နီကိုရဲ - နတ်ဆိုးတစ်ကောင်နဲ့ရင်လွဲသူ

 

(တစ်)

          တကယ်တော့ ကျွန်တော်ဟာ တကယ်ကို မရိုးသားတဲ့ကောင် ပါ။ ဒါပေမယ့် ခက်တာက အဲဒီစကားက ကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော် တကယ်ဆင်ခြင်ပြီး ပြောတဲ့စကား မဟုတ်ဘူး ပတ်ဝန်းကျင်က ဆင်မယ့် စကားကို သိနေလို့ ကြိုပြောတဲ့ စကားပါ။

          တစ်ခါတစ်လေ ပတ်ဝန်းကျင်ဆိုတာ တော်တော်ကိုခက်တယ်ဗျာ။

          ခက်တယ်ဆိုတာက သူတို့ကို ရင်ဆိုင်ရတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဓလေ့ထုံးတမ်းအစဉ်အလာ အခြေအနေတွေက နေခွင့်ပြုတဲ့အတိုင်း ပတ်ဝန်းကျင်ကို ရင်ဆိုင်ရတာက ခက်တာ။ ဥပမာတစ်ခု ပေးမယ် ဗျာ •••

          ကိုယ်က Company တစ်ခုက သူဌေး၊ အကြီးအကဲ၊ ဆရာသမာ။ ကိုယ့်အောက်က စာရေးမလေးကို ချစ်မိပြီ ဆိုပါစို့ • • •

          ကိုယ်လည်း လူပျို၊ သူလည်း အပျိုးဗျာ • • •။

          ဒါပေမယ့် အဲဒီ ခင်ဗျားရဲ့ အချစ်က ငွေဂုဏ်ဓနနဲ့ နိုင့်ထက်စီးနင်းလုပ်တယ်။ ဒီလိုလူမျိုးက ဒီလို စာရေးမလေးကို အပျော်ကြတာပါလို့ ပတ်ဝန်းကျင်က ထင်ကြလိမ့်မယ်။ ခင်ဗျားဟာ အချစ်ဆိုတာထက် ပန်ဝန်းကျင်ရဲ့ သတ်မှတ်ချက်တွေကိုအရင်ဖြေရှင်းရလိမ့်မယ်။

          အဲဒီပြဿနာမှာ ... ခင်ဗျားအချစ်ထက် ခင်ဗျားအခြေအနေ ပတ်ဝန်းကျင်ရပ်တည်မှုနဲ့ လူတွေရဲ့ သဘောထားက ပိုအရေးကြီးနေမှာ အမှန်ပဲ။ စောင်းအိုလုလင်က ဘုရင့်သမီးကို ကြိုက်တာမျိုးကျတော့ လူတွေက စောင်းအိုလုလင်ဘက်က ရှိတယ်။ Company သူဌေးနဲ့ စာရေးမလေးကျတော့ စာရေးမလေးဘက်က ရှိပြန်ရာ • • •

          အားနည်းတဲ့ဘက်က အမှန်လို့ ဖြည့်တွေးတတ်တာ ကျွန်တော် တို့ လူမျိုးရဲ့ ဓလေ့စရိုက်ပါ။ ဒါကို မှားတယ်လို့ ကျွန်တော်ပြောတာ မဟုတ်ဘူး။ အချစ်ကို အချစ်လို့ မတွေးတာကို ပြောတာပါ။ အမှန်တော့ သူဌေးပဲဖြစ်ဖြစ် ဆင်းရဲသားပဲဖြစ်ဖြစ် အချစ်ဆိုတာ ရှိတာပဲ။

          မျိုးရိုးစဉ်ဆက် ဆင်းရဲတဲ့ လူတစ်ယောက်မှာ စစ်မှန်တဲ့အချစ် ရှိသလို မျိုးရိုးစဉ်ဆက်ချမ်းသာတဲ့ လူတစ်ယောက်မှာလည်း စစ်မှန်တဲ့ အချစ်ဆိုတာ ရှိတာပဲ။ အချစ်ကို အချစ်လို့သာ တွေးရင် အဲဒီနှစ်ခုစလုံး ဟာ ပြဿနာမဟုတ်ဘူး။

          “ရင်ခုန်ရင် အချစ်ပဲကွယ်” လို့ အဆိုတော် ထူးအိမ်သင်ကတောင် ဆိုဖူးသေးတာပဲ။ ဟုတ်တယ်လေ • • •

