ဒဂုန်ရွှေမျှား - ပုလဲဒေ၀ီ

အချိန်မှာ ညဉ့်သန်းခေါင်ကျော် နှစ်နာရီခန့် ဖြစ်သော်လည်း ဆီးရီး ယားပြည်ကမ်းခြေရှိ ဆီဇာရီယာမြို့တော်တွင် တိုင်းသူပြည်သားများသည် မအိပ် ကြသေးဘဲ နောက်နေ့တွင် ကျင်းပမည်ဖြစ်သော လူနှင့် လူချင်းတိုက်ပွဲ၊ ခြင်္သေ့ ကျေပွဲကြီးများအကြောင်းကို ဆွေးနွေးပြောဆိုကြကာ လမ်းမကြီး များပေါ်တွင် လှုပ်ရှားသွားလာလျက်ပင်ရှိကြသေး၏။ ထိုပွဲကြီးသို့ နိုင်ငံတစ်ဝန်းလုံးမှ လှည်းနေ လှေအောင်း မြင်းဇောင်းမကျန် ရောက်လာကြသူများသည် ပင်လယ်ကမ်းခြေတစ်

လျှောက်နှင့် မြို့ အနီးအနားတွင် စခန်းချလျက်ရှိကြရာ အိမ်များ၊ ထမင်းဆိုင်များ နှင့် ကွင်းပြင်ဥယျာဉ်စသော နေရာလွတ်မှန်သမျှတွင် ဧည့်သည်များဖြင့် ပြည့်နှက် လျက် ရှိကြကုန်၏။

ထိုအခါက ရောမလူမျိုးတို့၏ ကျေးဇူးကြောင့် ပါလက်စတိုင်းတစ်နိုင်ငံ လုံး၏ ဘုရင်ဖြစ်သော 'အဂရိပ” မင်းကြီးသည် ဘုန်းလက်ရုံး တောက်ပစဉ် အချိန်ဖြစ်၍ ယခု ကျင်းပသည့် ပွဲလမ်းသဘင်ကြီးမှာလည်း ရောမဧကရာဇ်ဘုရင် ကလောဒီယပ်အား ဂုဏ်ပြုဧည့်ခံသည့်အနေနှင့် ကျင်းပသည့်ပွဲကြီး ဖြစ်လေသည်။

မြို့သူ မြို့သားများသည်လည်းကောင်း၊ ဧည့်သည်များသည် လည်း ကောင်း၊ ထိုစိတ်ဝင်စားဖွယ်ကောင်းမည့် သတ်ဖြတ်ပွဲကြီးနှင့် ပတ်သက်၍ အချို့ အလောင်းအစားပင် ပြုလုပ်ကြလေသည်။

တောင်ပူစာကလေးများပေါ်တွင် အညိုရောင် ကျောက်တုံးများဖြင့် ဆောက်လုပ်ထားသည့် အကျဉ်းထောင်မှာ ကျုံးမြောင်းများ၊ နံရံမြင့်ကြီးများဖြင့် ကာရံထား၏။ တောင်ခြေ၌ကား ကစားပွဲရုံကြီး ရှိလေသည်။ အကျဉ်းထောင်အဆောက်အဦ၏ အပြင်ပိုင်းကျသော ဝင်းထဲတွင် နိုင်ငံရေးပြစ်မှုအမျိုးမျိုးဖြင့် အပြစ်ကျနေသော ရာဇဝတ်ကောင် လူတစ်ရာခန့်ရှိ၏။ ထိုသူများထဲတွင် ရဟူဒီ လူမျိုး အများအပြား ပါဝင်၏။

