ဒဂုန်ရွှေမျှား - ပျံလွှားမလေး

(၁)

          ဘိုးဝါးမိန်းမအိုကြီး တစ်ယောက်မျှသာဖြစ်သော ကျွန်ုပ်“စူဇန်နီနော်" က စာအုပ်တစ်အုပ်ရေးသားရန် ကြံစည်နေသည်ဆိုလျှင် ရယ်စရာဖြစ်ပေ လိမ့်မည်။ ကျွန်ုပ်မှာ လက်မှတ်ရေးထိုးတတ်ရုံမျှသာရှိ၏။ အမှန်သော် ဤ စာအုပ်ကို ကျွန်ုပ်ကိုယ်တိုင် ရေးသားမည်မဟုတ်ပါ။ ကျွန်ုပ်၏ မြစ်မကလေး ဖြစ်သော “စူဇန်နီ” (ရိုးရာမပျက် ပေးထားသည့်အမည်)က လက်နှင့်နှိပ်လိုက် လျှင် တက်-တက်ဟုအသံမြည်၍ စာလုံးများနှိပ်ပြီးသားထင်နေသော ဒါဘန် မြို့မှ ယူဆောင်လာခဲ့သည့် ဖရုံသီးအရွယ်ခန့် စက်ကလေးတစ်လုံးနှင့် ကျွန်ုပ် ပြောသွားသည်ကို လိုက်၍ ရေးမည်သာဖြစ်ပါသည်။

          ၁၈၁၆ ခုတွင် အင်္ဂလိပ်လက်အောက်မှ လွတ်မြောက်ရာလွတ်မြောက် ကြောင်း ထွက်ပြေးလာကြစဉ်က ကျွန်ုပ်၏ ယောက်ျား “ဂျန်ဘို့တမာ”သည် ခရီးသွားလှည်းအုပ်ကြီးထဲ၌ အသန်မာဆုံးသောလူတစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့သော်လည်း ယခုအချိန်၌မူ ဖြူဖွေးသော သူ၏ဆံပင်များသည် မှိုင်းမှုန်ရီဝေ၍ နေကြလေပြီ။ ကြီးမားသောသူ၏လက်ကြီးနှစ်ဖက်မှာလည်း အကြောအပြိုင်လှိုင်း ထကာ အားအင်လျော့ပါးလျက် ရှိနေကြလေပြီ။ သူသည် “ဗက်ချကော့” တိုက်ပွဲ၌ အကျွန်ုပ်တို့လှည်းအုပ်ထဲသို့ အတင်းဝင်လာသော ဒူးလူးနှစ်ယောက်အား လည်ကုတ်ကိုဆွဲကိုင်ကာ အသက်သေသည့်တိုင်အောင် ခေါင်းချင်းဆောင့်၍ | သတ်ခဲ့ဖူးသည်ကို ကျွန်ုပ်ကိုယ်တိုင် မြင်ခဲ့ဖူး၏။

          ယခုအခါ ကျွန်ုပ်ကိုယ်တိုင်မှာလည်း အကြောရောင်ရောဂါ ခံစားနေရ သဖြင့် အိုမင်းမစွမ်းရှိပြီဖြစ်သော ကျွန်ုပ်တို့ဇနီးမောင်နှံမှာ မကြာမီ ဘုရားသခင် အလိုတော်အတိုင်း သေလမ်းသို့ မလွဲ လိုက်ပါကြရတော့မည်။ သို့သော် ကျွန်ုပ်တို့ရွယ်နုပျိုစဉ်က လူရိုင်းတို့လှံဖျားများမှလည်းကောင်း၊ ငတ်မွတ်သောဘေးမှ ည်းကောင်း၊ သားရဲတိရစ္ဆာန်တို့အန္တ ရာယ်ဘေးမှလည်းကောင်း လွတ်မြောက် က အသက်အရွယ်ထိ နေခဲ့ရသည်ကိုပင် ဘုရားသခင်အား ကျေးဇူးတင် ထိုက်လှသည်။ သို့နှင့် ကျွန်ုပ်အား ဘုရားသခင်မခေါ်မီ အထက်ပါအကြောင်း များကို ထုတ်ဖော်ပြောခဲ့မည်ဟု အာသီသထားခဲ့၏။ ထို့ပြင် အခြားအကြောင်း တစ်ခုလည်းရှိသေး၏။ ယခု ကျွန်ုပ်ပြောသည်ကို လက်နှိပ်စက်နှင့် လိုက်၍ ရေးပေးသော ကျွန်ုပ်၏မြစ်မကလေး “စူဇန်နီကင်ဇီ”၏ ဖခင်နှင့် ကျွန်ုပ်၏ သမက် သူ၏အဘိုးဖြစ်သူ ကျွန်ုပ်၏ မွေးစားသား)မှာ အင်္ဂလိပ်များနှင့်အတူ တိုက်ခဲ့ကြသည့် လူးစစ်ပွဲကြီး၌ ကျဆုံးသွားပြီဖြစ်သဖြင့် ကျွန်ုပ်၏သွေးသား ထဲမှ သူတယောက်သာ ကျန်ရစ်ခဲ့တော့သည်။

          ထို့ပြင် အင်္ဂလိပ်လူမျိုးဖြစ်သော “ရ(ဖ်)ကင်ဇီ”အား ကျွန်ုပ်တို့၏သမီး ကလေး စူဇန်နီသည် မည်ကဲ့သို့ ထူးဆန်းစွာတွေ့ရှိရပုံ သူပျောက်ဆုံးသွားသည် ကို မည်ကဲ့သို့ ရှာဖွေခဲ့ရပုံတို့ကို အမှန်အတိုင်း သိရှိကြစေရန်လည်းကောင်း၊ ကျွန်ုပ်၏ မွေးစားသားဖြစ်သူ “ရပ်(ဖ)ကင်ဇီ”၏ သားစဉ်မြေးဆက်များ သိစေရန် လည်းကောင်း စီရင်ရေးသားအပ်ပါသည်။

          လွန်ခဲ့သည့်နှစ်ပေါင်းများစွာက “ရပ်(ဖ)ကင်ဇီ”အား မည်ကဲ့သို့ တွေ့ရှိ ခဲ့ရပုံကို ယခု ကျွန်ုပ်ပြောပြပါမည်။

