နတ်နွယ် - အများနှင်တစ်ယောက်

(၁)

          နယူဟမ်ရှိုင်းယားပြည်နယ် ရှက်တီဗာရီမြို့ ဝန်းကျင်တစ်ဝိုက်တွင် ခိုက်ခိုက်တုန် အေးမြသော ဇန်နဝါရီ နံနက်ခင်းသည် အစပျိုးလျက် ရှိချေပြီ။ အမှောင် မည်းမည်းများ တစစ ဖြူဖျော့လာသောအခါ ဟေမန္တကောင်းကင် သည် လင်းရောင်ခြည် ဝင်လာပြီး မှုန်ရီမှိုင်းပျပျကလေး ဖြစ်လာတော့သည်။ မကြာမီ ငွေနှင်းဖြူဖြူများ ကျလာတော့မည် ဖြစ်သည်။ သို့သော် လေထဲတွင် မိုးစက်ပွင့် ကလေးများ ရှိနေသည်။ အရှေ့ဘက်ဒေသတွင် အတ္တလန္တိတ် သမုဒ္ဒရာကြီး ရှိနေသည်ကို အမှတ်ရနေစေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။

          ရှက်တီဗာရီမြို့ဟောင်း၏ နီမောင်းသော အုတ်တိုက်များသည် ပေါ်တိုမက် မြစ်ရိုးတစ်လျှောက်တွင် ကျတ်တစ္ဆေတို့၏ မြို့ရွာကြီးတစ်ခုလို ရှိနေတော့သည်။ ပေါ်တိုမက်မြစ်သည် ရှက်တီဗာရီမြို့၏ အသက်သွေးကြောပင် ဖြစ်သည်။ ယင်းသည် နှင်းများဖုံးလွှမ်းထားသော မြောက်ဘက်ဒေသ တောင် ကုန်း ဖြူဖြူများတွင် မြစ်ဖျားခံပြီး အရှေ့တောင်ဘက် ပင်လယ်ထဲသို့ စီးဝင် သည်။ တငြိမ့်ငြိမ့်တညင်ညင် စီးဆင်းနေသော မြစ်ရေပြင်ကို အဟန့်အတား ပြုနေသည့် အရာနှစ်ခုကတော့ ပျက်စီးယိုယွင်းနေပြီဖြစ်သော ဆည်ကြီး နှင့် လည်ပတ်ခြင်း မရှိတော့သော ရေရဟတ်ဘီးကြီး တစ်ခုတို့ပင် ဖြစ်တော့ သည်။

         မြစ်ကမ်းတစ်လျှောက်တွင် စက်ရုံဟောင်းများ စီတန်းလျက် ရှိသည်။ တစ်ချိန်က သည်ဒေသတွင် အထည်စက်ရုံများ ဖွံ့ဖြိုးခဲ့သည်ကို အမှတ်ရဖွယ်ရာ ဖြစ်သည်။ မြို့၏တောင်ဘက် အစွန်ဆုံးတွင်ကား ရီဆိုင်ကယ် ဓာတုဗေဒစက်ရုံကြီး တည်ရှိသည်။ ယင်းစက်ရုံမှ ရာဘာပလတ်စတစ်နှင့် ဗင်နိုင်ပစ္စည်းများ ပြုပြင် ထုတ်လုပ်သည်။ ဧရာမခေါင်းတိုင်ကြီးများမှ မီးခိုးများ လွင့်တက်လာပြီး တိမ်တိုက်များနှင့် ရောသွားသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ဒေသ တစ်ခုလုံး ရာဘာနှင့် ပလတ်စတစ် မျှော်နံ့များ မွန်းကျပ်သွားသည်။ စက်ရုံပတ်လည်တွင်ကား စွန့်ပစ်ထားသော ရာဘာတိုင်ယာများ တောင်လိုပုံနေသည်။ ။

          မြို့၏ တောင်ဘက်သို့ ရောက်သောအခါ မြစ်သည် သစ်ပင်များ ဖုံးလွှမ်းနေသော တောင်ကုန်းများ၊ နှင်းပွင့်များ ဖုံးအုပ်နေသော မြက်ခင်းများနှင့် လွန်ခဲ့သည့် နှစ်သုံးရာခန့်က တည်ဆောက်ခဲ့သော ကျောက်တံတိုင်းများကို ဖြတ်ကျော်သွားသည်။

