မာလာ - ဇွတ်တရွတ်ချစ်တာကောင်းတယ်ဝထ္ထုတိုများ

အထွက်တစ်

(သုံးလေးနှစ်မျှ အတူနေ၊ အတူစား၊ အတူသွား၊ အတူလာ၊ အတူ အိပ်ဖြင့် ရင်းနှီးခင်မင်စွာ နေလာခဲ့ရဖူးသော ရွှေမန်းတက္ကသိုလ် ကျောင်းသူ ကလေးများအား ချစ်စနိုးဖြင့် ကျီစား၍ရေးပါသည်။ ။ စာရေးသူ)

ကောလိပ်ကျောင်းသူတွေကို အရပ်သူတွေက အထင်ကြီးကြ သည်။ ကြီးကား မကြီးထိုက်ပါ။ ဘာကြောင့် မကြီးထိုက်သနည်းဆို သော် ကောလိပ်ကျောင်းသူများသည် “ကျွန်မ မုန့်လက်ဆောင်း သောက်ချင်ပါသည်” ဆိုသော စကားကို အင်္ဂလိပ်လို မပြောတတ်ကြ ပါ။ (I want to drink) “အိုင်ဝမတူဒြင့်” လောက်အထိသာ ချောချော မောမော သွက်သွက်လက်လက် ထွက်လာတတ်ကြပြီး မုန့်လက်ဆောင်းကိုကား ဘယ်လိုခေါ်ရမည်မသိကြ။ အဘိဓာန်မှာလည်း ရှာ မတွေ့ကြ၍ မုန့်လက်ဆောင်းဟူ၍ပင် ဗမာလိုသာချလိုက်ကြပါသည်။ သို့သော် ပြက်လုံးကား ထုတ်တတ်ကြပါပေသည်။ မုန့်လက်ဆောင်း ဟူ၍ မခေါ်ကြတော့ဘဲ တစ်ဆွေတစ်မျိုးလုံး ရေနံချောင်းထဲဆင်းသေ တဲ့ မုန့်ဟုခေါ်ကြပါသည်။ ။

ပါဠိဘာသာယူသော ကျောင်းသူများကမူ “ငါးသေတ္တာ” ကို ငါးသေတ္တာ” ဟူ၍လည်း ဗမာလို မခေါ်၊ ဆာဒင်း” ဟူ၍လည်း အင်္ဂလိပ်လိုမသုံး၊ ပါဠိအကျိုးအပဲ့ (ဝါ) ဘရုတ်ကင်းပါဠိဖြင့် “ပဉ္စဘူး” ဟူ၍ ခေါ်ကြပြန်ပါသည်။ ပထဝီဘာသာယူသူများကတော့ တောတောင် ရေမြေ၊ ရာသီဥတု စသည်တို့ကို လေ့လာသင်ကြားထားရသူများပီပီ အသုံးအနှုန်း၊ အခေါ်အဝေါ် အလွန်လှကြပါပေသည်။ ဘူးသီးဟင်းနှင့် ထမင်းစားရသည့်အခါတိုင်း ဘယ်ခါမျှ ဘူးသီးဟင်းပါဟူ၍ မပြော၊ ဂရိတ်ဗြိတိန်ဟင်း” ဟူ၍သာ ဆိုကြပါသည်။ အကြောင်းသော် ဘူးသီး မှာ ဂရိတ်ဗြိတိန် မြေပုံနှင့်တူသည်ဟု ယူဆကြသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ စိတ်ကြိုက် မြန်မာစာယူသောကျောင်းသူများကား ပို၍လှပချောမွတ်သော အသုံးအနှုန်းအခေါ်အဝေါ်များကို ထွင်တတ်ကြသည်။ ဥပမာ နွားနို့”ကို နွားနို့”ဟု မခေါ်၊ “ဖြူဖြူ”ဟု ခေါ်ကြသည်။ သူတောင်းစား” ကိုပင် “သူတောင်းစား” ဟု ခေါ်ရမှာ ရင့်သီးသည်ဟု ယူဆလျက် “ပုဗ္ဗေစ အခြေမလှတဲ့သူ” ဟူ၍ သာယာနာပျော်ဖွယ် ခေါ်ကြသည်။ သို့သော် အဘယ်သို့သော ဘာသာရပ် သင်ကြားလေ့လာနေကြသည် မဆိုနိုင်သော ကျောင်းသူများလည်း ရှိကြချေသေးသည်။ “စောင်မွေးတွေ ကျွတ်ကုန်ပြီ..” ဟု အိပ်ရာထဲမှနေ၍ ကျော်မကောင်း ကြား မကောင်းအောင် အော်တတ်ကြသည်။ ရုတ်တရက်သော် ကြားရချက် မသက်သာလှပါ။ သွားကြည့်မှသာ ရေလည်ပါလိမ့်မည်၊ အဆင်ပြေပါ လိမ့်မည်။ အကြောင်းသော် ချမ်းချမ်းနှင့် ခေါင်းမြီးခြုံအိပ်နေသည်ကို အိပ်ရာမှ ထလေအောင် ခြေရင်းမှနေ၍ စောင်ကို အတင်းဆွဲပြီးနှိုးရာ စောင်ကအမွေးများ ကျွတ်ပါသွားသဖြင့် အော်ခြင်းသာဖြစ်ပေသည်။

