိ။ အချို့ ဈေးဝယ် များသည် ကုန်စုံဆိုင်အတွင်းရှိ အခြားနေရာမှ ပစ္စည်းများကို ဝယ်လိုကြသည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် လီအား မေးမြန်းစုံစမ်းပါက သူ ဘယ်တော့မှ ထ၍ရောင်းလေ့ မရှိ။ ကုန်စုံဆိုင်ထဲရှိ နေရာအနှံ့တွင် ဈေးဝယ်များ၏ အလိုဆန္ဒများကို ဖြည့် တင်းပေးဖို့အတွက် သူ၏ ဝမ်းကွဲညီအစ်ကို ညီအစ်မများ၊ တူများ၊ သားများနှင့် ချွေးမများကို အဆင်သင့် တာဝန်ချထားသည်။ သူကတော့ ဘယ်တော့မှ ဆေးလိပ်ကောင်တာနားမှ ခွာသွားခြင်းမပြု၊ ဆေးလိပ်များထည့်ထားသည့် မှန်ဗီရို၏ အပေါ်ဘက် မျက်နှာပြင်သည် သူ့စားပွဲဖြစ်သည် မဟုတ်ပါလား။

          လီချုံးသည် သူ၏ ဝဝဖောင်းဖောင်း လက်ကြီးများကို ဗီရိုမှန်ပေါ်၌ အမြဲ တင်ထားလေ့ရှိသည်။ သူ၏ ဝဝကစ်ကစ် လက်ချောင်းကြီးများသည် ဘယ်သောအခါမှ ငြိမ်သက်နေသည်မရှိ။ ဝက်အူချောင်းများသဖွယ် အမြဲတစေ လှုပ်နေတတ်သည်။ ဘယ်ဘက် လက်သူကြွယ်မှ ကျောက်လက်စွပ်သည် မှန် ပေါ်၌ ခင်းထားသည့် ရော်ဘာပြားကို အမြဲတစေ ပွတ်တိုက်နေသည်ဖြစ်ရာ အချိန်တွေကြာလာတော့လည်း ရော်ဘာပြားပေါ်တွင် အပွန်းအပဲ့များနှင့် အပေါက် များ ဖြစ်လာခဲ့သည်။

          လီ၏ ပါးစပ်သည် ခပ်ပြဲပြဲဖြစ်သည်။ ပြုံးလိုက် ရယ်လိုက်တိုင်း ပါးစပ်ထဲမှ ရွှေသွားများသည် တဝင်းဝင်း တလက်လက် တောက်ပလာသည်။ သူ တပ်ထားသည့် မျက်မှန်သည် အနီးအဝေး နှစ်မျိုးသုံးဖြစ်သည်။ သူသည် အရာရာတိုင်းကို ဤမျက်မှန်မှတစ်ဆင့် ကြည့်လေ့ရှိသော်လည်း အဝေးကို လှမ်း၍ ကြည့်လိုသည့်အခါ ဦးခေါင်းကို နောက်သို့ အနည်းငယ်ဆုတ်၍ ကြည့် ရသည်။ သူ၏လုပ်ငန်းမှ အရှုံးအမြတ်များနှင့် ဝင်ငွေပိုများကို တွက်သည့်အခါ အမြဲတစေ တုန်နေသည့် လက်ချောင်းများဖြင့် တရုတ်ပေသီးခွက်ပေါ်မှ ပေသီးများကို တောက်လျောက်မြည်အောင် တွန်း၍ ထိုး၍ တွက်လေ့ရှိသည်။ သူ၏ အညိုရောင် မျက်လုံးအစုံသည် ကုန်ဆိုင်ထဲတွင် ဝဲလှည့်နေတတ်၍ ဈေးဝယ် ဖောက်သည်များကို တွေ့သည့်အခါ ရွှေရောင်ဝင်းဝင်းလက်နေသည့် သွားများကို ဖဲပြတတ်သည်။

