ဒဂုန်ရွှေမျှား - ချစ်ဦးသက်လျာ

အခန်း ( ၁ )

 ပြင်သစ်ဘာသာကို သင်ကြားခြင်း

 ကျွန်ုပ် အလန်ကွာတာမိန်းသည် အသက်အရွယ်ကြီးရင့်လာသော လာလ၌ စာရေးသားခြင်းကို ဝါသနာတစ်ခုအနေနှင့် ပြုလုပ်ခဲ့သော်လည်း ထိတ်လန့်အံ့သြဖွယ်ရာ ဝမ်းနည်းကြေကွဲဖွယ်ရာ အဖြစ်အပျက်များနှင့် ပြွမ်း လျက်ရှိသော ကျွန်ုပ်၏ “ချစ်ဦးသက်လျာ အကြောင်းနှင့် ပတ်သက်၍မူ တစ် လုံးတစ်ပါဒမျှပင် ထုတ်ဖေါ်ရေးသားခြင်း မပြုခဲ့ဖူးပေ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ထိုအကြောင်းအရာများမှာ မွန်မြတ်လှသော 'မေရီမာရေး ၏ ဝိညာဉ်ကို ထိန်း သိမ်းထားရန် ကျွန်ုပ်အဖို့ အလှမ်းဝေးလွန်းလှသော၊ မြင့်မြတ်သော ကောင်း ကင်ဘုံကဲ့သို့ စိတ်တွင် မှတ်ယူနေမိသောကြောင့် ပေတည်း။သို့သော် ယခု

သက်အရွယ်နှင့် ဝေးကွာနေသော ထိုအခြင်းအရာသည် ကျွန်ုပ်နှင့် တဖြည်း ဖြည်းနီးကပ်လာခဲ့လေပြီ။ ညအချိန်၌ ကြယ်တာရာ အပေါင်းတို့ ဝိုင်းရံခညောင်း နေသော ကောင်းကင်ယံဝယ်၊ ကျွန်ုပ်ဖြတ်သန်းသွားရမည့် တံခါးပေါက်ကြီး များသည် ဟင်းလင်းပွင့်၍ နေရောင်ရှိနေလေပြီ။ ကျွန်ုပ်မှတစ်ပါး အားလုံးကပင် မေ့ပျောက်နေခဲ့ပြီဖြစ်သော မေရီမာရေး ၏အရိပ်အရောင်သည်လည်း လက်နှစ် ဘက်ကို ဆန့်တန်းကာ ထိုအပေါက်ကြီးမှ မြေပြင်ထက်သို့ ကြည့်လျက်ရှိလေ ယောင် ကျွန်ုပ်ထင်မိ၏။