စိုက်ပျိုးရေး အတတ်သင်တန်းကျောင်းသူများကတော့ စကား လုံး အလှအပ၊ အဆန်းအပြား မထွင်ကြ။ သို့သော် ကျောင်းသားများ အား အမည်အမျိုးမျိုးဖြင့် သရုပ်ဖော်တတ်ကြသည်။ ဥပမာ ဝိဇ္ဇာသိပ္ပံ တန်းက ဝင်းဖေကို “အာလူး”ဟူ၍လည်းကောင်း၊ ဥပစာ အထက်တန်းက စံဝင်းကို “ဘူးသီး” ဟူ၍လည်းကောင်း၊ ဥပစာ သိပ္ပံအထက်တန်းကကျော်ငြိမ်းကို ခရမ်းသီး” ဟူ၍လည်းကောင်း၊ ဝိဇ္ဇာအောက်တန်းက လှဘော်ကို “မုန်လာဥ” ဟူ၍လည်းကောင်း၊ ဥပစာ အောက်တန်းက သန်းဆွေကို ကျောက်ဖရုံသီး”ဟူ၍လည်းကောင်း အသီးသီး မှည့်ထား ကြသည်။ အကြောင်းသော် ဝင်းဖေ၏မျက်နှာမှာ အာလူးသီးကလေး လို လုံးလုံးကလေးဖြစ်သည်။ စံဝင်းမျက်နှာကား ဘူးသီးနှင့်တူလှသည်။ကျော်ငြိမ်းကား ခရမ်းသီးလို ရှည်မျောမျောကလေးနေသည်။ လှဘော် ကား ဖြူဖြူဝဝဖြစ်၍ မုန်လာဥသဏ္ဌာန်ပင်။ သန်းဆွေကတော့ တုတ် တုတ်ခဲခဲ ဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီးမို့ ကျောက်ဖရုံသီးနှင့်ပင် တူသည်။

