ပါရဂူ - ဂျပန်

အမှာစကား

          အိန္ဒိယပြည်မှလွဲလျှင် မိမိ စိတ်အဝင်စားဆုံးတိုင်းပြည် သည် ဂျပန်ပြည်ဖြစ်သည်။ ဂျပန်ပြည်ကို ဘယ်ကြောင့် စိတ်ဝင်စားသနည်း။ ဂျပန်ပြည်သည် ဗုဒ္ဓဘာသာတိုင်းပြည် တစ်ပြည်ဖြစ်သည်။ ဂျပန်ပြည်၌ ပြန့်ပွားထွန်းကားနေသော ဗုဒ္ဓဘာသာမှာ မဟာယာန ဗုဒ္ဓဘာသာ ဖြစ်သည်။ မဟာ ယာန ဗုဒ္ဓဘာသာ၌လည်း စိတ်ပါဝင်စားစရာ မျက်လက် များစွာပါရှိသည်။

          ဂျပန်ပြည်၌ လေးစားအပ်သော ကျင့်ကြံ အားထုတ် မှုများ ပြုလုပ်နေကြသော မဟာယာန ဗုဒ္ဓဘာသာဂိုဏ်း ပေါင်း ၃၀ ကျော်လောက်ရှိသည်။ ယင်းဂိုဏ်းပေါင်း ၃၀ကျော်ထဲက မိမိ၏ အာရုံကို ဆွဲဆောင်နိုင်ဆုံးသောဂိုက် မှာ နီညိုရင်းဝိုဏ်းဖြစ်သည်။

          နီချိရင်းဝိုဏ်းသည် မိမိ၏ အာရုံကို ဘယ်ကြောင့်ဆွဲဆောင်နိုင်ဆုံးဂိုဏ်း ဖြစ်နေသနည်း။ နီချိရင်ဂိုဏ်းသည် "သဒ္ဓမ္မပုဏ္ဍရိက”သုတ်ကို အခြေခံလျက် တည်ထောင်ထား သော ဂိုဏ်းဖြစ်သည်။

          “သဒ္ဓမ္မ ပုဏ္ဍရိကသုတ်သည် လောကဟိတအတွက် ဆောင်ရွက်ရန် အလေးအနက်တိုက်တွန်း နှိုးဆော်ထားသော သုတ်ဖြစ်သည်။

          အများအကျိုး ဆောင်ရွက်ရန်အတွက်၊ လောကဟိတ ဆောင်ရွက်ရန်အတွက် စိတ်ပါဝင်စားမှုရှိသော မိမိအပေါ်တွင်လောကဟိတဆောင်ရွက်ရန် လှုံ့ဆော်အားပေးသော သမှု ပုဏ္ဍရိကသုတ်ကို အခြေခံလျက် တည်ထောင်ထားသော နီချီရင်းဂိုဏ်း ဩဇာစူးရှ သက်ရောက်မှုရှိနေသည်မှာ ဆန်း မဟုတ်ပေ။

          - ဂျပန်ပြည်ကို စိတ်ဝင်စားခြင်း၏ အခြားအကြောင်း ၊ တစ်ရပ်မှာ ဂျပန်စာပေဖြစ်သည်။ အာရှနိုင်ငံများထဲက အိန္ဒိယ ပြည်မှလွဲ၍ စာပေနှင့်ပတ်သက်ပြီး မိမိစိတ်အဝင်စားဆုံး နိုင်ငံမှာလည်း ဂျပန်နိုင်ငံဖြစ်နေသည်။ ဂျပန်နိုင်ငံ၌ ဝတ္ထုစတင် ရေးသားသော ဦးဆုံးကာလမှစ၍ ဆောင်နေသော ကြီးမား သည့် အကြောင်းတစ်ရပ် ဖြစ်နေသည်။ '