          မြို့၏ တောင်ဘက် ခြောက်မိုင်ခန့်သို့ ရောက်ရှိသောအခါ မြစ်သည် အရှေ့ဘက်သို့ ကွေ့သွားပြီး ခြောက်ဧကခန့်ရှိသော ကျွန်းဆွယ်တစ်ခုကို ဖြစ် ပေါ်စေသည်။ ယင်း၏ အလယ်တွင် ရေကန် တိမ်တိမ်ကလေး တစ်ခုရှိသည်။ ရေကန်နှင့် မြစ်ကို ချောင်းငယ်ကလေးတစ်ခုက ဆက်သွယ်ထားသည်။ ရေကန် လေး၏ နောက်ဘက်တွင် တောင်ကုန်းငယ် တစ်ခုရှိသည်။ တောင်ကုန်းထက် တွင် ဝိတိုရိယခေတ်ပုံစံ အိမ်ဖြူဖြူကလေး တစ်လုံးရှိသည်။ အမိုး အဆွယ်ဆွယ် အဆင့်ဆင့်နှင့် ဖြစ်သည်။ ဝက်သစ်ချပင်နှင့် မေပယ်ပင်များ ကာရံသော လမ်းကလေးသည် ရှည်လျားစွာ ဝေ့ဝိုက်ပြီးနောက် လမ်းမကြီး ၃၀၁ သို့ ပေါက်ရောက်သည်။

           အိမ်ကလေး၏ မြောက်ဘက် နှစ်ဆယ့်ငါးကိုက်ခန့် အကွာ ချုံနွယ်ပိတ် ပေါင်းများ အကြားတွင် ဟောင်းမြင်း ပျက်ယွင်းနေသော စပါးကျီတစ်ခုရှိ သည်။ ရေအိုင်အစပ်တွင်ကား အိမ်မကြီးနှင့် ပုံစံတူသော အဆောက်အအုံ ကလေး တစ်ခုရှိသည်။ ကလေး ကစားအိမ်ပင် ဖြစ်သည်။ ။

လှပသော နယူးအင်္ဂလန် ရှုမျှော်ခင်းကလေး တစ်ခုပင် ဖြစ်သည်။ ဇန်နဝါရီ ပန်းချီကားကလေး တစ်ချပ်ပင် ဖြစ်သည်။ နည်းနည်းကလေးပဲ လျော့သည်။ ရေကန်ထဲတွင် ငါးမရှိပါ။ ရေကန်ပတ်လည်တွင် စိုက်ခင်းကလေး

များ မရှိပါ။

          မှုန်ရီဖျော့တော့သော နံနက်ခင်း အလင်းရောင်သည် ခန်းဆီးများကိုဖြတ် ကာ ပန်းချီဆန်သော အိမ်ဖြူဖြူ ကလေးအတွင်းသို့ စိမ့်ဝင်ကျရောက်လျက်ရှိပြီး သူ့ကို ကြည့်ရသည်မှာလည်း သည်အသက်အရွယ်ပင် ဖြစ်သည်။ သို့သော် ကက်သရင်းက အသက်အစိတ်လောက်ပဲ ရှိဦးမည်ဟု ထင်ရသည်။

          ချားသည် တံတောင်ထောက်ကာ လဲလျောင်းရင်း သူမ၏ နုညက် သော အသွင်သဏ္ဌာန်တို့ကို ငေးကြည့်နေသည်။ သူမ၏ မျက်နှာသည် လရောင် တွင် ဝင်းပနေသည်။ သူမကို ကြည့်ယင်း သူ့စိတ်များ လှုပ်ရှားလာကြသည်။

          စားပွဲတင်နာရီကို သူကြည့်လိုက်သည်။ အချက်ပေးခေါင်းလောင်း ထိုးဖို့ မိနစ်နှစ်ဆယ် လိုသေးသည်။ အိပ်ရာပေါ်တွင် သူပြန်ပြီး လှဲလိုက်သည်။ ဇနီးသည်ကို တွေ့ထိလိုက်သည်။

