တက်တိုး - ခုနှစ်ဆောင်ပြိုင်အိမ်ကြီး

နိဒါန်း

          နယူးအင်္ဂလန်ပြည်၏ တောက်ပပူပြင်းသော နွေရာသီအချိန် အခါနှင့် နှင်းဖွေးဖွေး လေသံအူလျက်ရှိသော အေး၍တောင့် နေသည့် ဆောင်းရာသီအချိန်အခါတို့သည် ထူးဆန်းတည် ကြည်၍ ဆွေးဗျာထုကြွယ်သော ဝတ္ထုဇာတ်လမ်းများ ပေါ် ပေါက်စေကြပေသည်။

          ခရစ်နှစ် ၁၆ဝဝ ကျော်က မက်ဆာချူးဆက်နယ်သို့ ရောက်လာသော၊ စနစ်ကြီးသော၊ ပြူရိတန်ခရစ်ယာန်ဂိုဏ်း ဝင်တို့၏ ခြောက်သွေ့ ပြင်းထန်လှသော စည်းစနစ်တို့၏ အဟုန်ကြောင့် ယခုထက်တိုင်ပင်လျှင် နယူးအင်္ဂလန်ပြည် နယ်သားတို့မှာ မိမိတို့၏ ဘိုးဘေးတို့ကဲ့သို့ ရင့်မာ ခက် တရော်ခြင်းမရှိတော့ဟု ဆိုရစေကာမူလည်း တည်ကြည်သောဣနြေဖြင့် စိတ်အာရုံတို့ကို မျိုသိပ်ဖိနှိပ်ထားသော ပုဂ္ဂိုလ်များ ဖြစ်နေကြချေသေးသည်။နသန်နီယယ်ဟောသွန်း ရေးသော ခုနစ်ဆောင်ပြိုင် အိမ်ကြီး” ဝတ္ထုမှာ အမေရိကန်ပြည်သည် ဗြိတိန်ပြည် အုပ်ချုပ် မှုအောက်မှ ထွက်မြောက်၍ လွတ်လပ်ရေး ကြေညာပြီးနောက် အနှစ်ခုနစ်ဆယ်ကျော်ခါမျှ ရေးသားပြုစုသော ဝတ္ထုကြီးတစ်ပုဒ်ဖြစ်ပေသည်။ ဤဝတ္ထုကြီး၌ ပါဝင်ကြသည့် ဇာတ်ကောင်တို့မှာ ခေတ်ကာလအလျောက်ဖြစ်ပေါ်လာသော ဓလေ့ထုံးစံတို့ကို လိုက်နာနေခိုက်၌ပင်လျှင် မိမိတို့၏အဇ္ဈတ္တ သန္တာန်တွင် ဖြစ်ပေါ်လျက်ရှိသော စိတ်အာရုံတို့ကို ချုပ်ချယ် ဖိနှိပ်နေကြရသောကြောင့် စိတ်ဒုက္ခအမျိုးမျိုးနှင့် ကြုံတွေ့နေ ကြသူများပင် ဖြစ်သည်။

          ဥပမာ ပြုပြင်ရေးသမား အနုပညာဆရာလေး ဟော ဂရေသည် တရားသူကြီး၏အလောင်းကို တုန်လှုပ်ခြင်းကင်း မဲ့သည့် စိတ်ဖြင့် ပုံတူရေးဆွဲခဲ့သည်။ သူ ယင်းသို့ရေးဆွဲနေ ခိုက်တွင်ပင် တရားသူကြီးကိုသတ်သည့် လူသတ်သမားအား တစ်မြို့လုံးက ဂရုပြု၍ ရှာဖွေနေကြသည်။ တစ်ဖန် ရှေး ခေတ် ရှေးအခါက သူကောင်းဘဝနှင့် နေခဲ့ရသည်ကို မမေ့ နိုင်ဘဲ ယခုလတ်တလော ဆင်းရဲမှုကို တွန်းလှန်နိုင်ရန်ခြောက်ပြားတန်ဆိုင်ကလေးကို ဖွင့်ရရှာသော ဟက်ဇီဘာ ပင်းချွန်း အမည်ရှိသော သူကောင်းနွယ် အဒေါ်ကြီးလည်း ရှိသေးသည်။ ထိုမှတစ်ဖန် ဟက်ဇီဘာ၏ မောင်ဖြစ်သူ ကလစ်ဖို့သည် အသက်အရွယ်ငယ်စဉ်ကတည်းက လောဘ တိုက်တွန်းသော ဆွေမျိုးတစ်ဦး၏ ပယောဂကြောင့် ဒုက္ခကြီး ကြုံတွေ့ခဲ့ရသဖြင့် ရူးကြောင်ကြောင် ဖြစ်နေခဲ့ရှာသည်။ တစ်ဖန်တုံလည်း တံမြက်လှည်းရသော ဘကြီးမင်းများသည် ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံးကို စိတ်ကူးနှင့်ချည်း ပြုပြင်၍နေရှာလေ သည်။