ဤသည်ကား လူအိုကြီးတစ်ယောက်၏ အိပ်မက်မျှသာဖြစ်၍ ဘာ မျှ မဟုတ်ပေ။ ထိုသို့တိုင်အောင် တစ်သက်တွင် မှတ်တမ်းတင်လောက်အောင် ကိုယ်ကျိုးကို အစွန့်လွှတ်ကြီး စွန့်လွှတ်သွားခဲ့သော သူတစ်ယောက်၏ရာဇဝင် မှတ်တမ်းကိုကား ဤကမ္ဘာမှ ကွယ်ပျောက်သွားခဲ့ပြီးသည့်တိုင်အောင် လူသား တစ်ဦးယောက်၏မျက်စိဖြင့် ဖတ်ရူကောင်းမှ ဖတ်ရှုကြရမည်ဖြစ်သော် ကျွန်ုပ်ကမူ ကြိုးစား၍ ရေးဖြစ်အောင် ရေးသားခဲ့ရပေမည်။ ကျွန်ုပ်ကဲ့သို့ အဖိုး တန်လှသော သူတစ်ယောက်အား မိမိ၏ မွန်မြတ်လှသော မေတ္တာကို ရက်ရောစွာ အပ်နှင်းသွားခဲ့ရှာသူကလေး၏အကြောင်းရင်း အကြောင်းမှန်ကို ကောင်းစွာသိရှိ၍ ထောက်ခံပြောဆိုနိုင်သောသူမှာ ကျွန်ုပ်တစ်ယောက်တည်း သာလျှင် ကျန်ရှိနေလေတော့သည် ဖြစ်ရကား၊ ယခုအချိန် သို့တိုင်အောင် ကျွန်ုပ် မှာ အသက်ရှည်နေသည့်အဖြစ်ကိုပင် ဝမ်းမြောက်မိသေး၏ ။ ထို့ပြင် 'မေရီနှင့် စတယ်လာ”(သူလည်း သေဆုံးခဲ့သည်မှာ ကြာပြီဖြစ်၍ လူတစ်ယောက်တည်း ကိုသာ မေရီ၏ အကြောင်းကို ကျွန်ုပ်ပြောဆိုခဲ့ဖူးသည်) ထိုသို့သော မိန်းမနှစ်ယောက်၏ နှစ်မေတ္တာကို ခံယူခဲ့ရလောက်အောင် မည်သည့်အရာများကို ကျွန်ုပ် ပြုလုပ်ခဲ့ပါသနည်းဟူ၍လည်း မိမိကိုယ်ကို မိမိဩမိသေး၏။ မေရီးအကြောင်း နှင့်ပတ်သက်၍ စတယ်လာသည် တစ်မျိုးတစ်မည် ယူဆလိမ့်မည်ဟု ရှေးဦး စွာထင်မှတ်မိသော်လည်း ထိုသို့မဟုတ်ချေ။ ကျွန်ုပ်တို့ လက်ထပ်ပြီးခဲ့ကြသည့် အချိန်အတွင်းတွင် သူသည်မေရီအကြောင်းကို တတွတ်တွတ်ပြောဆိုလျက် ရှိနေတတ်ပြီးလျှင် သူနောက်ဆုံး ပြောသွားသောစကားအချို့မှာ သူသည် မေရီကို ရှာဖွေရန်သွားမည်ဖြစ်ကြောင်း၊ ထို့နောက် သန့်ရှင်းသော အချစ်ဝိညာဉ် လောကကြီးထဲမှနေ၍ ကျွန်ုပ်အား နှစ်ယောက်အတူ စောင့်မျှော်နေကြမည်ဖြစ်ကြောင်း စသည်တို့ပင်ဖြစ်လေသည်။

စတယ်လာ ကွယ်လွန်သွားပြီးနောက်၌ကား ကျွန်ုပ်အဖို့မှာ ဘဝ အဆုံးလမ်းသို့ ရောက်ခဲ့ပြီဖြစ်၍ နောင်ဆက်လက်နေထိုင်ခဲ့ရသော နှစ်ပေါင်းများ စွာအတွင်းတွင် ကျွန်ုပ်သည် မည်သည့်မိန်းမကိုမျှ ချစ်စကား ကြိုက်စကားဟူ၍ တစ်ခွန်၊တလေမျှပင် ပြောဆိုဖူးခြင်း မရှိတော့ချေ။ သို့ရာတွင် တစ်ခုကိုကား ကျွန်ုပ် ဝန်ခံပါ၏။ တစ်ခါက ဇူးလူး လူမျိုး မှော်ဆရာမကလေးတစ်ဦးသည် ကျွန်ုပ်အား ချစ်ကြိုက်စကားများ ပြောဆိုပြီးလျှင် သူ၏ ထက်မြက်လှသော အတတ်ပညာဖြင့် ကျွန်ုပ်၏ ဦးခေါင်းကို တစ်နာရီခန့်မျှ ပြောင်းလဲသွားစေဖူးခဲ့ ၏။ ကျွန်ုပ်သည် ရိုးသားစွာဝန်ခံလို၍သာ ထိုကဲ့သို့ ထုတ်ဖေါ်ပြောဆိုခြင်း ဖြစ်လေရာ၊ ထိုကိစ္စ၌ ကျွန်ုပ်မှာ အသည်းနှလုံးက လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ မဟုတ်ဘဲ၊ ဦးခေါင်းကသာ လိုက်ပါသွားခြင်းဖြစ်ရကား မကြာမီပင် အခြေအနေမှန်အတိုင်း ပြန်လည်ရောက်ခဲ့လေသည်း အဆိုပါ မိန်းကလေးမှာ “မာမီနာ”ဆိုသူဖြစ်၍ သူ့အကြောင်းကို ကျွန်ုပ်သည် တစ်သီးတခြား ဇာတ်လမ်းတစ်ခုအဖြစ်ဖြင့် ရေးသားဖေါ်ပြခဲ့ပြီးဖြစ်၏။