၎င်းတို့သည် နယ်ခြားတိုက်ပွဲများမှ ဖမ်းဆီးရမိခဲ့သော ၎င်းတို့ထက် လူဦးရေ ၂ ဆများသည့် အာရပ်လူရိုင်းများနှင့် ယှဉ်ပြိုင်သတ်ဖြတ်ကာ ပရိသတ် များကို ဖျော်ဖြေရမည် ဖြစ်လေသည်။ အာရပ်တို့က သံချပ်အင်္ကျီမဝတ်ရဘဲ မြင်း များကို စီးပြီးလျှင် ဓားလွတ်များ၊ လှံများဖြင့် တိုက်ကြရမည်ဖြစ်၏။ သို့နှင့် တိုက်ခိုက်ရာ၌ မျှမျှတတဖြစ်စေရန် ရဟူဒီများက သံကိုယ်ကျပ်များကို ဝတ်ပြီး လျှင် ဓားတိုများကိုကိုင်ကာ ဒိုင်းလွှားများကိုလည်း ကိုင်နိုင်ခွင့်ရှိလေသည်။ တိုက် ခိုက်ရမည့်အချိန်အပိုင်းအခြားမှာ ထိုအခါက အသုံးပြုခဲ့သော သဲနာရီနှင့် မိနစ် ၂၀ ခန့်ဖြစ်၏။ အကယ်၍ သူရဲဘောမကြောင်ဘဲ တိုက်ခိုက်ဝံ့သဖြင့် အသက် မသေ ကျန်ရှိခဲ့သော် အကျဉ်းသား အဖြစ်မှ လွတ်မြောက်ခွင့် ရမည်ဖြစ်ရာ ဒဏ်ရာ ပင် ရစေကာမူ ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်မည့်သူရှိက လွတ်မြောက်ခွင့်ပေးမည့် အကြောင်း အမိန့်ချမှတ်ပြီး ဖြစ်လေသည်။

အကျဉ်းထောင် ခန်းမကြီးတစ်ပိုင်းတွင် အကျဉ်းသားများနှင့် မတူ သော လူ ငါးဆယ် ခြောက်ဆယ်ခန့်ရှိ လူတစ်စုရှိနေ၏။ ၎င်းတို့မှာ သန်မာဖျတ် လတ်သူများကို ရွေးချယ်ခေါ်သွားပြီးဖြစ်၍ ကျန်ရှိရစ်သော မသန်စွမ်းသူများ၊ လူအို လူမင်းများ၊ မိန်းမများနှင့် ကလေးများ ဖြစ်ကြလေသည်။ ထိုလူစုကား ခရစ်ယာန်များ ဖြစ်ကြသည်။ ထိုအခါက ခရစ်ယာန်ဘာသာမှာ ပေါ်ထွန်းစ ဖြစ်၍ တရားဥပဒေနှင့် ဆန့်ကျင်သည့်ပြင်၊ ရဟူဒီဂိုဏ်း အသီးသီးတို့ကလည်း လိုလားနှစ်သက်ခြင်း မရှိကြချေ။ ရဟူဒီများသာမက အခြားဂိုဏ်နှင့် ဘုန်းကြီး များကလည်း အာရိယမင်းကြီးထံ ချဉ်းကပ်၍ ခရစ်ယာန်တို့အပေါ်တွင် ကုန်းချော ၏။ မင်းကြီးကား လူကုံထံရောမများကဲ့သို့ လောကီစည်းစိမ်ကိုသာ နားလည် ပြီးလျှင် ဘာသာအယူဝါဒဟူ၍ အတည်တကျ မရှိချေ။ သို့သော် အခါအခွင့်ကို ကြည့်၍ တိုင်းသူပြည်သားတို့နှင့် မဆန့်ကျင်အောင် ပြုလုပ်တတ်သူ ဖြစ်လေ သည်။ သို့နှင့် နောက်ဆုံး၌ ဂိုဏ်းမျိုးစုံတို့၏ ကုန်းချောစကားကို နားဝင်ပြီးလျှင် ဘုရင်ကြီးသည် လူနည်းစုခရစ်ယာန်တို့အား နှိပ်ကွပ် သတ်ဖြတ်လေတော့သည်။ အချို့ကို ကာစင်၌တင်၍ သတ်ခြင်း၊ အချို့ကို ရဟူဒီတို့လက်သို့အပ်ကာ ခဲများ ဖြင့် ပေါက်၍ သတ်စေခြင်းများကို ပြုလုပ်၏။ အရွယ်ကောင်း ယောက်ျားများကို လူနှင့် လူချင်းတိုက်ပွဲများ၌ တိုက်စေ၍ လှပသော အရွယ်ကောင်း မိန်းမပျိုတို့ကို ကျွန်အဖြစ် ရောင်းချစေပြီးလျှင်၊ အရွယ်လွန်သော အမျိုးသမီးများကိုမူ ကစားရုံ ကြီးများတွင် ခြင်္သေ့စာကျွေးကာ ပရိသတ်များကို ဖျော်ဖြေခဲ့သည်။