          ရင်ခုန်နေတဲ့ အချိန်မှာ ဆင်းရဲတာ ချမ်းသာတာဟာ ဘာများသိတော့လို့လဲ...။

          ကိုယ့်ဆရာလည်း ကြုံဖူးမှာပေါ့ . . . ရင်ခုန်တာ။ ဘဝမှာ အပြင်းပြ ဆုံး ရင်ခုန်တာလေ • • •၊ အဲဒီအချိန်မှာ အရာအားလုံးကို မေးတော့တာပဲ။ ကိုယ်က ဘာပဲ ဖြစ်နေနေပေါ့။

          နောက်ထပ် • • • ဥပမာတစ်ခု ပေးရအုံးမယ်ဗျာ။

          ကိုယ့်လူမှုရေးအတွက် စည်းကမ်းထားရမယ့် လူတွေကို ရင်မခုန် ရဘူး။ အဲဒါ ရင်ခုန်ရင် အပြစ်ဆိုတာပါပဲ။ ဥပမာရဲ့ ••• ဥပမာဗျာ။ ထားပါတော့ . . . ကိုယ် အရမ်းခင်တဲ့ ကိုယ့်သူငယ်ချင်းရဲ့  နှမဆိုပါတော့။ ထုံးတမ်း စဉ်လာနဲ့ ဓလေ့မှာ သူ့ကို ရင်မခုန်ရဘူးတဲ့ဗျ။ ရင်ခုန်ရင် . . . အဲဒါလူမှုရေးငြိစွန်းမှု၊ သူငယ်ချင်းချင်း သစ္စာဖောက်မှုတဲ့။

          ဒီကိစ္စကတော့ ရင်ခုန်သံကို နှစ်ပိုင်းခွဲချင်တယ်ဗျာ။

          အဲဒီသူငယ်ချင်းရဲ့ နှမ(သို့) အစ်မကို ကိုယ်က တကယ်ရင်ခုန် တာ မဟုတ်ဘဲနဲ့ တွေ့တာဆုံတာများလို့၊ အခြေအနေပေးလို့၊ သူက ရေလာမြောင်းပေးလုပ်လို့၊ အဲဒါမျိုးနဲ့ ချစ်ဖို့ ယူဖို့ ကြိုးစားတာဆိုရင်

တော့ လူမှုရေးပြစ်ချက်လို့ ကျွန်တော်လက်ခံပါတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်က တပ်တဲ့ ကင်ပွန်းကို ကျွန်တော်ကပါ ဘွဲ့တပ်ပေးလိုက်ဦးမယ်။

          အဲဒီလိုမဟုတ်ဘဲ ကိုယ်က နှစ်နှစ်ကာကာ မေတ္တာစိတ်နဲ့ရင်ခုန် တာဆိုရင် ဘဝမှာ တစ်ခါမှမခုန်ဖူးတဲ့ ရင်ခုန်သံမျိုးနဲ့ အရူးအမူး ခုန်တာဆိုရင် ရင်ခုန်သံဘက်က ကျွန်တော်လိုက်မယ်။ ခင်ဗျား အဲဒီလို ရင်ခုန်နေရင် ခင်ဗျားဘက်က ကျွန်တော်ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် ခင်ဗျားဟာ လွတ်လပ်သူတစ်ယောက်တော့ ဖြစ်ရမှာပေါ့။ အိမ်ထောင်နဲ့ဆိုရင်တော့ ခင်ဗျားဟာ ခင်ဗျားရင်ခုန်သံကို တစ်ကမ္ဘာလုံးမှာရှိတဲ့ မိန်းကလေးတွေ အတွက် သတ်ပြီးသား သေပြီးသား ဖြစ်ရမယ်။ စာရိတ္တနဲ့ အသိဉာဏ် နည်းတော့ အိမ်ထောင်ရှင်တွေအတွက်တော့ ကျွန်တော်သိပ်မပြောချင်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ဆရာကို ကျွန်တော်ယုံပြီးသားပါလေ။ အိမ်ထောင်ကျ တယ်ဆိုတာ ကိုယ့်ရင်ခုန်သံကို ကိုယ်သတ်ပစ်တာပဲ။ စိတ်မခိုင်ရင်တော့ မလုပ်နဲ့ပေါ့။ အိမ်ထောင်က အခြေအနေအမျိုးမျိုးအရ ကွဲတာဆိုရင်တော့ တစ်မျိုးပေါ့လေ။

          ဒါပေမယ့်••• တစ်ခု ထပ်ပြောဦးမယ်။

          ရင်ခုန်သံကို အဲဒီလို အိမ်ထောင်ကျဖို့ သတ်ပြီးသားလူတွေရဲ့ နောက်ထပ်ခုန်တဲ့ ရင်ခုန်သံဟာ ပထမလောက် သန့်စင်မှု မရှိဘူးဆိုတာ ကိုပဲ။

