တက်တိုး - ကမ္ဘာကျော်၀တ္ထုတိုများရှင်းပြချက်

ဝတ္ထုတို ဆိုတာဘာလဲ

ဝတ္ထုတိုဆိုတာ ဘာလဲ ? 

ဝတ္ထုရှည်ဆိုတာ ဘာလဲ ?

မြန်မာစာပေတွင် ဝတ္ထုဆိုသော စာပေအရေးအသားသည် ကုန်းဘောင်ခေတ်လောက်ကစ၍ ပေါ်လာသည် ဆို၏။ မျက်မှောက်ခေတ်၌ ထွန်းကားနေသော ဝတ္ထုမျိုးနှင့် ရှေးခေတ်ဝတ္ထုမျိုး မတူကြောင်းမှာ ထင်ရှားလှသဖြင့် အထူး ဆိုဖွယ်ပင် လိုမည် မထင်မိပါ။ လွန်ခဲ့သော အနှစ် ငါးဆယ်ကျော် 'မောင်ရင်မောင် - မမယ်မ ́ ဝတ္ထု ပေါ်ခဲ့သည်။ ထို ဝတ္ထုကို မျက်မှောက်ခေတ် ဝတ္ထုဟု သမုတ်ကြ၏။ ခေတ်သည် လျင်မြန်စွာ ပြောင်းလဲလျက် ရှိလေရာ၊ လွန်ခဲ့သည့် ဆယ်နှစ်က အခြေ အနေနှင့် ယနေ့ အခြေအနေတို့ ပင်လျှင် လွန်စွာပြောင်းလဲလျက် ရှိတော့သည်။

'မောင်ရင်မောင် - မမယ်မ” ဝတ္ထုမျိုးကို ယခုခေတ် စာဖတ် ပရိသတ် က မနှစ်သက်တော့။ အပြစ်မဆိုသာပေ။ ဝတ္ထုအရေးအသားသည် ခေတ် နှင့် လိုက်၍ ပြောင်းလဲလျက် ရှိသည်။ အခြား 

ယင်းသို့ ပင် ပြောင်းလဲလျက် ရှိလေသည်။ ခေတ် ဝတ္ထု၏ အခြေအနေကို ကြည့်လိုက်လျှင် ရှေးဝတ္ထုကို အခြေအနေနှင့် မတူတော့။ ခေတ် အခြေ အနေချင်း မတူသည့်အလျောက် ဝတ္ထု၏ အခြေအနေချင်းလည်း ကွဲပြားလေရ၏။

မြန်မာဝတ္ထု၏ အခြေအနေနှင့် အခြားစာပေ၌ရှိသော ဝတ္ထု အခြေ အနေတို့လည်း မတူချေ။ မြန်မာဝတ္ထု၏ အခြေအနေသည် အခြား စာပေ ၌ ရှိသော ဝတ္ထု အခြေအနေထက် ခေတ်နောက်ကျနေသေးသည်။ မြန်မာ ဝတ္ထု အရေးအသားမျိုးသည် ယခုခေတ် နိုင်ငံခြားဝတ္ထု အရေးအသား မျိုးနှင့်မတူ။ ခေတ်နောက်ကျလျက် ရှိနေသည်။ လွန်ခဲ့သည့် အနှစ် သုံးဆယ် လောက်က အရေးအသားမျိုးကို မြန်မာ ဝတ္ထုရေး ဆရာများက အသုံးပြု လျက် ရှိချေသေး၏။ ဝတ္ထုဖတ် ပရိသတ်ကလည်း ထို ဝတ္ထုမျိုးကိုသာ နှစ်သက်လျက် ရှိနေကြသေးသည်။ မြန်မာဝတ္ထုသည် နိုင်ငံခြား ဝတ္ထု ထက် အနှစ်သုံးဆယ်ခန့် နောက်ကျနေသေးသည်ဟု ဆိုရချေတော့မည်။ဝတ္ထုခေတ်ကို မည်သူက ပြောင်းပေးသနည်း။