          ထို့ကြောင့် ဘာသာရေးအခြေခံအရလည်းကောင်း၊ စာပေ အခြေခံအရလည်းကောင်း မိမိအပေါ်၌ သြဇာစူးရှနေသော ဂျပန်ပြည်နှင့် ပတ်သက်သည့် ဆောင်းပါး စာတမ်းများကိုရံဖန်ရံခါ မြန်မာစာပေလောက၏ တစ်ခန်းကဏ္ဍအဖြစ် မိမိ တင်ပြလာခဲ့သည်။ ယခု “ဂျပန်အမည်ဖြင့် ထုတ်ဝေသော စာအုပ်၌ မိမိ ရေးသားထားသော ဂျပန်ပြည်နှင့် ပတ်သက် သည့် ဆောင်းပါးစာတမ်းများကို မြန်မာစာဖတ် ပရိသတ် ရှေ့မှောက် တင်ပြခွင့်ရသည့်အတွက် အကြီးအကျယ် ပီတိ သောမနဿ ဖြစ်ရသည်။

ပါရဂူ

၁၀.၁၁.၈၈

မိမိနှင့် ဂျပန်စာ

နေ့ရက် ။ ၁၉၄၃ နိုဝင်ဘာ ၂၅၊

အချိန် ။ ။ ည ၃ နာရီ၊

နေရာ ။ ။ သန်လျင်မြို့ မင်းကျောင်း။

           ဥသြသံနှစ်သံရှိသည့်အနက် ဥသြငှက်တွန်ကျူးသံက နားဝင်ချိုပြီး စစ်ကာလ ဗုံးကြဲလေယာဉ်ရောက်လာချိန် သတိ ပေးသော ဥဩသံက နားဝင်ဆိုးပြီး ငှက်ဆိုးထိုးသံနှင့်တူသည်။

          ည ၈ နာရီလောက် ရှိပြီ။ ငှက်ဆိုးထိုးသံ ထွက်ပေါ် လာသည်။ သန်လျင်မြို့သည် ရန်ကုန်မြို့ တစ်ဖက်ကမ်၌ ရှိနေသည်ဖြစ်၍ ရန်ကုန် ကောင်းကင်ပြင် ဗုံးကြဲလေယာဉ်ပျံ - | ရောက်လာတိုင်း ရန်ကုန်၌သာမက သန်လျင်၌လည်း မင်္ဂလာ ဥဩသံ ပေါ်လာတတ်သည်။ ဥဩသံ ကြားရ၍ ထုံးစံအတိုင်း ကျောင်းအောက်ဆင်းပြီး ရန်ကုန်မြို့ ဘက် လှမ်းမျှော် ကြည့်ကြသည်။

          ရန်ကုန်ကောင်းကင်ပြင်၌ ရန်သူလေယာဉ်ပျံ ရောက်နေ ပြီ။ မီးကျည်သုံးဆယ်ကျော်လောက်ချပြီး သဲသဲမဲမဲ ဗုံးကြဲ . တိုက်ခိုက်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ရန်ကုန်ကောင်းကင်ပြင်က အင်္ဂလိပ်လေယာဉ်ပျံများနှင့် ရန်ကုန်မြေပြင်က ဂျပန် စစ်တပ်၏ တိုက်ပွဲကို ရန်ကုန် တစ်ဖက်ကမ်း သန်လျင်မြို့ ဘက်မှ လှမ်းမျှော်ကြည့်ရသည်မှာ စိတ်ပါဝင်စားစရာကောင်း လှသည်။

          ညအချိန် ဥသြဆွဲပြီဆိုလျှင် ကျောင်းအောက်ဆင်းလျက် ကျောင်းအနောက်ထောင့်မှ ရန်ကုန်မြို့ပေါ်က ကောင်းကင်ယံ တိုက်ပွဲကို စိတ်ပါဝင်စားစွာ ကြည့်လေ့ရှိကြသည်။ ယခု လည်း ရန်ကုန်မြို့ပေါ်က ကောင်းကင်ယံတိုက်ပွဲကို ကြည့်ရှု နေကြသည်။ အချိန် သိပ်မကြာလိုက်ပါ။ ရန်သူရှင်းပြီဆို သည့် ဥဩထပ်ဆွဲသောအခါ ကျောင်းပေါ်ပြန်တက်ပြီး အိပ် ကြသည်။

