တင့်တယ် - လိုက်တော်မူသင့်ပါငဲ့

          “ဟောဗျာ ... နေ့ပြောနောက်ကြည့်၊ ညပြောအောက်ကြည့် ဆိုတဲ့အတိုင်းပဲပျို့”

          ကျွန်ုပ်၏မိတ်ဆွေ လာဖောစက ကျွန်ုပ်အနီး ကပ်ပြီးလျှင် နားဝ၌ တီးတိုး ပြော လိုက်၏။ သူ့စကားသည် လည်းကောင်း၊ ရုတ်တရက် ပျက်၍သွားသော သူ့မျက်နှာထား

ကြောင့်လည်းကောင်း ကျွန်ုပ်သည် ကုလားထိုင်တွင် ထိုင်၍နေရာက ခါးကိုလိမ်၍ တံခါးဝ ဆီသို့ ကြည့်လိုက်မိလေသည်။

          ဤအချိန်တွင် တံခါးပေါက်မှာ ပွင့်၍နေပြီး တံခါးဝ၌ မြို့စား ရှာတယ်လာရော့ ၏ တုတ်ခိုင်သော ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကြီးကို မြင်လိုက်ရလေသည်။ ကျွန်ုပ်၏ အစေခံ တစ်ဦးသည် အနီရောင်နှင့် ရွှေရောင်များပါသောဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်၍ထားကာ ခါးညွှတ်၍ မြို့စား ရှာတယ်လာရော့၏ ဦးထုပ်နှင့် အပေါ်ရုံဝတ်လုံကြီးကို လှမ်းယူ၍နေပေသည်။

          ကျွန်ုပ်၏ စားပွဲတွင် ဝိုင်း၍ ထိုင်နေကြသော ကျွန်ုပ်၏ မိတ်ဆွေများသည် ရှာတယ်လာရော့ ရောက်လာသည်ကို မြင်ရသောအခါ၌ ဆူညံစွာ စကား တသောသော ပြော၍ ရယ်မောနေကြရာမှ မီးကို ရေနှင့် ငြိမ်းသတ်လိုက်သကဲ့သို့ ငြိမ်သက်၍ သွားလေ တော့သည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ခပ်စောစောက တသောသော ရယ်ပွဲဖွဲ့၍ နေခဲ့ကြ ခြင်းမှာ ရှာတယ်လာရော့၏ အကြောင်းကိုပြောကာ ရယ်မောနေခဲ့ကြသောကြောင့် ဖြစ် လေသည်။

          စားပွဲတွင် ဝိုင်းထိုင်နေကြသော ကျွန်ုပ်၏ မိတ်ဆွေတစ်ဦးက ရှာတယ်လာရော့၏ အကြောင်းကို ရယ်ပွဲဖွဲ့ခဲ့ကြခြင်း အကြောင်းမှာ အခြားကြောင့်မဟုတ်၊ ရှာတယ်လာရောသည် တန်ဂီဒေါက်မြို့သို့ သွား၍ ကြင်ရာရှာခဲ့ရာ၌ ကြင်ရာ မရဘဲ မျက်နှာပန်းမလှ နောက်ဆုတ်၍ အရှုံးသာ အဖတ်တင်ကာ ပြန်လာခဲ့ရသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။ ကျွန်ုပ် ၏ မိတ်ဆွေများသည် ထမင်းစားပွဲ၌ ရှာတယ်လာရော့ အား “ဆန်ပြုတ်ကြီး” စသည်ဖြင့် အမျိုးမျိုး အမည်ပြောင်းပေးကာ ပြောင်နောက်နေခဲ့ကြ၏။ ထိုစဉ်တွင်ပင် ရှာတယ်လာရော့ ရောက်လာခြင်းဖြစ်လေရာ အားလုံးပင် နှုတ်ဆိတ်၍သွားကြ၏။ ကျွန်ုပ်တို့၏အထဲတွင် ရှာတယ်လာရော့သည် အချစ် စစ်မြေပြင်တွင် စစ်ရှုံး၍လာခဲ့သူ ဖြစ်သောကြောင့် သူ့ကိုယ်သူ ရှက်နေပြီး လူတွေ့ သူတွေ့ပင် ခံလိမ့်ဦးမည် မဟုတ်ဟု ထင်မှတ်ခဲ့ကြ၏။

