မောင်စွမ်းရည် - မန်းတောင်ရိပ်ခို(ကြည်ညိုလေးစားဆရာများ၊လက်တွဲလုပ်ဖော်ရဲဘော်များ)

          မင်္ဂလာပါ။           ။ မေ ၃ ရက်ဟာ ကမ္ဘာ့သတင်းစာနေ့ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် သတင်းစာအကြောင်းကိုပဲ ဆက်လက်ပြောပြချင်ပါတယ်။ ခု တစ်ပတ် ကျွန်တော် ပြောပြမှာက မြန်မာ့သတင်းစာလောကရဲ့ ဘိုးအေကြီး တစ်ဦးဖြစ်တဲ့ ဆရာကြီး ရွှေဥဒေါင်းအကြောင်း ဖြစ်ပါတယ်။ ဆရာကြီးဟာ သူရိယသတင်းစာ တည်စကတည်းက ဆရာကြီး သခင်ကိုယ်တော်မှိုင်း၊ ပီမိုးနင်း၊ ဦးထွန်းဖေ စတဲ့ သတင်းစာဆရာကြီးတွေနဲ့အတူ အယ်ဒီတာ လုပ်ခဲ့သူဖြစ်ပါတယ်။

          သတင်းစာဆရာဆိုတာ သတင်းတို့ ၊ ခေါင်းကြီးတို့ ရေးရာမှာ ရေးသူ တွေလို နာမည်ဖော်ပြီးရေးရတာ မဟုတ်တော့ နာမည်မထွက်ပါဘူး။ ဆရာ ကြီးကို ဘာသာပြန်ရာမှာ “သူမတူလို့” ဆိုရလောက်အောင် ထူးချွန်တာကိုတော့ လူတိုင်းသိတယ်။ ဒါပေမဲ့ သတင်းစာခေါင်းကြီး ရေးရာမှာလည်း အတုမရှိသူဖြစ်တာကိုတော့ သတင်းစာလောကသားတွေနဲ့ စာပေသမားတွေ လောက်ပဲ သေချာသိကြမယ်ထင်ပါတယ်။ အရင် သတင်းစာခေတ် တစ်လျှောက်မှာ ခေါင်းကြီး”ကို အထူးအလေးထားခဲ့ကြပါတယ်။ ဆရာကြီး ရွှေဥဒေါင်းက သူရိယမှာကတည်းက ခေါင်းကြီးရေးခဲ့ပြီး လူထုသတင်းစာ မှာ ဆက်ရေးတော့ အထူးထင်ရှားလာပါတယ်။ သတင်းစာလောကမှာ လူထု သတင်းစာက ဆရာကြီး ရွှေဥဒေါင်းနဲ့ အင်္ဂလိပ်ဘာသာနဲ့ ထုတ်တဲ့ နေးရှင်း သတင်းစာက ဦးလောရုံ။ အဲဒီနှစ်ဦးရဲ့ ခေါင်းကြီးတွေကို သတင်းစာဖတ် ပရိသတ်က တလေးတစား စောင့်ဖတ်ခဲ့ကြရပါတယ်။ ဒါ ဒီမိုကရေစီခေတ် ရဲ့ ထူးခြားချက်ပါ။ အာဏာရှင်ခေတ်မှာ သတင်းစာဆရာကြီးတွေ ဝေဖန် လမ်းညွှန်မှုကို လက်မခံပါဘူး။ ခေါင်းကြီးရေးရာမှာ အရေးအသားရော အကြောင်းအရာပါ နိုင်နင်းမှအလေးစားခံရပါတယ်။ အစိုးရကိုရော ပြည်သူ ကိုပါ လမ်းညွှန်ရတာဆိုတော့ တော်ရုံလူ မရေးနိုင်ပါဘူး။ ဆရာကြီးရဲ့ အရေးအသားဟာ “ဒေါင်းဒေါင်း” လို့ ပြောရလောက်အောင် ခွန်အားရှိတဲ့ အရေးအသားဖြစ်ပါတယ်။ ဝါကျလေးတွေဟာ ပွတ်စင်က ထွက်လာတဲ့ ဂျင်လုံးလေးလို ချောမွတ်သပ်ရပ်လှပနေရမယ်တဲ့။ သဒ္ဓါဝါကျအစီအစဉ်က လည်း ပျော့စိစိ ချည့်နဲ့နဲ့ ဖြစ်မနေရဘူးလို့ ဆရာကြီးက သြဝါဒပေးပါတယ်။ ဆရာဇော်ဂျီ၊ ဆရာမင်းသုဝဏ်တို့ စကားပြေကောင်းတာက တက္ကသိုလ် ဆရာကြီးတွေပီပီ အစီအစဉ်၊ အချိတ်အဆက် စနစ်ကျလို့ကောင်းတာ ဖြစ်ပါ တယ်။ ဆရာကြီး ရွှေဥဒေါင်းက စကားလုံးဝါကျ ရွေးချယ်ပြီး အရပ်သုံး၊ ဒေသသုံး အသုံးထူးစကား အီဒီယမ်များကို သုံးရာမှာ ထူးခြားလှပါတယ်။ ဆရာကြီးရဲ့ သမီး တပည့် လူထုဒေါ်အမာက ဆရာကြီးရွှေဥဒေါင်းဟာ စကားပြေကို ပြောစကားနဲ့ ရေးတာပါတဲ့။ စာလိုရေးတာမဟုတ်ဘူး။ မြန်မာ စာပေလောကမှာ ဆရာကြီး သခင်ကိုယ်တော်မှိုင်းပြီးရင် စကားပြေကို ပြော စကားလုံးနဲ့ရေးတာ ဆရာကြီး ရွှေဥဒေါင်းပဲလို့ မှတ်ချက်ပေးဖူးပါတယ်။