လူအိုလူမင်းများ၊ သားသည်အမေများ၊ ကလေးများ အပါအဝင် အထက်ဖော်ပြပါ ခရစ်ယာန်တစ်စုတို့မှာ လူအချင်းချင်း သတ်ဖြတ်ပွဲများနှင့် အခြားကစားပွဲများအပြီး၌ ကစားရုံကြီးအလယ်ရှိ ကွက်လပ်အတွင်းသို့ သွင်းပြီးသော်၊ အစာရေစာ အငတ်ထား၍ အာသာငမ်းငမ်း တက်နေသော ခြင်္သေ့များ၏ စာသောက်ခြင်း ခံရပေတော့မည်။ ခြင်္သေ့စာကျွေးရာ၌ပင် မိမိအား ကြင်နာတတ် သူဖြစ်ကြောင်း အထင်ရောက်စေရန် ကြီးမားသော မဟာဂရုဏာတော်ဖြင့် ခြင်္သေ့ မစားသူများကို အဝတ်အစားနှင့် ငွေကြေး အနည်းငယ်ပေး၍ လွှတ်မည့် အကြောင်း ကြေညာထား၏။

ထိုခေတ် ထိုအခါက တိုင်းပြည်လူထု၏ သဘောထားနှင့် အကျင့် စာရိတ္တမှာ မည်ကဲ့သို့ ရှိနေသနည်းဟူမူ "ယေရှု”ကို ကိုးကွယ်သည့် အပြစ်တစ်ခု အတွက် မိန်းမများနှင့်လူမမယ်ကလေးများအား အရှင်လတ်လတ် ခြင်္သေ့စား မည်ကို ကြည့်လိုစိတ် ပြင်းပြစွာ ရှိနေကြသည်ကို ထောက်သဖြင့် သိနိုင်လေသည်။ ထိုမျှသာမက လူဘယ်နှယောက် ခြင်္သေ့စား၍ ဘယ်နှယောက်ကျန်မည်ကိုပင် အလောင်းအစား ပြုလုပ်လိုက်ကြသေး၏။ သို့နှင့် လောင်းကစားသူများအနက် နည်းနည်းကျန်မည်ဟု လောင်းထားသူများသည် အစောင့်စစ်သားများအား လာဘ်ထိုးကာ ခြင်္သေ့များ အစာကို မက်မောသည်ထက် မက်မောအောင် ခြင်္သေ့ စာ အရွေးခံရမည့် လူများ၏ အဝတ်နှင့် ဆံပင်များကို ခြင်္သေ့များ ခံတွင်းတွေ့ တတ်သည့် ဆေးပင်မှ ဆေးရည်များကို ဆွတ်ဖျန်းပေးစေ၏။ ထို့နည်းတူ များများ ကျန်မည်ဟု လောင်းသည့် ဘက်မှလည်း ခြင်္သေ့များ ခံတွင်းပျက်စေမည့် အစီ အစဉ်များကို ပြုလုပ်ကြ၏။