ယခုကား ကျွန်ုပ်၏ဇာတ်လမ်းကို စရပေအံ့။ ကျွန်ုပ်သည် အခြား အုပ်တစ်အုပ်ထဲတွင် ရေးသားခဲ့ဖူးသကဲ့သို့ ချပ်အော့(ဖ်) အင်္ဂလန် (Church of England) ဘုန်းကြီးတစ်ပါးဖြစ်သူ ဖခင်ကြီးနှင့် ကိပ်ကိုလိုနီနယ်၌ ယခု "အရက်ဒေါ့”ခေါ် ဒိစတြိတ်တစ်ခုထဲတွင် နေထိုင်လျက်ရှိ၏။ ထိုအချိန်က ထိုနယ်များ

အတော်အတန် ရိုင်းစိုင်းသော အခြေအနေ၌ပင် ရှိနေသေးသည်ဖြစ်ရာ လူ ဖြူ ဟူ၍ လူဦးရေနည်းပါးလှ၏။ ယင်းသို့ အနည်းငယ်မျှသာရှိကြသော ကျွန်ုပ်တို့၏ အိမ်နီးနားချင်း များအနက် ကျွန်ုပ်တို့နေရာနှင့် ၁၅မိနစ်ခန့်ကွာဝေး၍ သာယာလှပသော 'မာရေးဖောင်တိန်” ခေါ် ယာတောတစ်ခု၌ နေထိုင်လျက်ရှိ

သော 'ဟင်နရီမာရေး” ဆိုသူ ဘိုးဝါးလူမျိုး လယ်သမားကြီးတစ်ဦးလည်း အပါအဝင် ဖြစ်လေသည်။ သူ့အား ဘိုးဝါးဟု ကျွန်ုပ်ပြောဖူး၏။ သို့သော် သူ၏ ခရစ်ယာန်နာမည်နှင့် ရိုးရာနာမည်နှစ်ခုကို ပေါင်းစပ်၍ အကဲခတ်ကြည့်ရ မှ သူ၏ဇာတိမှာ “ဟင်နရီမာရေး”ဟုပင်တွင်သော 'ဟူဂီနေ့ာ' ဆိုသူ သူ့ ဘေး၏အဆက်အနွယ်ပင် ဖြစ်ရချေမည်။ ထို 'မာရေး' ဟူသော အမည်ကား အီးပစ်ဆော့(ဖ်)နန်တီ အရေးတော်ပုံတွင် ၁၄ကြိမ်မြောက် လူစီးဘုရင်၏ ရက် စက်လှသော ဘေးရန်မှလွတ်မြောက်ရန် တောင်အာဖရိကတိုက်သို့ ပြေးလာကြ သူများထဲမှ ရှေးအကျဆုံးသော သူတစ်ဦး၏အမည်ဖြစ်လေသည်။

