မောင်ထင် - စာကောင်းပေကောင်း

သဒ္ဒတ်မတာ စတ်မတာ

          သဒ္ဒါဆိုသည့်စကားကို နားလည်လွယ်အောင် အဓိပ္ပာယ်ဖော် ရလျှင် လူတို့စကားပြောနည်း၊ စည်းကမ်းသတ်မှတ်ချက်ကို သဒ္ဒါဟု ခေါ်သည်ဟူ၍ ဆိုရပေမည်။

          ကျွန်တော်တို့ ငယ်စဉ်ကနေခဲ့ဖူးသော မြန်မာစာသင်ကျောင်း တို့၌ သဒ္ဒါကို အထူးဝီရိယစိုက်၍ သင်ပေးသည်။ စိတ်အထင် ၁၉၂၆၂၇ ခုနှစ် အထက်လောက်က မြန်မာစာသင်ကျောင်းတို့၌ မြန်မာသဒ္ဒါ ကို အရေးပေးသည်သာ မဟုတ်။ အင်္ဂလိပ်ကျောင်းများ၌လည်း အင်္ဂလိပ် သဒ္ဒါကို အထူးအရေးပေးသည်။ ၁၉၂၆-၂၇ မှစ၍ သည်ဘက်ခေတ် ကို ရောက်သောအခါ အင်္ဂလိပ်ကျောင်းများ၌ သင်ထုံးသင်နည်းများ အတော်ပြောင်းလဲလာပြီး။ “နက်စဖီးဂရမ္မာ”၏ ရှေးရိုးသင်နည်းတို့သည် တိုင်းရင်းသားကလေးများအတွက် မသင့်လျော်။ ခေတ်မမီဟု ဆရာတို့ က ယူဆပြီးလျှင် သဒ္ဒါကို သဒ္ဒါအဖြစ်နှင့် သင်ကြားမည့်အစား ဖတ် စာတို့တွင် သဒ္ဒါသင်ခန်းစာများကြားညှပ်၍ မသိမသာ သင်ပေးသည်။//

          ယခုခေတ်၌မူကား သဒ္ဒါအတွက် သပ်သပ်သင်ခန်းစာများကို အကျဉ်း ရုန်းနိုင်သ၍ ရုန်းပြီးလျှင် ရေးရင်း၊ ဖတ်ရင်း၊ ပြောရင်းနှင့်ပင် အင်္ဂလိပ် စာရေးထုံး၊ ပြောထုံး၊ ဖတ်ထုံးတို့ကို တပည့်များအား သင်ကြားပေးလေ သည်။ ဤနည်းသည် အင်္ဂလိပ်စာနှင့် အင်္ဂလိပ်စကားကို မြန်မြန်ဖတ် တတ်၊ ပြောတတ်သည့်နည်းဟု ပညာပါရဂူတို့ ယူဆကြသည်။

          ကျွန်ုပ်မှာ ပညာပါရဂူတစ်ဦးမဟုတ်၍ ထိုနည်းစံနစ်၏အကျိုး အပြစ်ကို မဝေဖန်လိုပေ။ သို့ရာတွင် တက္ကသိုလ်ကျောင်းမှ အင်္ဂလိပ် စာပေကထိကများ ပါမောက္ခများနှင့် စကားအလျဉ်းသင့်၍ မေးကြည့်သောအခါ ယခုခေတ်သစ် တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားတို့သည် အင်္ဂလိပ် စာ၌ သဒ္ဒါနည်းကျကျ မရေးတတ်၊ မပြောတတ်သည်ကများ၏ဟူ၍ ပြန်ပြောကြသည်။

