ထောင်မှုးကြီးသိန်းဝင်း - မရှိခဏ

အခန်း (၁)

          ကျွန်တော့်အကျင့်က ငယ်စဉ်ကလိုပင် ခရီးသွားခြင်းကို ပျော် မွေ့သည်။ ငယ်စဉ်က စာမေးပွဲနီးသည်နှင့် နယ်ဆင်း၍ အမျိုးတွေအိမ်၌ တည်းခိုပြီး စာကျက်တတ်သည်။ ပတ်ဝန်းကျင်စိမ်းစိမ်းနှင့် ကွင်းပြင် ကျယ်မှလေကိုရှူပြီး စိတ်လက်ပေါ့ပါးကြည်လင်စွာ နားနေရင်း စာကျက် သည်မှာ လွန်စွာမှတ်သား၍လွယ်သည်။

          တောတောင်စာ စားရသည်ကိုလည်း သဘောကျလှသည်။ စပါးနှံရိုးပြတ်နံ့သင်းသင်းကို ရှူရသည်ကလည်း ကျွန်တော့်အတွက် အား ဆေးတစ်ခွက်ပင်း အိမ်မှာလို ဗာဟီရကိစ္စမရှိဘဲ လွတ်လပ်စွာနားရင်း စာကျက်ရသဖြင့် အလွန်အဆင်ပြေပါသည်။

          တစ်ခုတော့ရှိသည်။ မြို့သားလာသည်ဆို၍ တောမှအမျိုးများ လာရောက်သတင်းပေးပြီး ပိုင်းဖွဲ့စကားပြောရသည်ကတော့ အချိန်အလွန်ကုန်သည်။ သူတို့ကလည်း မတွေ့တာကြာတော့ တရင်းတနှီး စကား ပြောဆိုကြသည်။ ထမင်းဖိတ်ကျွေးသူက တစ်ရွာလုံး၊ နေ့လယ် လက်ဖက် ရည်တိုက်ရင်း စကားပြောလိုသူများကလည်း မရှားပါ။

          ၂)ရက်ခန့်ကတော့ စာမကျက်နိုင်းဗည့်ခံစကားတွေ ပြောရ သည်။ မြို့အကြောင်း၊ ရွာအကြောင်း၊ ဆွေမျိုးများအကြောင်း ပြော၍ မကုန်နိုင်း (၂)ရက်ကျော်မှ စာကျက်ရတော့သည်။ ညဘက် လျှပ်စစ် မီးကမရှိတော့ စာမကျက်နိုင်ပြန်။ ထို့ကြောင့် အလင်းရောင်လာသည် နှင့် စောစောထပြီးစာကျက်ရသည်။ ညဘက်ကျမှ အမျိုးတွေအိပ်လည်း မီးခွက်ထွန်းပြီး ညစာစား၍ စကားဝိုင်းဖွဲ့ ရသည်။

          ဤသည်မှာ ကျွန်တော်၏ နေ့စဉ်အလုပ်။ တစ်ပတ်ခန့်ကြာ တော့ ကျွန်တော် စာများရ၍ အိမ်ပြန်ရန်ပြင်ရပြီး ထိုအချိန် လက်ဆောင် များ လာပေးကြပြန်သည်။ ဆန်၊ မြေပဲ၊ ကောက်ညှင်းဆန်၊ ဆီပုံး၊ ငှက်ပျောခိုင် အတော်စုံသည်။ ကျွန်တော် ယူလာသည်ကား လူကြီးများ အတွက် ရှာမီးကိတ်နှင့် ကလေးများအတွက် သကြားလုံးသား အပြန် ကျွန်တော်မသယ်နိုင်။ ရွာမှမော်တော်ဖြင့် ငမိုးရိပ်ချောင်းကိုကူးပြီး အုတ် ပုံဆိပ်ဟုခေါ်သောကားဂိတ်သို့ လိုက်ပို့ကြပြန်သည်။ ။

