ဒဂုန်ရွှေမျှား - မုန်းတိုင်းမေ

[၁]

- -

             ကျွန်ုပ်တို့ လူဖြူများသည် လူ့သဘာဝကို နားလည်သည် ထင် မှတ်ကာ အရာခပ်သိမ်းကို သိရှိသည်ဟု မှတ်ယူလေ့ရှိကြ၏။ အမှန်သော် သဘာဝတရားကို ကျွန်ုပ်တို့အမြင်နှင့်သာ နားလည်၍ ကျင့်သုံးခဲ့ကြ၏။ သို့သော် အလိမ္မာဉာဏ်နည်းပါး ချို့ယွင်းသော ကျွန်ုပ် အလန်ကွာတာမိန်း' ကမူ၊ ရိုင်းစိုင်းကြမ်းတမ်းသောဘဝတွင် နေထိုင်ကျက်စား၍ မလေ့လာခဲ့ သမျှ ကာလပတ်လုံး မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ လူ့သဘာဝကို တကယ် စင်စစ် နားမလည်နိုင်ဟု တစ်ထစ်ချ ယူဆ၏။

            အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကျွန်ုပ်မှာ ဘဝသက်တမ်းတစ်လျှောက် တွင် လူတို့လက်ဖြင့် ကျိုချက်သွန်းလုပ်ခြင်း မပြုရသေးသော သတ္တုရိုင်း နှင့်ကူသော ပကတိသဘာဝအတိုင်း ရှိနေကြသော လူတန်းစားမျိုးနှင့်သာ နတ်တမျှ ယဉ်ကျေးသော လူသည်လည်းကောင်း၊ လူဝံသာသာမျှ ရှိသည့် လူရိုင်းတစ်ယောက်သည်လည်းကောင်း သဘဝအားဖြင့် တူညီသော 'လူသတ္တဝါမျှသာဖြစ်၍ ချစ်ခြင်း၊ မုန်းခြင်း တရားတို့ဖြင့် ဓမ္မတာအတိုင်းလွှမ်းခြုံ ရစ်ပတ်ကြမည်သာဖြစ်၏။

           ထိုသူများနှင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် ရာသီဥတု ဓလေ့ထုံးတမ်း ဘာသာအယူဝါဒများသာ ကွဲပြားခြားနားခြင်း ရှိပေလိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့် သဘာဝ၏ ပင်ကိုအဖုံးအကွယ် အတားအဆီးမရှိ မော် ပြလျက်ရှိသော လူရိုင်းများအပေါ်တွင် အမြဲတစေ စိတ်ဝင်စားမှုရှိခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်။ သို့နှင့် ကျွန်ုပ်မှာ အင်္ဂလန်ပြည်တွင် မွေးဖွားသူတစ်ယောက် ဖြစ်သော်လည်း ထိုလူရိုင်းများ တိုင်းပြည်နှင့်ပဟ်သက်၍ မှတ်သားဖွယ်ရာ အတွေ့အကြုံ အဖြစ်အပျက်များကို အားလပ်သမျှ အချိန်ရတိုင်း ထိုအချိန် ကို တန်ဖိုးရှိရှိ အသုံးပြုသည့်အနေဖြင့် ကြိုးစား၍ စုဆောင်းရေးသားကာ မှတ်တမ်းတင်ခဲ့လေသည် ။

           ဆင်းမှတ်တမ်းများကား ရိုင်းစိုင်းကြမ်းကြတ်သော တိုက်ပွဲများ ၊ အတွင်း၌ က်စီးပျောက်ကွယ်ခြင်းမရှိဘဲ လွတ်မြောက်လာကြမည် ဆိုပါက စိတ်ဝင်စားဖွယ်ကောင်းသော လူမျိုးများ၏ တကယ့်အဖြစ်အပျက်များသည် ထိုမှတ်တမ်းများ၏ တန်ဖိုးကို သိရှိနားလည်သူများလက်သို့ တစ်နေ့တွင် ရောက်ရှိသွားပေလိမ့်မည်။

ပထဦးစွာ နာဒါ' ခေါ်  မနှင်းဖြူ၏ အကြောင်းမှလွဲ၍ ဇူးလူးများ ထဲတွင် အချောအလှဆုံးဟူ၍ ကျွန်ုပ်မှတ်ယူမိသော အလှဧကရီမလေးတစ်ယောက်၏ အကြောင်းပင်ဖြစ်လေသည်။ သူသည် ချောရုံ လှရုံမျှမကသေး၊ အပါးနပ်ဆုံး၊ အလိမ္မာဆုံးနှင့် အဆိုးဝါးဆုံး ရည်မှန်းချက်အမြင့်ဆုံး မိန်းမ တစ်ယောက်ဟူ၍လည်း ကျွန်ုပ်မှတ်ယူမိသည်။ သူသည် ဇူးလူးများ၏ ပြော ကြားချက်အရ ဆွဲငင်တတ်သော ဓာတ်သတ္တိနှင့်လည်း ပြည့်စုံ၏။ သူ၏ အမည်မှာ 'မာမီနာ' ဖြစ်၍ အမ်ဗေဇီ၏ သမီးဖြစ်လေသည်။

            အခြားအမည် မှာ လေမုန်တိုင်း၏သမီး'ဟု လူရိုင်းများက ခေါ် ခေါ်၍ မုန်တိုင်းတိုက်ခတ် နေသည့်ကြားတွင် မွေးဖွားလာခဲ့သည်ဟု ဆိုလေ သည်။

              မုန်တိုင်း၏ သမီး 'မာမီနာ' အကြောင်းကို စဉ်းစားလိုက်တိုင်း ကျွန်ုပ်ဖတ်ဖူးသော ဂရိလူမျိုးကဗျာဆရာကြီး'ဟုမ်းမား”ရေးသည့် 'ထရွိုင်း မြို့မှ ဟယ်လင်" ၏ ပုံဝတ္ထုကို သတိရမိ၏။