          တစ်ညနေခင်းတွင် သူသည် သူ့နေရာ၌ မတ်တတ်ရပ်၍ (သူ့ခြေထောက် များ နွေးထွေးနေစေရန် သတင်းစာစက္ကူများခင်း၍ တက်ရပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။) ထိုနေ့ မွန်းလွဲပိုင်းက ပြီးပြတ်သွားခဲ့သည့် အရောင်းအဝယ်ကိစ္စတစ်ခုနှင့် ထိုကိစ္စ ပြီးပြတ်သွားသည့်နောက် တစ်ဆက်တည်း ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သော ဖြစ်ရပ်တစ်ခုတို့ကို ဝမ်းသာခြင်း၊ ဝမ်းနည်းခြင်းဟူသော စိတ်ခံစားမှု နှစ်မျိုးဖြင့် ပြန်လည်တွေးတော ဆင်ခြင်လျက်ရှိသည်။

          လီချုံး၏ ကုန်စုံဆိုင်မှ ထွက်လာပြီး မြက်ပင်များ ဖုံးနေသည့် မြေကွက် တစ်ကွက်ကိုဖြတ်ကာ စည်သွတ်အလုပ်ရုံများမှ စွန့်ပစ်ထားသည့် သံချေးတက် နေသော ပိုက်ဟောင်းများအပေါ် ကျော်ဖြတ်မိသည့်အခါ ချုံနွယ်ပိတ်ပေါင်းများ ကြားမှ လူသွားလမ်းကို တွေ့ရလိမ့်မည်။ ထိုလမ်းအတိုင်း လိုက်သွား၍ ဆိုက် ပရပ်စ်ပင်ရှေ့မှ ဖြတ်ကာ မီးရထားသံလမ်းကို ကျော်မိပါက အမိုး ခပ်နိမ့်နိမ့်နှင့် ရှည်လျားလျား အဆောက်အအုံတစ်ခုသို့ ရောက်သည်။ ယင်းအဆောက်အအုံကို ငါးမှုန့်များ သိုလှောင်ရာ ဂိုဒေါင်အဖြစ် အသုံးပြုလာသည်မှာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာခဲ့လေပြီ။

          အဆောက်အအုံမှာ ခန်းမကြီးတစ်ခန်းသာရှိသည်။ ပိုင်ရှင်မှာ ဟိုးရေ့စ် အက်ဘီဗီးလ် ဆိုသူဖြစ်၏။ ဟိုးရို့စ်တွင် မယားနှစ်ယောက်ရှိ၍ သားသမီးခြောက်ယောက်ရှိသည်။ လွန်ခဲ့သည့် နှစ်များစွာအတွင်း သူသည် ချော့ချည်တစ်ခါ၊ အသနားခံချည် တစ်လှည့်ဖြင့် လီချုံထံမှ လိုအပ်သမျှ ကုန်ပစ္စည်းများကို အကြွေးဝယ်ခဲ့မိရာမှ မွန်ထရေးမြို့ထဲတွင် ကုန်စုံဆိုင်၏ အကြွေအများဆုံး လူတစ်ယောက် ဘဝသို့ ဆိုက်ရောက်သွားခဲ့သည်။

          ထိုနေ့ နေ့ခင်းပိုင်းတွင် ဟိုးရို့စ်သည် ကုန်စုံဆိုင်သို့ မကြည်ရွှင်သော မျက်နှာထားဖြင့် ရောက်လာသည်။ လီ၏ တင်းမာသောမျက်နှာကို တွန့်ဆုတ် ဆုတ် အမူအရာဖြင့်ကြည့်သည်။ လီသည် သူ့ဝသီအတိုင်း ရော်ဘာပြားကို လက်ညှိုးဖြင့် ခေါက်လျက်ရှိသည်။ ဟိုးရို့စ်သည် ဆေးလိပ်ရောင်းကောင်တာ ပေါ် လက်ဖဝါးနှစ်ဖက် ထောက်လိုက်ပြီး “ခင်ဗျားကို ကျုပ် ဆပ်ရမယ့်အကြွေး ကတော့ အများကြီးဖြစ်နေပြီထင်တယ်”ဟု ပြောသည်။

          လီ၏ ပါးစပ်ထဲမှ ရွှေသွားများသည် ဝင်းခနဲ လက်သွားသည်။ ကြွေးနှင့် ပတ်သက်၍ သူ ယခင်က ကြားခဲ့ဖူးသော စကားများနှင့် ခြားနားနေသည်ကို စိတ်ထဲမှ ကျိတ်၍ အသိအမှတ်ပြုမိသည်။ သူသည် တည်ငြိမ်သော မျက်နှာထား ဖြင့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီး နောက်ထပ်လာမည့် အလှည့်အပတ်စကားများကို နားစွင့်သည်။