          သို့သော်လည်း ရန်သူလေယာဉ်ပျံသည် ကျေနပ်အားရ သွားပုံ မရသေးပေ။ ည ၃ နာရီထိုးခါနီး၌ ရန်သူလေယာဉ် လာနေသည်ဟူသော သတိပေးဥသြဆွဲသံ ကြားရပြန်သည်။ သီး ၈ နာရီလောက်က တစ်ကြိမ်၊ ကျောင်းအောက်ဆင်းခဲ့ ရပြီဖြစ်၍ ယခုတစ်ကြိမ် ဥသြဆွဲတွင် တော်တော်နှင့်မထကြသေးဘဲ ပေအိပ်နေကြသည်။ နားကွဲမတတ် ကျယ်လောင်သော အမြောက်သံများကို ကြားရမှ မထလျှင် မဖြစ်တော့ဘဲ အိပ်မှုန်စုန်မှာ အိပ်ရာကထပြီး ကျောင်းအောက်ဆင်း၊ ဆီးက ကြည့်သောနေရာ ကျောက်ရောက်တော်ကပင် ကောင်းကင်ယံ တိုက်ပွဲကို ကြည့်ကောင်းကောင်းနှင့် ကြည့်နေကြသည်။ ငရဲပန်းကို ရွှေမန်းထင်နေကြသည်။ ကောင်းကင်ယံတိုက်ပွဲ တွင် အလှရှာနေကြသည်။ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အလဲထိုးသော လက်ဝှေ့ပွဲကို သြဘာပေးနေကြသည်။ ကျွဲခတ် သောပွဲကို လက်ခုပ်တီးနေကြသည်။ မကြာမီအချိန်အတောအတွင်း မိမိတို့ မြေဇာပင်ဖြစ်လာမည့်အရေးကို လုံးဝမထွေးတော မိကြပေ။ .

          ရန်သူလေယာဉ်ပျံသည် အောက်ကထိုးထားသော သံချ လိုက် မီးရောင်ထဲတွင် ဖမ်းမိနေသည်။ မီးရောင်အောက်က "ပိုးဖလံကောင်လေးလို ဖြစ်နေသည်။ လေယာဉ်ပစ်အမြောက် သံများ အဆက်မပြတ် ပြင်းပြင်းထန်ထန် ပေါ်လာသောအခါ ရန်သူလေယာဉ်ပျံသည် အနောက်စူးစူးသို့ ခပ်သုတ်သုတ် ပျံပြေးသည်။ ကျွန်တော်တို့ လူစုသည် “ကျတော့မယ်ကွ”ဟု ဟစ်အော်ဆူညံလျက် ရန်သူလေယာဉ်ပျံအကျကို စောင့်စား ကြည့်ရှုနေကြသည်။

          ထိုအခိုက် အနောက်စူးစူးမှ ဂျပန်တိုက်လေယာဉ်က စက်သေနတ်နှင့် ပစ်ခတ်သောကြောင့် ရန်သူလေယာဉ်သည်သန်လျင်မြို့ ဘက်ကွေ့လာသည် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု လုံးဝမလို့ သောကြောင့် အကြောက်လန့် ကင်းရှင်းစွာဖြင့် ဦးခေါင်း ပေါ်ရောက်နေသော လေယာဉ်ပျံကို မော်ကြည့်နေကြသည်။ ထိုအခိုက် ””ဟူသော ဗုံးကျသံ ကြားလိုက်ရမှ ရုတ်တရက် မြေကြီးပေါ် ဝပ်လိုက်ကြသည်။ တတ်သမျှ မှတ်သမျှ ဂါထာ မန္တန်များကိုရွတ်ဆိုရင်း ဘုရားကိုသာ တနေရသည်။ ဗုံးသံ များကြောင့် နားကွဲမတတ် ဖြစ်သွားသည်။ ဆန်မှန်ပြီး သေခြင်းဆိုးနှင့် သေရတော့မည်မှာ တော်တော်ကလေး ကျိန်းသေသော်လည်း သေမင်း မျက်စိမှောက်သွားဟန်တူ၏။