          အစမှစ၍ပြောရမည်ဆိုသော် ကျွန်ုပ်၏ ယောက်ျား"ဂျန်ဘို့တမာ”သည် ထင်ရှားသော ဘိုးဝါးအဆက်အနွယ်မှ ဆင်းသက်လာခဲ့သူဖြစ်၍ “ထရန်စကီ” နယ်ထဲသို့ ပြောင်းရွှေ့ မလာကြမီက သူတို့၏ဆွေမျိုးသားချင်းများသည် အများ အားဖြင့် ကိုလိုနီနယ်ဟောင်းရှိ “ဂရဖ်ဖီးနက်နယ်၌ နေထိုင်ခဲ့ကြ၏။ သူတို့ပြောင်းရွှေ့ လာခဲ့သည့်အကြောင်းကား သေးသွားသောအကြောင်းမဟုတ်ပေ။ နားထောင်၍သာ ဆုံးဖြတ်ကြစေလိုသည်။

          “ဖရက်ဒရစ်"ဆိုသူအား သူ၏ကျွန်မည်းများကို နှိပ်စက်မှုဖြင့် အင်္ဂလိပ် အစိုးရက ဟော်တင်တော့လူမျိုးတပ်စုတစ်စုကို စေလွှတ်ကာ အဖမ်းခိုင်း၏။ လူမည်းများ၏ လက်တလုံးတင်မခံလိုသော ဖရက်ဒရစ်သည် သေသည်အထိ ခုခံတိုက်ခိုက်သွား၏။ သို့နှင့် သူ၏ဆွေမျိုးသားချင်းတစ်စုသည် လက်စားချေရန် သူ၏သင်္ချိုင်းတွင် သစ္စာဆိုကြပြီးနောက်၊ လူ ၅၀ ခန့် တော်လှန်ထကြွကြ၏။ ဤတွင် ဖရက်ဒရစ်၏အစ်ကို ကျဆုံးသွား၍ အခြားသူများလည်း လက်ရဖမ်းဆီး ခြင်းခံရလေသည်။ ထိုအချိန်က အင်္ဂလိပ်ဘုရင်ခံ ဆန်းမားဆက်သည် ထိုသူ များထဲမှ ငါးယောက်ကို ကြိုးပေးလိုက်ရာ ၎င်းတို့အထဲတွင် ကျွန်ုပ် ယောက်ျား၏ဖခင်နှင့် ဦးလေးဖြစ်သူတို့လည်း ပါကြ၏။ သို့ကြိုးပေးရာ၌ ကြိုးစင်တွင် ကြိုးလေးချောင်းပြတ်ထွက်သွားရာ “ဂျန်” သည် သူ့ဖခင်ထံ ပြေးသွား၏။ သို့သော်အာသားများက နှင်ထုတ်လိုက်၏။ ကြိုးတန်လန်း နှင့်ကျနေသော သူ၏ဖခင်က “ငါ့သားမမေ့နဲ့”ဟု နောက်ဆုံးစကားပြောသွား ရာ ဂျန်သည် ထိုစကားကို သက်ဆုံးတိုင်မမေ့ချေ။

          ယင်းကဲ့သို့ ဖြစ်ပျက်ပြီးသည့်နောက်တွင် “ဘို့တမာ"တို့သည် ထရန် စကီးနယ်သို့ ပြောင်းရွှေ့ လာခဲ့ကြရာ ကျွန်ုပ်၏မိဘနှစ်ပါးဖြစ်သူ “နော်တို့ လည်း ပါရှိခဲ့ကြ၏။ ထရန်စကီး၌ မုဆိုးမကြီးဘို့တမာ”နှင့် ကျွန်ုပ်၏ဖခင် တို့မှာ အိမ်နီးချင်းဖြစ်ကြ၏။ ကျွန်ုပ်၏“ဘေး”မှာ ဘာသာရေးကြောင့်ထွက်ပြေးခဲ့ရသော ဟယူဂျီနေ့အမတ်တစ်ဦးဖြစ်၍ ကျွန်ုပ်မှာ ပြင်သစ်သွေး | ပါခဲ့သူဖြစ်ပြီးလျှင် ကျွန်ုပ်တို့အဆက်အနွယ်ထဲမှ မိန်းမများမှာ အထူးသဖြင့်ရုပ်ရည်ချောမောသော အမွေအနှစ်ကို ရရှိခဲ့လေသည်။ ယင်းတို့အနက် ယခု ကျွန်ုပ်ရေးသားအံ့သော ကျွန်ုပ်၏သမီး စူဇန်နီမှာ ချစ်ခင်နှစ်သက်ဖွယ်ရာ အကောင်းဆုံးပင်ဖြစ်သည်။

          ကျွန်ုပ်ကိုယ်တိုင်မှာ ငယ်စဉ်က အခြားဘိုးဝါးမိန်းကလေးများကဲ့သို့ | ကိုယ်လုံးတုတ်ခိုင်ခြင်း၊ စကားပြောနှေးကွေးခြင်းမရှိဘဲ လုံးတော်ရပ်တော်ဖြစ်ပြီးလျှင် ဖျတ်လတ်သွက်လက်၏။ ဆံပင်ညိုများအောက်တွင် အညိုရောင်မျက်လုံး များဖြင့် ပြည့်ဖြိုးနီထွေးသော နှုတ်ခမ်းတို့မှာ ထိုနယ်မှ လူငယ်များအား စွဲလမ်းစေသောအချက်များပင်တည်း။ ။

          ကျွန်ုပ်သည် လူငယ်များအနက် ယခု ဒုက္ခိတအဘိုးအိုကြီးဖြစ်နေသော "ဂျန်" ကိုသာမျက်နှာသာပေးခဲ့၏။ ထိုအခါ သူသည် မိန်းမပျိုတိုင်းကပင် တွေ့မြင်ကြည့်ရှုလိုသော ရုပ်ရည်ချောမောသူတစ်ယောက်ဖြစ်၏။ ကျွန်ုပ်ဖခင် ဖြစ်သူကမူ ပြင်သစ်သွေးပါသည့်မာနကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့နှစ်ယောက်အား အဖက် တန်သည်ဟုပင် မယူဆခဲ့ချေ။ သို့သော် နောက်ဆုံး၌ ဂျန်၏လုပ်ရည်ကိုင်ရည် တို့ကြောင့် အလျှော့ပေးကာ သဘောတူညီခဲ့ရလေရာ ကျွန်ုပ်တို့သည် ဖယောင်း ဘိုင်ရှည်ကြီးများကို ထွန်းညှိရင်း”တွေ့ဆုံစကားပြောလေ့ရှိ၏။ သို့နှင့် နောက်ဆုံး ၌ ကျွန်ုပ်တို့သည် လက်ထပ်ခဲ့ကြရာ တစ်နှစ်မျှကြာသောအခါ သမီးကလေးကို မြင်ခဲ့၍ “စူဇန်နီ"ဟူသော အမျိုးအနွယ်၏ အမည်ကို ကျွန်ုပ်တို့မရှိသည့် နောက်၌ပင် ဆက်လက်တွင်ရစ်ခဲ့စေရန် မှည့်ခေါ်ခဲ့သည်။ သို့သော် ကစား လူမျိုးများကမူ သူ့အား ပုခက်တွင်းကတည်းကပင် “ပျံလွှားငှက်မလေး”ဟု မည်ပေးခဲ့ကြ၏။ သူ့အား မွေးဖွားစဉ်က ကျွန်ုပ်မှာ မမာမကျန်းဖြစ်ခဲ့ပြီးနောက် နောက်ထပ် သားသမီးမထွန်းကားတော့ချေ။