ဟယ်လင်မှာ ဖြူဆွတ်သော အသားအရေရှိ၍ မာမီနာမှာ ကြေးနီ ရောင်အသားအရေရှိခြင်းသာ ကွာခြား လေသည်။ သူတို့ချင်း တူညီသော အချက်များမှာ ၂ ဦးစလုံးပင် သစ္စာမဲ့ခြင်းနှင့် ရာပေါင်းများစွာသော ယောက်ျားရင့်မကြီးများအား သေဘေးသို့ ကျရောက်စေခြင်းပင် ဖြစ်လေ သည်။

မာမီနာကို ကျွန်ုပ် ပထမတွေ့ရှိသည်မှာ ၁၈၅၇ ခုနှစ်ဖြစ်၍၊ သူ နှင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ မိတ်ဆွေဘ၀မှာ ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသော တူဂီလာ” စစ်ပွဲကြီးပြီးသည့်နောက် ရေးသားဖော်ပြမည့် ဇာတ်သိမ်းခန်းတစ်ခုသို့ ရောက်သည်အထိ တည်မြဲခဲ့၏။ထိုစစ်ပွဲကြီး၌ 'ပန်ဒါ၏သား 'စီတီဝါယိုး” ၏ ညီလည်းဖြစ်ပြီးလျှင်၊ မာမီနာနှင့်လည်း ဖူးစာဆုံခဲ့သူ 'အမ်ဗယ်လစီ” သည် ကျဆုံးခဲ့၏။ ထိုအချိန်၌ ကျွန်ုပ်မှာ ဒုတိယဇနီးသည်ကို မြှုပ်နှံပြီးသည့် တိုင်အောင် လူရွယ်၊ လူငယ်တစ်ယောက်အနေနှင့်ပင် ရှိခဲ့လေသည်။

ကျွန်ုပ်၏ သားငယ်ကလေးကို “ဒါဗန်မြို့ မှ ကြင်နာတတ်သော မိတ်ဆွေများ၏လက်ထဲတွင် အပ်နှံထားခဲ့ပြီးနောက် ကျွန်ုပ်သည် ကုန်သွယ် ခြင်းနှင့် အမဲလိုက်ခြင်းတို့ကို လုပ်ကိုင်ရန် ငယ်စဉ်က အကျွမ်းတဝင် နေထိုင် ခဲ့ဖူးသော ဇူးလူးများ၏ဒေသသို့ ရီးထွက်လာခဲ့၏။ စင်စစ်အားဖြင့်ကား ကုန်သွယ်ခြင်း အတတ်ပညာမှာ ကျွန်ုပ်အဖို့ များစွာ စက်ဆုပ်ဖွယ်ဖြစ်သောကြောင့် ကုန်ရောင်းကုန်ဝယ်လုပ်ငန်းကို မည် သည့်အခါမျှ အလွန်အမင်း ဂရုစိုက်ခြင်း မပြုခဲ့ပေ။ သို့သော် အမဲလိုက်ခြင်း ကား ကျွန်ုပ် နှစ်ခြိုက်စွဲလန်းလှသည့် ဝါသနာဖြစ်လေသည်။ ဝါသနာဟု ဆိုရာ၌ ကျွန်ုပ်သည် သတ္တဝါများအား အကြောင်းမဲ့သက်သက် လိုက်လံ သတ်ဖြတ်ခြင်းကို နှစ်ခြိုက်သူကား မဟုတ်ပါပေ။

           လူသူမနီး တောကြီးခေါင်ခေါင်၌ နေနှင့် ကြယ်တာရာများကိုသာ မကြာခဏ အဖော်ပြုလုပ်ရသော ကျွန်ုပ်သည် အမဲလိုက်ခြင်းအားဖြင့် သစ် ဆန်းသော အပြောင်းအလဲများရရှိကာ၊ ငြီးငွေ့မှုပြေပျောက်ခြင်း၊ အသက် ဆံဖျားစွန့်စားရသည့် အဖြစ်အပျက်များကို တွေ့ကြုံရ၍ အသည်းလှိုက် သောအရသာကို ခံစားရခြင်း စသည်တို့ကြောင့် ဖြစ်ပေသည်။

                သူ၏အစ်ကိုဖြစ်သူ ဒင်ဂန်း” အား နှိမ်နင်းအောင်မြင်၍သူ သေဆုံး နောက်၊ “ဘိုးဝါး” များက ဇူးလူးပြည်၏ ဘုရင်အဖြစ် တင်မြှောက်ထား သော 'ပန်ဒါ” ၏ ခွင့်ပြုချက်အရ  ဂိုက်နှင့်ဆလက် အမ်ဗိုလာ" မြစ်များ အကြားရှိ တောတောင်ထူထပ် ကြမ်းတမ်းသော နယ်မြေများသို့ အမဲလိုက် ယ် ကျွန်ုပ် ထွက်ခွာလာခဲ့သည့် ၁၈၅၄ ခုနှစ်၏ လေဖြစ်မည်ထင်သည်။

ထိုနယ်မှာ အလွန်ငှက်ဖျားထူထပ်သဖြင့် ဆောင်းရာသီတွင် တမင် ဝင်ရောက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်။ ထိုဒေသတွင် လမ်းဟူ၍ မည်မည်ရရ မရှိ သည့်အပြင်၊ ချုံနွယ်ပိတ်ပေါင်းများလည်း ထူထပ်စွာ ပေါက်ရောက်နေသဖြင့် လှည်းများကို ယူဆောင်လာရန် မသင့်လျော်ဟု တွေးမိသည်ကတစ်ကြောင်း ဆင်ကဲ့သို့ သော တောကောင်မျိုးထဲ၌ မြင်းများလည်း အသက်နှင့်ကိုယ် မြဲ ကြလိမ့်မည် မဟုတ်သဖြင့် တစ်ကြောင်း ကျွန်ုပ်သည် ခြေလျင်ပင် ထွက်လာ - ဝိ၏ အပေါင်းအဖော် အကြီးအကဲများမှာ ကပြားသွေးပါ၊