          ကျွန်တော်လည်း ပြောရင်းနဲ့ စကားတွေ ရောကုန်ပြီ။ ဒါ...ဒီလိုပဲ ဖြစ်တတ်ပါတယ်။ ကိုယ့်ဆရာလည်း ကြုံဖူးမှာပေါ့။ အမှန်တော့ ကျွန်တော်ပြောချင်တာက ရှေ့မှာပြောခဲ့တာတွေ တစ်ခုမှ မဟုတ်ပါဘူး။

          ဒါပေမယ့် ရှေ့မှာ ပြောခဲ့တာတွေကိုလည်း တစ်ခုမှ ပယ်လို့မရဘူး ပေါ့ဗျာ။

          ကျွန်တော်က Company ပိုင်ရှင်သူဌေးသားလည်း မဟုတ်ပါ ဘူး။ ကျွန်တော့်မှာ စာရေးလည်းမရှိဘူး။ ကျွန်တော်အရမ်းခင်ရတဲ့ သူငယ်ချင်းရဲ့ နှမနဲ့ အစ်မကိုကြိုက်နေတဲ့ ကောင်လည်း မဟုတ်ပါဘူး။ အိမ်ထောင်ကျပြီးမှ နောက်တစ်ယောက်ကို ချစ်ချင်တဲ့ မုဆိုးဖိုလည်း မဟုတ်ပါဘူး။

          ကျွန်တော်က လူပျိုး ရင်ခုန်ကောင်းကာစ ၂၁ နှစ်သားလေး မျက်နှာမှာ ဝက်ခြံတွေ ဘာတွေ ပေါက်ရင် ဂုဏ်ယူရတာတစ်မျိုး၊ ရှက်ရတာ တစ်ခုနဲ့ ဝက်ခြံကို သနပ်ခါးစက်ကလေးတို့တတ်တဲ့ အရွယ်ဗျာ။ (အသက်လေးဆယ်နား နီးနေတဲ့လူတွေ ဝက်ခြံကို သနပ်ခါးတို့ရင် ကျွန်တော် အရမ်းမုန်းပဲ)

          ကျွန်တော့်ဘဝမှာ မတရားကြီးကို ရင်ခုန်နေရတဲ့ ချစ်သူက ကျွန်တော်နဲ့ တစ်နှစ် ခင်ပြီးသား ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း။

          ပြဿနာက အဲဒီက စတာပဲခင်ဗျ။

          တတိယနှစ် ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်မှာ စတက်ကတည်းက ပထမ နေ့မှာ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ စတင်ပြီး သူနဲ့ ကျွန်တော် ခင်ခွင့်ရတယ်။ အဲဒီကတည်းက သူ့ကို ကျွန်တော် ရင်စခုန်တယ်။ ခုန်တာမှ မတရားဗျာ • • •။ ဥမ္မာဒန္တီကို သိဝိမင်းတွေ့တာထက် နည်းနည်း ကလေပဲ တယ်။ ကိုယ့်ဆရာရ • • • လောကကြီးက ခဏတိတ်သွား။ ပြီး မျက်စိထဲကို အလင်းတန်းကြီးဝင်တာခင်ဗျ။ အသိစိတ် တစ်ခုလုံး ဖျာပြီး ရင်ခုန်သံချည်း ကျန်ခဲ့တာ၊ အသိစိတ်နဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လည်း တွဲလို့ရရော လူက ကတုန်ကရင်နဲ့ လက်ဖျားခြေဖျားအေးစက်ပြီး ချွေးတွေ ဘာတွေ ထွက်လို့။ ဣတွေ ဘာတွေလည်း ပျက်လို့ပေါ့ဗျာ ...။

          ပထမဦးဆုံး စကြားတာ ရင်ခုန်သံပဲ။ ပြင်လိုက်တာဗျာ • • • သေခါ နီး နှလုံးရောဂါသည်အတိုင်ပဲ။ ကိုယ်... ဘာဖြစ်လို့ ဖြစ်မှန်းမသိတဲ့ အချိန်ဟာ ကျွန်တော့်ဘဝမှာ အဲဒီတစ်ခါပဲရှိတယ်။ ဘေးက ဘော်ဒါတွေ ကတော့ စပ်ပေါ့လေ ...။ သူတို့အပြောအရ ကျွန်တော် နှစ်မိနစ် လောက် သွားတယ်ဘဲ . .။ ထားပါ...။

          သီဝီမင်းထက် ကျွန်တော်သာတဲ့အချက်က သူက မိတ်ဆက် ပြီးတာနဲ့ စထွက်သွားတာနော်။ ကျွန်တော်က တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား ဖြစ်နေတာရယ် ... သူနဲ့ ကျွန်တော် တွေ့တဲ့နေရာက ကဲန်တင်းဖြစ်နေတာ ရယ်ပါပဲ။