• ဘိုးဓါးလူမျိုးများ၌ ကာလသားများသည် မိမိတို့ရည်းစားများထံ လူပျိုလှည့်ကြသော ) အခါ လေ့ထုံးစံတစ်ခုရှိ၏။ အကယ်၍ မိန်းကလေးဖြစ်သူက လူမျိုးအား နှစ်သက်လျှင် ဖယောင်းတိုင်ရှည်ကြီးများကို ထွန်းညှိဧည့်ခံတတ်၏။ မနှစ်သက်လျှင် ပိုပြီးအတိုကိုထွန်းကာ ဧည့်ခံတတ်သည်။

          ထရန်စကီးနယ်တွင် ကျွန်ုပ်တို့နေထိုင်လျက်ရှိသော ယာတောကား ပင်လယ်နှင့်များစွာ မဝေးကွာလှဘဲ နောက်ဖေးတောင်ပူစာမှ တက်၍ကြည့်လျှင် ဖြူဖွေးသောလှိုင်းလုံးများသည် ကျောက်ကမ္ဘာကြီးများသို့ တဝုန်းဝုန်း တိုက်ခိုက်ကာ ရှိနေသည်ကို တွေ့ရ၏။ အဆိုပါ လိုဏ်ခေါင်းဖြူကြီးများအတွင်းသို့ ကျရောက်သော လှေသင်္ဘောများမှာ အစိပ်စိပ်အမွှာမွှာဖြစ်ကာ ပျက်စီးကြရ၏။

          စူဇန်နီ ၇-နှစ်သမီးအရွယ်သို့ရောက်သောအခါ ဆောင်းဥတု၏တစ်နေ့ သောညနေခင်းအချိန်တွင် လေးရက်တိုင်တိုင် တိုက်ခတ်နေသော အရှေ့တောင် လေပြင်း ငြိမ်သက်သွားသဖြင့် ကျွန်ုပ်သည် အိမ်မှုကိစ္စများကို လုပ်ကိုင်ပြီးသည့် နောက် ဇူဇန်နီကိုခေါ်ကာ အဆိုပါတောင်တန်းထိပ်သို့ လာခဲ့လေ၏။ မကြာမီ ကျွန်ုပ်၏ယောက်ျား ဂျန်လိုက်လာသဖြင့် ကျွန်ုပ်က အကျိုးအကြောင်းမေးမြန်းရာ ကမ်းနားဘက်တွင်နေထိုင်သော ကဖားလူမျိုးများထံမှ ကြားသိရသောသတင်း အရ လဆန်းလောက်က သူတို့လည်းရွက်တိုင်သုံးတိုင်ပါသော သင်္ဘောတစ်စင်း ကို မြင်ရကြောင်း၊ သင်္ဘောသည် လေမုန်တိုင်းမိကာ ကမ်းဘက်သို့ လွင့်ပါ၍ အလာတွင် သင်္ဘောကုန်းပတ်ပေါ်မှ မီးတောက်မီးလျှံများ ထိုးထွက်လာသည်ကို မြင်ရကြောင်းဖြင့် ပြောပြ၏။

          “ဒီဟာက ကဖားတွေဟာ မမှန်တာပြောချင်ပြောမှာပါ ရှင်ရယ်”

          “ဟုတ်ချင်လိဟုတ်မပေါ့လေ၊ နို့ပေမဲ့ သူတို့အထဲမှာ ဒီသတင်းပျံ့နှံ့ သွားတာက မြင်းကောင်းတစ်စီးကြောင်းသွားတာထက်တောင် မြန်သေးတယ်။ ပြီးတော့ ဒီနေရာဟာ ဒီအရင်ကလဲ သင်္ဘောတွေ ပျက်ခဲ့ကြဖူးသတဲ့။ ဟဲသမီး သေနတ်ကိုချထားလိုက်၊ မင်းက မင်းအမေကို သေနတ်နဲ့ပစ်မလို့လား၊ သေနတ်ကိုသမီးဘယ်တော့မှ မကိုင်ရဘူးလို့ ဖေဖေပြောထားတယ်မဟုတ်လား” ဟု ဂျန်သည် သူ့သေနတ်ကို ကောက်ကိုင်နေသော စူဇန်နီအား စကားတစ်ဆက် တည်းလှမ်း၍ပြောလိုက်သည်။ ထိုအချိန်က ကျွန်ုပ်တို့မှာ တိုင်းရင်းသားလူရိုင်း များအကြားတွင် နေထိုင်ရသဖြင့် ယောက်ျားတိုင်းပင် လက်နက်များကိုင်ဆောင် လေ့ရှိကြသည်။

          ( စူဇန်နီက နှုတ်ခမ်းစူကာ သေနတ်ကိုပြန်ချထားရင်း) “ကျွန်မက ဒရယ်တွေနဲ့ကစားတွေကို ပစ်သတ်မလို့ပါ ဖေဖေရဲ့ " ။

          "ကဖားတွေကိုပစ်သတ်မလို့ဟုတ်လား၊ မင်းပြောတဲ့အလုပ်က ကောင်း , တော့ကောင်းပါရဲ့ကလေးရယ်၊ နို့ပေမဲ့ ဒါဟာ မိန်းကလေးရဲ့ အလုပ်မသွား ဘွဲ့၊ မင်းဟာ မိန်းကလေးဖြစ်မဲ့အစား ယောက်ျားကလေးဖြစ်ဖို့ကောင်းတယ်

          "ဖြစ်မှမဖြစ်နိုင်ဘဲကို ဖေဖေရဲ့ ၊ ပြီးတော့ ကျွန်မမှာ ကခြားမိကလေး တွေလို အစ်ကိုတွေမောင်တွေလဲမရှိဘူး။ ဘာကြောင့် ကျွန်မမှာ မောင်လေးတစ်ယောက်မှမရှိတာလဲဟင်”