          သူက အလုပ်ကိစ္စများကို တွေးလိုက်သည်။ သူ၏လုပ်ငန်းများ မြန်မြန် ကြီး တိုးတက်လျက် ရှိသည်။ သူ့စိတ်များ လှုပ်ရှားလာသည်။ နယူးဂျာဆီ ပြည်နယ် တီးနက်မြို့က ချားမာတ် ဆိုသည့် လူတစ်ယောက်က ကင်ဆာ ရောဂါ၏ လျှို့ဝှက်မှုကို ဖော်ထုတ်နိုင်သည် ဆိုလျှင် အဘယ်သို့ ရှိချေမည်နည်း။ ယင်းသို့ ဖြစ်နိုင်ရန်လည်း အများကြီး နီးစပ်လျက် ရှိချေပြီ။ သို့သော် အံ့သြစရာ ကောင်းသည်က သူသည် လေ့ကျင့်ထားသော သိပ္ပံသုတေသီတစ်ဦး မဟုတ်ပါ ချေ။ သူ၏ ပထမဇနီး အဲလီဇဘက် နေမကောင်းစဉ်က သူသည် အဆိပ် တောက်ခြင်း အကြောင်းကို လေ့လာနေသော အလုပ်သင်ဆရာဝန် တစ်ဦးသာ ဖြစ်ပေသည်။ သူ့ဇနီး ကွယ်လွန်သော အခါမှသာလျှင် သူသည် ဝင်ငွေကောင်း

သော လုပ်ငန်းကို စွန့်လွှတ်ပြီး ဝိုင်ဘာဂါ သုတေသနဌာနတွင် အချိန်ပြည့် သုတေသီအဖြစ် ဆောင်ရွက်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့ဇနီး ကွယ်လွန်သည့်အတွက် တုံ့ပြန် လုပ်ဆောင်ခဲ့ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ဤသို့ လုပ်ဆောင်သည်ကို သူ၏ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များက အားမပေးခဲ့ကြပါ။

          ကက်သရင်းသည် ခင်ပွန်းသည် နိုးနေသည်ကို သိသဖြင့် ခင်ပွန်းသည် ဘက်သို့ လှည့်လိုက်သောအခါ သိုင်းဖက်ခြင်းကို ခံလိုက်ရသည်။ သူမက အိပ်ချင်မူးတူး ဖြစ်နေသော မျက်လုံးများကို ပွတ်လိုက်ပြီး ခင်ပွန်းသည်ကို ကြည့်ကာ ရယ်လိုက်သည်။ သူ့အမူအရာ ထူးခြားနေသဖြင့် ....

          “အစ်ကို ဘာတွေ စဉ်းစားနေတာလဲ” 

          “ညီမကို ကြည့်နေတာ” 

          “အို ဟုတ်လား၊ ညီမက လှတယ်မဟုတ်လား”

          “မလှဘူး” 

          သူမ၏ နဖူးပေါ်မှ ဆံပင်များကို သပ်ရင်း သူက စလိုက်သည်။

          ကက်သရင်း အိပ်ချင်စိတ်များ ပြေသွားပြီ ဖြစ်သည်။ ခင်ပွန်းသည်၏ စိတ်အာရုံ လှုပ်ရှား နိုးကြွနေသည်ကို သိသဖြင့် ခင်ပွန်းသည်ကို သူမ၏လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ပွတ်သပ်လိုက်ပါသည်။ 

          အမိုးများပေါ်သို့ နှင်းပွင့်ကလေးများ လွင့်ကြွေစ ပြုသောအခါ ချစ်သူ နှစ်ဦးသည် နက်ရှိုင်းစွာ ထိတွေ့လွင့်မျောလျက် ရှိကြတော့သည်။

          ထိုစဉ်မှာပင် နာရီအချက်ပေး ခေါင်းလောင်းသံ လွင့်ပျံလာသည်။ နေ့တစ်နေ့အစ ပြုချေပြီတည်း။

 

          အဝေးတစ်နေရာဆီမှ ကက်သရင်း၏ ခေါ်သံကို မီရှဲကြားရသည်။ သူမက အိပ်မက် မက်နေသည်။ အိပ်မက်ထဲတွင် သူမနှင့် သူမ၏ဖခင်သည် လယ်ကွင်းကြီး တစ်ခုကို ဖြတ်သန်းနေကြသည်။ မီရှဲသည် ကက်သရင်း၏ ခေါ်သံကို မသိကျိုးကျွန် ပြုနေသည်။ သို့သော် ခေါ်သံက ထပ်ပြီး ပေါ်ထွက် လာသည်။ သူမ၏ ပခုံးပေါ်တွင် လက်တစ်ဖက် ထိရောက်လျက် ရှိသည်ကို ခံစားရသည်။ သူမ လှည့်ပြီး ကြည့်လိုက်သောအခါ ပြုံးနေသော ကက်သရင်း ၏ မျက်နှာကို တွေ့ရသည်။