အခြားဘိုးဝါးများနှင့်မတူပဲ မာရေးမျိုးများအား မိမိတို့ဇာတိကို မည်သည့်အခါမျှ မေ့လျောပျက်ကွက်ခြင်း မရှိသည့်အလျောက် အဖေမှသားသို့ အစဉ်အဆက် ပြင်သစ်ဘာသာကို အဆက်မပြတ်အောင် သင်ကြားပေးခဲ့ကြ သည်ဖြစ်ရကား၊ ထိုဘာသာကို မကြာခဏ သူတို့အချင်းချင်း ဖက်ရှင်”တစ်ခု အနေနှင့် ပြောဆိုတတ်ကြ၏။ ထို့ပြင် ဘုရားတရား ကြည်ညိုလှသော ဟင်နရီ မာရေးသည် ဘိုးဝါးလူမျိုးတို့ ထုံးစံအရ နံနက်ပိုင်း သူ၏ကျမ်းစာအုပ်ကို ရွတ်ဆိုဖတ်ရှုရာ၌ ဒတ်ချ်ဘာသာဖြင့် မဟုတ်ပဲ၊ ပြင်သစ်ဘာသာ ဟောင်းကြီး ဖြင့်သာလျှင် ဖက်တတ်၏။ ကျွန်ုပ်သည် နှစ်ပေါင်းအတော်ကြာသောအခါ၌ တိုလီမိုလီများကို လေလံပစ်သော လေလံပွဲတစ်ခုတွင် ထူးဆန်းစွာ အကြောင်း တိုက်ဆိုင်၍ ထိုကျမ်းစာအုပ်ကြီးကို သွားရောက်တွေ့ရှိ ဝယ်ယူခဲ့ရသည်ဖြစ်ရာ ကျွန်ုပ်သည် ကျမ်းစာအုပ်ကြီး၏ သားရေဖုံးကို လှန်မိသောအခါ၌ ရုတ်တရက် မျက်ရည်များပင်ကျမိ၏။ ထိုကျမ်းစာအုပ်ကြီးထဲ၌ ရှေးကလူမှာထုံးစံအတိုင်း စာရွက်လွတ်များ၌ မူလဟင်နရီမာရေးကြီးသည် ဘာသာရေးနှင့်ပတ်သက်၍ သူ၏ဖခင်ကြီး အသတ်ခံရပြီးနောက် ပြင်သစ်ပြည်မှ သူနှင့် သူ၏ဘက်တော် သားများအား မည်ကဲ့သို့ မောင်းထုတ်ခြင်းခံကြပုံများနှင့်တကွ ဆွေစဉ်မျိုးဆက် များ၏ မွေးနေ့များ၊ လက်ထပ်သည့်နေ့များနှင့်တကွ သေဆုံးသည့်နေ့များကို စုံလင်စွာ ရေးသားထားသည်ကို တွေ့ရ၏။ ထိုမှတ်တမ်းကြီး၏ အဆုံးနား၌ ဟင်နရီမာရေးနှင့် သူ၏တစ်ဦးတည်းသော အစ်မဖြစ်သူ၏မွေးနေ့ကို ရေးထား၏ ။ နောက် သူနှင့် “မာရီလာဘတ်ချန်း’ လက်ထပ်သည့်နေ့၊ ထို့ပြင် နောက်တစ်နှစ်တွင် မာရီမာရေး(ကျွန်ုပ်၏မေရီ) မွေးနေ့ကို တွေ့ရပြီး နောက် တစ်သား သမီး တစ်ယောက်မျှ မထွန်းကားတော့ပဲ နှစ်ပရိစ္ဆေဒ အတန်ကြာသော အခါ သူ့မိခင် ကွယ်လွန်သွားသည့်အဖြစ်ကို ဆက်လက်တွေ့ ရှိရ၏။ ထို့ နောက် အောက်ပါထူးဆန်းသော စာကြောင်းများကို ရုတ်တရက် တွေ့ရှိရပြန် လေသည်။

'ဆိုဝါးလှသော ၁၄ကြိမ်မြောက် လူဝီဘုရင်၏လက်မှ လွတ်မြောက် အောင် ထွက်ပြေးလာခဲ့ကြသော ကျွန်ုပ်၏အဆက်အနွယ်များကဲ့သို့ ကျွန်ုပ်သည် ကျိန်စာသင့်ထိုက်သော ဗြိတိသျှအစိုးရ၏လက်အောက်မှ လွတ်မြောက် စေရန် ဤတိုင်းပြည်သို့ ၁၈၃၆ခု ဇန်နဝါရီလဆန်း (၃)ရက်နေ့တွင် ထွက်ပြေး ရောက်ရှိခဲ့သည်။

'ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်စွာ အုပ်စိုးသော ဘုရင်နှင့်အမတ်ကြီးများ ကျ ဆုံးပါစေ၊ လွတ်လပ်ရေး အဓွန်ရှည်စွာ တည်မြဲပါစေ”