          “သမီးကြိုးစားရှာရင် တွေ့ချင်တွေ့ မှာပေါ့”ဟု ကျွန်ုပ်က ပေါ့ပေါ့ဆဆ ပင် ပြန်၍ပြောလိုက်၏။

          နောက်တစ်နေ့ နံနက်စာစားချိန်၌ စူးဗန်နီကိုထိန်းရသော လူမည်းလေး | သည် ကျွန်ုပ်တို့ထံလာရောက်ကာ ကလေးပျောက်နေကြောင်းပြောသဖြင့်  ကျွန်ုပ်တို့မှာ ဖျာလောင်ခတ်၍သွားတော့၏။ ဖြစ်ပျက်ပုံမှာသူတို့နှစ်ယောက်သည့် ခရုခွံများကောက်ရန် ကမ်းနားသို့သွားကြရာ စူဇန်နီအား သူ့သဘောအတိုင်း လွယ်အိတ်ကလေးနှင့်ကောက်ရန် လွှတ်ထားခဲ့ကြောင်း၊ ကျောက်ဆောင်အရိပ် တစ်ခုမှစောင့်နေရာ တစ်နာရီခန့်အကြာ၌ ကလေးကို ရှာ၍မတွေ့တော့ကြောင်း၊ ခြေရာများခံ၍ရှာရာ အထက်ဘက် မြက်ရိုင်းများဖုံးနေသည့် ကျောက်စရစ် ကုန်းမြေဘက်တွင် ခြေရာများပျောက်သွားကြောင်းပြော၏။ ဂျန်မှာ ဇာနည်။ ငယ်မျှ အချိန်ကုန်မခံနိုင်ဘဲ သမီးကလေးအားရှာဖွေရန် ကဖားအချို့ကိုခေါ်ကာ ထွက်သွားလေ၏။

          ကျွန်ုပ်သည် အိမ်ရှေ့ဝရံတာတွင် စောင့်ကြည့်နေရာမှ နေဝင်လုဆဲဆဲတွင် တစ်ယောက်တည်းပြန်လာသောဂျန်အား တွေ့လိုက်ရသောအခါ ဗစ်ကိုယ်လုံး တုန်လှုပ်လျက်ရှိလေသည်။

          (ဂျန်က ခြောက်ကပ်သောအသံကြီးဖြင့်) “ကလေးတော့ ပျောက်နေပါပြီ ကွယ်၊ ကျုပ်တို့လဲလိုက်ရှာလိုက်ကြတာ နှံ့နေတာပဲ၊ အစ,အနတောင် မတွေ့ ရဘူး၊ ကဲ ... ကျုပ်ကုန်းနှီးအိတ်ထဲကိုထည့်ပေးလိုက်ဖို့ အစားအသောက် အသင့်လုပ်ပေးစမ်းပါအုံး၊ သမီးကလေး ငတ်နေမှာစိုးရတယ်” ။

          “သူငတ်မှာတော့ပူမနေနဲ့၊ ဒီနေ့မနက် စူဇန်နီထွက်မသွားခင် နွားနို့ တစ်ပုလင်းနဲ့ အမဲသားခြောက်ရယ်၊ ကိတ်မုန့်ရယ်၊ လွယ်အိတ်ထဲထည့်သွားတယ် လို့ ထမင်းချက်တဲ့မိန်းကလေးက ကျွန်မကိုပြောတယ်”

          “တယ်ထူးဆန်းပါကလား၊ သူမကလေးဟာ ခရီးထွက်ဖို့ စိတ်ကူများ သလားကွယ်”

          “  ကလေးဆိုတော့ စိတ်ကူးမိကူးရာ ကူးပြီး ကစားတာနဲ့တူပါရဲ့ ဂျန်ရယ်”

          ထိုနောက် ကျွန်ုပ်၏ ကုန်နှီးအိတ်ထဲသို့ အစားအသောက်များကို ထည့်ပေးနေစဉ် ဂျန်သည် ညစာကို အလောသုံးဆယ်မျိုးချပြီးနောက် ကျွန်ုပ်ကို နှုတ်ဆက်ကာ မြင်းအသစ်တစ်ကောင်လဲ၍ ထွက်သွားပြန်လေ၏။

          ကျွန်ုပ်လည်း တစ်ကိုယ်လုံး နှင်းရည်များစိုစွဲ၍ မေးခိုက်ခိုက်တုန်အောင် ချမ်းလျက်နှင့်ပင် ဝရံတာ၌ တစ်ညလုံးထိုင်ကာ သူတို့အား စောင့်မျှော်ရင်း နှုတ်မှလည်း တတွတ်တွတ် ဆုတောင်းနေမိ၏။ လူဖြူများအား မုန်းတီးနေသည့် လူရိုင်းများကပင် တောထဲ၌လှည့်လည်ရင်း သမီးကလေးအား ခိုးယူသွားကောင်း သွားပေမည်။ သို့မဟုတ် သားရဲတိရစ္ဆာန်များပင် ကိုက်ချီသွားလေသလော မသိရပေ။ နောက်ဆုံး၌ အရုဏ်တက်လာခဲ့၍ ဂျန်ပြန်လာရာ ကျွန်ုပ်ကား အကြောင်းကို ရိပ်မိခဲ့လေပြီ။ သို့နှင့် သမီးကလေး သေပြီလားဟင်”ဟု ကျွန်ုပ်ကရှိုက်ရင်း မေးလိုက်မိ၏။ ' “မသိသေးပါဘူးကွယ်၊ အစ,အနတောင် မတွေ့ကြရသေးပါဘူး၊ ကျုပ်ကို ဘရန်ဒီနဲ့ တခြားမြင်းတစ်ကောင်သာပေးစမ်းပါ၊ နေထွက်လာရင် ကျုပ်တို့ပြန်ရှာကြအုံးမယ်၊ ဒီရေလဲကျသွား၊ ကျုပ်တို့ကို ကျောက်ဆောင် တွေကြားထဲမှာ တွေ့ချင်လဲတွေ့ကြရမှာဘဲ”ဟုပြောကာ ညည်းတွားရင်း သူသည် ကျွန်ုပ်နှင့်အတူ အိမ်ထဲသို့ ဝင်ခဲ့လေ၏။