          ခေါင်းကြီးရေးရာမှာ အကြောင်းအရာမျိုးစုံကို တီးမိခေါက်မိ ရှိထားဖို့ လည်း လိုပါတယ်။ တချို့က စာပေသန်တယ်။ တချို့က ဘာသာရေး သန်တယ်။ ဆရာကြီးဟာ ခေါင်းကြီးရေးတဲ့ နှစ်ပေါင်း ၂၀ ကျော်၊ စာရေး သက် ၅၀ ကျော် အကြောင်းအရာမျိုးစုံရေးခဲ့တာပါ။ စီးပွားရေးဆောင်းပါး တွေလည်း ရေးရတော့ ကားလ်မတ်က်စ်ရဲ့ ဘောဂဗေဒအမြင်ကို လေ့လာ ပါတယ်။ အဲဒီခေတ်က မတ်က်စ်ဝါဒ မသိရင် ခေတ်မမီပါဘူး။ မတ်က်စ်ရဲ့အရင်းရှင်စီးပွားရေးစနစ် သရုပ်ခွဲပုံကို ဆရာကြီးက လက်ခံသဘောကျပါ တယ်။ ဒါပေမဲ့ “တိုင်းပြည်စီးပွားရေးစနစ်တွင် လက်ဝဲဝါဒကို သဘောကျစေ ကာမူ လက်ဝဲသမားများ၌ အမှားတွေ့လျှင်လည်း ထောက်၍ပြတတ်၏။ ဤကဲ့သို့ ထောက်ပြမိသည့်အတွက်ကြောင့် လက်ဝဲဝါဒ အောင်မြင်ရေး အတွက် အနှောင့်အယှက်ဖြစ်သည်ဆိုလျှင် ကျွန်ုပ် ဂရုမစိုက်။ တိုင်းပြည်၌ လက်ဝဲဝါဒအောင်မြင်လျှင် လူများစု ချောင်ချိနိုင်သည်ဟု ယုံကြည်သော် လည်း လက်ဝဲခေါင်းဆောင်ကြီးတွေ မှားသည်ထင်သည်လျှင် ဖုံးဖုံးဖိဖိ မလုပ် ချင်” စသည်ဖြင့် ရေးခဲ့ဖူးပါတယ်။ “မည်သူကြိုက်ကြိုက် မကြိုက်ကြိုက် မှန်သည်ကိုသာ ဝန်ခံရေးသားလို၏” တဲ့။ ဒီလိုကြောင့်လည်း ဒီမိုကရေစီ ခေတ်ဆိုတဲ့ ဖဆပလခေတ်မှာတောင် ဆရာကြီးဟာ ဖမ်းဆီးထောင်ချတာ ခံခဲ့ရဖူးပါတယ်။ မဆလခေတ်မှာတော့ ဆရာကြီးကိုယ်တိုင် အယ်ဒီတာချုပ် လုပ်တဲ့ သတင်းစာမှာ ဆရာကြီးရဲ့ ဆောင်းပါးကို အပယ်ခံရရုံမက အလုပ်ပါ ပြုတ်ခဲ့ရပါတယ်။ ဗိုလ်ချုပ်နေဝင်း လုပ်လိုက်တာပါ။

