ဒဂုန်ရွှေမျှား - စန္ဒာဒေ၀ီ

ဤဝတ္ထုဇာတ်လမ်းသည်ကား “မိရီ' ၏ သားဖြစ်သူ ကျွန်ုပ်ကျမ်းပြု ဆရာ 'အာနာ၏ အဖြစ်အပျက်များပင် ဖြစ်ပေသည်။ ဤအကြောင်းအရာများ ကို ပြန်လည်ရေးသားသည့်အခါ၌ ကျွန်ုပ်၏ အသက်အရွယ်သည် အတော်ပင် အိုမင်းရင့်ရော်လှပြီဖြစ်၍ အီဂျစ်ပြည်ကြီးမှာလည်း တတိယမြောက် ရာပီ”ဘုရင် မင်းမြတ်၏ လက်အောက်တွင် ရှေးအခါကဲ့သို့ ပြန်လည်ဝပြော သာယာလျှက် ရှိသည်။ သို့ဖြင့် ကျွန်ုပ်သည် သေမင်းခေါ်ဆောင်ရာသို့ လိုက်ပါမသွားရမီ ကျွန်ုပ်တွေ့ကြုံခဲ့ရသည့် ဗဟုသုတများကို နောင်လာနောက်သားများ သိရှိမှတ် သား နိုင်စိမ့်သောငှာ လုံးဝဥဿုံ ဖော်ထုတ်ရေးသားပါအံ့။

ဤကဲ့သို့ ရေးသားရာ၌ ကျွန်ုပ်သည် ကျွန်ုပ်၏ အသက်နှင့်အမျှ ချစ် မြတ်နိုးလှ၍ ကျွန်ုပ်နှင့်တစ်နေ့တည်း ဖွားမြင်တော်မူလျက် ကျွန်ုပ်အရင် နတ်ရွာ သို့ ကြွမြန်းတော်မူသော ဒုတိယမြောက် ဆက်တီမီနက်ဟာ ဘုရင် မင်း မြတ်၏ အကြောင်းကိုလည်းကောင်း၊ ရာဇဂုဏ်မောက်မာလှ၍ နောင်အခါတွင် ဘုရင် 'ဆတ်သား နှင့် လက်ဆတ်တော်မူပြီးမှ သီးဗီးမြို့ သင်္ချိုင်းတော်၌ စံပျော်၊ တော်မူသွားရသည့် သူ၏ မိဖုရားခေါင်ကြီး  "ယူဆာတီး” အကြောင်းကိုလည်ကောင်း၊ စန္ဒာဒေဝီဟူ၍အမည်တွင်ခဲ့သည့် 'မာရမီ နှင့် သူ၏ `ဟီဗရူး ခေါ် ရဟူဒီ" လူမျိုးများအကြောင်းကိုလည်းကောင်း၊ အီဂျစ်နတ်ဘုရားများနှင့် ရဟူဒီ ဘုရင် တို့ ယှဉ်ပြိုင်တိုက်ခိုက်ကျသည့် စစ်ပွဲများအကြောင်းကိုလည်းကောင်း  ရေးသားခြင်း ပြုရပေလိမ့်မည်။

မင်းသားကလေး ဆက်တီနှင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် ကံအားလျော်စွာ တစ် နေ့တစ်ရက်တည်း ဖွားမြင်လာခဲ့ကြ၏ ။ ထို့ကြောင့် ပင် ကျွန်ုပ်၏ မိခင်သည် ဆိုခဲ့သည့်နေ့၌ သားသမီး မျက်နှာမြင်ခဲ့ကြသည့် အခြားမိခင်များကဲ့သို့ ဖာရိုး ဘုရင်ထံမှ လက်ဆောင်ဘဏ္ဍာတော်ကိုလည်းကောင်း၊ ကျွန်ုပ်သည် ဖွားဘက်

တော်” ဟူသော ဘွဲ့ကိုလည်းကောင်း၊ ရရှိခဲ့သော်လည်း အသက် ၃၀ ပြည့် သည့်တိုင်အောင်ပင် ကျွန်ုပ်သည် အိမ်ရှေ့ဥပရာဇာ မင်းသားကလေး ဆက်တီ အား တစ်ကြိမ် တစ်ခါမှ မတွေ့မြင်ခဲ့ရဖူးသေးပေ။ ဖြစ်ပျက်ပုံကား အောက်ပါ အတိုင်းပေတည်း။