          ရှာတယ်လာရော့သည် ကျွန်ုပ်၏ မိတ်ဆွေအသိုင်းအဝန်းတွင် ပါဝင်သူတစ်ဦး ဖြစ်၏။ ကျွန်ုပ်တို့၏ လူသိုက်မှာကား တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး အညှာမပေးဘဲ နောက်တတ်ပြောင်တတ်ကြသော လူသိုက်ဖြစ်လေရာ ဤဝိုင်းသို့ ဝင်လာပါက ရှာတယ်လာရော့သည် အနောက်အပြောင် ခံရမည်မှာ မုချဧကန် ဖြစ်၏။ အနောက်အပြောင်ခံရမည် စိုးသောကြောင့် ရှာတယ်လာရော့သည် ကျွန်ုပ်တို့လူစုနှင့် အတွေ့ခံလိမ့်ဦးမည်မဟုတ်ဟု ထင်မှတ် နေဆဲတွင် ယခုကဲ့သို့ ရုတ်တရက် ရှာတယ်လာရော့ ကျွန်ုပ်၏အိမ်သို့ ရောက်လာခြင်းမှာ အံ့အားသင့်စရာပင် ကောင်းတော့သည်။

          မြို့စား ရှာတယ်လာရော့သည် ကျွန်ုပ်၏ အိမ်တံခါးဝတွင် ခဏကြာမျှ တွေ့၍ ရပ်နေ၏။ ကျွန်ုပ်တို့ လူသိုက်ကလည်း ရှာတယ်လာရော့အား လူထူးလူဆန်းတစ်ယောက် သဖွယ် ဝိုင်း၍ အကဲခတ်သော မျက်လုံးများဖြင့် လည်ကိုဆန့်ကာ ကြည့်နေမိသည်။ ထိုနောက်တွင်မှ လာဖောစသည် ဟက်ခနဲ တစ်ချက်ရယ်လိုက်သဖြင့် အားလုံးပင် ပြုံး၍ လာကြလေသည်။ သူတို့၏ ပြုံးးပုံမှာ ရှာတယ်လာရော့အား သရော်တော်တော် ဖြစ်၍နေရာ ကျွန်ုပ်သည် ရှာတယ်လာရော့အား များစွာပင် အားနာသွားမိပြီး သူ စိတ်တို၍ မသွားစေရန် ကြိုးစားရလေတော့သည်။

          ကျွန်ုပ်သည် ရုတ်တရက် ထိုင်ရာမှ ထလိုက်၏။ ကျွန်ုပ် ထိုင်နေသော ကုလားထိုင် သည် ကျွန်ုပ်ထသော အရှိန်ကြောင့် နောက်ဘက်သို့ ရွေ့သွား၏။ ခြေနှစ်လှမ်းမျှနှင့် ကျွန်ုပ်သည် ရှာတယ်လာရော့၏ အနီးသို့ ရောက်၍သွားပြီး လက်ကိုကမ်းကာ နှုတ်ဆက် ကြိုယူလိုက်ရ၏။ ရှာတယ်လာရော့က ကျွန်ုပ်အား ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နှင့် ပြန်လည်၍ နှုတ်ဆက် ပေသည်။ သူ နှုတ်ဆက်ပုံမှာ သူ၏စိတ်ထဲ၌ ဝမ်းနည်းခြင်း၊ စိတ်ပျက်ခြင်း လုံးဝမရှိသော သူတစ်ယောက်၏ နှုတ်ဆက်ပုံမျိုး ဖြစ်၍နေလေသည်။ ထို့နောက် ရှာတယ်လာရော့သည် ဖယောင်းတိုင်မီးများ လင်း၍နေသော စားပွဲအနီးသို့ ချဉ်းကပ်လာ၏။ သို့လာရင်း သက်ပြင်း ကြီးတစ်ချက်ကို ရှိုက်လိုက်လေသည်။

