မောင်ဆုရှင် - လရောင်နှင့်ဆုံဆည်းခွင့်နှင့်အခြား၀ထ္ထုတိုများ

လရောင်နှင့် ဆုံစည်းခွင်

ကျွန်တော်တို့မှာ ရွာရိပ်ဝန်းကျင်ကို ခွာ၍မြို့သို့ရောက်ကတည်းက လရိပ်လရောင်တို့နှင့်၀ေးခဲ့သည်မှာ ကြားလေပြီ။ သုနန္ဒာကမ်းခြေ ရပ်ကွက်သစ်သို့ ရောက်လာသောအခါ လရိပ်လရောင်တို့နှင့် အကြောင်းအားလျော်စွာ ဆုံစည်းခွင့်ရပြန်လေသည် ဆုံဆည်း ရသော အကြောင်းမှာ ဆင်ခြေဖုံးအရပ် ဖြစ်နေသောကြောင့် တစ်ကြောင်း အိမ်ရှေ့တွင် ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုး လမ်းမီးများ ထွန်းကြ သည်မှာ မစုံသဖြင့် လထွက်သောသများ၌ လရောင်ကကူတတ် သောကြောင့် တစ်ကြောင်း ဖြစ်ပါသည်။

လရောင်နှင့် ဆုံစည်းခွင့် ကြုံကြိုက်လာသောအခါ လဆန်းလပြည့်ညများ၌ လရောင်ကို တမင်မျှော်မိသော အလေ့အထတစ်မျိုး ရှိလာပြန်သည် အစတုန်းက လေးရောင်ကို ကြယ်စင်တို့ရှိသော

မိုးကောင်းကင် ခပ်လင်းလင်းမှ တိုက်ရိုက်ရှုမြင်ခဲ့ရသော်လည်း လနှင့်၊ နှစ်နှင့်ချီ၍ အချိန်ကြာလာသောအခါ လရောင်ကို တိုက်ရိုက် ကြည့် မြင်ရခြင်း မဟုတ်ပြန် တော့။ ထိုသို့ မဟုတ်ခြင်းကပင်လျှင် ကဗျာဆန်၍နေသည်ဟုဆိုရမလိုဖြစ်သည်။ အကြောင်းမှာ လရောင် ဆမ်း သော အုန်းလက်များ အကြားမှ ရှုမြင်ရခြင်းဖြစ်သည် ။ ကျွန်တော်တို့အဖို့ အုန်းပင် အုန်းလက်နှင့် လရောင်တို့သည် မျက်စိ အမြင်တွင် ဘယ်နည်းဘယ်ပုံ ပနံရမှန်းမသိ။ အုန်းလက်ရွက်တံတို့ အကြား လေအဝှေ့ ကစားသောကြောင့် ယိမ်းထိုးမှုတို့ သည် လရောင်ကို ပြေးလွှားရွေ့လျားစေလျက် တောက်ပရွှန်းမြခြင်းကို အားပေးရာရောက်သည်ဟု ထင်မိသည်။

မူလက ဤနေရာတွင် ထိုအုန်းပင် သုံးလေးပင်တို့ကို တန်းစီ၍ စိုက်ခဲ့သည်မှာ လရောင်ကို နှစ်သက်ခြင်းနှင့် မစပ်ဆိုင်ခဲ့။ အရိပ် ရစေလိုသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ အိမ်ရှေ့တာရိုးနံဘေး ရေမြောင်း ကျယ်တွင် နေနားစရာ နေရာတစ်ကွက် ဖန်တီးလိုသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ သို့သော် အပင်မျိုးတို့ ဟူသည် စိုက်ပျိုး၍ ရေမြေသင့်ကာ အဆင်ပြေလျှင် ဤအတိုင်းမနေ ။ ဖွံ့ဖြိုး ကြီးသွားတတ်သော သဘာဝမှာ ထင်ရှားလာခဲ့သည် ။ သို့ဖြင့် အိမ်ရှေ့ရေနီမြောင်းကို တံတားဖြတ်၍ ခင်းလိုက်သောအခါ အုန်းလက်ဖားဖားတို့က တံတားပေါ်မှ ထိုင်ခုံတန်းကို တပိတစ်ပိုင်း မိုး၍ ပေးလာနေ တော့သည် ။ မကြာမီအုန်းလက်တွေ လက်ယှက်ထိုး ဖြစ်လာရ၏။