စာရေးဆရာက ပြောင်းပေးသည်။ စာရေးဆရာက တီထွင်ရေးလိုက် မှသာလျှင် ဝတ္ထု အခြေအနေသစ်သို့ ရောက်မည်။ စာရေးဆရာ၏ လက်ချက်ပင်ဟု ထင်နိုင်ဖွယ် ရှိပါ၏။ သို့သော် ဝတ္ထုခေတ်ကို ဝတ္ထုဖတ် ပရိသတ်ကသာ ပြောင်းပေးနိုင်သည်။ တိုင်းပြည်နှင့် လူမျိုး၏ အခြေ အနေ ပြောင်းလဲသည်နှင့်အမျှ၊ အစစအရာရာတွင် အကြိုက်များပြောင်းလဲလာသည်။ အေးချမ်းငြိမ်သက်သော ရှေးခေတ်တွင် ဝတ္ထုကို အပျော်သဘော ဖတ်သည်။ ဝတ္ထုတွင် အဖွဲ့ အနွဲ့များ ဝေဆာလျက်ရှိမှ ဖတ်သူ ကြိုက်လေသည်။ ယခုခေတ်သည် အလှုပ်အရှားများသော ခေတ် ဖြစ်သည်။ နေရာတိုင်း၌ အတိုက်အခံ ရှိသည်။ ကြိုးပမ်းမှု ပြုကြရသည်။ အေးဆေးစွာ နေချိန်မရသလောက် ဖြစ်တော့သည်။ ဤခေတ်မျိုးတွင် ဇိမ်ဆွဲ၍ ဖတ်နေရသော ဝတ္ထုမျိုးကို မဖတ်နိုင်။ ဖတ်လည်း မဖတ်ချင်တော့ပေ။ ဝတ္ထုရှည်များထက်၊ ဝတ္ထုတိုများကို အဖတ်များလာသည်။ ဝတ္ထုတိုများပါသော မဂ္ဂဇင်းများ ထွန်းကားလာ၏။ မဂ္ဂဇင်းများကြောင့် ဝတ္ထုတို ဖွံ့ဖြိုးပွားများလာသည်။

ဝတ္ထုတိုဆိုတာ ဘာလဲ။ တိုသော ဝတ္ထုတို ဟု ခေါ်သည် ဟူသည့် အဖြေသည် လုံလောက်ပါသလော။ ဝတ္ထုရှည်ဆိုတာ ဘာလဲ ဟု ထပ်ဆင့် မေးမြန်းလျှင်လည်း၊ ရှည်သော ဝတ္ထုကို ဝတ္ထုရှည် ဟု ခေါ်သည် ဆိုရုံဖြင့် ကျေနပ်မည်လော။

ဝတ္ထုတို ဟူသော အလားတူဝေါဟာရမျိုး နိုင်ငံခြားစာပေတွင် ရှိပါ ၏။ သို့သော် ဝတ္ထုရှည် ဟူသော ဝေါဟာရမျိုးကိုမူ သုံးခဲလှ၏။ မသုံးဘဲ “နော်ဗဲလ်” ဟူသော ဝေါဟာရကိုသာ သုံးကြ၏။ နော်ဗဲလ်သည် ရှည်သည် မှန်၏။ ဝတ္ထုလည်း ဖြစ်၏။ သို့သော် ဝတ္ထုတိုနှင့် စနစ်ချင်း မတူ ပေ။ တိုသော ဝတ္ထုကို ဝတ္ထုတိုဟု ခေါ်နိုင်ပါ၏။ သို့သော် တိုတိုင်း ဝတ္ထု တို မဖြစ်။ ဝတ္ထုတို စနစ်သည် သီးသန့် ဖြစ်၏။ ဝတ္ထုကို အတိုချုံးလိုက်လျှင် ဝတ္ထုတို ဖြစ်ပါလေရောဟု မမှတ်ထင်ရာ။