          ကျွန်ုပ်တို့သည် အိမ်ထဲ၌ သမီးကလေးအား ပြန်တွေ့ရန် ဆုမွန် တောင်းလျက်ရှိစဉ် ကလေးထိန်းမိန်းကလေး၏ စူးရှစွာ ဟစ်အော်လိုက်သော အသံကြောင့် အပြင်သို့ ထွက်ကြည့်ရှုကြလေ၏။ ။

          ကျွန်ုပ်တို့နေအိမ်မှ ရိုက် ၃၀ မျှပင်မဝေးသောနေရာ၌ တောင်ကမူကလေး တစ်ခုရှိရာ ထိုတောင်ကမူပေါ်သို့ နေရောင်ခြည်များ ဖြာကျလျက်ရှိ၏။ ၎င်း နေရာတွင် အဝတ်များစိုရွဲလျက် ဆံပင်ဖရိုဖရဲဖြစ်နေသော စူဇန်နီသည် သူ၏ပုခုံးပေါ်တွင် သူ့ထက်အသက်အနည်းငယ်ကြီး၍ အရပ်မြင့်ပုံရသော မျက်နှာသူငယ်ကလေးက မှီတွဲလိုက်ပါလာသည်ကို အံ့သြစွာ တွေ့မြင်ကြရ၏။ ကျွန်ုပ်တို့နှစ်ယောက်စလုံးဝမ်းသာအားရဟစ်အော်ကာ သမီးကလေးထံ ပြေးသွား ကြ၏။ ကျွန်ုပ်က သူ့အား ရင်ခွင်ထဲသို့ ဆွဲယူပွေ့ပိုက်ကာ နမ်းရှုပ်လိုက်သည်တွင် ဒဏ်ရာရလာဟန်တူသော သူငယ်ကလေးသည် မြေပေါ်သို့ လဲကျသွားရှာ လေသည်။

          (ဂျန်က သက်ပြင်းချလျက်) "ဒါက ဘာအဓိပ္ပာယ်တဲ့လေကွယ်စို့”

          (စူဇန်နီက ဝင့်ကြွားသောအမူအရာဖြင့်) “ဘာအဓိပ္ပာယ်ရမလဲ။ ပင်လယ်ကြီးထဲမှာ သွားရှာရင်ရမယ်လို့ မေမေကပြောတဲ့ မောင်ကလေးကို ကျွန်မသွားပြီးရှာလာခဲ့တာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ သူ့စကားကိုလဲ ကျွန်မနားမလည်ဘူး။ ကျွန်မစကားကိုလဲ သူနားမလည်ဘူး၊ လာ-မောင်ကလေး၊ ထ-ဒါ တို့အိမ်ပဲ။ ဒါက တို့ဖေဖေနဲ့မေမေကွဲ”

          ထိုနောက် ကျွန်ုပ်တို့သည် အံ့သြလျက်ရှိရာကပင် ကလေးများအား အိမ်ထဲသို့ ခေါ်ဆောင်သွားပြီးလျှင် သူတို့၏ အဝတ်စိုများကို ချွတ်လိ၍ပေးကြ ရလေ၏။ သူငယ်ကလေး၏ အဝတ်အစားများမှာ စုပ်ပြဟောင်းနွမ်းနေသော်လည်း အကောင်ဆုံးသော လင်နင်,များဖြင့် ချုပ်လုပ်ထားလျက် 'အအမ်' R.M. ဟူသော စာလုံးများဖြင့် မှတ်သားထားသည်ကို တွေ့ရှိရလေ၏။ ထို့ပြင် သူ၏ခြေထောက်ကလေးများမှာ အဆမတန် ရောင်ရမ်းလျက်ရှိနေကြ သဖြင့် စီးထားသောဖိနပ်ကလေးကို ဖြတ်ထုတ်ရမည်ကဲ့သို့ရှိနေပြီးလျှင် အစာ ရေစာငတ်နေသောကြောင့် လူရုပ်မှာလည်း အရိုးပေါ်အရေတင်မျှသာ ရှိနေ လေသည်။

          ကျွန်ုပ်တို့သည် သူ့အား ကိုယ်လက်သုတ်သင်ဆေးကြောပေးပြီးလျှင် စောင်များဖြင့်ထွေး၍ စွပ်ပြုတ်ကို တစ်ဇွန်းချင်းတိုက်ပေးရ၏။ သူငယ်ကလေး သည် “မေမေ-မေမေ”ဟု ထပ်တလဲလဲ တမ်းတပြီးနောက် အိပ်ပျော်သွားရှာ၏။ = ပင်လယ်အကြောင်းကို ကျွန်ုပ်တို့ပြောဆိုနေသည့်ညက စူဇန်နီသည် အိပ်မက်တစ်ခုမြင်မက်ရာ ကျွန်ုပ်တို့ယာတောမှ တစ်နာရီခန့် မြင်းနှင့်သွားရသည့်လျှိုတစ်ခုထဲတွင် အစာငတ်မွတ်နေသဖြင့် ဘုရားသခင်ထံ ဆုတောင်းနေသော | သူငယ်ကလေးကို တွေ့မြင်ရသည်ဆို၏။ စူဇန်နီသည် ထိုနေရာသို့ ကြာပန်းများ မူးရန် ကျွန်ုပ်နှင့် တစ်ကြိမ်ရောက်ဖူး၏။ စူဇန်နီမှာ အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် အကင်းပါးသူကလေးဖြစ်၍ နံနက်အိပ်ရာမှနိုးသောအခါ လူကြီးများအား အသိမပေးဘဲ အစေခံမိန်းကလေးထံမှ စားစရာများတောင်းယူပြီးလျှင် ခရုခွံ | ကောက်ဟန်ဆောင်ကာ ထိုနေရာသို့ ထွက်သွားခြင်းဖြစ်လေသည်။