          အင်္ဂလိပ်ကျောင်းများ၌ သဒ္ဒါအတွက် သင်ခန်းစာများ တစ်စ တစ်စ နည်းပါးလာသည်ကို အတုယူ၍လော မသိ။ ယခုကာလ မြန်မာ စာသင်ကျောင်းများတွင် သဒ္ဒါနည်းကို သင်ပေးခြင်းမှာ မရှိသလောက် ပေ။ အလွန်လျှင် ရှေးသမားရိုးကျ ကျောင်းများ၌သာ သင်ကြားပေး သည်။ ထို့ကြောင့် ယခုကာလပေါ် (ဘုန်းကြီးကျောင်းများ၊ မြန်မာကျောင်း များ၌ စာမသင်ဘူးသူ) စာရေးဆရာဆိုသူတို့သည် မြန်မာစာအရေး အသား၌ ဝါကျအထားအသို မမှန်၊ သဒ္ဒါနည်းမကျ၊ အဓိပ္ပာယ်မကိုက်၊ အမှားမှား အယွင်းယွင်း ရေးသားတတ်ကြသည်။ ထို့အတွက် ၎င်းတို့ အား အပြစ်မတင်သာချေ။ ဤစာရေးသူပင်လျှင် မနှစ်က ကိုယ်ရေးသော စာကို သည်နှစ်ပြန်ဖတ်ကြည့်သောအခါ မည်မျှပင် ဂရုတစိုက်ရေးခဲ့ သည်ဖြစ်စေကာမူ သဒ္ဒါအမှားများစွာပါသည်ကို ဝမ်းနည်းပက်လက် တွေ့မိသည်။ စာလုံးပေါင်းမှားသည်ကိုမူ ကျွန်တော်ထည့်၍ မပြောလို တော့ပြီ။ အမှန်ပြောရလျှင် မြန်မာစာသင်ကျောင်း၌ နေခဲ့စဉ်က စာလုံးပေါင်းတစ်ချက်မှားလျှင် တစ်ချက်အရိုက်ခံရ၍လား မပြောတတ်။ သတ် ပုံအရာ၌ အထက်တန်းကျခဲ့ပါ၏။ အင်္ဂလိပ်ကျောင်းရောက်သည့်နေ့က စပြီး သတ်ပုံအမှားမှားတို့ကို ကောင်းစွာရေးတတ်ခဲ့လေသည်။

          ယခုခေတ်၌ သဒ္ဒါအကြောင်းပြောလျှင် သဒ္ဒါဆိုသည်မှာ ရေး ထုံးရေးနည်း ပြောထုံးပြောနည်းဖြစ်သည်ကို သဘောမပေါက်သူတို့က ရယ်ကြပေမည်။

          မြန်မာစကားပြောနည်း၌ ဝါကျအပြည့်အစုံဖြစ်ဖို့ရာ လုပ်သူ၊ လုပ်ခြင်းကိုခံရသူ၊ လုပ်ခြင်း (ကတ္တား၊ ကံ၊ ဝါစက)ဟူ၍ အစီအစဉ် ရှိ သည်။ ကျွန်တော်သည် မောင်ဘကိုရိုက်သည်ဆိုရာ၌ ရိုက်သောအမှုကို လုပ်သူမှာ ကျွန်တော်ဖြစ်သည်။ ရိုက်သောအမှုကို ကျွန်တော်ကလုပ်၍ ခံရသူမှာ မောင်သာဖြစ်သည်။ ရိုက်ခြင်းဟူသော အလုပ်ကိုပြသောစကား မှာ ရိုက်သည်ဖြစ်၏။ ယခုအခါ ခေတ်သစ်ဟူသော အကြောင်းကိုပြ၍ လည်းကောင်း၊ စာပေသစ်ဟူသော အကြောင်းကိုပြ၍လည်းကောင်း၊ များစွာသော ကာလပေါ် စာရေးဆရာတို့သည် အင်္ဂလိပ်စာကိုမှီး၍ များ စွာအတုယူလျက်ရှိကြသည်။ အတုယူသည့်ဆိုရာ၌ အင်္ဂလိပ်စာပေတွင် ရှိသော အတွေးအခေါ်တို့ကို အတုယူသည်မဟုတ်။ အင်္ဂလိပ်စကား၊ အင်္ဂလိပ်ရေးထုံး၊ အင်္ဂလိပ်စာကျအထားအသိုတို့ကို အတုယူ၍ရေးနေကြ သည်။ ယင်းသို့ ရေးသမျှစာကို လူထုလည်းကောင်းစွာ နားမလည်။ စာရေးသူချင်းချင်းလည်း ကောင်းစွာသဘောမပေါက်။ တစ်ခါတစ်ရံ ရေးသူကိုယ်တိုင်က ဘာကိုဆိုလိုမှန်းမသိချေ။