ထိုအချိန်က ဘုန်းတော်ကြီးလှသော ဒုတိယမြောက် ရာမီး' ဘုရင်ကြီး သည် သက်တော်တစ်ရာပြည့်ပြီးသည့်နောက် အရွယ်တော်ရင့်လှပြီ ဖြစ်သောကြောင့် နတ်ရွာစံသွားသည့်အခါ ထီးနန်းကို ဆက်ခံစိုးစံတော်မူသော သားတော် “မီနက်ကာ” ဘုရင်သည် များသောအားဖြင့် သဲကန္တာရအလယ်ရှိ “တာနစ်မြို့ တော်၌သာ နေထိုင် စံမြန်းလေ့ရှိပေရာ ကျွန်ုပ်မှာ ထိုအချိန်၌ မိဘများနှင့်အတူ ကျောက်ဖြူမြို့ရိုးကြီးများ ကာရံထားသည့် ရှေးဟောင်း မြို့ကြီးဖြစ်သော "နိုင်း” မြစ်ပေါ်မှ မမ်းဖစ်' မြို့ကြီးတွင် နေထိုင်လျက် ရှိပေ၏။ ရံဖန်ရံခါ မီနက်တာ ဘုရင်သည် 'သီးဝီမြို့ကြီးသို့ သွားရောက်သည့်နည်းတူ ကြွရောက်လာလေ့ရှိ၏။ သို့ရာတွင် အီဂျစ်ပြည်နန်းလျာ မင်းသားကလေး ဆက်တီမူကား တစ်ကြိမ်မျှသာ လာရောက်ခဲ့ဖူး၏။ သူ၏ မယ်တော် အက်စနီဖတ်သည် ငယ်ရွယ်သူတို့ သဘာဝ အတွင်းရေး အချစ်ကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍ မမ်းဖစ်မြို့တွင် သူ၏ ချစ်သူ အသက်ဆုံးရှုံးခဲ့ရခြင်း၊ သူကိုယ်တိုင် အသည်းကို ဓားဖြင့် မွှန်းခြင်းခံရသကဲ့သို့ ပူဆွေးဒုက္ခရောက်ခဲ့ရခြင်းတို့ကြောင့် မမ်းဖစ်မြို့ကို စိတ်နာကာ မလာရောက် ခဲ့ရကား သားတော်ကလေးမှာလည်း မရောက်ခဲ့ချေ။

သို့သော် မင်းသားကလေး ၁၅ နှစ်မြောက်သည့်အခါကမူ နောင်အခါ တွင် သရဖူနှစ်ဆင့်ကို ဆောင်းရအံ့သော အိမ်ရှေ့ ဥပရာဇာအဖြစ် ကြေငြာရန် ရောက်ရှိလာ၏။ ထိုအခါ သူ့အား ဖူးမျှော်တွေ့ဆုံရန် ကျွန်ုပ် အပါအဝင် ဖွား ဘက်တော် ၁၉ ဦးအား ဖိတ်ခေါ်ခြင်းခံရ၏။ သို့သော် ကံဆိုးလိုက်ပုံမှာ ထိုနေ့ ထိုအခါ ကျွန်ုပ်မှာ မျက်နှာတွင် အဖုအပိန့်များ ထွက်လာသော ရောဂါတစ်မျိုး ရုတ်တရက် စွဲကပ်ကျရောက်သဖြင့် မင်းပွဲသို့ မသွားရောက်နိုင်ဘဲ မင်းသား ကလေးနှင့် တွေ့ဆုံရမည့် အခွင့် အရေးနှင့် လွဲခဲ့ ရလေသည်။

ကျွန်ုပ်တို့၏ ဖခင်မှာ “ဖတာ” ကျောင်းတော်ကြီးမှ ကျမ်းပြုဆရာ တစ် ဦးဖြစ်၍ သူ၏ ခြေရာကို နင်းနိုင်ရန် ကျွန်ုပ်အား စာပေသင်ကြားပေးခဲ့ရာ ကျွန်ုပ် မှာ စာပေ ရေးကူးရန်သာမက ပန်းချီကားများပါသည့် ကွယ်လွန်သူများ၏ အပတ္တိကိုလည်း ရေးသားခဲ့ ၏။ မခင်ကြီးမှာ မသေဆုံးမီ မျက်စိကွယ်သွား သဖြင့် အိမ်ထောင် ၏ တာဝန်ကို ကျွန်ုပ်ကသာ ထမ်းဆောင်ခဲ့ရ၏။ သို့ဖြင့် တစ်နှစ်ပြီးတစ်နှစ် အချိန်ကုန်ခဲ့ရာ ထိုအလုပ်ကို တဖြည်းဖြည်း ရွံရှာမုန်းတီး လာလျက် အခြားသူများ ရေးခဲ့သည့် စာများကို ကူးရမည့်အစား အခြားသူများ က တစ်ဆင့်ကူးယူရမည့် စာများကို ရေးသားလိုသည့် ဆန္ဒပြင်းစွာ ဖြစ်ပေါ်လာ ခဲ့ပြီးလျှင် ထိုအချိန်မှစ၍ ကျွန်ုပ်မှာ စိတ်ကူးယဉ်သမား တစ်ယောက် ဖြစ်လာခဲ့ သည်။ ညဉ့်အချိန်များ၌ နိုင်းမြစ်ကမ်းပေါ်၌ စွန်ပလွန်ပင်များအောက်တွင် လမင်း ကြီးအား ကြည့်ရှုငေးမောရင်း ထိုလှပသော ငွေရောင်ခြည်တန်းများထဲမှ လှပ ထူးဆန်းသော ပုံသဏ္ဍာန်အမျိုးမျိုးကို တွေ့မြင်ရ၏။ ဤသို့လျှင် အားလတ်သော အချိန်များ၌ ယင်းပုံသဏ္ဍာန်များနှင့် ပတ်သက်၍ ပုံပြင်ဝတ္ထုများကို ရေး သားတော့၏။ ထို့နောက် ဖခင်ကြီး ရုတ်တရက် သေဆုံးသွားရာ ယင်းဒီနောက် ကျွန်ုပ်မှာ သီးဗီးမြို့မှ လှပသော မိန်းမချော တစ်ယောက်နှင့်စုံဖက်သင့်မြတ်၏။ ထိုအခါ ကျွန်ုပ်တို့တွင် သမီးကလေးတစ်ယောက် ရရှိခဲ့၍ ထိုသမီးကလေးမှာ လည်း ၂ နှစ်သမီးအရွယ်တွင် သေဆုံးသွားရာ ကျွန်ုပ်တို့မှာ အချိန်အတော်ကြာ ပရိဒေဝမီး ညည်းညည်းဘောက်လျက် ရှိခဲ့ကြ၏။ ကျွန်ုပ်၏ ဇနီးသည်မှာ အချိန်ကာလ၏ ကုစားချက်ကြောင့် ယခင်ကအတိုင်း ပျော်ရွှင်စွာ နေနိုင်သည့် အခြေသို့ ပြန်၍ ရောက်လာသောအခါ နောက်ထပ် သားသမီးလိုချင်စိတ်လည် မရှိတော့ဘဲ မြို့ထဲသို့ လည်ကာ ပတ်ကာနှင့် အချိန်ဖြုန်း၍ နေပြီးလျှင် ကျွန်ုပ် မသိသော လူများနှင့်လည်း အရောတဝင် မိတ်ဖွဲ့လျက်ရှိတော့၏။ နောက်ဆုံး၌ ကျွန်ုပ်အား စွန့်ပစ်ကာ ကျွန်ုပ်တစ်ကြိမ်မျှ မမြင်ဖူးသော စစ်သားတစ်ယောက်နှင့် သီးဗီးမြို့သို့ ထွက်သွားလေသည်။