          ရှာတယ်လာရော့သည် အလွန်တရာ အားနာသောအသံဖြင့် “ကျုပ် လာတာကို နယ်စားများ တော်တော် အံ့အားသင့်သွားတယ် ထင်ပါရဲ့” ဟု ပြောလိုက်၏။ သူ့လေသံမှာ ပျော်ပျော်ပါးပါး နေတတ်သော လူ့အသိုက်အဝန်းထဲသို့ သူ့လို စိတ် မချမ်းသာနေသော သူတစ်ယောက် ဝင်ရောက်လာသည်ကို အားနာသောလေသံမျိုး ဖြစ်လေသည်။

          ရှာတယ်လာရော့သည် အလွန်တရာ စိတ်မြန် ခက်ထန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးဖြစ်၏။ သူ၏အစေခံများသည် သူ့အား ငရဲမင်းတမျှ ကြောက်ရွံ့ကြရပေသည်။ မျက်နှာထားလည်း အလွန်ဆိုးသောသူတစ်ယောက် ဖြစ်၏။ ပင်ကိုအားဖြင့် စိတ် ခက်ထန်ရသည့်အပေါ်တွင် ရှာတယ်လာရော့မှာ မြို့စားလည်း ဖြစ်နေပြန်၏။ ပစ္စည်းဥစ္စာလည်း အလွန်တရာ ကြွယ်ဝ ချမ်းသာ၏။ ထိုမျှမကသေး ဘုရင်မင်းတရားကြီးသည် ရှာတယ်လာရော့အား များစွာမြှောက်စား၍ သူကောင်းပြု ထား၏။ ထို့ကြောင့် ရှာတယ်လာရော့သည် ဇမ္ဗူတွင် တစ်လူ ဟူသော မာန်မာနတံခွန်ကို လွှင့်ထူ၍နေသောသူ ဖြစ်လေသည်။ စကားစပ်မိ၍ဆိုရလျှင် ကျွန်ုပ်နှင့် ရှာတယ်လာရော့တို့သည် ဘုရင်မင်းမြတ်၏ သူကောင်းပြုခြင်းကို အပြိုင်အဆိုင် ခံယူနေကြရသော သူနှစ်ဦးတို့ဖြစ်၏။ သူနှင့် ကျွန်ုပ်တို့မှာ ဘုရင်မင်းမြတ်၏ အလိုတော် ကျရာ၌ အပြိုင်အဆိုင် အမှုတော်ထမ်း၍ နေကြရသောသူများဖြစ်လေရာ တစ်နည်းဆိုရလျှင် ပြိုင်ဘက်များပမာ ဖြစ်၍ နေရ၏။ သို့စဉ်ပါလျက်နှင့် ရှာတယ်လာရော့သည် ကျွန်ုပ်တို့အား အားနာသောလေသံဖြင့် နှိမ့်နှိမ့်ချချ ယခုကဲ့သို့ ပြောလိုက်ခြင်းမှာ ကျွန်ုပ်အဖို့၌ များစွာ အံ့အားသင့်ဖွယ်ရာ ဖြစ်၍နေရ၏။ အချစ်ရေးကိစ္စတွင် မရှုမလှ အရေးရှုံးနိမ့်လာခါမျှနှင့် ရှာတယ်လာရော့သည် ဤမျှ ကျိုးနွံ၍သွားလိမ့်မည်ဟု ကျွန်ုပ် မည်သည့်အခါကမျှ မထင်ခဲ့မိချေ။