          ကျွန်တော်ဒီလောက်ဖြစ်တာလည်း မအံ့ဩနဲ့ ကိုယ့်ဆရာရေး ကောင်မလေးက တော်တော်လှတာခင်ဗျ။ နာမည်က “လမင်း' • • • တဲ့။ အချိုးအစားက မဂ္ဂဇင်းတွေ၊ ဂျာနယ်တွေထဲမှာ မော်ဒယ်တွေ ပြောတတ် တဲ့ အချိုးအစား၊ ဆံပင်က နက်မှောင်လို့။ သူ့ဆံပင်ကြားထဲမှာသာ နေရရင် နေ့လည်နေ့ခင်းကလည်း မှောင်နေမှာပဲ။ အုံကောင်းလိုက်တာက လည်း မပြောနဲ့တော့ ဆံပင်လေးတွေကလည်း အကြီးကြီးခင်ဆံပင် ရှည်ပေမယ့် တစ်ချောင်းစီ တစ်ခုစီ မြင်နေရတာ။

          မျက်ဝန်းတွေက ရွှဲလို့ • • • မျက်စံနက်တွေက ပြားစေ့လောက် ရှိတယ်ဗျာ။ မျက်ဝန်းတစ်အုံလုံးက လက်ဖက်ရည်ဇွန်း တစ်ဇွန်းစာလောက် ရှိတယ်။ နှာခေါင်းကျတော့ နဖူးကနေကျတဲ့ နှာခေါင်း၊ အဖျားက ချွန်လို့ နှာအိမ်ကလေးတွေက ပါးပါးကလေ။ အံမယ် • • • နှာခေါင်းနဲ့ အပေါ်နှုတ်ခမ်းက သူ့လက်သန်းတစ်လုံးစာလောက်ပဲ ဝေးတာ အပေါ် နှုတ်ခမ်းက နည်းနည်းပါးပေမယ့် အောက်နှုတ်ခမ်းက ဖူဖူလုံးလုံးကလေ။

          ရယ်လိုက်ရင် ပါးချိုင့်နှစ်ဘက်က စင်း . . . လို့

          အဲဒါတွေ ထာပေါဗျာ • • •

          နားထင်အစပ်နားက ဆံစကလေးတွေကိုပဲ ခင်ဗျားကို ပြချင် တယ်။ လှလိုက်တာဗျာ • • •။ ဘယ်ပန်းချီဆရာမှ ရေးနိုင်မယ် မထင်ဘူး။ ပန်းချီဆရာတွေက နားထင်နားက ဆံစကလေးတွေဆို ခပ်ပေါ့ပေါ့ စုပ်ပြားကြီးနဲ့ ဆွဲချလိုက်တာပဲ ရှိတယ်။ သူ့လို ဆံစမျိုးတွေ့ရင် စိတ်ပြောင်း ချင်ရင်လည်း ပြောင်းသွားမှာပါပဲ။ ကိုယ့်ဆရာရေ • • • တကယ်ပြောတာပါ။ သူ့ရဲ့ မကား မကုတ်တဲ့ နားရွက်ဝါဝါကလေးနဲ့ နားထင်အစပ်က ဆံစ ကျပုံကိုက ဟာမိုနီဖြစ်နေတာ။ သူ မိတ်ကပ်လိမ်းမလာတဲ့ နေ့မျိုး နေရောင်ကများ ပါးပြင်ပေါ်ကို ခပ်စောင်းစောင်းကျလိုက်ရင် သူ့ပါးပြင် ပေါ်က မွှေးညင်းနုကလေးတွေ ပါးပါးကလေးထောင်ထနေတော့ ကျွန်တော် တွေ့ခဲ့ဖူးတယ်။

          အဲဒီတော့ • • • သူ့ကို ကျွန်တော်ချစ်တာပေါ့ဗျာ

          ကိုယ့်ဆရာတွေ့ရင်လည်း ကိုယ့်ဆရာ သူ့ကို ချစ်မှာပါပဲ။ ကိုယ့် ဆရာနဲ့ ကျွန်တော်တောင် ရန်သူ ဖြစ်ချင်ဖြစ်ဦးမယ်။ ဒါဟာ အပြစ်မှ မဟုတ်တာ။ ထားပါ...။