ထိုနောက်၌ကား ကျွန်ုပ်၏ ဆံပင်များသည် အသက် ၃၀ မပြည့်မီ ဆွတ်ဆွတ်ဖြူလာကြလေသည်။ ထိုအချိန်၌ ကျွန်းမှာ အိမ်ထောင်မရှိဘဲ ကိုယ် လွတ် လက်လွတ်ဖြစ်သဖြင့် ဝတ္ထုများရေးသားရန် များစွာ အချိန်ရခဲ့ရာ ကျွန်ုပ် ရေးသားသော ဝတ္ထုတစ်ပုဒ်ကို မိတ်ဆွေတစ်ယောက်က ငှားရမ်း၍ လူတစ်စုအား ၊ ဖတ်ဖြသည်မှအစ ကျွန်ုပ်၏ နာမည်မှာ တစ်စတစ်စ ကျော်ကြား၍လာခဲ့လေ သည်။ သို့နှင့် နောက်ဆုံး၌ မင်းသား ဆက်တီ၏ နားသို့ ပင် ပေါက်၍ သွားခဲ့လေ ရာ ဆက်တီသည် ကျွန်ုပ်အား ရှေ့တော်သို့ လာရောက်ရန် ဆင့်ခေါ်သဖြင့် နောက်ဆုံး၌ တားနစ်မြို့သို့ ထွက်ခွာလာခဲ့လေသည်။

တားနစ်မြို့ သို့ ရောက်သောအခါ ကျွန်ုပ်သည် ရှေ့တော်သို့ ပင် ခွင့်ရရန် အကြိမ်ကြိမ် ကြိုးစားသော်လည်း ရုတ်တရက် ၀င်ခွင့်မရနိုင်ဘဲ အစောင့်များနှင့် ကိုယ်ရံတော်များကို ရှေးဦးစွာ လာဘ်ထိုး၍ အပြင် ခန်းအတွင်းသို့ ၀င်ခွင့်ရသောအခါမှ တစ်ဖန် တစ်ဆင့်တက်၍ နောက်ဆုံးတွင် မင်း သား၏ ဘဏ္ဍာစိုးကြီးဖြစ်သော 'ပန်ဘတ်စ' အား ၃ ကြိမ်တိုင်တိုင် လာဘ်ထိုးပြီးမှ မင်းသား၏ ရှေ့တော်သို့ ဝင်ရောက်ခွင့်ရလေသည်။

သို့ဖြင့် 'ပန်ဘတ်စ'သည် ကျွန်ုပ်အား စစ်သားများ စောင့်ကြပ်နေသည့်  အခန်းခန်း အဆောင်ဆောင်များကို ဖြတ်သန်း၍ ခေါ်ဆောင်သွားလေရာ ပန်း ထိုးကန့်လန့်ကာကြီးများရှိရာသို့ ရောက်လာကြသည်တွင် ထိုနေရာ၌ စောင့်ဆိုင်း နေရန် ကျွန်ုပ်အား မှာကြားခဲ့ပြီးနောက် အတွင်းသို့ ဝင်သွားလေသည်။ ကန့်လန့် ကာမှာ ကောင်းစွာ မစေ့သဖြင့် အခန်းတွင်း၌ဖြစ်ပျက်သည်ကို တွေ့မြင်ကြားသိ ၍ နေရလေသည်။