          ဤသည်မှာ ကျွန်တော့်အတွက် တစ်နှစ်တစ်ခါဆုံသည့်ပွဲပင်။ သူတို့ကလည်း စာမေးပွဲကြီးနီးသည်နှင့် ကျွန်တော့်ကို မျှော်ကြသည် ဟုဆိုသည်။ ရွာဦးကျောင်းက ဘဘုန်းကလည်း ဘကြီးတော်သူမို့ မျှော် ပေသည်း ရွာသူကြီးက ကျွန်တော့်အဖေ၏ အစ်ကိုလတ်မို့ ကျွန်တော် ရွာရောက်သည်နှင့် သူ့အိမ်တွင်ပင်တည်းသည်။ သူကြီးသမီး ရွှေအိနှင့် ရွှေဘုတ်က ကျွန်တော်၏ ညီဝမ်းကွဲများ၊ ထို့ကြောင့် အားနာစရာအိမ် မဟုတ်။

          တောရွာဆိုသော်လည်း အသီးအနှံနှင့် သားငါးလွန်စွာပေါ၍ ဟင်းက လေးငါးမျိုး။ ကြက်သား၊ ဝက်သား၊ ငါး၊ ဟင်းရွက်ကြော် အရည်သောက်ဟင်းများအနက် ကျွန်တော်က ငါးဟင်းကို အလွန်ကြိုက် သည်။ ချဉ်ရည်ဟင်းနှင့် ပဲဟင်းကိုလည်း ကြိုက်သည်။ လယ်ငါးခူ လတ်လတ်ကို မီးကင်ပြီး ငရုတ်သီးစိမ်းထောင်းထည့်ထားသော ငါးပိရည် က အချိုမှုန့်ပုဇွန်ခြောက်ပင် မလိုပါ။

          ကျွန်တော်သွားသည့်ရာသီတွင် ပေါက်တတ်သော လယ်သရက် ကင်းမွှေးမွှေးလေးနှင့် ကောက်ရိုးနွယ်က အလွန်တို့မြှုပ်စားလို့ ခံတွင်း မြိန်သည်။ အိမ်အနောက်ဘက် ငမိုးရိပ်ချောင်းမှလည်း ငါးမျိုးစုံအပြင် ငါးဘတ်ကြီးများရတတ်သည်။ ကျွန်တော်က ငရုတ်သီးစပ်စပ်နှင့် ငါး ဘတ်မွှေချက်ကို အလွန်ကြိုက်သည်။

          ငါးရှဉ့်နှင့် ငါးလင်ဗန်းများ ရတတ်သော်လည်း ပြောင်ချောချော မြွေနှင့်တူ၍ ကျွန်တော်မစား၊ နားရွက်ပါပြီး အူဝဲအူဝဲငိုတတ်သည့် ငါးလင်ဗန်းကို ဝေးဝေးကရှောင်သည်။ ငယ်စဉ်က နွားသားကို အလွန် ကြိုက်သော်လည်း တောရွာရောက်တော့မှ လယ်ထွန်ရာတွင် မရှိမဖြစ် သုံးခြင်း၊ နဖားအထိုးခံရပြီး လှည်းဆွဲရုန်းကန်ရခြင်းတို့ကို မြင်ကတည်း က ကျွန်တော် အမဲသားမစားတော့ပါ။ ကျေးဇူးရှင်များအသားဟု သဘော ပေါက်၍ဖြစ်သည်။

          ထို့ကြောင့်လည်း ရွာရောက်သည်နှင့် နွားများအား ထန်းလျှက် ဝယ်ကျွေးတတ်သည်။ နွားများကလည်း တစ်နှစ်တစ်ခါ လာတတ်သော ကျွန်တော့်ကို မှတ်မိကြသည့် အဘသူကြီးအိမ်က စာဥနှင့်စာက် မနှစ်ကောင်အပြင် သူတို့၏ပေါက်ဖွားလာသော ကလေးများကလည်းကျွန်တော်နှင့် ယဉ်ပါးသည်။ အလွန်ရိုင်းသည်ဆိုသော ချိုထောင်နှင့် ချိုကား နွားသိုးညီနောင်ကလည်း ကျွန်တော့်ကိုမြင်သည်နှင့် ထန်းလျက်တောင်းကာ သူတို့၏ ကြီးမားသောကိုယ်ကြီးများဖြင့် ပွတ်သပ်၍ဆော့ ကစားကြသည်။