          ဗုံးကျသံ စဲသွားသည်ဖြစ်၍ ကပျာကယာ လူးလဲထပြီး ကျောင်းဝင်းထဲ ပြေးဝင်လာသောအခါ ကျောင်းအရှေ့ဘက် ' အိမ်မှ 'ကယ်ဝါ ယူပါ”ဟု ဟစ်ကြွေးနေကြသော ဒုက္ခသည် တစ်စု၏ ကြင်နာဖွယ် အော်ဟစ်သံများကို မီးလောင်ဗုံးကျ၍ မီးဟုန်းဟုန်းတောက်နေသော အိမ်များကြားထဲက ထွက်ပေါ် လာသည်ကို ကြားနေရသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ဝိုက်၌ မီးခိုး တွေ တစ်ခဲနက်မှောင်မိုက်နေသည်။ ကမ္ဘာပျက်သည်ဆိုသည် မှာ ထိုပုံစံအတိုင်းပင် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု တွေးနေမိသည်။ ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့ လှသောကြောင့် ရင်တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေ ' သည်။ ထိုအချိန်ထိ ဘုရားကိုသာ တနေရတုန်းပင်ဖြစ်သည်းခင်းကျောင်းဝင်းထဲ ဗုံးသုံးလုံးကျသည်။ ကျွန်ုပ်တို့ ဝပ်လိုက်သောနေရာနှင့် အနီးကပ်ဆုံးမှာ လေး၊ ငါး၊ ခြောက်လံလောက်သာ ခြားလိမ့်မည်။ အနီးအနား ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ဝိုက် ၌ ဗုံး ၇ လုံး၊ ၈ လုံး ကျသည်။

          ဤမျှ သေတွင်းနှင့် နီးကပ်နေသော်လည်း ကျွန်ုပ်တို့ အားလုံး အံ့သြဖွယ် သက်ဘေးက လွတ်သွားကြသည်။ နောက်တစ်လလောက်ကြာမှ ကျောင်းထိုင်ဆရာတော် ဦးခေမိန္ဒ ၊ ၏ အဖျားရောဂါ တော်တော်နှင့် မပျောက်သောကြောင့် ဒေါက်တာသာသင် စမ်းသပ်ကြည့်သောအခါ ကျောထဲ ဗုံးဆန် အစသေးသေးလေး ဝင်ရောက်နေရာယူနေသည်ကို တွေ့ရ၍ ထုတ်ပစ်လိုက်ရသည်။ ၊ ကျောင်းဆောင်တွေ ပျက်စီးသွားသည်။ ကျောင်းအပေါ် ထပ်က မိမိအိပ်သောခုတင် ဗုံးဆန်ထိမှန်သွားသည်။ ကျွန်ုပ် တို့ ကောင်းကင်ယံတိုက်ပွဲကို ကြည့်နေသောနေရာ၌လည်း ဗုံးဆန်များကျနေသည်ကို အထိတ်တလန့် တွေ့မြင်ရသည်။ ရန်သူလေယာဉ်သည် သန်လျင်မြို့ ကို တမင်တကာ ဗုံးချခြင်း ဟုတ်ဟန်မတူပေ။ စက်သေနတ်ဘေး၊ အမြောက်ဘေးကြောင့် ပြေးရလွယ်အောင် ဝိတ်လျှော့သွားခြင်း ဖြစ်ဟန်တူသည်။ .

          ယင်း သေကံမရောက် သက်မပျောက်သော နေ့ရက် - ဝန်းကျင်၌ပင် ဂျပန်စာ စာသင်ကျောင်း ရောက်သွားသည်။

          မိမိတို့ ကျောင်းဝင်းတစ်ဝိုက်၌ ဗုံး ၇ လုံး၊ စ လုံးကျပြီး ခဏမဆိုင်းပင် ဂျပန်စစ်သားများ “ကွိကွကွီကွ”နှင့် ဗုံးကျ သည့်နေရာသို့ ပေါက်ချလာကြသည်။ မကွဲသေးသော ဗုံးများလည်း ရှိသေး၍ ရှင်းလင်းပစ်ဖို့ တာဝန်ရှိသောကြောင့် ဗုံးကျ သည့်နေရာသို့ ဂျပန်စစ်သားများ လာကြည့်ကြခြင်းဖြစ်သည်။