အခန်းကလေးမှာ ကျမ်းပြုဆရာ တစ်ဦး၏ အခန်းကလေးမျိုးကဲ့သို့ စားပွဲများပေါ်တွင် ပန်းချီဆေးစပ်သည့် ပျဉ်ပြားများ၊ ကျူရိုးကလောင်တံများ၊ကျောက်ဖြူ မှင်အိုးများနှင့် ပျဉ်ချပ်ကြီးများပေါ်တွင် ချိတ်တွယ်ထားသည့် ကျူ စက္ကူချပ်ကြီးများ ရှိနေကြ၏။ နံရံများ၌ ရေးခြယ်ထားပုံမှာလည်း ကျွန်ုပ် စာအုပ်များထဲ၌ ရေးခြယ်သကဲ့သို့ မဟုတ်ပဲ ရှေးဟောင်းသင်္ချိုင်းဂူများ၌ ကျွန်ုပ် တွေ့မြင်ဖူးသည့် ရှေးလက်ရာမျိုးဖြစ်သည်ကို တွေ့ရ၏ ။ မီးဖိုတစ်ခုပေါ်၌မူ ဆီဒါ” ခေါ်ထင်းရှူးသားထင်းများသည် မီးတောက်လျှက် ရှိ၏။

ထိုမီးဖိုနံဘေး၌ ရုပ်ရည်အားဖြင့် မင်းသားဟူ၍ သိရသော အိမ်ရှေ့စံ ကိုယ်တော်လေးသည် ရပ်လျက်ရှိလေရာ ကျွန်ုပ်တို့မှာ တစ်နေ့တည်း မွေးဖွားခဲ့ သူများ ဖြစ်သော်လည်း သူ၏ အသွင်အပြင်မှာ ကျွန်ုပ်ထက် ငယ်ရွယ် နုပျိုဟန် ပေါက်၍ နေပြီးလျှင် ဆီးရီးယံ သွေးပါသောကြောင့် ပေလောမသိ၊ အရပ်အမောင်း မြင့်မားသးသွယ်ကာ အလွန်ပင်ချောမော တင့်တယ်လှပေ၏ ။ သူ၏ ဆံပင်မှာ ဖြောင့်တည်ညိုမှိုင်း၍ မျက်လုံးများသည်လည်း အနက်ထက် အညိုရောင် ဘက်က ပို၍များပြီးလျှင် မျက်နှာမှာ မိန်းမတစ်ယောက်ကဲ့သို့ ချိုသော နူးညံ့ သော်လည်း မျက်လုံးထောင့်များမှ နားရွက်များသို့တိုင်အောင် ပြေးနေသော အရေး အကြောင်းများကား အတော်ကလေး ထူးဆန်းလှပေသည်။

မင်းသားသည် အလွန်ရှေးကျသော ပေစာ လိပ်တစ်လိပ်ကို ဖတ်ရှု နေရာမှ သူ့ရှေ့တွင် ရပ်နေသော ဘဏ္ဍာစိုးကြီးအား တွေ့မြင်ရသည်နှင့် ချိုသာ နူးညံ့သော အသံဖြင့် ...... ။

သင်ရောက်လာတာ အတော်ပဲ။ 'ပန်ဘတ်စ”.. သင်က အသက် ကြီးပြီ ဖြစ်လေတော့ ဉာဏ်ပညာနဲ့ ပြည့်စုံမှာ မလွဲဘူး”

“မှန်ပါတယ်အရှင် ..... အရှင့် ဦးရီးတော် မှော်ဆရားကြီး၊ 'ခေါမှ' လိုပဲ ကျွန်ုပ်လဲ ဉာဏ်ပညာနဲ့ ပြည့်စုံပါပေတယ်။ ဒါထက် ကျွန်ုပ်ရဲ့ နောင်တော် ဝမ်းကွဲ အာမင်မီ ဟာ သူ့ခမည်းတော်ဖြစ်တဲ့ ကျွန်ုပ်ရဲ့ ဦးရီးတော်နဲ့ အင်မတန် တူတာပဲ နော်။ နို့ပေမယ့် သူ့ကိုတော့ ပညာရှိလို့ မခေါ်ကြဘူး။ ဒီမှာ ပန်ဘတ်စ ရဲ့ နား ထောင့်စမ်းပါဦး၊ အခု ကျွန်ုပ်တတ်နေတဲ့ ပေစာဟောင်းကြီးဟာ လူတို့ရဲ့ ညည်းငွေ့နွမ်းရီတဲ့ ရောဂါကို ကုသဖို့ နည်းတစ်နည်း ပေးထားတယ်။ နည်းကတော့ စာအုပ်ထဲက အညွှန်းအရဆိုရင် တစ်နှစ်လုံး လအပြည့်ဝန်းဆုံးအချိန် သန်းခေါင်ယံမှာ "ခူးဖူး” ပိရမစ်ကြီး ထိပ်ပေါ်တက်ရပ်ပြီး ဟောဒီမှာ ရေးထားတဲ့ ဂါထာကို ရွတ်ဖတ်သရဇ္ဈယ် ရမယ်တဲ့။ သင်ဟာ ဉာဏ်ပညာနှင့် ပြည့်စုံလေတော့ အဓိပ္ပာယ်ကောက်နိုင်ပါလိမ့်မယ်။ ကျွန်ုပ်ဖြင့် ဒီဂါထာကို မဖတ်တတ်အောင် ဖြစ်နေတယ်”  “လူတိုင်း ဖတ်တတ်နေရင်လည်း ဂါထာတွေဟာ ဘယ်တန်ခိုး အာနိ သင်ရှိနိုင်ပါတော့မလဲ အရှင်မင်းသားရဲ့ ပြီးတော့လည်း ဒီလောက် ချောမွတ်နေတဲ့ ကျောက်သလင်းတွေ ခင်းထားတဲ့ ဒီပီရမစ်ထိပ်ဖျား ညဉ့်သန်းခေါင် မပြောနဲ့ နေ့လယ်တောင် ဘယ်သူ တတ်နိုင်ပါ့မလဲ”