ကျွန်တော်တို့ဆီတွင် ဝတ္ထုတို မြောက်များစွာ ရေးနေကြသည်။ဝတ္ထုရှည်များကိုလည်း မဂ္ဂဇင်းများတွင် တွေ့နိုင်သည်။ လုံးချင်း ဝတ္ထုဟု ခေါ်သော ဝတ္ထုများလည်း ထွက်နေကြ၏။ ကျွန်တော်တို့ဆီက အမှတ်အသားမှာ လွယ်ကူလှ၏။ မဂ္ဂဇင်း စာမျက်နှာ နှစ်မျက်နှာမှ ဆယ်မျက်နှာလောက် ရှိသော ဝတ္ထုကို ဝတ္ထုတို။ မျက်နှာ နှစ်ဆယ်၊ အစိတ် ရှိလျှင် ဝတ္ထုရှည်။ စက္ကူ အတိုင်းအတာအားဖြင့် ကရောင်း ဆယ့် ခြောက်မျိုး အရွယ် (ဝတ္ထုစာအုပ် အရွယ်) တစ်အုပ်လုံးပြည့် ရေးထား သော ဝတ္ထုကို လုံးချင်း ဝတ္ထုဟု ခေါ်သည်။

တစ်ခါတလေ ဆောင်းပါးလိုလို ဝတ္ထုလိုလို စာမျိုးတွင် မဂ္ဂဇင်းထဲ တွင် 'ဝတ္ထုဆောင်းပါး' ဟု ခေါ်လိုက်ကာ အယ်ဒီတာက ထည့်လေသည်။ သိပ္ပံမောင်ဝ၏ အစမ်းစာများကိုပင် ဝတ္ထုဆောင်းပါးဟု ခေါ်နေကြချေ သေး၏။

အမှန်ဆိုလျှင် ဝတ္ထုလိုလို၊ ဆောင်းပါးလိုလို စာမျိုး ဟူ၍ ရှိစရာ မလိုပေ။ ထိုစာမျိုးကို ဝတ္ထုဟုပင် ခေါ်ကြသည်။ ယခု ကျွန်တော် ရေးနေသော စာမျိုးကိုသာ ဆောင်းပါးဟု ခေါ်နိုင်သည်။ အကြောင်းအချက်များ ဖော်ပြကာ ထင်မြင်ချက်များ တင်ပြသော စာကို ဆောင်းပါးဟု ခေါ်ရ

ပေမည်။ အဖြစ်အပျက်တစ်ခုခုကို ပြောပြလျှင်ပင် ဝတ္ထုဟုပင် ခေါ်ဆိုနိုင် သည်။ သို့ရာတွင် ကျွန်တော့်တို့ဆီမှာ နားလည်နေသော ဝတ္ထုဆိုသည့် စာတွင် အဖြစ်အပျက်များကို ဇာတ်ကောင်တစ်ဦးဖြစ်စေ၊ တစ်ဦးထက် ပို၍ပင် ဖြစ်စေနှင့် ဆက်စပ်ပတ်သက်၍ ဖော်ပြကာ “ဇာတ်လမ်း' ဟူသော အရာ ပါရှိရချေသည်။ ဥပမာ သိပ္ပံမောင်ဝ၏ စာများကို မြန်မာတို့က ဝတ္ထု ခေါ်ရလေမလား၊ ဆောင်းပါး ခေါ်ရလေမလား မဝေခွဲတတ်ကြ သည့်အလျောက်၊ ဝတ္ထုဆောင်းပါးဟု မမှားနိုင်အောင် ခွ၍ခေါ်ကြသည်။

သူတို့ဆီမှာ ထိုဆောင်းပါးဝတ္ထုမျိုးကို ဝတ္ထုတိုဟုပင် ခေါ်လိုက်ကြ သည်။ ဝတ္ထုတိုသည် အကြောင်းအရာ တစ်ခုခုကို သရုပ်ပေါ်လာအောင် ဖော်ပြသော စာမှသည် ဇာတ်လမ်းဇာတ်ကွက်တို့ဖြင့် အပြည့်အစုံရှိသော စာအထိပင် ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော့်ဆီမှာ အယ်ဒီတာများက ဝတ္ထုမဟုတ် ဟု ဆိုကာ ပယ်ချလှသော စာမျိုး ရေးသားရာ၌ နာမည်ကြီးသော၊ အမေရိကန် ပြည်ထောင်စုသားအဖြစ် ခံယူလိုက်သော အာမီးနီယံ ပြည်သား ဝီလျံဆာရိုးယမ်း၏ ဝတ္ထုများကို မြန်မာပြန်ပေးပါမူ မြန်မာစာဖတ် ပရိသတ် ကြိုက်ပါလေ မလားဟု သံသယ ဖြစ်မိပါသည်။