လှံများကို ထမ်းကာ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လျှောက်နေသော အစောင့် များရှိရာ တံခါးမကြီးနှင့် မလှမ်းကမ်း ခုံကြီးတစ်ခုအောက်တွင် မိန်းမ နှစ်ယောက် ထိုင်နေရာ သူတို့နှစ်ဦး၏ ရုပ်ဆင်းသဏ္ဍာန်အသွင်အပြင်မှာမူ သိသိသာသာကြီး ကွာခြားလေသည်။ တစ်ယောက်မှာ အသက် ၂၀ ထက် မကြီးသေးသော ရဟူဒီ မကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်၍ ချောမောသည်ဟု ဆိုရန်လည်း မျက်နှာသွယ်လွန်း လှသည်။ သို့သော် မျက်လုံးများမှာ နက်မှောင်ပြီးလျှင် ချစ်စဖွယ်ကောင်း၏။ မြင့်မြတ်သော မျိုးရိုးမှ ဆင်းသက်လာသူတို့၏ သွင်ပြင်မူယာမျိုးလည်း ရှိ၏။ ၎င်းမှာ ဂရိနှင့် ဆီရီယာန်လူမျိုးအစပ်ကပြား ဒီမက် ဆိုသူ၏ ဇနီး မုဆိုးမကလေး 'ရာခယ်” ဖြစ်လေသည်။ ရာခယ်မှာ 'တိုင်ယာ” မြို့လေးတွင် အချမ်းသာဆုံးကုန် သည် ဗင်နိုနီ၏ တစ်ဦးတည်းသော သမီးဖြစ်၏။ အခြားတစ်ယောက်မှာ အတော် အတန် ထူးခြားသော အမူအယာရှိ၍ အသက် ၄၀ ခန့်ရှိလေပြီ။ ၎င်းမှာ ငယ်စဉ် က ဖီနီရှန် လူမျိုးတို့က ခိုးယူလာပြီးလျှင် တိုင်ယာမြို့၌ ကျွန်အဖြစ်ဖြင့် ရောင်းစားခြင်းခံခဲ့ရသော အာရပ်အမျိုးသမီးတစ်ဦး ဖြစ်၏။ ကြေးနီရောင် အဆင်းရှိသော အသားအရေ၊ နက်မှောင်ဖြောင့်ဖြူးသော ဆံပင်၊ စူးရှထက်မြက်သော မျက်လုံး များ ရှိ၏။ ပိန်ပိန်ပါးပါးနှင့် အရပ်ရှည်ပြီးလျှင် အလွန်ဖျတ်လတ်သွက်လက်ဟန် အမူအရာရှိ၍ ပြေပြစ်သော အဆင်းလည်း ရှိလေသည်။

သို့သော် သူ၏မျက်နှာထားမှာမူ ယခုကဲ့သို့ ဘေးဥပါဒ်နှင့် ရင်ဆိုင်ရ တော့မည်ဆဲဆဲ၌ပင် ကြောက်ရွံ့သည့် အမူအရာမျိုးကို မတွေ့ရဘဲ တင်းမာခက် ထန်လှပေသည်။ သူ၏အမည်မှာ နီဟွတ်စဘော” ဖြစ်၍ ကျွန်ဈေးတွင် သူ့အား ဝယ်ယူခဲ့စဉ်က ပေးထားသော အမည်ဖြစ်ပြီးလျှင် အဓိပ္ပာယ်မှာ ကြေးနီဟုရရှိ၏။ သို့သော် သူ၏ မူလ နေရာ၌မူ နူး'ဟု ခေါ်ကြ၏။ ရာခယ်၏မိခင်ရှိစဉ်ကလည်း ဤအမည်ဖြင့် ခေါ်ဝေါ်ခဲ့၍ ရာခယ်ကလည်း ဤသို့ပင် ခေါ်ဝေါ်၏။ သူသည် 'ရာခယ်' အား ကြင်နာသနားလှသော မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်လျက်ရှိလေသည်။

လမင်းသည် မြူတိမ်ကင်းစင်သော ကောင်းကင်၌ ထိန်ထိန်သာလျက် ရှိရာ၊ ရာခယ်သည် ကောင်းကင်သို့ မော်ကာ ဆုမွန်တောင်းလျက်ရှိရာမှ သက် ပြင်းတစ်ချက် ချလိုက်၏။