          ကျွန်တော်က ထန်းလျှက်ကျွေးပြီး သူတို့ကိုယ်ကြီးများကို ပွတ် သပ်ပေး၍ မှာရှာပေးတော့ ငြိမ်ခံနေကြသည်။ ကျွန်တော် တက်စီး သည်။ ချိုကြီးများကို ကားမောင်းသလိုကိုင်၍ လှည့်ကစားသည်။ ခိုင်မာ လှသော လည်တိုင်ကြီးများကို လျှော့ပေး၍ ကျွန်တော်ကစားသလို ခံကြ သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း အဘသူကြီးက ကျွန်တော့်အား နွားဝင်စား လူကလေးဟု ချစ်စနိုးခေါ်ပါသည်။

          အဘသူကြီးအိမ်၌ ခွေးနှစ်ကောင်လည်းရှိသေးသည်။ ကုပ် ကျားနှင့် အောင်နက်ဟုခေါ်သည်။ အလွန်ထွားကြိုင်းပြီး အကိုက်လည်း သန်သည်။ အစားလည်း သန်သည်။ အိမ်လုံခြုံသော အင်းခွေးကြီးများ ဖြစ်ကြသည်။ ကျွန်တော့်ကို အလွန်ခင်သည်။ မြင်သည်နှင့် ပတပ်ရပ်၊ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ဖက်တက်ပြီး မေးစေ့ကို လျှာနှင့်လျက်၍ နှုတ်ဆက်နမ်း ပေး တတ်သည်။ . ကျွန်တော်က သူတို့ကို ထန်းလျှက်နှင့် ရှာမီးသကြားလုံးကျွေး တတ်သည်။ ကျွေးလျှင်လည်း ထန်းလျက်နှင့် သကြားလုံးကို ကျွန်တော် အလျင်ငုံပြီးမှ ကျွေးခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူတို့ ကျွန်တော့် ကို အလွန်ခင်ကြသည်။

          သူတို့သခင်အစစ်က ကျွန်တော့်အစ်ကိုဝမ်းကွဲ ကိုမှုံကြီး။ သူက မှော်ဘီဘက် တောလည်ထွက်ရင်း ဤခွေးနှစ်ကောင်အား သဘောကျ - သဖြင့် ရွာခံမုဆိုးတစ်ဦးထံမှ တောင်းဝယ်ခဲ့ရကြောင်းလည်း သိရသည်။

          ထို့ကြောင့်လည်း ချွေးပေါက်ဘဝကပင် အမဲလိုက်ခွေးမျိုးပီပီ “ဇကောင်း သည်ဟုဆိုသည်း

          ယခုတော့ ကိုမှုံကြီးက ခွေးနှစ်ကောင်အား ရေကူးသင်ပေးပြီး ချောင်းထဲမျောလာသည့် ထင်းဆယ်ခြင်း၊ ငါးဖမ်းခြင်းတို့အပြင် သူ ရေဝမ်းဘဲနှင့် ရေစစ္စလီငှက်များအား နှစ်လုံးပြူးစရိတ်ကျည်ဖြင့် အုပ် လိုက်ပစ်လျှင် ခွေးနှစ်ကောင်က တစ်ကောင်မှမလွတ်စေရ။ ရေကူး ပြီး အကုန်ရအောင် လိုက်ဆယ်တတ်သည်။ သူတို့ငါးဖမ်းသည်ကိုလည်း ကျွန်တော်မြင်ဖူးသည်။ ချောင်းကမ်းစပ်ဆင်း၍ ရေထဲ၌ ကျောက်ရုပ်လို ငြိမ်သက်ပြီး စောင့်နေတတ်သည်။ ။