အင်္ဂလိပ် စာရေးဆရာ ဂျိုက်စ်ကရီ၏ “ရိုမန့်စ်' အမည်တပ် ဝတ္ထု တိုကလေးကို မြန်မာပြန်ပေးပါမူလည်း မြန်မာ စာဖတ်ပရိသတ်က ဝတ္ထုတိုဟု ခေါ်ချင်မှ ခေါ်ချင်ပေမည်။ ထို ဝတ္ထုတိုကလေးမှာ တစ်နှစ်သား ကလေး စောင်ပေါ်တွင် ယက်ကန်ယက်ကန် လုပ်ရင်း ပြတင်းမှ ကျလာ သော နေရောင်ခြည် ဖမ်းယူသည့် အကြောင်းပင် ဖြစ်သည်။

တစ်ဖန် အိုင်ယာလန်ကျွန်းသား စာရေးဆရာ လီယံအိုဖလာတီး၏ ဝတ္ထုတိုကလေးများကို မြန်မာ စာဖတ် ပရိသတ်တို့ ကြိုက်ပါလေမလား ဟု တွေးမိသည်။ စာဖတ် ပရိသတ်ခမျာမှာ အယ်ဒီတာများက ရွေးချယ် ထည့်သွင်းပေးသမျှကိုသာ ဖတ်ကြရသည်။ အယ်ဒီတာများ ကြိုက်မှ မဂ္ဂဇင်းထဲတွင် ပါမည် ဖြစ်သောကြောင့် အယ်ဒီတာများ ကြိုက်ပါလေ မလားဟု ပြင်၍ တွေးမိပါသေးသည်။ | ဝတ္ထုတိုသည် စုံထောက်မောင်စံရှား (ရှားလော့ဟုမ်း) ဝတ္ထုများမှာကဲ့သို့ ဇာတ်လမ်း ဇာတ်ကွက် အချိတ်အဆက်များနှင့် ဇာတ်အိမ်ဖွဲ့ထား

သော ဝတ္ထုမျိုးမှသည် ဆိုခဲ့သော ဝတ္ထုမျိုး အထိပင် ဖြစ်သည်။ ယခု နောက်ဆုံးပေါ် ဝတ္ထုများမှာ ကျွန်တော် နားလည်ထားသော ဝတ္ထုမျိုးပင် မဟုတ်တော့ဘဲ၊ အတ္ထုပတ္တိဆန်ဆန်၊ ဆောင်းပါးဆန်ဆန်၊ ခြင်းရာ စာတမ်းဆန်ဆန် ဖြစ်လာသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ တိုင်းခြား စာပေများ တွင် ဇာတ်လမ်းဇာတ်ကွက် အချိတ်အဆက်များကို ဂရုပြုသည့် အလေ့အထသည် တိမ်ကော၍ လာချေပြီ။