          အဲဒီလို သိပ်လှပြီး သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်ဆိုတာထက် နှစ်မိနစ် လောက် လောကကို မေ့သွားတဲ့ ကျွန်တော့်ရင်ခုန်သံစစ်စစ်ကသာ သူ့ကို တန်ဆာဆင်ပေးတာပါ။ ဟုတ်တယ်လေ • • • မိန်းကလေးတစ်ယောက် လှတယ်ဆိုတာ သတိပြုမိတဲ့ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ဆုံးဖြတ် ချက်ပါ။ အဲဒီယောက်ျားလေးဟာ အသေးစိတ်နိုင်လေ သူက ပိုလှလေပဲ။ ကျွန်တော်ကတော့ သူ့ကို အသေးစိတ်ကို သတိပြုမိတာပါ။ သူ ရယ်လိုက် ရင် သွားကလေးတွေက ပစ္စတိုကျည်ဆံထောင်ထားတဲ့ အတိုင်းပဲ။ သူ့ လက်ဖဝါးက လို့ • • • လက်ချောင်းကလေးတွေက ဖယောင်းကို ပုံသွင်းထားတဲ့ အတိုင်းပဲ။ လက်သည်းကလေးတွေကလည်း အသည်းယားချင် စရာပါ။ ချောမွတ်နေတဲ့ သူ့လက်ချောင်းထိပ်ကလေးကနေပြီးတော့ နေကြာစေ့ခွံ တစ်ဦစာလောက်ပဲ ထွက်နေတာ။

          ကျွန်တော်က တကယ့်ကို မရိုးသားတဲ့ ကောင်ပါ။

          “လမင်း” ဆိုတဲ့ အဲဒီကောင်မလေးကို တတိယနှစ် တစ်နှစ်လုံး ခင်ခဲ့ပြီးမှ နောက်ဆုံးနှစ်ရောက်မှ ချစ်ဖို့ ကြိုးစားတယ်ဆိုတော့ သူငယ်ချင်း ဆိုတဲ့ စည်းခဲ့ပြီး ကျွန်တော်ကိုယ့်ကို ဒီလိုပဲ ပြောရမှာတော့မှာပေါ့။

          ကိုယ့်ဆရာနဲ့ လောင်းချင်တယ်ဗျာ

          ကိုယ့်ဆရာဆိုရင် လွန်ခဲ့တဲ့ ရှစ်လလောက်ကတည်းက လမင်းကို စာပေးပြီးနေလောက်ပြီ ဆိုတာပါပဲ။

          ကဲ ... တစ်သန်းကြေး လောင်းမလား။

          ဒီလောက်ဆို ကျွန်တော်ဘာလုပ်တော့မယ်ဆိုတာ ကိုယ့်ဆရာ လည်း သိရောပေါ့။

          ဟုတ်တယ် ... ။

          ကျွန်တော် ဒီနေ့ လမင်းကို ချစ်တယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းတွေ ရေးထားတဲ့ စာပေးဖို့ အစစအရာရာ စီမံထားတယ်။ စီမံထားတယ်လို့ ပြောလို့ သိပ်အထင်တကြီးတော့ မရှိနဲ့ခင်ဗျ နည်းက ခပ်ရိုးရိုးပါ။ လွန်ခဲ့တဲ့ (၃) ရက်လောက်တုန်းက လမင်းဆီက ကျွန်တော် Paper-4 စာအုပ် ငှားထားတယ်။ အဲဒီစာအုပ် ပြန်ပေးရင်းနဲ့ စာအုပ်ထဲမှာ စာထည့်ပေးမယ်ပေါ့ဗျာ ...။ နည်းက ကမ္ဘာဦးနည်းပါ။ ကျွန်တော်ကသာ သူ့ကို အချစ်စိတ်အရမ်းကြီးလို့ ဒါကို အကြီးအကျယ် ထင်နေတာ။

          ကျွန်တော်က လိုင်ဗရီရှေ့က ကံ့ကော်ပင်တန်းရှေ့မှာ ရပ်ပြီး ဒီနေ့ ကျောင်းကိုလာမယ့် လမင်းကို စောင့်နေတာ။ ကျွန်တော့်ကျောဘက် က ကံ့ကော်ပင်တန်းအောက်က ထိုင်ခုံမှာ ချစ်သူစုံတွဲ နှစ်တွဲရှိပြီး ရုပ် သိပ်မချောတဲ့ ကောင်မလေး သုံးအုပ်စုလောက် ထိုင်နေတယ်။ သုံး အုပ်စုစလုံး နေကြာစေ့တွေ စားလို့ခင်ဗျ။

          စာကြည့်တိုက်ရှေ့ လှေကားတွေမှာတော့ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ၊ ပျော်နေတဲ့ ခပ်လောင်လောင်ကျောင်းသား ရှစ်ယောက်လောက် ထိုင်နေ ကြတယ်။ လောင်လိုက်၊ ပျော်လိုက်တာမှ သူတို့ရှေ့က ဖြတ်သွားတဲ့ ဘယ်ကျောင်းသူကိုမှ အလွတ်မပေးဘူး။ အသံသေး အသံသွင်း တစ်ယောက်တစ်မျိုးပြောကြ၊ ရယ်ကြနဲ့ - • •၊ တစ်ယောက်တည်းလာတဲ့ ကောင်မလေးဆို ခြေလှမ်းတွေ ဘာတွေ မှာလို့။