          ဆရာကြီး ရွှေဥဒေါင်းက “မည်သူကြိုက်ကြိုက် မကြိုက်ကြိုက် မှန်သည် ကိုသာ ဝန်ခံရေးသားလို၏” ဆိုပြီးရေးလိုက်တဲ့အခါ လူထုဒေါ်အမာက “ဆရာကြီးက ပညာတတ်ဉာဉ် သိပ်ရှိတယ်” လို့ ထင်ခဲ့မိဖူးကြောင်း ပြောဖူး ပါတယ်။ “ဒါပေမဲ့ ခုနေအခါများ ဦးလေးသိန်း အသက်ထင်ရှား ရှိနေသေး ရင် လက်ဝဲအစစ်ဆိုတဲ့ နိုင်ငံတွေမှာရော၊ လက်ဝဲအတု ဆိုတဲ့ နိုင်ငံတွေမှာရော လက်ဝဲဆိုသူတွေအားလုံးမှာ ဒီမိုကရေစီဆိုတဲ့အသံတွေ မြည်ဟည်းနေပါပြီကော ဦးလေးသိန်းရယ်။ ဦးလေးသိန်းရဲ့ ခေါင်းကြီးပိုင်း လိုအပ်တာတော့ အမှန်ပဲနော်” လို့ ပြောရရင် ဦးလေးသိန်း ဘယ်လောက်ဂုဏ်ယူဝမ်းသာရှာ မလဲလို့

အောက်မေ့မိပါတယ်တဲ့။ ဒါက ဆရာကြီး ရွှေဥဒေါင်းရဲ့ ဒီမိုကရေစီ အမြင်ကို လူထုဒေါ်အမာရဲ့ သုံးသပ်ချက်ဖြစ်ပါတယ်။ ဆရာကြီးအနေနဲ့ စစ်အာဏာရှင် လက်ဝဲအတုကို သတင်းစာမှာ တစ်ခါပဲ ဝေဖန်လိုက်ရပါ တယ်။ တစ်ခါတည်း ပြုတ်သွားတော့တာပါပဲ။

          ကျွန်တော်ဟာ ၂၀၀၂ ဒီဇင်ဘာက နယ်သာလန်နိုင်ငံ၊ အမ်စတာဒမ် မြို့၊ လေဒင်တက္ကသိုလ်မှာ မြန်မာစာပေသမိုင်းစာတမ်းတစ်စောင်ကို သွား ဖတ်ရပါတယ်။ ဆရာကြီး ရွှေဥဒေါင်းရဲ့ ဦးစံရှား စုံထောက်ဝတ္ထုတွေဟာမူရင်း ရှားလော့ဟုမ်းထက် ကောင်းတယ်လို့ လူထုဒေါ်အမာ အမည်ရှိ သတင်းစာဆရာ၊ စာရေးဆရာမကြီးက မှတ်ချက်ချဖူးကြောင်းကို ထည့်ပြော ပါတယ်။ ရှားလော့ဟုမ်းဝတ္ထုတွေဟာ အရှေ့တောင်အာရှတစ်ခွင်မှာ မြန်မာ ပြည်နဲ့ တစ်ပြိုင်တည်းလိုလိုပဲ ဘာသာပြန်ခဲ့ကြပါတယ်။ မြန်မာပြည်က အတွေ့အကြုံကို အဲဒီစာပေသုတေသီတွေ အထူးစိတ်ဝင်စားကြပါတယ်။ ဒါကို ဒီနေ့ထိ စာနဲ့ လှမ်းမေးတုန်းပါပဲ။