တစ်ထောက်ဖြစ်သော ဆီကော်လီ' (အများအားဖြင့် အတို ချုပ် တော်၏”ဟု ခေါ်လေ့ရှိကြသည်။)၊ ဇူးလူးအကြီးအက် ' ကိုး' နှင့်၊ ထုန်များနှင့် ကျွန်ုပ်လဲလှယ်ရရှိသော ဆင်စွယ်များကို ကျွန်ုပ်၏ လူအချို့

အင့်အရှောက်ဖြင့် ထားခဲ့သော မိုင် ၃၀ ခန့်ရှိ တောင်ကုန်းပေါ်မှတ် အိမ်ကို သူကြီး အမ်ဇီ' တို့ ဖြစ်ပေသည်။

အမ်ဇီ” မှာ သူတို့လူမျိုးထဲတွင် အမဲလိုက်မုဆိုးကောင်းတစ် သောက်ဖြစ်၍ အသက် ၆၀ ခန့်မျှရှိလေပြီ။ အကင်းပါး၍ ပါးနပ်ဖျက်လတ် သော လူတစ်ယောက်လည်းဖြစ်၏။မုဆိုးတချို့ကို ခေါ်ပြီးလျှင် ကျွန်ုပ်နှင့် တူ အမဲလိုက်မည်ဆိုကာ သူ့အား သေနတ်တစ်လက် အပိုင်ပေးရန် ကျွန်ုပ် တ ကတိထားခဲ့လေသည်။ ။

သူ့အား လက်ဆောင်ပေးမည့်သေနတ်မှာ သေနတ်ဟောင်းတစ် လက်ဖြစ်၍ မောင်းတစ်ဝက်တင်ရုံမျှနှင့် ရုတ်တရက် ကျည်ဆံထွက်သွား တတ်သည့် အကျင့် ဆို၊ ရှိသော သေနတ်တစ်လက်ဖြစ်၍ အမိဗေဇီက မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ၊ လူဖြူတို့၏ လက်နက်ကို မိမိပိုင်ဆိုင်ရက သူတို့လူမျိုး များ၏ ကြောက်ရွံ့ ရိုသေခြင်းကို ခံရမည်ဖြစ်သောကြောင့် ကောင်းစွာ ကျေ နပ်ကြောင်း ကျွန်ုပ်အား ပြောပြလေသည်။ ။

သို့ပြောရင်း သူက ယမ်းထိုးထားသော သေနတ်ကို ကိုင်တွယ်လေ ရာ၊ ကျွန်ုပ်က အကြောင်းကိုသိပြီးဖြစ်သဖြင့် နောက်သို့ ရွှေ့နေလိုက်၏။ ထိုအခါ သေနတ်မှ ကျည်ဆံ ဒိုင်းခနဲထွက်သွားရာ၊ ဆောင့်ကန်သောအရှိန်

ကြောင့် သူသည် နောက်သို့ ဖင်ထိုင်လဲကျသွားပြီးလျှင်၊ ကျည်ဆံသည် သူ့ မိန်းမတစ်ယောက်၏ နားရွက်ထိပ်ဖျားကို ဖြတ်သွားလေသည်။ မိန်းမကြီးသည် ငယ်သံပါအောင်ဇော်၍ ထွက်ပြေးလေရာ၊ နားရွက်ဖြတ် ကလေးသည် မြေပေါ်သို့ ကျ၍ ကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်။

အမ်ဇီသည် နေရာမှထရင်း ... ။

“ဘာဖြစ်သေးသလဲ သေနတ်ထဲက မကောင်းဆိုးဝါးက သူ့မှာ ရှက်ကိုမဖြတ်ဘဲ သူ့လျှာကိုဖြတ်သွားရင် အကောင်းသား၊ ဒီနွားအိုမကြီးထ နေရာတကာမှာ ပါချင်တယ်။ နောက်တစ်ကောင်လို ချောင်းကြည့်ချင်တယ် ကံကောင်းလို့ မာမီနာမဟုတ်ပေလို့ တော်ပါသေးရဲ ...”

“မာမီနာဆိုတာက ဘယ်သူလဲ အမ်ဗေဇီ..."

ကျွန်ုပ်ရဲ့ သမီးပါ " မာကူမာန်၊

ဒီမကမွေးတဲ့သမီးတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ မာမီနာဟာ လေမုန်တိုင်းကြီးကျနေတဲ့ညမှ မွေးပြီး သူ့အမေ ဟာ သူ့လည်း မွေးပြီးရော ဆုံးသွားရှာတယ် ... မာမီနာရဲ့အကြောင်း သိ ချင်ရင် ဟောဟိုက 'ဆာဒူးကိုး' ကို သင်မေးကြည့်ပေတော့'

အမ်ဇီညွှန်ပြသော သူ့နောက်မှလူတစ်ယောက်အား ကျွန်ုပ် လှမ်း ၍ကြည့်လိုက်၏။

ဆာဒူးကိုး' ဆိုသူအား ပထမဆုံးအကြိမ် ကျွန်ုပ် မြင်ရလေရာ သူ့တွင် အခြားတိုင်းရင်းသားများထက် ထူးခြားသည့် ရုပ်လက္ခဏာကို တွေ့ ရလေ၏။ ရင်ပတ်တွင် လှံဒဏ်ရာများ၊ အနာရွတ်များ ပြည့်နေသဖြင့် စစ်