အထက်ပါအကြောင်းအရာများကို ထောက်ခြင်းအားဖြင့် ဟင်နရီ မာရေး၏ အကျင့်စာရိတ္တနှင့် အကြံအစည်များအပြင်၊ ထိုအချိန်ကထရက်ဘိုး ဝါးများ(လှည်းများနှင့် လှည့်ပတ်သွားလာ နေတတ်ကြသော ဘိုးဝါးများ)၏ စိတ်သဘောထားများကား ကောင်းစွာထင်ရှားနေတော့၏။

ဤတွင် မှတ်တမ်းပြီးဆုံးသွား၍ သူ၏အမျိုးအဆက်များပြတ်သွား ပြီးလျှင် ဟင်နရီမာရေး၏ဇာတ်လမ်းသည် အပြီးသတ်သွားလေသည်။ သူတို့ ၏ နောက်ဆုံးဇာတ်သိမ်းခန်းကို ရှေ့တွင် ကျွန်ုပ်ဖေါ်ပြသွားပါအံ့။

မေရီနှင့်ကျွန်ုပ်တို့ တွေ့ဆုံရခြင်းမှာ သူ့အား ကျွန်ုပ်က ဝက်ရိုင်းကြီး တစ်ကောင်၏ တိုက်ခိုက်ခြင်းမှ ကယ်ဆယ်ရခြင်း၊ ရေနစ်ရာမှ ကယ်ဆယ်ရ ခြင်း၊ အစရှိသည့် ချစ်ရေးကြိုက်ရေးတွင် အရေးပါသော အကြောင်းချက်များ မဟုတ်သဖြင့် ထူးထူးခြားခြားကား မရှိလှပေ၊ စင်စစ်အားဖြင့် စားပွဲ ကြမ်းငယ် ၊ ကလေးတစ်ခုတွင် မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ကာ ကလေးတို့ သဘာဝ အချင်းချင်း ရောက်တတ်ရာရာ ပြောဆိုနေကြခြင်းဖြင့် အချိန်ကုန်ခဲ့ကြ၏။

ကျွန်ုပ်ဖခင် ကိပ် သို့ ပြောင်းလာပြီးနောက်၊ နှစ်ပေါင်းအတော်ကြာ သောအခါ နေ့တစ်နေ့တွင် ဟင်နရီမာရေးသည် (ကျွန်ုပ်စိတ်ထင် နွားပျောက် ရင်း)ကျွန်ုပ်တို့အိမ်သို့ ရောက်ရှိလာခဲ့၏။ သူသည် အရပ်သေးသေးသွယ်သွယ်၊ ထူထဲသော မုတ်ဆိတ်၊ မည်းနက်သော မျက်လုံးများရှိသည်ဖြစ်ရာ ဒတ် (ချ်) ဘိုးဝါးတစ်ယောက်နှင့် အနည်းငယ်မျှပင် မတူချေ၊ ကျွန်ုပ်ဖခင်သည် သူ့ အား  ဖေါ်ရွေစွာ ခရီးဦးကြိုပြုလျက် ညစာများကိုပင်ဧည့်ခံ ကျွေးမွေးလိုက်သေး၏၊

သူတို့နှစ်ယောက်သည် အချင်းချင်း ကျွန်ုပ်ဖခင် အနည်းအကျဉ်း . နားလည်သော ပြင်သစ်စကားနှင့် ပြောဆိုနေကြ၏။ ဒတ်(ချ်)စကားကိုမူကား ကျွန်ုပ်ဖခင်က မပြောနိုင်၍သော်လည်းကောင်း၊ မပြောချင်၍သော်လည်းကောင်း မပြောသလို မစ္စတာမာရေးလည်း အင်္ဂလိပ်စကားကို ပြောဆိုရန်မနှစ် သက်ပေ။ သွက်သွက်လက်လက်ကြီးပင် မဟုတ်သော်လည်း သူတို့ကား အတော်စကားလက်ဆုံကျ၍ နေကြ၏။ နောက်ဆုံး၌ မစ္စတာမာရေးက ဆံပင် တိုနံ့နံ့၊ နှာခေါင်းချွန်ချွန်ကလေးနှင့် ကျွန်ုပ်အား လက်ညှိုးထိုးပြပြီးလျှင် ကျွန်ုပ် အား ပြင်သစ်ဘာသာကို သင်ကြားပေးရန် ကြိုက်နှစ်သက်ပါသလာဟု မေး မြန်းသည်တွင် ကျွန်ုပ်ဖခင်က များစွာ သဘောကျကြောင်း ပြန်လည်ဖြေကြား လိုက်၏။