          ရှာတယ်လာရော့ကပင် စတင်၍ “ဒီနေ့ ဒီအိမ်မှာ ဒါလောက် လူစုံလိမ့်မယ်လို့ မထင်မိဘူးဗျာ”ဟု ဆိုလိုက်၏။ ပြီးလျှင် စကားဆက်၍ “ကျုပ် ဒီနေ့ ဘုရင်မင်းမြတ်ဆီကို အခစားဝင်တယ် နယ်စား ဘာဒယ်လီရဲ့ ။ ဒါပေမဲ့ ဘုရင်မင်းမြတ်က ဖူးတွေ့ခွင့် မပေးဘူး ဗျာ၊ နေကိုမမြင်ရတဲ့အခါမှာ လကို ကြည့်ချင်သလိုပေါ့ ဗျာ။ ကိုယ်တော်ကြီးက ကျုပ်ကို အတွေ့မခံတော့ ကိုယ်တော်လေးဆီကို လာပြီး တွေ့ရတာပဲဗျ” ဟု ပြောလိုက်ပြီးလျှင် ကျွန်ုပ် နယ်စား ဘာဒယ်လီဘက်သို့ ခါးညွှတ်၍ အလေးပြုလိုက်သည်။ ဤတွင်မှ ကျွန်ုပ် သည် မြို့စား ရှာတယ်လာရော့ အဘယ့်ကြောင့် အစွယ်ကျိုးဘိသကဲ့သို့ ကျိုးကျိုးနွံနွံ ဖြစ်နေပုံကို နားလည်လာရပေသည်။

          ဤတွင် ကျွန်ုပ်က ရယ်မောလိုက်ရပြီး “ကျုပ်ကို လနဲ့ နှိုင်းတာကတော့ မှားနေ ပြီဗျာ။ ဘာပြုလို့လဲဆိုရင် စန္ဒာလမင်းဟာ အင်မတန် အေးအေးဆေးဆေးနဲ့ မလှုပ်မချောက်ကြီးကလားဗျာ။ ဒါပေမဲ့ ကျုပ်ကတော့ အေးတိအေးစက် မနေတတ်ပါဘူး။ မြို့စားကို ကျုပ်က ဖော်ဖော်ရွေရွေ ပျူပျူငှာငှာ ဧည့်ခံမှာပါပဲ။ ကိုယ်တော်ကြီးက မြို့စားကို အတွေ့ မခံလို့ ကျုပ်ဆီကို လာရတယ်လို့ မပြောပါနဲ့ဗျာ။ ကျုပ်ကို ခင်မင်လို့လာတယ်ဆိုရင် ပိုမကောင်းပေဘူးလား” ဟု ဖော်ရွေစွာ ပြန်ပြောလိုက်ရ၏။

          “အေးဗျာ၊ နယ်စားဖြစ်တဲ့ လ,ဟာ ကျက်သရေဆောင်ပါတယ်။ လ,လို နန်းတွင်း က နာမဝိသေသန ပေးထားတာသာ မဆန်းလှဘူးါ။ ကျုပ် အခုမှ ရိပ်မိတယ်။ စိတ်ထား ဖြင့် တော်ပါပေတယ်ဗျာ” ဟု ခါးညွှတ်၍ အလေးပြုရင်း ပြောလိုက်ပြန်၏။ စင်စစ်တွင် “ဘုရင်မင်းမြတ်က အတွေ့မခံမှ ကျုပ်ဆီကို ခင်ဗျား လာတာပေါ့”ဟု ကျွန်ုပ်က မသိမသာ တေ့လိုက်ခြင်းဖြစ်လေရာ ထိုထေ့လုံးကလေးကို ရှာတယ်လာရော့သည် ရိပ်မိလိုက်ဟန် မတူပေ။

          ကျွန်ုပ်သည် ရယ်ရယ်မောမောနှင့်ပင် သူ့အား စားပွဲသို့ ခေါ်ခဲ့၏။ ပြီးလျှင် “ဟေ့ ... အသူရာကြီး၊ မြို့စားမင်းဖို့ ကုလားထိုင်တစ်လုံး မြန်မြန်ယူခဲ့စမ်း။ ဂီလက်နဲ့ အန်တွိုင်းတို့ကကော မြို့စားမင်းကို လာပြီး ဘာစားမလဲလို့ မေးကြစမ်း၊ ဘာစီကရော မြို့စားမင်းဖို့ အရက်ယူခဲ့၊ လုပ်ကြဟေ့ ခပ်မြန်မြန်” ဟု ကျွန်ုပ်က အမိန့်ပေးလိုက်၏။