          ကျွန်တော်က ဆရာကြီး စကားပြေအရေးအသား အထူးကောင်းမွန်ပုံ နဲ့ မြန်မာမှုပြုရာမှာ မူရင်းမှာမပါတဲ့ မျိုးချစ်စိတ်နိုင်ငံရေး ထည့်သွင်းပုံကို ထူးခြားချက်တစ်ခုအဖြစ် ထုတ်ပြရပါတယ်။ ဥပမာ- ဦးစံရှားဟာ တောပုန်း ကြီးစံဖဲအမှုကို လက်မခံဘူး။

           “စံဖဲက အစိုးရကိုသာ နှောင့်ယှက်တာ၊ ပြည်သူ လူထုကို မနှိပ်စက်ဘူး။ ဒါကြောင့် သူ့ကို ဖမ်းမပေးနိုင်ဘူးတဲ့။ ပုလိပ်က ဆုငွေလိုချင်လို့ ကတိဖျက်ပြီး စံဖဲကို သေနတ်နဲ့ပစ်မယ်လုပ်တော့လည်း ဦးစံရှားက ရှေ့က ဝင်ရပ်ပါတယ်။ ခင်ဗျား ကျုပ်ကိုပါ ပစ်ပါတဲ့။ ဆရာကြီး က သူများတွေ မရေးခင် ဒါမျိုးတွေ ရေးခဲ့လေတာကိုး။ ဒါတင်မကဘူး။ အင်္ဂလိပ်ဗိုလ်မှူးက သူ့ဆီကို အမှုလာအပ်တဲ့အခါ “ဦးစံရှား ခင်ဗျားဟာ အရင်ကတော့ သာမန်တိုင်းရင်းသားတွေရဲ့ အမှုကိုပဲလက်ခံခဲ့ရတယ်။ ဒီနေ့တော့ ကျုပ်လို လူ အမှုလာအပ်တာမို့ ခင်ဗျား အဆင့်မြင့်သွားပြီ”လို့

          ပြောလိုက်ပါတယ်။

           “ဗိုလ်မှူးမှားသွားပြီ။ မနေ့ကပဲ ရှမ်းစော်ဘွားတစ်ဦး အမှုကို ကျွန်ုပ် လက်ခံခဲ့ရတယ်။ စော်ဘွားဆိုတာ ဘုရင်မို့ ဗိုလ်မှူးထက် အဆင့်မြင့်တာပေါ့”

          လို့ ပြန်ပက်ခဲ့ပါတယ်။ ရွှေဥဒေါင်း မြန်မာမှုပြုဘာသာ ပြန်ပုံက အဲဒီလိုပါ။ ဆရာကြီး သခင်ကိုယ်တော်မှိုင်းဟာ ဆရာစံသူပုန်ကို ထောက်ခံခဲ့သလို ဆရာကြီး ရွှေဥဒေါင်းကလည်း တောပုန်းကြီး စံဖဲကို ထောက်ခံအားပေး ဂုဏ်တင်ခဲ့တာကလားလို့ သဘောပေါက်မိပါတယ်။ ဂုဏ်ယူရပါတယ်။

          ဆရာကြီးရွှေဥဒေါင်း မန္တလေးလူထုသတင်းစာမှာ အယ်ဒီတာချုပ် လုပ် တော့ ဆရာကြီးသခင်ကိုယ်တော်မှိုင်းနဲ့ အနေဝေးခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ပြည် တွင်းစစ်ကြီးဖြစ်လာတော့ ဆရာကြီးမှိုင်းရဲ့ “သူမသာ ကိုယ်မသာ ငြိမ်းချမ်း ရေးမူ”ကို ဆရာကြီးနဲ့ အတူဟောပြောပြီး ငြိမ်းချမ်းရေးကိစ္စမှာ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ပါဝင်လှုံ့ဆော်ခဲ့ပါတယ်။ ဟိုတုန်းက အစိုးရအဆက်ဆက်က လည်းပဲ သူပုန်တွေကို ခြွင်းချက်မရှိ လက်နက်ချ၊ နိုင်ငံရေးစကား လက်မခံ ဘူးလို့ ဆိုခဲ့ပါတယ်။ ဒါကို မှိုင်းနဲ့ ဒေါင်းဆရာတပည့်နှစ်ဦးက အစိုးရကို နားချခဲ့ပါတယ်။ သူတို့က ငြိမ်းချမ်းရေးကို တကယ်မလိုချင်လို့ နားမဝင်ခဲ့ပါ ဘူး။ ဒီသမိုင်းကြောင်းကို ကျွန်တော်တို့ သိထားရပါမယ်။ သခင်ကိုယ်တော်မှိုင်း၊ ရွှေဥဒေါင်း စတဲ့ သတင်းစာဆရာကြီးတွေရဲ့ ဒီမိုကရေစီ သတင်း စာဝါဒကို ဒီနေ့လူငယ်တွေ အမွေဆက်ခံပြီး ဒီမိုကရေစီရေးနဲ့ ငြိမ်းချမ်းရေးကို မျက်ခြည်မပြတ်ဖို့အကြောင်း ရွှေဒေါင်းတောင် ကလောင်တစ်မျိုးနဲ့ နှိုးဆော် လိုက်ရပါကြောင်း။