“ဒီဟာတွေ ထားပါဦးလေ၊ ကျွန်ုပ်တော့ ရှုပ်ထွေးတဲ့ ဟောဒီလောက ကြီးကို ညည်းငွေ့လှပြီ 'ပန်ဘတ်စရဲ့။ ဒီတော့ ကျွန်ုပ်ရဲ့ စိတ်ကို ပေါ့ပါး ရွှင်ပျ စေနိုင်တဲ့ နည်းကလေးများရှိရင် ညွှန်ပြစမ်းပါဦး"

“အပြင်မှာ မျက်လှည့်ဆရာတွေ ရှိပါတယ်၊ အရှင် ဒီဟာနဲ့မှ စိတ် လက် မပျော်ရွှင်သေးရင် ရုပ်ရည်အင်မတန်လှပတဲ့ ကချေသည်မကလေးတွေရှိပါ တယ် အရှင်မင်းသား”

အို ... ဒီလို မလုံ့တလုံ ဝတ်စားထားတဲ့ မိန်းမတွေကို မကြည့်ချင်တဲ့ ကျွန်ုပ်ရဲ့ စိတ်နှလုံးကို သူတို့ဟာ ပျော်ရွှင်အောင် တက်နိုင်မယ် မဟုတ်ပါဘူး ပန်ဘတ်စ ရယ်။ တခြားနည်းလမ်း ရှာစမ်းပါဦး"

“ကျွန်ုပ်ဖြင့် ဘယ်နည်းကိုမှ မစဉ်းစားတတ်တော့ပါဘူး အရှင်။ ဪ ဒါထက် အပြင်ဘက်မှာတော့ အာနာဆိုတဲ့ ကျမ်းပြု ဆရာတစ်ယောက် ရောက် နေပါတယ်။ ကိုယ်လုံး သေးသေး နှာခေါင်းချွန်ချွန်နဲ့ သူ့ကိုယ်သူ အရှင်မင်းသား ရဲ့ ဖွားဘက်တော်လို့ ပြောတာပဲ”

“အာနာ ... ဟုတ်လား။ မမ်းဖစ်မြို့က ဝတ္ထုပုံပြင် တွေရေးနေတဲ့ လူ လား။ ဒီအကြောင်းကို ဘာဖြစ်လို့ သင် အရင်မပြောရတာတဲ့လဲ လူမိုက်ကြီးရဲ့  သွား သွား .... သူ့ကို ချက်ချင်း ဝင်ခဲ့ပစေ"

ထိုစကားကြားရသည်နှင့် ကျွန်ုပ်သည် အခေါ်မစောင့်တော့ဘဲ လန့်ကာကို ဖယ်ရှားကာ အတွင်းသို့ ဝင်သွားပြီးနောက် “အို ... နေနတ်သားတော်အရှင် ... ကျွန်ုပ်ကား ထိုကျမ်းပြုဆရာပင် ဖြစ်ပါတော့သည်”ဟု လျှောက်တင်လိုက်၏။

“အို ... ထပါ ... ကျွန်ုပ်တို့ ဗိုလ်ရှုခံနေတာမှ မဟုတ်ဘဲ။ဘွဲ့ ထူး ဂုဏ်ထူးတွေနဲ့ ကျွန်ုပ်ကို ခေါ်မနေစမ်းပါနဲ့။ ဒါထက် ပြောစမ်းပါဦး၊ တားနစ်မြို့ ကို သင်ဘယ်တုန်းက ရောက်နေသလဲ”

“ရက်အတော်ကြာပါပြီ အရှင် ... အရှင်ရဲ့ ရှေ့တော်ကို ဝင်ဖို့ကြိုးစား တာ ပထမ ဝင်ခွင့်မရတဲ့ နောက်တော့မှ အဖိုးအခ ပေးပြီး ဝင်ခဲ့ရပါတယ်။ တံခါး စောင့်တွေ ... ။