သို့နှင့် ကျွန်ုပ်သည် မစ္စတာမာရေးက သူ့သမီးအား ထိုပြင်သစ်ဘာ သာနှင့် အခြားသင်ခန်းစာများကို သင်ကြားရန်မှာထားသော ဆရာတစ် ယောက်ထံမှ ပြင်သစ်ဘာသာကို တစ်ပတ်လျှင် နှစ်ရက်ကျ မာရေးဖောင်တိန်၌ သွားရောက်သင်ကြားရန် စီစဉ်ရပေတော့၏။ ထို့ပြင် ကျွန်ုပ်နှင့် ထိုဆရာ၏ လခ တစ်စိတ်တစ်ဒေသကိုကျခံရန် သဘောတူညီခဲ့သည်ကိုလည်း ကျွန်ုပ်ပြန် လည်အမှတ်ရမိ၏။

မာရေးဖောင်တိန်နှင့် ကျွန်ုပ်တို့၏နေရာအကြားရှိ ကွင်းပြင်များထဲ တွင် တောကျေးငှက်ကလေးများနှင့် သမင် ဒရယ်စသော သားကောင်ကလေး များမှာ အတော်ပင် ပေါများလေရာ၊ ကျွန်ုပ်မှာ ထိုအရွယ်ကတည်းကပင် အတော် တန် ပစ်တတ်ခတ်တတ်ရှိ၍ သေနတ်တစ်လက်ကိုင်ဆောင်ခွင့် ရထားခဲ့ သည်ဖြစ်ရာ၊ အထက်ပါအတိုင်း စီမံခြင်းကို တစ်စုံတစ်ရာ ငြင်းဆိုခြင်းမပြုပဲ သာသာကြည်ကြည်ပင် သဘောတူညီခဲ့လေ၏။ သို့ဖြင့် ချိန်းဆိုထားသည့်နေ့ ၌ ကျွန်ုပ်သည် ဟန်”ဆိုသူ ဟော်တင်တော့ လူမျိုး နောက်လိုက်အစေခံတစ်ဦး နှင့်အတူ မာရေးဖောင်တိန်သို့ မြင်းကိုယ်စီနှင့် သွားရောက်ခဲ့လေသည်။ လမ်း ခရီးတလျှောက် ပျော်ရွှင်စွာ အမဲလိုက်ခဲ့ရသော ကျွန်ုပ်တွင် ယာတောသို့ ရောက်သောအခါ၌ တာကြက်တစ်ကောင်း ရစ် နှစ်ကောင်နှင့် ကျောက်ဆောင် အကြားမှ ကံအားလျော်ရွာ ပစ်ခတ်ရရှိခဲ့သော ဒရယ်လေး တစ်ကောင် စသည်တို့ ပါရှိခဲ့လေသည်။

မာရေးဖောင်တိန်ပတ်လည်၌ မက်မုံသီး ခြံတစ်ခြံကို စိုက်ပျိုးထား သဖြင့် ထိုအချိန်က လှပသော ပန်းရောင်အဆင်းရှိသော ပန်းပွင့်များဖြင့် ဖုံးလွှမ်း လျက်ရှိ၏။  ကျွန်ုပ်သည် အိမ်လမ်းကို ကောင်းကောင်းမသိဘဲ ထိုကြားထဲမှ ဖြတ်သန်၍ စမ်းတဝါးဝါးနှင့် မြင်းကို တဖြည်းဖြည်းစီးသွားရင်း၊ မက်မုံပွင့်