ရွှေမန်းသားစာရေးဆရာကြီး

မြမျိုးလွင်

          မန္တလေးမှာ အထက်ဗမာနိုင်ငံစာရေးဆရာအသင်းက စာဆိုတော်နေ့ တိုင်း စာတမ်းဖတ်ပွဲနဲ့ သက်ကြီးစာဆိုများ ကန်တော့ပွဲ လုပ်ခဲ့တဲ့ အစဉ် အလာတစ်ခု ၁၉၆၀- ၇၀ ပြည့်နှစ်များအတွင်းမှာ စည်ကားသိုက်မြိုက်စွာကျင်းပပြုလုပ်ခဲ့ကြပါတယ်။ စစ်အစိုးရက အဖွဲ့ အစည်းတွေ တစ်ခုမှမရှိရ၊ စုဝေးတာတွေ မလုပ်ရဆိုပြီး အမိန့်ပေးတားမြစ်လိုက်လို့ ရပ်သွားခဲ့ရတာ ကို ဝမ်းနည်းစွာ မှတ်တမ်းတင်လိုက်ပါတယ်။

          သက်ကြီးစာဆို ကန်တော့ခံ ဆရာကြီးများထဲမှာ ကျောက်စာဝန် ဦးမြ၊ စစ်ကိုင်းဦးဘိုးသင်း၊ ဆရာကြီး ရွှေဥဒေါင်း၊ ဆရာကြီး မြမျိုးလွင် အစရှိတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးများ ပါဝင်ပါတယ်။ ဖတ်ခဲ့တဲ့ စာတမ်းတွေကတော့ ဝတ္ထု၊ ကဗျာ၊ သမိုင်း စသဖြင့် စုံပါတယ်။ ဒီနေ့ခေတ် တက္ကသိုလ်တွေမှာ မဟာဝိဇ္ဇာ တန်းနဲ့ ပါရဂူကျမ်းတွေပြုစုကြရာမှာ ကိုးကားရည်ညွှန်းနေကြရတဲ့ စာတမ်း တွေဖြစ်နေပါပြီ။ စာတမ်းတွေက စာပေအကြောင်းသက်သက်ဖြစ်တဲ့အပြင် မျက်မှောက်ခေတ်အကြောင်း မပါရှိတဲ့အတွက် စစ်အစိုးရကို ထိခိုက်စရာ အကြောင်းတွေ ဘာမှမပါရှိနိုင်ပါဘူး။ စစ်သားစာပေဆိုပြီးတော့လည်း လွမ်းလောက်စရာမရှိလေတော့ သူတို့ကို လွမ်းတာ၊ မွှမ်းတာတွေလည်း မပါလက်တွဲလုပ်ဖော် ရဲဘော်များ ဘူးပေါ့။