          ဖီဘီမှာမူ အပြစ်ကင်းစ ကာ သန့်ရှင်းလတ်ဆတ်၍ပျော်ရွှင်စွာ အလုပ်အကိုင်ကို မပျင်းမရိ ဝီရိယနှင့် လုပ်ကိုင် လေ့ရှိသည့် ချစ်စဖွယ် နယူးအင်္ဂလန် ပြည်နယ်သူကလေး တစ်ဦးပင် ဖြစ်ပေသည်။ သူ့ခမျာမှာ ပင်းချွန်းအနွယ်တို့ တွေ့ကြုံလေ့ရှိသည့် ဒုက္ခပင်လယ်ဗွေ၌ နစ်မျောတော့မည် ကဲ့သို့ ဝဲစုပ်ခံရချိန်၌ သူ၏ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်မှုကြောင့် ဒုက္ခ များ ပြေပျောက်သွားရတော့သည်။ ပင်းချွန်း အဆက်အနွယ် များမှာကား နယူးအင်္ဂလန်ပြည်သူပြည်သား ပြူရိတန် ခရစ် ယာန်ဂိုဏ်းဝင်တို့၏ ကြေကွဲဖွယ် ဒုက္ခအပေါင်းကို ဖော်ပြ သော ပြယုဂ်ဖြစ်ခဲ့၍ ပန်းချီဆရာကလေး ဟောဂရှေ့မှာ ရှေး ဟောင်းဓလေ့တို့ကို ပစ်ပယ်သည့် တော်လှန်ရေးသမားတို့ ကို ပြယုဂ်ဆောင်ပါမူ၊ ဖီဘီသည် နယူးအင်္ဂလန်ပြည်နယ်သူ ပြည်နယ်သားတို့၏ စိတ်စေတနာဖြူစင်မှုကို သရုပ်ဖော် သည်ဟုပင် ဆိုရပေမည်။

          ဝတ္ထုရေးဆရာကြီး ဟောသွန်းသည် သူ့ဝတ္ထုထဲတွင် ဇာတ်ကောင် တစ်ကောင်ကို ထည့်သွင်းလိုက်ပေသေး၏။ ယင်းသည်ကား အခြားမဟုတ်၊ ခုနစ်ဆောင်ပြိုင်အိမ်ကြီး ပင်တည်း။ ခုနစ်ဆောင်ပြိုင်အိမ်ကြီးမှာ အသက်သုံးရာရှိပြီ ဖြစ်သော်လည်း ယခုထက်တိုင် ရှိနေသေးသည်။ ဘော်စတွန် မြို့ဟောင်းလေးနှင့် မိုင်အနည်းငယ်ကွာသော မြို့ကလေးတွင် အထင်အရှား ရှိပေသည်။ ထိုအိမ်ကြီးသည် တစ်နေ့လျှင် လူလေးငါးဆယ်ယောက်အား စုန်းကဝေအတတ် တတ်သည် ဟူသော စွပ်စွဲချက်ဖြင့် သာသနာ့ရန်သူဟု ကြေညာကာ ကြိုးစင်တင်သော ကြမ်းတမ်းလှသည့် ရှေးခေတ်၏သရုပ် ကို ဖော်လျက်ရှိဟန်ဖြင့် ကြောက်ဖွယ်ကေ်သော ဣနြေနှင့်တည်နေလေသည်။ တစ္ဆေ သရဲ စသည့် နာနာဘာဝတို့ကို ယုံကြည်သည့်ခေတ်၏ ပြယုဂ်လည်း ဖြစ်ပေသည်။ ယခု ထက်တိုင်ပင် တစ္ဆေခြောက်တတ်သည်ဟု ဆိုလေ့ရှိသော အိမ်ကြီးမျိုးပင် ဖြစ်နေပေသည်။