နူးရေ ဒီကနေ့ညဟာတော့ ကမ္ဘာကြီးပေါ်မှာ တို့များ နောက်ဆုံးနေရ မယ့် ညပဲနော်၊ ဒီလမင်းကြီးသွားနေတော့ နောက်ကို မြင်ရမယ် မဟုတ်တော့ဘူး။ ဒါတွေ စဉ်းစားလိုက်တော့ စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးကြီးပဲ”

'ဘာဖြစ်လို့ မမြင်ရမှာလဲ သခင်မရဲ့ ။ ကျွန်မတို့ သင်ခဲ့ရတဲ့ ပညာဟာ မှန်လို့ရှိရင် မြင်ရမှာ အမှန်ပဲ။ ပြီးတော့ ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက်စလုံး မနက်ဖြန် သေမယ်လို့ကို မထင်ဘူး”

ဘယ်လိုကြောင့်လဲ နူးရယ်။ ခြင်္သေ့တွေဟာ ဘယ်သူ့ကိုမှ ချမ်းသာ ပေးမှာ မဟုတ်ပါဘူး”

“ကျွန်မကိုတော့ ချမ်းသာပေးချင်ပေးမှာပေါ့။ ကျွန်မတို့ တိုင်းပြည်မှာ ကျွန်မတို့အဖေက ခြင်္သေ့တွေကိုယဉ်အောင် ကျင့်ပေးတုန်းက ခြင်္သေ့တွေကို ကျွန်မကိုယ်တိုင် လက်နဲ့ ခွေးကလေးများလို ကျွေးမွေးလာရတယ်"

အဲဒီခြင်္သေ့တွေကလည်း သေကုန်ရောပေါ့ နူးရယ်။ မသေရင်လည်း သူတို့က ဘယ်မှတ်မိနိုင်ပါ့မလဲ။ ဒါထက် မနက်ဖြန် အဂရိပမင်းကြီးက ရောမ ဧကရာဇ်ဘုရင်ကို ဂုဏ်ပြုတဲ့ပွဲမှာ ကျွန်မတို့တတွေဟာ အသေဆိုး သေကြရမှာ ပဲနော်”

ဒီလိုဆိုရင် ခြေတခြား လက်တခြား ခေါင်းတခြား ကိုယ်တခြား အသေခံမယ့်အစား တစ်ခါတည်း အခုသေကြစို့လား။ ကျွန်မဆံပင်ထဲမှာ ဝှက်ယူလာတဲ့ အဆိပ်ရှိတယ်။ ဒီအဆိပ်ကို သောက်ပြီး သေကြရအောင်လေ၊ မြန်လည်း မြန်တယ်၊ ဘာမှလည်း မခံစားရဘူး”

“ဒီလိုလုပ်လို့လည်း မဖြစ်သေးဘူး နူးရဲ့ ၊ တရားတော်အရ ကိုယ့်ကိုယ် ကို ကိုယ်သေကြောင်း မကြံရဘူး”“သခင်မ သေရင်လည်း ဝမ်းထဲက ကလေးဟာ သေရမှာပဲ မဟုတ် လား။ ခုညနဲ့ မနက်ဖြန် ဘာထူးသေးသလဲ”

ဘယ်သူပြောနိုင်သလဲ နူးရယ်၊ နက်ဖြန်ကျတော့ ကျွန်မတို့ မသေဘဲ ရှင်ဘုရင်ကြီး သေချင်သေသွားမယ်။ ဒီဟာတွေဟာ ဘုရားသခင်ရဲ့ အလိုတော် အတိုင်းပဲ

အံကြိတ်လျက် -

“သခင်မ - ကျွန်မဟာ သခင်မကြောင့် ခရစ်ယာန်ဖြစ်လာတာပါ။ ကျွန်မ အသက်ရှင်နေသရွေ့ သခင်မကို ခြင်္သေ့တွေကိုက်ဖဲ့ မစားစေရဘူး။ အို - မတတ်သာတဲ့အဆုံး အဲ ဟိုနေရာမှာပဲ သခင်မကို ဓားနဲ့ ထိုးသတ်လိုက်မယ်။ ဓားကို သိမ်းသွားရင် လည်ပင်းကို ညှစ်သတ်မယ်။ မရရင် ခေါင်းကို တိုင်နဲ့ ရိုက်သတ်မယ်”

ဒီလိုဆိုရင် အပြစ်ခံရမှာပေါ့ နူးရယ် ...”