          ငါးသေး၊ ငါးဖွဲကို မဖမ်း။ အကောင်ကြီးမားသော ငါးဘတ်၊ ငါးမြစ်ချင်း၊ ငါးရံ့၊ ငါးတန်ငါးများကိုသာ ကုပ်ကိုကိုက်၍ ဖမ်းတတ်သည်။ ငါးကျည်း၊ ငါးခူငါးများမှာ ဆူးတောင်ပါပြီး အဆိပ်ရှိသဖြင့် သူတို့ရှောင် ကြသည်။ တိရစ္ဆာန်ဖြစ်သော်လည်း အလွန်ထူးခြားပြီး ပါးနပ်လိမ္မာသော သတ္တဝါများ ဖြစ်ကြပါသည်။

          ကိုမှုံကြီးကလည်း သူတို့ဖမ်းဆီးမိသော ငါးများနှင့်ငှက်များကို အစိမ်းမကျွေး။ ချက်ပြုတ်ကြော်လှော်၊ ဖုတ်ကင်ပြီးမှ ကျွေးတတ်သည်။ အရိုင်းစိတ်မဝင်အောင်ဟု ဆိုပေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ခွေးလိမ္မာ၊ ခွေးကောင်းများဖြစ်ကြသည်။ နေ့စဉ်လည်း သူတို့ဘာသာ ချောင်းထဲ ဆင်း၍ ရေကူးရင်း ရေချိုးတတ်သည်း အများက နီညိုရောင်စုံပြီး တောက်ပြောင်နေသည်။

          ထို့ကြောင့် ကျွန်တော် တောနယ်ကိုချစ်သည်။ အိမ်မွေးတိရစ္ဆာန် များကို ခင်တွယ်သည်။ ငယ်စဉ်ကပင် လေးခွတစ်လက်၊ လေသေနတ် တစ်လက်ဖြင့် လယ်ကွင်းများ၊ တောစပ်များသို့ ဝါသနာတူ သူငယ်ချင်းများဖြင့် သွားကြပြီး တောလည်တတ်ကြသည်။ ကြီးလာတော့လည်း အလုပ်တာဝန်အရ နယ်ထွက်နယ်ဆင်းရင်း တောလည်မုဆိုး ဖြစ်မှန်း မသိ ဖြစ်လာသည်။ .

          ယခု အသက်ကြီးလာတော့လည်း ယခင်ကလို တောလည် မုဆိုးမဟုတ်တော့သော်လည်း နယ်ထွက်၊ လည်ပတ်စွန့်စားခြင်းအမှုကတော့ မပျောက်တတ်သေးပါ။ ယခုလည်း အားလပ်ချိန်ရသည်နှင့် ကျွန် တော် နယ်ထွက်ရန် လက်ရင်းတပည့်နှင့် သူငယ်ချင်းအပေါင်းအသင်း ရောင်းရင်းများအား မျှော်နေမိခြင်းဖြစ်ပေသည်။

          စာရေးဆရာပီပီ အားလပ်ချိန်ရသည်နှင့် ကုန်ကြမ်းရှာရင်း ခရီးထွက်လိုသည်မှာ သဘာဝကျပါသည်။ ကျွန်တော့်အကျင့်က တစ် ကိုယ်တည်းလည်း ခရီးမထွက်လိုပြန်း၊ အသက်အရွယ်ရလာတော့ အပေါင်း အသင်း၊ မိတ်ဆွေသင်္ဂဟနှင့် တပည့်လက်ရင်းများဖြင့် ခရီးထွက်လို နေသည်။

          မန္တလေး-ရန်ကုန် အစုန်အဆန်ခရီးမှာ ကျွန်တော် သွားလာ နေကျဖြစ်သော်လည်း ခရီးသွားခြင်းမှာ ဒေသန္တရဗဟုသုတ အစုံစုံရ တတ်သဖြင့် ရထားဖြင့်တစ်ဖုံ၊ ကားဖြင့်တစ်မျိုး၊ အခေါက်ပေါင်းများ ပေပြီ။ ယခုတစ်ကြိမ်တွင်တော့ ကျွန်တော့်တွင်ရှိသည့် SUNNY (Pick ထု) ကားကလေး၊ ၁၉၉၀ မော်ဒယ်လ် (ပ)အက္ခရာဖြစ်၍ မကြာမတင် (ကညန)သို့ ဖျက်သိမ်းရန် အပ်ရပေတော့မည်။