ရောင်နှင့် တစ်ထေရာတည်းတူသော ဂါဝန်ကလေးကိုဝတ်၍ ရုတ်တရက် ကျွန်ုပ်ရှေ့သို့ ထွက်ပေါ်လာသော ပိန်ရှည်ရှည် မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို တွေ့ရှိရလေ၏။ ယခုအထိ ကျွန်ုပ်မှတ်မိသေးသည်။ မည်းနက်သော သူ၏ ဆံပင်များသည် နောက်ဘက်သို့ ဖားလျားကျလျက် ပြူးကျယ်ထိုင်းစက်၍ ရှက် ရောင်သန်းနေသော မျက်လုံးများသည် 'ကက်မီ” ခေါ် ဒတ်ချ် ဦးထုပ်၏အရိပ် အောက်မှ ကျွန်ုပ်အား စူးစိုက်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့ရလေသည်။

ကျွန်ုပ်က မြင်းဇက်ကိုဆွဲ၍ ရပ်လိုက်ပြီးလျှင် ရှက်စိတ်ဝင်နေသဖြင့် မည်သည်ကို ပြောရမှန်းမသိဘဲ သူ့အား ပြန်လည်စိုက်ကြည့်နေမိ၏ ။ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အတန်ကြာ စိုက်ကြည့်နေကြပြီးနောက် သူက နူးညံ့ ချိုသာလှသော အသံကလေးနှင့် စကားစ၍ ပြောလေသည်။

မင်းဟာ ငါ နဲ့ ပြင်သစ်ဘာသာ လာသင်မယ်ဆိုတဲ့ အလန်ကွာတာ မိန်း ကလေးမဟုတ်လား'ဟု သူက ဒတ်(ချ်)ဘာသာဖြင့် မေးမြန်းရာ၊ ကျွန်ုပ် ကလည်း ကောင်းကောင်းတတ်သော ထိုဘာသာနှင့် ...

'ဟုတ်တယ်ဒါပေမယ့် နေပါဦး၊ မင်းကငါ့ကို ဘာကြောင့် ကလေး လို့ ခေါ်ရတာလဲ သူငယ်မရဲ့ ၊ ငါကမင်းထက်တောင် အရပ်မြင့်သေးတာပဲ ဟု ခပ်တည်တည် ပြောလိုက်မိ၏။

'မင်းက မြင့်တယ်လို့ ငါတော့မထင်ပါဘူး၊ ဒါပေမယ့်မြင်းပေါ်က သာ ဆင်းခဲ့ပါလေ၊ ဟောဒီနံရံကြီးမှာ တို့ တိုင်းကြည့်တာပေါ့”

သို့ဖြင့် ကျွန်ုပ်သည် မြင်းပေါ်မှ ဆင်းသက်လာရာ၊ သူသည် ကျွန်ုပ်  ဖိနပ်(ထိုအချိန်က ကျွန်ုပ်မှာ သားရေကြမ်းဖိနပ်ကြီးကို စီးထား၏) မှ ခွာများမြင့်မမြင့် သေချာအောင် ကြည့်ရှုပြီးနောက် သူယူလာခဲ့သည့် ဘောင်မပါသည့် ကျောက်သင်ပုန်းကိုကိုင်ကာ ကျွန်ုပ်၏ ဆံပင်တိုများအပေါ်မှ ဖိနှိပ်ထားပြီးလျှင် သဲကျောက်နံရံပေါ်တွင် အမှတ်ကြီးထင်အောင် ကျောက်တံအချွန်နှင့် ခြစ်ဆွဲ လိုက်လေသည်။

'ကိုင်း တိုင်းပြီးသွားပြီ၊ ကဲ အလန်ကလေးရေ၊ ငါ့ကို တိုင်းပေး သို့ မင်းအလှည့်ပဲ ရှိတော့တယ်ဟေ့”

သို့နှင့် ကျွန်ုပ်သည်း သူ၏အရပ်ကိုတိုင်းကြည့်လေရာ သူက ကျွန်ုပ်ထက် လက်မဝက်လုံးလုံး မြင့်နေသည်ကို တွေ့ရှိရ၏။

မင်းက ခြေဖျားထောက်ပြီး ရပ်နေတာကိုးကွယ့် ဟု ကျွန်ုပ်က မခံချင် အောင် ပြောလိုက်၏။

ခြေဖျားထောက်ရပ်ထားတယ်ဆိုတာ ဘုရားရှေ့မှာ မုသားပြော တာနဲ့ အတူတူပဲ မလန်ကလေးရဲ့ ။ ငါ့မှာ တခြားအပြစ်တွေ့ရှိပေမယ့် ငါဘယ်တော့မှ မလိမ်ဖူးဆိုတာကိုတော့ မင်း ငါ့အကြောင်းသိလာတဲ့အခါ နားလည် လာလိမ့်မယ်""