          အံမယ် +++ ဂျင်းဘောင်းဘီဝတ်ပြီး ကျောပိုအိတ်ကို ကျောမှာ လွယ်ထားတဲ့ ကောင်မလေးကျတော့ သူတို့ ရှုံးရော • • • ။ ကောင်မလေး က သူတို့နောက်တာကို ဂရုမစိုက်တဲ့ပြင် ပါးစပ်က ပီကေတောင် ဖောက်ပြသွားသေးတယ်။ သူတို့ကလည်း အရှုံးကိုကျေကျေနပ်နပ်ခံယူရင်း၊ “ဟေး”...ခနဲ အော်ကြပါတယ်။

          ကျွန်တော့်တစ်ဘဝလုံး ရင်ခုန်သံနဲ့ ဒီအုပ်စုရဲ့ အပျော်နှစ်ခုစလုံး ကို မလဲနိုင်တဲ့အတွက် ကျွန်တော်နေရာပြောင်းဖို့ စဉ်းစားပါတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ .. ၊ ဒီရှေ့ကနေ လမင်းနောက်ကို ကပ်လိုက်လို့ကတော့ သူတို့ရဲ့ ပစ်မှတ်က ကျွန်တော်ဖြစ်သွားမှာပေါ့။ ဘယ်သူ့ကို အပြစ်တင်ရ မှန်းမသိဘဲနဲ့ ကျွန်တော် အသည်းမကွဲချင်တာတော့ အမှန်ပဲ။

          လိုင်ဗရီက အဓိပတိလမ်းအစပ်မှာ ကျွန်တော်ရပ်ရင်း အဓိပတိ လမ်းကြီးကို ကြည့်ရတယ်။ နေရောင်က သာလို့ • • •၊ ရေတမာပင် တွေက အရွက်ချွန်တွေနဲ့ ငြိမ်လို့ • • •၊ ကျောင်းသူတွေက တလှုပ်လှုပ်နဲ့ အဓိပတိလမ်းမှာ လျှောက်လို့ • •။ ကဲ ... ဆိုပြီး ပုဂံလမ်းဘက်ကများ လမင်လာမလားလို့ တွေးမိသေးတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ • • • ကျွန်တော်က ကံဆိုနေကျ ကောင်၊ ဘဝမှာ မကြာခဏ လွဲတတ်တဲ့ကောင်ဆိုတာ ကိုယ့်ဆရာလည်း သိမှာပေါ့။

          ဟုတ်တယ် ••• အသိစိတ်က ဆုံးဖြတ်ပြီးတော့ နှလုံးကို ထိုးဆောင့်လာတဲ့ သွေးက တော်တော်အရှိန်ပြင်းတယ်။ လမင်းနဲ့ စတွေ့ တုန်းကလိုပဲ။ အချိန်တော့ ကွာတယ်၊ ငါးစက္ကန့်လောက်ပေါ့။ ဟုတ်တယ် လေ • • • ကျွန်တော်က မရိုးသားတဲ့ကောင် မဟုတ်လာ: ။

          ပြင်ဆင်ချိန်တော့ ရပါတယ်။ လမင်းက လူလုံးပေါ်စပဲ ရှိသေး တာ။ ဒါပေမယ်. • • ကျွန်တော်အတတ်သိတယ်။ အဲဒါ... လယ်ကျွန်တော် လမ်းလျှောက်ပုံကို ကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော် တစ်သက်လုံး ပြန်ကြည့်လို့ မရလို့ မှတ်မိပေမယ့် လမင်းကိုတော့ မှတ်မိပါတယ်အဲဒါ ...“လမင်း”

          ကျွန်တော် လွယ်ထားတဲ့ လွယ်အိတ်ကြီးကို တင်းတင်းဆုပ်ပြီး လွယ်အိတ်ထဲက လမင်းရဲ့ စာအုပ်ကို အသာထိထားလိုက်တယ်။

          "ဟဲ...မိုးဆွေ”

          နှလုံးသားတစ်ခုလုံး ကျွံထွက်နေလို့ ကမ္ဘာမြေကြီးပေါ်မှာ အပ်ဖျား ကလေးလောက်ပဲ တွယ်ငြိနေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို အနောက်ကနေ တွန်းတာ ခံလိုက်ရတာပါ။ ကျွန်တော် အသည်းတုန်အောင် လန့်သွားတာပေါ့။ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သင်းသင်းသာနဲ့ သွန်းနှင်းအိမ်။

