ဒေါက်တာမောင်မောင်ညို - ထူးဆန်းထွေလာစားစရာနှင့်အဟာရဗေဒ

စာရေးသူ၏ အမှာ

          " အစား  ကောင်းစားရလျှင် အဆွေခင်ပွန်းကောင်ကို သတိရသည်” ဟူ၍ ဆိုရိုးစကား ရှိပါသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ မြို့၌ အကောင်းဆုံး အစားအစာ၊ အရသာ အရှိဆုံး အစားအစာနှင့် ထူးခြား ဆန်းပြားသော အစားအစာရှိပါက ယင်းကို ခွဲဝေစားသောက်ရန် ချစ်သော၊ ခင်သော၊ မိမိနှင့်ရင်းနှီးသောသူများကို သတိရသည်။ သူတို့ ကိုပါ စားစေချင်သည်ဟူ၍ ဖြစ်ပါသည်။

          မှန်ပါသည်။ လူများသည် တစ်နေရာမှ တစ်နေရာသို့ သွား လာလျှင်ဖြစ်စေ၊ စားပွဲထောက်ပွဲသို့ သွားလျှင်ဖြစ်စေ မိမိစားသောက် ရသော အကောင်းအဆုံးအစားအစားများကို အိမ်မှ လူများ စားနိုင်ရန် သို့မဟုတ် မြည်းနိုင်ရန် ထိုအစားအစားအနည်းငယ်ကိုကား ဝယ်လာတတ် ကြသည်။ အိမ်ကမိန်းမနှင့် ကလေးတွေစားဖို့”ဟူ၍ စာအထောက်ဆိုင်နှင့် တော်တော်များမှ ခေါက်ဆွဲကြော်၊ ထမင်းကြော်၊ ကြာဇံကြော်စသည်တို့ကို မြန်မာနိုင်ငံ၌ အိမ်အပြန်ဝယ်လာကြသော ယောက်ျားများမှာ အပင်၊ မှ ပြန်လာသော မိန်းမများသည်လည်း မိမိ၏ခင်ပွန်းနှင့် ကလေးများစားရန် ခေါက်ဆွဲသုပ်၊ မုန့်တီ၊အစုံသုပ် တိုဟူးကြော်စသည်တို့ကို ဝယ်လာကြသည်မှာလည်း ထိုသတာဝင် ဖြစ်ပါသည်။

          ကမ္ဘာကျော် အဖြစ်အပျက်တစ်ခုမှာ တစ်ခါက တရုတ် ပြည်ခေါင်းဆောင်ကြီး တိန်ရှောင်ပင်သည် အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုသို့ အစိုးရကိစ္စဖြင့် အပြန်တွင် ပြင်သစ်ပြည်ပဲရစ်မြို့သို့ ခေတ္တဝင်ရ သည်။ ထိုအခါ သူငယ်ငယ်က စားဖူးသော ပြင်သစ်အစာ (Crosssants) ကိုစားချင်သည်။ သို့ဖြစ်၍ဝယ်စားရာ အလွန်အရသာ တွေ့ခဲ့သည်။ ထိုအခါ ထိုစဉ်က သူနှင့်ပြင်သစ်တွင် အတူနေခဲ့ကြသော တရုတ်ရဲတော်များကို သတိရသည်။ သူတို့ကိုလည်း ပြန်စားစေချင် သည်။ သို့ဖြင့် တိန်ရှောင်ပင်သည် အတွက်ရသော အသုံးငွေအားလုံး ကိုတခြားဘာမှ မဝယ်ဘဲ ယင်း (Colssants) ကို ဝယ်လာ ခဲ့သည်။ ပီကင်းသို့ပြန်ရောက်သောအခါ ယင်းတို့ကို သူ့သူငယ်ချင်။ ရဲဘော်များအား ဝေပေးလေသည်။ ရဲဘော်များကလည်း ထိုအစာကို တစ်ရက် တစ်အိမ်ပြုလုပ်၍ ဝိုင်းဖွဲ့ စားသောက်ကြသည်။ သို့ဖြင့် အသက်ရှစ်ဆယ်ကျော်အဖိုးကြီးများသည် ငယ်မူပြန်၍ စိတ်ချမ်းသာ ကိုယ်ချမ်းသာဖြစ်ကြရ၊ ပျော်ကြရ၊ နှစ်သက်ကြည်နူးကြရသည်ဟူ၏။