          ထိုခုနစ်ဆောင်ပြိုင်အိမ်ကြီး အထင်အရှားတည်နေ သည်နှင့်အမျှ ဟောသွန်းရေးသော ဝတ္ထုကြီးသည်လည်း စာပေလောကတွင် အထင်အရှား တည်နေပေသည်။ နေရာ တကာတွင် အမြန်ကြိုက်သော ယခုခေတ် ခေတ်မြန်သမား တို့အဖို့ ကွက်စိပ်ချကာ လေရှည်ဆွဲ၍ ရေးထားသော ဟော သွန်း၏ ဝတ္ထုသွားမျိုးကို ဖတ်ရန် စိတ်ရှည်မည် မဟုတ်ချေ။ သို့ရာတွင် ဟောသွန်း ထွန်းကားခဲ့သော ခေတ်ငြိမ်၌ စာရေး ခြင်းအမှုမှာ မလွှဲမရှောင်သာ၍ လုပ်ရသောကိစ္စမျိုး မဟုတ် သည့်အလျောက် စာရေးရာ၌လည်းကောင်း၊ ဖတ်ရာ၌လည်းကောင်း၊ စည်းစိမ်နှင့်ရေး၊ စည်းစိမ်နှင့် ဖတ်ကြလေ့ရှိသည်။ ဤဝတ္ထုကြီးမှာ လွန်ခဲ့သည့် အနှ်တစ်ရာကျော်က ရေးထားသော ဝတ္ထုကြီးဖြစ်လေရာ ယခုစာဖတ်သူတို့သည် မိမိတို့ သည်းမခံနိုင်မှုကို ပဓာနပြု၍ ဆင်ခြင်သုံးသပ်ခြင်း မပြုကြ ရာ။ ပြဆိုခဲ့သည့်အတိုင်း ရှေးခေတ်က စာဖတ်သူတို့မှာ ကတိုက်ကရိုက် ဖတ်သူများမဟုတ်။ စာဖတ်ခြင်းကို အေး အေးဆေးဆေး ကျကျနန ပယ်ပယ်နှယ်နှယ်ပြုသူများ ဖြစ် လေရကား ဟောသွန်းသည် ခေတ်အကြိုက်ကိုလိုက်၍ လေရှည်နှင့် ရေးထားခြင်း ဖြစ်ကြောင်း သတိမူကြရာသည်။

          မည်သို့ပင် ဆိုရစေကာမူလည်း ဟောသွန်း၏ အရေး အသားတွင် ထိုခေတ်က မက်ဆာချူးဆက်နယ်၌ လူတို့နေထိုင်ပုံ၊ ဝတ်စားပုံ၊ ဓလေ့ထုံးစံ၊ အတွေးအခေါ်တို့ကို ပြတ် သားစွာ ဖော်ပြထားသဖြင့် ဤဝတ္ထုကြီးကို ခေတ်ပြကြေးမုံ တစ်ခုဟုပင် ခေါ်ဆိုနိုင်ပေသည်။

          ဤဝတ္ထုကြီးနှင့်ပတ်သက်၍ ဆိုစရာအချက်တစ်ရပ် ကား ရှိပေသည်။ ယင်းသည် လွန်ခဲ့သော အနှစ်တစ်ရာ ကျော်က ရေးသားထားသော ဝတ္ထုဟောင်းကြီးတစ်ပုဒ် ဖြစ် စေကာမူလည်း အရေးအသားမှအပ၊ အခြားအင်္ဂါလက္ခဏာ တို့တွင် ယခုထက်ထိ ခေတ်မီပေသည်။ ဝတ္ထုအင်အားနှင့် ပြည့်စုံခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ဤဝတ္ထုကြီးကို ဘာသာအရပ်ရပ် သို့ ပြန်ဆိုပြီးဖြစ်ရာ ဘာသာခြားတို့အဖို့ ယင်းသည် အမေ ရိကန်တို့ အဖို့ကဲ့သို့ပင် ဖတ်မငြီးဖြစ်ခဲ့ပေသည်။ ဝတ္ထုကြီး သည် ခုနစ်ဆောင်ပြိုင်အိမ်ကြီးကဲ့သို့ပင် ခိုင်ခံ့လှပေသည်။ ခံ့ညားတင့်တယ်လှပေသည်။ ဖတ်သူတို့စိတ်ကို ယူကျုံး သိမ်းပိုက်နိုင်စွမ်းသည့် သတ္တိနှင့် ပြည့်စုံပေသည်။ အချို့ အရပ်ဒေသများတွင် ဤဝတ္ထုကို ကျောင်းသားများသည် ပြဋ္ဌာန်းချက်ဖတ်စာအဖြစ် ဖတ်ရှုသင်ကြားကြရသည်။ အချို့ နေရာများ၌ စာအပျော်ဖတ်သူများပင်လျှင် ဤဝတ္ထုကို စွဲနေ သဖြင့် အခိုက်အတန့်အားဖြင့် အခြားအရေးကြီး၍ လေးနက် ခက်ခဲလှသော ပညာရပ်များကိုပင် လေ့လာဆည်းပူးရန် မေ့ သွားကြပေသေး၏။