          “ထဖို့ အချိန်ရောက်ပြီ”

          မီရှဲ အသက်ပြင်းပြင်း တစ်ချက်ရှူလိုက်ပြီးနောက် ခေါင်းညိတ်သည်။ သူမ နိုးနေပြီဖြစ်ကြောင်း ပြောလိုက်သည်။ ပြီးခဲ့သည့် ညသည် သူမအဖို့ မကောင်းသော ညတစ်ညပင် ဖြစ်သည်။ အိပ်မက်ဆိုးတွေ မက်သည်။ သူမ၏ ကိုယ်တွင် ချွေးတွေ ပြန်နေသည်။ စောင်ခြုံအောက်တွင် ပူအိုက်နေပြီး စောင်ခြုံ ထဲမှ ထွက်လိုက်သော အခါတွင် အေးနေသည်။ တစ်ညလုံးလိုလိုပင် ဖခင်ထံသို့ သွားရန် စိတ်ကူးမိသည်။ ဖခင် တစ်ယောက်တည်း ဆိုလျှင်လည်း သွားမိမည် မှာ အမှန်။

         “အို အို၊ သမီးအသားတွေ နီလို့ပါလား”

         ကက်သရင်းက ကန့်လန့်ကာများကို ဖွင့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ မီရှဲ၏ နဖူးကို သူမ၏ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် စမ်းကြည့်သည်။ ပူနေသည်။

          “သမီး ဖျားပြန်ပြီနဲ့တူတယ်၊ သမီး နေမကောင်းဘူးလား” 

          ကက်သရင်းက ကြင်နာယုယစွာ မေးသည်။ 

          “နေကောင်းပါတယ်”

          မီရှဲ လျင်မြန်စွာ ပြန်ဖြေသည်။

          မီရှဲ မဖျားချင်ပါ။ သူမ ကျောင်းပျက်မှာ စိုးသည်။ သူမ အိပ်ရာမှ ထပြီး လိမ္မော်ရည် ဖျော်ချင်သည်။ လိမ္မော်ရည် ဖျော်သည့်အလုပ်က သူမ၏ အလုပ်ဖြစ်သည်။

           “သမီးကို အပူချိန် တိုင်းကြည့်မှ ဖြစ်မယ်”

           ယင်းသို့ပြောပြီး ဆက်နေသော ရေချိုးခန်းထဲသို့ ကက်သရင်း ဝင်သွား သည်။ ပြန်ထွက်လာသောအခါ အပူချိန်တိုင်း ကိရိယာ ပါလာသည်။

          “တစ်မိနစ်လောက် ကလေးပဲ၊ ပြီးရင် ဘာဖြစ်တယ် ဆိုတာ သိရမှာပဲ” 

          သူမက မီရှဲ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ ပြဒါးတိုင်ကို ထည့်လိုက်သည်။

          “လျှာအောက်ကိုထိုး၊ သားတို့ကို နှိုးပြီးရင် ပြန်လာခဲ့မယ်”

          တံခါးပိတ်သွားသောအခါ မီရှဲသည် ပြဒါးတိုင်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ အချိန်တိုကလေး အတွင်းမှာပင် ပြဒါးချိန်သည် ၉၉ ဒီဂရီ တက်လာသည်။ သူမတွင် အဖျားရှိသည်ကို သူမ သိသည်။ သူမ၏ ခြေထောက်များ ကိုက်ခဲနေ ကြသည်။

           သူမက ပြဒါးတိုင်ကို ပါးစပ်တွင်ပြန်ထည့်လိုက်သည်။ သူမ လဲလျောင်း နေသည့် နေရာမှနေ၍ သူမ၏ ကစားအိမ်ကလေးကို မြင်ရသည်။

           ကစားအိမ်ကလေးကို သူမ၏ ဖခင်က ဆောက်လုပ်ပေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။ အမိုးပေါ်တွင် အသစ်ကျသော နှင်းပွင့်များဖြင့် ဖုံးလွှမ်းနေသည်။ ထိုမြင်ကွင်းကို ကြည့်ယင်း သူမ၏ ကိုယ်ကလေး တုန်လာသည်။ သူမက နွေဦးကို မှန်းမျှော်မိသည်။ ထိုအိမ်ကလေးတွင် နေခဲ့ရသည့် နေ့ရက်များကို တမ်းတသည်။ သူမနှင့် သူမ၏ဖခင်တို့ နှစ်ယောက်တည်း ဖြစ်သည်။