          ဥပမာပြရလျှင် အထက်ပါ ဝါကျတိုကလေးကို အင်္ဂလိပ်ဆန် ဆန်ရေးကြည့်မည်။

          ကျွန်တော်သည် ရိုက်သည် မောင်ဘကို။ သို့ကလို ရေးလိုက်ရုံမျှနှင့် ခေတ်သစ်စာပေဖြစ်ရတော့မလား။သို့သော် ယခုဖြစ်ပွားနေသောစာပေမှာ သိန်းဖေမြင့်မျှော်မှန်းသော ပြည်သူ့ စာပေဖြစ်ဖို့ဝေးစွ။ ရိုးရိုး မြန်မာဆန်သော စာပေပင်လျှင် မဖြစ်သေး။ အဘယ်ကြောင့်နည်း။ စာရေးဆရာဆိုသူအချို့တို့၌ မြန်မာစာအခြေခံ ညံ့ဖျင်းခဲ့ခြင်းကြောင့်တည်း။

          သူတို့အခြေခံညံ့ဖျင်းသည့်အတွက် သူတို့ကိုချည်း အပြစ်တင် နေလျှင် တရားနည်းလမ်းမကျသေး။ ကျွန်ုပ်တို့မြန်မာစာ၌ အဘိဓာန် မရှိ။ ဝိဝါဒကွဲပြားသော သတ်ပုံကျမ်းများမူရှိပါ၏။ သို့သော် လူထုက ထိုကျမ်းတို့ကို မလိုက်နာ။ သဒ္ဒါကျမ်းဆိုသည်မှာလည်း ဝေလာဝေးရော့။ ရှိသမျှသဒ္ဒါကျမ်းတို့ကား ပါဠိဆန်သော သဒ္ဒါကျမ်းမျှသာ ဖြစ်သည်။

          သို့ရာတွင် ယခုစစ်ကြီးအတွင်းနှင့် စစ်ကြီးအပြီး၌ အဘိဓာန် များကို ပြုစုလျက်ရှိကြလေရာ အားတက်ဖွယ်ကောင်းလှပေသည်။ သတ် ပုံကျမ်းတို့ကိုလည်း ခိုင်မာကိုးကားညှိနှိုင်းထားသော ကျမ်းစာအုပ်အချို့ လည်း ထွက်ပေါ်လာ၍ အားရစရာ ကောင်းလှပေသည်။ သို့သော် သဒ္ဒါ ကျမ်းဟူ၍ မယ်မယ်ရရ ပြစရာမရှိသေး။

          ငယ်စဉ်က စောချင်ထင်၏မြန်မာသဒ္ဒါကျမ်းကို သင်ခဲ့ဖူးပါ ၏။ သို့သော် သူ၏ သဒ္ဒါမှာ စာတစ်လုံးလျှင် အဓိပ္ပာယ်တစ်မျိုးထွက်သော ဘာသာစကားအတွက် စာတစ်လုံးကို အဆာပစ္စည်းသွင်းပေးခြင်း ဖြင့် အဓိပ္ပာယ်အမျိုးမျိုးပြောင်း၍ ရနိုင်သောဘာသာစကား၏ ရေးထုံးရေး နည်းများကိုမှီး၍ ယူလေရာ မြန်မာတစ်ယောက်ကို မစ္စတာမှိုက်ဟု ခေါ်ရုံ မျှနှင့် အင်္ဂလိပ်မဖြစ်နိုင်သလို စောချင်ထင်၏သဒ္ဒါမှာ မြန်မာသဒ္ဒါဘယ် နည်းနှင့်မျှ မဖြစ်နိုင်၍၊ သူ့သမှာ စာသင်ခန်းများမှာ ကွယ်ပျောက်ခဲ့ရ လေသည်။