စကားမဆုံးမီ -“ဪ .. တံခါးစောင့်တွေ ကျွန်ုပ်သိပြီ။ ဒီမှာ ပန်ဘတ်စ လာဘ်ယူတဲ့ တံခါးစောင့်တွေ စုံစမ်းပြီး ဟောဒီ ကျမ်းပြုဆရာက လက်

ဆောင်ထိုးခဲ့ရတဲ့ အဖိုးအခကို သူတို့က ၂ ဆ ပြန်ပေးပစေ။ ကိုင်း ..... ဒီကိစ္စ စီမံချေတော့”

ကျွန်ုပ်တို့ နှစ်ယောက်ချည်း ကျန်ရစ်သောအခါ ဆက်တီမင်းသားက

“သင်က ပညာရှိမို့ ပြောပြစမ်းပါဦး။ နန်းတော်တွေမှာ ဘာကြောင့် ဒီလိုသူခိုးတွေ အမြဲပြည့်နေရတာလဲ”

“ခွေးတစ်ကောင်ရဲ့ ကျောကုန်းမှာ ခွေးသန်းတွေနဲ့ ပြည့်နေသလိုပဲလို့ ကျွန်ုပ်တော့ ထင်မိပါတယ်။ အရှင် ခွေးရှိတဲ့နေရာမှာ ခွေးသန်းတွေလဲ ရှိရမှာပဲ”

မှန်ပေတယ် ... ဒီနန်းတော် ခွေးသန်းတွေဟာ လုံလုံလောက်လောက် လခ မရကြပေဘူး။ ကျွန်ုပ်သာ အာဏာရှိခဲ့ရင်တော့ ဒီကစ္စကို ပြုပြင်မှာပဲ သူတို့ ကို နည်းနည်းထားပြီး ၀၀ ကျွေးရမယ်။ ကိုင်း ... “အာနာ" ထိုင်စမ်းပါဦး၊ သင်က ကျွန်ုပ်ကို မသိပေမယ်လို့ ကျွန်ုပ်ကတော့ သင့်စာတွေကို ဖတ်ပြီး သင့်ကို ခင်မင်နေတာ ကြာပါပြီ။ သင့်အကြောင်းကိုလဲ ပြောပြစမ်းပါဦး”

သို့ဖြင့် မင်းသားသည် ရိုးသားလှသော ကျွန်ုပ်၏ ဇာတ်လမ်းကို ဆုံး အောင် နားထောင်နေပြီးမှ မည်သည့် အကြောင်းကြောင့် သူ့ထံသို့ လာရောက် ကြောင်း မေးမြန်း၏။ ကျွန်ုပ်သည် သူမေ့နေဟန်တူသော ကျွန်ုပ်အား ဆင့်ခေါ်၍ လာရောက်ရကြောင်းနှင့်တကွ သူ့အား ဆက်သရန် ယူဆောင်လာခဲ့သည့် ဝတ္ထု ရှည်ကြီး၏ အကြောင်းကိုပါ လျှောက်တင်ပြီးလျှင် စက္ကူလိပ်ကို သူ့ရှေ့စားပွဲပေါ်

သို့ တင်လိုက်သည်။

နှစ်သက် ရွှင်လန်းသောအသံဖြင့် -

“ကျွန်ုပ် အထူးပဲ ဂုဏ်ယူပါတယ်။ အနာ .. သင့်ဝတ္ထုကြီးကို အားရ အောင် ဖတ်လိုက်ရဦးမယ်။ ဒါနဲ့ .... သင် ဒီဘာနင်မြို့ အကြောင်းကို သိပြီး

ပြီလား”

ကျွန်ုပ်က မသိသေးကြောင်းနှင့် ပြန်လည်လျှောက်တင်ထားသည်။

“ဒါဖြင့် သင့်ရဲ့ ခွင့်ပြုချက်အရ သင့်ကို ဒီမြို့ ထဲလျှောက်ပြပေးမယ်။ ပြန်လာမှပဲ ညစာ စားသောက်ပြီး စကားစမြည် ပြောကြတာပေါ့ ။

မင်းသားက လက်ခုပ်တီးလိုက်သည်တွင် အခြေခံတစ်ယောက် ပေါ် လာလေသည်။

“ဝတ်လုံကြီးနှစ်ထည်ယူခဲ့။ ကျွန်ုပ် ကျမ်းပြုဆရာ အာနာနဲ့ အပြင်ကို သွားရမယ်။ နောက်ပြီး မနူဗီယံအစောင့်လေးယောက်ကိုလဲ ကျွန်ုပ်တို့ နောက် မလှမ်းမကမ်းက ရုပ်ဖျက်ပြီး လိုက်လာကြပစေ။ ဒီထက်မပိုစေနဲ့ ကြားလား၊ လျှို့ဝှက်တဲ့ တံခါးပေါက်က သူတို့ သွားစောင့်နေကြပစေ”