ယခုခေတ် စာရေးဆရာတို့သည် ဘဝကို သရုပ်ဖော်ရာ၌ ဘ၀နှင့် နီးစပ် နိုင်သလောက် နီးစပ်အောင် ကြိုးပမ်းကြရာဝယ် ဘဝမှာကဲ့သို့ အချိတ် အဆက် မမိသော အဖြစ်အပျက်များကို မပြုမပြင် ဖော်ပြလာကြကုန်၏။ ဥပမာ၊ တက္ကသိုလ် ကျောင်းသားတစ်ယောက်သည် ကြုံရာ တွေ့ရာ သူငယ်မ တစ်ယောက်နှင့်အတူ ခရီး ထွက်သွားပြီးလျှင် ခရီးလမ်းတွင် နီးစပ်၍ ညားကြရာမှ၊ နောက် အမှတ်မထင် လမ်းခွဲ၍ ထွက်ခွာသွားကြလေသည်။ ထိုဇာတ်လမ်းမျိုးမှာ အချိတ်အဆက်မရှိ၊ အဓိပ္ပာယ် မရှိဟုပင် ဆိုချင်ဆိုနိုင်ပါ၏။ စာရေးဆရာ၏ ဝါဒမှာလည်း ဘဝသည် အဓိပ္ပာယ် မရှိ ဟူ၍ပင်။ ထိုသို့ ကြုံရာ တွေ့ရာကို လျှောက်ရေးသွားပြီးလျှင် ဆုံးချင် ရာတွင် ဆုံးလိုက်သော ဝတ္ထုမျိုးကို မြန်မာ အယ်ဒီတာများက ထည့်ဝံ့ကြ မည် မထင်မိပါ။ မြန်မာ စာဖတ် ပရိတ်သတ်ကလည်း နှစ်သက်ကြမည် မဟုတ်ပါ။ ဇာတ်ကွက်မိသော ဝတ္ထုမျိုးကိုသာ ဝတ္ထုကောင်းဟု ထင်နေ သော စိတ်ထားမျိုးသည် တိုင်းခြား စာပေများစွာတွင် ရှေးကျနေချေပြီ။ ဝတ္ထုတို၌ ဇာတ်လမ်းဇာတ်ကွက်သည် ပဓာနမဟုတ်။ ဇာတ်ကောင် ၏ ချက်ပိုင်သော ဘဝကို တစ်ချက်မျှ ဖော်ပြနိုင်ပါလျှင် ဝတ္ထုတို၏ ကိစ္စသည် ပြီးမြောက်ပြီဟု ဆိုနိုင်ပါ၏။ ဝတ္ထုတိုနှင့် ပတ်သက်၍ ဥပမာ ပေးရပါမူ၊ လမိုက် မိုးအုံ့နေသော ညတွင် တောကြီး မြက်မဲထဲ၌ ခရီး သည်က လက်နှိပ်ဓာတ်မီး ထိုးလိုက်သဖြင့် မီးရောင်အောက်တွင် မြင်ရသော မြင်ကွက်ကလေးနှင့် တူသည်ဟု ဆိုပါရစေ။ ထိုမြင်ကွက်ကလေး သည် တောကြီး တစ်ခုလုံး၏ မြင်ကွင်း အပြည့်အစုံ မဟုတ်ပေ။ သို့သော်

ယင်းသည်တောကြီးတစ်ခုလုံး၏ မြင်ကွင်းကို ညွှန်းသော ကိုယ်စားပြု

သော မြင်ကွက်ပင် ဖြစ်သည်။ ထိုနည်းတူပင် ဝတ္ထုတိုသည် ဘ၀၏ အစိတ်ငယ်မျှသာ ဖြစ်၏။ သို့သော် ထိုအစိတ်ငယ်သည် ဘဝတစ်ခုလုံး ကို ကိုယ်စားပြုနိုင်ရပေမည်။ ဘဝအခြေအနေကို ညွှန်းနိုင်ရပေမည်။ သို့ မှသာလျှင် ဝတ္ထုတိုကောင်းဟု ခေါ်နိုင်ပေလိမ့်မည်။ဝတ္ထုတိုရေးရာ၌ စကား ကျစ်လစ် သိပ်သည်းရသည်။ နော်ဗဲလ်လို ရောက်တတ်ရာရာ ရေးနိုင်ခွင့် မရှိပေ။ ရောက်တတ်ရာရာ ချဲ့ထွင် ရေး သားမှုသည် စင်စစ်အားဖြင့် အားပေးအပ်သည့် အလုပ်မျိုး မဟုတ် သော်လည်း၊ နော်ဗဲလ် ရေးရာတွင် လက်ခံနိုင်ဖွယ် ရှိသေး၏။ ဝတ္ထုတို တွင် လက်မခံပေ။ ကျစ်လစ်သိပ်သည်းမှုသည် အရေးကြီးသည်။ လိုရင်း ကို တိုတိုတုတ်တုတ် ရေးတတ်မှ ဝတ္ထုတိုကောင်း တစ်ပုဒ် ဖြစ်သည်ဟု အရေးအသားဖက်က နေကြည့်၍ ပြောနိုင်၏။ ဥပမာ ဆိုပါစို့၊ 'စာရေး ကြီး ကိုရွှေရိုးသည် နံနက် ကျီးမနိုးခင် ထလေ၏” ဟု ရေးလိုက်လျှင် တော်ပြီ။ 'ညနှင့်နေ စပ်ကြားကာလ မိုးမလင်းတလင်း အချိန် အခါဝယ် ကျီးငှက်များပင် အိပ်တန်းမှ မထကြရသေးသော်ငြား စောစောထတတ်