“သခင်မရဲ့ ဝိညာဉ်ဟာ ကျွန်မရဲ့ အသက်ပဲ မဟုတ်လား။ သခင်မ ငယ်စဉ်ကတည်းက ကျွန်မဟာ သခင်မကို ရင်ခွင်ထဲပွေ့ပြီး ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက် ခဲ့တယ်။ ဒီတော့ သခင်မ အသေဆိုးသေတာ မမြင်ရအောင် သခင်မကို အရင် သတ်ပြီးတော့မှ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်ပြီး သခင်မရဲ့ ကိုယ်ပေါ်လှဲချလိုက်မယ်"

ဒီလိုလည်း မလုပ်ပါနဲ့ဦး နူးရယ် ....”

နူးသည် အံကြိတ်ကာ ရှိုက်လျက်ရှိရာမှ ရာခယ်၏ ပါးပြင်ကို အားပါး တရ နမ်းရှုံ့ လိုက်လေ၏။ ထိုအချိန်၌ မျှော်စင်ကြီးဆီမှ ခြင်္သေ့များ ဟိန်းဟောက် သံကို ကြားရသဖြင့် နားစွင့်လျက်ရှိကြ၏။ ထိုအခိုက် တံခါးပေါက်မှ အစောင့် တစ်ယောက်၏ စကားပြောသံကို ကြားလိုက်ရ၏။ ထိုသူကား ဓားကြီး တစ် လက်ကို ဆွဲကိုင်ထားသော ထောင်မှူး ရူဖတ် ဖြစ်လေသည်။

“ဟား ဟား ဟား ကြောင်ကလေးတွေ အော်နေလိုက်ကြတာ နား ထောင်ကြစမ်း၊ သိပ်ပြီး ဒေါသ မကြီးကြပါနဲ့ကွယ်။ အခုညတော့ မင်းတို့ ဗိုက် ကားအောင် စားကြရပါလိမ့်မယ် ။

နီဟွတ်တောက တစ်ကောင်စီ ဟိန်းဟောက်သံများကို ရေတွက်ပြီး နောက် -

“အောင်မယ် အားလုံး အကောင်ကြီးတွေ ကိုးကောင်တောင်မှပဲ”

ဤသို့ပြောဆိုနေဆဲ၌ပင် ရာခယ်သည် အသက်ရှူကျပ်သကဲ့သို့ ဖြစ် လာသဖြင့် “ယပ်ခတ်စမ်းပါ ကျွန်မ မွန်းလိုက်တာ”ဟု ပြောရင်း နီဟွတ်စတာကို မှီကာ မိန်းမောသွားလေ၏။

နီဟွတ်စတာသည် သန်မာတောင့်တင်းလှသော လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သူ၏ သခင်မအားပွေ့ကာ ဝင်းအလယ်ရှိ ရေပန်းဆီသို့ ခေါ်ဆောင်သွားပြီးလျှင် မျက်နှာကိုရေဖြင့် ဆွတ်ဖျန်းပေးရာ မကြာမီ သတိရလာလေသည်။ ထိုနေရာ ကလေးမှာ အေးမြ၍ စိတ်ချမ်းမြေ့ဖွယ်ကောင်းသော နေရာကလေးဖြစ်၍ အတန်ကြာမျှ ထိုင်၍နေကြ၏။ သို့ရှိစဉ် မလွယ်တံခါးပေါက် ပွင့်သွားပြီးနောက် ယောက်ျား မိန်းမနှင့် ကလေးများပါသော လူတစ်စုကို အတွင်းဘက်သို့ သွင်း လိုက်သည်ကို တွေ့ရလေသည်။ ထိုလူစုအား တံခါးစောင့်က -“ဝင်ကြပါ ခင်ဗျာ။ အတွင်းသို့ ဝင်ကြပါ။ ခရစ်ယာန်မိတ်ဆွေတွေရဲ့ ပေါင်မုန့်နဲ့ ဝိုင်အရက်တော့ အထဲမှာ အများကြီးရှိပါတယ်။ ဝအောင်စားသောက် ပြီးမှ ခြင်္သေ့ဝမ်းဗိုက်ထဲသွားကြတာပေါ့"