သားတစ်ယောက်ဟု ခန့်မှန်းနိုင်သော်လည်း အခါအားလျော်စွာ ဘုရင်က ဇူးလူးများအား ဆင်မြန်းခွင့်ပေးသည့် '

ဖယောင်းခွေ” မရှိသေးချေး အရပ် မြင့်၍ ခန့်ညားသောလူရွယ်တစ်ယောက်ဖြစ်၏။

ကျွန်ုပ်၏ စိတ်ကို ဆွဲဆောင်သောအရာမှာ သူ၏မျက်နှာဖြစ်၍ နီဂရိုးသွေးလုံးလုံးမပါသည့် မျက်နှာဖြစ်ပြီးလျှင် စင်စစ်အားဖြင့် သူသည် အသားမည်းသောအာရပ်တစ်ယောက်နှင့်သာ တူလေသည်။ သူ၏ ကြီးမား သော မျက်လုံးများပေါ်၌သာ စိတ်မချမ်းသာသော အရိပ်အရောင်များ ပေါ်

'ဂွတ်မောနင်း ဆာဒူးကိုး၊ မာမီနာဟာ ဘယ်သူလဲဆိုတာ ပြော စမ်းပါဦး"

'သူ့သမီးဖြစ်တဲ့ အကြောင်း သူ့ဖခင်က ပြောပြီးပြီမဟုတ်လား အင်ကူဇီ'

ထိုအခါ ပျော်ပျော်ကြီးနေတတ်သော အမ်ဗေဇီက ... - ဟုတ်ပါတယ် .. ဒါပေမယ့် သူ့ဖခင်က အာဒူးကြီးဟာ သူ့ချစ်

သူဖြစ်တယ်။ ဒါမှမဟုတ် သူ့ချစ်သူဖြစ်လိုတယ်ဆိုတာကိုတော့ မပြောရသေး . ပါဘူး”

ဟု ဝင်ပြောပြီးနောက် လက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုးလျက် ..

“ဒီမိန်းကလေးဟာ သင့်အတွက်ထင်နေရအောင် သင်ဟာ ရူးများ နေသလား ဆာဒူးကိုးရယ် ... ကျွန်ုပ်ကို နွားအကောင်တစ်ရာတိတိ တစ်ကောင်မှ မလျော့စေဘဲပေး၊ ဒီအကြောင်း ကျွန်ုပ်စဉ်းစားမယ်။ သင့်မှာ ၁၀ ကောင်မှပြည့်မောင် မရှိပါကလား၊ မာမီနာကလဲ ကျွန်ုပ်ရဲ့ သမီးအကြီးဆုံး ဖြစ်နေလေတော့ လူ ချမ်းသာတစ်ယောက်နဲ့မှ သူ့ကို ပေးစားရလိမ့်မယ်”

ဆာဒူးကြီးက မျက်နှာကို အောက်ချလျက် ... ။

“သူက ကျွန်ုပ်ကို ချစ်နေပါတယ် အမ်ဗေဖီ၊ ဒါက နွားထက်ပိုပြီး အရာရောက်ပါတယ် ...”

'သင်တို့အတွက်တော့ ဟုတ်ချင်ဟုတ်မှာပေါ့ ဆာဒူးကိုး ... နို့ ပေမယ့် ကျွန်ုပ်မှာ ဆင်းရဲတဲ့လူတစ်ယောက်ဖြစ်လေတော့ နွားတွေလိုနေ တယ်။ သင်ဟာ လူချောလှတစ်ယောက်ဖြစ်တယ် ထားဦး၊ မာမီနာက သင့်ကို ချစ်တယ်ဆိုတာ ယုံစားနေသလား၊ သူ့မျက်လုံးတွေက ဘာပဲပြော ပြော မာမီနာဟာ သူ့ကိုယ်ကလွဲရင် ဘယ်သူ့ကိုမှ မချစ်ဘူး၊ နောက်ဆုံး သူဟာ သူ့မျက်လုံးနောက်ကိုမလိုက်ဘဲ သူ့ အသည်းနှလုံးနောက်ကို လိုက် သွားလိမ့်မယ်။ နို့ပေမယ့် နွားအကောင် ၁၀၀ သာ ကျွန်ုပ်ဆီ ယူလာခဲ့ပါလေး ကျွန်ုပ်တို့ ကြည့်ကြသေးတာပေါ့ ..."

'ကျွန်ုပ်မှာ အကောင် ၁ဝဝ ရှိလာတဲ့တစ်နေ့ကျရင်သာ သင့် စကားကို အတည်ယူရလိမ့်မယ် မာမီနာရဲ့ဖခင် ...”

'အင်း .....သင့်မှာ နွားအကောင် ၁၀၀ မပြည့် နှင့် မာမီနာကလဲ ကလေး ၆ ယောက်လောက် ရနေရောပေါ့ ...၊ ဘယ့်နှယ်လ်၊ သင် ရပ်ဝေး ကိုသွားမလို့လား ... ။

ဆာဒူးကိုးက ဝင်းလက်သောမျက်လုံးများဖြင့် ...

“ဟုတ်တယ် ... ကျွန်ုပ် ရပ်ဝေးကိုသွားတော့မယ်၊ အဲဒီနောက် သာ ကလေးတွေ အဖေအခေါ်ခံမယ့်လူဟာ ဘာကြီးကို သတိထားနေပါ

အမ်ဇီက လေးနက်သောအသံဖြင့် ...

`ဟေ့ သူငယ်၊ စကားကို သတိထားပြောနော်၊ သင့်ဖခင်ရဲ့ လမ်းကို - သင်က လိုက်မလို့လား ..."