          စာရေးသူသည်လည်း ကံကောင်းထောက်မသဖြင့် ကမ္ဘာ့နိုင်ငံ တော်တော်များများသို့ ရောက်ဖူးခဲ့ပါသည်။ ထိုသို့ ရောက်သည့် အခါတိုင်၊ ယင်းနိုင်ငံ၏ အစားအစာများကို စားကြည့်၊ မြည်းကြည့် ခဲ့၏။ ကောင်းပါက အိမ်သို့ပြန်ပို့ပေးခဲ့သည်။ စာရေးသူပြန်လာသော အခါလည်း ပြန်ယူခဲ့၏။ ဥပမာ အင်္ဂလန်မှ ထောပတ်၊ ဒိန်ခဲ ။ အမေရိကန်မှ ကျူနာ ( Tuna ) ငါး ၊ ပေါ်တူဂယ်နှင့် ဂျပန်မှ ငါးသေတ္တာ၊ တရုတ်ပြည်မှပီကင်းဘဲကင်နှင့်ခရုစည်သွပ်၊ ကိုးရီးယားမှ ဂျင်ဆင်။ ဩစတလီယျမှ ထောပတ်နှင့် အမဲသားဘူး။ ရယ်စရာတော့ အကောင်းသား ...... အိန္ဒိယမှ ဟင်းမွှေးမဆလာအစုံနှင့် ပါကစ္စတန်မှဘစ်စမာတီဆန်( Bismati  Race ) စသည် အစားအသောက်များနှင့် တို့စရာ အချဉ်ဗူးအမျိုးမျိုး၊ ယိုဗူးများနှင့်ဆီစသည်။ ဝီစကီ အရက်နှင့် ဝိုင်၊ထရန်ဒီ၊ ကူဗွိုင်းဘီးယား၊ ဘီယာ၊ ရှန်ပိန်၊ စသည်တို့လည်း ပါခဲ့၏၊

          စင်စစ်ယင်းတို့ကိုကြုံရင်ကြုံသလို ယူလာခဲ့သည်မှာ ကြွားဝါ လို၍ မဟုတ်ဘဲ နိုင်ငံခြားအစားနှင့် အထူးအဆန်း အစားအသောက်များ ကို မိမိချစ်သော၊ ခင်သော ပုဂ္ဂိုလ်များကိုပါ စားလိုသော စေတနာကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ သို့ဖြစ်၍ စာရေးသူ နိုင်ငံခြားမှ ပြန်လာတိုင်း စာရေးသူ၏ အိမ်၌ ထမင်းစားပွဲ၊ ဧည့်ခံပွဲရှိသည်သာ။

          နိုင်ငံခြားသို့ မသွားရသည့်အခါလည်း ပူစရာမရှိပါ။ စာရေး သူသည် မိမိ၏ အိမ်သို့ သူငယ်ချင်းမိတ်ဆွေများကို မကြာမကြာပိတ် ကျွေးလေ့ရှိပါ၏။ အထူးသဖြင့် ပြည်ထောင်စုနေ့၊ တော်လှန်ရေးနေ့ စသော နေ့ထူး နေ့မြတ်ကြီးများ၌ပင် ဖြစ်၏။ ပြည်ထောင်စုနေ့များ၌ ရှမ်းထမင်းချဉ်ကို ဇနီးသည်က မမောမပန်း ပြုလုပ်၍ ကျွေးတတ်ရာ လာရောက်စားသူတိုင်း နောက်တစ်ခါ ထပ်လုပ်ကျွေးပါရန် ပြောကြား တတ်ကြပါသည်။

          စာရေးသူက အစားကောင်းကြိုက်၊အထူးအဆန်းကြိုက်သည် ကိုသိ၍လားမသိ။ တပည့်များကလည်း တရုတ်နှစ်သစ်ကူး ဆိုလျှင် တရုတ်အစာ၊ အစ်ဆိုလျှင် မူဆလင်အစာနှင့် ခရစ်စမတ်ဆိုလျှင် ခရစ်စမတ်အစာများကို လာပို့ကြပါသည်။ အချို့က အိမ်ဖိတ် ကြ ပါသည်။ သင်္ကြန်အခါ၌ မော်လမြိုင်ဘက်မှ တပည့်များသည် သင်္ကြန် ထမင်းကို ပုဇွန်ခြောက်ထောင်ဟင်းနိုင်းခြင်းနှင့် လာကန်တော့တက်ကြပါ၏။

          စာရေးသူ၌ နိုင်ငံခြားသား မိတ်ဆွေအနည်းငယ်မျှရှိသဖြင့် သူတို့ သံရုံးဧည့်ခံပွဲများနှင့် သူတို့အိမ်မှ ပြုလုပ်သော အစားအစာများ ကိုစားရကံကြုံဆုံခဲ့ဖူးပါသည်။ သို့ဖြင့် အင်္ဂလိပ်အစာ၊ အမေရိကန် အစာ၊ ပြင်သစ်အစာ၊ ဩစတေး စာနှင့် ရုရှ ကမီယာ ငါးဥ၊ ရုရှဝိုင် စသည်တို့ကို စားဖူး၊ သောက်ဖူး၊ မြည်းဖူး ခဲ့လေသည်။

