နေ၀င်းမြင့် - ဆယ့်နှစ်ကြိုး၀ထ္ထုတိုများ

မြစ်ဆိပ်ရဲ့ သီချင်း

(၁)

မျက်နှာကိုတိုးဝှေ့နေသော လေတွေထဲမှာ ဆားတွေ ပါသည်။ ပြီးတော့ ရွံ့နှစ်နံ့လိုလို ညီစို့စို့အနံ့တွေ ပါသည်။

မြစ်ရေသည် အကျဖြစ်၍ ဗောတံတားသည် ဦးစောက်ဖင်ထောင် ဖြစ်နေသည်။ ရေကျ ဖြစ်သဖြင့် ရွံ့နစ်နိမ့်လျှာသည် ညစ်ပတ်နေလေသည်။ ဗောတံတားပေါ်မှာတော့ လူက သစ်လွင်တောက်ပ နေပြန်သည်။

သင်္ဘောထွက်တော့မည်။ ကျွန်တော်က ဗောတံတားအစပ်မှာ ထိုင်ရင်း ရောင်စုံခရီးသည်များ၊ ငါးများသူများ၊ ကုန်ထမ်းဝန်ထမ်းများ အားလုံးကို ငေးကြည့်နေမိလေသည်။

ဗောတံတားအောက်က ဘော်ယာပေါ်မှာတော့ လူတွေ သိပ်များများစားစား မရှိလှ။ လှေသမားတချို့ ရှိသည်။ လှေတွေ ရှိသည်။ ရေခဲလှေတွေ ရှိသည်။

“အမေတို့ကတော့ ခက်တာပဲအမေရာ... သုံးရာဆိုတဲ့ ပိုက်ဆံက နည်းတာမှတ်လို့။ ဒီတစ်ခါလာမေးရင် သမီးကတော့ ရောင်းမှာပဲ”

“တော်စမ်းပါအေ... ဒီတစ်ခါထပ်ပြောရင် ညည်းပါးထပ်ကျိုးမယ် မှတ်ထား။ မိန်းမယုတ်မ.. အလေနတောမ...

“ဘာဖြစ်လို့မပြောရမှာလဲ။ အမေတို့က ကျွန်မရှာတာစားနေရတော့ ထမင်းဘယ်လိုရှာရသလဲ အမေမှ မသိတာ"

“ဘာအေ... ညည်း ဘာစကားပြောတာလဲ။ ငါက ထမင်းဘယ်လိုရှာရတာ မသိဘူး ဟုတ်လား... ကန်းမ... ဒါ ကျေးဇူးဆပ်တာပေါ့လေ”

အသံတွေက အားလုံးကိုထွင်းဖောက် ပေါ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်က ဗောတံတားအောက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ မြင်နိုင်သလောက်က မိန်းမရွယ်တစ်ယောက်၊ အသက်ကြီးကြီး မိန်းမတစ်ယောက်။ နောက် စောင်ပုခက်တစ်လုံး။ ဘော်ယာအလယ်မှာ ဒန်အိုးပိန်လေး နှစ်လုံး ရှိသည်။ မှောက်ထားသော ချိုင့်အဟောင်းကလေး တစ်လုံးရှိသည်။

“ကိုင်း...ထွက်ဦးတဲ့... ထမင်းမစားရသေးဘူး” “အမေ ဆာပြီလား” “သင်္ဘောကြီးတောင် ထွက်တော့မယ်အေ... လေးနာရီ ထိုးတော့မယ်။ အချိန်မနည်းတော့ဘူး”

“မနက်က ဆီ နှစ်ပုလင်းကို မအေးတို့ကိုပဲ ပေးလိုက်မယ်။ ဈေးတော့နှိမ်တယ် အမေရဲ့၊ ဒါပေမဲ့ မတင်းရဲပါဘူး။ ရသလောက်ပေါ့။

“ပေးလိုက်ပါအေ... ညည်း ပိုက်ဆံတက်ယူလိုက်။ နည်းနည်းလိုတဲ့ ဆီ တက်စုကြည့်ပါဦးလား”

“အင်းပါ။

“ဒီမယ်... နောက် ထမင်းဝယ်ရင် ငါးဖယ်ငါးဆုပ်ဟင်းပဲ ဝယ်ပါဟယ်။ ဟင်းရည်များများ ဆမ်းခိုင်း ကြားလား... မနေ့က ညည်းဝယ်တာ ခြောက်ခြောက်ကြီး”

“အင်းပါ”

မိန်းမရွယ်က တံတားအောက်က အပြင်ကိုထွက်လာသည်။ ဖိနပ်မပါသော သူမ၏ခြေထောက်တွေက ရွံ့နှစ်တွေကို တစွက်စွက် နင်းဖြတ်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ လက်ထဲမှာ နို့မှုန့်ဘူးခွံတလုံး ပါလာသည်။ ရေမြှုပ်တစ်ဆပါသည်။