          ရှေးက မြန်မာသဒ္ဒါကျမ်းများရှိခဲ့သည်။ သို့သော် ထိုကျမ်းတို့ မှာ သဒ္ဒါကျမ်းသက်သက်ဖြင့် တည်ရှိခဲ့သည်မဟုတ်။ အလျဉ်းသင့်ရာ...

          အလျဉ်းသင့်ရာ ပျို့ကဗျာ၊ လင်္ကာများ၏အဖြေ နောက်ဆက်တွဲ၌ ရေး သားထားသည်ကများသည်။ အချို့သောပညာရှိတို့မှာ သဒ္ဒါအပြင် စကားလုံး၏ ရာဇဝင်တို့ကို အတ္တနောမတိဖြင့် ရေးသားထားကြသေး သည်။ တစ်ခါတစ်ခါ ပညာရှိဆိုသူတို့ကလည်း အတော်ကလေး အယူ သီးသည်။ ထို့ကြောင့် ၎င်းတို့၏ ထင်မြင်ယူဆချက်တို့မှာ တစ်ဦးတည်း ၏ ထင်မြင်ယူဆချက်အဖြစ်နှင့်သာ တည်ရှိပြီး၊ နှောင်းလူတို့က နည်း ဥပဒေသအဖြစ်ဖြင့် လက်ခံလိုက်နာနိုင်လောက်အောင် မဖြစ်ထွန်းခဲ့ချေ။

          မြန်မာစကားမှာ Monosyllabicခေါ် စကားတစ်လုံးအဓိပ္ပာယ် တစ်လုံးထွက်သော စကားဖြစ်သည်။ ထိုစကားရပ်တို့ကို ဝိဘတ်သွယ် ကာ စုပေါင်းစီစဉ်လိုက်ပါမှ အဓိပ္ပာယ်ထွက်သောဝါကျတစ်ခု ဖြစ်နိုင် သည်။ ကျွန်တော်သည် မောင်ဘကိုရိုက်သည်ဟူသော စကားလုံးကို စိစစ်ကြည့်ပါ။ ကျွန်ဆိုသည်မှာ မိမိကိုယ်ကို “ကျွန် အရာထား၍ နှိမ့်ချ ခေါ်သော စကားတစ်လုံးဖြစ်သည်။ “တော်ဆိုသည်မှာ အရှင်၏လက်သုံးတော်၊ တော်ဝင် ထီးဆန်နန်းဆန်ဖြစ်ကြောင်းပြသော ဝိသေသ စကားဖြစ် သည်။ “သည်”ဟူသည်မှာ လုပ်သူကိုပြသော ကတ္တုကာရကအတွက် ပစ္စည်းစကားတစ်ခုဖြစ်သည်။ “မောင် ဆိုသည်မှာ ယဉ်ကျေးဖွယ်ရာခေါ်သော ဘမောင်ဟူသော စကားဖြစ်သည်။ ဘမှာ မောင်ဘ၏နာမည်ရင်း ဖြစ်သည်။ ကိုဟူသည်မှာ ခံရခြင်းကိုပြသော ကမ္မကာရကပစ္စည်းစကား တည်း။ ရိုက်ဟူသည်မှာ တစ်စုံတစ်ခုနှင့် ပုတ်ခတ်ခြင်းကိုဟောသော စကားလုံးဖြစ်သည်။