          ကောင်းကင်ယံတိုက်ပွဲကို ကြည့်နေကြသော မိမိတို့ အဖွဲ့တွင် ဒုတရဟန်းဝတ်သော လူငယ်တစ်ယောက်လည်းပါသည်။ ဒုလ္လဘရဟန်းသည် ဂျပန်ကျောင်းတက်နေသူဖြစ်၍ ဂျပန် စကားပြောတတ်သည်။ ဗုံးကျသည့်နေရာသို့ ရောက်လာသော ဂျပန်စစ်သားများထဲတွင် ဂျပန်စကားသင်ပေးသော စစ်သား လည်း ပါလာသည်။ ဒုလ္လဘရဟန်းက သူ၏ ဂျပန်ဆရာ စစ်သားကို တွေ့ရသောအခါ “ဆင်းဆ ဆင်းဆဲ”ဟု ခေါ်လိုက်ပြီး ရဟန်းနှင့် သာမဏေများ ဂျပန်စာသင်ချင်နေ ကြသည်ဟု ပြောပြလိုက်သည်။ သေတွင်းနှုတ်ခမ်း ရောက်နေ ချိန်၌ပင် ဒုကာရဟန်းက ကြုံတောင့်ကြုံခဲဆိုပြီး ဂျပန်စကား သင်လိုသော မိမိတို့၏ဆန္ဒကို ထုတ်ဖော်ပြောပြလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဂျပန်စစ်သားက ဒုလ္လဘရဟန်းပြောသော စကား ကို မှတ်သားသွားသည်။ .

          နောက်တစ်ပတ်လောက် ကြာသောအခါ သန်လျင်မြို့ စိန့်ဂျက်ကျောင်းတွင် ဖွင့်ထားသော ဂျပန်စာသင်ကျောင်း၌ ရဟန်းနှင့် ကိုရင်လေး ငါးပါးလောက် ရောက်နေကြသည်။ ကိုရင်နှင့် ရဟန်းများထဲတွင် မိမိလည်း တစ်ဦးအပါအဝင် ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်က ဂျပန်ပြည်က ဂျပန်စာသင်မည့် ဂျပန်ဆရာများ ရောက်မလာမီစပ်ကြား ဂျပန် စစ်သားကယာယီဂျပန်စာပြဆရာ တာဝန်ယူနေခြင်းဖြစ်သည်။ အစ ပထမ၌ ဂျပန်ကျောင်းတွင် ဆင်မပြေမှုကလေးများ တွေ့ကြုံ ရသည်။ စာသင်ချိန် ရောက်ရှိလာသောအခါ ကျောင်းသားအားလုံး မတ်တတ်ရပ်ပြီး အရိုအသေပြုကြရသည်။ ဤတွင် ရဟန်းနှင့် ကိုရင်များအတွက် ပြဿနာဖြစ်လာသည်။ ပထမ အများနည်းတူ မတ်တတ်ရပ်ပြရသေးသည်။ ဂျပန်စာသင်ပေး သူမှာ ဂျပန်စစ်သားဖြစ်သောကြောင့် ယာယီမျှလောက်သာ ဖြစ်ပြီး မကြာမီအတောအတွင်း ဂျပန်နိုင်ငံမှ ဂျပန်ကျောင်း ဆရာနှစ်ဦး ရောက်လာသည်။ ဆရာကြီး၏ အမည်က “ ခါတော့”ဖြစ်ပြီး လက်ထောက်ဆရာ၏အမည်က “ခါနာ့မိ နေ့က ”ဟု ခေါ်သည်။ ခါနာ့မိနေ့က လူရွှင် အင်္ဂလိပ်စကား လည်း အနည်းအကျဉ်း ပြောတတ်သည်။ ဂျပန်စာသင်ချိန်၌ အင်္ဂလိပ်စကား ညှပ်ညှပ်ပြောသည်။ ဂျပန်ကျောင်းသားများ မတ်တတ်ရပ်ပြီး အရိုအသေပြုသည်ကို ကြည့်လျက် ခါနာ့မိ နေ့က "တခြားကျောင်းသားများကတော့ ဦးခေါင်းငုံ့ပြီး အရို အသေပြုကြတယ်၊ ကိုရင်တွေ ဦးပဉ္စင်းကတော့ ဦးခေါင်း မငဲ့ဘဲ ရင်ကော့ပြီး အရိုအသေပြုကြတယ်”ဟု ခပ်ရွတ်ရွတ် ခပ်နောက်နောက် ပြောသည်။ ဆရာခါတော့သည် အလွန် သဘောထားပြည့်သွားသော ဂျပန်ကျောင်းဆရာကြီး ဖြစ်သည်။သင်တန်းစချိန် မတ်တတ်ရပ်ပြီး အရိုအသေပြုခြင်းသည် ` ဘုန်းကြီးရဟန်းများနှင့် အပ်စပ်သည့် အလုပ်မဟုတ် ဟူ၍တင်ပြသောအခါ ဂျပန်ကျောင်းဆရာကြီး ခါတော့က နားလည်မှုရှိသွားပြီး ဘုန်းကြီးရဟန်းများ နေချင်သလိုနေနိုင် သည်ဟု ခွင့်ပြုလိုက်သည်။ . . .