သူတို့သားအမိကို ငေးကြည့်နေသော ကျွန်တော့်ကို သူမ သတိပြုမိသွားသည်။ ပြုံးပြသည်။ ထိုအပြုံးတွေကို ကျွန်တော် နားလည်သည်။ သူမက ခပ်လှမ်းလှမ်းက ဆီတိုင်ကီတွေဆီကို သွားနေသည်။ မြစ်ဝကျွန်းပေါ် မြို့တစ်မြို့၏ အမည်တွေ ရေးထိုးထားသည့် ဆီတိုင်ကီတွေ ဖြစ်သည်။

ဆီပုံးတွေကို စောင့်သောလူတစ်ယောက်နှင့် သူမ ကားပြောသည်။ ထောင်တချို့ လဲတချို့ ဒီဇယ်ပုံးတွေက ဒီဇယ်ဆီတွေ ဖိတ်အန်ကျနေတာ ရှိသည်။ သူမက ရေမြုပ်နှင့် စုပ်သည်။ နို့မှုန့်ဘူးခွံထဲ ညှစ်ထည့်သည်။

သင်္ဘောကြီး ထွက်တော့မည်။ အချက်ပေး ခေါင်းလောင်းသံကြောင့် လူတွေ ပိုမိုလှုပ်ရှား

ရေပြင်ညီနေလုံးသည် မြစ်ကွေ့နှင့်တည့်သည့် အနားစွန်းမျဉ်းကြောင်းထဲမှာ နစ်၀င်တော့မည်။ လေတွေ ပိုတိုက်လာသည်။ မည်းမှောင်ကာ ပိုမို လှုပ်ခါ ပွက်ထနေသည်။

ဆိပ်ကမ်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွေ၊ ထမင်းဆိုင်တွေဆီက ကက်ဆက် သီချင်းသံသည်သင် တိတ်ဆိတ်သွားပြန်ပေါ့။ သည်နေရာလေးမှာ လူရှင်းသွားပြီး။ ပိုက်သိမ်းအလုပ်သမားတချို့ ရှိနေသည်။ တချို့က ပိုက်ဆံခွဲနေသည်။

လက်တွန်းဈေးသည်တွေလည်း သိမ်းစပြုပြီ၊ ကျွန်တော် မပြန်ဖြစ်သေး။ သည်နေရာကလေးမှာ နေလို့ရသလောက် (ထိုင်လို့ရသလောက်) ထိုင်နေဦးမည်ဟု စိတ်ပိုင်းဖြတ်လိုက်သည်။ မိမိသည်ပင် လာတုန်းက ငါးများဖို့သက်သက်သာ ဖြစ်သည်။ သို့သော် ငါးမမျှားဖြစ်၊ လူတွေကိုပဲ ထိုင်ကြည့်နေမိသည်။

သူမ ပြန်ရောက်လာသည်။ ကျွန်တော့်ဘေးနားက တမင်ကပ်ကာ သီချင်းညည်းရင်း တံတားအောက်ကို ဝင်သွားသည်။ ပြီးတော့ လှည့်ကြည့်ကာ ပြုံးပြပြန်သည်။ လက်ထဲကနို့မှုန့်ဘူးခွံထဲမှာ ဒီဇယ်တစ်ဝက်လောက် ပါလာဟန်တူသည်။ တံတားအောက်ကို လှမ်းကြည့်တော့ မှောင်နေလေသည်။

ကလေးငိုသံနှင့် ကလေးချော့သံတွေ မှောင်ထဲက လွင့်ပျံလာပြန်သည်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွေမှာ ခဏထောကြားရသော စတီရီယိုသီချင်းတစ်ပုဒ် ဖြစ်နေသည်။

သီချင်းကခဏကြာတော့ သူမ ပြန်ထွက်လာပြန်သည်။ သည်တစ်ခါတော့ နှုတ်ခမ်းနီတွေ ညိုရင့်နေအောင် ဆိုးထားသည်။ အဆီတွေပြန်နေသော မျက်နှာပေါ်က နှုတ်ခမ်းနီသည် အဆက်အစပ်မဲ့ လှပနေသည်။ သည်တစ်ခါတော့ ကျွန်တော့်ဆီ တည့်တည့်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ လက်ထဲမှာ ကျွတ်ကျွတ်အိတ်တစ်လုံး။

“လာလည်မလို့လား”

“ဗျာ”

ကျွန်တော့်ကို စကားပြောလိမ့်မည်မထင်သဖြင့် ဘာြပန်‌ပြောရမှန်း မသိ။

“ဪ... လာလည်မလို့လား လို့ပါ” 

“ဘယ်ကိုလဲ”

 “ဟောတော့”

သူမက ရုပ်ရှင်ထဲက မိန်းမပျက်သရုပ်ဆောင်တစ်ယောက်နှင့် ပိုတူနေလေသည်။

ညို့ရီသော မျက်ဝန်းတွေနှင့်အတူ အတန်ငယ် ဖွံ့ထွားသော ကိုယ်ခန္ဓာတစ်ခုလုံး လှုပ်နေအောင်တမင် ရယ်မောနေသည်ကလည်း ကြည့်မကောင်းလှချေ။