ဆာဒူးကိုးသည် မကြားသကဲ့သို့ အနီးမှ ထွက်ခွာသွားလေသည်။ ထိုအခါ ကျွန်ုပ်က အမ်ဗေဇီအား ...

သူက ဘယ်သူလဲ...'

မျိုးရိုးမြင့်တဲ့ သူငယ်တစ်ယောက်ပေါ့၊ သူ့ဖခင်ဟာ အကြံသမား တစ်ယောက်မဟုတ်ရင် သူဟာ အကြီးအကဲတစ်ယောက်ဖြစ်နေပြီ၊ ဒင်ဂန်း” က သူ့အကြောင်း အနံ့ရသွားတော့ အကြီးအကဲရာ သူ့ မိန်းမတွေရော

သူ့ကလေးတွေရော အကုန်လုံးသတ်ပစ်လိုက်ရော ... သူသာ သူ့အစ်ကို တရှိဇာ'နဲ့ ဆေးဆရာလူပုကြီး “ဒီကလီ”က ဝှက်ထားလို့ အသက်ချမ်းသာ သွားတယ်၊ ကိုင်း + + + လာပါဦး ကိုလှဖြူ ကျွန်ုပ်ရဲ နွားအို မကြီးကို ဆေး ကုပေးလှည့်ပါဦး'

သို့နှင့် ကျွန်ုပ်မှာ နွားအိုမကြီးဆိုသူ မိန်းမကြီးပေါ်တွင် စိတ်မဝင် စားလှသော်လည်း ကျွန်ုပ် စိတ်ဝင်စားလာသော မာမီနာအကြောင်းကို ထပ်မံ ကြားသိရလိမ့်မည်အထင်နှင့် သွားရောက်မိလေ၏။ တဲတစ်ခု အတွင်း ဒဏ်ရာရသွားသော မိန်းမကြီးမှာ ဒဏ်ရာမှ စီးကျသော သွေးအလူးလူးဖြင့် ကြမ်းပြင်ပေါ်၌ လဲလျောင်းကာ သေရပါတော့မည်ဟု ညည်းညူဟစ်အော် လျက် ရှိပြီးလျှင် အနီးတွင် မိန်းမများနှင့် ကလေးများပါသော လူအုပ်ကြီး ကလည်း ဝိုင်းရံလျက်ရှိလေသည်။

တဲအတွင်းမှလူများကို ရှင်းလင်းစေပြီးနောက် ကျွန်ုပ်၏ တပည့် ဆီလီအား မိန်းမကြီး၏ဒဏ်ရာကို ဆေးကြောစေပြီးနောက် ကျွန်ုပ်က ဆေးအိတ်ကိုပြန်၍ ယူရ၏၊

ရောက်လာသောအခါ မိန်းမကြီး၏ နားရွက်ကို လက်သည်းညှပ် ကတ်ကြေးဖြင့် ညီညာအောင် ဖြတ်တောက်ပြီးလေ၏။ ထို့နောက် ကျွန်ုပ်က

ချော့မော့ကာ ဆေးထည့် ပေး၏ ။ အပြင်သို့ အမ်ဖေဖီ ထွက်သွားသောအခါ | ကျွန်ုပ်က ... ။

“မိခင် မသေးနိုင်တော့ပါဘူး၊ အနာပျောက်ပါပြီ ... ဒါထက် | မာမီနာဆိုတာ ဘယ်မှာလဲ ...

ဘယ်မှာဆိုတာ ကျွန်ုပ်မသိပါဘူး၊ ကျွန်ုပ်ရဲ့ ကံကြမ္မာဆိုးကို ယူ လာတာ ဒီကောင်မပေါ့ မနေ့က ကျွန်ုပ်နဲ့ ရန်ဖြစ်ကြတယ်။ သူ့နားရွက်ကို ကျွန်ုပ်က နည်းနည်းကုတ်မိသွားတာ သူက မကြာခင် ကျွန်ုပ်နားရွက်လဲ မီးလိုပူလိမ့်မယ်လို့ ကျိန်ဆဲတယ်၊ သူက စုန်းမပဲ.. ဟော .. ပြောရင်း ဆိုရင်း အခုတောင် ပူလာပြီ ...။

ကော့စတစ်ပါသော ဆေးတန်ခိုးပြဟန်တူ၏

သင် လူဖြူ ကျွန်ုပ်ကို ပြုစားတာပဲ၊ ကျွန်ုပ်ခေါင်းထဲမှာ မီးလောင် နေပြီ...”

သူသည် အနီးရှိ မြေအိုးတစ်လုံးနှင့် ကျွန်ုပ်အား လှမ်း၍ ပေါက် လိုက်ပြီးနောက်

ဆေးကုအတွက် အဲဒါပဲ ယူလိုက်ပေတော့၊ သွား ... မာမီနာ နောက်ကို တခြားလူတွေလိုပဲ လေးဘက်ထောက်ပြီးလိုက်သွား..."

ဟု မေးလိုက်ရာ

ထိုအခိုက် ကျွန်ုပ်မှာ ပျားအုံနှင့်တူသော တဲ၏တံခါးဝမှ ထွက်လာ ပြီးဖြစ်လေသည်။ အပြင်၌ အမ်ဇီနှင့်တွေ့သဖြင့် ကျွန်ုပ်က မာမီနာ အကြောင်းကိုမေးရာ၊ မာမီနာမှာ ၅ နာရီခန့်မျှသွားရသည့် တဲအိမ်စု၌ ရှိနေ

ကြောင်းဖြင့် အမ်ဗေဗီက ဖြေဆိုလေသည်။ ယင်းသည်ကား မာမီနာ့ အကြောင်းကို ဦးစွာ ကျွန်ုပ်ကြားခြင်းပင်တည်း။

ထိုထည့်၌ ကျွန်ပ်သည် လှည်းနှင့်တွဲ၍ချည်ထားသော ရွက်ထည်

ကာဆေးတံသောက်ရင်း ဂျိကျိုးနားရွက်ပုံ နွားအိုမကြီးနှင့် ဆုံရသည့်အဖြစ်အပျက်ကို စဉ်းစားလျက်ရှိစဉ်၊ စောင်တစ်ထည်ကို မြို့ ်ထားသော ကဖားတစ်ယောက်သည် တဲအတွင်းသို့ ဝင်လာလေ၏ ။ မှောင် နေသဖြင့် ကျွန်ုပ်က ...