“ထိုသူ ထွက်သွားပြီးနောက် မကြာမီ ကျွန်မည်းတစ်ယောက်သည် ကုလားအုပ်မောင်းသမားများ ဝတ်လေ့ရှိသည့် အင်္ကျီရှည်ကြီး နှစ်ထည်ယူလာပြီး လျှင် ကျွန်ုပ်တို့အား ထိုအင်္ကျီကြီးများကို ကူညီဝတ်ဆင်ပေးလေ၏။ ထို့နောက် ထိုသူသည် မီးအိမ်တစ်ခုဖြင့် ကျွန်ုပ်ဝင်လာခဲ့သည့်နေရာနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ရှိသော တံခါးပေါက်မှ အခန်းပြင်သို့ ခေါ်ဆောင်သွားလေရာ လမ်းကူးလေး များကို ဖြတ်ပြီးလျှင် နောက်ဆုံး နန်းတော်ဥယျာဉ်ထဲတွင် ဆုံးသော လှေကား ကျဉ်းကလေးတစ်ခုသို့ ရောက်သွားကြ၏။ ထိုမှတစ်ဆင့်ကျော်၍ အနီးသို့ ကျွန်ုပ် တို့ ကပ်လာသောခေါ် ထူးဆန်းစွာ ပွင့်၍သွားကြသော ထူထည်သော နံရံကြီးရှိ ကြေးနီတံခါးကြီး နှစ်ထပ်ရှိရာသို့ ရောက်လာကြပြန်၏။ တံခါးအပြင်၌မူ ဝတ်လုံ ရှည်ကြီးများကို ခြုံ သိုင်းလျှက် ကွန်ုပ်တို့အား ဂရုမထားဘိသကဲ့သို့ ရှိနေကြသော အရပ်မြင့်သော လူလေးယောက်တို့ကို တွေ့ရ၏။ အတန်ငယ် သွားမိ၍ လှည့် ကြည့်လိုက်သောအခါ ထိုသူများလည်း ကျွန်ုပ်တို့နောက်သို့ အမှတ်မဲ့ လိုက် လာသကဲ့သို့ လိုက်လာကြသည်ကို သတိပြုမိ၏။ မည်သည့် အချိန်၌မဆို လက် ညှိုးကလေး တစ်ချောင်းကို ထောင်လိုက်ရုံမျှနှင့် လိုရာကို အမိန့်ပေးနိုင်သည့် မင်းသားဖြစ်ခြင်းကို ကျွန်ုပ်စဉ်းစားလျက် ရှိစဉ် မင်းသား၊ 'ဆက်တီ သည် ကျွန်ုပ် ဘက်သို့ ရုတ်တရက် လှည့်လျက် ... ။

“ကြည့်စမ်း ... အာနာ ... မင်းညီ မင်းသားဖြစ်ရတာ ဘယ်လောက် စိတ်မချမ်းသာစရာ ကောင်းသလဲ။ သူ့အိမ်တော်ကို အသိမပေးဘဲ သူ့ သက်တော်စောင့်တွေကို သူသွားလေရာ နောက်ကို တိတ်တဆိတ် မလိုက်နိုင်းဘဲနဲ့ ဘာမှ မလုပ်နိုင်ဘူး။ နောက်ဆုံးမတော့ ဒါတွေအားလုံး ဖာရိုးရဲ့ ပုလိပ်ဘက်ကို အစီရင်ခံဖို့ပဲ"

ကျွန်ုပ်တို့ လျှောက်လာခဲ့ကြသော လမ်းကျယ်ကြီးမှာ နံဘေးတစ်ဘက် တစ်ချက်တွင် သစ်ပင်များ အစီအရီ စိုက်ထားလျက် နောက်တွင် နေလှမ်းအုတ် များဖြင့်ဆောက်လုပ်ထားသည့် အမိုးပြားနှင့် အိမ်ကလေးများလည်း ပန်းဥယျာဉ် ကလေး ကိုယ်စီနှင့် ရှိနေကြ၏။ နောက်ဆုံး ကျွန်ုပ်တို့သည် ဈေးနေရာသို့ ရောက် လာကြရာ ၄င်းအနီးတွင် နတ်ကွန်းကြီးများသည် ကျောက်တိုင်ရှိ ပျဉ်ကြီးများ၊ မနုဿီဟ ရုပ်ကြီးများနှင့် ခန့်ညားစွာ ရပ်တည်လျက် ရှိကြ၏။ အနောက်တူရူရှိ တောင်ကုန်းတစ်ခုပေါ်၌ကား ခမ်းနားလှသော ဖာရိုးဘုရင်၏ နန်းတော်ကြီး ရှိပေ သည်။

ဆက်တီက အဆောက်အဦများကို ကြည့်ရင်း -

“ဒါကြီးတွေဟာ တော်တော် ဟောင်းလှပြီ။ နို့ပေမယ့် အာလွန် နဲ့ 'မတော' ဘုရားကျောင်းတွေလိုပဲ သူတို့ကိုလဲ ရဟူဒီ ကျွန်တွေနဲ့ ကျွန်ုပ် ဘိုးတော် လက်ထက်က ပြန်ပြုပြင်ထားတယ်”

“ဒါဖြင့် စရိတ်အတော်အကုန်အကျများမှာပဲနော်” “အီဂျစ်ဘုရင်တွေဟာ သူတို့ ကျွန်တွေကို အဖိုးအခပေးတာမှ မဟုတ်ဘဲ