          “နင်း • • ဒါ..ဘာလုပ်နေတာလဲ”

 

          ကိုယ့်ဆရာရေ • •ကျွန်တော် ရှစ်စက္ကန့်လောက် ဘာမှပြန်မပြော နိုင်ဘူး။

          ဒီနှစ်ယောက်က အတန်းထဲက “ဇော် တွေပါ။ ပိုဆိုးတာက လမင်းကို ကျွန်တော်ချစ်နေတယ်ဆိုတာ သူတို့ သိထားကြတယ်။ သူတို့သာ ရှိနေလို့ကတော့ ကျွန်တော့်တစ်ဘဝလုံး အစီအစဉ်တွေ သွားပြီးလက်တစ်ဖျစ်မှာတောင် စိတ်က ကုဋေတစ်သန်းဖြစ်ပျက်တာ ဆိုတော့ ရှစ်စက္ကန့်မှာ ကျွန်တော် ကောင်းကောင်းအချိန်ရပါတယ်။ ကျွန်တော့်စိတ်ဟာ ကုဋေပေါင်းများစွာဖြစ်ပြီးတော့ သူတို့ကို ဘယ်လို လုပ်ရမယ်ဆိုတာ ကျွန်တော် အားလုံးကို စဉ်းစားပြီး ဖြေရမယ်။

          “အံမယ် . . ငါ့ဘာသာငါ ဘယ်နားရပ်ရပ် နင်တို့နဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ”

          သူတို့က အဲဒီလို ဘုတောမှရမယ့် ကောင်မလေးတွေ။ အဲဒီလို မပြောရင် အမေးအမြန်း သိပ်ထူတာ။ လမင်းရဲ့ ခြေလှမ်းတွေကို စိတ်နဲ့ တွက်ကြည့်တော့ လူလုံးပေါ်ခါနီးနေပြီလို့ သိရတယ်။

          “ဘာမှမဖြစ်ဘူးပဲ ထားပါတော့၊ နင် ... ငါ့စာအုပ် Papter-2 ကို သွားတာ သုံးရက်ရှိပြီ မိုးဆွေ၊ အဲဒါ ... ပြန်ပေတော့”

          သွန်းနှင်းအိမ်ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးက ပိန်ညှောင်နေတဲ့ သူ့ လက်မောင်းကို ခပ်ဆဆ ဆန့်တန်းရင်း မွဲခြောက်နေတဲ့ သူ့လက်ညှိုး ကို ဖိတ်ခေါ်သလို ကွေ့ကောက်ပြရင်း လေးငါးချက် လုပ်တယ်။ ပိန်ရတဲ့ ကြားထဲ သူက အပိုင်ဆိုပြီး ခပ်ထေ့ထေ့ပြူးတော့ W (ဒဗလျူ) ဘောလုံး ကို လေလျော့ထားတဲ့ အတိုင်းပဲဗျာ • • •။ တော်တော့်ကို ကြည့်ရဆိုပါ တယ်။ ဘေးက ငှက်ပျောပင်လို လက်မောင်းမျိုးနဲ့ သင်းသင်းသော ပြုံးပုံကတော့ သိပ်မထူးခြားပါဘူး။ ဖောင်းအစ်နေတဲ့ သူ့မျက်နှာက ပြုံးပြုမဲ့မဲ့ သိပ်မကွာဘူးခင်ဗျ။

          ဒါပေမယ့် သွန်းမင်းအိမ် တောင်တာတော့ ဟုတ်ပါတယ်။ လမင်းစာအုပ်ကို ငှားတဲ့နေ့က ကျွန်တော့မရိုးသားမှုကို သဘာဝကျအောင် ဆိုပြီး လမင်းနောက်တန်းမှာရှိတဲ့ သူတို့ရဲ့ စာအုပ်ကိုပါ မိတာကို။

          “မနေ့က အားနာလို့ မတောင်းတာ၊ ဒီနေ့ Paper-2 ပါတယ်။ နင် ပါမလာရင်တော့.....”