          ကားကလေးမှာ နံပါတ်နိမ့်သော်လည်း လွန်စွာသန္ဓေကောင်း ပြီး စက်ကောင်းသည့် ကားကောင်းကလေးဖြစ်ပါသည်။ ခရီးထွက်ဖော် ရှာတော့လည်း ကျွန်တော့်ဇာတ်လိုက် သစ်တောအရေးပိုင် ဦးနေအောင် ဘ အငြိမ်းစားယူပြီး အသက်ကကြီးပြီ။ သူ၏စီးပွားရေးလုပ်ငန်းများ ဖြင့် မအားလပ်သောကြောင့် ရက်ကြာခရီးဝေးကို မလိုက်နိုင်တော့။

          တောအုပ်ကြီး ဇော်မင်းနှင့် ကျော်စိန်ဝင်းတို့ကလည်း သူတို့၏မိသားစု ကိစ္စများကြောင့် မလိုက်နိုင်ကြပြန်ပါ။

          သာယာဝတီမှ မုဆိုးအောင်သန်း နှင့် မျောက်တင်သောင်းတို့ အား အကြောင်းကြားထားသော်လည်း သူတို့၏ အဝေးပြေးကားကြီး များ၊ စီးပွားရေးကိစ္စကြောင့်လားမသိ အကြောင်းမပြန်ကြသေးပါ။ တစ် ခါ မန္တလေးက ပုဏ္ဏားတင်ဦးနှင့် ဖောက်ထွင်းဝိဇ္ဇာ ကျော်ကြီး၊ သူခိုး မြင့်သိန်းတို့ကလည်း ဆက်သွယ်ရှာဖွေ၍ မရသေးပါ။ ထောင်အတွင်းများ ပြန်ရောက်နေကြသည်လားတော့ မပြောတတ်။ အကျဉ်းဦးစီးဌာနက ထွက်လာကတည်းက ထောင်နှင့် အဆက်အသွယ်မရှိသည်မှာ အတော် ကြာချေပြီး

          ကျွန်တော်တို့ ထောင်မှူးသင်တန်းအပါတ်စဉ် (၆)က . ငယ် ပေါင်းရောင်းရင်းများနှင့်တော့ (၆)လတစ်ခါ မိတ်ဆုံစားပွဲရှိသဖြင့် ဆုံ ဖြစ်ကြသည်။ လူကိုယ်တိုင်ဖြစ်စေ၊ တယ်လီဖုန်းဖြင့်ဖြစ်စေ၊ အဆက် သွယ်ကတော့ မပြတ်ပါ။ သို့သော် သူတို့က ကျွန်တော်စာရေးဆရာလို လွတ်လပ်သူများမဟုတ်ကြပါ။ အပါတ်စဉ် (၆)ပတ်ထွက် စာရေးဆရာ များဖြစ်ကြသော စာရေးဆရာစိုးဝေက ပုသိမ်မြို့သို့ လစဉ်သွားနေရ သဖြင့် မအားလပ်။ သူ့ဇနီးဆရာမက ပုသိမ်မြို့တွင် တာဝန်ကျပြီး အသက်ကြီးမှ ကံပေါ်သတဲ့လေ။

          စာရေးဆရာ ပီတာမြဦးကတော့ မဂ္ဂဇင်းအစောင်စောင်တွင် စာရေးနေရသဖြင့် မအားလပ်ပြန်ပါ။ ကျွန်တော်နှင့် စိတ်ကူးသစ်စာပေ တွင် အတူရေးသော စာရေးဆရာ မောင်ညိုမှိုင်းကလည်း သူ့မိန်းမ ကိစ္စ၊ သူ့သားသမီးများကိစ္စကြောင့် ခရီးဝေး၊ ညအိပ်ညနေ မလိုက်နိုင် ပါ။