          ‘သည်ဟူသည်မှာ ကတ္တားဝါစကကို ဟောသည်။ မြန်မာစကား ၌ ပါဠိကဲ့သို့ အဟံဟူသော ပုဒ်မှ မေ မမ စသောပုဒ်မျိုးသို့ရောက်အောင် သဒ္ဒါနည်းဖြင့် မပြောင်းနိုင်၊ မြန်မာစကား၌ Iဟူသောပုဒ်မှ My.Me ဟူသောပုဒ်သို့ရောက်အောင် သဒ္ဒါနည်းဖြင့်ဆွဲမခေါ်နိုင်။ Beatဟူသော//

စကားမှ Beating.Beater.Beaten ဟူသော စကားမျိုး ရောင်အောင် အင်္ဂလိပ်သဒ္ဒါနည်းဖြင့် သွယ်ယူ၍ရသော်လည်း မြန်မာသဒ္ဒါနည်းဖြင့် ရိုက်'ဟူသောစကားလုံးကို အင်္ဂလိပ်စကားကဲ့သို့ ရိုက်တာ ရိုက်တင်း” ဟူ၍ ချဲ့ထွင်ယူရန်မဖြစ်နိုင်။

          ရှေးမြန်မာ သဒ္ဒါဆရာကြီးတို့အယူသီးပုံကို ဖော်ပြဦးမည်။သင်္သကရိုက်နှင့် ပါဠိတို့ခေတ်စားသည့်အကြောင်းကြောင့် ရှေး လူကြီးများ၏မျက်စိထဲ၌ မည်သည့်မြန်မာစကားမဆို သင်္သကရိုက်နှင့် ပါဠိမှ တိုက်ရိုက်ဆင်းသက်သည်ချည်းဟု ထင်မှတ်သည်။ သွားသည် လာသည် စသော ကြိယာတို့တွင်ပါသည့် “သည်” ဝိဘတ်ကို ရှေးသဒ္ဒါ ဆရာတို့က ပဋ္ဌမာဝိဘတ်ဟုခေါ်သည်။ သည်နှင့်ဆိုင်သမျှကို ဤသို့ ရေးသားဖွင့်ဆိုသည်။

          “သည်ဟူသည်၊ သိပုဒ်ပျက်၊ သိ၌ဣကို'ဤပြု။ “သ”ကိုဤသို့ ကပ်၊ သည်ဖြစ်၏။ ဗုဒ္ဓနတ္ထ၊ကြဉ်ခြင်းနက်၊ တားမြစ်ခြင်းအနက်.. ဤ သည်ကို မထမာကတ္တားဟူ၍သာ ခေါ်ဆိုအပ်သည်။

          ယင်းသို့ သဒ္ဒါကျမ်းကို ဖွင့်ပြသော ဆရာတော်မှာ အုတ်ဖို ဆရာတော် ဖြစ်သည်။ ဝိဘတ်ရသွယ် သင်္ကေတမှတ်ဖွယ် ́ဟူသော စာစုတို့ကို စွယ်တော်သျှောင်ရတု (၁၈၉၇ ခုနှစ် ဟံသာဝတီထုတ်) နောက် ပိုင်း၌ ထည့်သွင်းထားသည်။

          အုတ်ဖိုဆရာတော်အဖို့၌ မြန်မာဝေါဟာရ ဘယ်ဝေါဟာရ လာ လာ ပါဠိ၏စက်ကွင်းမှ မလွတ်ချေ။ ဥပမာ ကြ ဟူသောစကားသည် ဗဟုကာရမှလာသည် ဗဟုကိုချေ။ အကိုချေ၍ ရသို့ကပ်၊ ကြဖြစ်၏။ တို့”ဟူသော စကားလည်း ဗဟုမှပင်လာမည်။

          ဗဟု၌ဗကိုချေ၊ ဟု၌ဥကိုပြု၊ တို့ဖြစ်သော်၊ ဟကိုပြု၊ တို့ဖြစ် သတည်း။ အလွန်လျှင်ရှင်းသောသဒ္ဒါနည်းပါပေ။ ဤသို့သော အတ္တနောမတိများကြောင့် မြန်မာသဒ္ဒါကျမ်းများညှိနှိုင်းစရာ မရှိလေသလော ဟု တွေးတောစရာပေ။