          ထိုအိပ်မက်မှာ သူလုပ်ကြံ၍ပြောခြင်းလော၊ သို့မဟုတ် ဘုရားသခင် ပေးခြင်းလော ဟူသောအကြောင်းမှာ စာဖတ်သူများစဉ်းစားရန်အကြောင်းသာ ရှိတော့သည်။ လျှိုမှာ သူထင်သည်ထက် ဝေးသည့်ပြင် တောင်နံဘေးတွင် - အလားတူ လျှိုများရှိနေသဖြင့် သူသည် မျက်စိလည်သကဲ့သို့ဖြစ်နေသေး၏။ သို့ရှိစဉ် သူ့အနီး၌ ဒရယ်ကြီးများပြေးလွှားသွားသည်ကိုလည်းကောင်း၊ မျောက်ဝံကြီးများလည်း ကျောက်တုံး တစ်တုံးတစ်တုံးသို့ ခုန်ကူးသွားကြသည်ကို လည်းကောင်း မြင်ရသည်ဆို၏။ နောက်ဆုံး၌ အိပ်မက်ထဲတွင်မြင်ရသော လျှိုကြီးသို့ ရောက်သွားပြီးလျှင် စမ်းချောင်းကလေးတစ်လျှောက် အတန်ကြာဝတ်ရှာဖွေနေရာမှ ထိကရုံးချုံပုတ်ပင်များအနီးသို့ ရောက်သွားသည်ဆို၏။ ထိုမျိုးများကို တိုးဝှေ့ သွားဟာခါ ကျောက်ဖျာကြီးတစ်ချပ်ပေါ်တွင် ရွှေရောင် ဆံပင်လိမ်ကောက်ကလေးနှင့် အိပ်မက်ထဲတွင်မြင်ရသည့်အတိုင်း ဆုတောင်း ရွတ်ဆိုနေသည့် သူငယ်ကလေးကို တွေ့ရသည်ဆို၏။ စူဇန်နီသည် သူငယ် ကလေးထံပြေးသွား၍ နှုတ်ဆက်စကားပြောဆိုရာ တစ်ယောက်ပြောသောစကား ကိုတစ်ယောက် နားမလည်ကြောင်းသိရ၏။ သူက ပုလင်းထဲတွင်ကျန်သော နို့အနည်းငယ်နှင့် ကိတ်မုန့်များကိုထုတ်ပေးသောအခါ သူငယ်သည် အငမ်းမရ စားသောက်ရှာသည်ဆို၏။

          ထိုအချိန်၌ နေမှာလုံးလုံးဝင်သွားပြီဖြစ်၍ မှောင်ထဲ၌မသွားရဲသော ကလေးများသည် အနွေးဓာတ်ရစေရန် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တင်းကြပ်စွာ ဖက်၍ ကျောက်ဖျာကြီးပေါ်၌ပင် ထိုင်နေကြရ၏။ သူတို့အား မှောင်ထဲမှ စူးစိုက်ကြည့်ရှုနေကြသော မျက်လုံးဝါဝါကြီးများကို မြင်ရပြီးလျှင် ဟိန်းဟောက် သံကြီးများကိုကြားရသဖြင့် များစွာကြောက်ရွံ့လျက်ရှိရရှာ၏။ နောက်ဆုံး၌ လထွက်လာသောအခါ သူတို့နှင့်မလှမ်းမကမ်းတွင် သုံးကောင်ကို လရောင် ဖြင့်မြင်ရ၏။ သို့သော် သူတို့အား လုံးဝဘေးအန္တရာယ်မပြုဘဲ ရှောင်ထွက်သွား သည်ကို မြင်ရသည်ဆို၏။

          ထိုနောက် စူဇန်နီသည် ခြေထောက်တွင် အနာတရဖြစ်နေရှာသော သူငယ်ကလေးအား လက်ဖြင့်တွဲကာ တစ်ထောက်ပြီးတစ်ထောက် နားပြီးနောက် နေအိမ်သို့ အရောက်ကြိုးပမ်း၍ ခေါ်ဆောင်လာခဲ့ကြောင်း သိရှိရလေသည်။

          ထို့ကြောင့်ပင် အရာသွားသူများသည် အဆိုပါကလေးများ ပုန်းနေသည် ဆိုသော လျှိုထဲတွင် မည်သူ့ကိုမျှ မတွေ့ကြခြင်းဖြစ်ဟန်တူသည်။

          ကလေးများအိပ်ပျော်သွားသောအခါ ဂျန်က “သမီးခေါ်လာတဲ့ ဒီသူငယ် ကလေးကို ကျုပ်တို့ ဘယ့်နှယ်လုပ်ကြမလဲ မိန်းမရေ”

          “ဘယ့်နှယ်လုပ်ရမလဲ ဘုရားပေးတဲ့ကလေးကို ကျွန်မတို့မွေးထားကြရုံ ရှိတော့တာပေါ့ ဂျန်ရဲ့”

          “သူကအင်္ဂလိပ်ဘွဲ့၊ အင်္ဂလိပ်ဆိုရင် ကျုပ်ကသိပ်မုန်းတယ်” “အင်္ဂလိပ် ဖြစ်ဖြစ်၊ ဒတ်(ချ) ဖြစ်ဖြစ် ရှင်ရယ်၊ မျိုးကောင်းဆွေ ကောင်းပဲ”

          “ဒါပေမဲ့ သူ့လူတွေလာရှာရင် ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲ”

          “ ဒီတော့လဲ ကျွန်မတို့ကြည့်ရှုပြောရုံပေါ့။ နို့ပေမဲ့ ကျွန်မတော့ လာမယ် မထင်ပါဘူး၊ အားလုံးပင်လယ်ထဲမှာ သေကုန်ကြရောပေါ့”

          ထိုနောက်ကား ဂျန်သည် ထိုအကြောင်းနှင့်စပ်လျဉ်း၍ လုံးဝထပ်မံ ပြောဆိုခြင်းမပြုတော့ချေ။ စင်စစ်အားဖြင့် သားယောက်ျားကလေး မရှိခဲ့သဖြင့် ကလေးကိုသူသည် ပထမကတည်းကပင် မွေးစားလိုစိတ်ရှိဟန်တူလေသည်။

          သို့နှင့် သူငယ်ကလေးအိပ်ပျော်နေခိုက်တွင် ဂျန်သည် မြင်းတစ်စီးနှင့် ကျွန်ုပ်တို့အနီးအပါးတွင်နေထိုင်သည့် “ဟီရာဝန်ဗောရင်း”ဆိုသူ၏ယာသို့ ထွက်သွားလေ၏။ ထိုသူကား ကျွန်ုပ်တို့ဘိုးဝါးများထဲတွင် အချမ်းသာဆုံး လူတစ်ယောက်ဖြစ်၍ သူ့အဘွားမှာ အသားနီကဖားများထဲမှ အကြီးအကဲမ တစ်ယောက်ဖြစ်သည်ဆို၏။ သို့ရာတွင် ထိုသွေးမှာ သူ့ကိုယ်၌ထက် သူ၏ တစ်ဦးတည်းသောသားဖြစ်သူ “ဆွာပီယက်”တွင် သာလွန်ထင်ရှားလေရာ ထိုသူငယ်၏ ယုတ်မာမိုက်မဲမှုများကို ကျွန်ုပ်၏ဇာတ်လမ်းတွင် မကြာမီတွေ့မြင် ဖတ်ရှုကြရပေလိမ့်မည်။