သော ဝါသနာရှိသည့် စာရေးကြီး ကိုရွှေရိုးသည် အိပ်ရာမှ လူးလဲ ထလသည်” ဟူ၍ ရေးလျှင် အပိုအမိုတွေ ပြည့်လျှံလျက် ရှိသောကြောင့် မသင့်ဟု ဆိုရပေမည်။ သို့သော် စာရေးကြီး ကိုရွှေရိုး၏ အတ္တ သဘာဝ ကို ထုတ်ဖော်ရန် လိုအပ်ပါမူ ဖော်ပြရပေလိမ့်မည်။

အရေးအသား သိပ်သည်းမှုကို အကြောင်းပြု၍ မစ္စတာ ဘိတ်ထိစ် အစရှိသော ဝတ္ထုတို ပါရဂူကြီးများက ဝတ္ထုတိုကို “စကားပြေကဗျာ” ဟု ခေါ်ကြသည်။ ဝတ္ထုတိုမှာ စင်စစ်အားဖြင့် ဆိုရပေမည်။ ဝတ္ထုကြီးကို အတို ချုပ်ထားခြင်းမဟုတ်။ ဘဝ၏ တစ်စိတ်တဒေသ၊ ကွက်ကွက် ကလေးကို အလင်းရောင် တစ်ချက်မျှ ထိုးပြရခြင်းပင် ဖြစ်သောကြောင့်၊ ထိုပြသော အလင်းရောင်သည် အကွက်ကျဉ်းသည်နှင့်အမျှ စူးရှရပေ မည်။ ထို့ကြောင့် ဝတ္ထုတိုသည် စာပေထဲတွင် အရေးရ အခက်ဆုံး စာတစ်ခု ဖြစ်သည်။ ကဗျာရေးရသည်နှင့် နှုန်းနိုင်းဖွယ် ဖြစ်၏။

အင်္ဂလိပ် ဝတ္ထုတို ဆရာများတွင် ခေါင်းဆောင်တစ်ဦး ဖြစ်သော မစ္စတာ အိပ်ချပ်အီးဘိတ်ထိစ်က ဝတ္ထုတိုသည် နူးညံ့သိမ်မွေ့သောစာ ဖြစ်သည့်အလျောက် ဝတ္ထုတိုကို ဝိဂြိုဟ်ပြုနိုင်ဖို့ ခဲယဉ်းသည်ဟု ဆိုသည်။ သဘာဝ၏ အလှကို ပေတံနှင့် တိုင်းတာ၍ မရနိုင်သည့် နည်းတူ၊ ဝတ္ထုတို၏ သဘာဝကို အတိအကျ တင်ပြရန် မဖြစ်နိုင်ဟု ဆိုလေသေး သည်။ ၀တ္ထုတို အရေးအသားတွင် စံထားအပ်သော ပုဂ္ဂိုလ်ကျော်များက “ဝတ္ထုတိုဆိုတာ ဘာလဲ ́ ဟူသောအမေးကို အမျိုးမျိုး ဝိဂြိုဟ်ပြု၍ ဖြေဆို ကြကုန်၏။ သူတို့၏ အဖြေများတွင် တူညီသော အချက်ကိုပင် ရှာ၍ မရသည့်အပြင် ဆန့်ကျင်ဖက် အချက်များအပြိုင်းအရိုင်း ပါရှိနေသည်။