          ခဏချင်းတွင်ပင် ကျွန်ုပ်၏ အစေခံများသည် မြို့စား ရှာတယ်လာရော့အား ထူးထူးလည်လည် ဝိုင်းဝန်း၍ ဂရုစိုက်နေကြလေတော့သည်။ သူတို့ ဂရုစိုက်နေပုံမှာ ပန်းတစ်ပွင့်ကို ပျားကောင်အများ ဝိုင်းဝန်း၍ ဂရုစိုက်နေဘိသကဲ့သို့ ရှုပ်ယှက်ခတ်၍ပင် သွား၏။ “မြို့စားမင်း ဒီငါးဟင်းစားမလား ခင်ဗျာ၊ ဒေါင်းသားဟင်းကလေးကိုလည်း မြည်းကြည့်ပါဦး ခင်ဗျာ၊ ဝက်ပေါင်ခြောက်ကော အလိုရှိပါသလား ခင်ဗျာ၊ ကြက်ဆင် သားဟင်းကို သုံးဆောင်ပါခင်ဗျာ၊ ဟောဒီ လက်သုပ်ကလေးကတော့ အီတလီပြည်က နည်းအတိုင်း လုပ်ထားတာ ခင်ဗျာ” စသဖြင့် ဝိုင်းဝန်း မေးကြမြန်းကြနှင့် ရှုပ်ယှက်သွေ့၍ နေ၏။

          အရက်ဘက်ဆိုင်ရာ တာဝန်ခံ ဘာစီသည်လည်း သူ၏ လက်ပါးစေ သူငယ် ကလေးအား အရက်ပုလင်း အမျိုးမျိုးရှိသော ငွေလင်ပန်းကြီးကို မယူလာစေပြီးလျှင် မြို့စား ရှာတယ်လာရော့အား ချဉ်းကပ်၍ “အဖြူရောင် အာရာမာညက် အရက်ကို သုံးဆောင်မလား ခင်ဗျာ၊ အန်မျိုး အရက်နီလည်း ကောင်းပါတယ် ခင်ဗျာ၊ ဟောဒီ ဘာဂန်ဒီ အရက်ချိုကတော့ ကျွန်တော်တို့ မင်းတရားကြီးကိုယ်တိုင် အနှစ်သက်ဆုံးပေါ့။ ဒါမှမဟုတ်ရင် ကျွန်တော်တို့ နယ်စားမင်း ဘာဒယ်လီရဲ့ မြေအောက်ခန်းမှာ နှစ်ရှည် သိုလှောင်ထားတဲ့ ဟောဒီ အရက်ကို သုံးဆောင်မလား ခင်ဗျာ” စသည်ဖြင့် သောသောလိုက်တော်မူသင့်ပါငဲ့ ကြွယ်အောင် မေးမြန်းပြုစု၍ နေလေသည်။

          မြို့စား ရှာတယ်လာရော့ သူ စိတ်ကြိုက် အစားအသောက်များကို ရွေးချယ်၍ ပြီးသည်အထိ တရုန်းရုန်းနှင့်ဖြစ်၍ နေကြလေသည်။ ရွေးချယ်ပြီးသောအခါတွင်ပင် အစေခံ နှစ်ယောက်တို့သည် မြို့စား၏ ကုလားထိုင်နောက်ဘက်တွင် အရန်သင့် ရပ်စောင့်၍နေကြ ပြီး မြို့စား အလိုရှိသမျှ ပြုစုရန် အဆင်သင့် စောင့်နေကြပေသည်။ သူ့အား အစေခံများက အလွန်အကြူး ဂရုတစိုက် ပြုစုနေကြပုံမှာ ဘုရင်မင်းမြတ် ကိုယ်တော်တိုင်ကို ပြုစုသည် နှင့်ပင် မခြားလှတော့ပေ။