          အဲဒီလိုစာတမ်းတွေ ရေးသားတင်သွင်းကြရာမှာ အစောပိုင်းက စာတမ်း တစ်ခုအကြောင်းကို သတိရမိလို့ ဒီဆောင်းပါးကို ရေးပါတယ်။ စာတမ်းက “လေးပဲတန်ဝတ္ထုခေတ်” အကြောင်းဖြစ်ပါတယ်။ (စာအုပ်စာတမ်းတွေ ကျွန်တော့်မှာ ကိုးကားစရာမပါ၊ မရှိလို့ အတိအကျမပြောနိုင်တာကိုတော့ ခွင့်လွှတ်ပါ) လေးပဲတန်ဝတ္ထုဇာတ်အကြောင်းကို ရေးသားတင်သွင်းခဲ့သူကမောင်စွမ်းရည် ဖြစ်ပါတယ်။ ခုရေးမယ့်အကြောင်းက မောင်စွမ်းရည် အကြောင်း မဟုတ်ပါ။ ကိုလိုနီခေတ်နှောင်းပိုင်းမှာ အထူးကျော်ကြားခဲ့တဲ့ ဝတ္ထုရေးဆရာကြီးတစ်ယောက်အကြောင်းကို ရေးမှာဖြစ်ပါတယ်။ ဆရာကြီး ရဲ့ အမည်က မြမျိုးလွင်တဲ့။ မြမျိုးလွင်က “လေးပဲတန်ဝတ္ထုခေတ်ရဲ့ ဘုရင်လို့ ကျော်ကြားခဲ့သူပါ။ သူနဲ့ခေတ်ပြိုင် လေးပဲတန် ရေးခဲ့သူတွေထဲမှာ နာမည် ကျော်ရုပ်ရှင် ဒါရိုက်တာကြီးသုခလည်း ပါဝင်ခဲ့ပါတယ်။ စွန့်စားခန်းဝတ္ထု တွေကို ဘာသာပြန်လေ့ရှိတဲ့ ဒဂုန်ရွှေ့များလည်း ပါဝင်ခဲ့ပါတယ်။ ဆရာကြီး မြမျိုးလွင်ကတော့ ထိပ်ဆုံးကပါ။

          ဆရာကြီး မြမျိုးလွင်က မန္တလေးသားပါ။ ရုပ်ရည်သွင်ပြင်ကလည်း အညာသားစစ်စစ် နမူနာပြလောက်သူပါ။ အသားညိုညို အရပ်ရှည်ရှည်၊ ပိန်ပိန်ပါးပါးပါပဲ။ စကားပြောတော့ သံသေးအသံပြာပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ စကားပြောအလွန်ကောင်းပြီး မန်းဟန်၊ မန်းသံနဲ့ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ ပြောတတ် သူဖြစ်ပါတယ်။ သူ ကျော်ကြားတာကလည်း သူ့ဇာတ်ကောင်တွေက မန်းဟန်၊ မန်းဆန်ဆန်နဲ့ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာပြောတတ်ကြလို့ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် လူကြိုက်များခဲ့ပြီး လေးပဲတန်ဝတ္ထုခေတ်ရဲ့ ဘုရင်ဘွဲ့ ကို စာဖတ် ပရိသတ်က ချီးမြှင့်ခဲ့တာပါ။ အဲ.. ဝါကျကြီးတွေ တစ်မျက်နှာလောက်ရှည် တယ်။ ဒါပေမဲ့ ရေးသူရော ဖတ်သူပါ မျက်စိလည်စေတာမျိုး မရှိပါ။

          ကျွန်တော်တို့ ကန်တော့ကြတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးတွေကို ကျွန်တော်တို့က “သြဝါဒချီးမြှင့်ပါဦး”လို့လည်း မေတ္တာရပ်ခံပါတယ်။ အံ့သြစရာကောင်းတာက မန္တလေးသား စာရေးဆရာကြီးတစ်ဦးဖြစ်တဲ့ ဆရာကြီး ရွှေဥဒေါင်း ကတော့ စကားပြောအညံ့ဆုံး စာရေးဆရာထဲမှာ ထိပ်ဆုံးက ပါရှိခဲ့ပါတယ်။ အသံတိုးတိုးနဲ့ အထစ်အထစ် ပြောလေ့ရှိလို့ နားထောင်ရတဲ့ ပရိသတ်ကတောင် အားနာယူရပါတယ်။           