          “ ပါတယ် ပေးမယ် ”

          ကျွန်တော် လွယ်အိတ်ထဲက လက်တွေကို ရပ်ပြီး စာအုပ်ရွာ အလုပ်ရှုပ်နေတုန်း သင်းသင်းသာက ပြောတယ်။

          “ နင် လမင်းကို စောင့်နေတာမဟုတ်လား”

          ဘုရား ... ဘုရား။ ကျွန်တော်မျက်စိတွေ ပြာသွားတယ်ရင်တွေ တုန်လိုက်တာလည်း အရမ်းပါပဲ။ သူတို့ရဲ့ လျင်မြန်ခြင်းနဲ့ ခိုးကြည့်တော့ လမင်းက လူလုံးကွဲရုံတင် မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော်နဲ့ ရေတမာပင် နှစ်ပင် လောက်ပဲ ကွာတော့တာ ခင်ဗျ။

          “ဘာဆိုင်လို့လဲ၊ ငါဘာသာရပ်နေတော၊ ရော့ • • • နှင့်စာအုပ်”

          “ ငါတို့ အခု ဂျပ်ဆင်ရှေ့က ဝက်သားတုတ်ထိုးဆိုင်မှာ ဝက်သား တုတ်ထိုး သွားစားမလို့ စာအုပ်ငှားခ နည်းနည်းလိုက်မကျွေးချင်ဘူး လား””

          “ငါမှ ဝက်သားမစားတာ”

          “မိုးဆွေရာ • • • လမင်းနဲ့ ငါတို့နဲ့အတူ နင် ဝင်သားတုတ်ထိုး စားတာလေ... •၊ နားရွက်ကြီးပဲ နင်စားတာ ငါမသိဘူးများ မှတ်နေလား"

          ကိုယ့်ဆရာရေ ... အဲဒီအချိန်မှာ လမင်းက ကျွန်တော်တို့နဲ့ အတော်နီးနီးကို ရောက်နေပြီဗျာ။ နီးတာမှ သူ့အကျီအရောင်ကိုတောင် မြင်ရတယ်။ ငပိစိမ်းစားရောင်ထမီနဲ့ အဝါရောင်ဖျော့ဖျော့နုနုအကျီကလေး ကို ဝတ်လို့ ခင်ဗျ။ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို ကျစ်ဆံမြီး ကျစ်လို့ • • • ခပ်တည်တည်ပဲ လာနေတာ ကျွန်တော့်စိတ်ထင် သူ ကျွန်တော့ကိုလှမ်းမြင်တယ် ထင်တာပဲ။ ဟုတ်ပါတယ် • • •

          “အေး . . . အဲဒီတုန်းက စားတယ်၊ အခု မစားတော့ဘူးဟ၊ သွားပါဟာ”

          “ ဪ • • ဟိုမှာ လမင်း...”

           “နင် လမင်းကို စောင့်နေတာ မဟုတ်လား”

          “မဟုတ်ပါဘူးဆို၊ နင်တို့ဘာသာ စားကြပါဟာ”

          “အံမယ်...ငါက နင့်ကို စေတနာနဲ့ခေါ်တာ၊ ဝက်သားတုတ်ထိုး ဆိုတာ မနက်ခင်းစားမှ စုံတာ ညနေဆို အူပိတ်တို့ အချင်းတို့ မျက်လုံး တို့ ရှိတော့တာ မဟုတ်ဘူး၊ နင် ဘယ်သူ့ကိုမှ စောင့်နေတာ မဟုတ်ရင် လိုက်ခဲ့”

          အရေးထဲ ဝက်သားဋီကာ လာချဲ့နေတဲ့ သင်းသင်းသာကို ကျွန်တော် အရမ်းအသည်းယားသွားတယ်။ အသည်းယားဘဲ နေနိုင် ပါ့မလား လမင်းက ကျွန်တော်နဲ့ အတော်နီးနီးကို ရောက်နေပြီ။ ကျွန်တော့်ကိုတောင် လှမ်းမြင်သွားပြီး

          “ဟေ... ဟိုမှာ လမင်း ”

          ကျွန်တော့်ကို ဂျစ်တိုက်နေတဲ့ အဲဒီနှစ်ယောက်ကလည်း လျှောက် လာနေတဲ့ လမင်းကို မြင်သွားကြတယ်။ သွန်းနှင်းအိမ်က “ဟင်း ..။

          ဟင်း ဟင်း” ဆိုပြီး ကျွန်တော့် ကြည့်ရသေးတယ်။ မိန်းကလေး တွေရဲ့ အဲဒီအပြုအမူကို ကျွန်တော်အရမ်းမုန်းပဲ။ သူတို့ကများ နိုင်ကွက် ကလေးတစ်ခုလောက် သွားရင် မထွေပြီးကလေးနဲ့ “ကဲ ...ဘာတတ် နိုင်သေးလဲ" ဆိုတဲ့ အမူအရာမျိုး၊ သူတို့များ မှားလို့ကတော့လား မျက်နှာက Kiss Me Quick ရွက်ကို ရေနွေးနဲ့ အပြုတ်ခံထားရတဲ့ အတိုင်းပဲ။

          “နင် လမင်းကိုစောင့်နေတာ မဟုတ်ဘူးဆိုရင် ငါ လှမ်းခေါ် လိုက်ရမလား”