          ဇနီးဖြစ်သူ သေဆုံးပြီးနောက် သူသည် သားကလေးအတွက် အင်္ဂလိပ်စာ တတ်ဟော်လန်ပြည်သား လူငယ်တစ်ယောက်ကို ဆရာအဖြစ်ဖြင့် ခေါ်ယူငှားရမ်း ထားရာ ဂျန်သွားရောက်ခြင်းမှာ ထိုသူအား စကားပြန်လုပ်စေရန် သွား၍ခေါ်ခြင်း ဖြစ်ဟန်တူ၏။ ထိုဆရာသည် မကြာမီဂျန်နှင့်အတူ ရောက်ရှိလာ၍ ရပ်(ဖ) အိပ်ရာမှနိုး၍ မေးမြန်းသောအခါ အောက်ပါအတိုင်း ကျွန်ုပ်တို့သိရှိရလေသည်။

          သူ၏အမည်ကို “ရပ်(ဖ)ကင်ဒီ”ဟုခေါ်ကြောင်း (ကျွန်ုပ်စိတ်ထဲမှာ “ရပ်(ဖ)မက္ကဇီဟုထင်သည်။) သူတို့သည် အိန္ဒိယတိုင်းပြည်မှ သူ့မိဘများ အပြင် အခြားသူများနှင့် ခရီးထွက်လာကြရာ ဤကမ်းခြေအနီးသို့ရောက်သော အခါ သင်္ဘောသည် နှစ်ရက်တိုင်တိုင် လေမုန်တိုင်းမီလျက်ရှိကြောင်း၊ ကျောက်ဆောင်ထူထပ်သည့်နေရာတစ်ခုသို့ ရောက်သောအခါ သင်္ဘောသည် လေဖြင့်ပါ သွားပြီးနောက် အပိုင်းပိုင်းအစိပ်စိပ်ကွဲ၍ ပျက်စီးသွားကြောင်း၊ သင်္ဘောသား ခြောက်ယောက်နှင့် မိန်းမများပါသော လှေတစ်စင်းသာ လွတ်မြောက်လာ ကြောင်း၊ ထိုလှေထဲတွင် ရပ်(ဖ)နှင့်သူ၏မိခင်ပါကြောင်း၊ သူ၏ဖခင်မှာ အဖိုးတန် သော လူတစ်ယောက်ဖြစ်သဖြင့် ကပ္ပတိန်ကလိုက်သွားရန် ပြောသော်လည်း ငြင်းဆန်ကာ သားနှင့်မယားကိုသာ နမ်းရှုပ်နှုတ်ဆက်ပြီးလျှင် အခြားသူများနှင့် အတူ သင်္ဘောမြုပ်ရာတွင် ရဲဝံ့စွာလိုက်ပါသွားကြောင်း၊ ကမ်းခြေနှင့်နီးသော အခါ လှေသည်မှောက်သွားပြန်၍ လူအချို့မှာ ရေနစ်သေဆုံးသွားသော်လည်း ရပ်(ဖ)တို့သားအမိမှာ ကမ်းခြေသို့ချောမောစွာ ရောက်ရှိလာကြောင်း၊ သူတို့ထဲမှ လူတစ်ယောက် “အိမ်မြှောင်”ကိုကြည့်ပြီးလျှင် လူဖြူများနေထိုင်သည့် အရပ်ကို ရောက်လိမ့်မည်ဟူသော မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် တောင်စူးစူးသို့လာခဲ့ကြကြောင်း၊ ထိုနောက်တွင် သူတို့လူသိုက်အနက် ယောက်ျားများမှာ တိုင်းရင်းသား လူရိုင်းများ၏ တိုက်ခိုက်သတ်ဖြတ်ခြင်းခံရကြောင်း၊ မိန်းမများနှင့် ကလေးများကို ရန်မမူကြောင်း၊ အခြားသူများသည် သားရဲတိရစ္ဆာန်များ၏ ဘေးရန်ကြောင့်သော်လည်းကောင်း၊ အစာရေစာ ငတ်မွတ်ခြင်းကြောင့်သော်လည်းကောင်း၊ လမ်းတွင် တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် သေဆုံးသွားကြကြောင်း၊ သားအမိ နှစ်ယောက်တည်းကျန်ရှိသောအခါ ကမိန်းမတစ်ယောက်နှင့်တွေ့၍အစား အသောက်များကိုပေးကမ်းလိုက်သဖြင့် တောင်ဘက်သို့ ခရီးဆက်လာခဲ့ကြရာ စားရေရိက္ခာကုန်ခမ်းသွားပြီး နောက်တစ်နေ့နံနက်တွင် သူ့နံဘေး၌ တစ်ကိုယ်လုံး အေး၍ သေဆုံးနေသော သူ၏မိခင်ကိုတွေ့ရကြောင်း၊ ထိုအခါ သူသည် ကြောက်အားလန့်အားဖြင့် ခြေကုန်သုတ်၍ပြေးခဲ့ရာ တစ်နေ့လုံး ဒယီးဒယိုင် လျှောက်လာခဲ့၍ နောက်ဆုံး၌ မဟန်နိုင်တော့သဖြင့် ကျောက်ဖျာကြီးပေါ်၌ ဒူးထောက်ကာ လူကြီးများသင်ကြားထားသည့်အတိုင်း ဆုတောင်းပြီးနောက် များမကြာမီ စူဇန်နီနှင့် တွေ့ရှိရခြင်းဖြစ်ကြောင်းနှင့် သနားစဖွယ်ငိုယိုပြောရှာ၏။ ထိုအဖြစ်အပျက်ကို ကြားသိရသောအခါ ကျွန်ုပ်တို့အားလုံးမှာ မျက်ရည်မဆည် နိုင်အောင်ဖြစ်ကြရ၏။