          ဒုတိယစကားပြောညံ့သူအဖြစ် ထင်ရှားသူက ကန်တော့ခံပုဂ္ဂိုလ်ထဲကဆိုရင် ရွှေကိုင်းသားကလောင်အမည်ခံ ဆရာတော် ဦးသောဘိတဖြစ်ပါတယ်။ ဦးသောဘိတက ပရိသတ်ရှေ့ စကားမပြောရဲလို့ ဆရာဖြစ်လက်မှတ်ရှိလျက် ဆရာမလုပ်ဘဲ ကျောက်စာဌာန ဝင်လုပ်ခဲ့တာ တဲ့) ရွှေမန်းသူ လူထုဒေါ်အမာတို့၊ အမ်အေ ဒေါ်အုန်းတို့၊ ဒေါ်မာလာတို့ လည်း စကားပြောညံ့သူတွေအဖြစ် ထင်ရှားပါတယ်။ ဒီအထဲမှာ စကား ပြောကောင်းသူအဖြစ် ကျော်ကြားသူက “အောက်သားစာရေးဆရာ” ကြီးပွား ရေး ဦးလှခေါ် ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ဦးလေးလှပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ (စကားပြောညံ့ လို့ ဦးလေးစိတ်ပျက်ရသူက မောင်စွမ်းရည်) ဆရာကြီး မြမျိုးလွင်က စကား ပြောကောင်းပေမဲ့ အသံသြဇာမရှိရှာပါဘူး။ အသံသေး အသံကြောင်”လို့ပဲ အားနာပါးနာ ကန်တော့ပြီး မှတ်ချက်ချလိုက်ပါတယ်။ လူငယ်စာရေးဆရာ တွေထဲမှာ မောင်စွမ်းရည်က ဆရာကြီး မြမျိုးလွင်နဲ့ အရင်းနှီးဆုံးပါ။ မောင်သာနိုး၊ မောင်မိုးသူ၊ တင်မိုးတို့က ရန်ကုန်ဆင်းကုန်ကြတာကိုး။ ကြည်အောင်က ဝရမ်းပြေးဖြစ်နေတာ ၁ဝ နှစ်လောက်ကြာပါတယ်။ စာတမ်း ဖတ်ပွဲတွေမှာ တစ်ခါမှ မပါခဲ့ပါဘူး။ ကျွန်တော်နဲ့ ဆရာကြီး မြမျိုးလွင်နဲ့ အထူးရင်းနှီးခဲ့ရတာက မန္တလေးစာတမ်းဖတ်ပွဲတွေ ပြုလုပ်တဲ့ ၁၀ နှစ်တာ ကာလမှာ ကျွန်တော်တို့အုပ်စုထဲက ကျွန်တော်တစ်ယောက်ပဲ (ကျောက်ဖြူ မနမ်းဝံ့လို့) အောက်ပြည်ကို မလှမ်းဝံ့ခဲ့တာဖြစ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် လေးပဲ တန်ဝတ္ထုခေတ် စာတမ်းရေးဖို့တာဝန်ကို ဦးလေး လူထုဦးလှ (အထက်ဗမာ နိုင်ငံ စာရေးဆရာအသင်းဥက္ကဋ္ဌ)က မောင်စွမ်းရည်ကို တာဝန်ပေးတာ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် မောင်စွမ်းရည်က ဆရာကြီး မြမျိုးလွင်နဲ့ ရက် အတော်ကြာ သွားရောက်တွေ့ဆုံပြီး ဗျူးခဲ့ရပါတယ်။ စာတမ်းကတော့ ပုံနှိပ် စာမူရှိပြီးဖြစ်လို့ ပြန်လည်ဖောက်သည်ချရင် အချိန်ဖြုန်း၊ စာမျက်နှာ ဖြုန်းရာ ကျပါလိမ့်မယ်။ ခု ဖောက်သည်ချချင်တာက ဆရာကြီးပြောခဲ့တဲ့ စကား တွေထဲက မှတ်စရာ သားစရာလေးတွေ အကြောင်း ဖြစ်ပါတယ်။ ဆရာကြီး က သင်ခန်းစာယူကြဖို့” လို့ဆိုပြီး ပြောကြားခဲ့တာပါ။

           ဆရာကြီးမြမျိုးလွင်က “အမောင်တို့ စာရေးကြတဲ့အခါ ဝတ္ထုရေးတာပဲ ဆိုပြီး ကိုယ်သေချာမသိတာတွေကို မရေးမိကြပါစေနဲ့။ ကိုယ်သေချာသိတာ