ထိုသို့ပြောဆိုလိုက်ခြင်းအတွက် ကျွန်ုပ်မှာ အချိုးအနှိမ်ခံလိုက်ရ သည်ဟု ယူဆလိုက်မိ၏။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် သူက လူကြီးပိုက်ဖမ်းကာ ဣန္ဒြေကြီးနှင့် ဆက်လက်၍ ဘုရားသခင်က ငါ့ကို မင်းထက်ပိုအရပ်ရှည်အောင် ဖန်ဆင်းထားတာနဲ့ မင်းက ဘာကြောင့် ဒေါသထွက်နေရတာလဲ။ အထူးသဖြင့် ငါက မင်းထက်လ, တောင် တော်တော်ပိုကြီးသေးတယ်ကွယ့်။ ဖေဖေက ငါ့ကို ဒီလိုပဲပြောတယ်။ ကိုင်း လာပါကွယ်၊ ဟောဒီ အမှတ်တွေပေါ် မှာ တို့နာမည်တွေကို ရေးထားကြရအောင်၊ ဒါမှ ၁ နှစ် ၂ နှစ်အတွင်းမှာ မင်းဟာ ငါ့ကို ဘယ်လိုမီလာမယ်ဆိုတာ တွေ့ရလိမ့်မယ်”ဟု ပြောလိုက်သော ကြောင့်ပင်တည်း။

ထို့နောက် သူသည် တာရှည်ခံစေရန် ကျောက်တံဖြင့် သူ၏အမှတ် ပေါ်၌ `မေရီ'ဟု ခပ်နက်နက် ရေးခြစ်လိုက်ရာ ကျွန်ုပ်ကလည်း ကျွန်ုပ်၏ အမှတ်ပေါ်၌ 'အလန်'ဟု ရေးခြစ်လိုက်၏။

(လွန်ခဲ့သည့် နှစ်ပေါင်း ၁၀ နှစ် ၁၂ နှစ်အတွင်းက ကျွန်ုပ်သည် အကြောင်းအားလျော်စွာ မာရေးဖောင်တိန်သို့ တစ်ကြိမ်ထပ်မံဖြတ်သန်းသွားမိ ၏။ အိစ်ကို အသစ်ပြန်လည် ဆောက်လုပ်ထားသော်လည်း အဆိုပါ နံရံကြီး ကား ယခင်ကအတိုင်းပင် တည်မြဲလျက် ရှိနေသည်ကိုတွေ့ရ၏။ သို့နှင့် ကျွန်ုပ် လည်း မြင်းကို အနီးသို့စီးသွားပြီးနောက် ကြည့်ရှုရာ ထိုအချိန်သို့ တိုင်အောင် မှိန်မှိန်ကလေးမျှ ထင်နေသေးသော မေရီ၏ အမည်နှင့် သူ့ဘေးမှ ကျွန်ုပ်‌ ရေးခြစ် ထားခဲ့သော အမှတ်ကြီးကို တွေ့ရှိရလေသည်။ ကျွန်ုပ်အမည်နှင့် အတိုင်း အထွာများကား နှစ်ပေါင်း ၄၀အတွင်း၌ တဖြည်းဖြည်း ကွာကျကုန်သော သဲကျောက်နုများကြောင့် ပျောက်ကွယ်၍ ကုန်ကြလေပြီ။ ထိုသို့ သူ့ အမည် ကလေး ကျန်ရှိနေသေးသည်ကို မြင်ရသောအခါ ကျွန်ုပ်သည် 'မာရီကတ်” မြို့ မှ ဝယ်ယူရရှိသော သူတို့၏ သမ္မာကျမ်းစာအုပ်ကြီးကို တွေ့ ရှိသည် ထက်ပင် ကျွန်ုပ်အဖြစ်မှာ ဆိုးရွားသေး၏ဟု ထင်မှတ်မိ၏။