          အုတ်ဖိုဆရာတော်ဘုရားသည် မြန်မာဝိဘတ်များဖြစ်သော သည်၊ က၊ မှာ၊ ကား၊ တွင်း၊ ၌၊ မှာ၊ ဝယ်၊ ကို၊ သို့ အား၊ နှင့်၊ ဖြင့်၊ကြောင့်၊ ၍၊ သတည်း၊ လတ္တံ့ စသောစကားလုံးတို့၏ ပြုဗ္ဗတ်ကို ပါဠိ မှ ဆင်းသက်ဟန်ဖြင့် အားလုံးကို ဖော်ပြနိုင်စွမ်းရှိသည်။ ဥပမာ 'ဖြင့်” ဟူသည် “ကရဏ ပုဒ်ပျက်တည်း။ “ကရဏ ပုဒ်၌၊ က၌ 'အ' ကိုချေ။ ဖပြု။ ဖကိုရသို့ကပ်၊ ဏ၌ 'အ'ကိုချေ၊ အင့်ပြု။ ကိုအင့်သို့ကပ်၊ ဖြင့်ဖြစ်၏။ အလွန်ယုတ္တိရှိသောနည်း၊ အလွန်လွယ်သောနည်း။ ဤနည်း ထိုနည်း တို့ကြောင့်လည်း ယခုကာလပုဂ္ဂိုလ်များက သတ်မတာလို့ စတ်မတာ” သည်က ခပ်ကောင်းကောင်းဟု အောက်မေ့ကြလေမလား။

          ဖဦးထုပ်ဦးဖိုးစိန်ကြီး ရှိစဉ်က။ ။ မြန်မာသဒ္ဒါအတွက် အထောက်အထားများစွာ ပေးစွမ်းရှိသော ရှာဖွေစူးစမ်းချက်များ ပြုလုပ် ခဲ့သည်။ သူသည် ကျော်အောင်စံထားဆရာကို ကိုးကားလေ့ရှိသည်။

          အချို့သောနေရာတို့၌ ဦးဖိုးစိန်သည် အုတ်ဖိုဆရာတော်ကဲ့သို့ အလွန်အမင်း အယူသီးသည် မဟုတ်ပါ။ ယုတ္တိယုတ္တာနှင့် ကြံဆထား သည်တို့ရှိပါ၏။ သူ၏အယူအဆကို အချို့ ခေတ်မီပညာရှင်တို့က သိပ် ပြီးမကြိုက်ကြချေ။ သို့သော် ဦးဖိုးစိန်သည် မြန်မာသဒ္ဒါသင်နည်းကိုမူ ပထမဦးစွာ အုတ်မြစ်ချပေးသူဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်မှတ်သားရဖူးသည့်ကား ဦးဖိုးစိန်၏ အမွေစားအမွေခံတို့လက်ထဲ၌ ဦးဖိုးစိန်၏သုတေသန စူးစမ်းရှာဖွေချက်တို့ ကျန်ရစ်ခဲ့သည်ဟု သိရှိရသည်။ ၎င်းတို့ကို ပုံနှိပ် ထုတ်ဝေသင့်လှပေသည်။

          ဦးစွာပထမ ကြံဆောင်သူတို့သည် များသောအားဖြင့် အမှား တောထဲတိုး၍ အလုပ်လုပ်ရသူများ ဖြစ်သည်။ တဖြည်းဖြည်းတစ်စတစ်စနောမတိများကြောင့် မြန်မာသဒ္ဒါကျမ်းများညှိနှိုင်းစရာ မရှိလေသလော ဟု တွေးတောစရာပေ။