          ဟိုးရှေ့စ်သည် ခြောက်သွေ့နေသော သူ့နှုတ်ခမ်းများကို လျှာနှင့်ထိုး၍ ပွတ်လိုက်သည်။ “ကျုပ်ကလေးတွေ ဆိုင်ရှေ့မှာ တရစ်ဝဲဝဲ ဖြစ်နေတာလည်း ကျုပ် မကြည့်ချင်တော့ဘူး”ဟု ပြောသည်။

          “ခင်ဗျားကလည်း သူတို့ကို ချိုချဉ် တို့ ပီကေတို့ လုံးဝမရောင်းတော့ဘူး မဟုတ်လား”

          လီချုံး၏ မျက်နှာသည် ဟိုးရှေ့စ်၏ စကားကို မှန်ပါသည်ဟု ဝန်ခံ လျက်ရှိ၏။ “အကြွေးက သိပ်များနေပြီ”ဟု ပြောသည်။

          “ဟိုဘက်လမ်းက ကျုပ် ပိုင်တဲ့ အဆောက်အအုံကို ခင်ဗျား သိတယ် မဟုတ်လား၊ ငါးမှုန့်တွေ လှောင်ထားတဲ့ နေရာလေ”ဟု ဟိုးရေ့စ်က မေးသည်။

          လီချုံးက ခေါင်းညိတ်သည်။ ထိုအဆောက်အအုံထဲ၌ ထားသည့် ငါးမှုန့်များသည် သူ့ပစ္စည်းဖြစ်သည် မဟုတ်လော။

          “တကယ်လို့ အဲဒီနေရာ ခင်ဗျားကို အပိုင်ပေးလိုက်မယ်ဆိုရင် ကျုပ် ပေးစရာရှိနေတဲ့ အကြွေးကို အကျထားပေးနိုင်မလား”

          လီဒုံး၏ ဦးခေါင်းသည် နောက်သို့ အနည်းငယ်လန်သွားသည်။ ဟိုးရို့စ်အား တစ်ခဏမျှ စိုက်ကြည့်နေသည်။ သူ့ညာဘက် လက်ချောင်းများ သည် တရုတ်ပေသီးလုံးများကို ရှေ့ရွှေ့လိုက်၊ နောက်ရွှေ့ လိုက် လုပ်လာသည်။ သူသည် ခနော်နီ ခနော်နဲ့ ဖြစ်နေသော အဆောက်အအုံနှင့် မြေတန်ဖိုးကို ချင့် ချိန်သည်။ စည်သွတ်စက်ရုံတစ်ခုက လုပ်ငန်းချဲ့လာသည့်အခါ တက်လာနိုင် သည့် မြေဈေးကိုပါ သူ ထည့်တွက်သည်။ တွက်ချက်ပြီးသောအခါ သူ့ပါးစပ်မှ “ရပါလယ်” ဟူသော စကားတစ်ခွန်း ထွက်လာသည်။

          “ကောင်းပြီ။ ဒါဆိုရင် ကြွေးစာရင်း ဖျက်လိုက်တော့။ အဲဒီ မြေနေရာ ခင်ဗျားကိုရောင်းတဲ့စာချုပ် ကျုပ်က ပေးမယ်”

          “ချာရွက် ချာတမ်း မလိုပါဘူး”

          သူတို့သည် အရောင်းအဝယ် တည့်သွားသည်။ လီချုံးက ဟိုးရို့စ်အား အရက်တစ်ခွက်တိုက်သည်။ ထို့နောက် ဟိုးရှေ့စ်သည် လီအား နှုတ်ဆက်ပြီးဆိုင်ထဲမှ ထွက်သွားသည်။ လမ်းတစ်ဖက်ရှိ မြေကွက်ကိုဖြတ်၍ ဆိုက်ပရပ်စ်ပင် ရှေ့မှဖြတ်ကာ လူသွားလမ်းအတိုင်း လိုက်၍ သူ့အဆောက်အအုံတွင်းသို့ ဝင် သည်။ ငါးမှုန့်ပုံ တစ်ပုံပေါ်၌ရပ်ကာ သူ့ကိုယ်သူ သေနတ်နှင့်ပစ်သတ်၍ သေ သည်။ ယင်းဖြစ်ရပ်တွင် ဘယ်လိုမှ ဆက်စပ်ပါဝင်ခြင်း မရှိခဲ့သော်လည်း ဟိုးရှေ့စ်၏ သားသမီးများကတော့ (ဘယ်မယားက မွေးသည့် သားသမီးပဲဖြစ် ဖြစ်) ထိုအချိန်မှစ၍ ချိုချဉ်၊ ပီကေ စသည်များ လွယ်လွယ်ကူကူနှင့် ပေါပေါ များများ စားနိုင်ဖို့ မလွယ်တော့ပေ။