          သုံးလလောက် သင်ရုံနှင့် ဂျပန်စကား ပြောတတ်လာ သည်။ တချို့ လူငယ်ကျောင်းသားများ သုံးလလောက် ဂျပန်ကျောင်းတက်ပြီး ဂျပန်စကား ပြောတတ်လာသောအခါ ဂျပန်စကားပြန် ထွက်လုပ်ကြသည်။ မိမိတို့ကမူ ဂျပန်စာ တတ်လိုသောကြောင့် မပျက်မကွက် ကျောင်းတက်ပြီး ဂျပန် စာသယ်ကြသည်။ ကျောင်းတော် သောက်များ ၊ မိန်းကလေး များနှင့်ရောပြီး ဂျပန်စာသင်ရသည်။ တစ်နှစ်လောက်ကြာ သောအခါ ဂျပန်စာ အတော်အတန် ဖတ်တတ်လာသည်။ ဂျပန်လို ခပ်လွယ်လွယ်ထုတ်သော စာစောင်များကိုပင် ဖတ်၍ ရသည်အထိ ဖြစ်လာသည်။ ဂျပန်စာစောင်များတွင်ပါသော “ဦးဥတ္တမ”နှင့် “ခင်မျိုးချစ်အကြောင်း ဖတ်ရသည်မှာ ထို အချိန်က ဖြစ်သည်။ စာစောင်များတွင် “ခန်ဂျီ”ခေါ် ခက်ခဲသော စာလုံးများ ပါရှိသော်လည်း ယင်းစာလုံးများ၏ ဘေး၌ က ဖတ်၍လွယ်ကူသော “ကတန” “ဟိရန'စာလုံးများဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖော်ထားသောကြောင့် “န်ဂျီစာလုံးများကိုလည်း ဖတ်၍ရသည်။

          ရန်ကုန်မြို့၌လည်း ဂျပန်စာသင်ကျောင်းရှိသည့် ရန်ကုန် | ဂျပန် စာသင်ကျောင်းသည် မြန်မာတစ်ပြည်လုံး မြို့ကြီးများ၌ရှိသော ဂျပန်စာသင်ကျောင်းများ၏ ဗဟိုဌာနသဖွယ် ဖြစ်နေ သည်။ ဗဟိုဌာနဖြစ်သော ရန်ကုန် ဂျပန်စာသင်ကျောင်းမှ မြန်မာတစ်ပြည်လုံးရှိ ဂျပန်စာသင်ကျောင်းများအတွက် သတင်းစာ ထုတ်ဝေသည်။ ယင်းသတင်းစာ၌ “ရှင်ပါရဂူ” အမည်ဖြင့် ဆောင်းပါးတစ်ပုဒ် ရေးသားဖူးသည်။ ဆောင်းပါး ၏ခေါင်းစဉ်မှာ “မြန်မာသစ်နှင့် သာသနာသစ်”ဖြစ်သည်။ တစ်နှစ်သင်တန်းပြီးသောအခါ၌လည်း ကျောင်းထွက်မသွား ဘဲ “ကင်ခယျက'ခေါ် ထူးတန်းကို ဆက်လက်တက်ကြ ‘သည်။ အထူးတန်းတွင် ခက်ခဲသော စာလုံးများဖြစ်သည့်