“ဘယ်သူလဲ..." 'ကျွန်ုပ် ဆာဒူးကိုးပါ မာကူမာဇန် ...”

ဟု ထိုသူက အဖြေပေးလေသည်။ ကျွန်ုပ်လည်း ဧည့်ဝတ်ပြုသည့် အနေဖြင့် သူ့အား နှာဘူးကလေးတစ်လုံးကို လှမ်း၍ပေးလိုက်လေသည်။

နှာကို လိုက်ပြီးနောက် ဆာဒူးကိုးသည် မျည်ရည်များလည် လျက် ကျွန်ုပ်ကို အကူအညီတောင်းရန် လာခဲ့ကြောင်း၊ အမ်ဇီပြာသည့် အကိုင်း သူ့သမီးအတွက် နွားအကောင် ၁ဝဝ ကို မိမိ မပေးနိုင်ကြောင်း အကယ်၍ သူ့တွင် သေနတ်တစ်လက်သာရှိခဲ့ပါမူ ဇူးလူးများနှင့် စစ်ဖြစ် နေသည့် လူမျိုးစုတစ်စုထံမှ အရယူနိုင်မည်ဖြစ်ကြောင်းနှင့် ပြောကြားလေ သည်။ ထိုအခါ ကျွန်ုပ်က သေနတ်တစ်လက်၏တန်ဖိုးမှာ နွား ၁၂ ကောင် နှင့်ညီမျှ၍ အခမဲ့မပေးနိုင်ကြောင်း ပြောကြားလေသည်။

ဒီလိုမဟုတ်ပါဘူး မာကူမာဇန်၊ သေနတ်တစ်လက် ကျွန်ုပ်ကို ပေးပြီး သင်ရော သင့်လူတွေပါ ကျွန်ုပ်နဲ့ အတူ အဖော်လိုက်မယ်ဆိုရင် နွား အုပ်တစ်ဝက်ကို သင်ရပါစေ့မယ် ... ။

'ဒီဟာက ကျွန်ုပ်ကို သူခိုးဖြစ်အောင် လုပ်တာပဲ၊ ပြီးတော့ ပန်ဒါကလဲ တိုင်းပြည်မငြိမ်မသက်အောင်လုပ်တယ်ဆိုပြီး အပြစ်ပေးဦးမယ်”

ထိုအခါ ဆာဒူးကိုးက သူ၏ဇာတ်ကြောင်းကိုပြန်လျက် ထိုနွား များမှာ အမှန်အားဖြင့် သူပိုင်ထိုက်သော နွားများဖြစ်ကြောင်း၊ အမာရွာနီ တို့၏ အကြီးအကဲဖြစ်သူ 'မာတီဝါရီ” မှာ သူ၏ဖခင်ဖြစ်၍၊ အမာကိုဗတို့ ၏ အကြီးအက် 'ဒင်ဂန်း” အား သူ၏ဖခင် မာတီပါနီသည် ကဝေတစ် ယောက်ဖြစ်ကြောင်းနှင့် “ဘန်ကူး’ က ကုန်းချောကြောင်း၊ ထို့နောက် စစ်

တပ်ကလေးတစ်တပ်နှင့် ဂုဏ်ပြုဟန်ဆောင်ကာ မိမိဖခင်ထံ လာရောက်ပြီး နောက် ညဉ့်အချိန် တိတ်တဆိတ်ကြံစည်ကြောင်း၊ ဒီအခါ ကျွန်ုပ်ကို လက် ဆွဲပြီး ကျွန်ုပ်မိခင်က ပြေးတဲ့အခါ ဖခင်ကြီးက...

'ဝင်းထရံကကို ချိုးပြီးပြေးပေတော့ မိန်းမရေ၊ ကျွန်ုပ်အတွက် အသက်ရှင်ပြီး လက်စားချေဖို့ကျန်ရစ်အောင် ဆာဒူးကိုသာ ကောင်းကောင်း မွေးပေတော့”

ဆိုပြီး ကျွန်ုပ်ရဲ့ နဖူးကိုတစ်ချက်နမ်းလိုက်သေးတယ်၊ ကျွန်ုပ်ရုံ ဖခင်ဟာ လက်ထဲမှာ ခိုင်းမပါဘဲနဲ့ ရန်သူအမြောက်အများကို တစ်ယောက် တည်းနဲ့ ခုခံရင်း ကျန်ရစ်ခဲ့ရှာတယ်၊ ဒီနောက် ဘန်ကူးဟာ သူ့နောက်ကို တိတ်တဆိတ်ရောက်ပြီး သူ့ကျောကို တစ်ချက်ထဲခုတ်ချလိုက်တော့ လဲကျ သွားရှာတာပါပဲ၊ ဒီနောက် ဘန်ကူးဟာ ကျွန်ုပ်တို့နောက် အနံ့ခံလိုက်လာ ပြီး ကျွန်ုပ်၍မိခင်ကို လှံနဲ့ ထိုးသတ်လိုက်တယ်။