နေ့အခါ ၌ အုန်းလက်တို့က နေရိပ်ကိုပေးသည်။ ည အခါ ၌ အုန်းလက်တို့ကပင် လရိပ်ကို ပေးပြန်သည် ။ သူတို့က လရောင်ကို ပြောက်တိပြောက်ကျား ပေးခြင်းဖြစ်၍ နှစ်သက်ဖွယ်တစ်မျိုး ဖြစ်သည် ။ သို့ဖြင့် လရောင်၏ အေးမြခြင်းကို မော်ကြည့်ကာ လရိပ်ဝန်းကျင်ကို ဖွေရှာ၍ ခံစားကြည့်ရာမှ လရောင်ရိပ်နှင့် စိတ္တဇတို့ ဆက်သွယ်နေသည်ဆိုခြင်းကို အဆက်အစပ်မရှိ တွေးမိရပြန်သည်။

အင်္ဂလိပ်ဘာသာစကား၌ လူနာ {Lunar} ဟူသော ဝေါ ဟာ ရသည် “ကောင်းကင်ကလ” ကို ဆိုလိုသည်။ ထိုစကားနှင့်နွယ်၍ သူရူးကိုလူနာတစ် {Lunatic} ဟူ၍ သုံးနှုန်းသည်။ အကြောင်းမှာ လရောင်ကို သူရူးတို့ နှစ်သက်ကြသောကြောင့် ဤဝေါဟာရ ဖြစ်လာ သည်ဟု ရှင်းလင်းချက်ရှိသည်။ မိမိက လရောင်ကို ကြိုက်သည်မှာ ဥမ္မတ္တက အခြေခံပေလောဟု ဆင်ခြင်၍ကြည့်ရသည်။ ဟုတ်သည် ဆိုဦး “ပုထုဇ္ဇနော ဥမ္မတကော"ဟူသော ကျမ်းထွက်နှင့် ညီညွတ်နေ ပေသည် ။

လနှင့် လရောင်တို့သည် စာပေရသ အဖွဲ့အနွဲ့တို့၌ အတော်များများ တင် စားခြင်းခံရသော အကြောင်းအရာများဖြစ်သည် ။ ထို့ကြောင့် ပုထုဇဉ်ဟူသမျှလရောင်ကိုကြိုက်ကြသည်ဟု ဆိုလောက် ပေသည်။ “မျက်နှာငွေလ၊ ဝင်းပပကို” ဟူ၍လည်းကောင်း၊ “မျက်နှာချင်းကို လမင်းမှာ ဆုံစို့ကွယ်” ဟူ၍လည်းကောင်း၊ “တက္ကသိုလ်ကျောင်းက ငွေလမင်း" ဟူ၍လည်းကောင်း၊ “မောင့်မေတ္တာ လရောင်ဆမ်းမှ ပွင့်လန်းလာမယ့် ပန်းအလှ ကုမုဒြာ” ဟူ၍လည်းကောင်း၊ “ချစ်သူ ကို လရောင်အောက်မှာ ရှာပါ ” ဟူ၍ လည်းကောင်း ခေတ်ဟောင်း ခေတ်သစ် စာပေဂီတတို့၌ တင်စား နှိုင်းယှဉ်သော အပြောအဆိုများ အစဉ်အဆက် ရှိခဲ့ကြသည်။

လရောင် နှင့် လမင်းတို့၌ အရောအစပ် အတွဲအဖက်များ ရှိတတ်သေးသည် ။ လမင်းသာချိန်၌ ဆောင်းနှင်းတို့ ကျဆင်းချိန်ဖြစ်နေလျှင် လှပခြင်းနှင့် အေးမြခြင်း ရသနှစ်မျိုးကို ဆောင်တတ် သည်။ အလွမ်းဓာတ်ခံရှိလျှင် လွမ်းဝှန်ဆင့်လောင်းရမြဲဖြစ်သည် ။

လမင်း၌ ကြယ်တို့ ဝန်းရံခသော ကောင်းကင်ညီလာခံသည် တင့်တယ် လှစွာ၏။ လရောင်နှင့် တယောသံ ၊ စောင်းသံတို့သည်လည်း ဝတ္ထု၊ ရုပ်ရှင် ဇာတ်လမ်းဇာတ်အိမ်တို့၌ ဆုံစည်းရတတ်မြဲဖြစ်သည်။