          ခန်ဂျီများကို အတော်များများ သင်ပေးသည်။ ။ - ၁၉၃ ခု၊ နိုဝင်ဘာ ၂၅ ရက်နေ့မှစ၍ ဂျပန်စာသင်လာ ခဲ့သည် မှာ ၁၉၄၄ ခု၊ မေလ ၅ ရက် ဂျပန်စစ်တပ်နှင့်အတူ ဂျန်ဆရာနှစ်ယောက် သန်လျင်မြို့မှ ဆုတ်ခွာသွားကြသည့် အချိန်အထိ တစ်နှစ်နှင့် ခုနစ်လတိတိ ဂျပန်စာ သင်ခဲ့သည်။ ဂျပန်စကားကိုလည်း ကောင်းကောင်းပြောတတ်သည်။ ဂျပန် စာကို ဖတ်တတ် ရေးတတ်သည်အထိ ဖြစ်လာသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ မိမိပြောသော ဂျပန်စကားကို ကြားရသည့် အတွက် ဂျပန်တချို့ ပင် အံ့အားသင့်သွားကြသည်။ တစ်ခါ “ဆာကေ'ခေါ် အရက်နှင့် ပတ်သက်ပြီး ဂျပန်တစ်ယောက် နှစ်ယောက်နှင့် စကားစပ်ကြသောအခါ ကျွန်တော်က “ကိုယ် က အရက်ကို သောက်တာကောင်းပေမယ့် အရက်က ပြန်သောက်တာ ကိုယ်ခံရရင်တော့ မကောင်းဘူး”ဟူ၍ ဂျပန် စကားပုံတစ်ခုအတိုင်း ဂျပန်လို ပြောလိုက်သောအခါ ဂျပန် နှစ်ယောက် အံ့အားသင့်သွားကြသည်။

          သို့သော်လည်း ဂျပန်ခေတ် နိဂုံးချုပ်သွားသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် မိမိ၏ ဂျပန်စာလေ့လာမှုလည်း မရှိတော့ပြီ ဖြစ်သောကြောင့် မိမိတတ်ထားသော ဂျပန်စကားနှင့် ဂျပန်စာ သည် မိမိ၏ အမှတ်သညာထဲတွင် တစ်စတစ်စ မှေးမှိန် ကွယ်ပျောက်သွားသည်။ အကယ်၍ ဂျပန်စာအုပ်များကို စဉ်ဆက်မပြတ် လေ့လာဖတ်ရှုနေခဲ့ပါမူကား မိမိတတ်မြောက် ထားသော ဂျပန်စကားနှင့် ဂျပန်သည် ယခုအချိန်အထိ ဆက်လက်ရှင်သန်နေပေလိမ့်မည်။

          ၁၉၄၇ ခုနှစ်တွင် အိန္ဒိယနိုင်ငံ ဗရာဏသီမြို့သို့သွားပြီး ပညာသင်ကြားသည်။ ဂျပန်စာ သင်သောနှစ်နှင့် ၃ နှစ်လောက်သာ ခြားသောကြောင့် ထိုအချိန်အထိ ဂျပန်စကား မေ့မသွားသေးပေ။ မိဂဒဝုန်၌ နေစဉ်အတွင်း ဂျပန်လူမျိုး ဘုရားဖူးများ လာကြသည်။ ဘုရားဖူးလာသော ဂျပန်ဧည့်သည် များနှင့် ဂျပန်လိုစကား ပြောကြည့်၍ရသေးသည်။ ဂျပန် ဧည့်သည်များနှင့် မိမိ ဂျပန်လိုပြောသည်ကို တွေ့မြင်ကြသော အခါ မိဂဒဂုန် မဟာဗောဓိသင်းတိုက်ရှိ သီဟိုဠ်ရဟန်းတော် များက ချီးမွမ်းစကား ပြောကြသည်။ အင်္ဂလိပ်စကား၊ ဟိန္ဒီ စကားကိုသာ တတ်မြောက်ထားကြသော သူတို့သည် ဂျပန်