          အုတ်ဖိုဆရာတော်ဘုရားသည် မြန်မာဝိဘတ်များဖြစ်သော သည်၊ က၊ မှာ၊ ကား၊ တွင်း၊ ၌၊ မှာ၊ ဝယ်၊ ကို၊ သို့ အား၊ နှင့်၊ ဖြင့်၊ကြောင့်၊ ၍၊ သတည်း၊ လတ္တံ့ စသောစကားလုံးတို့၏ ပြုဗ္ဗတ်ကို ပါဠိ မှ ဆင်းသက်ဟန်ဖြင့် အားလုံးကို ဖော်ပြနိုင်စွမ်းရှိသည်။ ဥပမာ 'ဖြင့်” ဟူသည် “ကရဏ ပုဒ်ပျက်တည်း။ “ကရဏ ပုဒ်၌၊ က၌ 'အ' ကိုချေ။ ဖပြု။ ဖကိုရသို့ကပ်၊ ဏ၌ 'အ'ကိုချေ၊ အင့်ပြု။ ကိုအင့်သို့ကပ်၊ ဖြင့်ဖြစ်၏။ အလွန်ယုတ္တိရှိသောနည်း၊ အလွန်လွယ်သောနည်း။ ဤနည်း ထိုနည်း တို့ကြောင့်လည်း ယခုကာလပုဂ္ဂိုလ်များက သတ်မတာလို့ စတ်မတာ” သည်က ခပ်ကောင်းကောင်းဟု အောက်မေ့ကြလေမလား။

          ဖဦးထုပ်ဦးဖိုးစိန်ကြီး ရှိစဉ်က။ ။ မြန်မာသဒ္ဒါအတွက် အထောက်အထားများစွာ ပေးစွမ်းရှိသော ရှာဖွေစူးစမ်းချက်များ ပြုလုပ် ခဲ့သည်။ သူသည် ကျော်အောင်စံထားဆရာကို ကိုးကားလေ့ရှိသည်။

          အချို့သောနေရာတို့၌ ဦးဖိုးစိန်သည် အုတ်ဖိုဆရာတော်ကဲ့သို့ အလွန်အမင်း အယူသီးသည် မဟုတ်ပါ။ ယုတ္တိယုတ္တာနှင့် ကြံဆထား သည်တို့ရှိပါ၏။ သူ၏အယူအဆကို အချို့ ခေတ်မီပညာရှင်တို့က သိပ် ပြီးမကြိုက်ကြချေ။ သို့သော် ဦးဖိုးစိန်သည် မြန်မာသဒ္ဒါသင်နည်းကိုမူ ပထမဦးစွာ အုတ်မြစ်ချပေးသူဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်မှတ်သားရဖူးသည့်ကား ဦးဖိုးစိန်၏ အမွေစားအမွေခံတို့လက်ထဲ၌ ဦးဖိုးစိန်၏သုတေသန စူးစမ်းရှာဖွေချက်တို့ ကျန်ရစ်ခဲ့သည်ဟု သိရှိရသည်။ ၎င်းတို့ကို ပုံနှိပ် ထုတ်ဝေသင့်လှပေသည်။