          သို့သော် စိုပြည်၍နေသော ကျွန်ုပ်တို့ဝိုင်းမှာ ရှာတယ်လာရော့ ရောက်လာသည့် အတွက် အနည်းငယ် ခြောက်ကပ်ကပ် ဖြစ်၍သွား၏။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် နန်းတွင်း သားများ ဖြစ်ကြသဖြင့် အချင်းချင်း ဟန်မပျက် ဖော်ဖော်ရွေရွေလုပ်ကာ ပြောဆိုဆက်ဆံ၍ နေကြရသော်လည်း စင်စစ်အားဖြင့်ဆိုလျှင် ရှာတယ်လာရော့အား တကယ်တမ်း ခင်မင်သူ မိတ်ဆွေစစ် မည်သူမျှ မရှိကြပေ။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဝိုင်းထဲသို့ သူ ဝင်လာသော အခါတွင် ကျွန်ုပ်၏ မိတ်ဆွေများမှာ အအီမူလည်ဖြစ်၍ သွားကြရလေသည်။

          ရှာတယ်လာရော့သည် ဖိ၍ နင်းစရာအကွက် ပေါ်ပါက မည်သူ့ကိုမျှ မရှောင်ဘဲ သူ၏ ကိုယ်ကျိုးအတွက် ဖိနင်းတတ်၏။ ရှာတယ်လာရော့၏ မသမာဉာဏ်ကို ဒဏ်မခံရ ဖူးသူ မရှိသလောက် ဖြစ်နေ၏။ များသောအားဖြင့် ကျွန်ုပ်၏စားပွဲသို့ ရောက်ရှိသောက်စား နေကြသော သူများမှာ မိတ်ဆွေတု မိတ်ဆွေယောင်များသာ ဖြစ်ကြ၏။ ရှာတယ်လာရော့ ကိုလည်း မုန်းသောသူက များလေသည်။ ရှာတယ်လာရော့သည် ဤအချိန်တွင် ဘုရင် မင်းမြတ်၏ အမျက်တော်ရှခြင်းကိုခံရ၍ ကံနိမ့်နေသော အချိန်အခါ ဖြစ်လေရာ ကျွန်ုပ်၏ မိတ်ဆွေများအနက်မှ တစ်ယောက်ယောက်က သူ့အား အခွင့်ကောင်းယူကာ မခိုးမခန့် မလေးမစား ပြောလိုက်လေမည်လားဟု ကျွန်ုပ်မှာ စိုးရိမ်၍နေမိ၏။ သို့ ပြောခဲ့ပါသော် အိမ်ရှင်ဖြစ်သော ကျွန်ုပ်မှာ ရှာတယ်လာရော့အား အားနာဖွယ် ကောင်းလေတော့မည်။

          ရှာတယ်လာရော့သည် ဘုရင်မင်းမြတ်၏ အမျက်တော်ရှခြင်းကို ခံနေရသူ ဖြစ်၏။ ထိုသတင်းပျံ့နှံ့၍ သွားပါလျှင် ပဲရစ်မြို့ပေါ်ရှိ အထက်တန်းလွှာ လူတန်းစား တစ်ရပ်လုံးက ရှာတယ်လာရော့အား ကျောခိုင်းကြပေတော့မည်။ အရေးမစိုက်ဘဲ နေကြလေတော့မည်။ ဤအခြေအနေမျိုးတွင် ရှာတယ်လာရော့သည် ကျွန်ုပ်၏ အိမ်သို့ ဧည့်သည်အဖြစ်ဖြင့် လာခြင်းဖြစ်ရာ ကျွန်ုပ်မှာ သူ့အား ရှေးကထက် ပို၍ ပျူပျူငှာငှာဧည့်ခံရန် တာဝန်ဝတ္တရား ရှိနေ၏။ သို့မှသာ ယဉ်ကျေးရာသို့ ရောက်ပေတော့မည်။ သူသည် နန်းတွင်း၌ ကျွန်ုပ်နှင့် ပြိုင်ဘက်ဖြစ်နေပြန်သဖြင့်လည်း ကျွန်ုပ်သည် မြေနိမ့်ရာလှံစိုက် သဘောမျိုးနှင့် သူ့အား