စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ
တက်တိုး - မေတ္တာမဏ္ဍိုင်
Couldn't load pickup availability
မေတ္တာမဏ္ဍိုင်
ဖြစ်လေသည်။
သူ့ကို ခြယ်လှယ်နေသည့် မိန်းမကြီး၏ နာမည်မှာ ဖရန်စက်စ် ဖြစ်၍ ဒုတိယနှစ် အကုန်လောက်တွင် သူမ၏ အတွေးအခေါ်မမှားကြောင်း သိလာသောအခါ သူမ၏ သဘောထား ပြောင်းလဲလာသည်။ ယခင်က ကဲ့သို့ ပေါ့ပေါ့ဆဆ မဟုတ်တော့ဘဲ ကုန်းသည် သူမအား လက်ထပ်ရမည် ဟု လေးလေးနက်နက် ဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။ ဤအတောအတွင်းမှာပင် ရောဘတ်၏မိခင်က ရောဘတ်အား တစ်လလျှင် ဒေါ်လာသုံးရာပေးရန် စတင်စီမံခဲ့သည်။ ထိုနှစ်နှစ်ခွဲအတွင်းတွင် ရောဘတ်သည် အခြားမိန်းမ တစ်ဦးကို ကြည့်နိုင်သတိထားနိုင်လိမ့်မည်ဟု ကျွန်ုပ် မထင်ခဲ့ပေ။ များ စွာသော ဥရောပတိုက်သားတို့၏နည်းတူ အမေရိကန်တွင် ပိုမိုနေချင်သည် မှလွဲ၍ ရောဘတ်သည် အတော်ပင် ပျော်ရွှင်နေသည်။ သူသည် စာရေး ခြင်းကို စတင်ခဲ့သည်။ သူ၏ဝတ္ထုရှည်မှာ များစွာ မကောင်းမွန်လှသော်လည်း မညံ့ဖျင်းလှ၍ အကဲ့ရဲ့လွတ်ခဲ့သည်။ သူသည် စာအုပ်များဖတ်ခြင်း ဘရစ်(ချ်) ခေါ်သော ဖဲကစားနည်းကို ကစားခြင်း တင်းနစ်ကစားခြင်း အရပ်ကစားရုံတွင် လက်ဝှေ့ထိုးခြင်းတို့ဖြင့် အချိန်ကုန်ခဲ့သည်။
မိန်းမကြီး၏ သဘောထားကို သူတို့နှင့်အတူ ညစာစားသော ညတစ်ညတွင် ကျွန်ုပ် ပထမဆုံးအကြိမ် သိရှိခဲ့ရသည်။ ထိုညက ကျွန်ုပ် တို့သည် ညစာစားပြီးကာ ဖေးဒီဗာဆေးလ်သို့ ကော်ဖီသောက်ရန် သွား ကြသည်။ ကော်ဖီသောက်၍ ကျွန်ုပ်တို့ စကားလက်ဆုံကျနေပြီးနောက် ကျွန်ုပ်သည် အိမ်ပြန်ရန်ကိစ္စရှိကြောင်းပြောရာ ရောဘတ်က ၄င်း ရက် သတ္တပတ် အကုန်တွင် ခရီးအပျော်ထွက်ကြရန် ပြောသည်။ ကျွန်ုပ်က စတရက်(စ်)ဘော့သို့ လေယာဉ်ပျံဖြင့်သွား၍ ၄င်းမှ စိန်အိုနိုင်း(လ်) သို့မဟုတ် အယ်(လ်)ဘေ့(စ်)သော်လည်းကောင်း အခြားတစ်နေရာရာ သော်လည်းကောင်း ခရီးထွက်ရန် အကြံပေးသည်။ ကျွန်ုပ်က ပြောသည်။
“စတရက်(စ်)ဘော့မှာ ကျွန်ုပ်တော့ အသိမလေးတစ်ယောက်တော့ရှိတယ် သူ ကျွန်တော်တို့ကို မြို့ထဲအနှံ့လှည့်ပြီးတော့ ပြမှာပဲ”
တစ်စုံတစ်ယောက်သည် စားပွဲအောက်မှ ကျွန်ုပ်ကို ခြေဖြင့်ကန် လိုက်သည်။ ကျွန်ုပ်သည် မတော်တဆပင် ထိခိုက်သည်ထင်၍ ဆက်လက် ပြောပြန်သည်။ သူ အဲဒီမှာနေတာ နှစ်နှစ်ရှိပြီလေ ဒီတော့ တစ်မြို့လုံးပဲ အနှံ့အပြား သိတာပေါ့။ ကျွန်တော်တို့ သိသင့်တာ မှန်သမျှ အကုန်သိရမှာပဲ။ သဘောလည်းကောင်းတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ပါ။