          ဤသို့ အစားအသောက်မျိုးစုံကို စားဖူး မြည်းဖူးသောအတွေ့ အကြုံသည် အချိန်အား၍ ပျင်းနေသောအခါ၌ အလွန်အသုံးဝင်လေသည်။ အကြောင်းမူ  ယင်းတို့ကို သတိရပြီး မိမိဘာသာ အိမ်တွင် ချက်ပြုတ် စားသောက်နိုင်၍ ပေတည်း ။ ထို့အပြင် ဟိုတယ်နှင့် စားသောက်ဆိုင်များ၌ အစားအသောက်ဈေးနှုန်းများမှာ ယခုအခါ ခေါက်စိုက်နေရာ မိမိမိတ်ဆွေသူငယ်ချင်းများကို ကျွေးလိုသောအခါ၌ အိမ်မှာပင် မိမိဘာသာ ချက်ပြုတ်ကျွေးမွေး နိုင်၍ ပေတည်း။

          စာရေးသူသည် အစားအသောက်ကို စားရာ၌သာ ဝါသနာ ဝါသည်မဟုတ်၊ ချက်ပြုတ်ရာ၌လည်း အထူးဝါသနာပါ ပါသည်။ အသက် ၁၃ နှစ်က မိဘအိမ်မှုများပြီး တရပ်တကျေး၌ ဘော်ဒါကျောင်းထောင်၍ စာသင်ကြားရသောအခါ ထိုဘော်ဒါဆောင် ဟင်း အမယ်အစီအစဉ်ကို စာရေးသူပင် ရေးပေးရ၏။ နောက် ရန်ကုန် တက္ကသိုလ်၊ မန္တလေး ဆေးကောလိပ်နှင့် ရန်ကုန်ဆေးကောလိပ်တို့၌ စာသင်ရသောအခါ၌လည်း နေရသော အဆောင်များတွင် စားသောက် ရေးတာဝန်ကို စာရေးသူ ယူခဲ့ရသည်။ ဟင်းအမည်များကို စီမံရုံမက ဟင်းကိုပင် ကိုယ်တိုင်ဝယ်ပေးခဲ့ရ၏။ ထိုစဉ်က အဆောင်များ၌ သဟာယနှင့် စာဖတ်သင်းများရှိရာ စာရေးသူသည် စားသောက် ရေးတာဝန်၊ အတွင်းရေးမှူးတာဝန်နှင့် နှစ်ပတ်လည် ညစာစားပွဲ ကျင်းပရေးတာဝန်တို့ကို ယူခဲ့ဖူးသည်။

          ရန်ကုန်ကောလိပ်မှ ဆရာဝန်ဘွဲ့ရပြီး တပ်မတော်၌ စစ်ဖက်ဆရာဝန်အဖြစ် အမှုထမ်းရသောအခါ၌လည်း အရာရှိရိပ်သာ ၏ စားသောက်ရေးတာဝန်များကို ယူခဲ့ရ၏။ နောက်စစ်မြေပြင် ဆေးတပ်ရင်းနှင့် နယ်လှည့် ဆေးအဖွဲ့ များ၌ တာဝန် ထမ်းရွက်ရသော အခါ ရဲဘော်နှင့် လူနာများ၏ အစာအဟာရများအတွက်ပါ တာဝန်ယူ ခံ ဆောင်ရွက်ခဲ့ရပေသည်။

          ထိုမှ ဆေးတက္ကသိုလ် ၂အမျိုးသားအဆောင်တွင် အဆောင်မှူး တာဝန်ကို ထမ်းရွက်စဉ်နှင့် မြန်မာနိုင်ငံဆရာဝန်အသင်းတွင် တာဝန် အမျိုးမျိုးယူစဉ်တွင်လည်း စားသောက်ရေးနှင့် အဖျော်ယမကာတာဝန် တို့ကို ယူခဲ့၏။ ဆေးတက္ကသိုလ် ၂၏ ဘွဲ့နှင်းသဘင် ညစာစားပွဲ ဆရာဝန်အသင်း၏ နှစ်ပတ်လည် ညီလာခံ ညစာစားပွဲများအတွက် ဟင်မယ်များကိုလည်း စာရေးသူပင် တာဝန်ယူ ဆောင်ရွက် ရဖူးပေသည်။ နိုင်ငံခြား၌နေစဉ် မိမိဘာသာ ချက်ပြုတ်စားသောက် ခြင်း၊ သူများဖိတ်ကျွေးသည်များကို သွားစားခြင်း ဟိုတယ်၊စားသောက်ဆိုင်နှင့်လမ်းဘေးအမြန်ဆိုင်  (Fast foot chains ) တို့တွင် စားသောက်ခဲ့သည်တို့ကိုမူ  မပြောတော့ပြီ။ ယခုသတိရ၍ အနည်းငယ်ပြောရလျှင်။ အင်္ဂလန်မှ ငါးနှင့် အာလူးကြော်၊ အမေရိကန်မှ မက်ဒေါနယ်ဟမ်းဘတ်ဂါ၊ ကာနယ်ဆောင်းဒါး၏ ကြက်သားကြော်၊ ပီစာ စသည်တို့မှာ မနေနိုင်သော အစာများပေတည်း။