          ထိုညနေခင်းတွင် ဟိုးရော့စ်၏ အလောင်းကို မပုပ်မသိုးအောင် ဆေးများ ထိုးကာ ယာယီအလောင်းစင်ပေါ်၌ တင်ထားသည်။ သူ့မယားနှစ်ယောက်သည် အိမ်လှေကားခုံတွင် တွဲထိုင်ကာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဖက်ထားသည်။ (ဟိုးရှေ့စ်၏ အလောင်း မြေမြှုပ်ပြီးချိန်အထိ အခင်အမင် မပျက်ကြသော်လည်း ကိစ္စပြီးသွားသည့်အခါ ကလေးများကို ခွဲယူပြီး တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် လုံးဝ အခေါ်အပြော မလုပ်ကြတော့ပေ။

          လီသည် ဆေးလိပ်ဗီရိုနောက်၌ ရပ်နေသည့် သူ့ အညိုရောင်မျက်လုံး အစုံသည် တည်ငြိမ်အေးဆေးလျက်ရှိသည်။ ရင်တွင်းဝယ် တရုတ်တို့၏ ဝမ်း နည်းကြေကွဲမှုမျိုးကို ခံစားနေရသည်။ ဤကိစ္စမှာ သူ ဘာမှ လုပ်၍ရနိုင်တော့ မည့်ကိစ္စ မဟုတ်မှန်း သူသိသည်။ သို့သော်လည်း စောစောကသာ အခြေအနေ မှန်ကို သိခွင့်ရလိုက်မည်ဆိုပါမူ ဟိုးရှေ့စ်အား ကူညီနိုင်စရာလမ်း ရှိသည်ဟု တွေးကာ စိတ်မကောင်းဖြစ်သည်။

          မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ လူတစ်ဦး၏ မိမိကိုယ် မိမိ သတ်သေပိုင်ခွင့်ဟူသည် ဘေးလူက တားမြစ်၍ ဖျက်ဆီး၍ ရနိုင်သည့်အရာတစ်ခု မဟုတ်ဟု လီ နားလည်ထားသည်။ သို့သော်လည်း တစ်ခါတရံတွင် မိတ်ဆွေကောင်းတစ်ယောက် အနေဖြင့် ထိုအလုပ်ကို မလုပ်ဖြစ်အောင် ကူညီစောင့်ရှောက်နိုင်စရာ ရှိတတ် သည်။ အခုမှတော့ အချိန်လွန်သွားပြီ။ သူ တတ်နိုင်သည့်ဘက်မှ ကူညီဖို့သာ ရှိတော့သည်။ ဟိုးရှေ့စ်၏ အလောင်း မြေကျဖို့အတွက် သူ ကူညီဖို့ စီစဉ်ထား ပြီးပြီ။ ကျန်ရစ်ခဲ့သော မိသားစု စားရေး၊ သောက်ရေးအတွက်လည်း လိုအပ်သည့် ပစ္စည်းများကို ခြင်းတစ်လုံးဖြင့်ထည့်၍ ပို့လိုက်ပြီးပြီ။

          အခုဆိုလျှင် လီသည် ဟိုးရှေ့စ်၏ အက်ဘီဗီးလ် အဆောက်အအုံကို ပိုင်ဆိုင်ခဲ့ပြီး ပြတင်းပေါက်နှစ်ပေါက်နှင့် တံခါးပေါက်သာရှိသော အဆောက်အအုံသည် အမိုးနှင့် ကြမ်းခင်းက ကောင်းသေးသည်။ အထဲတွင် ငါးမှုန့်များ အစု အပုံလိုက် ရှိနေသဖြင့် အနံ့အသက်ကတော့ ရှိနေသည်။ လီသည် ထိုအဆောက် အအုံကို သူ့ကုန်စုံဆိုင်၏ စတိုအဖြစ် ထားရလျှင် ကောင်းမလား သို့မဟုတ် ကုန်လှောင်ရုံ တစ်ရုံ လုပ်ရလျှင် ကောင်းလေမလား စသည်ဖြင့် စဉ်းစားသည်။ ချက်ချင်းပင် ဒုတိယစိတ်ကူးကို ခေါင်းထဲမှ ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ နေရာက သူ့ဆိုင်နှင့် ဝေးလွန်းသည်ဟုထင်၏။