ဒီအခါ ကျွန်ုပ်လဲ ရူးရူးမိုက်မိုက်နဲ့ မိခင်ကိုယ်ထဲ စူးဝင်နေတဲ့ ကို အတင်းဆွဲနှုတ်၊ ရန်သူတွေဆီ တစ်ဟုန်ထိုးပြေးသွားပြီး ရှေ့ဆုံးက လူမြင့်မြင့်ကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ ခိုင်းကြီး အောက်ပစ်ထိုးလိုက်တော့ လူကြီးဟာ ကျွန်ုပ်ရှိ လှံသွားပေါ် သူ့ကိုယ်လုံး အလေးချိန်နဲ့ အိကျလာပြီး လှံသွားဟာ သူ့ကိုယ်လုံးကြီးထဲ ဝင်သွားတာပါပဲ .. ဒီတစ်ခါ တခြားလူတွေလဲ ကလေးတစ်ယောက်က စစ်သားရင့်မကြီးတစ်ယောက်ကို အခုလို သတ်ဖြတ်

တာ မမြင်ဖူးကြတော့ အံ့အားသင့်ပြီး ကြည့်နေတုန်း ဗြုန်းဆို ဘန်ကူးရောက် ( လာပြီး

“အောင်မယ် ခြင်္သေ့ကြီးရဲ့ သားကောင်ကလေးလဲ ကမကလေး ငါလား၊ နို့မဟုတ်ရင် အတိုက်အခိုက်ကျွမ်းကျင်တဲ့ စစ်သားကြီးတစ်ယောက် ကို သူ ဘယ်နည်းနဲ့မှ သတ်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး”

လို့ ပြောပြီး ကျွန်ုပ်ရဲလက်နှစ်ဘက်ကို စစ်သားနှစ်ယောက် ချုပ် အထားခိုင်းတယ်။ ဒီကဝေကလေးတော့ တဖြည်းဖြည်း ညှဉ်းသတ်မှဆိုပြီး ကျွန်ုပ်ရဲရင်ဘတ်ကို လှံအဖျားနဲ့ စွပ်ခနဲ တစ်ချက်ထိုးလိုက်တယ်။

ဟာဒီရင်ဘတ်က အနာရွတ်ကိုကြည့်ပါ မာကူမာဇန် ... ဒီ အချိန် မီးလောင်နေတဲ့ တဲတွေကနေပြီး ကျွန်ုပ်နဲ့ ဘန်ကူးကြားကို အရိပ် ) ည်းမည်းကြီးတစ်ခု ဖြုန်းခနဲ ကျရောက်လာတာ တွေ့ရတယ်၊ မော်ကြည့် ဌတ်တော့ ကျွန်ုပ် တစ်ခါနှစ်ခါမြင်ဖူးတဲ့ မှော်ဆရာကြီး ဇီကလီ ဖြစ်နေ ပဲ။

တယ်လဲကြည့်ကောင်းပါလား ဘန်ကူး၍ သွေးတွေ သွေးတွေ မီးတွေ မီးတွေ စုန်းတွေလဲသေလိုက်ကြတာ မြင်မကောင်းဘူး၊ ဒီကောင်

ထို လုပ်မလို့လဲ” သို့လိုက်တယ်၊ ဒီတော့ ဘန်ဘူးက ' ကကြီးရဲသား ကဝေကမလေးပါ။ ကျွန်ုပ်သတ်မလို့” လို့ ပြန်ပြောတာကိုး၊ ဒီအခါ ဒီကလီက

သော် ... သိပြီ ... သီပြီ ... ကျွန်ုပ်သိပြီ တယ်လဲ ရဲရဲ တောက်တဲ့အပြုအမှုကြီးပါကလား ..သူ့အဖေနဲ့အမေကို ကွဲလိုနွားလို သတ်ပြီး သင့်ရဲ့ စစ်သားမားမားကြီးတစ်ယောက်ကို တရားသဖြင့် ယှဉ်ပြိုင် တိုက်ခိုက်တဲ့သားကလေးကို အခု သင်က သတ်ဦးမယ် ဟုတ်စ... ကဲ လေ သူ့ကို ချမ်းသာပေးလိုက်ပါ အင်း ... တစ်ခုထဲပဲ ..."

ဘာတစ်ခုထဲလဲ”

'နက်ဖြန် လမထွက်ခင် သင်သွားမယ့်ကမ္ဘာကို သင် ဘယ်လို သဘောရမလဲဆိုတာ တစ်ခုထဲပဲ ကျွန်ုပ်က အံ့သြမိတယ်၊ ဒီတစ်ခါသာ ကျွန်ုပ်ဆီပြန်ပြီး ပြောလှည့်စမ်းပါ'

"ဒီသူငယ်လေး လွှတ်လိုက်ရင် တော့ ကျွန်ုပ်ဘာဖြစ်မလဲ ..."

ဒီအခါမှာ ဇီကလီက ကျွန်ုပ် ရင်ဘတ်မှာရတဲ့ ဒဏ်ရာကသွေးကို လက်နဲ့တို့ပြီး နမ်းလိုက်တယ်၊ လျှာနဲ့တောင် လျက်လိုက်သေးတယ်၊ ဒီ

နောက်

. အဲဒီလိုဖြစ်မှာပေါ့၊ တစ်နေ့မှာ သင်နဲ့တကွ လူတွေ အများကြီးကို သတ်နိုင်တဲ့ လူကြီးတစ်ယောက် သူဖြစ်လာလိမ့်မယ်။ တကယ်လို့ သူ့ကို မလွှတ်ခဲ့ရင် သူ့ဝိညာဉ်က သင့်ကို မနက်ဖြန် သတ်လိမ့်မယ် ... အဲဒီ

တော့ ပြဿနာက သင်ဟာ အချိန်အတော်ကြာ အသက်ရှင်နေလိုသလား။ ဒါမှမဟုတ်ရင် ခုချက်ခြင်း သေလိုသလား ဒီဟာပဲ ..."