          တကယ်တော့ စားခြင်းသောက်ခြင်းမှာ အသက်ရှင်နေ သတ္တဝါတိုင်း လုပ်ကြရသော အလုပ်ဖြစ်၏။ သို့သော်ကို အသုံးပြု ၍ချက်ပြုတ်ကြော်လှော်ကင်ကာ စားသောက်ခြင်းမှာ လူတို့၏ အလုပ် သာဖြစ်၏။ ထိုသို့ ပြုလုပ်သောက်ကြရာတွင် ယဉ်ကျေးမှုအဆင့် အတန်းမြင့်လာလေ သူတို့၏ အစားအသောက်မှာ ထူးခြား၍အရသာ ရှိလာလေ။ အဆင့်မြင့်က ( Sophisticated ) ဖြစ်သည်ဟူ၏။

          အိုးခွက်ပန်းကန်စုံ ၊  ဇွန်းခက်ယင်းနှင့် တူ၊ ဓား  သုံးပုံတို့သည်ပင် ကွာြခားလာလေသည်။

          ဧည့်ကောင်းဆောင်ကောင်းများကို ထမင်းကျွေးဖိတ်ကျွေး ခြင်းမှာ ယဉ်ကျေးခြင်း၏ လက္ခဏာဖြစ်၏။ ယခုအခါ နိုင်ငံတကာ ခေါင်းဆောင်များတွေ့ဆုံ၌၊ ထောင့်အစားအသောက်ဖိတ်ကျွေး ခြင်းသည် မပါမဖြစ်သည့် ဖြစ်ပေသည်။ အချိန်ရက ညစာစားပွဲ။ အချိန်မရက နံနက်စာ ( Break East ) သို့မဟုတ် နေ့လည်စာ (Lunch) ကျွေးကြ၏။ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်များမှာ အချိန်လု၍ လုပ်နေရသဖြင့် နေ့လည်စာစားရင်းအလုပ်လုပ်ကြလေသည်။ သို့နှင့် 'အလုပ် လုပ်နေ့လည်စာ (working lunch ) ဟူသော ဝေါဟာရ သည် ပေါ်လာပေ၏။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် စက္ကူအိတ်အညိုတွင် အမြန်စားရန် အစာကို ထည့်လာ၍ ကျောင်းတက်ကြ၊ တက္ကသိုလ် ဆွေးနွေးပွဲ တက်ကြရသူများရှိ၏။ ယင်းတို့၏ နေ့လည်စာကိုကား "အညိုရောင် အိတ်နေ့လည်စာ ( Brown Bag  lunch ) "ဟုခေါ် ကြလေသည်။

         စာရေးသူအနေဖြင့် လမ်းဘေးဈေးသည်ထံမှသည် ဟိုတယ် ကြီးများအထိ စားဖူးခဲ့သလို ဘုရင်မ ညစာ၊ သံအမတ် ညစားမှသည် မော်တော်ကား၊ မီးရထားပေါ်တွင် အမြန်စားရသော အစာမျိုး ထိ စားဖူး၏။ မိမိ စားသောက်ဖူးသမျှနှင့် စားသောက်လိုသော အစာတို့၏ ချက်ပြုတ်ပုံတို့ကိုလည်း လေ့လာမှတ်သားထား၏။ ယင်းဗဟု သုတကို မိမိ တစ်ယောက်တည်း သိမ်းထားကာ အကျိုး သိပ်မရှိသဖြင့် အများသူငါ လေ့လာမှတ်သား ချက်ပြုတ်စားနိုင်ကြစေရန် ယင်းတို့ကို ယစုစာအုပ်တွင် ဖြန့်ဝေရေးသားလိုက်ပါသည်။ လူတိုင်း ပျော်ရွှင် ချမ်း မြေ့စွာ အာဟာရ ပြည့်ဝစွာ၊ အရသာရှိစွာနှင့် စိတ်ချမ်းသာ ကိုယ် ချမ်းသာ အာသီသရှိတိုင်း အာသာပြေသည်အထိ စားသောက်နိုင် ကြပါစေသတည်း ။

ဒေါက်တာမောင်မောင်ညို

အမ်ဘီဘီအက်စ် ( လန်ဒန်)

အမ်အေ ( မီရှီဂန် ) ဆေးပညာ ပါရဂူ ( အမေရီကန် )

ရန်ကုန်

၂၁-၁၀-၉၀