          ဦးစွာပထမ ကြံဆောင်သူတို့သည် များသောအားဖြင့် အမှား တောထဲတိုး၍ အလုပ်လုပ်ရသူများ ဖြစ်သည်။ တဖြည်းဖြည်းတစ်စတစ်စနှင့် အမှားမှအမှန်ရောက်အောင် ပြုပြင်သွားနိုင်သည်။ ယခုခေတ်၌ ကိုး ကားစရာ သဒ္ဒါကျမ်းမရှိဖြစ်၍ မြန်မာစာကိုထင်သလိုရေးနေကြရသည်။ သူတကာရေး၍မှားသည်ဟု သွေးကပြောသဖြင့် သိရပါသော်လည်း ဘာ့ကြောင့်မှားသည်ကို မပြောတတ်။ မှားချက်ကို အမှန်ရောက်အောင် လည်း မဆောင်ကျဉ်းနိုင်။ မောင်ဘသည် ဈေးသို့သွားသည်။ မောင်ဘ က ဈေးသို့သွားသည်။ မောင်ဘမှာ ဈေးသို့သွားသည်။ မောင်ဘကား ဈေးသို့သွားသည်စသော စကားအသုံးအနှုန်းတို့၌ သူ့အဓိပ္ပာယ်နှင့်သူ ရှိကြသည်ချည်းပင်။ သို့ရာတွင် ယခုအခါ၌ သူ့နေရာနှင့်သူမှန်အောင် သုံးတတ်သောပုဂ္ဂိုလ်များ အနည်းအပါးသာ တွေ့ရလေတော့သည်။ အချို့ စာရေးသူတို့စာရေးပုံမှာ ကိုယ့်စာကိုယ်ရေးရင်း၊ ရေးရင်း၊ ကတ္တား ပျောက်အောင် ရေးသည်။ တချို့သော စာရေးပါရဂူတို့ကမူ ကတ္တားနှင့်ကံ ခွဲခြား၍ မရနိုင်လောက်အောင် ရေးကြသည်။ ထိုရေးနည်းမှာ မိမိ ကိုယ်တိုင် တရားလိုဖြစ်လျက်နှင့် အချုပ်ခံရသောနည်းဖြစ်သည်။

          တောရွာတစ်ရွာ၌ ရိုက်မှုဖြစ်သည်။ ရိုက်သူမှာအမြဲတမ်း ကြက် ခိုးစားသူ သာဝဖြစ်သည်။ အရိုက်ခံရသူမှာ အဘိုးကြီးတစ်ဦးဖြစ်သည်။ ထိုအဘိုးကြီး၌ ခေါင်းတွင် နှစ်လက်မခန့် ပြသွားသည်။ ထို့ကြောင့် အဘိုးကြီးသည် ဂါတ်သို့သွား၍တိုင်သည်။

          ဂါတ်စာရေးက အဘိုးကြီး၏ခေါင်းပွဲကို ကြည့်ကာ မေးသည်။

          “အဘိုးကြီး ဘာဖြစ်သလဲ”

          အဘိုးကြီးက ဖြေသည်။

           “ကျုပ် သာဝ ရိုက်လို့”

          သို့နှင့်ပင် အဘိုးကြီး အချုပ်ခံရသည်။ အဘိုးကြီးသည် အတီး၊ အတနှင့်မို့ ဘာမျှမပြောတတ်။ သို့သော်အတော်မခံချင်ဖြစ်သည်။

          ထို့ကြောင့်

          “ကျုပ် သာဝရိုက်တာနဲ့ ဘာလုပ်ချုပ်ထားသလဲ”

           ဟု ဒေါပါပါ နှင့် ဂါတ်စာရေးကို မေးသည်။

          ဂါတ်စာရေးက “အေးလေ၊ ခင်ဗျားက သာဝကို ရိုက်တော့ အချုပ်ခံရတာပေါ့လဗျာ” ဟု ဖြေသည်။

          “မဟုတ်ပါဘူးလေ။ ကျုပ်ကို သာဝရိုက်တာလို့ ပြောတာ” အဘိုးကြီးက မကျေမချမ်းနှင့် စောဒကတက်ခါမှာ ဂါတ်စာရေးက သဘောပေါက်ပြီး အဘိုးကြီးကို လွှတ်လိုက်သည်။

          အင်း... ရေးသာ ရေးရတယ်။ ကိုယ့်စာလည်း သဒ္ဒါနည်းမှကျ ရဲ့ လား မသိပါဘူး။ “ကျုပ် သာဝရိုက်လို့” ဆိုတာလိုဖြစ်နေမှာလား။

          သွေးသောက်မဂ္ဂဇင်း၊

အမှတ် ၄၆၊ နိုဝင်ဘာလ၊ ၁၉၄၉။