          သူ ရော်ဘာပြားကို လက်နှင့်ခေါက်၍ ဤပြဿနာကို စဉ်းစားနေခိုက် တွင် ဆိုင်တံခါးပွင့်သွားပြီး မက်ခ် ဝင်လာသည်။ မက်ခ်သည် အသက်ခပ်ကြီး ကြီးအရွယ် လူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင်လည်းမရှိ၊ ငွေလည်းမရှိသော အစားနှင့် အသောက်မှလွဲ၍ အခြား ပျော်စရာ ရွှင်စရာများအတွက် အကုန် အကျ မခံနိုင်ဘဲ ဖြစ်သမျှနှင့် တင်းတိမ်ရောင့်ရဲနေရသော လူတစ်စုအပေါ် ခေါင်းဆောင်လုပ်ကာ ခေါင်းပုံဖြတ်နေသူတစ်ဦးဖြစ်၏။

          မက်ခ်သည် ဗလကောင်းကောင်းနှင့် အားကောင်းမောင်းသန် လူငယ် တစ်ဦးဖြစ်သော ဟေဇယ်၊ လာအီဒါ၊ ဆိုင်မှ အရက်စားပွဲထိုး အက်ဒီ။ မကြာ မကြာ ဖားများနှင့် ကြောင်များ ရှာဖွေဖမ်းဆီးပြီး ဝက်စတင်း ဇီဝဗေဒ ဓာတ်ခွဲ ခန်းသို့ လာရောင်းလေ့ရှိသော ဟူဂီနှင့် ဂျုံးစ်စသော လူနည်းစုတစ်စုနှင့် အတူ လီ၏ဆိုင်အနီး မြေကွက်ပေါ်၌ သံချေးအထပ်ထပ် တက်နေသော သံပိုက်လုံးကြီး များကြား၌ နေထိုင်လျက်ရှိသူဖြစ်သည်။ သူတို့ ပိုက်လုံးများကြား၌ နေခြင်းသည် ရာသီဥတု စိုစွတ်သော အချိန်များတွင်ဖြစ်၍ သာယာသော အချိန်များတွင်မူ မြေကွက်၏ထိပ်ရှိ ဆိုက်ပရပ်စ်ပင် အရိပ်ကို ခို၍နေကြသည်။ ထိုအချိန်မျိုးတွင် သူတို့သည် သစ်ရိပ်အောက်တွင် ခြေညောင်းလက်ဆန့်ပြုကာ ကင်နရီရိုး၏ အသက်ဝင် လှုပ်ရှားမှုကို မျက်စိအရသာ ခံကြသည်။

          လီချုံးသည် မက်ခ် ဝင်လာသည်ကို မြင်လိုက်သောအခါ တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွားသည်။ ဆိုင်တွင်းသို့ မက်ခ်နှင့်အတူ အက်ဒီ၊ ဟေဇယ်၊ ဟူဂီ နှင့် ဂျုံးစ်တို့ လူစုထဲမှ တစ်ယောက်တလေ လိုက်ပါလာပြီး ဆိုင်ထဲရှိ ကုန် ပစ္စည်းကြားသို့ လျှောက်သွားလေသလားဟု သေချာအောင်ကြည့်သည်။

          မက်ခ်သည် လီ၏ရှေ့၌ လာရပ်ပြီး

          “ဒီမယ်... လီ ကျွန်တော်နဲ့ အက်ဒီ ရယ်၊ ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့အားလုံးပဲ ဆိုပါတော့ဗျာ။ ခင်ဗျား အက်ဘီဗီးလ် မြေကွက်ကို ပိုင်သွားပြီကြားတယ် ဟုတ်သလား”

          ဟု မေးသည်။

          လီက ခေါင်းညိတ်သည်။