မင်းခိုက်စိုးစန် - သေမင်းနိုင်ငံမှာသုံးတဲ့ပိုက်ဆံ

အခန်း (၁)

“ကျွန်တော်တို့အုပ်စု လို့ ဆိုတဲ့အထဲမှာ...

ကျွန်တော်ပါတယ်။

ပန်းချီဆရာပေါက်စတစ်ယောက် ပါတယ်။ (အခုတော့ မဂ္ဂဇင်း တွေမှာ သရုပ်ဖော်ပုံတွေဆွဲနေတဲ့ “ခေတ်ဘုန်းမိုပေါ့)

နောက် ဂစ်တာ တဒေါင်ဒေါင် တဒင်ဒင်တီးပြီး သီချင်းရေးဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့ မြန်မာစာဆရာ အလောင်းအလျာလေးတစ်ယောက်ပါတယ်။ (သူကတော့ ၂၀၀၀ ပြည့်နှစ်ဝန်းကျင်ကာလမှာ အင်မတန် နာမည်ကြီးတဲ့ ကျူရှင်ဆရာ ဦးဆင့်သူ ဖြစ်လာပြီး ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ အောင်မြင်နေစဉ်မှာပဲ ကွယ်လွန်ဆုံးပါးသွားခဲ့တယ်။ သူ့တစ်သက်တာလုံးမှာ ပစ်တိုင်းထောင်လေး ပုတိုတို ́ ဆိုတဲ့ သားချော့သီချင်းလေးတစ်ပုဒ်ကိုပဲ အပြီးသတ် ရေးဖွဲ့ သွားခဲ့ လေရဲ့)

ကျွန်တော်တို့ ဝါသနာပါတဲ့ အနုပညာအလုပ်တွေကို လုပ်ဖို့ ရန်ကုန်မြို့နဲ့ နီးနီးနားနားမှာနေမှ ဖြစ်မယ်လေ။ အဲ...ပြီးတော့ အိမ်လခက လည်း ဈေးသက်သာဦးမှဖြစ်မှာ။

အိမ်တစ်လုံးတည်းကို အခန်းကန့်ထားပြီး ငှားစားတဲ့နေရာမျိုးမှာလည်း နေလို့ဘယ်ဖြစ်မှာလဲ။ ကျွန်တော်တို့က နေ့ရောညပါ အချိန်မရွေး ဒေါင်ဒေါင်ဒင်ဒင် ဝူးဝူးဝါးဝါးနဲ့.....။ ။

နောက်ပြီး ကျွန်တော်တို့အုပ်စုက ဘာမှန်းမသိတဲ့ ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ကိစ္စတွေ၊ မျက်စိနောက်စရာကောင်းတဲ့ ကိစ္စတွေကို တစ်ခုမဟုတ်တစ်ခု ကြံဖန်ပြီး လုပ်နေကြတာကိုး။

ဒါကြောင့် တောမကျ မြို့မကျ ဟောဒီရပ်ကွက်လေးထဲမှာ ပျဉ် ထောင်အိမ်ယိုင်နဲ့နဲ့လေးတစ်လုံးကို ငှားပြီး လာနေကြတာပေါ့။

ကျွန်တော်တို့အုပ်စုထဲမှာ အနုပညာအလုပ်နဲ့လည်း ဘာမှမပတ် သက်၊ အနုပညာကို ဝါသနာလည်းမပါတဲ့ အလုပ်မရှိ အကိုင်မရှိ အူကြောင် ကြောင် ငနဲတစ်ယောက်လည်း ပါသေးတယ်။

သူ့နာမည်က ဖိုးစောတဲ့။

ဖိုးစောရဲ့ ပါရမီဓာတ်ခံကလည်း တစ်မျိုးပဲ။ ဘယ်လူစုလူဝေးထဲ ကိုမဆို ဒီကောင့်ကိုသာ ထည့်ပေးလိုက်...။

ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက်တစ်ခုခုတော့ ဖြစ်ပြီးသားပဲ။

လူစုလူဝေးနဲ့လည်း ဖြစ်တယ်။ နှစ်ယောက်ချင်း သုံးယောက်ချင်း လည်း ဖြစ်တယ်။

သူ့တစ်ယောက်တည်းနေရင်တောင် သူ့အတွေးနဲ့သူ ရှုပ်ရှုပ် ယှက်ယှက် ဖြစ်နေတတ်တဲ့ကောင်။

ဖိုးစောရဲ့ အတွေးအခေါ်တွေကလည်း အံ့မခန်းပဲ။ နက်နဲတဲ့နေရာ မှာ လက်ဖျားခါလောက်တယ်။

တစ်ခါက ကျွန်တော့်ကို လာမေးတာပဲကြည့်...။ ။

ဖိုးစောက.. “ကျော်စိုးရေ” “ဟေ...ဘာဖြစ်ရပြန်ပြီလဲ ဖိုးစော”

“ငါ တစ်ခုစဉ်းစားနေတာကွ၊ မြတ်စွာဘုရားရဲ့ သွေးအမျိုးအစား ဟာ A လား၊ B လား၊ AB လား ဒါမှမဟုတ် O သွေးလားဆိုတာ”

ကဲ...သူ့အတွေးအခေါ်က..