လူအုပ်၏ နောက်ဆုံး၌ တုန်တုန်ရီရီနှင့် လျှောက်လာသော အင်နာက ပြောင်လှောင်သော တံခါးမှူးအား တောင်ဝှေးဖြင့် ရွယ်လိုက်ကာ မိစ္ဆာဒိဋ္ဌိကောင် က ဘာမခန့်လေးစား ပြောရတာလဲ။ ငါဟာ ရှေ့ အဖြစ်ကို ဟောပြောနိုင်တဲ့ "အင်နာ" တဲ့ သိလား။ ဒီကနေ့ဟာ နင်ရဲ့ နောက်ဆုံးနေ့ပဲ”

ထိုသူသည် ဆဲဆိုရေရွတ်ကာ ဓားကို ဆွဲလိုက်လေ၏။ “ခုတ်လေ ခုတ်လိုက်၊ ဓားနဲ့ သေတာက ကောင်းသေးတယ်”

ထို့နောက် အမယ်ကြီးသည် ဆက်လက်မပြောတော့ဘဲ ရှေ့မှ အဖော် များ၏ နောက်သို့ လိုက်ပါသွားလေရာ တံခါးစောင့်လည်း မျက်နှာဖြူဖပ်ဖြူရော် ဖြစ်ကာ ကြောက်ရွံ့ တုန်လှုပ်လျက် ကျန်ရစ်ခဲ့လေ၏။ သူသည် အင်နာ' ၏ အကြောင်းကို တစ်စွန်းတစ်စကြားဖူးသူ ဖြစ်လေသည်။ ရေပန်းအနီးသို့ ထိုလူ အုပ်ရောက်သွားသောအခါ ရာခယ်က “ချမ်းသာကြပါစေ”ဟု နှုတ်ဆက်လိုက်သောအခါ လူစုကလည်း “သခင်ယေရှု၏ နာမတော်ဖြင့် ချမ်းသာကြပါစေ" ဟု ပြန်၍ နှုတ်ဆက်ကြ၏။ နောက်ဆုံးမှ ဆံပင်များ ဖြူ၍နေသော အမယ်ကြီးကို မြင်သောအခါ ရာခယ်က -

“အို ... မိခင် အင်နာ၊ ကျွန်ုပ်အား မိခင် မသိပါလော။ ကျွန်ုပ်သည် ဗင်နီ၏ သမီး ရာခယ်ဖြစ်ပါသည်”

“အို .... ရာခယ်၊ အဘယ်ကြောင့် ဤနေရာသို့ သင်ရောက်နေရပါသလဲ”

“ခရစ်ယာန်များ သွားမြဲလမ်းအတိုင်း ရောက်ရခြင်းဖြစ်ပါသည်။ အိုမိခင် ခေတ္တမျှ အပန်းဖြေ နားပါဦးလော့”