          ဤဝတ္ထုအခြေပြုသော နယူးအင်္ဂလန်ပြည်နယ်မှာ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု ပြည်နယ်အသီးသီးတို့နှင့် မတူ။ ထူးခြားစွာ ရှိပေသည်။ ဤဝတ္ထု၌ ဟောသွန်း ဖော်ပြခဲ့သည့် အတိုင်း စိတ်ပျက်စရာအခြေအနေ၌ တည်နေသည်ဟု မဆိုနိုင်သော်လည်း နယူးအင်္ဂလန်ပြည်နယ်သည် ယခုထက်တိုင် ပင် အခြားပြည်နယ်များကဲ့သို့ မဟုတ်ဘဲ ဣန္ဒြေရှိရှိ အေးချမ်း ငြိမ်သက်လျက် ရှိပေသည်။ လေးနက်စွာ စဉ်းစားဆင်ခြင် တတ်သည့် ပညာရှိများထွက်သော ဒေသဖြစ်သည်ဟု ဆိုကြ သည်။ လေးနက်သော စာပေဘဝနှင့် အနီးကပ်ဆုံးစာပေမျိုး ထွက်သောဒေသဖြစ်သည်ဟုလည်း ဆိုကြပေသည်။ စင်စစ် သော်ကား ခုနစ်ဆောင်ပြိုင်အိမ်ကြီးမျိုးကို တည်ဆောက်လို သော စိတ်ဆန္ဒမျိုးသည် နယူးအင်္ဂလန်ပြည်နယ်၌သာ ပေါ် ပေါက်နိုင်ဖွယ် ရှိသည်နှင့်အမျှ ခုနစ်ဆောင်ပြိုင်အိမ်ကြီး အမည်ရှိသော ဝတ္ထုမျိုးကိုလည်း နယူးအင်္ဂလန်ပြည်နယ်၌ သာ ရေးနိုင်ဖွယ်ရာအကြောင်း ရှိပေသည်။

          ခံ့ညားတည်ကြည်၍ လေးနက်သောအသွင်ကို ဆောင်လျက်ရှိသော နယူးအင်္ဂလန်ပြည်နယ်၏ မြို့များ ဖြစ်သည့် ဘော်စတွန်နှင့် ဆာလမ်တို့သည် မည်သည့်နည်း နှင့်မျှ နယူးယောက်မြို့ကဲ့သို့ ပင်းပြောင်လက်၍ အပေါ်ယံကြော သဘောမျိုး ရှိနိုင်မည် မဟုတ်ချေ။ ထို့ကြောင့်လည်း နုနယ်လှသော စာပေအရေးအသားမျိုးမှာ နယူးယောက် ကဲ့သို့ မြို့ပျိုမြို့လွင်တို့မှ ထွက်လာသည့်အခါ၌ ရင့်မာလေးနက်သော စာပေမျိုးကို မြို့ အိုမြို့ ဟောင်းဖြစ်သည့် ဘော် စတွန်နှင့် ဆာလမ်တို့မှ ထွက်လာပေသည်။ မြို့အို မြို့ဟောင်း ကြီးများ ဖြစ်သည့်အလျောက် အရွယ်ရင့်သူတို့ကဲ့သို့ပင် ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်များကို ပြန်ပြောင်းကြည့်ရှုကာ ယခင်က ထင်ရှားခဲ့သော စာရေးဆရာကြီးများ၊ အမေရိကန် အရေး တော်ပုံ အစရှိသော မော်ကွန်းတင်အဖြစ်အပျက်များကိုသုံးသပ်ဝေဖန်နိုင်စွမ်း ရှိကြပေသည်။

          ဤဝတ္ထုကိုဖတ်ရှုသော မြန်မာပရိသတ်သည် အမေ ရိကန်ပြည်သမိုင်းနှင့် အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုသားတို့၏ အတွေးအခေါ် အပြုအမူ အယုံအကြည်တို့ကို သုံးသပ်နိုင်ကြ ပေလိမ့်မည်ဟု မျှော်လင့်ရပေသတည်း။