အနုပညာ၏ သဘာဝကို အတိအကျ ဖော်ပြနိုင်ဖို့ မဖြစ်နိုင်ပေ။ ပန်းချီပန်းပု စသည်တို့ကို မြင်သူ၏ နှလုံးသားက ဆုံးဖြတ်သည့်နည်းတူ စာပေ အနုပညာကိုလည်း ဖတ်သူ၏ နှလုံးသားက ဆုံးဖြတ်ရပေမည်။ အနပညာကို နှလုံးသားက ဆုံးဖြတ်သည် မှန်သော်လည်း ဦးနှောက်က ထိန်းသိမ်းတည့်မတ်ပေးရပေသေးသည်။ အနုပညာ၏ သဘောတရား တို့ကို သင်ကြားလေ့လာခြင်းသည် နှလုံးသား၏ အဆုံးအဖြတ်ကို တည့် မတ်ပေးခြင်းမျှသာ ဖြစ်သည်။ ဝတ္ထုတို အကြောင်းကို ပြည့်ပြည့်စုံစုံ ဖော်ပြရန်မှာ အတော်ပင် ခဲခက်လှသည့် လုပ်ငန်း ဖြစ်သည်။ မြန်မာစာပေ၌ ဝတ္ထုတို ပေါ်လာ သည်မှာ မကြာလှသေးပေ။ ဝတ္ထုတို့သည် သာမန်အားဖြင့် လွယ်ကူစွာ ရေးနိုင်သော စာနှင့် တူလှ၏။ ယင်းသို့ တူသည့်အလျောက် ဝတ္ထုတိုကို လူတိုင်းရေးချင်ကြသည်။ မိမိ၌ ပြောစရာ အကြောင်းအချက် တစ်ခု ရှိလျှင် ကောက်၍ ရေးလိုက်ပါက ဝတ္ထုတို တစ်ပုဒ်ဖြစ်လာပြီဟု ထင်ကြကုန်၏။ ထို အထင်သည်မမှားပါ။ ဝတ္ထုတို ဟူသော စာမျိုး၌ ရှေ့က ပြဆိုခဲ့သည့်အတိုင်း စာအမျိုးမျိုး ပါနိုင်သောကြောင့် ထို ပုဂ္ဂိုလ်ရေးလိုက်သော ဝတ္ထုတိုသည် ဝတ္ထုတိုပင် ဖြစ်ပါ၏။ မငြင်းသာပါ။ သို့သော် ဝတ္ထုတိုကောင်း တစ်ပုဒ်ဖြစ်လာဖို့ အရေး၌ကား မလွယ်လှပါ။ ဝတ္ထုတို

ကောင်း ဆိုသည်ကား အဘယ်အရာနည်း။ ရုတ်ခြည်း ဖြေ၍ မဖြစ်နိုင်ပါ။ အကြောင်းအကျိုးကို အသားလွတ် ဖော်ပြရုံနှင့်လည်း သဘောပေါက်နိုင် မည် မထင်မိပါ။ ဝတ္ထုတိုများကို နမူနာအဖြစ် ပြကာ ထို ဝတ္ထုတိုတို့ကို ဝေဖန်ပြပါမှ သဘောပေါက်တန်သလောက် ပေါက်ပေမည်။ ဝတ္ထုတို များကို နမူနာပြရမည့်အရေးတွင် မြန်မာဝတ္ထုတိုများကို မပြလိုပါ။ 'ပြစရာ မရှိလို့လားဗျာ။ ကျွန်တော်တို့ဆီမှာလဲ စံပြတွေ ရှိပါသေးတယ်” ဟု တစ်ဦးသော မိတ်ရင်းက ပြောလာပါမူ ကျွန်တော်က 'စံပြတွေ မြောက်များစွာ ရှိပါလိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့် ဝတ္ထုတို အရေးအသားဟာ တိုင်းခြား ပုံစံ ဖြစ်နေလို့ ကမ္ဘာပေါ်မှာ ကောင်းတယ်လို့ ဆိုထားတဲ့ ဝတ္ထုတို တချို့ကိုပဲ ပြပြီးတော့ ကျွန်တော် တတ်နိုင်သမျှ၊ မှတ်သမျှ ကလေးနဲ့ ဝေဖန်ပြပါရစေ”ဟု ဆိုလိုက်ချင်ပါတော့သည်။