ဤသို့လျှင် စကားလုံးအလှအပ၊ အဆန်းအပြားထွင်တတ်ခြင်း၊ အမည်ပေးသရုပ်ဖော်ကောင်းခြင်း၊ ဆူညံအော်ဟစ်သောင်းကျန်းတတ် ခြင်း စသော အတတ်မျိုးကား စုံလင်အောင်တတ်ကြလေသည်။ သို့သော် အရပ်သူတွေ အထင်ကြီးလောက်အောင်ကား သူတို့သိပ် မတတ်ကြ။ မတတ်သမှ “When you are faced with difficults, you must play the man” povus sarcisosce: osôcope: ကို မြန်မာလို သူတို့ပြန်ဆိုသည်မှာ “သင်သည် အခက်အခဲများနှင့် ရင်ဆိုင်ရသော် ယောက်ျားနှင့်ကစားရမည်” ဖြစ်၏။ အဓိပ္ပာယ်ကား ဤသို့ မဟုတ်ချေ။ “သင်သည် အခက်အခဲများနှင့် ရင်ဆိုင်ရသည့် အခါတွင် ရဲဝံ့စွန့်စားစွာ လုပ်ကိုင်ရမည်” သာဖြစ်ချေသည်။ သို့မတတ် ကြသည်ကိုလည်း အပြစ်မဆိုသာချေ။ အံ့ဩစရာလည်း မရှိပါပေ။ အခြေခံပညာ မလုံလောက်ခဲ့မှုကြောင့်ပင် ဖြစ်ရသည်။ ဥပမာ ရှစ်တန်း ခုနစ်တန်းလောက်နှင့် တက္ကသိုလ်ဝင်စာမေးပွဲကို ဝင်ဖြေကြသည်။ ကျက်ထားသမျှကလေးမှာ စာမေးပွဲမေးခွန်းတွင် ပါလာ၍ ဖြေနိုင်သဖြင့် အောင်သွားသည်။ “ကြက်ကန်း ဆန်အိုးတိုး” သွားသည်။ အောင်သွား၍ကောလိပ်သို့ ရောက်ခဲ့ရသည်။ သို့သော် ကောလိပ်တွင် ဆရာ့လက်ချာ ကို မလိုက်နိုင်။ တတ်လည်း မတတ်ကြ။ ဤသို့သော ကောလိပ်ကျောင်းသူ (ဝါ) စစ်ပြီးကောလိပ်ကျောင်းသူ အကြော်စားထဲတွင် စူစူ ဆန်းခင်” လည်း တစ်ယောက်အပါအဝင်ဖြစ်ခဲ့သည်။ အတန်းရောက် သလောက် စာသာ မတတ်ကြသော်လည်း သူတို့ကိုယ်သူတို့ နာမည် ပေးလျှင်ကား တစ်ယောက်တစ်ယောက်လျှင် “မ” မပါဘဲ သုံးလုံးလေးလုံးစသည်ဖြင့် ခဲရာခဲဆစ် ကြံဖန်ပေးတတ်၊ မှည့်တတ်ကြပါပေ သည်။