          နောင်အခါ၌က ဖားများထံမှ သတင်းတစ်စတစ်စ စုဆောင်းရခြင်းအား ဖြင့် အဆိုပါအဖြစ်အပျက်မှာ မှန်ကန်ကြောင်း သိရှိရရုံသာမက စင်စစ်အားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့အထဲမှ စူဇန်နီအား လိုက်လံရှာဖွေရသော ကဖားတစ်ယောက်ပင်လျှင် ရပ်(ဖ)၏မိခင်အလောင်းကို တွေ့ရှိ၍ မြှုပ်နှံခဲ့ရသေးသည်ဆို၏။ ထိုလူ၏ ပြောကြားချက်အရ အဆိုပါမိန်းမမှာ အထက်တန်းစားထဲမှဖြစ်ဟန်တူ၍ အသက် ၃၀ ထက် ကျော်လွန်အုံးမည်မထင်ဆို၏။ ထိုမိန်းမကိုယ်ပေါ်မှ တွေ့ရှိရသည် ဆိုသော လက်စွပ်နှစ်ကွင်းအနက် တစ်ကွင်းပေါ်တွင် ဖလော်ရာဒင်သို့ မိခင် ဖြစ်သူ အက်ဂနက်(စ်)ရေနီဂေါ်ဒင်၏ မေတ္တာလက်ဆောင်”ဟူ၍ အင်္ဂလိပ် ဘာသာဖြင့် စာတန်းထိုးထားသော ကျမ်းစာအုပ်အနီကလေးတစ်အုပ်နှင့် မိန်းမ၏ ဆံပင်အနည်းငယ်ကိုပါ ကဖားသည် ကျွန်ုပ်ထံသို့ သစ္စာရှိစွာဖြင့် ယူဆောင်လာခဲ့၏ ၊ ထိုဆံပင်မှာ ကျွန်ုပ်အိပ်ရာအောက်ရှိ လှည်းအိမ်သေတ္တာထဲ တွင် ယခုတိုင်စာဖြင့်ရေးထားကာ တံဆိပ်ကပ်သိမ်းဆည်းထားလျက် အခြား အရာများမှာမူ သူ့အဘိုး၏ သေတမ်းစာအရ ယခု ဇန်နီကင်ဇီ၏ လက်ထဲတွင်ရောက်ရှိနေခဲ့လေသည်။ ထို့ပြင် ကျွန်ုပ်တို့သည် သူငယ်ကလေးရပ်(ဖ)အား အင်္ကျီများအားလုံး ချွတ်လဲသောအခါ၌လည်း သူ့မိခင်မသေမီညက သူ့အား ဆွဲပေးထားသည်ဆိုသော ရွှေဆွဲကြိုးတစ်ကုံး၊ ရွှေလောက်ကက်သီးတစ်ခုနှင့် အတူ တွေ့ရှိကြရသေး၏။ ထိုလော့ကက်သီးထဲတွင် ဆင်စွယ်ပေါ်၌ ဆေးဖြင့် ရေးခြယ်ထားသော ရုပ်ပုံသုံးပုံကိုတွေ့ရှိရလျှက် လက်ယာဘက်မှ ယူနီဖောင်း နှင့် ယောက်ျားချောချောတစ်ယောက်၏ ပုံမှာ သူ၏ဖခင်၊ လက်ဝဲဘက်မှ မိန်းမ ချောချောပုံမှာ သူ၏မိခင်း အလယ်မှ သူငယ်ကလေး၏ပုံမှာ သူ၏ပုံဖြစ်ကြောင်း နှင့် ရပ်(ဖ)က ကျွန်ုပ်အား ပြောပြလေသည်။ ထိုလော့ကက်သီးနှင့်ပုံများကို လည်း ကျွန်ုပ်၏မြစ်ဖြစ်သူ စူဇန်နီပင်ရရှိလေသည်။

          မကြာမီ ကျွန်ုပ်ယောက်ျားသည် ချို့ငဲ့ဆင်းရဲစွာ သေဆုံးရရှာသော မိန်းမ၏သင်္ချိုင်းသို့ လူအချို့ကိုခေါ်ငင်ကာ သွားရောက်ပြီး ကျောက်တုံးကျောက် ခဲများဖြင့် ခိုင်ခန့်စွာကာရံပြီးနောက် ဘုန်းတော်ကြီးတစ်ပါးနှင့် သရဏဂုံတင်ခြင်း အမှုကိုလည်း ပြုလုပ်လိုက်ကြသေး၏။

          လူပေါင်းများစွာ သေဆုံးသွားခဲ့ကြရသော အဆိုပါသင်္ဘောမျက်သည့် ကိစ္စအတွက် အင်္ဂလိပ်အစိုးရသည် အထက်ပါဖော်ပြခဲ့သည့်နေရာသို့ စစ်သင်္ဘော တစ်စင်းစေလွှတ်ခဲ့သေး၏။ သို့သော် ကျွန်ုပ်တို့ထံသို့ကား တစ်စုံတစ်ယောက် ပေါ်မလာချေ။ သို့နှင့်ပင် ထိုအကြောင်းများသည် တစ်စတစ်စ တိမ်မြုပ်ပျောက် ကွယ်သွားခဲ့လေသည်။

          သူငယ်ကလေးရပ်(ဖ)ကား အတော်ကြာပင် သွေးလေချောက်ချား သကဲ့သို့ မကြာခဏလန့်ဖျပ်ပြီးလျှင် သင်္ဘောပျက်သည့် အကြောင်းကို လည်းကောင်း၊ သူ့မိဘများ သေဆုံးသည့်အကြောင်းကိုလည်းကောင်း၊ တောကြီး ထဲ၌ သူတို့နှင့်တွေ့ရှိကြရသော ကဖားလူရိုင်းများ၊ ကျားသတ္တဝါ စသည့်တောရိုင်းတိရစ္ဆာန်များအကြောင်းကိုလည်းကောင်း ပြောကာ ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုယိုတတ်၏။ ထိုအခါမျိုး၌ ရပ်(ဖ)၏ စိတ်နှလုံးကို ငြိမ်သက်အောင် စွမ်းဆောင် နိုင်လာသူမှာ စူဇန်နီတစ်ယောက်သာရှိ၍ သူအိပ်ပျော်သွားသည့်တိုင်အောင် ကယုကယပြောကာ နှစ်သိမ့်တတ်လေသည်။

          နှစ်အနည်းငယ်ကြာလတ်သော် ထိုကဲ့သို့ ဝမ်းနည်းပူဆွေးခြင်းများသည် တဖြည်းဖြည်း ပျောက်ကွယ်၍သွားခဲ့လေ၏။ ရပ်(ဖ)အဖို့ မပျောက်မပျက် ကျန်ရစ်သောအရာကား စူဇန်နီကိုချစ်သည့်အချစ်ပင်ဖြစ်လေ၏။ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် မခွဲနိုင်လောက်အောင် ချစ်ခင်လျက်ရှိကြသော ဤကလေး နှစ်ယောက်ကား မောင်နှမဆိုလျှင်လည်းဟုတ်၏။ ကစားဖော် ကစားဖက်