အင်နာသည် ခေါင်းညိတ်လျက် ရေပန်း လှေကားခုံပေါ်၌ ထိုင်လိုက်ပြီး လျှင် ရေတောင်းသဖြင့် ရာခယ်က ရေကို လက်ခုပ်ဖြင့် အကြိမ်ကြိမ် ယူ၍ပေးရ လေသည်။ ရေသောက်ပြီးနောက် အင်နာသည် ရာခယ်၏အကြောင်းကို မေးမြန်း ရာ ရာခယ်က မိမိသည် "ဒီမတ်” ဆိုသူ ကုန်သည်တစ်ဦးနှင့် အကြောင်းပါခဲ့ရာ၊ ဒီမတ်မှာ ဗယ်ရီတပ်မြို့၌ အသတ်ခံခဲ့ရပြီးလျှင် မိမိ၏ ကိုယ်ဝန်မှာ နေ့စေ့လစေ့ ရှိနေပြီဖြစ်ကြောင်း၊ မိမိတို့ ဇနီးမောင်နှံမှာ အလွန်ချစ်မြတ်နိုးကြောင်း၊ သို့သော် လက်ထပ်ပြီး နောက်တစ်လခန့်အကြာတွင် ခရစ်ယာန်ဘာသာသို့ ကူးပြောင်းခဲ့ ကြရာ၊ မိမိဖခင်မှာ အလွန်ဒေါသထွက်ပြီးလျှင် နားချ၍ မရနိုင်သည့် အဆုံး၌ ရောမတို့အား တိုင်တန်းခဲ့ကြောင်း၊ ထို့နောက် နှစ်ယောက်လုံး ဖမ်းဆီးခြင်းခံရ၍ ဆီဇာရီယာမြို့တွင် လပေါင်းများစွာ အကျဉ်းခံ၍ နေခဲ့ရကြောင်း၊ တစ်နေ့တွင် မိမိယောက်ျား ဒီမတ်အား ဗယ်ရီတပ်”မြို့သို့ ခေါ်ဆောင်သွားပြီးလျှင် သတ်ဖြတ် ပွဲတွင် ပါဝင်ရန် ငြင်းဆန်သည့်အတွက် အဂရိပမင်းကြီးအမိန့်ဖြင့် သတ်ပစ်ပြီး နောက် မိမိတို့ပစ္စည်းများကို ဘဏ္ဍာတော်အဖြစ် သိမ်ယူကြောင်း၊ ယခုအခါ သစ္စာရှိသော ကျေးကျွန်နီဟွတ်တောနှင့် နှစ်ယောက်တည်းသာ ကျန်ရစ်ခဲ့ ကြောင်း သနားစဖွယ် ပြောပြရှာလေသည်။

“မငိုပါနှင့် ချစ်သမီး၊ သင်၏ခင်ပွန်းနှင့် သင့်အား ကယ်တင်သူကိုပါ တွေ့ရတော့မည်ဖြစ်သဖြင့် ဝမ်းသာဖို့ပင် ရှိပါသည်”

“ကျွန်ုပ် ဝမ်းသာပါသည်။ သို့သော် ကျွန်ုပ် ပူဆွေးခြင်းမှာ ဤမဖွားမြင် ရသေးသော ကလေးအတွက် ဖြစ်ပါသည်။ အကယ်၍ တစ်နာရီမျှပင် အသက်ရှင် စေဦး ဤကလေးကိုသာ မွေးဖွားပြီးက ကျွန်ုပ်တို့ သုံးဦး ကောင်းကင်ဘုံတွင် ပျော်ရွှင်စွာရှိနေပါလိမ့်မည်။ ယခုကား ဤသို့ မဖြစ်နိုင်တော့ပါ”

အင်နာသည် စူးရှသော မျက်လုံးများဖြင့် ရာခယ်အား စိုက်၍ကြည့် လိုက်ပြီးလျှင် လူတို့၏ ကံကြမ္မာသည် ဘုရားသခင်၏ လက်တွင်း၌ရှိနေကြောင်း ပြောပြလေသည်။

“မိခင်ပြောသည်မှာ မှန်ပါသည်။ ကျွန်ုပ်စိတ်ကို တင်းပါတော့အံ့။ နောက်ဆုံး မင်္ဂလာပြုရန် သူတို့က ခေါ်နေပါပြီ မိခင်”

သို့နှင့် ရာခယ်သည် ခုံကြီးများရှိရာသို့ လျှောက်သွားလေ၏။ ရာခယ် မကြားနိုင်သည့် နေရာသို့ ရောက်သောအခါ၊ နီဟွတ်တာက

“မိခင်သည် ရှေ့ဖြစ်ကို တင်ကြိုဟောပြော နိုင်သည်ဟု ကျော်ကြားပါ ၏။ အသို့နည်း ..... ရာခယ်သည် ကလေးကို မွေးဖွားဖြစ်ပါဦးမည်လော”