အထက်တန်းကျောင်းတွင် ခြောက်နှစ်မျှပညာသင်ကြားခဲ့ပြီး နောက် ကောလိပ်သို့ ရောက်လာခဲ့သော စူစူဆန်းခင်” မှာ ငယ်ငယ်က အတန်းထဲတွင် တော်သော၊ ကျော်သော စူစူဆန်းခင် ဖြစ်ခဲ့သလောက်ကောလိပ်တွင်ကား ဖျော်သော၊ ချော်သော စူစူဆန်းခင် ဖြစ်နေရရှာပေပြီ။ ငယ်ငယ်က ပိန်ပိန်ပါးပါးမို့ ချောပြီးယဉ်သည်။ ယခုသော် အဆမတန် ဝနေသည်။ ဇာဘော်လီနံပါတ် ၃၆ ဝယ်ရသည်။ သူများတွေ နိုင်လွန် အချုပ်လျှင် တစ်ကိုက်နှင့်လောက်သည်။ စူစူဆန်းခင်မှာတော့ အနံ ကြီးနိုင်လွန်စ သုံးတောင်ဝယ်၍ချုပ်တောင်မှ ခါးနားကနည်းနည်း ဆက်ရသေးသည်။ အဆက်မပါဘဲ ဝတ်လိုက သုံးတောင့်တစ်မိုက်လောက် ဝယ်ရသည်။ ငယ်ငယ်ကကဲ့သို့ပင် ချောမြဲချောနေလျက် ဝလွန်း ဆူလွန်းခြင်းကြောင့် ကျက်သရေပင် ပိုရှိနေသည်။ သူ့သူငယ်ချင်းကျောင်းသူတွေက လှသော၊ ကျက်သရေရှိသော၊ သဘောကောင်းသော စူစူဆန်းခင်ကို ချစ်ကြသည်။ တစ်ပွေ့တစ်ပိုက် ချစ်ချင်စရာ၊ ညှစ်ချင် စရာကြီးဟု ဩဘာပြုကြသည်ကို ကျောင်းသားတွေကတော့ စူစူ ဆန်းခင်ကို နှစ်ပေါ့ နှစ်ပိုက်ကြီးဟု ကွယ်ရာက ချစ်စနိုးနှင့် ပြောကြ သည်။ အမှန်လည်း ဝိဇ္ဇာတန်းက မြင့်ထွန်းလောက် လက်တံနှင့်သာဆိုလျှင် စူစူဆန်းခင်မှာ တစ်ပွေ့လောက် တစ်ပိုက်လောက်နှင့်မရ၊ နှစ်ပွေ့နှစ်ပိုက်လောက်မှသာ တောင်တင်ပါးစွန်းနှင့် မြောက်တင်ပါး စွန်း ထိမိရုံ ရှိလိမ့်မည်ထင်ရသည်။ သို့ကလောက် ဆူလွန်း၊ ဝလွန်း နေသော စူစူဆန်းခင်မှာ ကျောင်းသူကျောင်းသား အတန်းလိုက် အကုန် တက်ရသော အင်္ဂလိပ်စာပြချိန်ပြီးသည့်နောက် အက်စင် ဘလီဟော ခေါ် စည်းဝေးခန်းမမှ အထွက်တွင် အများနည်းတူ ရောနှော တိုးဝှေ့ထွက်၍မရ။ အခြားသူတွေ နှစ်ယောက်ပြူးထွက်နိုင်သော်လည်း စူစူဆန်းခင်နှင့်သာ ပြူးမိလျှင် အပေါက်တွင် တစ်နေသည်သာဖြစ် သည်။ သို့ဖြစ်ရာ အားလုံးထွက်၍ကုန်မှ သူတစ်ယောက်တည်း ထွက် ရရှာသည်။ ဤသည်ကို နာမည်ပေး သရုပ်ဖော်ကောင်းလှသော စိုက် ပျိုးရေးကျောင်းသူကျောင်းသားများက စူစူဆန်းခင်အား “ဘောလုံး” ဟူ၍လည်းကောင်း၊ အင်္ဂလိပ်လစ်တာရေချာခေါ် အင်္ဂလိပ်ဝေါဟာရနှင့် အနုစာပေယူသောကျောင်းသူများကမူ “အထွက်တစ်” ဟူ၍လည်း ကောင်း မှည့်ထားကြသည်။ သို့သော် စူစူဆန်းခင် စိတ်မဆိုးရလေ အောင် အထွက်တစ်၏ အဓိပ္ပာယ်မှာ အထွက်တွင် တစ်သောကြောင့် မဟုတ်ပါ။ စူစူဆန်းခင်မှာ ဝဝဖြိုးဖြိုးနှင့် တစ်နေ့တခြား အလှတွေ တိုးနေသဖြင့် ကျောင်းသူကျောင်းသားတိုင်းက ခင်မင်စွဲလမ်းနေကြ သောကြောင့် “Attractive စူစူဆန်းခင်” ဟု ခေါ်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ Attractive ကို ဗမာသံဖြင့် အထွက်တစ်” ဟုဆိုရပါသည်” ဟု ဖြေရှင်းပြကြသည်။ သဘောကောင်းသော စူစူဆန်းခင်ကတော့ ဘာ တစ်တစ်ဟု ကျေနပ်ပြီးသား၊ ခံနိုင်ရည်ရှိပြီးသားဖြစ်နေသည်။ အမှန် လည်း အထွက်တစ်၏ အဓိပ္ပာယ်နှစ်ရပ်စလုံးနှင့် ဆီလျော်အောင် ဂုဏ် မြောက်နေသူလည်း ဖြစ်ပေသည်။ ညကျောင်းသူများ၏ အဆောင်တွင် “ပါလာ” ခေါ် ဧည့်ခန်း