ထို့နောက် ကျွန်ုပ်တို့သည် အနားယူကာ လမ်းလျှောက်လျက် ရှိကြ သော လူများနှင့် ရောနှောသွားကြ၏။ ထိုနေရာမှ အီဂျစ်နယ်စပ်ဖြစ်သော သဲ

ကန္တာရမှ 'ဘီဒိုရင်း လူမျိုးများ၊ ပင်လယ်နီဘက်မှ ဆီးရီးယားများ ပင်လယ်ကမ်းခြေ မှ ခရီးသည်များနှင့် အမည်မသိ မြောက်အရပ် တိုင်းပြည်များမှ ကုန်သည် ကြီးများ စသည်ဖြင့် လူမျိုးပေါင်းစုံ ရှိကြ၏ ။ လူအားလုံးသည် ရယ်ကာမော ကာနှင့် ပျော်ရွှင်စွာ သွားလာလျက် ရှိကြလေသည်။ ။

နောက်ဆုံးတွေ့ရသည့် အခြင်းအရာတစ်ခုမှာကား နှာခေါင်း ကောက် ကောက် မုတ်ဆိတ်ဗလဗျစ်နှင့် ယောက်ျားများအလည်တွင် အတူတွဲ၍ ကြိုး လျော့လျော့ ချည်နှောင်ထားသော မိန်းအချို့ ပါဝင်သည့် လူတန်းရှည်ကြီးသည် လက်နက်ကိုင် အစောင့်များ ခေါင်းဆောင်ကာ နံဘေးလမ်းတစ်လမ်းထဲမှ ထွက် လာခြင်း ဖြစ်လေသည်။

“ဒီလူတွေက ဘယ်က လူတွေပါလဲ”

“ပင်လယ်နီကို ပေါက်မယ် တူးမြောင်းသစ်ကို ဖောက်နေတဲ့ အလုပ်က ပြန်လာကြတဲ့ ရဟူဒီကျွန်တွေလေ” ,

ကျွန်ုပ်တို့သည် ထိုသူများ ဖြတ်သွားသည်ကို စောင့်ကြည့်လျက်ရှိရာ သူတို့သည် ရွှံ့များ၊ ရေများဖြင့် ပေကျံကာ အားအင်နည်းပါးနေကြသော်လည်း သူတို့၏ မျက်လုံးများထဲတွင်ကား မာနသွေးများဖြင့် လျှမ်းလျှမ်းတောက် ရှိနေ ကြသည်ကို ကျွန်ုပ်သတိပြုမိ၏။ ထိုခဏ၌ အောက်ပါ အခြင်းအရာတစ်ခုသည် ရုတ်တရက်ဖြစ်ပွားလေတော့၏။

မုတ်ဆိတ်ဖြူနှင့် လူကြီးတစ်ယောက်သည် အခြားသူများကို မီအောင် မလိုက်နိုင်ပဲ နောက်တွင် ဒရွတ်ဆွဲလျက် ရှိနေ၏။ ထိုအခါ အစောင့်တစ်ယောက် သည် ရုတ်တရက် ပြေးလာပြီးလျှင် ထိုသူအား သားရေကြာပွတ်ကြီး တစ်ခုနှင့် ရက်စက်စွာ ရိုက်နှက်လေရာ ကိုင်ဆောင်လာခဲ့သော သစ်သား ဂေါ်ပြားကြီးနှင့် အစောင့်၏ ဦးခေါင်းကို တအားရိုက်ခွဲပစ်လိုက်သဖြင့် အစောင့်မှာ နေရာတွင်ပင် လဲကျသေဆုံးလေတော့၏။ ထိုခဏ၌ အခြားအစောင့် များသည် ရဟူဒီ အဘိုး ကြီးရှိရာသို့ ဝိုင်းအုံလာကြပြီးလျှင် အဘိုးကြီးအား လဲကျသွားသည့်တိုင်အောင် ရိုက်နှက်နေကြလေရာ တစ်နေရာမှ ပေါ်လာသော ဗိုလ်မှူး တစ်ယောက် သည် ထိုအခြင်းအရာကို မြင်ရသည်နှင့် သူ၏ ဓားကို ဆွဲချွတ်ကာ ပြေးလာလေ ၏။ ထိုသို့ရှိစဉ် ကြမ်းတမ်းစွာ ဝတ်စားထားသော်လည်း ရုပ်ရည်ချောမော နုနယ် လှသော မိန်းခလေးတစ်ယောက်သည် လူအုပ်ထဲမှ ရုတ်တရက် ခုန်ထွက်လာလေသည်။

 

မိန်းကလေး၏ ပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်သော သူ၏ မျက်လုံးကြီးများထဲတွင် ပြည့်လျှမ်းနေသော မျက်ရည်စများသည် လရောင်ဖြင့် ပြောင်လက်နေ၏။ ရွှေရောင်ဆံပင်ခွေများသည် ဝတ်ရုံကြမ်းကြီးအတွင်းမှ ပြူထွက်နေသော နှင်စီရောင်