ထိုမှတစ်ပါး “လမင်းကိုမြင်၊ ကြယ်စင်ဟုတ်ဘူး” ဟူသော အဖွဲ့အနွဲ့ မှာ အနက်ကို ဆင်ခြင်ရသောသဘော ပါ လေသည် ။ “ရွှေလမှာ ယုန်ဝပ်လို့ ဆန်ဖွပ်သည် အဘိုးအို၊ ဟောကြည့်ပါ ဆို၊ ဆိုသာဆို ပိုမိုသည့်စကား” ဟူသော အဖွဲ့ အဆိုမှာကား အလိုလို ရှင်းပြီးသားဖြစ်သည်။ ကျေးလက်ရိုးရာ တေးချင်းတို့က ဤသို့ ဖွဲ့နွဲ့ ကြစဉ်၌ လဗိမာန်ကို သိပ္ပံခေတ်ကာလတွင် လက်တွေ့ ချဉ်းကပ်နိုင် လောက်အောင် အတင့် ရဲသူ တစ်ဦးက “လူတစ်ယောက်အတွက် ခြေလှမ်းကလေး တစ်လှမ်းသာဖြစ်သည်၊ လူ့လောကအတွက်မှာ ခြေလှမ်းကြီးတစ်လှမ်းဖြစ်ပေသည်” ဟူ၍ ဆင်ခြင်တုံတရားနှင့် ယှဉ်သောစကားကို ၁၉၆၉ ခုနှစ် ဇူလိုင်လတုန်းက ပြောဆိုခဲ့သည် ။ ထိုသို့ဆိုသူမှာ အမေရိကန် အာကာသသူရဲလည်းဖြစ်၊ လပေါ်သို့ပထမဆုံး ခြေချမိသူလည်းဖြစ်သော နီးလ်အမ်းစထရောင်းန် Neil Armstrong ဖြစ်လေသည်။

လူတို့ အတွက် လသည် လက်တွေ့မဆန်သောအရပ်ဟူ၍ ဆိုရမည်လားမသိ။ မြေပြင်အရပ်၌ “မသာလည်းတ၊ သာလည်းတ” ဟူ၍ ဆိုရသော လသည် လပေါ်သို့ နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ ရောက်ရသူတို့ အတွက် ကဗျာဆန်ဟန်မရှိဟု ထင်ရသည်။ လပေါ်၌ လေတဟူးဟူး တိုက်နေသည်။ လူက ကိုယ်ကို ထိန်းပြီး လမ်းလျှောက်၍ မရ။ လပေါ်မှာ အသက်ရှူရန် အောက်ဆီဂျင်ပါ သောလေမရှိ။ လ၏ မျက်နှာပြင် မြေသားသည် ဖုန်အတိပြီးသောနေရာဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှနေ၍ နှစ်သက်ရသည်က ဆွတ်ပျံ့ဖွယ်ရှိလိမ့်မည် ထင်သည်။

ထိုသို့ အထင်အမြင်ရသောအခါ လနှင့် အနေဝေးရခြင်းကပင်လျှင်လ၏ အရောင်အဆင်း၌ ယစ်မူးပျော်ပိုက်ခွင့် ကို ရရှိခြင်း ဖြစ်သည်ဟု သဘောပေါက်ရသည်။ သို့ဖြင့် မိုင်ပေါင်း နှစ်သိန်းခွဲ နီးပါး အရပ်မှာရှိသော လသည်ဤမြေသားတို့အတွက် အတင့် အတယ် စာဖွဲ့စရာ၊ တိုင်တည်၍ အဖော်ညှိစရာဖြစ်လျက် ရှိနေ ပေသည် ။ သူ့ထံမှ ကမ္ဘာဆီသို့ ပြေးလာသော အလင်းဖိုတွန်များ တစ်စက္ကန့်လျှင် မိုင်ပေါင်း တစ်သိန်းရှစ်သောင်းကျော်နှုန်းဖြင့် အုန်းလက်တို့အကြားသို့ ဝင်ရောက်လာမြဲဖြစ်သည်။

လ၏ လပြည့် ၊ လခြမ်းအချိန်များ၌ တင့်တယ်ခြင်းသည် မိုင် ၉၃ သန်းဝေးသော အရပ်မှ နေ၏ ကျေးဇူးပါလေသည်ကို စဉ်းစားမိကြခြင်း မရှိသည်မှာ အမှန်ဖြစ်သည် ။ ကျွန် တော်တို့မှာ နေမင်းကို ၃၆၅ ရက်လျှင် တစ်ကြိမ် ပြည်အောင် တစ်နာရီလျှင် မိုင် ၆၇၀၀၀ နှုန်းဖြင့် လှည့်ပတ်နေရင်းက နေ့တစ်လှည့်၊ ညတစ်လှည့် ဖြင့် လထွက်သော လသာညများ၌ လရောင် ကို ဆုံစည်းခွင့်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ ထိုအခါ ငယ်စဉ်ကပင် ရင်းနှီးခဲ့ရသော မိတ်ဟောင်း ငယ်ချစ် နှင့် ဆုံ ရသည်ကဲ့သို့ ခံစားရမိလေသည် ။