ကျွန်တော်က...

“ဟာ...ဖိုးစောရာ၊ မင်းမို့လို့ ကြံကြီးစည်ရာကွာ။ မြတ်စွာဘုရား ပွင့်တဲ့ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်း နှစ်ထောင့်ငါးရာကျော်တုန်းက သွေးအုပ်စုခွဲတဲ့ ပညာမှ မပေါ်သေးတဲ့ဥစ္စာ”

ဖိုးစောက စိတ်ပျက်သလို “ကျွတ်” ခနဲ စုတ်သပ်လိုက်ပြီး ခေါင်း ကုတ်လိုက် ဖင်ကုတ်လိုက်လုပ်ရင်း...

“မဟုတ်ဘူးလေကွာ၊ ငါ စဉ်းစားနေတာက မြတ်စွာဘုရားဆိုတာ အင်မတန် ထူးခြားမြင့်မြတ်တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီး မဟုတ်လား။ အဲဒီလို ပုဂ္ဂိုလ်ထူး ပုဂ္ဂိုလ်မြတ်ကြီးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာ စီးဆင်းနေတဲ့ သွေးတွေဟာ လူသာမန် တွေရဲ့ ကိုယ်ထဲကသွေးတွေနဲ့ အမျိုးအစားချင်းတူနိုင်သလားဆိုတာကို ငါ စဉ်းစားနေတာကွ။ အေးလေ...ဒါတွေ မင်း ဘယ်နားလည်နိုင်ပါ့မလဲ

ကျော်စိုး ရာ၊ လောကီလောကုတ္တရာ ပြည့်စုံတဲ့ ပညာရှိကြီးတွေကို ရှာပြီးမေးရ ဦးတော့မှာပဲ”

ကျွန်တော်ကတော့ လောကီလောကုတ္တရာ မပြည့်စုံတဲ့ ငတုံးကြီး ဖြစ်သွားတာပေါ့ဗျာ။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် နေရင်းထိုင်ရင်းကြီးကို ငုတ်တုတ် ညံ့သွားတော့တာ။ ကျွန်တော့်ဘဝနှယ် ဆိုးလိုက်ပုံ။

ဖိုးစောကတော့ ကော့လန်ကော့လန်နဲ့ လစ်သွားလေရဲ့။

* * *

တစ်ခါကကျတော့ ကိုဆင့်သူ ကို သွားပြီးမေးတာ။ (အဲဒီတုန်းက ကိုဆင့်သူက မြန်မာစာဌာနမှာ ကျူတာဖြစ်နေပြီလား၊ မဖြစ်သေးဘူးလား တောင် မမှတ်မိတော့ဘူး)

ဖိုးစောက မေးစေ့က မုတ်ဆိတ်မွေး ကျိုးတိုးကျဲတဲကို ပွတ်ရင်း..... “ါ..ကိုဆင့်” ။

အိမ်နံရံကို မှီရင်း ခြေဆင်းပြီး ဂစ်တာလက်ကွက် စမ်းနေတဲ့ ကိုဆင့်သူက မျက်ခုံးတွေပင့်သွားတယ်။

“ဟင်...ဘာလဲဟင်၊ ဖိုးစော...ဘာလဲ”

ကိုဆင့်သူကလည်း ဖိုးစောရဲ့ စူးရှထက်မြက်တဲ့ အတွေးအခေါ် တွေကို ခပ်လန့်လန့်ပဲ။

ဖိုးစောက (သုံးပင်နှစ်ခန်း အိမ်ခန်းကျဉ်းကျဉ်းလေးရဲ့) ခနော်နီ ခနော်နဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ခေါက်တုံ့ခေါက် ပြန်လျှောက်ရင်း...

“ကိုဆင့်တို့ မြန်မာစာမှာ ဝါကျဆုံးတဲ့အခါ “သည်” တို့၊ “၏” တို့ ထည့်ရတယ် မဟုတ်လား။ ဟိုဗျာ...ဥပမာပြောရရင် “သူ ကျောင်းသို့သွား သည်” သူ အိပ်မက်မက်နေ၏ ...စသဖြင့်ပေါ့ ဗျာ”

“အင်း......ဟုတ်...ဟုတ်တယ်လေ ဖိုးစောရဲ့ ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“အဲဒီ 'သည်'နဲ့ ‘၏နဲ့ အဓိပ္ပာယ်ချင်း ဘာကွာသလဲ ကိုဆင့်”

ဒီမေးခွန်းကြောင့် ကိုဆင့်သူ မျက်လုံးတွေ ပြာလတွတ် ပြာလတွတ် ဖြစ်သွားတယ်။ တော်တော်လေးတော့ ခွကျနေပြီ။