           

           တံခါးပွင့်သွားသော အချိန်တွင် အသက် ဆယ့်ငါးနှစ် အရွယ်ရှိသော ဂျင်းပေါသည် အိပ်ရာမှ နိုးနေပြီ ဖြစ်သည်။ သူ့လက်ထဲတွင် ရူပဗေဒ စာအုပ်ရှိနေသည်။ သူ့ခေါင်းရင်းရှိ နာရီ ရေဒီယိုကလေးမှ တိုးညင်းသော

ရော့အင်ရိုး ဂီတသံများ လွင့်ပျံလျက်ရှိသည်။ သူသည် အပြာပွင့်ကလေးများ ပါရှိသော အနီရင့်ရောင် ညဝတ်အင်္ကျီကို ဝတ်ထားသည်။ ကက်သရင်း၏ ခရစ္စမတ် လက်ဆောင်ပင် ဖြစ်သည်။

          “မိနစ်နှစ်ဆယ် အချိန်ရမယ်” 

          ကက်သရင်းက လှိုက်လှဲစွာ ပြောလိုက်သည်။ 

          “ဟုတ်ကဲ့ မေမေ” 

          ဂျင်းပေါက အပြုံးဖြင့် ပြန်ပြောသည်။

          ကက်သရင်းက တုံ့ရပ်လိုက်သည်။ ကောင်ကလေးကို ငုံ့ကြည့်သည်။ သူမ၏ ရင်ထဲတွင် လှုပ်ခတ်လာသည်။ သူကလေးကို မိမိ၏ ရင်ခွင်တွင်းသို့ တအားသွင်းပြီး ဖက်ထားလိုက်ချင်သည်။ သို့သော် စိတ်ကို ထိန်းလိုက်သည်။ ကလေးသုံးယောက်သည် လူချင်းထိတွေ့သည်ကို သိပ်ပြီး မကြိုက်ကြ။ ပထမ ပိုင်းတွင် ကက်သရင်းအဖို့ စိတ် စနိုးစနောင့်ပင် ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ကက်သရင်း သည် ဘော့စတွန်မြို့ အီတာလျံ အဝန်းအဝိုင်းမှ ပေါက်ဖွားလာသူ ဖြစ်သည်။ မိမိတို့အဖို့ ပွေ့ဖက်ခြင်းများသည် အဆန်းမဟုတ်ချေ။ သူမ၏ဖခင်သည် လက်ဗီးယားလူမျိုး တစ်ဦး ဖြစ်သော်လည်း သူမ ဆယ့်နှစ်နှစ်သမီး အရွယ်တွင် ထွက်သွားခဲ့သဖြင့် ကက်သရင်းတွင် ဖခင်၏ အရိပ်သြဇာ လွှမ်းမိုးခြင်း မရှိပါချေ။ သူမသည် ရာနှုန်းပြည့် အီတလီတစ်ဦးပင် ဖြစ်တော့သည်။

         “မနက်စာ စားဖို့ စောင့်နေမယ်” 

          ကက်သရင်းက ပြောလိုက်သည်။

          ကက်သရင်းသည် သူမကို မေမေဟုခေါ်လျှင် သဘောကျကြောင်း ဂျင်းပေါ သိသည်။ သူကလည်း သူမ သဘောကျသည့်အတိုင်း ခေါ်သည်။ သူမထံမှ ရရှိသော အပြုအစု အယုအယများအတွက် အင်မတန် သက်သာစွာ ပေးရခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ဂျင်းပေါ၏ ဘဝတွင် သူ့အဖေက အင်မတန် အလုပ်များသည်။ သူ့အစ်ကိုဖြစ်သူ ချတ် ကလည်း သူ့ကို အရေးမထား။ သူ၏ ညီမကလေး မီရှဲနှင့်လည်း တခြားစီ ဖြစ်သည်။ သည်အခြေအနေတွင် ကက်သရင်း ရောက်ရှိလာသည်။ ထို့နောက် ကက်သရင်းက သူတို့မောင်နှမ သုံးယောက်ကို တရားဝင် မွေးစားသည်။ ကက်သရင်းကသာ ခေါ်စေချင်လျှင် ဂျင်းပေါသည် သူမကို “အဘွား”ဟုလည်း ခေါ်ပေမည်၊ ကက်သရင်းကို