“လာလည်မလား ဆိုတာ ရှင်မသိဘူးလား။

 ဒါဖြင့် လှေစီးမလား ဆိုတာကော သိရဲ့လား။

ဟင်း ဒီတံတားအောက်ကို လာလည်မလား လို့ မေးတာပါ”

 “ ဪ... အင်း..... ။

 “နေဦး.. ကျွန်မ ထမင်းသွားဝယ်ဦးမယ်၊ ခဏစောင့်နော်”

ကျွန်တော် ဘာမှပြန်မပြောနိုင်မီမှာပင် သူမသည် သစ်ရွက်တစ်ရွက်လို ပြေးထွက်သွားသည်။ သိပ်မကြာလှ၊ ခဏလေးအတွင်းမှာပဲ ပြန်ရောက်လာသည်။ ကျွတ်ကျွတ်အိတ်ထဲမှာ ထမင်းတွေဟင်းတွေ ရောထွေးထည့်လာသည်။

“လာလေ... လိုက်ခဲ့

ကျွန်တော်က တံတားအောက်ကို လိုက်ဖို့မလိုက်ဖို့ စဉ်းစားနေမိသေးသည်။ နောက်တော့ တံတားအောက်ကို လိုက်ဖြစ်သွားသည်။ တံတားအောက်က အတန်အသင့်ကျယ်သော ဘောယာပေါ်မှာ သူတို့ နေခြင်းဖြစ်သည်။

တံတားအောက်မှာ အတော်မှောင်မည်းနေလေသည်။ မျက်နှာကို ပထမဦးဆုံး လာရောက်တိုးထိ နှုတ်ဆက်သူတွေမှာ ခြင်တွေဖြစ်သည်။ ကုန်းပေါ်က လှမ်းမမြင်ရသော ပစ္စည်းအချို့ တံတားအောက်မှာ တွေ့သည်။ သံသေတ္တာဟောင်း တစ်လုံး၊ ထဘီဟောင်းတွေက ပြန့်ကျဲနေသည်။

အသက်ကြီးကြီးအဘွားအိုက ကလေးငယ်ဘစ်ယောက်ကို ပွေ့ချီထားသည်။ တံတားသံပေါင်မှာ သံကြိုးတစ်ဖက်၊ အဝတ်တစ်ဖက် ချည်ထားသော အဝတ်ပုခက်၊ နောက် သံပန်းကန်ပြား နှစ်ချပ် သုံးချပ်၊ ပလတ်စတစ်ခွက်ကလေး တစ်လုံး။ သူမက ထမင်းအိတ်ကို အဘွားအိုလက်ထဲ ပေးလိုက်သည်။

“အမေ.. ဒီအစ်ကိုက သမီးတို့ဆီ လာလည်မလို့ တဲ့”

သူ့အမေက သူမကိုတစ်လှည့် ကျွန်တော့်ကိုတလှည့် ကြည့်သည်။ ကလေးကို ပုခက်ထဲပြန်ထည့်သည်။ ပြီးတော့ အသာအယာ လွှဲပေးနေပြန်သည်။

“အစ်ကို... အချိန်ရတယ်မဟုတ်လား” “ဪ... အင်း... ရပါတယ်" “မဟုတ်ဘူး... မြန်မြန်ပြန်ချင်တာလား၊ အေးအေးဆေးဆေးလား မေးတာ"

ကျွန်တော့်ကို ကြည့်နေကြသည်။

သားအမိနှစ်ယောက်စလုံးက

ရေခြားမြေခြား

သတ္တဝါတစ်ကောင်လို

သူမက သူ့အမေကိုကြည့်တော့ အဘွားအိုက တံတားအောက်က ထွက်သွားသည်။ အပြင်မှာ လုံးဝမှောင်သွားပြီ။ အတွင်းမှာ ပိုမို မှောင်မည်းလာသည်။

 

မြစ်ရေသည် လက်တစ်ကမ်းမှာ ရှိနေသည်။ လူမဲ့တွေက ဆက်ကာဆက်ကာ တပ်ရင်း ရှည်မျောနေသည်။ လှေတွေကိုကျော်၍ မြင်ရသော မြစ်ရေပြင်သည် ကြောက်မက်ဖွယ်

ကောင်းနေသော်လည်း ရေပြင်ပေါ်ကို ဖိတ်အန်ကျနေသော အလင်းရောင်တွေက ရေပြင်ကို တလက်လက် အရောင်ထွက်နေစေသည်။

“အစ်ကို..လာလေ...”

ကျွန်တော်က နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ကြီး ပြုံးဖြစ်သွားသည်။ နှုတ်ခမ်းနီဆိုး နှုတ်ခမ်းတွေကို သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရသော်လည်း တံတားမှောင်ရိပ်ထဲမှာ နှုတ်ခမ်းနီရနံ့သည် မွန်စူးနေသည်။

“မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော် ရိုးရိုးလာလည်တာပါ”

“ရှင်...။

“ဪ...ကျွန်တော် ရိုးရိုးလာလည်တာပါ လို့.."

 “ဒီတံတားအောက်ကို ရိုးရိုးလာလည်တယ် ဟုတ်လား...”