ကျွန်ုပ်သည် တစ်ဖန် အကန်ခံရပြန်သည်။ ထိုအခါတွင်မှ ဖရန် စက်စ်၏ မျက်နှာမှာ တင်းမာနေလျက် မနှစ်သက်သည့်အမူအရာ ရှိနေ သည်ကို တွေ့ရသည်။ ကျွန်ုပ်သည် စကားကို ပြင်လိုက်ရသည်။
“အို ... ဒါထက် ဘရပ်(ဂ်)ကိုသွားနိုင်သားပဲ။ ဒါမှမဟုတ်လည်း အာဒန်း(စ်) ကို သွားတာပေါ့ ”
ထိုအခါ ကုန်းသည် စိတ်သက်သာသွားဟန်ရှိသည်။ ကျွန်ုပ်လည်း နောက်တစ်ကြိမ် အကန်မခံရတော့ချေ။ ကျွန်ုပ်သည် နှုတ်ဆက်ပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။ ကုန်းက သူသည် သတင်းစာတစ်စောင် ဝယ်ချင်၍ ကျွန်ုပ်နှင့်အတူ လမ်းထောင့်အထိ လမ်းလျှောက်လိုက်လာမည်ဟုပြော၍ လိုက်လာသည်။ ပြီး
“ခင်ဗျား ဘာဖြစ်လို့ စတရက်(စ်)ဘော့က မိန်းကလေးအကြောင်း ထည့်ပြောရတာလဲ၊ ခင်ဗျား ဖရန်စက်(စ်)ကို မမြင်ဘူးလား”
ဟု ရောဘတ်က လမ်းတွင်မေးပါသည်။
“ဟင့်အင်း ဘာကြောင့် သူ့ကို ကျွန်တော်က ကြည့်ရမှာလဲ။ အမေရိကန်သူတစ်ယောက် စတရက်(စ်)ဘော့မှာ နေတယ်ဆိုတာ ကျွန်တော် သိတာနဲ့ သူနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ”
“ဘာမှ မထူးဘူး။ အမေရိကန်သူပဲဖြစ်ဖြစ် တခြားမိန်းကလေးပဲဖြစ်ဖြစ် မိန်းကလေးရှိတယ်ဆိုရင်ကို ကျွန်တော် မသွားနိုင်တော့ဘူး အဲဒါပဲ”
“မကြောင်စမ်းပါနဲ့ဗျာ”
“ဖရန်စက်(စ်) အကြောင်း ခင်ဗျားမသိဘူးနော်၊ ဘယ်မိန်းကလေး နဲ့မှ မရဘူး။ ခင်ဗျားမတွေ့ဘူးလား၊ သူ့အမူအရာကို”
ကောင်းပြီလေ ဒါဖြင့်လည်း ဆဲန်းလစ်ကို သွားရအောင်ဟု ကျွန်တော်က ပြောသည်။
“ခင်ဗျား ဘယ်လိုမှ မအောက်မေ့နဲ့နော်””
“မအောက်မေ့ပါဘူး ဆဲန်းလစ်ဟာ နေရာလေးတစ်ခုပဲ လမ်း လျှောက်လို့လည်း ကောင်းတယ်””
“ကောင်းသားပဲ နေရာကျမှာပေါ့”
“ဒါဖြင့် မနက်ဖြန် ရုံးမှာ တွေ့ကြသေးတာပေါ့” ဟု ကျွန်ုပ်က ပြောသည်။
“ဂွတ်နိုက် ဂျိတ်” ဟု နှုတ်ဆက်၍ သူပြန်ပါသည်။
“ခင်ဗျား သတင်းစာဝယ်မလို့ဆို”” ဟု ကျွန်ုပ်က ပြောရာ။
“အဲ .. ဟုတ်သားပဲ” ဟု ပြောကာ ကျွန်ုပ်နှင့်အတူ လမ်း ထောင့်အထိ လိုက်လာသည်။
“ဂျိတ် ခင်ဗျား တကယ် ဘယ်လိုမှ မအောက်မေ့ဘူးနော် ...”
သတင်းစာကိုကိုင်၍ ပြန်လှည့်ရင်း သူမေးပါသည်။
“ဟင့်အင်း ဘာကြောင့် အောက်မေ့ရမှာလဲ”
“တင်းနစ်ကစားကွင်းမှာ တွေ့ကြသေးတာပေါ့””
ဟု ပြောကာ သူ သတင်းစာကိုင်ရင်း ပြန်လျှောက်သွားသည်။ ကျွန်ုပ် သူ့ကို အလွန် နှစ်သက်ပါသည်။ ဖရန်စက်(စ်)ကလည်း သူ့ကို နေထိုင်ရေးတွင် တကယ်ကူညီနေသည်။