“ဇီကလီက ဒီလိုပြောလိုက်တော့ ဘန်ကူးက ကျွန်ုပ်မိခင်းအလောင်း နဲ့နှင်းပြီး ချာခနဲ လှည့်ထွက်သွားတယ်။

ဒီအခါမှ ဇီကလီက “ကိုင်း လူကလေးရေ သွားကြစို့ "

ဆိုပြီး ကျွန်ုပ်လက်ကိုဆွဲပြီး သူ့ကို ခေါ်သွားတာပဲ၊ ဒီအချိန်က စလို့ ကျွန်ုပ်ကို စောင့်ရှောက်ပြီး ဆေးဆရာဖြစ်အောင် လျှို့ဝှက်နက်နဲတဲ့ အတတ်တွေ သင်ပေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်ုပ်က ဝါသနာမပါဘူး၊ ကျွန် အတွက် အနာဂတ်ကို သူကြည့်တော့ လမ်း ၂ လမ်းမြင် ရသတဲ့၊ တစ်လမ်း

ဆ ဆေးပညာလမ်းဖြစ်လို့ ကျွန်ုပ်အသက်ကြီးရင့်သည့်တိုင်အောင် နေရမယ်။

ပေမယ့် အဖော်အလှော်မပါဘူး၊ တခြားလမ်းတစ်လမ်းကတော့ သွေးအတိ လွမ်းပြီး လှံသွားရောင်တွေကို မြင်ရသတဲ့မိန်းမတွေကလဲ ကျွန်ုပ်လည်ပင်း

ကို တွယ်ဖက်နေကြတာလဲ မြင်ရတယ်ဆိုပဲ၊ နို့ပေမယ့် ဒီလမ်းကတော့ တို | တယ်၊ ဒီနှစ်လမ်း ကျွန်ုပ်ကြိုက်ရာ အရွေးခိုင်းတယ်'

“ ဒီတော့ သင်က ဘယ်လမ်းကို ရွေးလိုက်သလဲ”

'ကျွန်ုပ်ရဲ့ ငယ်ရွယ်နုပျိုတဲ့ သွေးသားတက်ကြွမှုကြောင့် ဘာပဲဖြစ် ဖြစ်ဆိုပြီး လှံသွားလမ်းကို ရွေးလိုက်ပါတယ် ...” “ မိုက်မဲသောရွေးချယ်ခြင်းပဲ ဆာဒူးကိုး ...”

ဒီနောက် သူက ဒီလိုဆိုရင် သင်ရွေးချယ်တဲ့လမ်း သင်စပြီး လိုက် ပေရော၊ မကြာခဏလဲ ကျွန်ုပ်ဆီကို အကျိုးအကြောင်း ပြန်ပြောလှည့်လို့ မှာလိုက်တယ်။ ကိုင်း ကျွန်ုပ်အသည်းနှလုံးထဲ သိပ်ထားတဲ့အကြောင်းတွေ သင့်ကို ထုတ်ဖော်ပြောပြီးပြီ။ နောက်ပြီး ပန်ဒါက အရေးမယူတဲ့အပြင် တန် ကူး၍ ကျွဲနွားတွေကိုလည်း သိမ်းယူပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရှိတယ်ဆိုတဲ့ ကတိတောင် ရထားပြီးပြီး၊ ဒီတော့ သင် ကျွန်ုပ်နဲ့ အတူလိုက်ပြီး ဒီနွားဝေစုကို ယူမယ်မဟုတ် လား မာကူမာန် ,,,

'ကိုင်း ... ဒီလိုဆိုရင် သင်ရွေးတဲ့လမ်း သင်စတင်ပြီး သွားပေရော့၊ မကြာခဏလည်း သင်ဘယ်လိုနေတယ်ဆိုတာ ကျွန်ုပ်ဆီ လာပြော လှည့်ပါလို့ ပြောလိုက်တယ်' "

'ကျွန်ုပ်မပြောတတ်သေးဘူး၊ တကယ်လို့ သင့်အဖြစ်အပျက်ဟာ မှန်လို့ရှိရင် ဘန်ကူးကို သတ်ဖို့ ကူညီဖို့ရာ ကျွန်ုပ် ဝန်မလေးပါဘူး၊ နို့ပေ မယ့် ပထမဆုံး ကျွန်ုပ် ဒီကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး အများကြီးစုံစမ်းရဦးမယ်၊ ဒီ အတောအတွင်းမှာလည်း ကျွန်ုပ်မှာ အမ်ဗေဇီးကြီးနဲ့အတူ နက်ဖြန် အမဲလိုက် ထွက်ဖို့ ခရီးစဉ်တစ်ခုလည်း ရှိနေသေးတယ်၊ ကျွန်ုပ်ကလည်း သင့်ကို သဘောကျနေတယ်။ အဲဒီတော့ ပါးစပ်နှစ်ပေါက်နဲ့ သေနတ်ကို တောလိုက် ခအဖြစ် ထားပြီး၊ သင့် ကျွန်ုပ်နဲ့အတူ အဖော်လိုက်ခဲ့မလား ...”

ကျွန်ုပ်အား ဆလံပေးသကဲ့သို့ လက်မြှောက်လျက် ...

အင်ကူစီ သင်ဟာ ရက်ရောလှပါတယ်၊ သင် ကျွန်ုပ်ကို ချီးမြှောက် ဂုဏ်ပြုတာပါပဲ၊ ဒါပေမယ့် ရှေးဦးစွာ ကျွန်ုပ်ရဲ့ မွေးစားဖခင်ကြီး ဇီကလီကို တိုင်ပင်ရဦးမယ်'

အိုး ... ဒါဖြင့် သူ့အချုပ်အချယ်ထဲက ခုထက်ထိ မလွတ်ကင်း သေးဘူးပေါ့ ..."