ကိုဆင့်သူက အကျပ်အတည်းဖြစ်ရင် သူလုပ်နေကျ အမူအရာ အတိုင်း နှုတ်ခမ်းထူထူလေးတွေကို ဆော်ပြီး စူပြီး မျက်တောင်လေး ပုတ်ခတ် ပုတ်ခတ်၊ အသံလေး အတီးအထစ်နဲ့...။

“ဟဲ...ဟဲ...ဟို...သိပ်...သိပ်မကွာပါဘူး ဖိုးစောရဲ့”

ဖိုးစောက မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်လေရဲ့။ ပြီးတော့

“အဓိပ္ပာယ်ချင်းတူရင် ဘာလို့ အလုပ်ရှုပ်ခံပြီး စကားလုံးနှစ်လုံး တောင် ထားနေရသေးလဲဗျာ၊ တစ်လုံးကို ဖြုတ်ပစ်လိုက်ပါလား၊ ကျက်ရ မှတ်ရတာ သက်သာသွားတာပေါ့”

“ဟေ...”

ကိုဆင့်သူ မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ဖိုးစောကတော့ ခပ်တည်တည်ပဲ ဆက်ပြီး

“ဟုတ်တယ်၊ ကျွန်တော်က နောင်လာမယ့် လူငယ်ကျောင်းသား လေးတွေအတွက် စေတနာနဲ့ အကြံပေးနေတာနော်။ ကိုဆင့် မြန်မာစာ ပါမောက္ခဖြစ်တဲ့အခါ ကျရင် “၏”ကို ဖြုတ်ပစ်လိုက်ဗျာ။ ကောက်ကောက် လိမ်လိမ်နဲ့ အကြည့်ရဆိုးတယ်။ ဖြုတ်ပစ်..သိလား”

“ငါ့...ငါ့မှာ အဲ့လောက် အာဏာမရှိဘူး ထင်ပါတယ်ကွာ”

ကိုဆင့်သူကတော့ သူ့ဘဝကို သူ အားငယ်လို့ပဲလား မသိဘူး။ မဝံ့မရဲ ဖြေရှာတယ်။

ဒါပေမဲ့ ဖိုးစောကတော့ မာရေကျောရေပဲ။

“ဟာဗျာ... ဘာ အာဏာရှိစရာလိုလို့လဲ၊ မြန်မာစာကို တီထွင်ခဲ့တဲ့ လူတွေကလည်း သူ့လိုကိုယ်လို “လူ” တွေပဲဥစ္စာ။ သူတို့လုပ်ပုံကိုင်ပုံ နေရာ မကျရင် ကိုယ်က ပြင်ရဲရမှာပေါ့”

အဲသည်လို “ဟောက်” သေးတာဗျ။

အံမယ်...။ သူ့ခံယူချက်နဲ့သူကတော့ ဟုတ်သလိုလို အရှိသား။ ကိုဆင့်သူကတော့ ဂစ်တာကိုတောင် ဆက်မတီးနိုင်တော့ဘူး။

မျက်လုံးလေး ပေကလတ် ပေကလတ်လုပ်ပြီး ဖိုးစောကိုပဲ ကြည့်နေရတယ်။ ဒါပဲ တတ်နိုင်တော့တယ် မဟုတ်လားဗျာ။

* * *

ပန်းချီဆရာကတော့ ရှင်းတယ်။

ဖိုးစော ပြဿနာသယ်လာပြီဆိုရင် ဆဲလွှတ်တဲ့အခါလွှတ်၊ ပါးစပ်ထဲ တွေ့ကရာပြောရင်ပြော၊ ဒါမှမဟုတ်ရင် သူ့ထက်ဦးအောင် ဦးနှောက်စားစရာ တစ်ခုခုနဲ့ ကျပ်လွှတ်လိုက်တာပဲ။ ။

အိမ်ပေါ်မှာ နေရာက ကျယ်ကျယ်မရှိတော့ ပန်းချီဆွဲမယ်ဆိုရင် ခြံထောင့် သရက်ပင်အောက်က ရေချိုးဖို့ တိုင်ကီပိုင်းတွေချထားတဲ့နေရာမှာ သွားပြီးဆွဲရတယ်။

ဖိုးစောကလည်း တကူးတကန့်ကို အဲဒီနားအထိ သွားပြီးရှုပ်တာ။ “ဒီမှာ ကိုဘုန်းမို၊ ကျွန်တော် စဉ်းစားထားမိတာလေးတစ်ခုရှိလို့ဗျ”

ပန်းချီဆရာက သူ့ဟာနဲ့သူ ဆွဲလက်စဖြစ်နေတော့ ဖိုးစောကို အံကြိတ်ပြီး မျက်စောင်းထိုးကြည့်တယ်။ ဖိုးစောကတော့ စကားစမိပြီဆိုတာနဲ့ အရှိန်ရသွားပြီ။

“ဒီလိုလေဗျာ...ကျွန်တော်က ဗုဒ္ဓဘာသာနဲ့ ရဟန်းဝတ်တယ် ဆိုပါစို့၊ ရဟန်းဝတ်နဲ့ ပါရာဇိကကံကျရင် ငရဲကြီးရောမဟုတ်လား။ အဲဒီလို